HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΔευ Ιαν 11, 2010 1:34 am

Αναδημοσίευση από το blog ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία


100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία 1bis2b


"Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στο Νίκολσκι Ουσουρίσκι, μια επαρχιακή πόλη της περιοχής του Χαρμπίν στη Μαντζουρία, από γονείς Κεφαλλονίτες, το Χαρίλαο Καββαδία και τη Δωροθέα Αγγελάτου της γνωστής οικογένειας εφοπλιστών της Κεφαλλονιάς. Σ’ αυτή τη μικρή Ρωσική πόλη, γεννιούνται και άλλα δυο παιδιά: η Τζένια (Ευγενία) κι ο Μήκιας (Δημήτρης). Ο πατέρας Χαρίλαος Καββαδίας διατηρούσε γραφείο γενικού εμπορίου διακινώντας μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων με κύριο πελάτη τον τσαρικό στρατό.

Το 1914, με την έκρηξη του Πολέμου, η οικογένεια έρχεται στην Ελλάδα κι εγκαθίσταται στο Αργοστόλι, ενώ ο πατέρας επιστρέφει στις επιχειρήσεις του στη Ρωσία, όπου καταστρέφεται οικονομικά. Το 1917, κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, φυλακίζεται. Γυρίζει και πάλι στην Ελλάδα το 1921, τσακισμένος και ανίκανος να προσαρμοσθεί στην ελληνική πραγματικότητα.

Μετά το Αργοστόλι, η οικογένεια εγκαθίσταται στον Πειραιά. Ο Καββαδίας πηγαίνει στο Δημοτικό κι είναι συμμαθητής με το Γιάννη Τσαρούχη. Διαβάζει Ιούλιο Βερν και διάφορα βιβλία περιπέτειας. Στο Γυμνάσιο γνωρίζεται με το συγγραφέα και ιατρό του Πολεμικού Ναυτικού Παύλο Νιρβάνα. Δεκαοκτώ ετών, αρχίζει να δημοσιεύει ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Όμως την ίδια περίοδο πεθαίνει ο πατέρας του και αναγκάζεται να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο. Συνεχίζει όμως να συνεργάζεται με διάφορα φιλολογικά περιοδικά. Το Νοέμβριο του 1928, ο Καββαδίας βγάζει το πρώτο του ναυτικό φυλλάδιο ως "ναυτόπαις" και μπαρκάρει τον επόμενο χρόνο στο φορτηγό "¶γιος Νικόλαος"."
Από τη Βικιπαίδεια

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Nk


Κι αρχίζει από τότε το μεγάλο ταξίδι. Στα πέλαγα και στην ποίηση.
Τι να πεις για τούτον τον ποιητή; Τι να πει κάποιος που έστω και λίγο υπήρξε ναυτικός;
Ο Καββαδίας κρατά ένα ιδιαίτερο μέρος της καρδιάς. Εκεί που φυλάσσονται τα άγια των αγίων. Και είναι οι στίχοι του ευαγγέλιο, το άλλο ευαγγέλιο των θαλασσινών...

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Kabbadias1
Μαρκόνης υπήρξε ο Καββαδίας. Με τον ασύρματο πάλευε να κρατήσει επικοινωνία.
Και με την ποίηση του να κοινωνήσει όλους μας με νερό θαλασσινό.

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία 001
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΔευ Ιαν 11, 2010 1:37 am

FATA MORGANA

Στη Θεανώ Σουνά

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκουρίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γερνά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
'Αγια λαβίδα κι ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στη Πύλη, δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.


Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από τη Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στ' Αμανάτι
κι η τέταρτη είν' εν' αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα και τιμόνια και προπέλες.

Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' τη Καντόνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης τ' ασυρμάτου,
και φυλλομετρά το καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στη κόλαση μπορντέλο.

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Skipper-straad

ΓΥΝΑΙΚΑ

Στον Αντώνη Μωραϊτη

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.


Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.


Ινδικός Ωκεανός 1951
Δυο πράγματα στον κόσμο αυτό αγάπησε πολύ ο Νίκος Καββαδίας:
Τη θάλασσα και τις γυναίκες.
Και είναι η θάλασσα του Καββαδία γυναίκα και οι γυναίκες του ποτισμένες αρμύρα.
Γι' αυτό και οι Καπετάνισσες δεν μπορούν παρά να τον έχουν εικόνισμα και φυλακτό.

Με τους στίχους ανοιχτήκαμε πρώτη φορά στο πέλαγος:

Έβραζε το κύμα του γαρμπή
ήμαστε σκυφτοί κ' οι δυο στο χάρτη·
γύρισες και μου πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει.

Κούλικο στο στήθος σου τατού,
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει.
Είπες πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού.

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.

Κομπολόι κρατάς από κοράλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό.

Το ¶λφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου.

Μου 'πες με φωνή ετοιμαθανάτου.
-Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά.

¶λλοτε απ' τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.

Σ' ένα μαγαζί του Nossi Bé
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια,
μέρα μεσημέρι απά(νω) στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή.

Κάτου στις αχτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι
Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής.

Με στίχους δικούς του προσευχηθήκαμε σε ώρα κινδύνου.

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε το S.O.S. μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.

Μα δε λυπάμαι μια σταλιάν - Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασσα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

Θεέ μου! είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών,
κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει.
Θεέ μου! έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά,
αλλά πολύ έχω πλανηθεί, κι έχω πολύ αμαρτήσει.

Συχώρεσέ με...Κάποτες όπου 'χα πιει πολύ
και δεν εκαταλάβαινα το τι έκανα, στο Αλγέρι,
για μιαν μικρήν Αράπισσα, που εχόρευε γυμνή,
επέταξα κατάστηθα σε κάποιον το μαχαίρι.

Συχώρεσέ με...Μια βραδιά θολή στο Σάντα Φε,
καθώς κάποια με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
ετράβηξα απ' την κάλτσα της μια δέσμη από λεφτά
που όλη τη μέρα εμάζευεν απ' την αισχρήν δουλειά της.

Κι ακόμα, Κύριε...ντρέπομαι να το συλλογιστώ,
(μα ήτανε τόσο κόκκινα κι υγρά τα ωραία του χείλια
και κάποια κάπου ολόλυζε κιθάρα ισπανική...)
κοιμήθηκα μ' έναν μικρόν εβραίο στη Σεβίλλια.

Κύριε...ετούτο το κορμί το τόσο αμαρτωλό
σε λίγο στις υδάτινες ειρκτές νεκρό θα πέσει...
Μα τέσσερα όμως σκέφτομαι γαλόνια εγώ χρυσά
κι ένα θλιμμένο δόκιμο, που δε θα τα φορέσει...


Και με Καββαδία κλάψαμε τη μέρα τη στερνή
που αποχωριστήκαμε τη μεγάλη αγαπημένη...

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδυά σαν όλες τις βραδυές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων


Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφάξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
ήταν μια λόξα νεανική μα τώρα έχει περάσει

Μα ο εαυτός μου μια βραδυά μπροστά μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
κι αυτό τ' ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρυνές Ινδίες
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.


________________________
Σχετικά Αφιερώματα στο blog:
Καββαδίας 33 χρόνια απ'το θάνατό του
Σε στίχους Καββαδία

ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ
1ο ΜΕΡΟΣ - 2ο ΜΕΡΟΣ - 3ο ΜΕΡΟΣ - 4ο ΜΕΡΟΣ - 5ο ΜΕΡΟΣ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΔευ Ιαν 11, 2010 3:29 pm

https://educandus.forumgreek.com/forum-f53/topic-t179.htm#9669

Προσθέτω και το λινκ του παλιού αφιερώματος στο φόρουμ, για τα 33 τότε χρόνια από το θάνατό του.

Φέτος, που συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, κλείνουν και 35 που αναχώρησε για το στερνό ταξίδι.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΤρι Ιαν 12, 2010 12:27 am

Μια ακόμη αναδημοσίευση από τις ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

http://kapetanisses.blogspot.com/2010/01/blog-post_8620.html

Το τάξαμε στην προηγούμενη ανάρτηση να εξηγήσουμε το ποιητικό μοτίβο του Καββαδία:

Να γράφει ταξιδεύοντας

και όχι να ταξιδεύει γράφοντας.

Και ιδού η απόδειξη. Σας παραθέτουμε μια ιστορία που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο:

http://sxeseis.gr/viewthread.php?tid=17623

Παράθεση :
Γιατρός στο πλοίο.


Ελα γεφυρα!Δωσε μου το Γραμματικο.Ο Δευτερος ειμαι!

-Λεγε μου Μαστρομιχαλη τι εχετε?

-Τιποτα εδώ.Ολα καλα.Ανησυχω για το δοκιμο.Απο τις 4 που τον ειδα πριν κατεβω εχω ανησυχια.Ψηνοταν στον πυρετο και είναι η δευτερη μερα σημερα.

-Κι εγω ανησυχω…μολις σκατζαρεις ανεβα στου μαρκονη.Θα είναι και ο καπετανιος και ο πρωτος.Πρεπει να δουμε τι θα γινει….

Ο δοκιμος εδώ και δυο μερες ψηνοταν στον πυρετο.Πιθανον πνευμονια .Αλλα παλι…..γιατροι ειμαστε?Απο τα οσα εχει ζησει ο καθενας μας προσπαθουσαμε να δωσουμε μια εξηγηση….

Ειχαμε φυγει πριν 4 μερες από Αργεντινη και ανεβαιναμε για Βαλτικη.Λιθουανια. Ο δοκιμος ξαφνικα παρουσιασε πολύ ψηλο πυρετο και παρ όλα τα γιατροσοφια που ειχαμε κανει δεν ελεγε να πεσει.

Ότι σχετικο φαρμακο ειχαμε στο φαρμακειο το δωσαμε αλλα δεν ελεγε να συνελθει. Παντα καποιος ηταν διπλα του να τον προσεχει αλλα και χωρις να μπορουμε να κανουμε κατι….απλα τον κοιταζαμε και ο καθενας προσευχοταν σε ότι πιστευε να πεσει ο πυρετος.

Στις 8 το πρωι ανεβηκα στον ασυρματο. Ηταν ολοι οι αξιωματικοι εκει.Ο μαρκονης προσπαθουσε να παρει ιατρικες οδηγιες από ένα γιατρο καποιου κρουαζιεροπλοιου αλλα κι εκεινος από τοσα μιλια μακρυα τι να πει?Σχεδον αυτά που γραφει ο «Ιατρικος οδηγος πλοιου» που ειχαμε κι εμεις.

-«Γαμω της θαλασσσας τα κερατα» ξεσπασε ο Πρωτος (Κεφαλλονιτης μουτρο και βλαστιμος αλλα με καρδια μικρου παιδιου).Ακλαυτοι παμε! Και του ‘λεγα του μικρου!Βαζε ένα μπουφαν όταν βγαινεις από τη μηχανη! Ακουνε κανεναν?Ολα τα ξερουν τα κωλοπαιδα! Νατα τωρα!Ποιος θα τον κανει καλα?

-«Ελα …να ηρεμησουμε να δουμε τι θα κανουμε» ειπε ο καπετανιος με την ψυχραιμια που τον διεκρινε.

Σαν τι μπορουμε να κανουμε καπεταν Νικο.Οτι ξεραμε το καναμε!Οτι φαρμακο ειχαμε το δωσαμε….τι άλλο να γινει?

-Λιγο πριν από εμας δεν εφυγε το Ρωσικο το ψυγειο που ηταν μπροστα μας για Ευρωπη?ειπε ο Γραμματικος….

-Ναι! Όλα τα Ρωσικα εχουν γιατρο μεσα!!...ειπε ο καπετανιος.Θυμαται κανεις το ονομα του?

-«Βαντιμιρ Κυριλωφ»!!!Το ειδα πολλες φορες και ειμαι σιγουρος πεταχτηκε ο Πρωτος.Αλλα …αυτό είναι ψυγειο…είναι γρηγορο..θα εχει φυγει πολύ μπροστα…

Ο μαρκονης αρπαξε το χειριστηριο και ο καπετανιος το VHF στο 16 και αρχισαν να καλουν!

Τα λεπτα φαινοταν ωρες…καμμια απαντηση….

-Δεν εχουν ακροαση αλλα αμα δεν πιασω επαφη θα πεταξω τον ασυρματο στη θαλασσα πεισμωσε ο μαρκονης.

-Παραμιλουσε ο μικρος συνεχεια σημερα και μεσα στο παραμιλητο του ζηταγε τη μανα του.Ολοι τη μανα μας ζηταμε….κανεναν αλλον λες και δεν εχουμε αλλον ανθρωπο στη ζωη μας…ειπε σχεδον μονολογοτας ο Γραμματικος.

-«Ολοι ρε μας σκεφτονται …μπορει να μας σκεφτονται…..γυναικες παιδια συγγενεις φιλοι ….αλλα μονο η μανα μας είναι μαζι μας στα ταξιδια» ειπε ο Κεφαλλονιτης.

-Να σας πω κατι?...ωρα για τετοιες κουβεντες αλλα να…μιας και το ειπαμε…δεν εχει μανα! ….ειπα σιγα.

-«Δεν εχει?Τοτε?.Λογια του πυρετου?»

-«Ηταν 4 χρονων….στο ναυαγιο του “Lass II” στο Φινιστερο.Ο πατερας του καπετανιος….ειχε και τη καπετανισσα μεσα.Πνιγηκαν κι οι δυο μαζι με αλλους 6. Εμειναν ορφανα αυτος και η αδερφη του 2 χρονων τοτε.

Ειπωθηκαν πολλα τοτε για το ναυαγιο και ακουστηκαν διαφορες ιστοριες στα καφενεια του νησιου μας….ημουν μικρος…δεν θυμαμαι και πολλα..»

-«Θυμαμαι εγω» ειπε ο καπετανιος.

«Όταν ειδε πια ότι δεν υπηρχε ελπιδα σωτηριας εστειλαν το S.O.S και μπηκαν στη βαρκα.Εβαλε την καπετανισσα στη βαρκα και ξαφνικα γυρισε και εφυγε για τη γεφυρα.Θεωρησε τον εαυτο του υπευθυνο που χανοταν το πλοιο και που ειχαν χαθει ανθρωποι μεσα στην κοσμοχαλασια στην προσπαθεια τους να σφραγισουν τα αμπαρια που ειχαν ανοιξει από τα κυμματα Η καπετανισσα τον ειδε και αρπαχτηκε από την ανεμοσκαλα κι ανεβηκε πισω του.

Η βαρκα αρχισε να ανοιγεται.Προσπαθησαν να την φερουν κοντα και τους φωναζαν να κατεβουν…να σωθουν.Δεν γυρισαν πισω.Χαθηκαν μαζι με το καραβι.

Αλλοι ειπαν ότι ανεβηκε να τον πεισει να εγκαταλλειψει το πλοιο.Αλλοι ότι θελησε να παει μαζι του.Μονο εκεινοι ξερουν…

Ξερω όμως ότι τα μεγαλωσε η αδερφη του πατερα τους.Εμεινε ανυπαντρη για να τα μεγαλωσει.Σαν δικα της παιδια.Ειχε ένα δεσμο με ένα παλληκαρι τοτε…στεριανο. Του ζητησε να διακοψουν. «Φτιαξε τη ζωη σου» του ειπε. «Δεν χρωστας τιποτε εσυ,Αξιζεις τα καλυτερα .Εγω θα ταχθω σε ένα σκοπο τωρα.Να τα μεγαλωσω και να τα καμαρωσω όπως οι γονεις τους.Θελω να το κανω!Δεν το παιρνω φορτιο.Καταλαβε με και συγχωρεσε με για τα ονειρα που σου κανω κομματια».

Και εμεινε με τα παιδια.Τα αγκαλιασε,τα ειδε να μεγαλωνουν….Οταν ο Γιωργης της ειπε «Θεια θα παω στη Μηχανικη να γινω ναυτικος» δεν προσπαθησε να τον μεταπεισει. Του ειπε μονο «Να γινεις καλος ναυτικος και να εχεις καλη τυχη σε αυτό που διαλεξες.Η μικρη παντως θα φροντισω να παρει στεριανο»..

Το Γιωργη μολις τελειωσε τη σχολη τον πηρα εγω στην εταιρεια και τον ζητησα στο καραβι.Δεν σας ειπα ποτε τιποτα για να μην εχει ιδιαιτερη μεταχειρηση.Και τωρα που σας το λεω καντε ότι δεν το ακουσατε.Θελω να ψηθει.Χωρις πλατες!Με την αξια του.

Τον παρακολουθω.Βαδιζει καλα.Και ποναω και ανησυχω και δαγκωνω τα χερια μου με λυσσα που είναι αρρωστος και δεν μπορω να κανω κατι.Φοβαμαι……

-«Ξερεις και το άλλο καπετανιε?Η θεια του στο φροντιστηριο που εχει δεν παιρνει λεφτα από τα παιδια που εχουν χασει τον πατερα τους στη θαλασσα.»…συμπληρωσα.

-«Το εχω ακουσει…..κι είναι καμποσα τετοια παιδια στο μερος μας…το ξερεις…»

-«Επιασα επαφη!» φωναξε ο μαρκονης!!!Μη μιλατε για λιγο!...κι αρχισε να χειριζει σαν τρελλος!(Ολοι οι μαρκονηδες εχουν μια δοση τρελλας αλλα αυτή τη στιγμη ο δικος μας τους ξεπερνουσε ολους)!

Στησαμε ολοι αυτι λες και μπορουσαμε να καταλαβουμε μορς!Λες και από τον τονο θα καταλαβαιναμε αν ηταν θετικη ή αρνητικη η αιτηση βοηθειας!

-«Δεχονται να μας βοηθησουν.Μας δινουν το στιγμα τους.Μονο που δεν μπορουν α σταματησουν γιατι είναι χρονοναυλωμενοι.Μονο να κοψουν ταχυτητα να τους προλαβουμε!»

-«Ενταξει! Δωσε μου το στιγμα τους» ειπε ο καπετανιος

Πηραν το στιγμα και εφυγαν για λιγο στο τσαρτρουμ με το γραμματικο. Γυρισαν σχεδον αμεσως.

-«Είναι καπου 200 μιλια μπροστα μας.Λενε θα κοψουν στα 10 μιλια την ωρα . Αν ανοιξουμε εμεις ολη μας την ταχυτητα σε 20 ωρες θα ειμαστε διπλα τους. Πρωτε βγαινουμε από πετρελαια?Θα αντεξει 20 ωρες «πασει δυναμει» η μηχανη?»

-«Καιμε καπου 60 τονους τη μερα .Στο φουλ θα παμε 72 τονους.Μιχαλη εχουμε περισσεμα?»

-«Καπου 20 τονους αλλα εχουμε και 50 τονους ντηζελ.Θα φτασει …θα το κανουμε να φτασει….κολυμπωντας θα το παμε..ζωη παιζεται!

-«ΟΚ λοιπον! «Πασει δυναμει» και Αγιος Νικολας μαζι μας» ειπε ο καπετανιος.

Αμφιβαλλω αν κοιμηθηκε κανεις εκεινες τις 20 ωρες. Ολοι οι μηχανικοι κατεβηκαν κατω να προσεχουν και την παραμικρη λεπτομερεια. Στη γεφυρα επιασε το τιμονι ο γραμματικος και οι δυο ανθυποπλοιαρχοι και καποιες φορες όταν δεν αντεχαν πια και ο ιδιος ο καπετανιος να κερδισουμε και οσο γινοταν από τα ρευματα.

Σε 18 ωρες ημασταν διπλα τους.Ηδη ειχαν κατεβασει βαρκα.Ο γιατρος τους μαζι με έναν αξιωματικο ανεβηκαν στο πλοιο μας.Εφεραν μια τσαντα με διαφορα φαρμακα..

Ο γιατρος στα ματια μας φανταζε σαν θεος!Ενας πολύ σοβαρος και υπερηφανος ανθρωπος.Διεγνωσε βαρια πνευμονια και ξεκινησε την θαραπεια.

Όταν μετα ένα εικοσιτετραωρο ειδε ότι ο Γιωργης αρχισε να συνερχεται μας αφησε φαρμακα και οδηγιες. Ζητησαμε να τον πληρωσουμε.Δεν δεχτηκε.Ουτε κατι παραμικρο σαν δωρο. Κατι ανεφερε στον καπετανιο για «Ιπποκρατη» που δεν καταλαβα καλα.

Όλα τελειωσαν….γυρισε στο πλοιο του και σε λιγες ωρες ειχαν χαθει στον οριζοντα.

Ο Γιωργης σημερα είναι Α΄Μηχανικος. Κι εγω θυμαμαι ακομα το γελαστο προσωπο του γιατρου όταν κατεβαινε την ανεμοσκαλα!"

Ναι, αυτά συμβαίνουν στα καράβια... Και ο κάθε ναυτικός μπορεί να σου πει πολλές παρόμοιες ιστορίες. Και να τα πει και τόσο όμορφα που να πεις "Μπράβο", αυτός είναι ψημένος λογοτέχνης. Αμ, δε... Ένας τέτοιος λογοτέχνης απέχει από τον αληθινό ποιητή όσο και η ιστορία που διαβάσατε με το ακόλουθο ποίημα:

Ο ΛΟΣΤΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΟΕΡ

Μέσα στην πλώρη, στο άχαρο γιατάκι το στενό
ο ναύτης Τζέιμς σε πυρετό βρισκόταν βυθισμένος
έξω εβαρούσε πένθιμην ο αγέρας μουσική
κι ο πόντος άφριζε μουντός βαριά θαλασσωμένος.

Ένα παιδί, λιγότερο κι από είκοσι χρονώ,
κι είχε ένα σπίτι στο χωριό του δίπλα στο ποτάμι
που ώρες μικρός ξεχάνονταν μπρος στη γλαυκή του αχτή
μες στα λιγνά τα χέρια του κρατώντας το καλάμι.

Θα ‘πρεπε, οι ναύτες του ‘λεγαν, να γίνει κηπουρός!
Αυτός εχαμογέλαγε και πάντα είχε στη σκέψη
να πιάσει ταξιδεύοντας μακριά λίγα λεφτά
κι ύστερα πίσω, στο μικρό χωριό του να επιστρέψει.

Στα καπελειά των λιμανιών δεν πήγαινε ποτέ
ούτε ποτέ τον είδανε να μπαίνει στα μπορντέλα.
Όταν οι ναύτες μίλαγαν για τη γυναίκα αισχρά
αυτός κοκκίνιζε ελαφρά σα να ‘τανε κοπέλα.

Και τώρα επέθαινε μακριά πολύ απ’ τον ποταμό.
Με το ‘να χέρι κάτι τι στο στήθος του εκρατούσε
και τα’ άλλο χέρι υψώνοντας κατά τον ουρανό
παρακαλώντας δυνατά τη μάνα του εζητούσε.

Νύχτα! Ο λοστρόμος δίπλα του κι ο καπετάνιος Wills.
Παραμιλούσε το παιδί! «… Είναι ένας άσπρος δρόμος…
… Να και το σπίτι… Η μάνα μου κατηφορίζει… Εδώ…»
Μα ξάφνου βγήκε με βαριά περπατησιά ο λοστρόμος.

(Μεσόκοπος απ’ τα νησιά Φαρόερ, τα βορεινά,
είχε γυρίσει από μικρό παιδί σ’ όλα τα πλάτη.
Μες στα πλατιά είχε στήθια του μια βρωμερή ψυχή
και του ‘χαν βγάλει σ’ ένα bar μια νύχτα το ‘να μάτι.)

Κάποιος εμπήκε! Ανατριχίλα εσκόρπισε παντού!
Μ’ ένα μαβί μεταξωτό μαντίλι στο κεφάλι
και μ’ ένα μαύρο νυχτικό με κόκκινα πουλιά
που το ‘χε κλέψει, μιας Ινδής χορεύτριας στη Βεγγάλη.

Κι εσύρθηκε με βήματ’ αλαφρά προς το παιδί
που γελασμένο απλώνοντας τα χέρια τ’ αχαμνά του
χαμογελώντας χάιδεψε τα ρούχα τρυφερά
και κύλησε προς το φαρδύ ποτάμι του θανάτου…

Μα όταν τα ρούχα πέταξεν αυτός για μια στιγμή,
κι ο πρώτος του ‘πε φεύγοντας να πιάσει βάρδια ωσότου
φτάσουν σε πόρτο, μούτζωσε με μίσος το νεκρό,
και του ‘βρισε με μια φριχτή βλαστήμια το Χριστό του.

Cardiff 3.9.35
s/s “Antzouletta”

Νίκος Καββαδίας

Αυτή είναι η διαφορά... Του πώς βλέπει το ίδιο περίπου περιστατικό ο απλός άνθρωπος και πώς το πλάθει ο ποιητής.

Κι αυτό δείχνει ταυτόχρονα πώς ο ποιητής βομβαρδίστηκε όπως και ο κάθε άλλος ναυτικός από διάφορα συγκλονιστικά βιώματα των καραβιών αλλά δεν περιορίστηκε απλά να τα περιγράψει.

Το αρχικό ερέθισμα πυροδοτεί την ποιητική του δημιουργία, από κει όμως και μετά φοράει τη φορεσιά του ποιητή και κυλάει στο αφρισμένο ποτάμι της ποίησης... Γράφει ταξιδεύοντας. Δεν περιγράφει απλώς όσα έζησε στα ταξίδια του.

Η ποίηση του γίνεται η ίδια ταξίδι. Δεν ακολουθεί σαν υποζύγιο το αληθινό ταξίδι του Καββαδία. Κι εκείνος δεν ταξιδεύει γεμίζοντας απλώς το χρόνο του και την ανία του ταξιδιού του γράφοντας.

Η ποίηση του Καββαδία ΕΙΝΑΙ ταξίδι. Δε λέει απλά για ταξίδια...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΤρι Ιαν 12, 2010 12:33 am

Ακολουθεί το χειρόγραφο του ποιήματος όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Η ΛΕΞΗ", αρ. 27, Σεπτ. 1983 και πρόσφατα στο βιβλίο:

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ - ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗ (εκδόσεις ΑΓΡΑ)

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Scan0011
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΤετ Ιαν 13, 2010 12:45 am

Τι αγάπησε ο Καββαδίας; Τη θάλασσα και τις γυναίκες λέμε εμείς απλοϊκά, γιατί απλοϊκά και με βλέμμα νηπίου προσεγγίζουμε την ποίησή του.

Ας αφήσουμε τώρα τον ίδιο τον ποιητή να μας μαρτυρήσει τι αληθινά αγάπησε. Ίσως έτσι να δούμε επιτέλους και το αληθινό πρόσωπο του ποιητικού σώματος:
ΑΓΑΠΑΩ

Αγαπάω τ' ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ' ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότη που είδαν μια βραδιά στ' όνειρό τους,
να φανεί απ' τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ' ασπροφτερό τους

Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά - αν ποτέ θα 'ρθουν πίσω
αγαπάω, και θα 'θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα...
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο - ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ' εμένα.



Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας, μόλις το Μάρτη του 1929. Με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας. Όταν ο ποιητής είχε μόλις κλείσει τα 19 του χρόνια.

Και άλλο δεν είναι το ποίημα αυτό παρά μια πνευματική διαθήκη, το μυθικό τοπίο που η πένα του θα διαπλεύσει τις επόμενες δεκαετίες και ο καμβάς που θα υφάνει την ποίησή του όλη.

Αυτός είναι ο Καββαδίας. Ο άνθρωπος που αγάπησε ό,τι έκλαιγε, γιατί πολύ απλά του έμοιαζε... Τι καυτό δάκρυ είναι αυτό που ρέει από τον τελευταίο του στίχο...

Και στο ίδιο δάκρυ θα βουτάει ολοζωής τον κονδυλοφόρο του. Λέμε εμείς πως ο Καββαδίας αγάπησε τη θάλασσα. Και ξεχνάμε πως από τα χρόνια των προσωκρατικών είναι ειπωμένο ότι και η θάλασσα από δάκρυα είναι.

Λέμε ακόμη πως αγάπησε τις γυναίκες. Μα τι κρίμα... Δε χάρηκε τη μία και μοναδική γυναίκα πλάι του. Και ανάλωσε εαυτόν στις πολλές και δη στις άλλες γυναίκες, τις γυναίκες των λιμανιών... Μα ποιες άλλες θα μπορούσε ο Καββαδίας να λατρέψει; Πάρεξ εκείνες τις γυναίκες τι πιο κλαμένες απ' όλες;

Τι αγάπησε λοιπόν ο Καββαδίας; Αγάπησε τον πόνο. Και με τον πόνο υφάδι σκάλισε τους στίχους του και σμίλεψε τα αγάλματα της ποίησής του.

Και τα καράβια; Προφητικά ο ποιητής θα αποκαλύψει σ' αυτό το ποίημα, το γραμμένο πριν ακόμη μπαρκάρει πρώτη φορά, πως αγαπά τα καράβια με ένα δικό του ιδιότυπο τρόπο. Γιατί φεύγουν και δεν ξέρουν καλά αν γυρίσουν.

Έτσι έφυγε κι εκείνος λίγους μήνες μετά. Με την επιθυμία ούτε πια να γυρίσει... μόνο να φεύγει, να ταξιδεύει.

Και τα πρώτα δέκα χρόνια κάνει αυτό ακριβώς. Καμία φροντίδα για οικονομική αποκατάσταση. Είναι τα χρόνια που θα γραφτεί το Μαραμπού και ο ποιητής θα διαβεί οριστικά τις Συμπληγάδες του.

Και από το πρώτο κιόλας ποίημα στο Μαραμπού, αυτό που χάρισε και τον τίτλο σε όλη τη συλλογή, θα μας προϊδεάσει για τον μοναχικό βίο που θα πορευτεί. Ποιητικά μεν αλλά και απροκάλυπτα θα μας εξομολογηθεί γιατί καμιά γυναίκα δε θα μπει επίσημα στο πλευρό του. Κι ας λένε γι' αυτόν οι ναυτικοί και όποιος άλλος.

Κι εκεί που τα χλωμά κορίτσια ζωγράφιζε να καρτερούνε τον ιππότη, γλιστρά ο ίδιος και πιάνει μόνιμη θέση σε ένα φινιστρίνι που αγναντεύει τον απέραντο πόντο, τον αρμυρό. Και τη θολή γραμμή των οριζόντων. Εκεί και μόνο αναδύεται η Fata Morgana του. ¶υλη και άπιαστη σαν όλα τα όνειρα.

Κι αυτός θα μείνει για πάντα γραπωμένος στο όραμα, καβάλα στο ένα μετά το άλλο καράβι, να την κυνηγά σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Ένα δέντρο γυμνό και ξερό σε έρημο πάρκο...

Τόσο γυμνό όσο και τα άπειρα άνθη που μοσκοβόλισε η ποίησή του στους ανθρώπους. Κι όσο περνά ο καιρός θα μοσκοβολά πιότερο. Σαν που συμβαίνει με τους γνήσιους ποιητές.

Ναι, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς η γέννα της ιδιόρρυθμης ποίησης του Καββαδία. Γιατί το αληθινότερο ποίημα του γνήσιου ποιητή είναι η ίδια του ζωή, όπως έγραψε ένας άλλος μεγάλος, ο Δημήτρης Λιαντίνης.

Ο αυθεντικός μεταπλασμός του πόνου. Όχι μόνο με τις λέξεις μα με πράξεις ζωής. Βιωματικά και έμπεδα.

Αυτός ο αληθινός Καββαδίας. Ένα ηφαίστειο, σαν το Στρόμπολι το αγαπημένο του, που φλογίζεται εντός του και ξερνά λάβα και στάχτες. Έτσι φλογίστηκε και έτσι φώτισε τον κόσμο τούτος ο ποιητής και έτσι κατακάηκε και άφησε τη στερνή πνοή του... όταν και το τελευταίο του δάκρυ στέρεψε. Κι άλλο δε βρήκε ο χάροντας να πάρει.

Κι έμειναν σε μας τα δάκρυά του διαμαντόπετρες να τα τρυγάμε και να μην τον χορταίνουμε.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΠαρ Απρ 09, 2010 4:23 pm

Εκατό χρόνια φέτος από τη γέννηση του ποιητή της θάλασσας. Και μόλις χτες συνειδητοποίησα το παράδοξο.

Πως πληρώθηκε η γέννηση με το θάνατο του άλλου ποιητή.

Που χάθηκε μέσα στα κύματα...

Εκατό χρόνια χτες από την έξοδο του Περικλή Γιαννόπουλου.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f8/topic-t1796.htm#10554

Τρεις μήνες ακριβώς μετά την εκατοστή επέτειο της γέννησης του Καββαδία.

Πήρε τον έναν ποιητή η θάλασσα στη μεγάλη της αγκαλιά και γέννησε τον άλλο.

Καμία μεταφυσική.

Είναι ο βαθύτερος νόμος της ζωής εδώ. Η αφανής αρμονία.

Που αφανίζει τα όντα και τα εμφανίζει...


Τα εξαφανίζει στο σκοτάδι και τα εμφανίζει και πάλι στο φως.

Και φανός έχει την ίδια ρίζα με το φαίνω και το φάος, δηλαδή το φως.

Μια ακτίνα φωτός. Εκεί στέκουνται οι ποιητές. Οι αληθινοί ποιητές...

Και ο Σεφέρης το παραδέχτηκε εκ μέρους όλων:

"Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός." (Ποιήματα, σελ. 280 )

Και λες μια δύναμη αόρατη αμέσως μόλις σβήσει ο ένας ποιητής, δίνει εντολή να ανάψει ο επόμενος...

Για να μη μείνει η ζωή μας η πεζή χωρίς ήλιο...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΠαρ Απρ 09, 2010 4:56 pm

Κοίτα κάτι περίεργα πράγματα... λέγαμε χτες για την άλλη σύμπτωση, να συμπέσει η έξοδος του Γιαννόπουλου με τη γέννηση του Σολωμού, μα εκεί ήταν και επιλογή ανθρώπινη.

Να γεννηθεί όμως ο ένας ποιητής και ταυτόχρονα να "σβήσει" ο άλλος και μάλιστα με συνδετικό κρίκο τη θάλασσα;

Πραγματικά περίεργο και αξιοσημείωτο...

Ξέρουμε αν ο Καββαδίας το είχε προσέξει αυτό; Κι αν είχε στα υπόψη την ποίηση του Γιαννόπουλου;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία   100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία Icon_minitimeΠαρ Απρ 09, 2010 5:06 pm

Βρήκα πάντως κι αλλού καταγραμμένη τη σύμπτωση:


Παράθεση :
Ο Νίκος Καββαδίας γεννιέται αρχές Ιανουαρίου του 1910 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της περιοχής Χαρμπίν της Κίνας, που τότε ήταν στρατιωτική βάση. Από το 1900 ο τσαρικός στρατός είναι στρατός κατοχής σε αυτήν την πόλη με πρόσχημα την εξέγερση των Κινέζων Μπόξερς* που ήθελαν να διώξουν τους ξένους από την Κίνα. Το 1910 εμφανίζεται ο κομήτης του Χάλεϊ και κυκλοφορεί η φήμη πως ξημερώνει η τελευταία μέρα του κόσμου. Πολλοί ανησυχούν και ξενυχτάνε. Ο Στραβίνσκυ γράφει το κουαρτέτο «Το πουλί της Φωτιάς» και το Αργεντίνικο Τάνγκο γίνεται ο δημοφιλέστερος χορός στην Ευρώπη. Ένας Γερμανός βακτηριολόγος μετά από 605 άκαρπες προσπάθειες βρίσκει το φάρμακο κατά της σύφιλης. Εκείνη την χρονιά πεθαίνει ο ζωγράφος Ρουσσώ και ο Τολστόι. Στην Ελλάδα έχουμε τα επεισόδια στο Κιλελέρ, αυτοπυροβολείται έφιππος μέσα στη θάλασσα ο Περικλής Γιαννόπουλος και ο Βενιζέλος σχηματίζει την πρώτη κυβέρνηση.

πηγή

http://mesokosmos.blogspot.com/2008/08/0.html
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
 
100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καββαδία
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΤΕΧΝΕΣ-
Μετάβαση σε: