Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Δανάη, πού ήσουν το βράδυ αυτό; Τρι Ιουν 23, 2009 9:34 am
Σε έψαχνα καλή μου και ακριβή μου Δανάη, όπως σε έλεγε κάποτε ο Αττίκ... Σε έψαχνα χτες βράδυ μα δεν κατάφερνα να σε βρω...
Πολύς ο κόσμος στον κήπο του μουσείου. Ίσως να έφταιξε αυτό. Ίσως και άλλα.
Η κιθάρα σου πάντως ήταν εκεί.
Την έφερε η Λήδα και την παρέδωσε στον εκπρόσωπο του μουσείου. Το Λάμπρο Λιάβα. Να κάνει παρέα στη λύρα του Νίκου και στο κλαρίνο του Τάσου.
Μια κιθάρα που μάθαμε χτες την ιστορία και την αρχοντική καταγωγή της. Μια κιθάρα που κάποτε την έπαιζε ένας ερωτευμένος - ένας Πορφυρόπουλος... Τώρα ποιος;
Μια κιθάρα για να βολέψει τα ... κουλάδια της. Αυτά που διέλυσαν τη μαντήλα της Κοτοπούλη στην πρώτη της εμφάνιση στη μάντρα του Αττίκ. Για τη Δανάη μιλάμε. Που σε εκείνη την πρώτη εμφάνιση πήγε με δανεική τουαλέτα από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και μια μαντήλα που της έδωσε η ηθοποιός για να βολέψει λέει τα ... κουλάδια της. Φράση της Κοτοπούλη, όχι δική μου. Η μαντήλα όμως διαλύθηκε από το άγχος της νεαρής Δανάης και τη θέση της πήρε η περίφημη κιθάρα που χτες δωρήθηκε επίσημα στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων. Μια κιθάρα που από τότε δεν έλειψε ποτέ από κοντά της. Μια κιθάρα που ήταν το μοναδικό πράγμα που γλίτωσε όταν λίγα χρόνια πριν έγινε παρανάλωμα της φωτιάς το σπίτι της.
Πέρασαν πολλοί από το μπαλκονάκι του μουσείου. Άλλοι μόνο μίλησαν. Άλλοι τραγούδησαν. Άλλοι και τα δύο...
Είπαν πολλά για τη Δανάη. Μα δεν κατάφερα να τη βρω στα λόγια τους. Ούτε και στα τραγούδια τους. Κι ας τραγουδήσαν δύο φορές το "Ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ" . Τη μία η Αρλέτα:
Εμφανώς καταβεβλημένη από την περιπέτεια της υγείας της. Αλλά με το ίδιο μπλακ χιούμορ πάντα.
Δεν ξέρω. Ίσως σε κάποιους να θυμίζει πολλά η φωνή της. Εμένα μου θυμίζει μια παραξενιά της τύχης που με έφερε στο ίδιο ραδιοφωνικό στούντιο κάποτε μαζί της. Στα επίσημα της ΕΡΤ. Κι αν είχα μια καλή γνώμη ως τότε για το τραγούδι της, απογοητεύτηκα από τα υπόλοιπα... Ίσως εκείνη η παλιά απογοήτευση να έφταιξε και χτες. Μαζί και όσα είπε για τα ... στρογγυλά πράγματα που λατρεύει. Και που περίσσεψαν στην εκδήλωση.
Είναι και οι κιθάρες στρογγυλές;
Όχι. Τα λόγια με ενόχλησαν. Που στρογγυλέψαν αλήθειες που όλοι ξέρουμε. Αλήθειες που ξεχάστηκαν για τα τελευταία χρόνια της Δανάης. Ναι, θα ήθελα να ακουστούν. Και όχι να αποσιωπηθούν.
Ας αφήσουμε λοιπόν την ίδια τη Δανάη να μας θυμίσει τις πικρές αλήθειες:
Την εγκατάλειψη που βίωσε στο τέλος της ζωής της. Την ίδια που είδαμε και χτες από τους πρωτοκλασάτους και τα μεγάλα ονόματα του πολιτισμού. Ο Μίμης της, ο Μιμούσκος της, απών και πάλι... Κι ας την έλεγε κάποτε νεράιδα του.
Δεν ήταν ο μόνος. Ήταν όμως από τις σημαντικότερες απουσίες.
Βέβαια ο κήπος του μουσείου, το είπα ήδη, ήταν πλημμυρισμένος από κόσμο. Τι κόσμο; Έχω την εντύπωση πως αρκετοί είδαν απλώς φως και μπήκαν... Ακόμη και τουρίστες... Άδικα λοιπόν η Λήδα, η κόρη της Δανάης, προσπάθησε κάποια στιγμή να βάλει το πλήθος να τραγουδήσει μαζί της ένα τουλάχιστον τραγούδι της Δανάης.
Να μην είμαι όμως άδικη. Υπήρξε και μια στιγμή που ξεχώρισα. Ήταν όταν ακούστηκαν ποιήματα της Δανάης από την ηθοποιό (και ανηψιά της ; ) Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου.
Η Λήδα Χαλκιαδάκη υποδέχεται την Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου
Ένα ακόμη ακούστηκε από τη Λήδα. Και απ' αυτά ξεχωρίζω το στίχο πως αν θες να μιλήσεις για το θάνατο, περίμενε πρώτα να πεθάνεις...
Για τη Δανάη δεν έφτασε ούτε αυτό. Τόσους μήνες που έφυγε από κοντά μας (δες το παλιότερο αφιέρωμα του Εντουκάντους ΕΔΩ και ΕΔΩ) μα ελάχιστη η ανταπόδοση για όσα πρόσφερε... Και μη μου πει κανείς για το χτεσινό. Γιατί αυτό ήταν ακόμη μία προσφορά της ίδιας της Δανάης αφού δική της ήταν η επιθυμία να δοθεί η κιθάρα της στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων. Κι ούτε την προσφορά της Λήδας θα μετρήσω, όπως δεν πρέπει να μετράμε τις προσφορές μνήμης κανενός παιδιού για το γονιό του. Είναι το αυτονόητο χρέος... Οι άλλοι όμως; Γιατί η Δανάη δεν ήταν μόνο μητέρα. Και ούτε στην οικογένειά της ανήκε μόνο...
Α... ίσως στα καλά θα πρέπει να αναφέρω και την ομιλία της εκπροσώπου της Χιλής, της δεύτερης πατρίδας της Δανάης... Αυτή τουλάχιστον η πατρίδα στάθηκε στο ύψος της.
Στα υπόλοιπα ακούσαμε το Λάμπρο Λιάβα να μας μιλά για τη ζωή της (δείτε ΕΔΩ και ένα σχετικό του άρθρο), κάποιον ακόμη κυριούλη που θυμήθηκε με συγκίνηση το μελανοδοχείο του Αλιέντε που του χάρισε κάποτε η Δανάη και ένα σωρό άλλα μικροαντικείμενα...
Την Αναστασία (ελπίζω άκουσα καλά το όνομα) που απέδωσε δύο τραγούδια και τον Καράλη που προσπάθησε να αποδώσει μερικά ακόμη (άλλα τα κατάφερε και άλλα όχι) Ναι.
Τραγούδησε και η Λήδα. Τραγούδια της μητέρας της, τραγούδια που αγαπούσε η μητέρα της, τραγούδια δικά της χαρισμένα σε εκείνη.
Μου έλειψε όμως ακριβώς εκείνη. Θα ήθελα να ακουστεί και η δική της φωνή. Ή τουλάχιστον να υπάρχει κάποια αφίσα με φωτογραφία της... Ίσως - γιατί όχι; - και κάποιο βιντεάκι...
Ή ένας πάγκος με δισκάκια της... Και με βιβλία της βεβαίως. Η Δανάη δεν ήταν μόνο τραγουδίστρια. Κάτι δικό της τέλος πάντων!
Που από όλα τα δικά της ακούστηκε μονάχα η επιθυμία της να δοθεί η κιθάρα στο μουσείο... Κι αυτή ακόμη δεν κατάφερε από τεχνική αδυναμία να ακουστεί την κατάλληλη στιγμή...
Ίσως τελικά η μόνη δυνατότητα να ζωντανεύουμε τη Δανάη να είναι εκείνο το ταβερνάκι του Σόμπολα... (δείτε περισσότερα ΕΔΩ ) που ειλικρινά θα προτιμούσα εκείνον να καλέσουν και στο μουσείο χτες να μας τραγουδήσει τη Δανάη του... Γιατί η Δανάη, όπως είπε και ο Λάμπρος Λιάβας, δεν ήταν μόνο φωνή. Ήταν κυρίως ψυχή.
Αυτή η ψυχή, που την είδαμε τις ώρες που την αποχαιρετούσαμε στο πρώτο νεκροταφείο, ήταν η μεγάλη απούσα χτες βράδυ. Τότε αυθόρμητα τραγουδούσαν όλοι. Χτες αρνήθηκαν να το κάνουν ακόμα και όταν ακούστηκε σαν παράκληση από το ίδιο το παιδί της. Γιατί;
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
Μη βάζεις το χέρι στη μύτη Μη σκαλίζεις τα σπυράκια σου Μην τρως τα νύχια σου Μην είσαι ανυπάκουο Μην αντιμιλάς Μη φωνάζεις Μη νευριάζεις Μην τρέχεις Μην κλαις Μη μη Μη
Να γίνεις τέλειο παιδί Να λένε οι μεγάλοι Τι γλυκό παιδάκι Τι ευγενικό Έτσι να λένε Οι καλοί μεγάλοι Που ετοιμάζουν Για σένα Σε κάτι ωραία κτίρια Υδρογονοβόμβες
ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ "ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ", εκδ. Φύκιρης
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Απ: Δανάη, πού ήσουν το βράδυ αυτό; Σαβ Ιουλ 04, 2009 1:07 am
ΔΑΝΑΗ έγραψε:
Μια κιθάρα που ήταν το μοναδικό πράγμα που γλίτωσε όταν λίγα χρόνια πριν έγινε παρανάλωμα της φωτιάς το σπίτι της.
Επανέρχομαι στο θέμα αυτό και συγκεκριμένα στην πληροφορία για την κιθάρα της Δανάης Στρατηγοπούλου καθώς όπως με ενημέρωσε η κόρη της, κ. Λήδα Χαλκιαδάκη, είναι λάθος.
Δεν είναι δηλαδή το μοναδικό πράγμα που γλίτωσε από τη φωτιά αυτή η κιθάρα.
Σίγουρα η κ. Χαλκιαδάκη ως κόρη της μεγάλης τραγουδίστριας γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τη ζωή της μητέρας της. Γι' αυτό και χωρίς δεύτερη κουβέντα επανορθώνουμε την πληροφορία και που οφείλουμε να αναφέρουμε την πηγή από την οποία την είχαμε πάρει:
Λυπούμαστε δε ειλικρινά που άθελά μας συντελέσαμε στην αναπαραγωγή μιας αναληθούς είδησης.
Την είδηση αυτή είχαμε αναφέρει και παλιότερα σε άλλο άρθρο για τη Δανάη, https://educandus.forumgreek.com/forum-f8/topic-t840.htm και τότε παραθέταμε και το λινκ από το οποίο την είχαμε λάβει. Πού να φανταστούμε ότι δεν ευσταθούσε; Από τη μία λοιπόν λυπηθήκαμε αλλά και παράλληλα χαρήκαμε που και άλλα αντικείμενα της Δανάης διασώθηκαν. Ουδέν κακόν αμιγές καλού...
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Απ: Δανάη, πού ήσουν το βράδυ αυτό; Σαβ Ιουλ 04, 2009 2:58 am
Έγινε απόψε αφορμή να θυμηθώ ξανά εκείνη τη βραδιά. Τη βραδιά για τη Δανάη Στρατηγοπούλου. Τη Δανάη που ποτέ δε γνώρισα από κοντά και που τα τραγούδια της ήταν τραγούδια μιας άλλης γενιάς και όχι της δικής μου.
Πώς και γιατί βρέθηκα εκεί; Και μην πεις ότι συχνάζω σε τέτοιες εκδηλώσεις ούτε πως άλλο τίποτα δεν είχα να κάμω.
Ναι, πήγα και για τη Δανάη. Όπως πήγα και στην κηδεία της. Κι ας μην πηγαίνω σε κηδείες επωνύμων. Ήταν η δεύτερη μόλις φορά αυτή. Η προηγούμενη ήταν η κηδεία της Μαρίας Ιορδανίδου. Χρόνια πριν... Την ξέρετε τη Μαρία Ιορδανίδου; Τη Λωξάντρα ίσως;
Ούτε σε εκδηλώσεις μνήμης, τιμητικές κλπ συχνάζω. Τις βρίσκω ανούσιες... Η προηγούμενη ήταν δεκαετίες πριν. Για το Λουντέμη. Το Μέλιο των εφηβικών μου χρόνων...
Οι επόμενες; Δε θαρρώ να υπάρξουν σύντομα επόμενες. Μου αφήνουν πικρή γεύση αυτές οι εκδηλώσεις. Ένα κενό... Αναντίστοιχο σε εκείνον που τιμάται.
Η περίπτωση όμως της Δανάης ήταν διαφορετική. Γι' αυτό και πήγα. Υπήρχε κατ' αρχάς ένα θέμα ουσίας. Ένα δικό της δώρο, η κιθάρα της, επιθυμία της τελευταία να μείνει εκεί, στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων.
Πήγα λοιπόν για εκείνη την κιθάρα. Που τη συντρόφευε ολοζωής... Όχι από περιέργεια. Μα για να την υποδεχθώ. Μαζί με όλους τους άλλους που αγαπάμε αυτό το χώρο, αυτό το μουσείο.
Και να που είπα το δεύτερο σημαντικό λόγο. Το Μουσείο. Που είναι για μένα χώρος αγαπημένος. Με χίλιες μνήμες και δεσμούς. Ήταν καθήκον μου να πάω εκείνη τη βραδιά στο μουσείο. Που πέρα και πάνω από κάθε άλλο δεσμό που με ενώνει με το χώρο του είναι η σταθερή σχέση η παιδαγωγική με τα εκθέματά του:
Να μπορώ, σκέφθηκα, αύριο που θα ξαναπάμε με τα παιδιά να σταθώ μπρος στην κιθάρα και να τους μιλήσω ξέχωρα γι' αυτήν... Να μάθουν τα νέα ελληνόπουλα λόγια καρδιάς για την "άψυχη" κιθάρα...
Κι έπειτα είναι η δική μου σχέση μαθητείας στους χώρους του μουσείου. Ένας πανέμορφος χρόνος από τη ζωή μου που στις αίθουσές του ήρθα πιο κοντά στη μουσική μας παράδοση. Μαθήτρια τότε των σεμιναρίων Πολυφωνικού Τραγουδιού:
Κι ας μην έχω καμία καλή σχέση με τις μουσικές στη ζωή μου. Όλο το μουσικό ταλέντο στην οικογένεια το κληρονόμησε ο αδερφός μου, δάσκαλος εδώ και χρόνια στα σεμινάρια Πολυφωνίας στο ΜΕΛΜΟΚΕ. Και δάσκαλός μου επίσης εκείνη τη χρονιά στο μουσείο. Ναι, τα έχω καταφέρει να μαθητέψω κοντά σε όλα τα πρόσωπα της οικογένειάς μου...
Ο δεσμός όμως με τη λαϊκή μουσική παράδοση και τη λαϊκή παράδοση γενικότερα του τόπου έχει και άλλες ρίζες. Εκείνον που μου χάρισε το όνομα. Έναν άνθρωπο που αφιέρωσε έργο ζωής για την καταγραφή του λαϊκού πολιτισμού μας. Γεώργιος Μέγας το όνομα το δικό του.
Όχι, δεν πήγα τυχαία εκείνο το βράδυ στο μουσείο. Ούτε είδα φως και μπήκα. Ότι έφυγα με αίσθημα κενού και αυτή τη φορά είναι όμως αλήθεια. Γιατί να το κρύψω; Και γιατί να αποσιωπήσω όσα με πλήγωσαν;
Και πήγα με τόση χαρά...
Έπειτα, κάτω στο σταθμό, γνώρισα τη Σταυρούλα. Να κουτσαίνει με τα άσπρα της μαλλιά. Πουλώντας αρωματικά και βότανα. Της πήρα δυο λεβάντες για το καλό. Να έχει και ένα καλό εκείνο το βράδυ. Και έναν άνθρωπο γνήσιο και λαϊκό. Μην πάει τελείως χαμένο.
Δανάη, πού ήσουν το βράδυ αυτό;
Σελίδα 1 από 1
Παρόμοια θέματα
Παρόμοια θέματα
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης