TO AINIΓΜΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ ...

.... Η λύρα του Ορφέα μάγευε και γαλήνευε ακόμα και την αταξία της Φύσης. Αυτή την ιερή αταξία που δύσκολα ο νους μπορεί να την ιεραρχήσει. Είναι σα να ζητάς να βάλεις σε τάξη τον Έρωτα. Είναι σα να προσπαθείς να σκίσεις το παραπέτασμα του ουρανού για να ανακαλύψεις το θείο αίνιγμα. Ναι, είναι λυτρωτική η τέχνη της σιωπής.

Η γαλήνη και η ηρεμία δίδυμες αδερφές ιερουργούν την ομορφιά της Φύσης. Έχεις ακούσει ποτέ ιδιαίτερο θόρυβο όταν ανοίγει ένα τριαντάφυλλο; Ακόμα και ο κρότος ενός κεραυνού ημερεύει στο τελευταίο τάκ μιάς σταγόνας που αργοκύλισε από την άκρη της πευκοβελόνας για να ενωθεί ενοχικά με τον καρπό που κρύβεται στο χώμα. Και εκεί σιωπή. Σιωπή ερωτική, σιωπή θανάτου. Ζυγός που δεν γέρνει ούτε αριστερά ούτε δεξιά.

Σε σένα έγκειται να ορίσεις το μέτρημα και τον όγκο. Σιωπή.

Μπορεί να μην άκουσες ποτέ τη μουσική του Ορφέα, μπορεί ποτέ να μην είδες το πρόσωπό του. Αλλά η Φύση θα σου δώσει την αίσθηση στη μαρτυριάρικη εικόνα μιας άνοιξης. Έτσι γεννιέται μέσα σου η μουσική, όπως γεννιέται η Φύση μέσα στη σιωπή του δάσους.

Ξέρεις πως το σαλιγκάρι στο σύρσιμό του πάνω στο γρασίδι δε βγάζει ήχο, αλλά η εικόνα του κάνει να χτυπήσει δυνατά η καρδιά σου για τη βροχή που πέρασε. Τώρα μαζεύει την υγρασία θεία μετάληψη σιωπής. Ήχοι και εικόνες ένα.

Κάστωρ και Πολυδεύκης. Ποιος πρώτα ήταν ο πιο λαμπερός και ποιος τώρα; Τι σημασία έχει ανάμεσα στα δίδυμα να ορίσεις το πρώτο; Υπάρχει σαν μυστικό. Άλλωστε ο μικρός Κύων, πάντα με παιχνιδιάρικη διάθεση καλεί το Μονόκερο να ατενίσουν τα ταξίδια των Διόσκουρων. Ο Ορφέας είχε ορίσει τη στιγμή, άφησε και πάλι τη λύρα να γεννήσει ήχο. Ήταν δεδομένο πως ο κίνδυνος θα περνούσε και αγκαλιά πλέον με τη γαλήνη θα ατένιζαν τον ουράνιο δρόμο προσφέροντας δώρο πολύτιμο τη σιωπή στον άχρονο χρόνο του σύμπαντος.

Άλλωστε για να συναντήσεις τον Θεό, ο μόνος δρόμος είναι η σιωπή. Σήκωσε το βλέμμα σου προς τα πάνω και κάρφωσέ το στον Τρίτο. Έχουν τόσα να πουν που σιωπούν και οι δύο τους. Και το μεσουράνιο φως τους θάνατος και ζωή μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι γιατί προυπήρξε όλων ο Μέγιστος των Δαιμόνων.

Και εκεί που το υγρό στοιχείο προσκυνά τη στερεή ύλη, ένα απομεινάρι του καλοκαιριού ηχεί τον ήχο του βυθού ξεχασμένος ναυτίλος ανάμεσα στο κύμα και τη στεριά. Πού ταξίδεψε πριν για πάντα κοιμηθεί στο ακροθαλάσσι. Πεισματικά αρνείται να το πει, αφήνοντας σ’ όποιον κοντά το αυτί του βάλει στο κέλυφος, μία ειρωνική βοή…βββββββ… Βάλε το νου σου να σκεφτεί το ταξίδι του. Δεν θα μείνει τίποτα. Μόνο η απορία για τα βάθη που ταξίδεψε. Δικό του το ταξίδι. Εσύ απλώς θαυμαστής μιας μυθιστορίας.

Άλλωστε τι σημασία έχει; Ακόμα κι αυτός που ξυπνάει πάθη και ήχους ανάμεσα στο σύμπαν, σιωπά για να μην αφήσει ίχνη. Σαν τον Ζυγό, που δε γέρνει ούτε δεξιά ούτε αριστερά για να μη χαλάσει ο τριγμός του τη σιωπή της Ιστορίας.

Η Αργώ μπορεί και να μη ταξίδεψε ποτέ ή αν ταξίδεψε να μην έφτασε ποτέ στον προορισμό της. Ανάμεσα σε δυό σημεία δύσκολο να ορίσεις αρχή και τέλος, τέλος ή αρχή. Αυτή τη σκέψη τη γαληνεύει η λύρα του Ορφέα σημαδεύοντας το Ντο του ουρανού και παντρεύοντας το Μι με το Θεό. Ημίθεος ή Θεός, ας το ορίσει η θέση.

Άλλωστε στη σκοτεινιά του σπηλαίου δύσκολα διακρίνεις την έξοδο, ιδίως όταν εκτός του σπηλαίου επικρατεί νύχτα. Η μόνη ελπίδα για να βγεις προς τα έξω, να ακολουθήσεις τη νυχτερίδα. Πρέπει να κάνεις πολύ σιωπή για να ακούσεις το πέταγμά της. Πρέπει να μυηθείς στη σιωπή της εικόνας.

Αύριο οι Δίδυμοι θα ορίσουν νέα σωτήρια πορεία μακριά από αστρικούς κυκλώνες και ο ναυτίλος στην παραλία θα αναζητήσει ξανά την ψυχή του για νέο ταξίδι. Πιο βαθειά ή πιο ρηχά, αυτό δεν αφορά κανένα. Και μόνο οι σωτήρες Διόσκουροι θα το ξέρουν.

Αγάπα τη σιωπή αγάπα το ταξίδι. Ποιος ξέρει; Το επόμενο λιμάνι μπορεί να είναι το λιμάνι της θέωσης το λιμάνι της ομορφιάς το λιμάνι της σιωπής. Γι’ αυτό ο θάνατος και η ζωή διδυμαία λατρεία στον αρχέγονο βράχο ζητούν για ναύλο τη σιωπή του σώματός σου.

... εκεί που το υγρό στοιχείο προσκυνά τη στερεή ύλη, ένα απομεινάρι του καλοκαιριού ηχεί τον ήχο του βυθού ξεχασμένος ναυτίλος ανάμεσα στο κύμα και τη στεριά. Πού ταξίδεψε πριν για πάντα κοιμηθεί στο ακροθαλάσσι. Πεισματικά αρνείται να το πει, αφήνοντας σ’ όποιον κοντά το αυτί του βάλει στο κέλυφος, μία ειρωνική βοή…βββββββ… Βάλε το νου σου να σκεφτεί το ταξίδι του. Δεν θα μείνει τίποτα. Μόνο η απορία για τα βάθη που ταξίδεψε. Δικό του το ταξίδι. Εσύ απλώς θαυμαστής μιας μυθιστορίας.