Ελπήνορας, ο άταφος νεκρός

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 421 Registration date : 01/11/2007

Ελπήνορ, πώς ήλθες;

Όμηρος

S. Dali: Ερημιά

ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ:

Tοπίο θανάτου. H πετρωμένη θάλασσα τα μαύρα κυπαρίσσια
το χαμηλό ακρογιάλι ρημαγμένο από τ' αλάτι και το φως
τα κούφια βράχια ο αδυσώπητος ήλιος απάνω
και μήτε κύλισμα νερού μήτε πουλιού φτερούγα
μονάχα απέραντη αρυτίδωτη πηχτή σιγή.

Ήταν κάποιος από τη συνοδεία που τον αντίκρισε
όχι ο πιο γέροντας: Kοιτάχτε ο Eλπήνωρ πρέπει νάναι εκείνος.
Eστρίψαμε τα μάτια γρήγορα. Παράξενο πώς θυμηθήκαμε
αφού είχε η μνήμη ξεραθεί σαν ποταμιά το καλοκαίρι.
Ήταν αυτός ο Eλπήνωρ πράγματι στα μαύρα κυπαρίσσια
τυφλός από τον ήλιο και τους στοχασμούς
σκαλίζοντας την άμμο μ' ακρωτηριασμένα δάχτυλα.
Kαι τότε τον εφώναξα με μια χαρούμενη φωνή: Eλπήνορα
Eλπήνορα πώς βρέθηκες ξάφνου σ' αυτή τη χώρα;
είχες τελειώσει με το μαύρο σίδερο μπηγμένο στα πλευρά
τον περσινό χειμώνα κι είδαμε στα χείλη σου το αίμα πηχτό
καθώς εστέγνωνε η καρδιά σου δίπλα στου σκαρμού το ξύλο.
M' ένα κουπί σπασμένο σε φυτέψαμε στην άκρη του γιαλού
ν' ακούς τ' ανέμου το μουρμούρισμα το ρόχθο της θαλάσσης.
Tώρα πώς είσαι τόσο ζωντανός; πώς βρέθηκες σ' αυτή τη χώρα
τυφλός από την πίκρα και τους στοχασμούς;

Δε γύρισε να ιδεί. Δεν άκουσε. Kαι τότε πάλι εφώναξα
βαθιά τρομάζοντας: Eλπήνορα πούχες λαγού μαλλί
για φυλαχτάρι κρεμασμένο στο λαιμό σου Eλπήνορα
χαμένε στις απέραντες παράγραφους της ιστορίας
εγώ σε κράζω και σα σπήλαιο αντιλαλούν τα στήθια μου
πώς ήρθες φίλε αλλοτινέ πώς μπόρεσες
να φτάσεις το κατάμαυρο καράβι που μας φέρνει
περιπλανώμενους νεκρούς κάτω απ' τον ήλιον αποκρίσου
αν η καρδιά σου επιθυμεί μαζί μας νάρθεις αποκρίσου.

Δε γύρισε να ιδεί. Δεν άκουσε. Ξανάδεσε η σιωπή τριγύρω.
Tο φως σκάβοντας ακατάπαυστα βαθούλωνε τη γη.
H θάλασσα τα κυπαρίσσια τ' ακρογιάλι πετρωμένα
σ' ακινησία θανατερή. Kαι μόνο αυτός ο Eλπήνωρ
που τον γυρεύαμε με τόση επιμονή μες στα παλιά χειρόγραφα
τυραννισμένος απ' την πίκρα της παντοτινής του μοναξιάς
με τον ήλιο να πέφτει στα κενά των στοχασμών του
σκαλίζοντας τυφλός την άμμο μ' ακρωτηριασμένα δάχτυλα
σαν όραμα έφευγε και χάνονταν αργά
στον αδειανό χωρίς φτερά χωρίς ηχώ γαλάζιο αιθέρα.

(από τη Συλλογή, I, Eρμής 1976)

___________

Πολύς ο λόγος για τον Ελπήνορα αιφνιδίως. Μα ο Ελπήνωρ είναι το αρσενικό αντίκρυσμα της Ελένης. Αυτήνε με το βαθύ στηθόδεσμο την ομορφονιά, την ωραιότερη των γυναικών μα μοιχαλίδα (πώς αλλιώς; ) που αλλού τη γύρευαν και αλλού ήταν.

Κι όχι τίποτε άλλο, είναι και που ο τύπος αυτός συνέθλιψε την αφάνεια αιώνων και έφτασε να διεκδικεί τα λύτρα των χιλιετιών του στον ασβέστη σε βάρος του ίδιου του Οδυσσέα.

Ποιος είναι τελικά ο Ελπήνωρ;

Δεν τολμώ να πω ο αληθινός γιατί βλέπω στο βάθος της σκηνής να προβάλλει ο καθαρά χέρια Πιλάτος με το αβόλευτο ερώτημα: Τι είναι αλήθεια;

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Τον Ελπήνορα, τον άταφο νεκρό, τον συναντάμε ως τέτοιο και στο έργο του Λιαντίνη. Ήταν κάποτε το τελευταίο κεφάλαιο των Ελληνικών. Αργότερα προστέθηκε το Επίμετρο. Μοιάζει να θέλησε έτσι να προετοιμάσει το σύνδεσμο με τη Γκέμμα. Έχει όμως νόημα να δούμε τι σε πρώτη φάση είχε επιλέξει ως επίλογο των Ελληνικών:

ΑΤΑΦΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΘΑΜΜΕΝΟΙ

Παράθεση :: Για ν' αφήσουμε τη μεγάλη έρημο της Αφρικής. Τη στρεβλή, δηλαδή, και την παράμορφη εικόνα που μας έδωσαν για τους αρχαίους τα σχολειά μας, και όλα εκείνα που ο Γληνός ονόμασε "άταφο νεκρό". Και για να περάσουμε στις δροσιές και στις οάσεις της αληθινής Ελλάδας, στους θαμμένους που μένουν ζωντανοί και όλβιοι.

Ο Γκαίτε κάπου στο δεύτερο Φάουστ μιλά για τις Μητέρες. Είναι οι Μητέρες λέει, στα βάθη της φύσης, και σημαίνουν τα αρχέτυπα της ζωής και της αλήθειας. Ακίνητες και ιερατικές απλώνουν τα χέρια μπροστά, και συνοργανίζουν στα μάκρη την τελετή της σιωπής και της ενέργειας. Τότε και έτσι ο κόσμος τραβάει το δρόμο του. Χωρίς τα λάθη και τα κίντυνα. Και χωρίς την απιστία στη βεβαιότητα.

Με τις Μητέρες του Γκαίτε ταιριάζει ο ήρεμος κόσμος που κρύβεται στα κείμενα των αρχαίων μας. Περιμένει τους παιδαγωγούς και τους δασκάλους, και τους άλλους κλειδοκράτορες που δεν ξέρουν τι δύναμη και τι εμορφιά κρατούν στα χέρια τους, να ανοίξουν τους κρουνούς της ουσίας, για να ποτίσουν τις καινούργιες φυτείες.

Γιατί το θαυμαστό με τους αρχαίους είναι, που είναι πιο ζωντανοί από μας τους ζωντανούς. Και πιο νέοι από το αύριο.

Κοίτα, λόγου χάρη, τον Ηράκλειτο που το λέει στο απόσπασμα 62: αθάνατοι θνητοί, θνητοί αθάνατοι, ζώντες τον εκείνων θάνατον, των δε εκείνων βίον τεθνεώτες.

Κοίτα ακόμη τον Κάφκα στον καιρό μας που ξαναγράφει την Ιλιάδα. Ο ήρωάς του δε μπαίνει στον Πύργο. Όπως και οι Δαναοί του Ομήρου που πολεμούν δέκα χρόνους, και δε θα πατήσουν το κάστρο.

Κοίτα και τους ναρκομανείς τριγύρω μας. Ξαναπαίρνουν τα φίλτρα της φαρμακούς Κίρκης. Άλλοι γίνουνται χοίροι, άλλοι ηδονικοί Ελπήνορες. Ανεβαίνουν μεθυσμένοι τις σκάλες, παραπατούν, πέφτουν, τσακίζουνται. Κι απέ ζητούν από μας με αχνή φωνή, να γράψουμε στην ταφόπετρα το όνομά τους.

Κοίτα ακόμη που όλοι περιμένουμε στην Αυλίδα να φυσήξει ο άνεμος. Για να κινήσει το αύριό μας. Γιατί μας έπνιξε το καυσαέριο και ο ρύπος.

Πρόσεχε τις φωνές των Σειρήνων στα πορνό και στα βίντεο. Γιομίσανε οι λάκκοι ακράτεια και κόκαλα.

Κοίτα τη λειψυδρία, και τη λιγονεριά. Το λέει ο Πίνδαρος, και έχει δίκιο. Γιατί ονομάζει άριστο το ύδωρ, και το χρυσάφι δεύτερο.

Που όλα λένε ένα. Για να διδάξουμε σωστά τα Αρχαία, το μυστικό είναι να κατέχουμε σωστά τους αρχαίους. Αλλά δεν κατέχουμε σωστά τους αρχαίους.

Κι αν κατέχαμε τους αρχαίους, τότε θα κατέχαμε όλες τις διδακτικές και όλες τις τέχνες του δασκάλου. Και από τα παιδιά μας θα πλάθαμε αγάλματα ζωντανά. "Τα εντός αγάλματα". Και όχι ξόανα.

Κι αν μ' είχες αφήκει να ενώσω τ' άρματα, που έλεγε ο Κολοκοτρώνης στον κοτσάμπαση Ζαΐμη, δεν έκαιγε ο Μπραΐμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον κόσμο.

Να δούμε και να διαβάσουμε πολλές φορές. Συγχωρέστε μου που τόνισα μερικά σημεία. Το κείμενο αυτό είναι όλο για υπογράμμιση. Κάθε λέξη και σφυριά στους τόνους της σκουριάς που έχει κιόλας μεθοδικά απλωθεί πάνω στο έργο του Λιαντίνη.

Κοίτα ας πούμε εκείνο το σημείο με τους λάκκους που γέμισαν ακράτεια και κόκαλα. Και πες μου τώρα τι θες να πιστέψω; Το λόγο του Λιαντίνη ή τους διάφορους που έχουν σπείρει βίντεο το διαδίκτυο; Τι βρέθηκε μέσα στην περίφημη σπηλιά; Ούτε αυτό δεν τόλμησαν να γράψουν.

- Τι είχε μέσα το γυάλινο μπουκάλι του κρασιού;

- Και πού η αναφορά για τα οστά από το αμνοερίφιον;

Ήταν φαίνεται πιο σημαντική αναφορά η απόδειξη του φαρμακείου... Κοίτα να δεις δηλαδή τι εννοούν όταν μιλούν για έρευνα!!!

Κοιτάξτε. Η μόνη έρευνα έτσι κι αλλιώς που έχει νόημα για έναν ποιητή είναι εκείνη που προκύπτει από τις ανάλογες μελέτες - έρευνες του ίδιου του Δημήτρη Λιαντίνη. Τρεις οι επίσημες που άφησε. Για το Ρίλκε, το Σολωμό (βραβευμένη μάλιστα από την Ακαδημία Αθηνών ) και το Σεφέρη.

Δεν αρκούν τρία βιβλία για να υποδείξουν ποια μελέτη θα ήθελε και εκείνος να γίνει στο μέλλον για τον ίδιο;

Και με την ευκαιρία να παρατηρήσω κάτι ακόμη. Τρεις ποιητές τράβηξαν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Λιαντίνη. Κι έχουμε και έγκυρες πληροφορίες πως στο ανέκδοτο έργο του υπάρχει και μία ακόμη για τον Καβάφη αλλά και μία που ξεχάστηκε τελείως από τις έρευνες... για τον Ελύτη. Τόσο ξεχασμένη που τώρα να γίνεται μείζον ζήτημα ένα άρθρο για τον Ελύτη και όχι ολόκληρο βιβλίο που ετοίμαζε ο Λιαντίνης. Τι να πεις;

Λέω λοιπόν πως αν τόσο πολύ έχουν εγλωβιστεί κάποιοι στην ιδέα περί αυτοκτονίας του Λιαντίνη, παρά τα όσα έχουμε πει ως τώρα, να σκεφτούν παρακαλώ και τούτο. Γιατί δεν έγραψε ένα βιβλίο για τον Καρυωτάκη; Για τον Περικλή Γιαννόπουλο; Για τον Συκουτρή έστω;

Ακόμη κι αυτό το τόσο εξώφθαλμο στοιχείο είναι αρκετό για να κάνει ένα λογικό άνθρωπο να αναρωτηθεί.

Μα θα μου πεις και σωστά πως ο Λιαντίνης ύμνησε τους προσωκρατικούς. Και πήρε και τον Εμπεδοκλή να λαξεύσει τη νοητική εποπτεία στο κρίσιμο και σημαντικό κεφάλαιο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Σωστό αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Ο Λιαντίνης στο ίδιο κεφάλαιο μίλησε και για τον Οιδίποδα. Και τόνισε μάλιστα πως ο θάνατος του Οιδίποδα δεν ήταν θάνατος... Ελληνικά, 136 σελίδα:

"Ο Οιδίποδας τελειώνει στο φωτεινό Κολωνό μ' ένα τρόπο που δεν είναι ο θάνατος. Περισσότερο φαίνεται μια κάποια ιδέα Ανάληψης."

Ξαναρωτώ λοιπόν γιατί να πιστέψω τι λέει ο ένας και ο άλλος και όχι ο ίδιος ο Λιαντίνης;

Και ο ίδιος ο Λιαντίνης μιλάει επίσης για τον Οδυσσέα. Δεν υπάρχει βιβλίο του που να μην αναφέρει τον Οδυσσέα και μάλιστα σε αρκετά βρίσκουμε εκτεταμένες αναφορές για τον ομηρικό ήρωα. Πχ. Τα Κατά Κίρκην στη Γκέμμα, η Κυκλώπεια και μεγάλο μέρος της Νέκυιας ή το πρώτο κεφάλαιο στο Νηφομανή. Και όχι μόνο το πρώτο. Στη σελίδα 47 θα θυμηθεί και πάλι τον Οδυσσέα. Μιλώντας για το Έξυπνον Ενύπνιον. Εκεί μάλιστα θα συντροφέψει τον Οδυσσέα με τον Ελπήνορα:

Παράθεση :: "Βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα ενός ξυπνητού ύπνου.

Ενός έξυπνου ενύπνιου.

Είναι το δραματικό μεταίχμιο ανάμεσα στον φροντιστικό Οδυσσέα που πρέπει να φύγει για την Ιθάκη, και στον ηδονικό Ελπήνορα που γκρεμοτσακίζεται στη φρενήρη κωδωνοκρουσία του ενθουσιασμού του."

Θα έλεγα λοιπόν σε όλους όσους ενδιαφέρονται για το έργο του Λιαντίνη, να αναρωτηθούν μέσα από τα δυο αυτά αποσπάσματα ποιον ακριβώς ήρωα βλέπουν πιο κοντά στο Λιαντίνη; Τον Οδυσσέα ή τον Ελπήνορα; Μα να προσέξουν πολύ τη λέξη μεταίχμιο. Δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις χωρίς σκληρή μελέτη.

Προσέξτε πολύ και τις σελίδες 90 και 91 στα Ελληνικά. Τι σύμβολο είναι ο Οδυσσέας για το Λιαντίνη. Μην τον καταντάτε σας παρακαλώ ηδονικό Ελπήνορα. Γιατί οι παροιμίες δε λαθεύουν. Και στο τέλος θα τον ντυθείτε τον Ελπήνορα με όλα τα πρεπά. Την ίδια ώρα που ο Οδυσσέας θα αποκαρτερεί:

"Ο Οδυσσέας αποκαρτέρησε κάπου. Και πήρε τα βουνά και τα όρη. Ξεκινά να πάει να κάμει ο ίδιος αυτοψία. Να αναγνωρίσει το έδαφος και την κατάσταση."

Γκέμμα, σελ. 42

Ρωτώ για πολλοστή φορά. Γιατί να μην εμπιστευτώ το λόγο του Λιαντίνη αλλά των άλλων; Και ειδικά εκείνων που έχουν κατ' επανάληψη αποδείξει πως ιδέα δεν έχουν από Λιαντίνη;

Γιατί αν είχαν, αυτό που εμείς σήμερα ανασύραμε για τις Νιάκαρες, θα το είχαν πρώτο και καλύτερο σε ένα βιβλίο που θα έγραφαν για το Λιαντίνη. Και ρωτώ: Το είδατε πουθενά αλλού μέχρι σήμερα να το αναφέρουν; Τέτοια η έρευνά τους!

Ξέρω βέβαια ως διαχειρίστρια του χώρου πως εδώ τουλάχιστον η έρευνά τους καλά κρατεί. Μπαίνουν και διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν. Και σίγουρα κάνουν κόπι πέιστ όσα με τόσο κόπο φέρνουμε στο φως. Με γεια τους και με χαρά τους. Και χαρά μας. Μπας και δουν επιτέλουν την αλήθεια.

Εμένα αυτό με ενδιαφέρει. Κι ας ξέρω τον κίνδυνο και την τακτική καλά ξέρω (την έχω ξαναπάθει) να δανείζονται έτοιμο το υλικό. Τέτοια σκασίλα δεν την έχω. Αλλιώς και δε θα δημοσίευα αυτά που δημοσιεύω. Τα άλλα, εκείνα που πρέπει να ειπωθούν σε πιο επίσημο τρόπο και μέσο, θα έρθει ο καιρός. "Περίμενε και θα δεις" που έλεγε κι ο Δάσκαλος. Σαν τον Οδυσσέα. Τότε που αποκαρτερούσε στα όρη να δει μέχρι πού θα φτάσει το κύλισμα των γουρουνιών στη λάσπη.

Καλό ξημέρωμα.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Αχ... και

"Παράμερα σκουριάζουνε λυπητερά
τα σάνδαλα του Εμπεδοκλή."

Ώρες των Άστρων - σελ. 80

Καλέ το θυμάστε τότε που μερικοί έψαχναν τους κρατήρες στον Ταΰγετο; Έτσι από Οιδίπους επί Ταϋγέτω που έγραφαν τις πρώτες μέρες οι φυλλάδες, αίφνης αρχίσαμε να τον στριμώχνουμε ντε και καλά στου Εμπεδοκλή το κουστουμάκι.

Ρωμαϊκής αρένας τα τερτίπια. Διψά το πλήθος για αίμα και για πτώματα. Και στη σύγχρονη Ρώμη τα κανάλια για να πουλήσουν θέαμα και θάνατο.

Αλήθεια, τον άλλο Οδυσσέα, το σύγχρονο, τον έχετε καθόλου προσέξει; Στο Νηφομανή, σελίδα 114.

"Ο σύγχρονος Οδυσσέας είναι ο δύτης που έχει βουτήξει και ερευνά τα ακίνητα υπολείμματα μιας νέας Ατλαντίδας."

Κι εκεί αναγκαία τον προφταίνει λέει ο ανυπόμονος τόπος να μιλήσει για την Ελένη. Αυτήν που αλλού τη γύρευαν και αλλού ήταν...

"Ποια πλάνη! Να πολεμάμε για την Ελένη δέκα χρόνους στην Τροία, κι εκείνη ανίδεη να μας περιμένει στην Αίγυπτο. Ποια τρέλα! Να παίρνουμε για τρελούς τους τρελούς, γιατί η τρέλα τους μας εμποδίζει να σκεφθούμε πως οι τρελοί είμαστε εμείς. Ποιο αίνιγμα σαχλό στο σεργιάνι του κάβουρα που περπατάει ανάποδα! Φτάνουμε στην Αμερική με βία, και φωνάζουμε ξέπνοοι, Χαίρε Ινδία!"

Νηφομανανής, 116

Μα γιατί να προσέξουν τέτοιες παραγράφους φωτιά; Να χαλάσει ο προκατασκευασμένος μύθος;

Τις ενστάσεις μου για το από ποιον... τις αφήνω για άλλες στιγμές.

Προς το παρόν κρατήστε την Αίγυπτο. Και το οπισθόφυλλο της Γκέμμας. Γιατί να μη συνδέσω αυτά τα δυο στοιχεία; Στο δικό μου έτος, θα το ξαναπώ. Τελευταίο μάθημα που δίδαξε ήταν η Ελένη. Και δε θα ξεχάσω ποτέ το πονηρό του γέλιο όταν έλεγε πως αλλού την έψαχναν την Ελένη και αλλού ήταν...

Σας χαιρετώ με τη σελίδα 19 του Νηφομανή:

Παράθεση :: Παίζει και πάλι το παιχνίδι του Οδυσσέα. Προκειμένου να ξεφύγεις ένα στοιχειό σαν τον Πολύφημο, δεν ωφελούν τα μπράτσα σου. Κόφτα καλύτερα και βάλτα μαζί με τα δαυλιά στο τζάκι. [...]

Αυτόν τον μεταπλασμό της ανθρώπινης πράξης, όπως τον υπαγορεύουν οι συνταγές της κοσμικής λειτουργίας, μας τον θυμίζει προγραμματικά με το έμμονο σύμβολο του Πρωτέα. Ο δόλιος γέρος δεν ξεχνά την τέχνη της συνεχούς μεταμόρφωσης:

Ουδ' ο γέρων δολίης επελήθετο τέχνης.

Ο Λιαντίνης; Λέτε να την ξέχασε την τέχνη;

Άντε τώρα να ξανανεβείτε στον Ταΰγετο. Κρεμάστε σημαιάκια, ταμπελίτσες και διάφορα άλλα. Για να πηγαίνουν μετά οι άλλοι (αλήθεια, ποιοι; πάντως βολεύει στο να γίνεται τζέρτζελο) και να σπάνε τις πλάκες. Και δώστου ξανά νέες πλάκες. Εκεί και τότε θυμηθείτε το λόγο του:

Φτάνουν ξέπνοοι και φωνάζουν Χαίρε Ινδία!

ω, συγνώμη... στο άλλο παραμύθι λένε το Ορώ τον άνδρα... Και δεν ξέρουν καν πού και πότε αληθινά το είπε ή δεν το είπε ο Λιαντίνης.

Παραμύθια πλησίστια; Εμ... ίσως να το γράψω σε παραμύθι. Μήπως και έτσι το καταλάβετε καλύτερα.

Ένα παραμύθι με Δρακόμαχους και δράκους βεβαίως. Γιατί όχι; Θα είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια από όλα τα άλλα μυθεύματα. Για το Λιαντίνη που λιμοκτονούσε στη Γερμανία, για το διδακτορικό που τον λυπήθηκαν και του το έδωσαν, για τη μερσεντές που ήθελε να του βγάλουν το μάτι αν την οδηγούσε, για την κόρη του που δεν τον ήξερε, για τη γυναίκα του που επίσης δεν τον ήξερε... για την άλλη κυρία που δεν την ξέχασε λέει ποτέ... μόνο που ξέχασαν να μας πούνε το αληθινό της όνομα και τον αληθινό λόγο που χώρισαν ... Κουβέντα όμως για τον παππού στην Αμερική, κουβέντα για τον άλλο παππού που χάθηκε στα χωράφια και τον βρήκαν νεκρό... Πόσα και πόσα μυθεύματα και πόσες και πόσες αποσιωπήσεις. Έρευνα θέλετε; Αφού τη θέλετε ας ψάξετε λίγο περισσότερο για τη Νίκη Καστάνη και για τον καπετάν Λιαντίνα. Μπήκαν οι χίτες στο χωριό. Μάλιστα. Και τι έγινε ακριβώς;

Σςςςςςςς. Αυτά δεν τα λέμε. Ούτε και το Αγνώμονη πατρίδα θα σου στερήσω τα οστά μου. Πού είναι; Στη Γκέμμα. Σελ. 31. Κάτω ακριβώς από τη βασιλική οδό του Ταϋγέτου...

Βασιλική οδός του Ταϋγέτου... Σαν και την οδό που οδηγεί από τη Σπάρτη στο Μυστρά. Εκεί που στέφθηκε ο τελευταίος έλληνας βασιλιάς. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Εκεί που βρίσκεται και το άγαλμα του Λυκούργου. Αυτό που έδωσε εντολή να το στεφανώσουν. Του Λυκούργου που έφυγε για πάντα από τη Σπάρτη και δε γύρισε πίσω ούτε νεκρός. Ούτε αυτό το λέμε. Και το μύθι μύθι το κουκί και το ρεβίθι καλά κρατεί.

___________________

*Βασιλική οδός του Ταϋγέτου: Για την Αρχαία Βασιλική Οδό του Ταϋγέτου, διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Πού κατέληξαν όλα αυτά τα παραμύθια, και όχι με το δικό μας πρίσμα αυτή τη φορά, μπορούμε να το διαβάσουμε στο ιστολόγιο http://karfi.wordpress.com/page/4/

Τυχαία το εντόπισα σήμερα. Για να δείτε τι σημαίνει Ελπήνορες στην πράξη. Έχουμε κι εμείς ξαναμιλήσει για το ζήτημα, αλλά ειλικρινά χάρηκα που υπάρχει καταγραφή και από άλλους. Αντιγράφω χαρακτηριστικά:

Παράθεση :: Για τα ΜΜΕ ο Λιαντίνης δεν είναι τίποτε παραπάνω από το Κωσταλέξι, τον Άλεξ, το διαζύγιο της Δημητρίου ή την απογοήτευση που βλέπουμε στα μάτια του παρουσιαστή, αν μια αεροπειρατία ας πούμε, δεν έχει θύματα και καταλήξει καλώς. Η ελληνική τηλεόραση είναι ως επί το πλείστον μια Αμόρφωτη τηλεόραση.

Ο Καρατζαφέρης προσπαθούσε να αποδείξει πως ο Λιαντίνης είναι παράδειγμα προς αποφυγή κι άκουγες ξαφνικά ιστορίες όπως “Ξέρεις πόσοι σκοτώθηκαν όταν πέθανε ο Πρίσλεϋ ; Εμ με τον Καρυωτάκη ;”

Δεν έχω απορίες για τους λόγους που γίνονται αυτές οι εκπομπές, ούτε από ποιούς και σε ποιούς απευθύνονται. Το να αυτοκτονεί κάποιος επειδή αυτοκτόνησε κάποιος άλλος που ούτε κάν τον ήξερε είναι τουλάχιστον ηλίθιο και τέλος πάντων, αν είναι τόσο ηλίθιος κάποιος, και να μην αυτοκτονήσει, μια άλλη μαλακία θα τη κάνει.

Κατόπιν ο Σωτήρας του Έθνους των Αυτόχειρων Σ. Κατατζαφέρης και αφού άφησε (δήθεν) τους μαθητές του Λιαντίνη να πουν την άποψη τους κι όλοι οι νοήμονες τηλεθεατές παρακολουθούσαν το χρωματικό φάσμα να αλλάζει το πρόσωπο του παρουσιαστή προς το σκούρο μπλε, (αφού η άποψή τους ήταν αντίθετη με τα στάνταρ της εκπομπής) σα καλός δημοσιογράφος, έκλεισε τις γραμμές επικοινωνίας, έστρεψε τη κάμερα στη μούρη του κι άρχισε το κήρυγμα περί αυτοκτονίας και αυτοκτονούντων κι ήταν σα να παρακάλαγε από μέσα του, να σκάσει τηλεφώνημα “Κύριε Καρατζαφέρη μου τρέξτε, η πεθερά μου μόλις πήρε το Κτελ για Σπάρτη και μετά με ταξί πάει στο Ταϋγετο να βρει το Καθηγητή”

Σχολή θανάτου Λιαντίνη. Αυτό έλεγε το τρέιλερ εκείνης της εκπομπής. Πότε; Φθινόπωρο του 2006. Αρχή του καλοκαιριού του 2006 είχε προηγηθεί και άλλη εκπομπή του ίδιου δημοσιογράφου που αναφερόταν στο Λιαντίνη. Όλως τυχαίως και στις δύο εκπομπές είδαμε να μας παρουσιάζουν το ίδιο βιβλίο. Ποιο; Δεν ήταν πάντως του Λιαντίνη.

Τους μαθητές του Λιαντίνη που βγήκαν και μίλησαν όμως τους θυμόμαστε ποιοι ήταν; Και δείτε τι ωραία περιγραφή που κάνει αυτός ο άγνωστος μπλόγκερ... Κάναμε, λέει, το δημοσιογράφο να αλλάζει χρώματα. Α, τι ικανοποίηση που πήρα απόψε. Γιατί τελικά τίποτε δεν πάει χαμένο. Γιατί η αλήθεια απαιτεί να πληρωθούν τα λύτρα της σιωπής της και της κακοποίησής της. Και θα πληρωθούν.

Και με την ευκαιρία. Εκτός των δύο μαθητριών του Λιαντίνη εκείνο το βράδυ βγήκε και άλλος και μίλησε από τηλεφώνου. Ο άγνωστος μπλόγκερ δε λέει λέξη όμως για τη δική του παρέμβαση. Ούτε πως είδε τον παρουσιαστή να αλλάζει χρώματα.

Μια διαφωνία όμως θα εκφράσω για την περιγραφή. Κάτι που ο μπλόγκερ δεν μπορούσε βεβαίως να ξέρει. Δεν έκλεισαν οι γραμμές... Α, όχι. Μας έκοψαν ξαφνικά στον αέρα για διαφημίσεις, έτσι μας είπαν και μας ζήτησαν να περιμένουμε στη γραμμή. Περίμενα, περίμενα... αλλά... στο μεταξύ προτίμησαν να βγάλουν άλλον κύριο στον αέρα. Και ας μην ήταν μαθητής του Λιαντίνη. Και ας μην είχε καν συναντήσει το Λιαντίνη.

Όπως θυμόμαστε και τι ακούστηκε τότε σε βάρος της συζύγου του Δημήτρη Λιαντίνη. Το έγκλημά της; Αρνήθηκε να μιλήσει στην εκπομπή. Έγκλημα να μιλήσει - έγκλημα και να μη μιλήσει. Κι εκείνη; Εκείνη τη δική της απάντηση την έδωσε προλογίζοντας τις Ώρες των Άστρων:

Παράθεση :: Κάποτε οι δείχτες του χρόνου θα γελάνε με πολλά ανεδαφικά και επιπόλαια που γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την ζωή του, την κοινή μας πορεία και την πράξη του. *

Όμως και τότε δεν θα έχει αλλάξει κάτι.

Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Λιαντίνη

Κηφισιά, 1 Ιουνίου 2006

* Είτε μπροστά σε μικρόφωνα και κάμερες από άγνωστους αυτοανακηρυσσόμενους τιμητές μας, είτε σε ορισμένα "δημοσιογραφικά" γραφτά, είτε στην ανωνυμία του Διαδικτύου.

Ως τότε η κυρία Λιαντίνη ήταν τελείως άγνωστη σε μένα. Όσο άγνωστος είναι ο κάθε συνάνθρωπος που τον είδαμε μερικές φορές στην τηλεόραση. Το τελευταίο της όμως σχόλιο, αυτό με το αστεράκι, με αφορούσε προσωπικά. Γιατί ήμουν κι εγώ ένας ακόμη του διαδικτύου που έγραφα όπως καληώρα κατεβατά για το Λιαντίνη. Ένας ακόμη τιμητής κι εγώ. Τι σημασία έχει αν νόμιζα ότι έτσι υπηρετώ την αλήθεια;

Εκείνη πάντως η εκπομπή στάθηκε θα έλεγα μοιραία. Άνοιξαν τα μάτια μου. Ένας Ελπήνορας ήμουνα που ξαφνικά ξύπνησε και έμεινε στο χείλος του γκρεμού να αναρωτιέται πώς τα κατάφερε έτσι.

Τελικά ο παππούς ο Όμηρος δεν την είπε όλη την αλήθεια... Ε, κάτι να έχουμε να ανακαλύψουμε και μόνοι μας. Ο Οδυσσέας δεν είναι αλήθεια πως έφυγε και άφησε πίσω το κουφάρι του φουκαρά του Ελπήνορα άθαφτο. Αποκαρτέρεσε κάπου και αφού τον άφησε να φάει τα μούτρα του και να βάλει μυαλό, τότε και μόνο τότε τον καλοδέχτηκε και πάλι στο τσούρμο του. Α, δεν ξέρετε τι Οδυσσέας ήταν αυτός... Και το ήξερε πως ήταν. Εμείς όχι. Μόνο ένας. Ο ίδιος ένας που σαν ήρθε η ώρα μου άπλωσε το χέρι και μου άνοιξε την αγκαλιά του.

Εγώ όμως ποτέ δεν ξεχνώ πως υπήρξα Ελπήνορας. Και προχτές που γκρεμοτσακίστηκα στις σκάλες νόμισα προς στιγμή πως ζωντάνεψε ο εφιάλτης. Κι ας μην είχε προλάβει ο πατέρας μου να μου διηγηθεί τον δικό του εφιάλτη όλο το προηγούμενο βράδυ. Ναι. Ήταν να συμβεί. Και έπρεπε να συμβεί. Το γιατί ας το αφήσουμε να εξηγηθεί εν καιρώ και να λάβει ή όχι δικαίωση.

Η νοητική εποπτεία του Ελπήνορα έχει τεράστια δύναμη μέσα της. Ιδιαίτερα στη μορφή του άταφου νεκρού που μας τον έδωσε ο Λιαντίνης. Και δες ειρωνεία:

Παράθεση :: Κοίτα και τους ναρκομανείς τριγύρω μας. Ξαναπαίρνουν τα φίλτρα της φαρμακούς Κίρκης. Άλλοι γίνουνται χοίροι, άλλοι ηδονικοί Ελπήνορες. Ανεβαίνουν μεθυσμένοι τις σκάλες, παραπατούν, πέφτουν, τσακίζουνται. Κι απέ ζητούν από μας με αχνή φωνή, να γράψουμε στην ταφόπετρα το όνομά τους.

Κοίτα ακόμη που όλοι περιμένουμε στην Αυλίδα να φυσήξει ο άνεμος. Για να κινήσει το αύριό μας. Γιατί μας έπνιξε το καυσαέριο και ο ρύπος.

Στην ταφόπετρα το όνομά τους...

Μωρέ εγώ γιατί θυμάμαι πως άλλοι περιμένουν να γραφτεί το 1998 σε μία ταφόπετρα; Και από το πολύ περίμενε, παίρνουν και μελάνι και το διορθώνουν άμα λάχει και μόνοι τους. Διότι ούτε σε αυτό έχουν καμία αμφιβολία. Και αυτοκτόνησε και το 1998. Ώρα; Νομίζω ότι κάτι έχουν πει και για ώρα. Μόνο που ξέχασαν το καμία μεταφυσική την ώρα του θανάτου. Όπως ξέχασαν και το σώμα του νεκρού δε θα το ιδεί ανθρώπου μάτι. Το ξέχασαν με διπλή μάλιστα σημασία. Αφού το συγκεκριμένο νεκρό τον είδαν περισσότερα μάτια από κάθε άλλον. Λάθος;

Ο Ελπήνορας όμως μας θυμίζει και αυτό. Το χρέος να ταφεί το ταχύτερο ο άταφος νεκρός. Ο Οδυσσέας κάνει ακόμη και την αποκοτιά να ξαναγυρίσει στο νησί της Κίρκης για να τον θάψει.

Στην περίπτωση βέβαια του Λιαντίνη χρωστάμε όλοι να παραλογιστούμε πως συνέβη ακριβώς το ανάποδο. Ζήτησε να τον ξεθάψουν μετά από 7 χρόνια. Ταιριάζει αυτό σε τίποτε με τον ελληνοέλληνα Δημήτρη Λιαντίνη;

Ταιριάζει δυστυχώς μόνο με την αναβίωση του Ελπήνορα σε μαζικούς αριθμούς... Μεθυσμένοι και αποχαυνωμένοι κυλιούνται στους βούρκους της Κίρκης και αδυνατούν να ακούσουν την κρίσιμη ώρα τη φωνή του Οδυσσέα. Ακόμη και τότε ορμούν στα τυφλά και ... ε, μα ναι! έχουμε αυτοκτονίες ομαδικές εδώ. Αυτοκτονίες της καθαρής λογικής. Και Ελπήνορες μιλιούνια!!!

Μυρτάλη,όχι μόνον τον είδαν πολλά μάτια το συγκεκριμένο νεκρό, αλλά τον πασπάτεψαν και πολλά χέρια, ίσως και κάποια όχι καθαρά (το γράφω ευγενώς, όπως βλέπεις). Ακόμη και να τον τεμαχίσουν χρειάστηκε. Σκέτη παράκρουση για ένα Λιαντίνη, που σκεφτόταν τόσο πολύ ολοζωής το νεκρό του σώμα και επιθυμούσε διακαώς όχι μόνο να μην το αγγίξει κανείς, πέρα από τους καταδικούς του ανθρώπους, αλλά και να αποτεφρωθεί αμέσως!!!

Το παρακάτω, από το χτεσινό Ριζοσπάστη, μου έφερε στο νου τον άταφο νεκρό σε μία άλλη εκδοχή. Σας το παραθέτω:

Παράθεση :: Διακόσια χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη γέννηση του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ και οι σύγχρονοι Ρώσοι θα θυμήθηκαν σίγουρα το έργο του «Οι νεκρές ψυχές», όταν θα διάβασαν την είδηση που μετέδωσε το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΙΑ «Νοβίι Ρεγκιόν».

Σύμφωνα με την είδηση, σ' ένα από τα σχολεία της πόλης Τσελιάμπινσκ, μετά από έρευνα της επιτροπής ελέγχου της δημοτικής διοίκησης εκπαίδευσης, βρέθηκαν ανύπαρκτοι μαθητές, που υπήρχαν μόνο στα χαρτιά του σχολείου. Οι ελεγκτές συνολικά βρήκαν 30 τέτοιες «νεκρές ψυχές», δηλαδή 1-2 ανύπαρκτους μαθητές σε κάθε τάξη.

Σύμφωνα με το διευθυντή της δημοτικής διοίκησης εκπαίδευσης, Αλεξάντρ Κουζνετσόφ, με αυτό τον τρόπο η διεύθυνση του σχολείου αύξανε τον αριθμό των παιδιών, για να επωφεληθεί από το καθεστώς της δημόσιας ανά άτομο χρηματοδότησης του ιδρύματος. Μέσω της εγγραφής ενός αυξημένου (ανύπαρκτου) αριθμού μαθητών η διεύθυνση του σχολείου λάμβανε ένα χρηματικό ποσό από τον προϋπολογισμό, παραπάνω από αυτό που της αντιστοιχούσε.

Συγχρόνως, ορισμένοι δάσκαλοι του σχολείου πληρώνονταν από το αποθεματικό του σχολείου, αυξάνοντας με αυτόν τον τρόπο το μισθό τους. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο σχολείο, όπως και όσα δεν έχουν ένα συγκεκριμένο αριθμό παιδιών, κλείνουν.

Η είδηση δείχνει για άλλη μια φορά την κατάσταση της δημόσιας εκπαίδευσης στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία και τους ανορθόδοξους τρόπους με τους οποίους ορισμένοι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να βρουν λύσεις στη χαμηλή κρατική επιχορήγηση και στους εξίσου πενιχρούς μισθούς των εκπαιδευτικών.