Μια βόλτα στο φέις... και μια φωτογραφία:
Τι είναι αυτό; Το επιστέγασμα μιας μακράς πορείας στα θρανία. Πτυχίο!
Και για εκείνη που το κρατάει και για τους δασκάλους που την τύχαμε μαθήτρια.
Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τέτοια φωτογραφία. Και παρότι θεωρητικά γνωρίζω πως δεκάδες χτεσινοί μου μαθητές έφτασαν στο τέρμα της διαδρομής και έλαβαν το πτυχίο τους, η συγκίνηση από την οπτική αντίληψη του πράγματος υπήρξε τεράστια.
Τι άλλο να ζητήσει ένας δάσκαλος; Παρά να δει τους μαθητές του να κόβουν το νήμα.
Κρίμα που για λόγους δεοντολογίας δεν μπορώ να δημοσιεύσω ολόκληρη τη φωτογραφία. Να δείτε το τεράστιο χαμόγελο του κοριτσιού. Και τα ματάκια της να αστράφτουν. Να η δική μου πληρωμή. Και κάθε άλλου δασκάλου της.
Γι' αυτό σου λέω... Μάνα μη με ξαναπείς. Η μάνα του καθενός μας είναι μία και μοναδική. Και μη λες χαζά αν θέλω να πιούμε καφέ όταν γυρίσεις. Εννοείται πως θέλω. Ας κόψουμε όμως το ανέκδοτο με το "μάνα". Στο κάτω κάτω από ηλικία είμαι σχεδόν γιαγιά σου. lol που λες κι εσύ...
Και χωρίς lol, πολύ σοβαρά, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει να είμαι δασκάλα. Το πτυχίο που είδα απόψε μου το θύμισε με τον πιο έντονο τρόπο. Με γέμισε χαρά και περηφάνια, περισσότερο και από τη μάνα του κοριτσιού. Οι μανάδες είναι αυτές που είναι και κανείς δεν αμφισβητεί την αξία τους, πώς θα μπορούσε άλλωστε; μα έχει άλλη γλύκα να είσαι δάσκαλος...