HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Ποτέ της δεν τον αγάπησε!

Πήγαινε κάτω 
+3
ΕΛΙΝΑ
captain Nemos
ΔΑΝΑΗ
7 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΣαβ Φεβ 16, 2008 6:28 pm

"Ποτέ της"; Ποτέ της!
Ποια; Ποιον; Διαβάστε σας παρακαλώ το παρακάτω απόσπασμα πριν αρχίσετε να λοξοδρομείτε σε λάθος υποθέσεις:

Παράθεση :
Από αυτή την άποψη και πάλι πέφτει εντελώς έξω ο Χαρίλαος Σακελλαριάδης, «φιλολογικώς αναξιόπιστος ταριχευτής» (βλ. Σαββίδης, Κ.Γ. Καρυωτάκης, Τα ποιήματα, «Νεφέλη», 1922, σ. 344) και αυθαίρετος ερμηνευτής του Καρυωτάκη, ο οποίος έγραφε το 1938 το μικρόψυχο εκείνο: «ποτέ της δεν τον αγάπησε» (Κ. Καρυωτάκη, Απαντα, 1938, σ. LIV).
Δεν ξέρω αν το μυαλό σας είχε κιόλας πάει αλλού, αλλά εδώ όπως βλέπετε μιλάμε για τον Κώστα Καρυωτάκη. Και για τη Μαρία Πολυδούρη επίσης, όπως μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε στην Ελευθεροτυπία από την οποία και είναι το απόσπασμα - συγκεκριμένα από άρθρο της Χριστίνας Ντουνιά, με επιμέλεια Μισέλ Φάις και Βαγγέλη Χ''βασιλείου.

Σαφώς, και με όσα σήμερα γνωρίζουμε για τους δύο ποιητές, η άποψη "ποτέ της δεν τον αγάπησε" μόνο γέλιο μας προκαλεί. Σήμερα... 80 χρόνια από το θάνατο του Καρυωτάκη και λίγο λιγότερα από το θάνατο της Πολυδούρη. Όμως, το 1938, βρέθηκε άνθρωπος να υποστηρίξει αυτήν την ανοησία. Και μάλιστα να τη γράψει και σε βιβλίο. Στο πρώτο ουσιαστικά βιβλίο που προσπάθησε να συγκεντρώσει σε ΑΠΑΝΤΑ το έργο του Καρυωτάκη.

Την παρούσα αναφορά στο θέμα δεν απασχολεί το να αποδείξει την αντίθετη άποψη, για το πόσο δηλαδή αγάπησε η Πολυδούρη τον Καρυωτάκη, έτσι κι αλλιώς το έχουν ήδη πράξει πολλοί άλλοι και περισσότερο άξιοι και ειδικοί, λογοτέχνες και κριτικοί, και χρεία τέτοια δεν υφίσταται. Εμάς το θέμα αυτό μας ενδιαφέρει σε ένα άλλο επίπεδο, που ξεφεύγει από την ειδική περίπτωση και έρχεται να προβληματίσει με ένα γενικότερο πρίσμα. Οφείλουμε δε να υπογραμμίσουμε ότι το θέμα έχει καίρια σημασία για μας. Μας απασχολεί δηλαδή και έντονα και σε βάθος να το διερευνήσουμε. Σαφώς δηλαδή επιτρέπονται όλες οι προεκτάσεις σε κάθε ανάλογη περίπτωση, έστω και αν η απόδειξη θα στηριχθεί στην εξέταση μιας συγκεκριμένης περίπτωσης. Είναι όμως τέτοιας υφής η περίπτωση αυτή που θεωρούμε ότι επιτρέπει τη γενίκευση και την εξαγωγή στέρεων συμπερασμάτων. Το "γιατί" το δικαιολογεί ο χρόνος που μεσολάβησε αλλά και η πλούσια βιβλιογραφία επί του θέματος. Καρυωτάκης και Πολυδούρη είναι αυτοί. Έχουν κι αν έχουν απασχολήσει όλους τους παροικούντας την "Ιερουσαλήμ" των γραμμάτων μας και ευτυχώς ουχί μόνον την Ιερουσαλήμ...

Επί της ουσίας λοιπόν. Όπως ήδη αναφέρθηκε, την περιβόητη ρήση "Ποτέ της δεν τον αγάπησε" την επιδίκασε στη Μαρία Πολυδούρη ο Χαρίλαος Σακελλαριάδης. Επίσημα και τυπωμένα σε βιβλίο. Και μπορεί τώρα να γελάμε μαζί του, αλλά οφείλουμε να δούμε τα πώς και τα γιατί που τον οδήγησαν σε τέτοιο ολίσθημα. Ολίσθημα που όπως διαβάσατε επέσυρε σε βάρος του και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. "Φιλολογικώς αναξιόπιστο ταριχευτή" τον αποκάλεσε ο Σαββίδης, η δε αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας, η Χρ. Ντουνιά, του καταλογίζει όχι μόνο αυθαίρετη ερμηνεία του Καρυωτάκη αλλά και μικροψυχία, τονίζοντας ότι ο Σακελλαριάδης "έπεσε εντελώς έξω"!

Ποιος όμως ήταν αυτός ο Χαρίλαος Σακελλαριάδης και γιατί πάτησε τέτοια πεπονόφλουδα; Κανένας άσχετος; Δυστυχώς όχι. Ο Σακελλαριάδης υπήρξε φίλος του Καρυωτάκη επί σειρά ετών και έχαιρε της εκτίμησής του. Αυτό αποδεικνύεται από το βραβείο που δόθηκε κάποτε στον Καρυωτάκη και που ο Σακελλαριάδης λόγω της ασθένειας του ποιητή το παρέλαβε ως αντιπρόσωπός του αλλά και από την πλούσια αλληλογραφία μεταξύ των δύο αντρών. Ήξερε λοιπόν τον Καρυωτάκη και τον ήξερε καλά, ο ίδιος δε ο Καρυωτάκης τον αποκαλούσε "αγάπη του", δηλωτικό αποκλειστικά της μεγάλης φιλίας τους και χωρίς καμία άλλη ύποπτη προέκταση.

Προφανώς, με τέτοιο δέσιμο ανάμεσά τους, ο Σακελλαριάδης θα πρέπει να υπέστη σοβαρό σοκ με την αυτοκτονία του φίλου του. Αν συγκλονιζόμαστε εμείς σήμερα με αυτό το θάνατο, καταλαβαίνετε τι κόλαση έζησε ένας άνθρωπος που τον έζησε και τον αγάπησε. Αυτή η κόλαση είναι σίγουρα μια πρώτη ερμηνεία του ολισθήματος που μας απασχολεί, διότι εύλογα αφαιρεί από τον Σακελλαριάδη την αντικειμενικότητα της ματιάς και τη μετατρέπει σε προσήλωση ζηλωτή. Το απαράδεκτο στην περίπτωση αυτή είναι όχι μόνο η παραχάραξη σε βάρος της γνήσιας ερμηνευτικής ματιάς στον ίδιο τον Καρυωτάκη αλλά και η βαρύτατη αδικία στην Πολυδούρη. Όσο και να θέλουμε να τον δικαιολογήσουμε πως λόγω των ισχυρών συναισθημάτων για το φίλο του λειτούργησε έτσι, κανένα ελαφρυντικό δεν του βρίσκουμε που επί ξύλου εκρέμασε τη Μαρία Πολυδούρη.

Ξέρετε, στην τέχνη ισχύει γενικά αυτή η τεχνική. Ιδιαίτερα αντιληπτή γίνεται στις εικαστικές τέχνες, όπου το φόντο διαδραματίζει σοβαρότατο ρόλο στην ανάδειξη του κύριου αντικειμένου. Πάρε για παράδειγμα και ζωγράφισε ένα περιστέρι σε χιονισμένο τοπίο... Ποιος θεατής θα καταφέρει να το διακρίνει; Έτσι και στην περίπτωση της τραγικής ζωής του Καρυωτάκη. Αμαυρώθηκε η Πολυδούρη για να λάμψει το μεγαλείο του Καρυωτάκη. Παρουσιάστηκε εκείνη ως άκαρδη για να δοθεί σε εκείνον το προβάδισμα της τρυφερότητας και της ευαισθησίας. Καθώς μάλιστα πρόκειται για αυτόχειρα, μια τέτοια παραχάραξη της αλήθειας για τη ζωή του, είναι λογικό να επηρεάζει βαθύτατα και την ερμηνεία των λόγων που τον οδήγησαν τόσο πρόωρα να κόψει το νήμα της ζωής του. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο μεγάλο ολίσθημα διέπραξε ο Σακελλαριάδης και πόσο δίκαια σήμερα στρέφονται εναντίον του εκείνοι που ασχολούνται τόσο με την Πολυδούρη όσο και με τον Καρυωτάκη. Και όχι μόνο γιατί έκανε ένα "τεχνικό λάθος", αλλά γιατί καταστρατήγησε τους νόμους και της τέχνης και των ανθρώπων.

Εδώ μάλιστα και υπηρετώντας το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο θέλουμε να εξετάσουμε το ζήτημα, θα υπογραμμίσουμε πως η Πολυδούρη φάνηκε "τυχερή" κατά κάποιον τρόπο. Διότι δεν ήταν μια άσημη γυναίκα και σύντομα (μια κουβέντα είναι αυτό το "σύντομα", αφού χρειάστηκαν πάνω από είκοσι χρόνια) η αλήθεια ήρθε να αποκαλύψει το μεγάλο ψέμα σε βάρος της και σε βάρος του Καρυωτάκη. Η Μυρτιώτισσα, η Έλλη Αλεξίου, η Λιλή Ζωγράφου και πολλοί άλλοι που αγάπησαν ιδιαίτερα το έργο της Πολυδούρη, φρόντισαν να αποκαταστήσουν την υστεροφημία της αλλά και να διορθώσουν τις λάθος ερμηνείες για τον Καρυωτάκη. Τι θα γινόταν όμως αν η Μαρία Πολυδούρη ήταν μία απλή γυναίκα ή έστω μια ασήμαντη ποιήτρια; Πιθανόν, στην περίπτωση αυτή, να έμενε στους αιώνες των αιώνων στιγματισμένη από την ετυμηγορία του Σακελλαριάδη.

Μιλάμε βέβαια για τη μνήμη ενός νεκρού ανθρώπου και τέτοιο φαινόμενο είναι ιδιαίτερα λυπηρό ακόμη και για έναν άσημο άνθρωπο. Επειδή όμως μιλάμε και για τέχνη, οι προεκτάσεις τέτοιων γεγονότων αποκτούν μεγαλύτερη σημασία και γενικότερο ενδιαφέρον. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τον τρόπο που έφυγε ο Καρυωτάκης από τη ζωή, το γεγονός δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα αξιοσημείωτο σκάνδαλο. Ούτε με τις μνήμες των ανθρώπων επιτρέπεται να παίζουμε ούτε πολύ περισσότερο να παραχαράζουμε τους λόγους που οδήγησαν κάποιον στην αυτοκτονία. Γιατί είναι σαν να τον σκοτώνουμε δεύτερη φορά. Κι όταν το χέρι που "σκοτώνει" είναι χέρι φίλου αγαπημένου, η πράξη αγγίζει το ανοσιούργημα. Ναι, έτσι είναι, και οι λέξεις δεν πρέπει να μας φοβίζουν. Γιατί οι πράξεις είναι εκείνες που μετράνε και όχι τα λόγια που τις περιγράφουν. Και όπως εύστοχα σημείωσε σε ανάλογη περίπτωση ο Δημήτρης Λιαντίνης (Γκέμμα, σελ. 63) "δε νταγιαντώ η κακοήθεια της ζωής να γίνεται σεμνοτυφία της γλώσσας".

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΣαβ Φεβ 16, 2008 6:51 pm

ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Εκτός όμως από τη βαριά κατηγορία για το ανοσιούργημα, που έχει χρηστική αξία γενικότερη, τόσο στο να εφιστά την προσοχή όλων όσων θελήσουν να ακολουθήσουν πορείες σαν του Σακελλαριάδη, να βιογραφήσουν δηλαδή και να ερμηνεύσουν ιερά τέρατα των γραμμάτων και της τέχνης, όσο και προς το χρέος του κάθε αναγνώστη όταν διαβάζει κριτικές και ερμηνείες τρίτων να στέκεται επιφυλακτικός ακόμη και αν προσυπογράφονται από "υπεράνω υποψίας" και εκ πρώτης όψεως "ειδικούς" και "επαΐοντες", παραμένουν ανοιχτές και άλλες πτυχές του θέματος. Οφείλουμε να τις φωτίσουμε γιατί αλλιώς θα περιοριστούμε σε ανιαρή επανάληψη κατηγοριών για τον Σακελλαριάδη και σε ένα γενικόλογο "εκφοβισμό" όσων θελήσουν να τον μιμηθούν ή όσων διαβάζουν τους διάφορους "σακελλαριάδηδες". Εμείς όμως ούτε τον Σακελλαριάδη βάλαμε στόχο να εκθέσουμε ακόμη μία φορά, ούτε παριστάνουμε κατηχητές για αναγνώστες.
Το θέμα, όπως υπογραμμίσαμε εξαρχής, έχει ιδιάζουσα σημασία για μας τους ίδιους μια και καλώς ή κακώς έχουμε αναμειχθεί σε έργα ανάλογα - έστω και με διαφορά βεληνεκούς - με όσα καταπιάστηκε και ο πολλά βαλλόμενος επιστήθιος φίλος του Καρυωτάκη. Είναι άκρως σημαντικό εμείς οι ίδιοι να διδαχτούμε από την περίπτωση του Σακελλαριάδη και φυσικά να βρούμε τον έγκυρο τρόπο αποφυγής των λαθών που εκείνος διέπραξε. Θεωρητικά λοιπόν προσεγγίζουμε το θέμα και τούτο το άρθρο δεν αποτελεί παρά το πρώτο βήμα μιας μεγαλύτερης μελέτης που σκοπεύουμε.
Πρώτο και κύριο συμπέρασμα της έως τώρα εξέτασης του ζητήματος είναι πως ο ερευνητής οφείλει με κάθε τρόπο να αποστασιοποιηθεί από τα προσωπικά του συναισθήματα για τον άνθρωπο που βιογραφεί και ερμηνεύει. Αν είναι φίλος, να ξεχάσει τη φιλία, αν μαθητής, να μηδενίσει το θαυμασμό για το δάσκαλο. Κι αν αδερφός του έλαχε να είναι, να σιγήσει μέσα του ως και τη φωνή του αίματος. Όσο μπορεί. Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει το τιτάνιο έργο που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Κι επειδή το καταλαβαίνουμε όλοι, έχουμε ως αναγνώστες το χρέος να αναρωτιόμαστε πάντα για το ποιος γράφει για ποιον, ποια σχέση προσωπική τον συνδέει. Και να λαμβάνουμε ανάλογα μέτρα για να μην πέσουμε θύματα απάτης.
Προσέξτε όμως. Σε καμία περίπτωση δε σημαίνει αυτό πως οι μαρτυρίες εκείνων που προσωπικά γνωρίστηκαν με κάποιον δεν είναι πολύτιμες. Και αυτό αποδεικνύεται και από την περίπτωση που εδώ χρησιμοποιούμε για την απόδειξη όσων υποστηρίζουμε. Το ψέμα δηλαδή του Σακελαριάδη δεν κατέρρευσε από μόνο του παρά μόνο όταν διασταυρώθηκε με τις μαρτυρίες εκείνων που επίσης γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα από πρώτο χέρι. Καταλυτικός υπήρξε στην περίπτωση αυτή ο ρόλος της Λιλής Ζωγράφου που κατέγραψε μαρτυρίες και ντοκουμέντα που της παραχώρησαν τα αδέρφια της Πολυδούρη.
Εδώ όμως προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα. Βασανιστικό θα έλεγα για όσους ασχολούνται συστηματικά με τέτοια έργα. Ποιο κριτήριο θα βοηθήσει να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα στις διάφορες μαρτυρίες που μας δίδονται; Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, συνταγές έτοιμες και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Μόνο συμβουλές και κυρίως υπομονή και επιμονή στην αναζήτηση της αλήθειας. Κυρίαρχη θέση στις συμβουλές αυτές κατέχει η διασταύρωση των στοιχείων. Και άλλο τόσο σημαντικό είναι η τεκμηρίωση με ντοκουμέντα και όχι η επανάπαυση σε αστήρικτες γνώμες και μνήμες.
Όπως καταλαβαίνετε μια τέτοια διαδικασία μπορεί ανά πάσα στιγμή να οδηγήσει σε ανατροπή και νέες εντελώς αντιλήψεις και απόψεις. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο και να μην αιφνιδιαζόμαστε δυσάρεστα. Άνθρωπος που αναζητεί την αλήθεια οφείλει πάντα να έχει ανοιχτή την πόρτα στην αμφισβήτηση και στον διαρκή επανέλεγχο των δεδομένων του. Ειδικά όταν μελετάς περιπτώσεις σκοτεινές. Και οι περιπτώσεις ανθρώπων που τερμάτισαν με αυτοχειρία ανήκουν σ' αυτές. Γιατί εδώ μιλάμε για θάνατο και όσο παραμένει άλυτο μυστήριο ο ίδιος ο θάνατος, δεν μπορεί παρά μυστήριο να καλύπτει και τον ατομικό θάνατο και ειδικά εκείνων που τον επέλεξαν αυτοθέλητα. Πεισμωμένες βεβαιότητες για το αλάθητο δεν μπορεί να συνάδουν με τα χαρακτηριστικά των αληθινών ερευνητών και ειδικά των θεμάτων που στοχεύουν στην τελική αλήθεια.
Μια τέτοια θέση κατ' ανάγκη συμπορεύεται με το βασικό αξίωμα του αρχαίου σοφού, του Αναξίμανδρου:
"Α ... αρχήν ... είρηκε των όντων το άπειρον... εξ ων δε η γένεσις εστι τοις ούσι, και την φθοράν εις ταύτα γίνεσθαι κατά το χρεών. διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν αλλήλοις της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν."
Δεν πρέπει δηλαδή να μας διαφεύγει πως ο μέγας δικαστής που αποφασίζει για την αλήθεια και το ψέμα είναι ο χρόνος. Και όσο εμείς τον καταστρατηγούμε και ασεβούμε στην εξουσία του, απλώς θα πληρώνουμε ακριβά την αμυαλιά μας. Ό,τι δηλαδή συνέβη και με τον Χαρίλαο Σακελλαριάδη. Που πέρα από τη συναισθηματική του εμπλοκή έκανε και αυτό το μοιραίο λάθος. Βιάστηκε, βιάστηκε πολύ... Δέκα μόλις χρόνια μετά το θάνατο του Καρυωτάκη και οχτώ από το θάνατο της Πολυδούρη, έπιασε πένα να γράψει ο Σακελλαριάδης την επίμαχη φράση. Πως ποτέ της δεν τον αγάπησε... Πώς γράφεις για το "ποτέ" με τέτοια ακλόνητη βεβαιότητα; Και πώς γράφεις τέτοιες καταδικαστικές ετυμηγορίες για ανθρώπους που βρίσκονται στη χώρα του "ποτέ πια"... Τουλάχιστον χρωστάς να αφήσεις ένα ερωτηματικό και να αφήσεις το προβάδισμα στο μέλλοντα χρόνο να αποφασίσει. Ακόμη και αν εσύ έχεις δεδομένα που σου επιτρέπουν να υποστηρίξεις αυτή την άποψη. Γιατί τίποτα πιο λογικό δεν υπάρχει από το να υποψιαστείς την ύπαρξη και άλλων ντοκουμέντων που στο λιγόχρονο που αφιέρωσες για τη μελέτη σου δεν πρόκαμες να γνωρίσεις.
Καθώς μάλιστα ο Σακελλαριάδης δεν είναι η μοναδική περίπτωση, χαρακτηριστική μόνο, ανεπιφύλακτα θα πρότεινα ακόμη και με νόμο να προστατεύσει η Πολιτεία τη μνήμη τουλάχιστον των ανθρώπων από τέτοια διαπόμπευση. Και ειδικά τη μνήμη των δημιουργών. Κι ακόμη ειδικότερα εκείνων που είναι οι γειτονικότεροι ομότεχνοι του θεού, των ποιητών. Γιατί, πάλι θα δανειστώ το λόγο του Λιαντίνη, όταν μιλούν οι ποιητές οι άλλοι νομίζουν ότι κορακίζουν. (Νηφομανής, σελ. 35). Κι αυτός είναι ο λόγος, έτσι γράφει ο Λιαντίνης, της ερημίας του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Ο λόγος που δεν τον καταλαβαίνουν. Γιατί ο ποιητής βρίσκεται πολύ μπροστά από τους άλλους του καιρού του. Και χρειάζεται να κυλήσει τόνους νερό στις μυλόπετρες του χρόνου ώσπου να συναντήσουμε το λόγο του και να νιώσουμε τι ήθελε να πει.
Πλείστα παραδείγματα καταμαρτυρούν και επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια. Ιδιαίτερα εδώ προτείνω σε κάθε ενδιαφερόμενο να μελετήσει από τα Ελληνικά του Δημήτρη Λιαντίνη το κεφάλαιο "Ποιητών Κατάλογος". Έχει πολλά να διδαχτεί και πολλά να μάθει για τη δύναμη του χρόνου να καταποντίζει αλλά και να εκτοξεύει με δύναμη σουπερνόβα. Να συντρίβει περιώνυμους ποιητές και να εμφανίζει λαμπερούς ήλιους άλλους που θεωρούσαμε κατώτερης ή και ανύπαρκτης αξίας. Όπως ακριβώς συνέβη και με τη Μαρία Πολυδούρη που χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες μέχρι να την ανακαλύψουμε. Ενδεικτικά αναφέρω εδώ και πάλι το άρθρο της Ελευθεροτυπίας "Μακριά από τη σκιά του Καρυωτάκη", με υπογραφή του Β. Χ''βασιλείου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΣαβ Φεβ 16, 2008 6:57 pm

ΣΥΝΕΧΕΙΑ (τελευταίο μέρος)

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Pv_29_10


Τώρα πια το άστρο της Μαρίας Πολυδούρη βρίσκεται σε συνεχή ανοδική πορεία. Χρειάστηκαν όμως πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβουμε την αξία της και να σταματήσουμε να την επισκιάζουμε με τον Καρυωτάκη. Η ίδια η Πολυδούρη δε θα μπορούσα να πω ότι ζημιώθηκε έστω και στο ελάχιστο, αφού μεταφυσικές για μετά θάνατο ζωή δεν τις δέχομαι. Βλάφτηκε όμως η διάδοση του έργου της και όλοι εμείς που τόσο αργήσαμε να το προσεγγίσουμε. Κι ευθύνη έχει σίγουρα και εκείνη η φράση του Σακελλαριάδη που δεν έβλαψε μόνο τη μνήμη της αλλά και έριξε βαρύ πέπλο στο πνευματικό της έργο. Έτσι, ακόμη και η Λιλή Ζωγράφου που τόσο αγάπησε την ποιήτρια, δεν απέφυγε το λάθος να εξηγήσει ζωή και ποίηση της Πολυδούρη ως άμεση συνάρτηση του έρωτά για τον Καρυωτάκη.

Η Ζωγράφου ήταν λογικό και αναμενόμενο όταν διαπίστωσε το λάθος του Σακελλαριάδη, να οδηγηθεί στο άλλο άκρο προκειμένου να αποκαταστήσει την αλήθεια. Είναι λάθος και αυτό. Όσο και αν απαιτείται ψυχικός σύνδεσμος του βιογράφου με τον βιογραφούμενο, άλλο τόσο έχει αξία αξεπέραστη η εντολή του Νίτσε:

"Μοναχός μου φεύγω τώρα μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ' έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας." (Δημήτρης Λιαντίνης, "Τα Ελληνικά", σελ. 75)

Ο απογαλακτισμός, η αποστασιοποίηση από το μεγαλείο που σε θάμπωσε, είναι απαραίτητο βήμα στην πορεία του ερευνητή. Θα διδαχτείς, θα μαγευτείς, αλλά αν δεν καταφέρεις να ξεπεράσεις το δάσκαλο, αν μείνεις για πάντα μαθητής, θα αδικήσεις και εσένα και το δάσκαλο. (Φρ. Νίτσε: "Ίδε ο άνθρωπος", ελληνισμένο από το Δημ. Λιαντίνη, σελ. 22). Ή, αν θέλετε αποκλειστικά να μιλήσουμε για ερευνητές και δη βιογράφους, θα αδικήσεις το βιογραφούμενο.

Χρυσό παράδειγμα, πρότυπο πες, αποτελεί στην κατεύθυνση αυτή το βιβλίο του Λιαντίνη για το Σολωμό, το "Χάσμα Σεισμού". Το πόσο θαύμαζε ο Λιαντίνης το Σολωμό είναι γνωστό σε όλους όσους ασχολούνται με το έργο του. Ένας θαυμασμός που κράτησε ως και την τελευταία ώρα. Όμως όταν έγραψε την πραγματεία του, δίπλα στο φως του Σολωμού δεν παρέλειψε να ερευνήσει και τη σκιά του. Και προσέξτε, είναι άλλο αυτό και άλλο να βάζεις φόντο μαύρο τριγύρω... Ο Λιαντίνης μίλησε για τα αρνητικά του ίδιου του Σολωμού, ο Σακελλαριάδης την άρνηση τη φόρτωσε σε άλλους. Έτσι, και θα το πω σχηματικά, δεν αδικείς μόνο τους όποιους άλλους, αλλά και εκείνο που προσπαθείς να φωτίσεις. Γιατί είναι νόμος της φύσης πως κάθε τι αληθινό έχει και τη σκιά του. Την πίσω όψη του αν θες... Και όποιος αναζητεί την αλήθεια, πρέπει να βρει τον τρόπο να τρυπώσει στο χάσμα που αφήνει το φως και η σκιά. Το ελάχιστο και δυσδιάκριτο ενίοτε.

Σας είπα από την αρχή, δεν το έκρυψα, πως ετούτη η μελέτη έχει καίρια σημασία για μένα. Και ήδη θα προσέξατε πως αντί να αναφέρομαι στον Καρυωτάκη και στην Πολυδούρη, βρίσκω την αφορμή να στρέφομαι συχνά πυκνά σε ένα άλλο όνομα, στο Δημήτρη Λιαντίνη. Δε θέλω να τελειώσω αυτό το άρθρο δίχως να αιτιολογήσω αυτές τις αναφορές. Ειλικρινά και τίμια θα πω ότι τυχαίο δεν είναι. Ο Λιαντίνης, είναι γνωστό σε όλους, διάλεξε κι αυτός να φύγει αυτοθέλητα από τη ζωή. Και μπορεί να μην ήταν ένας καθαρόαιμος ποιητής με τη συνήθη έννοια της λέξης, αλλά πνευματικό έργο άφησε και εκείνος.

Φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από την έξοδό του από τη ζωή. Δέκα χρόνια που σημαδεύτηκαν από ανάλογα φαινόμενα με όσα ακολούθησαν την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Γράφτηκαν πολλά, τόσο για το έργο του όσο και περισσότερο για τον ίδιο και τη ζωή του. Μάλιστα δεν έλειψαν και οι αντιπαλότητες ανάμεσα σε εκείνους που ασχολήθηκαν με το Λιαντίνη. Δυστυχώς δεν περιορίστηκαν μόνο σε λεκτικές αντιπαραθέσεις. Στην περίπτωση του Λιαντίνη είχαμε ακόμη και ανταλλαγή εξωδίκων. Ο προβληματισμός γύρω από όλα αυτά τα φαινόμενα είναι μεγάλος. Και τα ερωτηματικά τεράστια. Προσωπικά, πριν από λίγο καιρό αισθάνθηκα να φτάνω σε αδιέξοδο. Ένιωσα να τελειώνει η διάθεση να γράψω ξανά για το Λιαντίνη. Έβλεπα τα πάντα πια σαν μια τρύπα στο νερό. Έτσι απλά και κατανοητά ελπίζω.

Και τότε ήρθε ξαφνικά από το πουθενά (σχεδόν) η υπόθεση του Καρυωτάκη... Ευγνωμονώ τη φίλη που έκανε την πρώτη αναφορά, έστω και αν ήταν ένα "γυμνό" απόσπασμα που ανέφερε τον ποιητή. Στάθηκε όχι μόνο αρκετό αλλά πραγματική θρυαλλίδα για να ανάψει και πάλι η αλήθεια και να φωτίσει το μονοπάτι για την περαιτέρω πορεία. Αυτά που είδα τις μέρες που σκοτείνιασε το μέσα φως, τις μέρες που συνειδητά έκλεισα το στόμα και δε μίλαγα για το Λιαντίνη, προσπάθησα να καταθέσω στο άρθρο αυτό. Χρειάστηκε αυτή η στροφή, η απομάκρυνση αν θέλετε, για να δω πως πέρα από το Λιαντίνη υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις, τόσο όμοιες... Ο Καρυωτάκης και η Πολυδούρη είναι απλά μία απ' αυτές. Χαρακτηριστική, όχι όμως μοναδική. Κι αν ο Λιαντίνης είναι ακόμη πολύ κοντά μας για να μπορέσουμε να τον διακρίνουμε στις σωστές του διαστάσεις, δε συμβαίνει το ίδιο με το ζευγάρι των ποιητών. Για τον Καρυωτάκη και την Πολυδούρη έχουμε σύμμαχο πια το χρόνο...

Δε λέω (πώς θα μπορούσα άλλωστε...) ότι Λιαντίνης και Καρυωτάκης είναι ένα και το αυτό. Λέω μονάχα πως πρέπει να διδαχτούμε από την περίπτωση του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη. Και να παραδειγματιστούμε από το πάθημα του Σακελλαριάδη. Να πάρουμε λέω τα μέτρα μας. Για να μην υποστούμε κι εμείς κάποια στιγμή το λιθοβολισμό των απογόνων...

Κι ακόμη για να μην φορτώσουμε στην "ψυχή" μας τη μικρόψυχη αδικία. Αυτή που τώρα κατηγορούν πως έκαμε ο ζηλωτής του Καρυωτάκη σε βάρος της Πολυδούρη. Μοιάζει κι εδώ η περίπτωση του Λιαντίνη. Και πάρα πολύ μάλιστα. Είχαμε και εδώ ετυμηγορίες σε βάρος μιας γυναίκας.

Προσωπικά δε θέλω να διολισθήσω ούτε στο λάθος που έκανε η Ζωγράφου. Ανάμεσα θέλω να κρατηθώ. Όσο μπορώ. Και με μπούσουλα όσα παραπάνω κατέθεσα. Κυρίως δε με σεβασμό στο μέγα δικαστή, στο χρόνο και χωρίς απατηλές βεβαιότητες για κατοχή του αλάθητου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
captain Nemos
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
captain Nemos


Αριθμός μηνυμάτων : 367
Location : Χαμένος στο πέλαγος
Registration date : 31/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΣαβ Φεβ 16, 2008 8:52 pm

Πέρα από την εμπεριστατωμένη αυτή άποψη για τα μοιραία λάθη που απειλούν όποιον επιχειρεί να βιογραφήσει "ένα ιερό τέρας" πριν ακόμη ο χρόνος ξεχωρίσει το φως από τη σκιά, πριν δηλαδή φτάσει ο ήλιος μεσούρανα και ενώ ακόμη η πρωινή αχλύς θολώνει τις γραμμές, κι αυτό ειδικά απειλεί εκείνους που πρώτοι θα πιάσουν την πένα, θα τολμήσω να κάνω και μερικές ακόμη παρατηρήσεις. Μιλώντας κι εγώ στο συγκεκριμένο παράδειγμα του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη. Ή, της Πολυδούρη και του Καρυωτάκη. Ας τους αναφέρουμε και μια φορά με αυτή τη σειρά.

Ο Σακελλαριάδης που έγραψε αυτή τη φράση - καταδίκη για την Πολυδούρη, όπως διαβάσαμε, υπήρξε επιστήθιος φίλος του Καρυωτάκη. Ιδιαίτερα πρόσεξα το "αγάπη μου" που ο Καρυωτάκης τον αποκαλούσε. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό όταν συμβαίνει ανάμεσα σε δυο άντρες και μάλιστα χωρίς να ερμηνεύεται από άλλες "πονηρές" προεκτάσεις; Σημαίνει τέτοιο δέσιμο που ξεπερνά σε μεγαλείο δοσίματος ψυχής ακόμη και τον έρωτα ανάμεσα στα δυο φύλα.

Και όσο και να μην είναι το κάτι άλλο που τρέχει, υποβόσκει πάντως ένας ερωτισμός. Μιλάω για εκείνη την αίσθηση του να θέλεις τον άλλο αποκλειστικά δικό σου. Να κυριαρχείς πάνω του, να μην ανήκει πουθενά αλλού και κανένας άλλος να μην έχει διεκδικήσεις.

Τέτοια φαινόμενα έχουμε πολλά. Ειδικά όταν ο ένας από τους φίλους (ή και τις φίλες, δεν είναι μόνο προνόμιο των αντρών μία τέτοια κατάσταση) είναι διάσημος ή τέλος πάντων ένας χαρισματικός άνθρωπος. Τότε τα αισθήματα αυτά της επί του άλλου κυριαρχίας, το να θέλεις δηλαδή να είσαι ο πιο κοντινός του άνθρωπος, έχουν και άλλες χροιές. Δεν είναι μόνο η αγάπη στο φίλο, αλλά και το ότι μέσα από τη δική του αγάπη, του εξαιρετικού και μοναδικού ανθρώπου που μας χάρισε τη φιλία του, αποκτά αξία και εκείνος ο άσημος και ανώνυμος ανθρωπάκος. Γίνεται κάποιος. Είναι το alter ego. Δένεται το όνομά του στους αιώνες με τον σπουδαίο άνθρωπο και θεραπεύεται η δική του ασημαντότητα στο όνομα του δεσμού που τους ένωσε.

Εδώ, ως αντίποδα, και αφού το θέμα δεν περιορίστηκε μόνο στον Καρυωτάκη και στην Πολυδούρη, αλλά ορθώς ακούμπησε και εκείνο που μας καίει και μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, το θέμα του Δημήτρη Λιαντίνη, θα φέρω το βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Βασίλη Αναγνωστόπουλο. "Καπέλα στο πέλαγος". Έχουμε μιλήσει για το βιβλίο αυτό και έχουμε πει, θυμίζω, ότι ο συγγραφέας υπήρξε στενός φίλος του Λιαντίνη. Όμως, απέφυγε το μοιραίο λάθος. Ναι μεν τίμησε τη φιλία του γράφοντας για το φίλο του, δίνοντας σε όλους μας πολύτιμο υλικό και ειδικά για τα χρόνια του πανεπιστημίου, περίοδο που δε θα μπορούσε άλλος καλύτερα να καταγράψει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα έβαλε με καμία "Πολυδούρη". Ούτε προσπάθησε με κανέναν τρόπο να δανειστεί λάμψη από τη λάμψη του Λιαντίνη. Ούτε στον τίτλο, ούτε καν στο οπισθόφυλλο δε θέλησε να προβάλει το θησαυρό που κρύβει το βιβλίο αυτό.

Προφανώς ξέρει τη αναξιμάνδρεια ρήση και κρατά αλώβητη τη βεβαιότητα πως ο χρόνος θα καταστήσει γνωστό σε όσους ασχολούνται με το Λιαντίνη και το δικό του έργο. Σοφή απόφαση. Κι άλλο τόσο σοφή και αυτή που είπα παραπάνω και θέλω να ξανατονίσω. Κρατήθηκε αυστηρά στην περίοδο που έζησε από κοντά το Λιαντίνη. Δε θέλησε δηλαδή να επιβάλει αποκλειστική κατοχή σε όλη την υπόλοιπη ζωή του φίλου του. Πολύ περισσότερο δεν έπιασε να κρίνει ή να κατακρίνει όποιον ή όποια άλλη υπήρξε στη ζωή του.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://arxipelagos.blogspot.com/
ΕΛΙΝΑ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΕΛΙΝΑ


Αριθμός μηνυμάτων : 327
Registration date : 31/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΣαβ Φεβ 16, 2008 11:25 pm

Ναι. Νέμο. Καλό να το λες για τον Σακελαριάδη. Πώς ακούμπησε στη φιλία του φίλου του για να γίνει γνωστός και ο ίδιος, για να υπάρξει και ο ίδιος την ανύπαρκτη ζωή του.

Κάτι ανάλογο έγραψε και η Πολυδούρη:

ΓΙΑΤΙ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕΣ

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.


Να καταδικάσω τον ανώνυμο που εκμεταλλεύεται μια φιλία. Να καταδικάσουμε όμως και έναν τέτοιο έρωτα; Σας παρακαλώ. Όχι τον συγκεκριμένο της Πολυδούρη για τον Καρυωτάκη. Αλλά αυτόν που περιγράφει στους στίχους της.

Μόνο γιατί με αγάπησες γεννήθηκα;

Όμως μιλώ μόνο για έναν έρωτα γενικά και αόριστα. Όχι, το ξαναλέω, όχι, για τον έρωτα της Πολυδούρη και του Καρυωτάκη. Γιατί αν ένας άνθρωπος είχε δικαίωμα έτσι να μιλά ήταν η Πολυδούρη και μάλιστα μόνο για τον Καρυωτάκη.

Αυτοί οι δύο υπήρξανε αρχέτυπα και κορυφαίοι τραγωδοί ενός έρωτα που άλλος δεν έχει άδεια και εξουσία ούτε να ονειρευτεί. Έναν έρωτα που τον κληρώθηκαν μόνο και μόνο γιατί είχαν ήδη πληρώσει εισιτήριο στο θάνατο. Εκείνος έφυγε στα 32. Εκείνη, με δυο χρόνια διαφορά, στα 28. Γιατί το έχει κιόλας πει, μόνο γιατί την αγάπησε υπήρξε. Και όταν εκείνος φεύγει, δεν έχει άλλο νόημα για εκείνη να ζήσει πια.

Καταδικάζω απερίφραστα έναν τέτοιο έρωτα. Κι επικροτώ την Πολυδούρη γιατί τον έπλασε και μπόρεσε και να τον ζήσει. Να θυσιαστεί για το έργο της. Να το κάνει πράξη.

Και μου αρέσει που απορείτε για την κουβέντα που είπε ο Σακελλαριάδης. Και τον βάζετε να θέλει την αποκλειστικότητα του Καρυωτάκη. Θα διαφωνήσω. Έβγαλε μόνο την κακία του, γιατι όταν αυτός γράφει, η Πολυδούρη δεν είναι πια εδώ. Έχει κιόλας κόψει τη ζωή της (λέγεται πως αυτοκτόνησε με μορφίνες, το ξέρετε ε; ) Εκείνος όμως συνεχίζει να ζει. Κι ας έχασε τέτοιο φίλο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΗΡΑΚΛΗΣ
Admin
ΗΡΑΚΛΗΣ


Αριθμός μηνυμάτων : 421
Registration date : 01/11/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΣαβ Φεβ 16, 2008 11:37 pm

Χ. Σακελλαριάδης. Ξέρετε ότι δίδεται και χρηματικό βραβείο από την Ακαδημία με αυτό το όνομα;

Και για ποιον ποιητή θα σας πω. Όχι για τον Καρυωτάκη, αλλά για τον Αχιλλέα Παράσχο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Μυρτάλη
Ανθυποπλοίαρχος
Ανθυποπλοίαρχος
Μυρτάλη


Αριθμός μηνυμάτων : 197
Registration date : 31/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΚυρ Φεβ 17, 2008 3:25 pm

Ελίνα, ώρες ώρες δε σε καταλαβαίνω. Τι καταδικάζεις και τι επικροτείς; Σε διαγωνισμό μπήκαν ο έρωτας και τα αισθήματα των ανθρώπων; Εκτός αν δεν κατάλαβα σωστά αυτά που έγραψες.

Καρυωτάκης και Πολυδούρη υπήρξαν τόσο ξεχωριστοί που δεν μπορείς να τους βάλεις σε ζυγαριά με ανθρώπινα μέτρα. Απλώς στέκεσαι ενεός μπρος στην περίπτωση. Μελετάς και μαθαίνεις και προβληματίζεσαι και σκέφτεσαι.

Έτσι κι αλλιώς ήταν άνθρωποι μιας άλλης εποχής και είναι πάρα πολύ δύσκολο να μπεις στη θέση τους και να τους καταλάβεις για το πώς έζησαν και γιατί πήραν τις αποφάσεις που πήραν.

Το μόνο βέβαιο είναι πως αυτός ο "άσπονδος" φίλος αδίκησε πολύ και τους δύο.

Ηρακλή, δεν ξέρω αν ανέφερες τυχαία για τον Παράσχο. Είναι όμως ο ποιητής που ο Λιαντίνης χρησιμοποιεί στα Ελληνικά για να αποδείξει ότι ο χρόνος άλλους ποιητές σβήνει και άλλους που δεν τους ήξεραν καν στην εποχή τους τους αναγορεύει σε αστέρες πρώτου μεγέθους.

Αντιγράφω χαρακτηριστικά από ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (73):

Παράθεση :
"Υπήρχε το 19ο αιώνα ένας ποιητής στην Αθήνα, που από καιρό σε καιρό τον καλούσαν να διαβάσει ποιήματά του στο βήμα του Παρνασσού. Ωσάν ετελείωνε η απαγγελία και κατέβαινε να φύγει, ο κόσμος χύνουνταν στο δρόμο και πέφτανε στη γης να φιλήσουν το χώμα, όπου επάτησε. Ντελίριο τους είχε όλους κυριέψει, και ιερό τρεμέντο. Ήταν ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος.


Στο δικό μας αιώνα ανάλογη λατρεία από μέρους του πλήθους σε άνθρωπο την είδαμε να αποδίνεται στον Αδόλφο Χίτλερ. Κάθε φορά που ο οιστροπλήγας ρήτορας έβγαζε λόγο στους όχλους, ελάβαινε εκατοντάδες επιστολές από νεαρές, και όχι μόνο, γερμανίδες. Βουκεντρωμένες σαν την Ιώ του αισχυλικού Προμηθέα όλες τους το ζητούσανε χάρη να ευδοκήσει να τους γεννήσει ένα παιδί.

Σήμερα ποιος τον ξέρει πια, και ποιος τον θυμάται τον Αχιλλέα Παράσχο, και την προτομή του στον Κήπο. Πολύ περισσότερο ποιος τον ανοίγει να τον διαβάσει. Και ακόμη χειρότερα, κανείς σαν κοιτάξει μία σελίδα του δεν αντέχει να προχωρήσει στη δεύτερη."

Και όμως... Η Ακαδημία Αθηνών, το βρήκα κι εγώ... έχει βραβείο για τούτον τον ποιητή:

http://www.academyofathens.gr/ecPage.asp?id=496&nt=18&lang=1

Παράθεση :
34. Βραβείο Χαριλάου Σακελλαριάδη με χρηματικό έπαθλο 5.000 ευρώ, για την συγγραφή ανέκδοτης μελέτης, αναφερομένης στη ζωή και το έργο του Αχιλλέως Παράσχου. H μελέτη εκτάσεως 200 τουλάχιστον δακτυλογραφημένων σελίδων, πρέπει να περιέχει βιογραφικές και βιβλιογραφικές αναλύσεις των έργων, κριτικές αναλύσεις και παραθέσεις συνοπτικά και άλλων κρίσεων. Προθεσμία υποβολής εργασιών σε πέντε δακτυλογραφημένα αντίγραφα, ανώνυμα, με κάποιο ρητό ως ένδειξη, σύμφωνα με τους γενικούς όρους (αριθμ. 4) έως τις 30 Απριλίου 2009. Tο βραβείο θα απονεμηθεί τον Δεκέμβριο του 2009.

Όποιος αντέξει να διαβάσει Παράσχο... ας σπεύσει. Προσωπικά, ακόμη και Παράσχο ίσως να διάβαζα. Αλλά τα 5000 ευρώπουλα του Χ. Σακελλαριάδη δεν θα τα ήθελα με τίποτα. Ακόμη και αν πρόκειται για συνωνυμία με το φίλο του Καρυωτάκη... (αυτό το έψαξα αλλά άκρη δε βρήκα).
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΚυρ Φεβ 17, 2008 6:03 pm

"Ποτέ της δεν τον αγάπησε"!!!

Οποία βεβαιότης... Οποία ξεφτίλα...

Κοίτα να δεις πόσα δίκια είχε εκείνος ο φουκαράς ο Αναξίμανδρος. Κουδουνίζει στ' αυτιά μου ακόμη ο λόγος του Λιαντίνη εκείνο το απομεσήμερο... Για τον Αναξίμανδρο. Και για τον Παράσχο. Και για όλους όσους τη μάταιη δόξα ορέχτηκαν. Βαράτε βιολιτζήδες. Όσο να ξημερώσει. Κι έπειτα; Έπειτα...

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.

Μη σου πω ότι ξεκαρδίζεται κιόλας.

Την άλλη παροιμία που λέει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, θα την έχετε ακούσει επίσης. Με όλα τα επεισόδια. Ποτέ της δεν τον αγάπησε...

Μία από τα ίδια. Και η εμπάθεια και η μικροψυχία. Και φυσικά η ώρα της κρίσης...

Τα ονόματα αλλάζουν... Η ουσία μένει η ίδια. Πικρή. Κι αν γελάς, είναι μόνο με πίκρα. Εκείνο το γέλιο το δακρυσμένο που έρχεται από το ακρογιάλι της Ιωνίας. Εκείνο το περίφημο "δακρυόεν γελάν" που ο Όμηρος το στόλισε σε μια Ανδρομάχη... (Ζ ραψωδία 483-484 στ)

Ο Λιαντίνης, για τη δική του "Ανδρομάχη", άφησε:

"Τις νύχτες κλαίει η Ανδρομάχη
μες το παλάτι μόνη
τις νύχτες με τ' αηδόνι
κι είν' η σιωπή μεγάλη μάχη.

Τη μέρα λάμπει σα λουλούδι
το δόρυ του συντρόφου
που στου δικού του κόρφου
ζαρώνει η πόλη σαν το ζούδι."

(ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, σελ. 71 - Αφιερωμένο στη Λου του, 10 Μαΐου 1972)

Κρατώ, κρατήστε κι εσείς, τον τελευταίο στίχο. Την πόλη, την πολιτεία των ανθρώπων, που σβήνει και χάνεται και συνθλίβεται η βουή της, μέσα στην αγκαλιά τη στοργική, στον κόρφο, του συντρόφου. Τι τρυφεράδα! Τι ανείπωτη αίσθηση ευθύνης του αρσενικού στο θηλυκό. Κι ας είναι μία Ανδρο - Μάχη...

Γιατί ακόμη και οι Ανδρομάχες μπρος στα μεγάλα και στα δύσκολα, τέτοια τες προορίζει η ζωή αυτές... θέλουν κι έχουν ανάγκη μια αγκαλιά... Ένα λόγο καλό. Ένα "αηδόνι" για να σπάσει τη φοβερή σιωπή που είναι μάχη από τις λίγες.

Η Πολυδούρη δεν την άντεξε αυτή τη σιωπή. Την κατέβαλε, την έλιωσε και εχάθη...

Σπαράζει η καρδιά μας από το δράμα της. Κι ας είναι τόσα χρόνια πίσω.

Μα δεν μπορείς να μη συλλογιστείς και τον υπέροχο αγώνα εκείνης που αντέχει. Το "πώς" μόνο η ίδια το ξέρει. Σε μας μένει να απορούμε με το μεγαλείο της. Και μένει και η βεβαιότητα πως θα έρθει η ώρα της απόλυτης δικαίωσης.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΤετ Απρ 30, 2008 12:03 pm

30 του Απρίλη...


Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Polido10


Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
όταν αντικρύ θανοίγη μέσ’ στη γάστρα μου δειλά
ένα ρόδο – μια ζωούλα. Και θα μου κλειστούν τα χείλη
και θα μου κλειστούν τα μάτια μοναχά τους σιωπηλά.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα θλιβερή σαν την ζωή μου,
που η δροσιά της, κόμποι δάκρι θα κυλάη πονετικό
στο άγιο χώμα που με ρόδα θα στολίζη τη γιορτή μου,
στο άγιο χώμα που θα μου είνε κρεβατάκι νεκρικό.

Όσα αγάπησα στα χρόνια της ζωής μου θα σκορπίσουν
και θαφανιστούν μακριά μου, σύννεφα καλοκαιριού.
Όσα μ’ αγάπησαν μόνο θάρθουν να με χαιρετίσουν
και χλωμά θα με φιλάνε σαν αχτίδες φεγγαριού.

Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη.
Η στερνή πνοή μου θάρθη να στο πη και τότε πια,
όση σου απομένει αγάπη, θάναι σα θαμπό καντύλι
- φτωχή θύμηση στου τάφου μου την απολησμονιά.


Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Flower10



Και πέθανε η Μαρία μια αυγούλα του Απρίλη. Μόλις στα 28 της χρόνια. Κι όμως πρόλαβε να χαράξει το όνομά της στους αθανάτους και στην καρδιά μας. Κι αυτό έχει σημασία, όχι ο θάνατος. Πες μου πώς έζησες; Πώς ξόδεψες το χρόνο που σου χαρίστηκε. Όσος και αν ήταν... Γιατί ο θάνατος είναι μοίρα κοινή. Η ζωή όμως; Η ζωή του καθενός είναι που τον ξεχωρίζει. Κι αυτή μπορεί να του χαρίσει και την αθανασία. Τη μόνη δυνατή και εφικτή αθανασία. Να μένει δηλαδή η μνήμη του ζηλευτή στους ανθρώπους. Και η Πολυδούρη το κατάφερε.

1933. Τελευταία μέρα του Απρίλη. Στην κλινική Καραμάνη. Σβήνει μετά μακρά περίοδο ασθένειας η ποιήτρια. Η αναδρομή στη ζωή της που ακολουθεί είναι από το βιβλίο της Έλλης Αλεξίου «Μ. Πολυδούρη -Ποιήματα»:

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Flower10

Η Μαρία Πολυδούρη είναι μια μορφή πολύ δύσκολης αντιμετώπισης. Γιατί ενώ έλκει ισχυρά το μελετητή, να την πλησιάσει και να εμβαθύνει στην προσωπικότητά της, την ίδια στιγμή δεν τον βοηθάει. καθώς ήρθε κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή, χωρίς να προσγειωθεί και να υπάρξει σαν συνηθισμένος άνθρωπος.

Όταν παρακολουθήσουμε την πορεία του βίου της, όταν μελετήσουμε την ποίησή της, όταν εντρυφήσουμε λέξη προς λέξη στα ημερολόγια τα δικά της και των ανθρώπων που την αγάπησαν και την γνώρισαν, όταν η σκέψη μας είναι κατάμεστη από όλα αυτά τα συγκεντρωμένα στοιχεία. τότε δηλαδή που ο μελετητής πιστεύει πως είναι έτοιμος να καταστρώσει τα συμπεράσματά του, τότε ακριβώς αντιλαμβάνεται πόση προβλήματικη παρουσιάζει η προσωπικότητα της Μαρίας Πολυδούρη.

Θα ήταν ασέβεια, αν όχι και άγνοια και επιπολαιότητα, όλα μαζί, αν επιχειρούσαμε να διατυπώναμε με τον καθιερωμένο τρόπο τις κρίσεις μας για την Πολυδούρη. Όπως δηλαδή γίνεται με τους επιβλημένους κορυφαίους της διανόησης. Με κείνα τα τυπικά: που γεννήθηκε, τι σπούδασε, ποιους επηρεασμούς δέχτηκε, ποιες οι επαγγελματικές ή εξωεπαγγελματικές του απασχολήσεις, οι κλίσεις του, οι ιδεολογικοί του προσανατολισμοί, ποιο το οικογενειακό περιβάλλον του... κ.λ.π. θα βγούμε έξω από την περιοχή, μέσα στην οποία περιδιαβάζει η Μ. Πολυδούρη. Ποιος μπόρεσε ποτέ να δώσει τη βιογραφία ενός αηδονιού, ενός χελιδονιού...

Ωστόσο ας καταθέσουμε ό,τι μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε.

Η Μαρία Πολυδούρη γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1902. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής. Για τη μητέρα της ξέρουμε ότι ήταν καλή και τρυφερή μάνα και πως η Μαρία δεν μπόρεσε να θεραπευθεί ποτέ από τις τυψεις που την παίδευαν, γιατί είχε αφήσει άρρωστη τη μητέρα της, η οποιά και πέθανε κατά την απουσία της Μαρίας. Οι βασανιστικές τύψεις γίνηκαν η αφορμή να γράψει η Μαρία το ποίημα το αφιερωμένο στην τρυφερή πονεμένη μάνα:

«... Δεν σ’ ένοιωσα πριν να σε χωριστώ
μα η θύμησή σου ακέρια που μου μένει,
μου δείχνει εμένα, εκεί να εξιλαστώ
για πάντα θλιβερή μετανοιωμένη».

Ο ποιητής Γιάννης Χονδρογιάννης στο ημερολόγιό του αναφέρει: «... την άλλη μέρα (την προηγούμενη την είχε περάσει στην κλινική Καραμάνη, στην οδό Πατησίων – ήταν Μάρτης του 1930 – όπου είχε πάει να επισκεφτεί και να αποχαιρετίσει την ποιήτρια) περνώντας από τα Φιλιατρά, γιατί πήγαινα στους Γαργαλιάνους – σα δικαστικός είχε πάλι λάβει μετάθεση – αντίκρυσα με βαθύ αίσθημα λύπης και παγερής αδάκρυτης μελαγχολίας το μεγάλο κτίριο του Γυμνασίου, όπου είχε φοιτήσει κάποτε, χαρωπή ίσως παιδούλα, η ποιήτρια...».

Είχε βγάλει λοιπόν το Γυμνάσιο Φυλιατρών και σε συνέχεια πήγε στην Αθήνα όπου συνέχισε τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο. είχε εγγραφεί στη νομική σχολή αντί της φιλοσοφικής που ήταν η προτίμηση του πατέρα. Μαθαίνομε σε συνέχεια πως σα φοιτήτρια γνωρίστηκε και με τον Καρυωτάκη. Και ο μεν Καρυωτάκης φοίτησε κανονικά και στα κανονικά χρονικά όρια πήρε το δίπλωμά του, ενώ η Μαρία δε συμπλήρωσε ποτέ τις πανεπιστημιακές σπουδές.

Όλα αυτά τα πληροφορούμεθα από συγγενείς και φίλους της Μαρίας, που τα προσφέρουν στους μελετητές της, σαν ψηφίδες σκόρπιες από κάποιο πολύτιμο μωσαϊκό και που οι λάτρες του έργου της τα συγκεντρώνουν και να συναρμολογούν στην προσπάθειά τους να φτιάξουν κάποιο ενιαίο σύνολο.

Στην Αθήνα στο λίγο χρόνο που ζει τη φοιτητική ζωή της, η Μαρία έχει επιτύχει κάποιο διορισμό σε δημόσια υπηρεσία, που συνεχίζεται και μετέπειτα για λίγο διάστημα. Αλλά καθώς οι μέρες της κυλούν ανέμελα, με απουσίες από την υπηρεσία της, με αταξία και ασυνέπεια, έτσι που να έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως πρόκειται για υπάλληλο αργόμισθο, ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα η Μαρία παύεται από την υπηρεσία της απομένοντας στην Αθήνα στερημένη των απαραίτητων υλικών μέσων.

Τώρα ξέρομε πως παρά τις δυσκολίες τις οικονομικές κείνου του καιρού η Μαρία, όντας κάτοχος ενός ακινήτου στην Καλαμάτα, προβαίνει στην εκποίησή του και με το συγκεντρωμένο ποσόν αποφασίζει να φύγει για το Παρίσι. Πολλά ειπώθηκαν για το ταξίδι αυτό. Χωρίς τίποτε να ικανοποιεί τον ερευνητή. Όλα αδέσποτα σχόλια από τους άνθρωπους τους απλοϊκούς, τους ανίδεους και ανίκανους ν’ ανέβουν πάνω από τα καθιερωμένα της καθημερινότητας. Ειπώθηκε πως έφυγε για να κάμει επίδειξη αδιαφορίας στον Καρυωτάκη, που η άρνησή του στην πρότασή της για γάμο, είχε τραυματίσει την αξιοπρέπειά της, τον εγωισμό της. Κείνην ακριβώς την εποχή είχε αρραβωνιαστεί με ένα νέο, καθ’ όλα αξιόλογο, επιστήμονα... κι έφυγε χωρίς και με αυτόν να εξηγηθεί. Άγνωστο παραμένει με ποιες ασχολίες και με ποια ενδιαφέροντα κύλησαν τα χρόνια της διαμονής της στο Παρίσι. Εικάζεται πως θα γνωρίστηκε με το πνευματικό Παρίσι της εποχής και τα πνευματικά δημιουργήματα. Παράλληλα όμως γίνεται λόγος για την προσπάθειά της να καταφέρει να επιζήσει ανοίγοντας και μοδιστράδικο. Όλα αδέσποτα, αστήρικτα, αναπόδεικτα.

Ωστόσο υπάρχουν και τα γνωστά και αναμφιβήτητα: Ότι είχε αρρωστήσει στο Παρίσι και για ορισμένο διάστημα νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο και ότι όταν επέστρεψε στην Αθήνα τόσο από πλευράς υγείας όσο και από πλευράς οικονομικής επάρκειας η κατάστασή της ήταν τραγική. Επεδίωξε και επέτυχε την είσοδό της στη Σωτηρία, το έσχατο τότε καταφύγιο των φυματικών με ανεπαρκή τα οικονομικά μέσα, όχι τόσο λόγω της κλονισμένης υγείας της, όσο για να έχει εξασφαλισμένη κάποια στέγη και κάποια διατροφή.

Επίσης είναι γνωστό πως από το Παρίσι έγραψε στον αρραβωνιαστικό της πως ο δεσμός τους παίρνει τέλος, γιατί δεν αισθάνεται τον εαυτό της τόσο δεμένο μαζί του, ώστε ο δεσμός τους να πάρει μονιμότερη μορφή.

Προτού περάσουμε στην διερεύνηση της ποίησής της, παραθέτουμε ένα σύντομο χρονολογικό πίνακα των βασικών γεγονότων της ζωής της, για πληρέστερο κατατοπισμό.

1902. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Ο Γιάννης Χονδρογιάννης σε γράμμα του της 8 Αυγούστου του 1929 από την Κέρκυρα, αναφέρει σαν χωριό της το «Μέλλον ή Κέντρον» Καλαμών.

1915. Πρώτα δημοσιεύματα της Μ.Π. Απλά, ρωμαντικά, συγκεντρωμένα σε τομίδιο από την ίδια.

1919. Υπάλληλος στη Νομαρχία Καλαμών.

1920. Φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών της νομικής. Μετατίθεται στη Νομαρχία Αττικής.

1922. Γνωρίζεται με τον Κ. Καρυωτάκη, υπάλληλο και αυτόν στη Νομαρχία Αττικής.

1923. Αρρωσταίνει από αδενοπάθεια. Την ίδια χρονιά επέρχεται η πρώτη σύγκρουση της Μ.Π. με τον Κ. Καρυωτάκη.

1924. Παύεται ως αργόμισθος. Την ίδια χρονιά αρραβωνιάζεται με το δικηγόρο Κ. Γεωργίου.

1925. Φεύγει για το Παρίσι.

1928. Επιστρέφει από το Παρίσι.

Τέλη του 1928, αρχές του 1929, η Μ.Π. εκφράζεται ενθουσιαστικά για τον τόμο ποιημάτων, έκδοση του 1926, «Λυπημένα λουλούδια» του Γιάννη Χονδρογιάννη.

Την ίδια χρονιά κυκλοφορούν τα ποιήματα της Μ.Π. «Τρίλλιες που σβήνουν», για τα οποία ο Γιάννης Χονδρογιάννης έγραψε ενθουσιαστική κριτική στο περιοδικό «Πνοή» του Δεκέμβρη του 1928.

1929, τέλη, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της Μ.Π. «Ηχώ στο Χάος».

1930. Το Μάρτη ο Γ.Χ. επισκέπτεται τη Μ.Π. στην κλινική Καραμάνη, για να την αποχαιρετήσει. Κάτω από το μαξιλάρι της είχε το βιβλίο του: «Μυστικές ημέρες». Το τράβηξε και του μίλησε για ποιήματά του γραμμένα για κείνην. Στις 6 του Απρίλη η Μ.Π. στέλνει τη φωτογραφία της στο Γ.Χ. στους Γαργαλιάνους.

1930. Την τελευταία ημέρα του Απρίλη πέθανε στην κλινική Καραμάνη.

Μερικές γνώμες συγχρόνων της Μαρίας Πολυδούρη συγγραφέων και κριτικών, που τις εξέφρασαν μετά το θάνατό της, που αποφαίνονται για τον άνθρωπο και το έργο του με τη δοκησισοφία και την παγερότητα, με την οποία θα εξεφράζονταν και για τον ογδοντάχρονο, λόγου χάριν Ουγκώ, ενοχλούν και εξοργίζουν. Αλλά την οργή δεν προκαλεί το άκαιρο του σχολιασμού. Την προκαλεί η επιπόλαιη θεώρηση ενός ποιητικού έργου γεμάτου πάθος, ειλικρίνεια, και ποιητική δόνηση. Και εκφρασμένη από σαφώς αντιποιητές συγγραφείς, σαφώς ανίκανους να σταθμίσουν και να εκτιμήσουν της Πολυδούρη την απύθμενη ποιητική, και μόνο ποιητική ύπαρξη. Πως να αποτιμήσει ο Άλκης Θρύλος π.χ. τον Κρυστάλλη... Και πως ο Θεοτόκας της Μαρία Πολυδούρη. Καλοί και ικανοί συγγραφείς και οι δύο, αλλά εντελώς ξένοι και στις συνθήκες ζωής τους (Κρυστάλλης – Ελένη Νεγρεπόντη) και στο παθητικό, το άκρως συγκινημένο αντίκρυσμα της συναισθηματικής περιοχής του ανθρώπινου θυμικού.

Ωστόσο πέρα από την υποκειμενική αγάπη που τρέφομε για τη Μ.Π. προτιμήσαμε να προσκομίσουμε τις εκτιμήσεις κριτικών, που είναι γενικά αποδεκτοί και επιβλημένοι για την οξυδέρκεια και ευθυκρισία τους. Ή ποιητών, που είναι οι ιδιαίτερα ενδεδειγμένοι να αποφανθούν ολογόλογα και να πείσουν, για θέματα και εκπροσώπους της ειδικότητάς τους.

Έτσι έγραψε ο Γιάννης Χονδρογιάννης: «Η Μαρία Πολυδούρη είναι το πιο λεπτό άνθος με το πιο δυνατό άρωμα μέσα σε όλη τη νεοελληνική ποίηση», και: «Μετά το θάνατο της Μαρίας Πολυδούρη χάθηκε για την Ελλάδα μια από τις μουσικότερες, τις γνησιότερες, τις καθαρότερες, τις λυρικότερες φωνές, που ακούσθηκαν τα τελευταία χρόνια».

Έτσι έγραψε ο Αντρέας Καραντώνης: «Έχει κάτι από την αίγλη των τραγικών θρύλων των πλασμένων από ποίηση, έρωτα και θάνατο (σελ.183 των «Ποιητικών» έκδοση του 1977) και αλλού: «... Η ψυχή της ήταν ένα συντριβάνι αιμάτων και δακρύων» (σελ.186).

Γράφει κι ο Κώστας Ουράνης στη σελ.77 του βιβλίου της Λιλής Ζωγράφου για τη Μαρία Πολυδούρη: «Δυο βιβλία που περιέχουν περισσότερο θάνατο από σελίδες... Έτσι καθώς μας έρχονται από την ολοκληρωτική της νύχτα, έχουν την υποβλητικότητα ενός μεγάλου θρήνου... κι είναι αυτό ακριβώς που κάνει τα ποιήματα αυτά να είναι η ίδια η ποίηση σ’ ό,τι πλατύ και ανθρώπινο και αιώνιο...». Η κριτική του Κ. Ουράνη είχε δημοσιευτεί στο «Ελεύθερο Βήμα».

Δεν επιθυμούμε να προσθέσουμε τίποτε, που θα χαμήλωνε τον τόνο, ύστερα από την παράθεση των προηγούμενων αποτιμήσεων. Θα επισημάνουμε ωστόσο και τις ευτυχισμένες συγκυρίες, που συνόδεψαν τη Μαρία Πολυδούρη στην ολιγόχρονη περιδιάβασή της στη ζωή. Αγάπησε και αγαπήθηκε από τα καλύτερα πνεύματα της εποχής. Αγαπήθηκε κι αγάπησε τον Καρυωτάκη. Ο Καρυωτάκης γι’ αυτήν έγραψε το «Τι νέοι που φθάσαμεν εδώ» και στην πρώτη έκδοση του βιβλίου του «Ελεγεία και Σάτιρες» το 1927, της αφιερώνει το π. «Ένα σπιτάκι». Το 1929 η Μ.Π. γράφει ποίημα αφιερωμένο στον Καρυωτάκη.

Στη Σωτηρία, το 1928, γνωρίζεται λίγο με το Ρίτσο και του αφιερώνει το ποίημα «Θυσία».

Στον ποιητή Ιωσήφ Ραφτόπουλο, που χάθηκε κι αυτός φυματικός, εικοσιεξάχρονος του γράφει το υπέροχο ποίημα «Ο ποιητής», με την αφιέρωση: «Στην ακοίμητη Σκιά του Ιωσήφ Ραφτόπυλου».

Αλλά τα τρυφερά δείγματα μιας ιδανικής αγάπης θα τα βρούμε στην αλληλογραφία της ποιήτριας με τον αισθαντικό και ταλαντούχο ποιητή Γιάννη Χονδρογιάννη, που όπως αποκάλυπταν οι γνώστες, αυτός υπήρξε ο τελευταίος και ο πιο θερμός ερωτικός δεσμός που έδωσε χαρά και συγκίνηση στη Μ.Π. Στην αλληλογραφία τους διαβάζομε και τις αλληλοποιητικές διασυνδέσεις τους.

Πρέπει ιδιαίτερα να τονίσουμε τη θερμή συμπαράσταση της Μυρτιώτισσας όλον τον τελευταίον καιρόν στην πονεμένη Μαρία. Τις εκμυστηρεύσεις της και την παράδοση των χειρογράφων της, των τελευταίων στη Μυρτιώτισσα. Η Μυρτιώτισσα με τη σειρά της εδώρησε σε μένα τρία χειρόγραφα της Πολυδούρη από τα χαρισμένα της στη Μυρτιώτισσα. Χειρονομία που ιδιαίτερα εκτίμησα και που με κατασυγκίνησε. Με συντροφεύουν σήμερα κορνιζωμένα ζωντανεύοντας στη μνήμη μου δυο κορυφαίες αντιπροσώπους της νεοελληνικής ποίησης.

Φτωχή, αλλά ζωηρή και ακοίμητη η μία και μοναδική εικόνα που έτυχε να κρατήσω από την Πολυδούρη. Θα πήγαινε η αδερφή μου η Γαλάτεια, να την επισκεφθεί στη Σωτηρία και με πήρε μαζί της.

Το δωμάτιο που τη βρήκαμε ήταν ξεμοναχεμένο στον αυλόγυρο του νοσοκομείου. Στο δωμάτιο ήσαν κι άλλοι επισκέπτες. Ανάμεσα από τα κενά που σχηματίζονταν διέκρινα ξαπλωμένη μια ωραία νεανική μορφή με στεφάνι γύρω στη μορφή τα μαύρα της μαλλιά. Σε ένα παλαιϊνό λαβομάνο και σε ένα τραπέζι εντυπωσίαζαν τα μεγάλα κλωνάρια από ανθισμένες αμυγδαλιές. Γέμιζαν και αρωμάτιζαν το δωμάτιο.

Στις «Τρίλλιες που σβήνουν» υπάρχει ένα τραγούδι της Μ.Π. που αρχίζει με τον στίχο: «Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη».

Πέθανε στις 30 του Απρίλη του 1930.

Ο Κώστας Παπαδάκης, ο Γιάννης Χονδρογιάννης, η Λιλή Ζωγράφου που έγραψε την πιο εμπεριστατωμένη και ολοκληρωμένη μονογραφία για τη Μαρία Πολυδούρη, αποδέχονται την εκδοχή, ότι αυτοκτόνησε με ενέσεις μορφίνης.
Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Flower10
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΦΩΤΕΙΝΗ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος



Αριθμός μηνυμάτων : 265
Registration date : 13/01/2008

Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ποτέ της δεν τον αγάπησε!   Ποτέ της δεν τον αγάπησε! Icon_minitimeΤετ Απρ 30, 2008 3:24 pm

Καλαμάτα, Φιλιατρά, Γαργαλιάνοι!!!

Οποία η σύμπτωση!!! Όμορφοι τόποι, παραθαλάσιοι. Κάμποι με ελιές και σταφίδες. Τους έχεις επισκεφθεί Δανάη; Αξίζει τον κόπο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Ποτέ της δεν τον αγάπησε!
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΤΕΧΝΕΣ-
Μετάβαση σε: