Άχθος αρούρης ή περί ΛΕΥΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Αφού έφεραν τη χώρα στο σημερινό κατάντημα, τρέχουν και δε φτάνουν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι του συστήματος για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Ανάμεσά τους και τα γνωστά παπαγαλάκια. Που δε θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι φέρουν τεράστια ευθύνη για τα δεινά του σήμερα. Όλη αυτή η λέρα της δημοσιογραφίας. Και που είναι καιρός να αναρωτηθούμε πόσους χιλιάδες άχρηστους έχει αυτός ο χώρος σήμερα. Τι τα θέλουμε τόσα κοπρόσκυλα σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων.

Ειδικά σήμερα που το διαδίκτυο έδωσε τη δυνατότητα στον κάθε πολίτη να δημοσιογραφεί και να τοποθετείται στα γεγονότα. Ποιος ο λόγος σήμερα για τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και τα ακόμη πιο τεράστια κανάλια;

Προσωπικά βρίσκω πολύ πιο χρήσιμους εκείνους τους ελεύθερους θύλακες δημοσιογράφων που υπηρετώντας αρχές και ιδανικά ενημερώνουν τον κόσμο και εκφέρουν τον προσωπικό τους λόγο χωρίς το φίμωτρο του κάθε εκδότη ή καναλάρχη. Πχ τα παιδιά του ΠΕΙΡΑΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ. Που με συνέπεια καλύπτουν το χώρο της ναυτιλίας. Ή χώρους όπως το ALFAVITA για την εκπαίδευση, με την επιφύλαξη όμως για το διαφημιστικό πυρετό που συνοδεύει το τελευταίο...

Οι άλλοι όμως, που υπηρετούν τα διάφορα στρατιωτικά αγήματα των μεγαλοεκδοτών και των καναλαρχών, έχουν ένα ρόλο καλοπληρωμένου σφουγγοκωλάριου του συστήματος ή του κάθε αφεντικού που τους πληρώνει. Βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία πλύσης εγκεφάλου των πολιτών και εξαναγκασμού τους να υπακούσουν στα εξ άνωθεν κελεύσματα των ισχυρών.

Έτσι και τώρα με το θέμα της ... λευκής απεργίας!

Που ξαφνικά την θυμήθηκαν και την έφεραν στο προσκήνιο δημοσιεύοντας ακόμη και σχετικό αφισάκι!!!


Τι είναι αυτή η λευκή απεργία;

Στα καλοδουλεμένα (είναι η αλήθεια) άρθρα του αστικού τύπου επιχειρείται η ύπουλη προώθηση προς τον καταταλαιπωρημένο πολίτη της πλήρους διαστρέβλωσης της έννοιας.

Και δεν είναι τυχαίο που εμπλέκουν από την πρώτη λέξη ακόμη και την πολεμική αεροπορία. Για τους συνειρμούς που εύλογα και ο πλέον αφελής θα κάνει. Γιατί αν είναι ποτέ δυνατόν να κάνουν λευκή απεργία ή και κάθε άλλου είδους απεργία εκείνοι που έχουν ορκιστεί να φυλάσσουν τη χώρα από τους εξωτερικούς εχθρούς...

Τι όμως είναι πραγματικά η λευκή απεργία; Είναι η αποχή από την εργασία; Όχι. Αποχή από την εργασία κάνει εκείνος που κηρύσσει απεργία και μόνο απεργία. Χωρίς πρόσθετους προσδιορισμούς. Καθαρά και τίμια. Και με το δικαίωμα που δίνει το σύνταγμα της χώρας. Δεν εργάζομαι, δεν πληρώνομαι.

Στη λευκή απεργία τα πράγματα διαφέρουν. Ο εργαζόμενος προσέρχεται στη δουλειά του, άρα απαιτεί και μεροκάματο, πλην όμως εργάζεται πλημμελώς. Κωλυσιεργεί, τεμπελιάζει, βρίσκει χίλια προσχήματα να μην εκτελέσει το έργο για το οποίο τον πληρώνουν. Ακυρώνοντας φυσικά και τον όρκο που έδωσε (αν έδωσε) για υπακοή στο σύνταγμα και στους νόμους και για ευσυνείδητη εκτέλεση των καθηκόντων του.

Με τα 27 χρόνια που συμμετέχω στην παραγωγική διαδικασία και έχοντας δεκάδες μέρες απεργίας, καθαρής και τίμιας απεργίας, βρίσκω τελείως αδιανόητο αυτό το ... φρούτο της λευκής απεργίας. Και ιδιαίτερα σήμερα.

Θα πω μάλιστα ότι η λευκή απεργία είναι το αντίστοιχο της λαμογιάς, της κατακριτέας από όλους μας. Και δεν μπορεί να καταδικάζουμε τα λαμόγια της κάθε εξουσίας και από την άλλη να γινόμαστε κι εμείς λαμόγια. Δηλαδή είναι απαράδεκτο και αδιανόητο φαινόμενο να εισπράττεις μεν μισθό αλλά να μην αποδίδεις το έργο για το οποίο σε πληρώνουν.

Η δικαιολογία για τις εξίσου αδιανόητες αλλαγές στο εργασιακό και στο ασφαλιστικό είναι πολύ φτηνή για να στηρίξει την επιλογή της λευκής απεργίας. Και δεν μπορεί, αυτό μας αφορά περισσότερο ως εργαζομένους, να επιλύσει τα πραγματικά μας προβλήματα η λευκή απεργία.

Τυχαίο δεν είναι που πίσω από τέτοιες μεθόδους κρύβονται συνήθως οι κατά καιρούς απεργοσπάστες. Και όχι εκείνοι που με καθαρό κούτελο συμμετέχουν στους απεργιακούς αγώνες του κλάδου τους. Αλλά και εκείνοι που και χωρίς λευκή απεργία έχουν κάνει σημαία τους τη διαρκή ραστώνη και ακηδία κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους.

Η λευκή απεργία όχι μόνο δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά και ναρκοθετεί τους τίμιους απεργιακούς αγώνες. Διότι είναι άλλο πράγμα να απεργώ από ένα έργο και άλλο να είμαι διαρκώς χαραμοφάης και μια δυο μέρες να μην προσέρχομαι καν στη δουλειά. Αντίθετα είναι δύναμη για τον απεργό η άριστη εργασιακή του συμπεριφορά, γιατί τότε εκτός από το μισθό που ο ίδιος χάνει, χάνει και το σύστημα τις πολύτιμες υπηρεσίες του.

Θα δώσω ένα παράδειγμα από το χώρο της εκπαίδευσης. Αν ο τεμπέλης και άχρηστος δάσκαλος λείψει μια μέρα από τη δουλειά, ωφέλεια θα είναι για όλους. Θα απαλλάξει από τη ζημιογόνα παρουσία του και το σχολείο και τους μαθητές. Αντίθετα όταν εκείνος που σε καθημερινή βάση ιδρώνει και εξαντλεί έως ρανίδος τις δυνατότητές του για παροχή υψηλών υπηρεσιών απεργήσει έστω και μία μέρα, τότε χάνουν κάτι σημαντικό και οι άλλοι.

Τυχαίο επίσης δεν είναι που μιλώντας τώρα οι δημοσιογράφοι για λευκή απεργία εμπλέκουν κι εκείνους που απουσιάζουν για ψεύτικες ασθένειες από τη δουλειά τους. Και να πούμε ότι το φαινόμενο της ψεύτικης ασθένειας είναι παμπάλαιο. Είναι η γνωστή τακτική εκείνων που αφενός δεν έχουν τα κότσια να απεργήσουν και να χάσουν το μισθό αλλά και βρίσκουν τη δική τους εύκολη λύση και να απουσιάσουν από τη δουλειά και το μισθό τους να πάρουν.

Αντίθετα ο άνθρωπος που τίμια απεργεί άλλο τόσο τίμιος είναι και όταν εργάζεται. Αποφεύγει για μικροπροβλήματα υγείας να απουσιάσει, προσέρχεται πάντα έγκαιρα στην εργασία του, δε διστάζει να μείνει και λίγο παραπάνω αν χρειαστεί και φυσικά φροντίζει να προσφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις υπηρεσίες του.

Και μπορεί να φανεί παράξενο αλλά αυτή η ευσυνείδητη στάση εργασίας είναι κι αυτή όπλο διεκδίκησης για τον εργαζόμενο. Αν όχι ισχυρότερο από την απεργία, ισοδύναμο τουλάχιστον με αυτήν. Γιατί ένας τέτοιος εργαζόμενος εξασφαλίζει εκ των προτέρων την υποστήριξη των πολιτών στην όποια απεργία θα κάνει. Με τη συνέπειά του και την εργατικότητά του πείθει πως είναι δίκαιο να απαιτεί και αντίστοιχη αμοιβή και λοιπά εργασιακά δικαιώματα. Αλλιώς, ως ρέμπελος και φυγόπονος, ποια υποστήριξη μπορεί να περιμένει;

Πέρα από αυτά, που ισχύουν γενικά, στο σημερινό σκηνικό της χώρας αποτελεί και προδοσία σε εθνικό επίπεδο να μην εκτελείς ευσυνείδητα τα καθήκοντά σου. Όταν ξέρεις πως η χώρα σου έχει πιάσει πάτο και απαιτείται ομοψυχία για την ανόρθωσή της είναι μειοδοσία εσύ ως άτομο να μην κάνεις το καλύτερο που μπορείς για να βγούμε από το τούνελ. Και είναι γελοίο και ηλίθιο από τη μια να κατηγορείς τους πολιτικούς για λαμόγια και από την άλλη να γίνεσαι κι εσύ λαμόγιο...

Γι' αυτούς τους λόγους και απορρίπτουμε και καταδικάζουμε τα φαινόμενα που συγκαλύπτονται πίσω από τη μάσκα της λευκής απεργίας. Και με την ίδια λογική που απορρίπτουμε και καταδικάζουμε τις τρομοκρατικές ενέργειες. Γιατί και η λευκή απεργία και η τρομοκρατία ουσιαστικά στρέφονται κατά των εργαζομένων και σε τίποτε δε βοηθούν την εργατική τάξη. Και ακόμη και όταν ξεκινούν από αφέλεια καταλήγουν μπαστουνάκια στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης. Στο δικό της μύλο ρίχνουν νερό. Και τα αφεντικά βοηθούν. Όχι τους εργάτες.

Βοηθούν διότι δυσφημίζοντας τους εργαζομένους παρέχουν την καλύτερη και πιο πιστευτή δικαιολογία για τα μέτρα εναντίον τους. Κάτι που όλοι εισπράξαμε το τελευταίο διάστημα. Μέσα από χαιρέκακες δηλώσεις του κόσμου για την περικοπή μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. "Καλά τους κάνουν! Τεμπέληδες και χαραμοφάηδες είναι όλοι!!!" Αυτό δεν είπαν;;;

Και από την άλλη μπορώ να σας βεβαιώσω για το αντίθετο φαινόμενο. Την πλήρη υποστήριξη των θιγόμενων από απεργίες πολιτών στο πρόσωπο κάθε τίμιου απεργού. Ξέρει ο κόσμος και ξεχωρίζει. Μόνο που είναι μικρή ωφέλεια να συμβαίνει αυτό σε ατομικό επίπεδο. Χρειάζεται η στάση όλων ανεξαιρέτως να είναι συνεπής και τίμια για να κερδίσουμε όχι μόνο τις προσωπικές γνώμες των πολιτών που ο καθένας μας έρχεται σε επαφή μα και την κοινή γνώμη με το μέρος μας.

Αλλιώς ακόμη και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να παραδεχτούμε πως καλά μας κάνουν. Αν κοροϊδεύουμε την κοινωνία και ολιγωρούμε με το πρόσχημα μιας ακήρυχτης λευκής απεργίας, γινόμαστε έστω και αθέλητα μπούμερανγκ στις διεκδικήσεις μας. Και μπήγουμε μαχαίρι στην πλάτη σε όσους άλλους αγωνίζονται με νόμιμα μέσα. Υποχείρια του συστήματος καταντάμε με τέτοιες μεθόδους. Και με τα χεράκια μας βγάζουμε τα ματάκια μας.

Όχι λοιπόν και ξανά όχι σε δήθεν λευκές απεργίες. Ναι στους αγώνες και στις αληθινές απεργίες. Που για να είναι αληθινές χρωστάμε να χτίζουμε στις μέρες εργασίας το ακριβώς αντίθετό τους. Μπορώ δηλαδή να απεργήσω αληθινά μόνο όταν ισχύει και το εργάζομαι αληθινά. Αλλιώς ούτε απεργία κάνω ούτε και εργασία. Είμαι απλώς ένα άχθος αρούρης. Ένα άχρηστο βάρος δηλαδή στην πλάτη της γης. Στην πλάτη της κοινωνίας και στην πλάτη των συναδέλφων μου.