HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα   Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα Icon_minitimeΔευ Οκτ 18, 2010 10:03 pm


Μου κόλλησε αυτό το τραγουδάκι απόψε. Και είπα να το μοιραστούμε:



Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα


Κάπως σαν αστείο είπαμε αντίο
πήρα το πικάπ σου και μου πήρες το ψυγείο
πήρες τα σεντόνια πήρα τη μπιγκόνια
κι απ' το χωρισμό μας έχουν κλείσει τρία χρόνια

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Έκανε παιδάκια δυο τιγρέ γατάκια
τα 'χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια
Μοιάζουν τα καημένα παραζαλισμένα
κι έβγαλα το ένα Παναγιώτη σαν εσένα

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Άραγε πού να 'σαι άραγε θυμάσαι
που 'λεγες στη γάτα "Σερενάτα μη φοβάσαι
σ' όλη τη ζωή μου θα 'σαι το γατί μου
δε θα ξαναδώσω σ' άλλη γάτα την ψυχή μου"

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Μες στη σιφονιέρα έγινε μητέρα
άφησε τα δυο της τα γατάκια εδώ πέρα
κι έφυγε από μένα για να 'ρθει σε σένα
πες μου τι να κάνω τα 'χω πια κι εγώ χαμένα

Μαύρα τα μαντάτα για τη Σερενάτα
που παλιά την τάιζες μπαρμπούνια μαρινάτα
τώρα δε σε νοιάζει πού ξεχειμωνιάζει
ούτε άμα στην πάτησε κανένας καμικάζι

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα

Μάτια μου αντίο τέλειωσε τ' αστείο
πήγα το πρωί και ξαν' αγόρασα ψυγείο
πάρε άλλα πιάτα βρες μιαν άλλη γάτα
όμως να θυμάσαι πού και πού την Σερενάτα

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε χάσαμε τη γάτα.
Άσχετο που το τραγουδάκι μιλάει για κάποιους που μοιράζονταν ψυγεία και σεντόνια...

Η ουσία είναι στο ρεφραίν. Και ειδικά στο "Δεν θέλω να σε ξαναδώ, μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα, θέλω μονάχα να σου πω..."

Και κατά πως λέει και το άλλο άσμα, το λαϊκό, μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία.

Επειδή λοιπόν δεν υπάρχει η μαντάμ Αθανασία, και η ζωή είναι μία και αρκετά μικρή...

Κι επειδή είναι πάλι Οκτώβρης

Και επειδή είμαι εδώ, και οι μνήμες ξυπνάνε πιο άγριες...

Γι' αυτό λοιπόν και θυμάμαι. Το πέρυσι.

Όλοι μας έχουμε φίλους. Άλλους καλούς, άλλους κολλητούς και άλλους άστα να πάνε. Ή μάλλον αυτοί να πάνε και να μη μας γράφουν.

Με το ζόρι όμως φίλος δε γίνεται. Μόνο τσιμπούρι. Αυτό είναι το ένα.

Το άλλο το έγραψε ένας μεγάλος. Κανείς δεν μπορεί να αγαπάει τους άλλους αν δεν αγαπάει και τον εαυτό του. Έριχ Φρομ; Και Τέχνη της Αγάπης; Κάτι τέτοιο λέει η ταλαίπωρη από τις δεκαετίες μνήμη μου.

Η αγάπη, η φιλία... ταλαίπωρες έννοιες και ταλαιπωρίες μεγάλες για όλους. Αρκεί να φέρουμε στο νου μας τι μας έδωσε το μεγαλύτερο πόνο. Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε ή οι άλλοι;

Πέρυσι, τέτοιες μέρες, έχασα ξαφνικά μια αγαπημένη ξαδέρφη. Αν ήταν μια άγνωστη, αν δεν υπήρχε η αγάπη, θα πόναγα για το χαμό της; Ναι, γιατί ήταν ένας νέος άνθρωπος. Ναι, γιατί χάθηκε τραγικά. Τροχαίο, στην Εγνατία. Αλλά συγκρίνεται αυτός ο πόνος με εκείνον που νιώσαμε όσοι την αγαπούσαμε;

Ο Λιαντίνης πάλι λέει άλλα. Πως στις κηδείες οι άνθρωποι κατά βάθος χαίρονται, γιατί δεν είναι στη θέση του πεθαμένου.

Τροχαίο είχα πάθει κι εγώ. Χρόνια πριν. Ξέρω τι είναι να επιβιώνεις μετά από τροχαίο. Δεν ξέρω τι είναι το αντίθετο. Κι όποιος το έμαθε, δεν μπορεί πια να μας το πει.

Ο θάνατος όμως, είτε έρθει, είτε μας προσπεράσει και του ξεφύγουμε, αναγκάζει να σκεφτείς. Κι είναι αυτό το μεγάλο του δώρο. Που θες δε θες ξαναβλέπεις από την αρχή ποιος είσαι και πού πας.

Αν θέλεις να συνεχίσεις. Κι όχι να βολοδέρνεις στα πέλαγα έρμαιο των κυμάτων.

Κι είναι εδώ ακριβώς που έχει θέση ο Φρομ με την αιρετική του άποψη. Πως δεν μπορείς να αγαπάς τους άλλους αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου.

Έχετε ποτέ σκεφθεί τι σημαίνει σχέση; Από πού βγαίνει αυτή η ρημάδα η λέξη που την έχουμε κάνει τσίχλα; Είτε πρόκειται για σχέση ερωτική, είτε φιλική, σχέση αίματος είτε και όποια άλλη.

Ούτε εγώ θα το ήξερα. Αν δεν είχα κάποτε κάνει αντικείμενο της ζωής μου πρωταρχικό την έρευνα πάνω στις σχέσεις. Για εννέα μήνες. Όσο και μια κύηση. Τόσο χρειάστηκα κι εγώ να παλέψω για να τελέψω την έρευνα, επιστημονική έρευνα, για τις σχέσεις. Των δασκάλων με τους γονείς.

Εσείς δε χρειάζεται να μπείτε σε τέτοιον κόπο. Ανοίξτε απλά ένα λεξικό. Η λέξη σχέση παράγεται από τον αόριστο β' του ρήματος έχω. Έχω τι;

Οι άνθρωποι του τραγουδιού είχαν πικ απ, ψυγεία, σεντόντια, βιγκόνια. Είχαν και μια γάτα, μία Σερενάτα. Και πίστευαν πως είχαν και άλλα... Τα είχαν;

Αναγκαστικά εδώ ξαναγυρνάμε στο Φρομ και στην ανεπανάληπτη ερώτηση του στους ανθρώπους:

«Αν είμαι ό,τι έχω, κι αν ό,τι έχω χαθεί, τότε ποιος είμαι;»

Καταλαβαίνεις τι σου λέω; Είπα πριν "έχασα" την ξαδέρφη μου. Τι θα πει έχασα; Χάνω μόνο ό,τι έχω. Εμείς όμως μπρος στο θάνατο χάνουμε και τον εαυτό μας. Νιώθω σαν χαμένος, λέμε συχνά μέσα στο μεγάλο πόνο. Γιατί; Πώς καταφέρνουμε να χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;

Γιατί τον έχουμε ταυτίσει με όσα έχουμε. Κι όταν το έχει μας χαθεί, χανόμαστε κι εμείς. Άρα, κατά Φρομ, ούτε καν υπήρξαμε.

Είδες που σου λέω; Πως όταν χάσουμε άνθρωπο που πολύ αγαπάμε, θέλουμε δε θέλουμε ψαχνόμαστε ποιοι είμαστε και πού πάμε;

Ψαχνόμαστε. Αλλά πώς;

Και η Νικολούλη αυτή τη δουλειά κάνει. Ψάχνει να βρει χαμένους.

Για φαντάσου λοιπόν. Να βγάλει τρέιλερ και να αναζητεί στο βάθος του τούνελ έναν χαμένο εαυτό... Ούτε τα γεωτρύπανα της Χιλής δε θα τον έφερναν ποτέ στο φως. Γιατί είναι άλλου ποιού τα μεταλλεία που θα σκάψεις για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.

Κι επειδή μεταλλεία, και με βάθος αβυσσαλέο, μόνο ένας χωρά να περάσει. Να καταδυθεί. Ως την άτρεμη διαύγεια της ψυχής... Μόνο εσύ ο ίδιος.

Ναι, όλοι έχουμε φίλους. Κι εγώ έχω. Έχω... αχ, τι παρανοήσεις δημιουργεί αυτό το "έχω"!

Την ώρα όμως που αναζητώ εμένα, δεν έχω. Εκεί υπάρχει μόνο το ρήμα είμαι. Ενώπιος ενωπίω.

Κι όμοια δεν έχω, δεν πρέπει να έχω, την απαίτηση να με καταλάβουν οι άλλοι. Αν και θα έπρεπε...

Ειδικά οι φίλοι. Όσοι θέλουν να μας έχουν φίλους. Να καταλάβουν πως δεν μπορούν να μας έχουν κι εκείνοι. Για πόσο; Για όσο κρατάει η αναζήτηση.

Αυτό εννοεί και η λέξη σχέση. Και η φιλική σχέση. Μπορείς, σε ξαναρωτώ, να έχεις κάτι που είναι χαμένο; Ε; Μπορείς;

Χαθήκαμε. Έτσι διαμαρτύρονται καμιά φορά οι άνθρωποι. Και οι φίλοι. Πού χάθηκες, βρε φίλε; ρωτάμε...

Να το σκεφτούμε λοιπόν στην ολότητά του το θέμα. Πως ακόμη και αν είναι μπροστά μας ένας φίλος που έχει χάσει τον εαυτό του, και πάλι απουσιάζει. Και για να μην το μπλέξω με τις θεωρίες για το Μηδέν και το Είναι, σκέψου την εικόνα ενός ανθρώπου που είναι σαν χαμένος. Με το βλέμμα χαμένο. Τι τον ρωτάμε; Ε, πού είσαι, εσύ;

Γιατί ρωτάμε; Μα γιατί ακριβώς είναι μπροστά μας και δεν είναι.

Σε τέτοιες καταστάσεις, που δεν έχω και δεν είμαι, ένα τουλάχιστον μου μένει ως δικαίωμα. Δε λέω έχω. Επίτηδες. Το δικαίωμα να κλειστώ στο καβούκι μου. Σαν που κλείνεται και ο μεταξοσκώληκας. Και σαν που κλείνονται σε καβούκια όλα τα ζωντανά που δεν αντέχουν να κυκλοφορούν αλλιώς. Είναι η στιγμή της απόλυτης γύμνιας. Και δικαιούμαι να μην την περιφέρω στα βλέμματα των άλλων.

Ή μήπως όχι;

Και τώρα, αφού έγινε η ερώτηση, περνάω στα πιο πεζά. Και στα μετά τον περσινό Οκτώβρη.

Και ήταν πολλά. Ήταν μια δύσκολη χρονιά. Συμπαλεύοντας με την απόφαση να αφήσω πίσω όσα είχα και δεν είχα επί σαράντα χρόνια. Για να μάθω αυτό που ρωτάει ο Φρομ. Ποια είμαι επιτέλους;

Και λέω πως αυτό κι αν είναι δικαίωμα. Να συναντήσεις επιτέλους τον εαυτό σου. Αυτόν τον άγνωστο.

Ποια ήταν τα πεζά; Μια ακόμη απώλεια. Όχι θάνατος. Αλλά απώλεια. Και χάσιμο ανθρώπου. Δεν πέθανε. Απλά έφυγε. Και θέλησε να χαθούν και τα ίχνη του.

Στην αρχή σκέφτηκα πως είναι αντίδραση. Μία σου και μία μου, που λέμε. Χαμένη εγώ στον κόσμο μου; Χαμένος κι εκείνος μετά. Παιδιάστικο; Μα όχι. Εντελώς δίκαιο.

Στο κάτω κάτω ότι αναγνωρίζουμε ως δικό μας δικαίωμα, το χρωστάμε και στους άλλους.

Είπα λοιπόν. Πολύ καλά. Αυτό άξιζα, αυτό πήρα. Χάσιμο πρόσφερα, χάσιμο πήρα. Πάτσι.

Το πρόβλημα άρχισε μετά. Και έμοιαζε σε κείνο το παραμύθι με έναν χαμένο στο δάσος. Που πέταγε ψιχουλάκια στο δρόμο.

Το πρόβλημα λοιπόν ήταν αυτά τα ψίχουλα. Που άρχισαν να έρχονται ένα ένα. Πώς πετάμε στα πετεινά του ουρανού; Και τρέχουν τα έρμα ως και στη χούφτα μας να χορτάσουν την πείνα τους; Έτσι κι εγώ. Βρέθηκα να μου πετάνε ψίχουλα.

Εγώ όμως δεν είμαι πετεινό. Ούτε του ουρανού. Πατώ γερά στη γη. Με δύο ποδάρια κι εγώ αλλά και με τα αποδέλοιπα που λάλησε η Σφίγγα στον Οιδίποδα. Για να της αποκριθεί εκείνος το περιλάλητο: "Άνθρωπον λέγεις!"

Είναι αλήθεια πως στην αρχή με βρήκε απροετοίμαστη το χουνέρι. Το χουνέρι με τα ψίχουλα. Ήμουν ακόμη στο ψάχνομαι. Δεν ήμουν σε θέση να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση.

Κι ήταν οδυνηρό. Όσο οδυνηρό είναι να περπατάς ξυπόλητος στ' αγκάθια.

Έχετε δοκιμάσει ποτέ να περπατήσετε ξυπόλητοι; Δεν εννοώ για μια μέρα και δυο. Οι πατούσες σιγά σιγά σκληραίνουν. Ώσπου τίποτε πια δε σε ακουμπά. Τίποτε.

Έχεις φτάσει πια. Σ' εκείνο το σκληρό σημείο. Που λέγεται αλήθεια. Ο πόνος μόνο μπορεί να σε φτάσει εκεί. Άλλο δρόμο δεν έχει. Και χρωστάω εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Το θέμα όμως είναι και πάλι άλλο. Είναι η στιγμή που εμφανίζονται μπροστά σου και σου λένε:

- Εγώ επέλεξα να σου πετάω ψίχουλα. Όσα και όταν ήθελα.

Και ο άλλος συμπληρώνει:

- Κι εγώ, συνειδητά, τα έπαιρνα και στα κουβάλαγα. Τα ψίχουλα. Τι προτιμούσες; Να σε αφήσουμε τελείως νηστική;

Στην αρχή κάθεσαι και τους κοιτάς σαν ...χάνος! Λες: Δεν το πιστεύω! Για τόσο ξελιγωμένο με περάσανε; Που σκαρφίστηκαν τέτοιο σκηνικό;

Μπορώ, λέω, να δεχτώ ως δίκαιο το γεγονός πως κλείστηκα κάποια στιγμή στον εαυτό μου. Και δε δέχτηκα την όποια βοήθεια μου πρόσφεραν. Θέλησα μόνη μου να περάσω το τούνελ. Και όμοια ο άλλος άνθρωπος κλείστηκε κι αυτός στο δικό του τούνελ. Ως εκεί όμως. Τα άλλα, όχι! Τη διαδικασία με τα ψίχουλα, όχι!

Γιατί με προσβάλλει. Την αξιοπρέπεια μου προσβάλλει. Αυτή η στυγνή ομολογία. Της σκόπιμης υποβολής μου σε μαρτύριο που ούτε για τα ζωντανά δεν έχουμε δικαίωμα. Όπως δεν είχε δικαίωμα και ο Παβλόφ να βασανίζει το έρμο το σκυλάκι. Για να του επιβάλει τρόπους συμπεριφοράς.

Με το επιπλέον ότι εγώ δεν είμαι σκυλάκι. Κανενός. Και δεν είμαι πειραματόζωο.

Και οπωσδήποτε δεν μπορώ να είμαι φίλη ανθρώπων που έτσι λειτουργούν.

Μαύρα τα μαντάτα λοιπόν από τη ... Σερενάτα. Που παλιά την τάιζες ψίχουλα.

Τέλειωσε τ' αστείο. Βρες μια άλλη ... γάτα να συνεχίσεις τα πειράματα.

Γάτα όμως. Ζώο. Γιατί με τους ανθρώπους δεν έχεις κανένα δικαίωμα να κάνεις πειράματα.

Ούτε εσύ ούτε και ο βοηθός εργαστηρίου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα   Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα Icon_minitimeΤρι Οκτ 19, 2010 5:48 pm

Μπορεί να πέρασαν δυο μέρες από την Κυριακή. Που διάβασα εκείνο το κείμενο έκπληξη.

Αλλά όσο απομακρύνεται χρονικά τόσο κι εγώ βλέπω ξεκάθαρα τι έγινε. Κι όσο βλέπω τόσο η έκπληξη μετατρέπεται σε θυμό.

Να πέσω θύμα τέτοιας πλεκτάνης; Ποιος έχει αυτό το δικαίωμα; Να βασανίζει ανθρώπους;

Είχα πιστέψει στην αρχή πως δεν υπήρχε σκοπιμότητα. Εξήγησα και στο προηγούμενο ποστ. Προηγήθηκε ένα δικό μου κλείσιμο στον εαυτό μου και ακολούθησε η "εξαφάνιση" ενός φίλου που αν και το ήθελε να μου συμπαρασταθεί σε ό,τι πέρναγα, δεν του το είχα επιτρέψει. Θεώρησα λοιπόν δίκαιο να εξαφανιστεί κι εκείνος όταν βρέθηκε στα δικά του ζόρια. Μία μου και μία του, το είπα.

Στην πορεία εμφανίστηκε ένας κοινός φίλος. Αρσενικός, θηλυκός, τι σημασία έχει; Καμία. Στη φιλία παραμερίζεται το φύλο.

Και άρχισε ο κοινός φίλος να με ενημερώνει αραιά και πού για τα χαμένα ίχνη του φίλου μας.

Το εκτίμησα. Και τον ευχαρίστησα. Για την καλή του την καρδιά - έτσι πίστευα η αφελής - να με ενημερώνει για το φίλο μας. Κι όχι τίποτε άλλο, μα είχα ιδίαν πείρα των κινδύνων και των προβλημάτων που βίωνε ο φίλος αυτός. Και εύλογα ανησυχούσα. Όπως όλοι ανησυχούμε για τους φίλους μας όταν γνωρίζουμε πως περνάνε ζόρια.

Δεν ήξερα, λέω, και δεν μπορούσα τότε να ξέρω ότι όλα αυτά γίνονταν με σκοπιμότητα. Πως ο ίδιος ο εξαφανισμένος φίλος το είχε έτσι σχεδιάσει. Να φτάνουν οι πληροφορίες για τη ζωή του με το σταγονόμετρο. Και με ειδικό χρονοδιάγραμμα. Σαν συνταγή γιατρού ένα πράμα. Πόσες σταγόνες και πότε...

Και ο άλλος; Ο κοινός φίλος; Εν γνώσει του και αυτός στο παιγνίδι. Και σε ρόλο νοσοκόμου.

Ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να μου αποκαλύψει πως γίνονταν όλα αυτά με την καθοδήγηση του άλλου. Πως άθελά μου με είχαν μετατρέψει σε πειραματόζωο.

Τι έψαχναν να βρουν; Και ο ένας και ο άλλος... Γιατί όσοι κάνουν πειράματα κάτι ψάχνουν. Εκτός και είναι τρελοί. Και απλά κάνουν πειράματα για να σκοτώσουν την ανία τους...

Εγώ ξέρω πως όταν είσαι κοινός φίλος και βρεθείς σε τέτοια δύσκολη θέση (ναι, πρέπει να το παραδεχθούμε πως ήταν σε δύσκολη θέση) φροντίζεις τουλάχιστον να έχεις μια ξεκάθαρη εξήγηση και με τους δύο φίλους σου. Δε γίνεσαι συνένοχος του ενός σε βάρος του άλλου και μάλιστα εν αγνοία του. Τον πιάνεις και του εξηγείς πως έτσι και έτσι έχουν τα πράγματα.

Όμως όχι, ο δικός μου κοινός φίλος ούτε εξήγηση έκανε και παράλληλα κράταγε και ... σημειώσεις. Πώς αντιδρά το πειραματόζωο. Και προχτές, Κυριακή ξημερώματα, έπιασε και δημοσίευσε τα πορίσματα της ... επιστημονικής του έρευνας. Πως το πειραματόζωο λέει απαξίωνε τις μεθόδους σε βάρος του. Και δεν ανταπέδιδε τα αισθήματα συμπάθειας. Κι επιπλέον πως εμφανιζόταν και εξαγριωμένο.

Ρε σεις. Πάτε καλά; Συνάδουν τέτοια καμώματα με ανθρώπους λογικούς και μορφωμένους;

Πού το βρήκατε το δικαίωμα να υποβάλλετε σε συναισθηματικό μαρτύριο έναν συνάνθρωπό σας;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Μαύρα τα μαντάτα απ' τη Σερενάτα
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: