HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...    Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Icon_minitimeΠαρ Αυγ 31, 2012 7:44 pm

Μας άρεσε και το αναδημοσιεύουμε. Το διήγημα που ακολουθεί για το μαγικό ραβδί. Από μια μικρή μαθήτρια έκτης δημοτικού:

Παράθεση :
Ελένη - Στ τάξη


«Πρόλογος»

Με λένε Ελένη και έχω πολλά όνειρα, όμως το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να είχα ένα μαγικό ραβδί που να πραγματοποιεί ευχές, για να αλλάξω τον κόσμο, για να είναι όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι και για πολλά άλλα, τα οποία θα κάνουν τους άλλους χαρούμενους. Όσες φορές μιλάω για αυτό το ραβδί στους ανθρώπους, με λένε τρελή και με κοροϊδεύουν, όμως εγώ δεν παύω να ελπίζω. Συνεχίζω να πιστεύω για το όνειρό μου και δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω σΆ αυτό μέχρι να πραγματοποιηθεί.

«Πρώτη μέρα στο σχολείο»

Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα στο σχολείο. Φέτος πηγαίνω έκτη και τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα απΆ ότι πέρσι. Μόλις έφτασα στο σχολείο περίμενα να συναντήσω τις φίλες μου, την Κατερίνα και την Αναστασία όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως το περίμενα. Η Κατερίνα φαινόταν πάρα πολύ θυμωμένη με εμένα και τη Αναστασία και μας αγνοούσε συνέχεια και δεν μας μιλούσε καθόλου. Η Αναστασία και εγώ μείναμε μόνες μας και αναρωτιόμασταν τι είχε συμβεί και δεν μας μιλούσε η Κατερίνα. Αυτό το βιολί συνεχιζόταν για πολλές μέρες, μέχρι που εγώ και η Αναστασία αποφασίσαμε να πάμε να την ρωτήσουμε τι είχε συμβεί.

- Συγνώμη Κατερίνα έρχεσαι να σε ρωτήσουμε κάτι, εγώ και η Αναστασία, για ένα λεπτό;

- Γρήγορα όμως, γιατί με περιμένουν τα κορίτσια.

Η Κατερίνα από τότε που μας παράτησε άρχισε να κάνει παρέα με τις «ψωνάρες» της τάξης μας και έγινε και εκείνη «ψωνάρα».

- Θέλουμε να σε ρωτήσουμε τι έχει συμβεί και δεν μας μιλάς, είπε η Αναστασία.

- Κάνατε κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου και πλέον δεν μπορώ να σας εμπιστευτώ.

- Ναι, εμείς θέλουμε να σε ρωτήσουμε τι σου κάναμε και δεν μας μιλάς; Κάναμε τίποτα κακό; Τι κάναμε και δεν μας έχεις φίλες πια;

- Δεν μπορώ να σας πω. Να το βρείτε μόνες σας!

- Μα δώσε μας τουλάχιστον ένα στοιχείο, κάτι ρε Κατερίνα!

- Θα σας πω μόνο 2 στοιχεία. Πρώτον έγινε στις τουαλέτες και δεύτερον το είπατε παντού και σιγουρεύτηκα γιατί μου το είπανε.

- Ποιος σου είπε, τι;

- Δεν μπορώ να σας πω τίποτα άλλο, βρείτε το μόνες σας.

Και έφυγε θυμωμένη η Κατερίνα, λες και την βρίζαμε.

- Έλεος πια, τι της κάναμε πάλι.

- Δεν ξέρω, πάντως πρέπει να το βρούμε σύντομα. Όσο πιο σύντομα μπορούμε Αναστασία μου.

Χτύπησε το κουδούνι και εγώ με την Αναστασία παλεύαμε για ώρες να βρούμε τι στο καλό είχαμε κάνει.

- Ελένη, δεν μπορώ άλλο, πάμε να την ρωτήσουμε.

- Συμφωνώ. Έλα πάμε.

- Κατερίνα, έρχεσαι λίγο;

- Τι θέλετε πάλι ρε κορίτσια, αφήστε με ήσυχες, ΟΚ!!!

- ΝΟ ΟΚ!

Απαντήσαμε και οι δυο μας με θυμό.

- Θέλουμε να μας πεις, τι σου έχουμε κάνει.

- Λοιπόν, ήταν κάτι που έγινε στις τουαλέτες και μετά το διαδώσατε σε όλους. Και μην το αρνηθείτε, γιατί όπως σας είπα, το έχω διασταυρώσει και μΆ άλλα παιδιά !

Και αυτή τη φορά ήταν έτοιμη να εκραγεί σαν ηφαίστειο!!

Η Αναστασία και εγώ μείναμε έκπληκτες με το πόσο ΜΕΓΑΛΟ ήταν το ψέμα που μας είπε. Μπορώ να πω, ότι ούτε εγώ ούτε η Αναστασία περιμέναμε να μας πει ψέματα η Κατερίνα. Λοιπόν αυτό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανα αν είχα ένα μαγικό ραβδί. Δηλαδή, να μην μου λέει κανείς ψέματα για κανένα λόγο.

«ΕΚΛΟΓΕΣ»

Σήμερα είναι οι εκλογές της τάξης μας και όλοι όσοι είχαμε βάλει υποψηφιότητα ήμασταν πολλοί αγχωμένοι. Εγώ και η Αναστασία βάλαμε υποψηφιότητα με την ελπίδα να βγει εκείνη πρόεδρος και εγώ να είμαι ο ταμίας ή ο γραμματέας της. Η κυρία μάς έβγαλε ένα θρανίο έξω από την τάξη για να πηγαίνουμε και να ψηφίζουμε. Έπειτα από 2 ώρες βγήκαν τα αποτελέσματα.

- Λοιπόν, παιδιά βγήκαν τα αποτελέσματα.

Όλοι όσοι είχαμε βάλει υποψηφιότητα είχαμε, πολύ άγχος.

- Λοιπόν, πρόεδρος είναι η Βασιλική Παπαδογιαννάκη, γραμματέας η Αναστασία Παπακίτσου, ταμίας η Ελένη Μανουδάκη….

Εκείνη τη στιγμή η χαρά και η συγκίνηση μέσα μου, ήταν πενταπλάσια ακόμα και από το ύψος μου! Παρόλο που ήμουν χαρούμενη και ενθουσιασμένη που βγήκα ταμίας, δεν ήξερα τι με περίμενε…..

Έπειτα από 2 μήνες τσακώθηκα με μία φίλη μου τη Μαίρη. Κι αυτή ήταν πολύ καλή μου φίλη, μέχρι που στην πρώτη Δημοτικού αποφάσισε να μην θέλει να είναι πλέον κολλητή μου και να δημιουργήσει μία ομάδα με εκείνη αρχηγό. Αρχηγός όλων των «ψωνάρων» του κόσμου, με λίγα λόγια. Όμως, δεν έπαψε ποτέ να είναι το πιο τρελό κορίτσι που γνώρισα ποτέ μου και έκανε τη ζωή μου διασκεδαστική. Λοιπόν ας επιστρέψουμε πίσω στο θέμα μας. Μια μέρα που είχα τσακωθεί με την Μαίρη (ποτέ δεν τσακωνόμαστε για μεγάλα διαστήματα) με ρώτησε επίτηδες, επειδή εκείνη τη μέρα είχαν έρθει πολλά παιδιά για να πληρώσουν στο ταμείο και ήξερε ότι δε θα μπορούσα να θυμάμαι πόσα λεφτά είχα μέσα στο ταμείο.

- Ελένη, πόσα λεφτά έχουμε στο ταμείο;

- Εσένα, τι σε ενδιαφέρει; Δική μου δουλειά είναι πόσα λεφτά έχουμε στο ταμείο και το ξέρεις.

- Ναι, όμως είμαι πολίτης της τάξης (αφού δεν έβαλε υποψηφιότητα) και ενδιαφέρομαι.

Εκείνη τη στιγμή δεν της απάντησα γιατί είχαμε Αγγλικά και τότε μου έστειλε ένα χαρτί με την Βασιλική, την πρόεδρο της τάξης μας:

- «Ελένη, γιατί δεν μου απαντάς πόσα λεφτά έχουμε στο ταμείο; Τόσο άχρηστη ταμίας είσαι; μου έγραφε η Μαίρη».

- Ναι, ρε Ελένη, αμάν. Τώρα πια όλοι σε βρίζουν περισσότερο απΆ ότι εμένα!! είπε η Βασιλική.

……

Και άλλα τόσα προσβλητικά για εμένα, αλλά εσείς κρατήστε μόνο αυτά τα 2. Με έκαναν να αισθανθώ απαίσια και άρχισα να κλαψουρίζω. Τότε ήρθε η Στελλίνα, που της εμπιστεύομαι τα πάντα, αλλά πριν προλάβω να της πω τι έγινε, η Ελεάνα και η Αθηνά, δύο συμμαθήτριές μου, με ειδοποίησαν ότι ο Μάρκος, ένας τσιγκούνης που δεν θέλει να πληρώσει στο ταμείο, προσπαθούσε να σπάσει το ντουλάπι μου, που έβαζα τα λεφτά του ταμείου της τάξης μας. ¶ρχισα να τρέχω για να δω τι συνέβαινε.

- Τι συμβαίνει εδώ; Μάρκο, τι προσπαθείς να κάνεις; Πας καλά αγόρι μου;

- Μια χαρά!

- Τότε, τι θες!!!!

- Θέλω να μετρήσεις τα λεφτά του ταμείου!

- Και τι σε ενδιαφέρει….

……….

Και δημιουργήθηκε μια μεγάλη φασαρία, όμως εγώ έφυγα και πήγα κάτω στο γραφείο των δασκάλων, για να πω στη δασκάλα μας τι είχε συμβεί και εγώ τουλάχιστον, αν έλεγαν ψέματα η Μαίρη και η Βασιλική, θα έδειχνα το χαρτί που μου έστειλαν και έτσι τίποτα δεν θα τις έσωζε. Αφού η κυρία διάβασε το χαρτί, αυτές οι 2 πήραν το μάθημά τους και μου ζήτησαν συγνώμη. Παρόλα αυτά όμως, αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα ευχόμουν να μην μου είχαν συμβεί όλα αυτά και θα ήμουν ήσυχη. Επίσης θα ευχόμουν να μην ξανατσακωθώ με την Μαίρη.

«Τα ευχάριστα νέα»

Σήμερα, 27 Φεβρουαρίου το σχολείο μας έστειλε στους γονείς μας έναν φάκελο για την εξαήμερη εκδρομή στη Νάουσα!! Όλα τα παιδιά ήμασταν ενθουσιασμένα και ανυπομονούσαμε να έρθει η μέρα που θα φεύγαμε, δηλαδή 12 Φεβρουαρίου. Το χαρτί περιλάμβανε τον ρουχισμό μας και όλα τα απαραίτητα πράγματα για την εκδρομή.

- Δεν το πιστεύω ότι θα πάμε εκδρομή στη Νάουσα. Είμαι σίγουρη ότι θα έχει πολύ χιόνι εκεί!! είπα με ενθουσιασμό.

- Ναι, αλλά…..

- Τι συμβαίνει Αναστασία; την ρωτήσαμε με απορία εγώ και η Δήμητρα, οι δύο κολλητές της.

- Δεν νομίζω πως θα με αφήσουν οι γονείς μου να έρθω.

- Μα γιατί;

- Ναι, γιατί βρε Αναστασία;

- Οικονομικό πρόβλημα, ξέρετε.

- Ναι …

Και όλη την υπόλοιπη μέρα, εγώ και η Δήμητρα ξέραμε πως θα πηγαίναμε μόνες μας στην Νάουσα. Και αυτό θα το άλλαζα, αν είχα ένα μαγικό ραβδί, γιατί δεν μπορώ να πάω χωρίς την κολλητούλα μου στην Νάουσα. Κρίμα ήταν που δεν ερχόταν και εκείνη μαζί μας.

«Φεύγουμε για Νάουσα»

Σήμερα είναι μια μέρα πριν φύγουμε για την εξαήμερη και στο σχολείο μας πήγαν στο θέατρο Δαΐς, για να μας μιλήσουν σχετικά με τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τέλος πάντων οι βαλίτσες έτοιμες όλα έτοιμα, αλλά το μόνο πρόβλημα που είχα, ήταν το άγχος μην χάσω το τρένο και δεν πάω στην εκδρομή. Όλο το βράδυ ήμουν ξύπνια και κοιτούσα το ρολόι ασταμάτητα, μέχρι να πάει 6:30.

Όταν το ρολόι μου έδειξε 6:15, σηκώθηκα σβέλτα!

- Γρήγορα μαμά, έλα, πάμε, θα χάσω το τρένο.

- Ηρέμησε, Ελένη, ο σταθμός δεν είναι μακριά και θα φτάσουμε πιο γρήγορα.

- Ναι, αλλά…

- ¶σε τα αλλά ξε αλλά. ¶ντε πάμε.

Και φύγαμε για τον ηλεκτρικό σταθμό.

Αφού επιβιβαστήκαμε όλοι στο τρένο, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Περάσαμε μπροστά από χιονισμένα χωράφια, βουνά και άλλα πανέμορφα μέρη. Το ταξίδι μας κάποια στιγμή σταμάτησε σε ένα σταθμό για πολύ ώρα και χάσαμε χρόνο από τη μέρα μας. Αν είχα ειδικά τότε ένα μαγικό ραβδί, με ένα «κλαπ» που θα έκανα, το τρένο θα έφτανε πιο γρήγορα και από το φως στον προορισμό μας. Αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορείς να αλλάξεις τα πάντα.

- Έεεε, παιδιά, κοιτάξτε! φώναξε ένα παιδί γεμάτο ενθουσιασμό, δείχνοντας μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε Νάουσα.

- Φτάσαμε, φτάσαμε!!! Φωνάζαμε όλοι μαζί με ενθουσιασμό.

Το τρένο σταμάτησε και όλοι τρέξαμε προς την έξοδο του τρένου. Η Δήμητρα και εγώ, ήμαστε κατενθουσιασμένες και γεμάτες περιέργεια να δούμε τι μας περίμενε αυτές τις 6 μέρες.

- Λοιπόν, παιδιά, μπείτε μέσα στα πούλμαν και φύγαμε για το ξενοδοχείο! Μας ειδοποίησε ο κος Μπάμπης, ο διευθυντής του Δημοτικού.

Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, μας παρέδωσαν τα κλειδιά των δωματίων μας, αφήσαμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε να δούμε σε ποια δωμάτια ήταν οι άλλοι συμμαθητές μας. Τέλος πάντων, αφού κάναμε τις βόλτες μας, πήγαμε στην τραπεζαρία, όπου θα μας ανακοίνωναν το πρόγραμμά μας.

- Αύριο το ΣτΆ1 και το ΣτΆ3 θα πάνε στο χιονοδρομικό κέντρο της Νάουσας και το ΣτΆ2 με το ΣτΆ4 θα πάνε σε μουσεία και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους και το αντίθετο θα γίνεται κάθε μέρα, δηλαδή αύριο στο χιονοδρομικό δεν θα πάει το ΣτΆ3 και το ΣτΆ1 , αλλά το ΣτΆ2 και ΣτΆ4. Καταλάβατε; μας ρώτησε ο κύριος Μπάμπης.

- Ναι, κύριε, απαντήσαμε όλοι με μια φωνή.

Αφού τελειώσαμε το φαγητό μας, επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας και πήγαμε για ύπνο. Έτσι τελείωσε η πρώτη μας μέρα στην Νάουσα.

«Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου»

Σήμερα είναι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου και βρίσκομαι στην Νάουσα. Όσα κορίτσια είχαν αγόρι, τους πρόσφεραν ένα δώρο τα αγόρια τους. Κάτι που δεν έχω γράψει, είναι για το αγόρι που αγαπώ από την πρώτη Δημοτικού, το Γιώργο και που αποφάσισα να του μιλήσω. Αρχικά τού έστειλα ένα γραπτό μήνυμα, χωρίς όνομα για να μην καταλάβει, αλλά έγινε μεγάλη φασαρία και το κατάλαβε. Απογοητεύτηκε που το έμαθε έτσι και του ζήτησα αν μπορώ να του μιλήσω.

- Γιώργο, μπορώ να σου μιλήσω;

- Καλά, έλα, πέρασε μέσα στο δωμάτιο.

- Θέλω να σου μιλήσω για την παρεξήγηση που έγινε. Κοίτα, η Δήμητρα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έγινε, εγώ την έμπλεξα, γιατί δεν είχα το θάρρος να σου πω το τι αισθάνομαι για σένα!! Και πριν προλάβει καλά, καλά να μου απαντήσει, άνοιξα την πόρτα και είδα τη Μαίρη και την Αθηνά, να κρυφακούνε και έτρεξα γρήγορα κλαίγοντας τις σκάλες και κλείστηκα μέσα στο δωμάτιό μου. Η Δήμητρα προσπαθούσε να με παρηγορήσει, αλλά τίποτα δε γινόταν.

- Έλα, βρε, Ελένη μην κλαις.

- Ναι, όμως ό, τι είπα στο Γιώργο, το άκουσαν αυτές οι 2 οι κουτσομπόλες!!! ΈΛΕΟΣ!!!

Τότε γύρισε με κοίταξε και μου είπε:

Αν είχαμε αυτό το μαγικό ραβδί που μου έχεις πει, θα μπορούσες να τα φτιάξεις μαζί του, χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα. ¶ρχισα να γελάω, αν και όντως θα ήθελα να συμβεί αυτό!

Έφτασε η ώρα για να πάμε στην τραπεζαρία και ο Γιώργος με κοιτούσε συνέχεια γεμάτος περιέργεια. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι αφού τώρα τα ήξερε όλα, να τον ρωτήσω αν ήθελε να τα φτιάξουμε. Του έστειλα ένα μήνυμα στο κινητό του και δεν είπα τίποτα άλλο. Περίμενα μόνο μια απάντηση.

Την επόμενη μέρα, ο Γιώργος ήρθε και με ρώτησε:

- Να σε ρωτήσω, αν τα φτιάξουμε, τι θα γίνει;

- Λοιπόν, θα σου πω. Εκτός από φίλοι, θα ήμασταν κάτι πιο κοντινό. Αυτό.

- Οκ, ευχαριστώ. Και χωρίς να μου δώσει καμία απάντηση, έφυγε.

«Τελευταία μέρα»

Σήμερα είναι μια μέρα πριν φύγουμε από την Νάουσα και θα γίνει ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι. Όλα τα κορίτσια είχαμε άγχος για το τι θα φορέσουμε και άλλα σχετικά με την εμφάνισή μας. Καθώς ετοιμαζόμουν για να πάμε στην αίθουσα του πάρτι με τη Στέλλα, χτύπησε η πόρτα και όταν την άνοιξα, είδα το Γιώργο!

- Εεεε, γεια σου Γιώργο. Τι συμβαίνει;

- Αποφάσισα να σου απαντήσω.

Εκείνη τη στιγμή και μόνο που τον κοιτούσα έτρεμα, αλλά ήξερα την απάντησή του από το ύφος του.

- Τελικά, δε θέλω να τα φτιάξουμε, γιατί από τότε που μου μίλησες και κρυφάκουσαν οι άλλες, το ξέρουν όλοι.

- Δεν πειράζει, απάντησα ήρεμη, αλλά στην πραγματικότητα είχα λυπηθεί λίγο.

- Τι έγινε, τι σου απάντησε; με ρώτησε με ενθουσιασμό η Δήμητρα.

- Και μόνο από το ύφος του κατάλαβα την απάντησή του και….

- Κατάλαβα. Έλα, μη στενοχωριέσαι.

- Δε στεναχωριέμαι!

- Αφού σε ξέρω καλά εγώ…

- Καλά, στεναχωρήθηκα λίγο, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μου καταστρέψει τη μέρα μου!

- Μπράβο, Ελένη! Έτσι σε θέλω, με δύναμη.

Αφού τελείωσε όλο αυτό το σκηνικό με το Γιώργο, πήγαμε στην αίθουσα που γινόταν το πάρτι και όλοι αρχίσαμε να χορεύουμε.

- Την προσοχή σας παρακαλώ. Θα ανακοινώσουμε τους νικητές από το αθλήματα του σκι και το έλκηθρο μας, φώναξε ο γυμναστής που είχε έρθει μαζί μας.

- Συγχαρητήρια σε όλους και μη δω κανέναν να στεναχωριέται, μας είπε η κα Χιονάτη που είχε έρθει και εκείνη μαζί μας.

- Λοιπόν, στο έλκηθρο, 1ος βγήκε ο Αλέξης Μπιλιάρος, 2η η Νικολέτα Σιόκου, και3ος ο Θανάσης Λικατζόπουλος. Και τώρα οι νικητές του σκι… Η Δήμητρα είχε αγωνία να δει σε τι θέση βγήκε.

- Λοιπόν, 1η Αγγελίνα Παπανικολάου, 2η Μαρία Μελιγκρή και 3ος ο Γιώργος Αλεξόπουλος.

Μόλις ανακοίνωσαν το τελευταίο άτομο η Δήμητρα έτρεξε γρήγορα κλαίγοντας και κλείστηκε μέσα στις τουαλέτες. Εγώ και άλλα τόσα κορίτσια, τρέξαμε από πίσω της για να την ηρεμήσουμε, αλλά τίποτα δεν καταφέραμε. Έκλαιγε όλο και περισσότερο, κάθε φορά που της έλεγα:

- Έλα, βρε Δήμητρα, σιγά τώρα, ένα μετάλλιο είναι, μην κλαις. Εγώ και η Μαριβίλη της το λέγαμε συνέχεια αλλά εκείνη δεν ηρεμούσε. Α! και για να μην ξεχάσω, η Μαριβίλη είναι μια πολύ καλή μου φίλη.

Αφού καταφέραμε να την ηρεμήσουμε, μετά από πολλή ώρα, επιστρέψαμε πίσω στο πάρτι. Μπορώ να πω, πως αυτό το μαγικό ραβδί, αν το είχα τώρα στα χέρια μου… όλα θα τα άλλαζα. Την απάντηση του Γιώργου, θα έπαιρνε μετάλλιο η Δήμητρα και όλα θα ήταν ήσυχα.

Αφού τελείωσε το πάρτι, επιστρέψαμε όλοι πίσω στα δωμάτιά μας και πήγαμε να κοιμηθούμε. Όλοι ήμασταν πολλοί κουρασμένοι από το πάρτι και εγώ τουλάχιστον με τη Δήμητρα, πέσαμε ξερές για ύπνο.

Την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στην Αθήνα και όλα έγιναν όπως πριν. Αρχίσαμε το σχολείο, τα μαθήματα και άλλα.

« Αντίο κολλητές μου»

Έχουν περάσει 2 μήνες από τότε που γυρίσαμε από τη Νάουσα και η Δήμητρα και η Αναστασία δεν μου δίνουν καμία σημασία τώρα τελευταία και εγώ, σιγά μην κάθομαι μόνη μου, πηγαίνω με τις άλλες φίλες μου γιατί από φίλες τουλάχιστον πρόβλημα δεν έχω! Όμως, όταν με είδαν τα κορίτσια να κάνω παρέα με κάτι άλλα κορίτσια μού θύμωσαν και άρχισαν να μου λένε διάφορα, όπως ότι είμαι ψεύτρα, ότι παρατάω τις κολλητές μου (εκείνες με λίγα λόγια) και άλλα τέτοια σαχλά.

- Ελένη, θέλουμε να σου μιλήσουμε.

- Τι έγινε;

- Βαρεθήκαμε να μας παρατάς συνέχεια και δεν θέλουμε να είμαστε πλέον κολλητές σου. Και έφυγαν τσαντισμένες.

¶ρχισα να κλαίω, γιατί δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί και κανείς δεν μου εξήγησε τίποτα. Όμως δεν άργησε να φανεί ένα στοιχείο. Η Δώρα, ένα κορίτσι που είναι μαζί μου στο σχολικό, μού είπε τι είχε συμβεί και μάλιστα μου είπε πως η Δήμητρα με είπε «ψώνιο» και ηλίθια. Μέχρι εκεί όμως! Δεν το πιστεύω ότι με θεωρούν ηλίθια, γιατί δεν είμαι, γιατί αν ήμουν δεν θα τις είχα για κολλητές μου. Πολύ απλό!

Την επόμενη μέρα, παρόλο που η Αναστασία μού έλεγε ότι είναι και με το μέρος της Δήμητρας αλλά και με το δικό μου, εγώ δεν την πίστεψα. Μετά από αυτήν την ημέρα, η Δήμητρα και η Αναστασία θέλανε να μου κλέψουν τις φίλες, με τις οποίες έκανα ήδη παρέα, δηλαδή, πάνε και λένε στη Μαίρη, όπου πλέον ήμασταν φίλες, ότι την βρίζω και άλλα τέτοια παράλογα πράγματα και αν ειλικρινά αν τότε είχα το ραβδί, θα τις έβαζα μέσα σε ένα καζάνι με λαχανικά για να τις φάνε όλα τα ζώα του κόσμου, αλλά δυστυχώς μαγικό ραβδί δεν είχα. Μακάρι όμως και εκτός από αυτό, θα τις έστελνα στο βόρειο πόλο να γίνουν κολόνες.

Πέρασαν άπειρες βδομάδες και μπορώ να πω ότι πιο πολύ διασκέδαζα πλέον με τις άλλες φίλες μου, δηλαδή τη Μαριβίλη, τη Γαβριέλα, τη Χριστίνα και άλλες, πολύ καλύτερα απΆ ότι μαζί τους. Η ζωή μου ήταν πιο ήσυχη χωρίς αυτές και εγώ με το Γιώργο γίναμε, πολύ καλοί φίλοι και όχι, ποτέ δεν τα φτιάξαμε, απλοί φίλοι μείναμε. Όλη η ζωή μου άλλαξε και ήμουν το πιο χαρούμενο κορίτσι στον κόσμο.

«Τέλος καλό, όλα καλά»

Όπως σας ανέφερα, η ζωή μου έγινε καλύτερη και οι καινούριες μου φίλες ποτέ δε διαφωνούσαν ή τσακώνονταν ή ΕΛΕΓΑΝ ΨΕΜΑΤΑ σε μένα ούτε διέδιδαν φήμες για μένα ούτε τίποτα άλλο, σαν αυτά που μου έκαναν . Επίσης θέλω να σας πω κάτι, κατά τη γνώμη μου το ραβδί αυτό, το παραδέχομαι, θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μου. Όμως η ζωή λένε, πως είναι γεμάτη εκπλήξεις και τις εκπλήξεις αυτές θα τις χάσω, αν αλλάζω συνέχεια τη ζωή μου και έτσι ποτέ δεν θα μάθω το πραγματικό μου μέλλον, αλλά το μέλλον που θέλω εγώ και σας το λέω και σε σας, πως το ραβδί μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για να είναι όλοι οι άνθρωποι χαρούμενοι και όχι για να κάνουμε τον κόσμο ότι τον θέλουμε.

ΤΕΛΟΣ

Αναδημοσίευση από http://diigima.wordpress.com/
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...    Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Icon_minitimeΠαρ Αυγ 31, 2012 9:01 pm

Είναι ένα μικρό παιδί, έκτης δημοτικού, μην το ξεχνάμε, που έγραψε το παραπάνω διήγημα. Μα ακριβώς γι' αυτό αξίζει να το διαβάσουμε. Για να διεισδύσουμε κι εμείς στο μαγικό κόσμο των παιδιών. Να ανακαλύψουμε πίσω από τις λέξεις τους τι τα απασχολεί και τι ονειρεύονται να αλλάξουν στον κόσμο που τα περιβάλλει.

Η μικρή Ελένη, που κάθεται και κλαίει κατά το τραγούδι αλλά και κατά τα γραφόμενα της ίδιας της κοπελίτσας, εμφανίζεται μέσα από τη ροή του κειμένου ως ένα πολύ ευαίσθητο πλάσμα που επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στις ανθρώπινες σχέσεις. Εξάλλου μας το δηλώνει από την αρχή. Πως το μαγικό της ραβδί θέλει να κάνει όλους τους ανθρώπους ευτυχισμένους.

Μπορούν όμως όλοι οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι; Στα 12 βεβαίως και το θέλαμε όλοι μας αυτό. Μεγαλώνοντας όμως; Τι συναντήσαμε στη ζωή; Και πώς αυτή μας την πικρή γνώση να τη μεταβιβάσουμε στα παιδιά;

Η ευτυχία ούτε για όλους είναι ούτε κρατάει για πάντα. Κι ούτε έρχεται με μαγικά ραβδιά. Η μοίρα αποφασίζει πότε θα μας τη χαρίσει και πότε θα μας την πάρει πάλι πίσω...

Είναι όμως πολύ συγκινητικό να διαβάζουμε πως ένα παιδί αυτό που λαχταράει είναι όχι άλλα ψέματα. Αυτό είναι το πρώτο που θέλει! Να μην της πει κανείς ψέματα!

Παράθεση :
Η Αναστασία και εγώ μείναμε έκπληκτες με το πόσο ΜΕΓΑΛΟ ήταν το ψέμα που μας είπε. Μπορώ να πω, ότι ούτε εγώ ούτε η Αναστασία περιμέναμε να μας πει ψέματα η Κατερίνα. Λοιπόν αυτό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανα αν είχα ένα μαγικό ραβδί. Δηλαδή, να μην μου λέει κανείς ψέματα για κανένα λόγο.

Και το εκπληκτικό είναι πως μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας επιβεβαιώνει την αλήθεια των λεγομένων της. Όταν ο νεανικός της έρωτας δε βρίσκει ανταπόκριση από το μικρό Γιώργο όμως εκείνη δέχεται αυτή την αλήθεια και καταφέρνει να γίνει τουλάχιστον καλή φίλη μαζί του. Αλλά και να απαλλαγεί από τις ψεύτικες φίλες και να βρει καινούργιες και αληθινές:

Παράθεση :
Πέρασαν άπειρες βδομάδες και μπορώ να πω ότι πιο πολύ διασκέδαζα πλέον με τις άλλες φίλες μου, δηλαδή τη Μαριβίλη, τη Γαβριέλα, τη Χριστίνα και άλλες, πολύ καλύτερα απΆ ότι μαζί τους. Η ζωή μου ήταν πιο ήσυχη χωρίς αυτές και εγώ με το Γιώργο γίναμε, πολύ καλοί φίλοι και όχι, ποτέ δεν τα φτιάξαμε, απλοί φίλοι μείναμε. Όλη η ζωή μου άλλαξε και ήμουν το πιο χαρούμενο κορίτσι στον κόσμο.

Η τελευταία φράση, το πιο χαρούμενο κορίτσι στον κόσμο, επιβεβαιώνει την αλήθεια που καταθέτει η μικρή Ελενίτσα. Που μπορεί να μην έχει μαγικό ραβδί έχει όμως τον τρόπο της να αλλάζει όσα την πληγώνουν και την προσβάλλουν. Δίχως να νιώθει κακία για κανέναν! Ακόμη και για τη Μαίρη που της φέρθηκε τόσο απαίσια!

Παράθεση :
Και δημιουργήθηκε μια μεγάλη φασαρία, όμως εγώ έφυγα και πήγα κάτω στο γραφείο των δασκάλων, για να πω στη δασκάλα μας τι είχε συμβεί και εγώ τουλάχιστον, αν έλεγαν ψέματα η Μαίρη και η Βασιλική, θα έδειχνα το χαρτί που μου έστειλαν και έτσι τίποτα δεν θα τις έσωζε. Αφού η κυρία διάβασε το χαρτί, αυτές οι 2 πήραν το μάθημά τους και μου ζήτησαν συγνώμη. Παρόλα αυτά όμως, αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα ευχόμουν να μην μου είχαν συμβεί όλα αυτά και θα ήμουν ήσυχη. Επίσης θα ευχόμουν να μην ξανατσακωθώ με την Μαίρη.

Εκτός βέβαια όταν το ... καζάνι ξεχειλίζει και η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο. Εκεί η Ελενίτσα δε διστάζει να γράψει:

Παράθεση :
Την επόμενη μέρα, παρόλο που η Αναστασία μού έλεγε ότι είναι και με το μέρος της Δήμητρας αλλά και με το δικό μου, εγώ δεν την πίστεψα. Μετά από αυτήν την ημέρα, η Δήμητρα και η Αναστασία θέλανε να μου κλέψουν τις φίλες, με τις οποίες έκανα ήδη παρέα, δηλαδή, πάνε και λένε στη Μαίρη, όπου πλέον ήμασταν φίλες, ότι την βρίζω και άλλα τέτοια παράλογα πράγματα και αν ειλικρινά αν τότε είχα το ραβδί, θα τις έβαζα μέσα σε ένα καζάνι με λαχανικά για να τις φάνε όλα τα ζώα του κόσμου, αλλά δυστυχώς μαγικό ραβδί δεν είχα. Μακάρι όμως και εκτός από αυτό, θα τις έστελνα στο βόρειο πόλο να γίνουν κολόνες.

Στο βόρειο πόλο λοιπόν παγοκολόνες. Και στο καζάνι με λαχανικά! Αν είχε το μαγικό ραβδί. Μα δυστυχώς ή και ευτυχώς δεν το έχει...

Πόσα μαθαίνουμε για τα παιδιά εμείς οι μεγάλοι όταν ανοίγουν μια κόλα χαρτί και αφήνονται ελεύθερα να γράψουν! Τι τα κάνει χαρούμενα, τι τα θυμώνει, τι τα ενθουσιάζει. Πώς χειρίζονται τα συναισθήματά τους...

Ένας ολόκληρος κόσμος άγνωστος ή μάλλον κόσμος ξεχασμένος σε μας τους μεγάλους που κάποτε υπήρξαμε κι εμείς παιδιά μα μας αρέσει να το λησμονούμε. Πόσο λαχταράγαμε κι εμείς να έχουμε μαγικά ραβδιά και βότανα και ξόρκια τον κόσμο που μας πληγώνει να κάνουμε καλύτερο. Κι αντί για καλύτερο, μεγαλώνοντας, καταφέραμε να τον κάνουμε κόλαση για τα παιδιά μας. Διδακτικό εδώ το μυθιστόρημα της Λιλίκας Νάκου, για την "Κόλαση των παιδιών". Κι αν στο βιβλίο της Νάκου η κόλαση αφορά πόλεμο και τραγωδίες ασύλληπτες, και στη δική μας εποχή δεν είναι λίγα τα παιδιά που βιώνουν τη δική τους προσωπική και επώδυνη κόλαση...

Όταν λοιπόν διαβάζω τέτοιες ιστορίες γραμμένες από παιδιά, φουντώνει και η δική μου επιθυμία να είχα ένα μαγικό ραβδί. Μάτι παιδιού ξανά να μη δακρύσει, και οι καρδούλες τους να ξεχειλίζουν από ευτυχία και μόνο. Ξέρω όμως ότι τέτοια ραβδιά δεν υπάρχουν. Μόνο εκείνο το ραβδί είναι αληθινό που ένας ποιητής τοποθέτησε στους ακόλουθους στίχους:

Το ραβδί απ' τα χέρια σου

μην αφήνεις μη!

Ίσως γι' αυτό έχω πάντα στην τάξη μου ένα ραβδί. Ένα ραβδί που στα μάτια των μαθητών μου γίνεται και μαγικό, γίνεται και μπαστούνι, κι ομπρέλα της Μαίρης Πόπινς και πολλά άλλα.

Αν λοιπόν γνώριζα τη μικρή Ελένη, θα της χάριζα το ραβδί μου. Κι ας είναι πια από τα χρόνια ταλαιπωρημένο και λιγάκι τσακισμένο στη μια του άκρη. Γιατί συχνά πάλεψε με τη δυστυχία και τον πόνο του κόσμου και το παράλογο...

Θα της το χάριζα γιατί την ένιωσα πολύ κοντά μου διαβάζοντας τούτα της τα λόγια:

Παράθεση :
Όσες φορές μιλάω για αυτό το ραβδί στους ανθρώπους, με λένε τρελή και με κοροϊδεύουν, όμως εγώ δεν παύω να ελπίζω. Συνεχίζω να πιστεύω για το όνειρό μου και δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω σΆ αυτό μέχρι να πραγματοποιηθεί.

Και θα της εξηγούσα πως πράγματι το ραβδί καμιά φορά οφείλει να γίνεται και κουτάλα και να μαγειρεύει σε καζάνι. Τους κακούς και τους ψυχρούς, σαν παγοκολόνες! και τους ψεύτες. Ένα ιδιότυπο φραγγέλιο που δε διώχνει εμπόρους από το ναό αλλά εκείνους που εμπορεύονται την ευαισθησία μας και την ανθρωπιά μας.

Κι άλλοτε γίνεται σκουπόξυλο κι εμείς μάγισσες. Και πετάμε να βρούμε το όνειρο...

Ένα μόνο δεν επιτρέπεται να κάνουμε στο ραβδί. Να το καβαλήσουμε σαν καλάμι. Να την ψωνίσουμε και να γίνουμε ψωνάρες, που λέει η Ελένη. Και να παριστάνουμε αυτούς που μπορούν τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Όπως δεν μπορούν και όλοι οι άνθρωποι και μάλιστα for ever να είναι ευτυχισμένοι. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που η ευτυχία του ενός στηρίζεται στη δυστυχία του άλλου! κι όχι σε μαγικά ραβδιά!

Ήθελα όμως να ξέρω. Αν όποιος διάβασε το διήγημα της Ελενίτσας θα έχτιζε την ευτυχία του στη δυστυχία ενός παιδιού. Όπως δηλαδή συχνά βλέπουμε να συμβαίνει. Και μάλιστα με πρωταγωνιστές όχι άλλα παιδιά, αφελή και ανώριμα, μα εμάς τους μεγάλους. Γιατί λογαριάζουμε τα παιδιά ως αμελητέες ποσότητες. Μικρά είναι, σου λένε. Δεν καταλαβαίνουν...

Και καταλαβαίνουν και δεν ξεχνάνε. ¶λλο που εμείς ξεχάσαμε ότι κάποτε ήμασταν παιδιά. Και θέλαμε όσο τίποτε να κρατήσουμε ένα μαγικό ραβδί... Τυχαία νομίζεις όλα τα παιδιά του κόσμου λάτρεψαν το Χάρι Πότερ; Κι άσε τους φιλολόγους να ξελαρυγγιάζονται για ποιότητα του παιδικού βιβλίου! Είναι που ξέρουν καλά από κείμενα και βιβλία μα αγνοούν τα παιδιά και τον δικό τους κόσμο.

Προσωπικά πάντως ποτέ δεν ξέχασα το μαγικό κόσμο της Μαίρης Πόπινς. Μπεστ σέλερ στα χρόνια που ακόμη δεν είχε εμφανιστεί ο Χάρι Πότερ. Κι ίσως και λόγω ονόματος κόλλησα λίγο την "αρρώστια" της άλλης Μαίρης. Που αγαπούσε πολύ τα παιδιά μα ήταν αυστηρή πολύ με τους μεγάλους που παλιμπαιδίζουν και φέρνονται σαν παιδιά... Γιατί τα πραγματικά παιδιά έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους, το ακαταλόγιστο της ηλικίας και της έλλειψης πείρας και γνώσης. Εμείς οι μεγάλοι κανένα δεν έχουμε ελαφρυντικό να φερνόμαστε λάθος και να πληγώνουμε τους άλλους.

Κι έτσι αισθάνομαι διαβάζοντας το διήγημα της μικρής Ελένης. Που κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της, κυριολεκτικά και μεταφορικά κατά το γνωστό τραγουδάκι... Θέλω μια Μαίρη Πόππινς να γίνω και να ανοίξω τη μαγική μου ομπρέλα πάνω από το κεφαλάκι της. Τίποτε και κανένας να μην τη στεναχωρήσει ξανά. Και κανείς και για κανένα λόγο να μην της πει ψέματα άλλη φορά. Και από τον μικρόκοσμο της παρέας του σχολειού της και από τον άλλο κόσμο τριγύρω της.

Δεν είμαι όμως Μαίρη Πόπινς και δεν έχω μαγική ομπρέλα. Και το ραβδί μου είναι ένα απλό ξύλινο ραβδί. Έχω όμως την πεποίθηση πως ακόμη κρατάω ζωντανό μέσα μου το παιδί που ήμουν κάποτε. Και την επιθυμία κι ας είναι αυταπάτη να κάνω όλους τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Ή αν αυτό δεν μπορώ, τουλάχιστον να μην προκαλέσω τη δυστυχία τους...

Αυτό θα έλεγα και στη μικρή και άγνωστη Ελενίτσα αν τη συναντούσα. Πως αν δεν μπορείς τουλάχιστον να κάνεις τον κόσμο όπως τον θέλεις, τούτο τουλάχιστον προσπάθησε. Να μην τον κάνεις εσύ ο ίδιος χειρότερο...

Αν και νομίζω πως κατά βάθος το ξέρει, αυτό αποκαλύπτει η εξέλιξη του διηγήματος. Όπως ξέρει και τη μεγάλη αλήθεια πως αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε ο ίδιος. Γίνε εσύ καλύτερος και δίδαξε τους άλλους με τη δύναμη της πράξης σου.

____________________________________

Με την ελπίδα η μικρή Ελένη να διαβάσει κάποτε αυτή την απάντηση. Στο δικό της τρυφερό διήγημα. Και στη μαγεία που μας σκόρπισε με την ευαισθησία της καρδούλας της.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...    Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Icon_minitimeΠαρ Αυγ 31, 2012 10:11 pm

Η κορυφαία "ατάκα" της μικρής Ελένης, την ξεχώρισα από τα προηγούμενα σχόλια γιατί αυτή όχι απλά κλείνει τη διήγησή της αλλά ανεβάζει το παιδικό κείμενο σε ένα άλλο επίπεδο που μόνο μεγάλοι συγγραφείς μπορούν να φτάσουν:

Παράθεση :
Επίσης θέλω να σας πω κάτι, κατά τη γνώμη μου το ραβδί αυτό, το παραδέχομαι, θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μου. Όμως η ζωή λένε, πως είναι γεμάτη εκπλήξεις και τις εκπλήξεις αυτές θα τις χάσω, αν αλλάζω συνέχεια τη ζωή μου και έτσι ποτέ δεν θα μάθω το πραγματικό μου μέλλον, αλλά το μέλλον που θέλω εγώ και σας το λέω και σε σας, πως το ραβδί μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για να είναι όλοι οι άνθρωποι χαρούμενοι και όχι για να κάνουμε τον κόσμο ότι τον θέλουμε.

Πάει! Με τελείωσε τελείως η μικρή Ελένη. Με γείωσε και με προσγείωσε. Ένα παιδί που ξέρει και να ονειρεύεται αλλά και να μην παρασύρεται από ονειροφαντασίες. Λαχταρά έναν καλύτερο κόσμο, αλλά λαχταρά και την έκπληξη που θα της φέρει η αληθινή ζωή.

Αξίζει μάλιστα στο λινκ που έδωσα παραπάνω να διαβάσετε προσεκτικά τι έγραψαν στις δικές τους εκθέσεις οι συμμαθητές της Ελένης. Και να συγκρίνετε τα δικά τους κείμενα με το δικό της. Εκεί και θα διαπιστώσετε πόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είναι αυτό το κοριτσάκι. Δεν αναμασά όσα εμείς οι μεγάλοι τους παραχώνουμε στο κεφάλι για τον τάχα μου καλύτερο κόσμο. Τον πόλεμο δηλαδή, τη φτώχεια και άλλα γνωστά και χιλιοειπωμένα.

Δε μιλά επίσης με γενικότητες. Επικεντρώνει στην πραγματικότητα της ζωής της, στα πρόσωπα των φίλων της και σε αληθινές καταστάσεις του κόσμου της. Δε φεύγει για παράδειγμα για χώρες μακρινές, μόνο ως τη Νάουσα πάει, εκδρομή με το σχολείο...

Κι ακόμη ούτε για μια στιγμή δε φαντασιώνει πως υπάρχει στ' αλήθεια μαγικό ραβδί. Σχεδόν κουραστικά μας λέει και μας ξαναλέει "αν είχα το μαγικό ραβδί"... Μάλιστα από τις πρώτες της λέξεις μας ειδοποιεί ότι το μαγικό ραβδί είναι ένα όνειρο, το μεγαλύτερό της:

Παράθεση :
όμως το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι να είχα ένα μαγικό ραβδί που να πραγματοποιεί ευχές, για να αλλάξω τον κόσμο, για να είναι όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι και για πολλά άλλα, τα οποία θα κάνουν τους άλλους χαρούμενους. Όσες φορές μιλάω για αυτό το ραβδί στους ανθρώπους, με λένε τρελή και με κοροϊδεύουν, όμως εγώ δεν παύω να ελπίζω. Συνεχίζω να πιστεύω για το όνειρό μου και δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω σΆ αυτό μέχρι να πραγματοποιηθεί.

Και την ίδια ώρα που όλα σχεδόν τα άλλα παιδιά βρίσκουν και κρατάνε στα χέρια τους έστω και για λίγο το μαγικό ραβδί! ¶λλος στην ντουλάπα και άλλος δώρο από κάποιον μάγο. Η Ελένη δεν καταδέχεται να αγγίξει το μαγικό ραβδί. Γιατί είναι τόσο ώριμη που ξέρει ότι δεν υπάρχει. Αλλά και δεν παραιτείται από την ελπίδα πως μια μέρα θα το βρει! Όπως και βρίσκει τον τρόπο, χωρίς μαγικό ραβδί, να αλλάξει τη ζωή της και να γίνει το πιο χαρούμενο κορίτσι στον κόσμο!

Παράθεση :
Όλη η ζωή μου άλλαξε και ήμουν το πιο χαρούμενο κορίτσι στον κόσμο.

Ποιο είναι λοιπόν το μαγικό ραβδί της Ελενίτσας; Μα η επιμονή της να πιστεύει στο όνειρό της! Να ελπίζει. Σ' αυτή τη θέληση στηρίζεται η Ελένη και αυτό διδάσκει, παιδί αυτή, και σε μας τους μεγάλους. Πως δε χρειάζονται μαγικά ραβδιά, μόνο θέληση! Μέσα μας είναι το μαγικό ραβδί και η λύση...

Εντύπωση επίσης προκαλεί ο κώδικας ηθικών αξιών αυτού του παιδιού. Ξεκινώντας από την καταδίκη του ψέματος, την ευθιξία της ως ταμίας της τάξης, το στιγματισμό για τις ψωνάρες, τη λύπη της για τα οικονομικά προβλήματα που στερούν στη φίλη της την εκδρομή, το "σιγά τώρα, ένα μετάλλιο είναι, μην κλαις" και τόσα άλλα!

Απίστευτη και η ματιά της στον παιδικό έρωτα για το Γιώργο, που τολμά και αποκαλύπτει:

Παράθεση :
Αν είχαμε αυτό το μαγικό ραβδί που μου έχεις πει, θα μπορούσες να τα φτιάξεις μαζί του, χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα. ¶ρχισα να γελάω, αν και όντως θα ήθελα να συμβεί αυτό!

Αχ, Ελενίτσα... πόσοι θα ήθελαν ένα τέτοιο μαγικό ραβδί. Να ζούνε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των άλλων και τους κουτσομπόληδες με τη φαρμακερή γλώσσα...

Μα η Ελένη ξέρει πως μαγικό ραβδί δεν υπάρχει, γι' αυτό και βάζει πάλι το φοβερό της "αν" είχαμε το μαγικό ραβδί. Μα και δεν τα παρατάει. Αναλαμβάνει μόνη της να παλέψει το πρόβλημα, επιστρατεύοντας αυτή τη φορά την τεχνολογία και το κινητό της. Για να πάρει την απάντηση από το μικρό Γιώργο. Όποια και αν είναι αυτή. Δε φοβάται να τη μάθει!

Κι όταν η απάντηση έρχεται, και δεν είναι η επιθυμητή, η μικρή Ελένη και πάλι μας διδάσκει με τη γενναιότητά της:

Παράθεση :
- Καλά, στεναχωρήθηκα λίγο, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μου καταστρέψει τη μέρα μου!

- Μπράβο, Ελένη! Έτσι σε θέλω, με δύναμη.

Ζηλεύω τους δασκάλους αυτού του παιδιού! Πώς θα ήθελα να είχα μια τέτοια μαθήτρια! Τι διαλόγους και συζητήσεις θα μπορούσαμε να ανοίξουμε στην τάξη έχοντας συνομιλητές με τέτοιους προβληματισμούς αλλά και κρίσεις πάνω στο καυτό πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων!

Βάζουμε συχνά τα παιδιά να κουβεντιάσουν για τον πόλεμο και την ειρήνη, ή για τη φτώχεια και τον πλούτο, το ρατσισμό, τη μόλυνση του περιβάλλονται και άλλα όμοια. Μα συνήθως είναι καταστάσεις που βρίσκονται πολύ μακριά τους και δεν τα αγγίζουν παρά θεωρητικά. Οι σχέσεις όμως οι ανθρώπινες και μάλιστα με τους συνομηλίκους τους και ειδικά για παιδιά της έκτης δημοτικού είναι πιστεύω το πιο σημαντικό πρόβλημα που πραγματικά και τα απασχολεί και αναγκάζονται πολλές φορές να αντιμετωπίσουν.

Συγχαρητήρια λοιπόν και στους δασκάλους της, σίγουρα έπαιξαν το δικό τους ρόλο για να μπορεί ένα κοριτσάκι έκτης δημοτικού να γράφει σαν μεγάλη για τόσο δύσκολο θέμα, και τους γονείς της που την ανέθρεψαν και τις έδωσαν τέτοιες αρχές. Κυρίως όμως συγχαρητήρια στην ίδια την Ελένη. Γιατί αν δεν "το είχε" και μόνη της το ... μικρόβιο, ή μάλλον το μαγικό ραβδί, δε θα έγραφε τόσο όμορφα και δε θα κατάφερνε να απελευθερώσει την προσωπική της και βαθύτερη αλήθεια μέσα από το γράψιμο.

Ποιος ξέρει... ίσως μια μέρα αυτό το μαγικό ραβδί της Ελένης να εξελιχθεί σε επίσημη συγγραφική γραφίδα. Και να γοητεύει τους αναγνώστες της και να τους μαγεύει, να τους κάνει να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι και πιο ευτυχισμένοι!

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...    Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...  Icon_minitimeΣαβ Σεπ 01, 2012 11:42 am

Παράθεση :
- Κάνατε κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου και πλέον δεν μπορώ να σας εμπιστευτώ.

Ξαναδιαβάζω με τον πρωινό καφέ το διήγημα της Ελένης. Τόσο μου άρεσε που δεν χορταίνω τη γραφή της. Και σκάλωσα στη φράση αυτή. Στον κλονισμό της εμπιστοσύνης. Αν και στην πορεία η συγγραφέας μας αποκαλύπτει ότι τίποτε δεν έγινε που να δικαιολογεί αυτόν τον κλονισμό, όλα είναι ένα ψέμα, και μάλιστα ΜΕΓΑΛΟ! (τόσο που να χρησιμοποιεί και κεφαλαία για να δηλώσει το μέγεθος). Η ουσία όμως παραμένει. Αλλά και η γνώση. Πως χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορούν να υπάρξουν φιλικές ανθρώπινες σχέσεις. Πως αν η εμπιστοσύνη χαθεί, χάνεται και η φιλία. Αλλά και κάθε άλλο "δέσιμο" μεταξύ των ανθρώπων κινδυνεύει για τον ίδιο λόγο.

Είναι πολύ σπουδαίο να το γνωρίζει αυτό ένα παιδί και από τέτοια ηλικία. Πως οι πράξεις μας έχουν επιπτώσεις και πληρώνουμε τίμημα για τα λάθη μας ή πληρώνουμε και για λάθη ανύπαρκτα που μας φόρτωσαν άλλοι.

Γνωρίζει όμως και κάτι ακόμη το νεαρό κορίτσι. Να διατηρεί την περηφάνια της μπρος στην άδικη κατηγορία. Δεν επιδιώκει τη φιλία του άλλου κοριτσιού με άρρωστο τρόπο, με εμμονή. Ναι μεν επιδιώκει να καταλάβει πού έφταιξε, τι θεωρεί η άλλη πως έκανε, μα όταν συνειδητοποιεί πως όσα πιστεύει η άλλη είναι ψέματα, αποχωρεί. Απίστευτη ωριμότητα διαχείρισης μιας κρίσης στις ανθρώπινες σχέσεις! Μακάρι και οι ώριμοι άνθρωποι να διέθεταν έστω και στοιχειώδη ωριμότητα από αυτή που έχει η μικρή Ελένη.

Και κυρίως να έχουμε την επίγνωση να αποφεύγουμε αυτά τα κάτι που πληγώνουν τους άλλους. Όπως και οι άλλοι να μπορούν να διακρίνουν τα αληθινά "κάτι" από τα ψεύτικα. Να μην καταπίνουν όσα ένας τρίτος κακόβουλος θα τους πει. Γιατί όλα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι εμπιστοσύνη! Και χωρίς αυτήν δεν μπορεί καμιά φιλική σχέση να προκόψει.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Αν είχε ένα μαγικό ραβδί...
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ :: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ-
Μετάβαση σε: