Ο Λιαντίνης και ο ρασοφόρος του χιονιού...

Ευτυχία λέγεται: Να ζεις στην τσιμεντούπολη της Νέας Σμύρνης και αίφνης να σκάει μύτη απέναντί σου ένα κοτσύφι! Να στήνεται στο σκουριασμένο κάγκελο ενός σπιτιού που το μνημόνιο το άφησε ρημάδι και να σου τραγουδάει: "Σώπα, δασκάλα, και άκουσε το πουλί!"


- Ρε, συ, του λέω, με δουλεύεις; Εγώ σε άφησα στο Βλαχώρι. Τρία χρόνια πριν. Φύλακα του Αη - Δημήτρη! Και παρέα μου μέσα στην απόλυτη ερημία. Ένας ρασοφόρος του χιονιού με κεχριμπάρι στόμα. Εκεί, ναι! Εδώ πού βρέθηκες;

Κι εκείνο απάντησε δίνοντας μια και φεύγοντας. Εξαφανίστηκε στα ανθισμένα κλώνια. Κι έπειτα έφυγε τελείως. Αποστολή εξετελέσθη.

Ο Λιαντίνης; Ο Λιαντίνης ζει! Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει τι δουλειά έχουν τα κοτσύφια με το Λιαντίνη, ας σωπάσει κι αυτός. Κι ας ακούσει τα πουλιά. Ίσως σταθεί τυχερός κι ακούσει και το κοτσύφι...

Η πρώτη φορά που είδα κοτσύφι από κοντά ήταν στις 3 Φλεβάρη του 2012. Εκείνα τα τρία χρόνια που έφυγα από την Αθήνα και πήγα να ζήσω και να εργαστώ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, στην ακριτική Θεσπρωτία.

Μόνο που αντί για το χωριό μου, βρέθηκα να διδάσκω στην Ηγουμενίτσα. Επάνω στο χωριό το σχολείο πάνε χρόνια που έκλεισε. Και δεν υπάρχει σχολειό ανοικτό σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Κι ήμουν κι εγώ σαν τον Κρυστάλλη στον κάμπο της Άρτας. Αγνάντευα τα βουνά μου από το παραθύρι της κουζίνας να με περιγελούν απόμακρα. Αραιά και πού έπαιρνα την Ασημούλα (το γέρικο αμαξάκι μου) και τράβαγα κατά το χωριό.

Πλημμύριζε το μέσα μου μια ευφροσύνη που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Θυμόμουνα τότες το Δάσκαλο. Που με ξεσήκωσε με το λόγο του να παρατήσω την Αθήνα και το τσιμέντο και να βρεθώ στις ερμιές. Το Λιαντίνη! Κι εκείνη την κουβέντα του για το κοτσύφι!  Σε κάποιο γράμμα και γραφή του από τα παλιά.

"Όταν είμαι μόνος μου με τον εαυτό μου και τα βιβλία μου, είμαι χαρούμενος σαν τον κότσυφα που λαλάει το πρωινό.  Οι άνθρωποι με την αθλιότητα και τα λογγιασμένα λαγκάδια της ψυχής τους, που τα σκεπάζει ανυποψίαστα μια εμετική συγκάλυψη, είναι που μου βαραίνουν τα νεύρα και τα πόδια. Ο άνθρωπος, αυτό το αθώο τέρας." (1)

Το λοιπόν αυτό θυμόμουνα κι εγώ, το κοτσύφι, και έτσι έλεγα πως νιώθω εκείνες τις στιγμές. Μα το ίδιο το κοτσύφι δεν το είχα ακόμη συναντήσει.

Ήταν σαν χθες. 3 του Φλεβάρη του 2012. Είδα από την Ηγουμενίτσα χιονισμένες τις κορφούλες των βουνών, βούτηξα την Ασημούλα και δρόμο για το χωριό. Σαράντα πέντε χιλιόμετρα δρόμος. Στα πρώτα μισά συναντάς χωριά ζωντανά με κίνηση, αυτοκίνητα, ανθρώπους. Μετά είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Και από πάνω να κρέμουνται βουνά. Άγρια και βραχωμένα. Πας και δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει καμιά κοτρόνα στο κεφάλι. Να σε λιώσει και να σε ρίξει στο γκρεμό και να μην ξέρουν οι δικοί σου τι απέγινες.

Φόβος; Καθόλου! Αυτό ήταν το παράξενο. Αντίθετα πνιγόμουνα από άφατη αγαλλίαση! Οδηγούσα και τραγουδούσα και ήταν ο κόσμος ολάκερος δικός μου κι εγώ βασίλισσα!

Μόνο στο ανέβασμα για το χωριό. Στην επιστροφή μηχανικά κρατούσα το τιμόνι. Ηγουμενίτσα... πόλη. άνθρωποι. μπλιαχ......

Φτάνω που λες στην τελευταία στροφή της Πλακωτής. Το τελευταίο χωριό πριν από το δικό μου. Αρχίζει το χιόνι. Χωρίς αλυσίδες η Ασημούλα. Και η οδηγός με κουκούτσι μυαλό να το γλεντάει. Την αίσθηση κινδύνου. Το αντιπάλεμα με την αγριότητα της φύσης. Περάσανε τα χιλιόμετρα, βρέθηκα στο χωριό μου. Στο Βλαχώρι. Όλα άσπρα. Ψυχή πουθενά.

Βγάζω τη μηχανή και αρχίζω τις φωτογραφίες. Έβγαλα, έβγαλα, χόρτασα.

Και πάνω που έφευγα, γυρίζοντας με τα πόδια στο Μεσοχώρι που λόγω χιονιού είχα αφήσει την Ασημούλα, αντικρίζω την έκπληξη πάνω στα κάγκελα της εκκλησιάς. Του Αη - Δημήτρη!


- Ρε, αυτό είναι κοτσύφι, λέω. Ποιο άλλο πουλί είναι μαύρο σαν την πίσσα και έχει ράμφος κατακίτρινο σαν το κεχριμπάρι;

- Γεια σου, ρασοφόρε του χιονιού, το χαιρέτησα. Χαιρετισμούς από το Λιαντίνη!


Σήμερα, ακριβώς τρία χρόνια μετά, 4 του Φλεβάρη του 2015, είδα για δεύτερη φορά το κοτσύφι.

Στη Νέα Σμύρνη πια. Στην τσιμεντούπολη. Στο σπιτάκι μου και στη φωλιά μου.

"Πίστεψέ με, φίλε, όταν έρχομαι και κλείνομαι στο ταπεινό μου σπιτάκι, συνέχεια τραγουδάω. Χίλια τραγούδια και παραμιλάω μόνος μου, γελάω, χορεύω, κάνω χίλια δυο τσαλιμάκια. Ησυχάζει η ψυχή μου, ισορροπεί η πίκρα μου κι όλη η σκέψη μου γίνεται ένα φτερό χελιδονιού. Ανοίγω βιβλία, χαρακώνω το αύριο με μαύρη μπογιά και φωνάζω: "αλλοίμονο στον άνθρωπο". Όταν με δει ανθρώπου μάτι όμως, είναι σαν ν' αρχίζουν να κλαίνε όλα τα κοράκια μαζί. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι πλάστηκε για να ζει μόνος του. Από τη στιγμή που του κολλήσανε σύντροφο δίπλα του έχασε τον παράδεισο." (2)

Πέρασε ενάμισης χρόνος που γύρισα από την Ήπειρο. Και δε λέω να συνηθίσω. Γύρισα μα η καρδιά μου εκεί ακόμα αλητεύει. Στους έρημους δρόμους και στα βουνά τα χιονισμένα. Είναι το σπίτι μου εδώ. Η φωλιά και το γιατάκι μου. Και το ρημάδι το μνημόνιο είναι. Δεν άφησε να χτίσω εκείνο το δωμάτιο για τα γεράματα. Να έχω κι εγώ το αποκούμπι μου πάνω στην πατρίδα. Ένας μετανάστης. Εξόριστος από τη μάνα Ήπειρο.

Τώρα λέω πως νιώθω τον πόνο του Λιαντίνη. Κι αυτά που έγραψε ο Κίρκεγκορ, ο άπιστος θεολόγος:

"Η σχολή του πόνου μορφώνει για την αιωνιότητα."

Και τι ημπορεί εκείνος να κατέχει που δεν του χτύπησε η συφορά την πόρτα...

Πόσα δε ζήσαμε αυτά τα χρόνια. Τι πίκρα και τι καημός. Να λέμε δε θα τελειώσει ποτέ. Μνημόνιο και μνήμα το αυτό. Και να φτυαρίζουνε συνέχεια πάνω απ' το κεφάλι μας. Να μας θάψουνε ακόμη παρακάτω.

Γυρίζοντας στην Αθήνα πήρα την απόφαση. Και με το διάολο ακόμη. Αρκεί να πάψει το κακό. Όσον ενδέχεται. Με το ΣΥΡΙΖΑ; Ε, ναι. Και με το ΣΥΡΙΖΑ! Τι σημασία έχει αν εγώ ανήκω ιδεολογικά στην πιο πέρα Αριστερά;

Και με τον Καμμένο τώρα; Αμέ. Είπαμε, και με το διάολο. Αρκεί να φύγουνε οι άλλοι. Να πάνε στον αγύριστο.

Αυτό που ζούμε από την περασμένη Κυριακή, ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω. Νομίζω είναι όνειρο. Πώς έγινε αυτό; Πώς το πετύχαμε; Θα κρατήσει; Μήπως ξυπνήσουμε μια μέρα και όλα πλάνη αποδειχθούν και ψέμα; Ένα πουκάμισο αδειανό;

Όπως κι αν έχει,  ετούτες τις μέρες επιμένω να τις γιορτάσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Κι άσε τους μίζερους και τους κακιωμένους να λένε τα δικά τους.

Ντροπή και αίσχος, μου έγραψε ο άλλος σήμερα. Ένας άγνωστος στο φατσοβιβλίο. Που ανακατεύεις το Λιαντίνη σε αναρτήσεις που δεν έχουν να κάνουν με τον ίδιο!!!!!!!!

Έλα, ρε! Τι μου λες τώρα; Δραγάτη σε βάλαμε να μας ελέγχεις τι λέμε και τι δε λέμε;

Τότε ήρθε και έσκασε μύτη το κοτσύφι! Με το κεχριμπαρένιο στόμα. Στάθηκε ούτε δέκα μέτρα μακριά μου και άρχισε να σφυρίζει! Δεν πίστευα στ' αυτιά μου και στα μάτια μου.

Ίσα που πρόλαβα να συνέρθω από την έκπληξη και τρέξω να πάρω τη μηχανή, να έχω και μια απόδειξη πως δε γράφω παραμύθια, πως ναι, πραγματικά ήρθε κοτσύφι στη Νέα Σμύρνη! Κι άνοιξε τότε  τα φτερά του και εξαφανίστηκε. Μη οι φωτογραφίες θα έλεγα κι εγώ πως ήταν της φαντασίας μου και μόνο.



_______________________

1. Από το βιβλίο του Δ. Αλικάκου, "ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: "ΕΖΗΣΑ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ", εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2006, σελ. 160 (απόσπασμα επιστολής του Δ. Λιαντίνη προς τον αδερφό του Στέφανο, Μόναχο, 12/11/70)

2. Από το βιβλίο του Δ. Αλικάκου, "ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: "ΕΖΗΣΑ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ", εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2006, σελ. 157 (απόσπασμα επιστολής του Δ. Λιαντίνη προς τον φίλο Μίλτο, Μόναχο, 20/10/70)

Παράθεση :

Αρκεί να φύγουνε οι άλλοι. Να πάνε στον αγύριστο.

.....................

Αυτοί πήγανε στον αγύριστο.

Το Μνημόνιο όμως κατσικώθηκε στις πλάτες μας.

Και το υποψιαζόμουν από τότε πως το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ εφιάλτης θα γίνει...