HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΕΛΙΝΑ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΕΛΙΝΑ


Αριθμός μηνυμάτων : 327
Registration date : 31/10/2007

Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια   Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια Icon_minitimeΠαρ Μαρ 21, 2008 6:11 pm

Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια 91395714

"Έβαλε το κλειδί και κλικ κλακ άνοιξε τη βαριά σιδερόπορτα του μουσείου, όπως συνήθιζε καθημερινά. Δεν είχε προσέξει τίποτα ο φρουρός του Αρχαιολογικού Μουσείου της Στοκχόλμης που να παραλλάζει τη σημερινή μέρα από τις άλλες. Έτσι άρχισε να σκέφτεται τι έπρεπε να κάμει πρώτα και τι ύστερα, για να μπει στη ρουτίνα της δουλειάς του.

Δεν πρόλαβε όμως, γιατί ήταν τότε που άκουσε εκείνο το μουλωχτό ομαδικό κλάμα να βγαίνει μέσα από τις αίθουσες του μουσείου.

- Μυστήριο! είπε. Και φανερά ταραγμένος, έσυρε τα βήματά του στο μέρος όπου έβγαινε το παράξενο κλάμα. Από τα νεανικά του χρόνια έκανε τούτη τη δουλειά και ποτές δεν του είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Το είχε αγαπήσει, και πιο πολύ απ' την ίδια του τη ζωή, τούτο το μουσείο, που δεν πίστευε πως μπορούσε να του κρατά μυστικό.

- Χριστός και Παναγιά! ξεφώνισε ο φρουρός μπροστά στο θέαμα που αντίκρισε και η φωνή πνίγηκε στο λαρύγγι του.

Όλα τα αγαλματάκια της μεγάλης αίθουσας του μουσείου - ήταν πάνω κάτω χίλια - κλαίγανε απαραγηρότητα και δε λέγανε να σταματήσουν.

Ο φρουρός ήταν σαστισμένος, γιατί πρώτη φορά έβλεπε αγάλματα να κλαίνε και δεν μπορούσε να βρει και το λόγο που τα έκανε να κλαίνε τόσο γοερά. Προσπάθησε να τα πείσει να σταματήσουν τα αναφιλητά τους. Όμως εκείνα ήταν απαρηγόρητα. Τα δάκρυα κυλούσαν ποταμάκι από τα μάτια τους, βρέχοντας τα σωματάκια τους και φτάνοντας ίσαμε το πάτωμα. Τόσο τα λυπήθηκε τα καημένα, που του ήρθε να αρχίσει και κείνος τα κλάματα.

Επιτέλους όμως, να που ένα ειδώλιο - έτσι λένε τα μικρά αυτά αγαλματάκια - πήρε λίγο απάνω του, σκούπισε με την άκρη της παλάμης του τα δάκρυά του, όρθωσε το μικρό του ανάστημα και είπε στα άλλα:

- Ελάτε, ας σταματήσουμε τα κλάματα και να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε. Μπορούμε άραγε να βοηθήσουμε κι εμείς, για να τιμωρηθούν οι Τούρκοι εισβολείς που πατήσανε τα χώματα της αγαπημένης μας πατρίδας;

- Ναι, δίκιο έχεις, πρόσθεσε ένα άλλο ειδώλιο μέσα από το σπαρακτικό κλάμα του. Πολιτισμός δέκα χιλιάδων χρόνων άνθισε στη μακρινή μας πατρίδα.

- Δε θέλουμε να γίνουν και τ' αδέρφια μας πρόσφυγες. Φτάνει η δική μας προσφυγιά, φώναξε ένα μικρούλι αγαλματάκι.

- Πόσο νοσταλγήσαμε την πατρίδα! φώναζαν όλα με μια φωνή και το χτίριο του μουσείου κουνήθηκε συθέμελα.

Ο φρουρός δεν καταλάβαινε τίποτε απ' όλα αυτά. Έμεινε ακίνητος και κοίταζε παραξενεμένος τα χίλια ειδώλια που κλαίγανε και φωνάζανε, θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για το κακό που τα βρήκε. Ο άνθρωπος δεν ήξερε ούτε για την πατρίδα τους ούτε για τους Τούρκους εισβολείς. Όμως ήταν σίγουρος πως κάποιο δράμα βασάνιζε τα αγαλματάκια και την πατρίδα τους. Ένα σφίξιμο ένιωσε στο στήθος του και τα μάτια του γεμίσανε δάκρυα και ας μην ήξερε ποια είναι η Κύπρος και τι σήμαινε ξεριζωμός και προσφυγιά. Ούτε πόσο φριχτό ήταν εκείνο το ξημέρωμα του Ιούλη για το μακρινό νησί. Ωστόσο, ήθελε να λύσει το μυστήριο.

Στο μουσείο της Στοκχόλμης βιβλία για την αρχαιολογία υπήρχανε πολλά. Πήρε ένα και διάβασε για την ιστορία των ειδωλίων:

"Το 1929 η Σουηδική Αρχαιολογική Αποστολή βρήκε ύστερα από ανασκαφές δυο χιλιάδες αγάλματα στο χωριό Αγία Ειρήνη της Κερύνειας. Τα μισά απ' αυτά μείνανε στο Κυπριακό Μουσείο και τα άλλα μεταφέρθηκαν στη Σουηδία."

Θέλοντας να ικανοποιήσει όσο γίνεται πιο πολύ την περιέργειά του, ο φρουρός του μουσείου έμαθε πως η Αγία Ειρήνη τώρα, με την τούρκικη εισβολή στο νησί, πατήθηκε από τον Αττίλα. Και τα μικρά αγαλματάκια κλαίνε για τη μεγάλη συμφορά και νοσταλγούν τον τόπο τους, τη δική τους πατρίδα..."

Ντίνα Αναστασιάδου
Αυτή η ιστορία ήρθε σήμερα στο νου μου. Όταν το μάτι μου έπεσε στην αναγγελία ενός θανάτου. Του θανάτου του Δημήτρη Παπαστάμου... πρώην διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης. Στα καλά λόγια για τον εκλιπόντα, αναφερόταν και τούτο:
Παράθεση :
"οι διεθνείς του εκθέσεις άφησαν εποχή. Ποιος δεν θυμάται τον Πήλινο Στρατό της Κίνας..."
Εγώ δεν τον θυμάμαι... Ίσως και γιατί δεν είμαι από τους φανατικούς που τρέχουν σε εκθέσεις. Και κει πάνω, στον πικρό απολογισμό αυτής της κακής συνήθειας, ήρθε στο νου μου ένας άλλος πήλινος στρατός. Μπορεί να μην είναι τόσο ονομαστός σαν τον άλλο την Κίνας, αλλά είναι ο δικός μας στρατός. Της δικής μας γης ο ακοίμητος φρουρός. Της ελληνικής γης, της μαρτυρικής μας Κύπρου.
Τι κρίμα που έτσι αστόχαστα άφησαν να φύγουν αυτά τα παλικάρια. Ο μισός στρατός στα ξένα; Μα γιατί; Αν, αν κάποιος είχε αντιδράσει και δε βρίσκονταν τόσο μακριά εκείνη την αποφράδα μέρα του Ιούλη... ποιος ξέρει; Ίσως και να ήταν αλλιώτικη η έκβαση της εισβολής. Και μην ακούτε που είναι από πηλό. Γιατί κι εμείς, οι άνθρωποι, χους και σποδός είμαστε...
Για τη σύγκριση και μόνο παραθέτω και τον άλλο στρατό, τον κινέζικο:
Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια 96094210
_____________________
Το κείμενο είναι από το μαθητικό αναγνωστικό της Κύπρου: "Δεν ξεχνώ και Αγωνίζομαι", για τη Γ΄ και Δ΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου. (σελ. 74 - 75)
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Δυο χιλιάδες πήλινα αγαλματάκια
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ :: ΚΥΠΡΟΣ-
Μετάβαση σε: