Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Δεξιά διακρίνεται το νέο γυμνάσιο - λύκειο της Αστυπάλαιας. Το παλιό ήταν κάτω ακριβώς από το κάστρο και δίπλα στο νεκροταφείο... Οι μεγαλύτερης ηλικίας έχουν να θυμούνται πολλές κοπάνες είτε στο ένα, είτε στο άλλο. Διευκρινίζω αν δεν καταλάβατε, στο κάστρο και στο νεκροταφείο έκαναν τις κοπάνες τους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα σημερινά παιδιά τέτοιες επιλογές δεν έχουν. Έχουν όμως πολύ ευκολότερη πρόσβαση στο σχολείο και απίθανη θέα από τα παράθυρα των αιθουσών τους: Στο κάστρο και στη θάλασσα και στο Γιαλό. Όλα τα λεφτά να διδάσκεις εκεί...

Τα πλεονεκτήματα του περιφερειακού έχουν εκμεταλλευτεί και όσοι είχαν οικόπεδα εκεί. Πλήθος νέων συγκροτημάτων υπάρχουν πλέον στο δρόμο αυτό με ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ξενοδοχεία. Όπως και αρκετά καταστήματα.

Απέναντι ο περιφερειακός και πάλι και το νέο γυμνάσιο - λύκειο του νησιού.

Απέναντι ακριβώς είναι το Δημαρχείο του Νησιού και στο ισόγειό του το Ιατρείο. Φέτος κάτι πήρε το αυτί μας πως χτίζεται καινούριο κέντρο υγείας...

Απάνεμος και γωνιά ήρεμη με καφέδες, ποτά και παγωτά. Από πάνω ακριβώς τα γραφεία του φίλου μας, του Ν.Κ., ενός ανθρώπου που πολύ αγάπησε την Αστυπάλαια και την επέλεξε ως τόπο μόνιμης διαμονής χωρίς να κατάγεται από κει. Δεν είναι ο μόνος φυσικά. Η Αστυπάλαια έχει πολλούς που τη λατρεύουν και την έχουν κάνει δεύτερη πατρίδα τους.

Ο ίδιος δρόμος από την άλλη μεριά. Στο βάθος διακρίνεται το κτίριο του δημαρχείου και λίγο πιο μπροστά η βιβλιοθήκη της Αστυπάλαιας. Και το όνομα αυτής;

Εντός της βιβλιοθήκης υπάρχουν βιβλία προς δανεισμό... Εκτός; Πλήθος ανακοινώσεων για κάθε σημαντικό που συμβαίνει στο νησί.

Αφήνουμε πίσω μας τη βιβλιοθήκη και τον τοίχο με όλες τις ετερόκλητες ανακοινώσεις, και προχωράμε στο λιθόστρωτο προς τους Μύλους. Πίσω μας και ψηλά είναι και το κάστρο...

Πλήθος μαγαζάκια εδώ. Μπορείς να φας, μπορείς να πιεις... Μπορείς να χαζέψεις το βράδυ το νυφοπάζαρο που στήνεται πάνω κάτω στους Μύλους...

Να μια όμορφη γωνίτσα που μπορείς να καθίσεις. Κολλητά στη βιβλιοθήκη και μπροστά στην πόρτα...

Συμβαίνει και αυτό. Τραπεζάκια κολλητά στις πόρτες εκκλησιών. Έχει τόσες πολλές η Αστυπάλαια που θες δε θες θα συμβαίνουν και τέτοια παράξενα...

Αναμνήσεις της μέρας που ανεβήκαμε στο κάστρο. Η μαγεία αρχίζει πολύ πριν φτάσεις στην πύλη, από τα στενά δρομάκια της Χώρας που τριγυρίζουν το κάστρο και που ευτυχώς αρκετά είναι περιποιημένα και τα σπίτια τους ζωντανά. Βέβαια ο πόνος είναι που αυτά τα ζωντανά σπίτια ανήκουν σε σημαντικό βαθμό σε ξένους. Αλλά αν με ρωτήσετε δεν ξέρω να σας πω τι θα πόναγε περισσότερο: Να είναι άδεια και μισογκρεμισμένα ή ανακαινισμένα στην τρίχα και με νοικοκυραίους άγγλους, γάλλους, γερμανούς και άλλες φυλές...

Λίγο πιο ζωντανή αυτή η φωτογραφία αφήνει στο σκοτάδι την αληθινή θέση που είχε εκείνη την ώρα. Πήχτρα λέμε. Ούτε η πρωτοακτίνα δεν είχε ακόμη σημαδέψει τον ορίζοντα... Και μια ερημιά, να σε κάνει να τρέμεις μην πεταχτούν φαντάσματα. Βάλε τώρα και το αλλόκοτο φύσημα του αγέρα και ίσως καταφέρεις να πλησιάσεις όσα νιώθαμε περνώντας από τα στενοσόκακα...

Αυτή η φωτογραφία γλίτωσε στην επεξεργασία τις διαστάσεις της. Κάντε κλικ για να τη δείτε σε μεγάλη προβολή και να παρατηρήσετε όλες τις λεπτομέρειες του χώρου και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αστυπαλίτικης αρχιτεκτονικής. Κυκλοφορεί και σχετικό βιβλίο για την αρχιτεκτονική αυτή:

Σάββαρη Ελένη, Τσαμτσούρη Βάσω, "Αστυπάλαια", Ελληνική Παραδοσιακή Αρχιτεκτονική, Μέλισσα, Αθήνα 1984

Συμπτωματικά η μία από τις συγγραφείς είναι μητέρα παλιών μου μαθητών και ήταν εκείνη που μου το χάρισε όταν έμαθε την αδυναμία που τρέφω για το νησί αυτό. Ούτε εκείνη είναι αστυπαλίτισσα. Όμως και η δική της καρδιά έμεινε για πάντα εκεί να σεργιανάει δρομάκια και να τρυπώνει σε σπίτια παράξενα, σπίτια με ένα δωμάτιο όλο κι όλο αλλά με μια απίθανη διαρρύθμιση των χώρων. Σημειώνω στις μεγάλες παραλείψεις του φετινού καλοκαιριού που δεν έφερα φωτογραφίες από το εσωτερικό τέτοιων σπιτιών. Μπορείτε όμως να προμηθευτείτε το βιβλίο και να θαυμάσετε στις σελίδες του την ομορφιά που έχουν αυτά τα σπίτια και απέξω και και απομέσα.

Τα κινέζικα φαναράκια είναι το αναγκαίο κακό για να φωτίζεται το βράδυ η περιοχή...

Τα τελευταία σκαλιά πριν την πύλη του κάστρου. Όσο ανεβαίνεις τόσο και ψηλώνουν και πονάει το πόδι σου για να τα σκαρφαλώσει.

Τόσο σκοτάδι που για μια στιγμή τα χρειαστήκαμε. Μήπως δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να φτάσουμε εδώ τόσο πρωί; Κι αν ήταν κανένας μέσα στα θεοσκότεινα δωμάτια; Όχι φάντασμα... αλλά από εκείνους που περνάνε τη ζωή τους στην άκρη της σύριγγας. Στην Αστυπάλαια υπάρχει και αυτό το πρόβλημα κι ας φροντίζουν να μη λερώνει την ωραία βιτρίνα του νησιού. Όπως και σε τόσα άλλα νησιά και όχι μόνο νησιά. Καλά είναι να ζεις υπερβατικά και ονειρικά αλλά με μέτρο, γιατί το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας παραφυλάει πάντα να σου φανερωθεί και να σε προσγειώσει απότομα. Λέω πάντως πως το κάστρο θα πρέπει ή να κλείνει τις νύχτες ή να έχει μόνιμο φύλακα...

Άλλη μια εικόνα του σκότους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτή τη φορά... Ένα παλιό τζαμί που έγινε χριστιανική εκκλησιά για να μη μαγαρίζει τον τόπο... Μάλιστα!!! Κι έπειτα λέμε για τις δικές μας εκκλησίες που οι απέναντι από το Αιγαίο βεβηλώνουν. Πιο σκοτεινό και από νύχτα αφέγγαρη το πρόσωπο του θρησκευτικού φανατισμού.

Κι έπειτα άρχισε το φως να απλώνεται. Κόκκινο στη αρχή και μυστηριακό πίσω από τα χάσκοντα στόματα των παραθύρων.

Και στο βάθος να ροδίζουν τα μικρά νησάκια, η Αγία Κυριακή, ο Κουτσομύτης, οι Κουνούπες... Άλλη μεγάλη παράλειψη. Ούτε στα νησάκια πήγαμε. Είδαμε όμως κάτι απίθανες φωτογραφίες από μια συγκάτοικο που μας έκαναν να ζηλέψουμε αφόρητα.

Παίζοντας με τις επιλογές της μηχανής και προσπαθώντας πάντα να φυλακίσουμε το φως σε όλες τις εκδοχές και τις αποχρώσεις του.

Δεν είμαστε πια μόνοι. Και κάποιοι άλλοι εκεί κάτω προσπαθούν να καλοδεχτούν το αστρί της μέρας...