ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Απόγευμα σήμερα αποφασίσαμε με τη Λουκία να περπατήσουμε στα αγαπημένα μέρη του Υμηττού. Σχεδόν τέλος φθινοπώρου και η Περσεφόνη δε θέλει να κοιμηθεί σ'αυτό το βουνό. Γεμάτο άνθη και πουλιά χαρά οφθαλμών και ώτων. Μόνο... μόνο που μου έκανε εντύπωση ότι τα πιό πολλά πουλιά ήτανε κοτσίφια. Στην κυριολεξία είχανε μετατρέψει τον Υμηττό σε Κοτσιφοπέδιο. Και επειδή είναι περίοδος κυνηγίου βλέποντας τούτο το Κοτσιφοπέδιο φοβάμαι μη μας χτυπήσουνε οι Αμερικάνοι. Έχουμε και την ακρίβεια μας, αυτό μας έλειπε! Porka Mizeria. Και δε φτάνει αυτό, να έχεις και τη Λουκία δίπλα σου να τραγουδάει Σαββόπουλο :
"μα εγώ αγαπώ κάτι πουλιά, μαύρα πουλιά. πουλιά της δυστυχίας
Όσα πουλιά κι αν μου χαρίσετε εγώ θα φύγω πάλι..."
Λουκία που πας; Δε θα βρεις πουθενά χειρότερα. Το πολύ- πολύ αντί να βλέπουμε τις κεραίες στην κορφή του Υμηττού να βλέπουμε την αστερόεσσα δηλώνοντας την κατοχή του τόπου. Αλλά σάμπως δεν την έχουνε σηκώσει; Και μεις, τι σηκώνουμε; Κουτάκι κόκα-κόλα. Στην υγειά σας. Πάει με όλα.