Ένας χρόνος HOMA EDUCANDUS

Γιορτάσαμε χτες τα γενέθλια του HOMA EDUCANDUS. Απλά, παρεΐστικα και ελληνικά.


Στο "Καπηλειό" με κρασάκι και καλή συζήτηση. Λουκία και Σωτήρης... Δυο στυλοβάτες του φόρουμ. Η Λουκία παλιά... από τις πρώτες σχεδόν μέρες του φόρουμ κοντά μας. Ο Σωτήρης καινούριος στη συντροφιά αλλά πολυγραφότατος, έχει κιόλας δώσει το στίγμα του αλλά και μια νέα πνοή στο φόρουμ με τις αναρτήσεις του. Νομίζω πως σ' αυτή τη γιορτή δε θα μπορούσα να έχω καλύτερη παρέα. Γιατί είναι οι άνθρωποι που περισσότερο από κάθε άλλον πίστεψαν στην προσπάθεια που κάνουμε και στάθηκαν αποφασιστικά δίπλα μας. Αλλά και γιατί βρίσκονται σε απόλυτο συντονισμό και με τις δικές μας αναζητήσεις, αγωνίες και καημούς.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως παραγνωρίζουμε την προσφορά κανενός άλλου. Μέσα στον πρώτο χρόνο λειτουργίας του HOMA EDUCANDUS ήταν αρκετοί εκείνοι που μας χάρισαν την εμπιστοσύνη τους και μας τίμησαν με την παρουσία τους.

Ξεχωρίζουμε φυσικά την αγαπημένη μας Φωτεινή που αποτελεί μεγάλη τιμή για μας και η υποστήριξή της αλλά και η συμμετοχή της στους διαλόγους του φόρουμ. Τη Φωτεινή που και χτες, στα γενέθλιά μας, μας απέστειλε ένα εκλεκτό δώρο:

Το ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ από το ΛΙΑΝΤΙΝΗ

Για μια ακόμη φορά την ευχαριστούμε από καρδιάς.

Όπως ευχαριστούμε και το Νηρέα για τις ευχές που μας έστειλε:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΑ!

που παρά το φόρτο της εργασίας του, περνά ανελλιπώς από το φόρουμ και πολυποίκιλα μας εμψυχώνει στο εγχείρημα.

Λάβαμε επίσης ένα γραπτό δώρο από το Σωτήρη και το αναδημοσιεύουμε και εδώ:

Παράθεση :

Δανάη σ' ευχαριστούμε για την πρόσκληση και τις γευστικές απολαύσεις στο ταβερνάκι του Νέου Κόσμου κι όπως λέει ο φίλος μας Βασίλης Παπακωνσταντίνου :

Στους αλήτες που αγαπήσανε,
στους φευγάτους που γυρίσανε,
στους φαντάρους που τα παίξανε,
στους τρελούς που λογικέψανε
Στους κουρσάρους που σαλτάρισαν,
στους προφήτες που σαλπάρισαν ,
στους παπάδες που κολάστηκαν,
στους ροκάδες που κουράστηκαν.

Χρόνια πολλά σε σένα ,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ερωτεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δεν τρωνε τη φόλα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που τα θέλουνε όλα.
Στις παρέες που σκορπίσανε,
στις φιλίες που κρατήσανε,
στις φωνές που πια σιωπήσανε,
στις σιωπές που τραγουδήσανε.
Στις καρδιές που όλα τα δώσανε,
στις αγάπες που τελειώσανε,
στις αγάπες που αρχίζουνε,
στις σκιές που συνεχίζουνε
Χρόνια πολλά σε σένα,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ονειρεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δεκάρα δε δίνουν,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που και μένα με φτύνουν.
Χρόνια πολλά σε μένα ,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ερωτεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δε τρωνε τη φόλα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που τα θέλουνε όλα.

Δική μου η τιμή, Σωτήρη, που χτες βρεθήκατε στο ταβερνάκι και μου χαρίσατε την αγάπη σας και την παρέα σας. Και βέβαια ευχαριστώ για όλα τα άλλα που κάνετε για το φόρουμ. Όπως η άοκνη παρουσία της Λουκίας που ειδικά για τα γενέθλια αποφάσισε να ανεβάσει τους καρπούς των κόπων της από τις απομαγνητοφωνήσεις ομιλιών του αγαπημένου μας Δάσκαλου, του Δημήτρη Λιαντίνη. Μόνο όποιος έχει καταπιαστεί με ανάλογο έργο μπορεί να καταλάβει πόσες ώρες ατέλειωτες εργάστηκε η Λουκία για να μπορούμε εμείς να μελετάμε και όχι μόνο να ακούμε τις ομιλίες του Λιαντίνη. Θερμά, θερμότατα, τα ευχαριστήρια, αγαπημένη μας Λουκία.

Δεν ξεχνάμε, το είπα, και κανέναν άλλο φίλο, συντονιστή ή μέλος, που στο χρόνο αυτό ανάλωσε ελεύθερο χρόνο στις σελίδες μας. Τους πρωτεργάτες βεβαίως της ομάδας διαχείρισης, τους ανθρώπους που πολύ πριν τη δημιουργία του φόρουμ, από τον καιρό που ακόμη βρισκόμασταν μόνο στην μπλογκόσφαιρα, συναποφάσισαν τη δημιουργία ενός πυρήνα παρέμβασης στο διαδίκτυο, με κύριο ερέθισμα την ανάδειξη του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη αλλά και κάθε άλλου θέματος που μας αγγίζει και μας ενδιαφέρει. Από το χώρο της εκπαίδευσης οι περισσότεροι και με πολλές υποχρεώσεις να τους περιορίζουν στο ελάχιστο τον ελεύθερο χρόνο τους, ανέδειξαν στο διάστημα αυτό ζητήματα τόσο σχετικά με την αγωγή όσο και με την Ελλάδα μας, τη φιλοσοφία, την πολιτική, τα γράμματα, τις τέχνες, την οικολογία αλλά και όσα άλλα αγαπάμε ιδιαίτερα: Την Αστυπάλαια, την Κύπρο ακόμη και τα επιτραπέζια συνήθειά μας...

Ένας χώρος με μεγάλη γκάμα θεματολογίας το HOMA EDUCANDUS, καθώς από την πρώτη στιγμή έτσι θελήσαμε να πορευτούμε. Να μη στεγνώσουμε τους ορίζοντές μας με αποκλειστική εντρύφηση στο έργο του Λιαντίνη αλλά το δικό μας δρόμο να χαράξουμε κάτω από το δικό του φως. Επιλογή μας βασισμένη σε όσα η δική του φιλοσοφία μας δίδαξε.

Δίπλα στην ομάδα αυτή αισθητή και δραστήρια ήταν η παρουσία που είχαν και οι Καπετάνισσες. Χαλαρουίτα, Μελίνα, Θαλασσινή και Κέλλυ, έδωσαν αέρα πελαγίσιο στο Εντουκάντους και ανοιχτούς ορίζοντες για ταξίδια όχι μόνο συμβολικά αλλά και αληθινά. Τις ευχαριστούμε ολόψυχα και ελπίζουμε να συντροφέψουν και τα επόμενα ταξίδια μας.

Μεγάλη επίσης χαρά μας πρόσφεραν η ομάδα των νέων παιδιών που άλλος λίγο και άλλος πολύ συμμετείχαν στις συζητήσεις του Εντουκάντους. Ο Ζορμπάς, ο Αλέξανδρος Ζ. και ο Στριφτερίξ, τρεις νέοι άνθρωποι με μεγάλες όμως πνευματικές ανησυχίες αλλά και μεγάλο ταλέντο στο γράψιμο. Ξέρουμε πως ο χρόνος τους είναι κάτι λιγότερο από ελάχιστος... προσδοκούμε όμως να μας χαρίσουν και τον επόμενο χρόνο τη χαρά να διαβάσουμε σκέψεις και απόψεις τους.

Μικρή η παρέα μας... Μια χούφτα άνθρωποι. Πλην όμως ποτέ δεν κρύψαμε πως προτιμούμε λίγους συνομιλητές μα συνεχή αγώνα για ποιότητα. Θεωρητικά τα μέλη μας φτάνουν σήμερα τα 66... Επί της ουσίας είναι πολύ λιγότερα. Γιατί δε διστάσαμε να κάνουμε πράξη την αρχή του Εντουκάντους πως φόρουμ σημαίνει συμμετοχή. Κι αφού ανακοινώσαμε τις προθέσεις μας πως μέλη θα παραμείνουν μόνον όσοι συμμετέχουν ενεργά, κι αντίδραση δεν είδαμε από κάποια μέλη - φαντάσματα, προχωρήσαμε σε απενεργοποίηση του λογαριασμού τους. Προτιμήσαμε τη λύση αυτή για να μπορούμε ανά πάσα στιγμή να τους ενεργοποιήσουμε και πάλι αν κι εφόσον θελήσουν να πάρουν μέρος στους διαλόγους του φόρουμ.

Την ίδια λύση προτιμήσαμε και για όσους (λίγους ευτυχώς) καταχράστηκαν τη φιλοξενία μας. Δε μας αρέσει ως τακτική η μέθοδος της διαγραφής. Αλλά δε μας αρέσει και να παριστάνουμε τα κορόιδα ή να ανεχόμαστε παρουσίες που ουδεμία σχέση έχουν με τις αρχές αυτού του φόρουμ. Και το ίδιο θα εφαρμόσουμε και στο μέλλον. Δε θα μετατρέψουμε το HOMA EDUCANDUS σε καφενέ όπου μπαίνει ο κάθε περαστικός και μιλάει περί ανέμων και υδάτων. Σεβόμαστε τόσο που άλλο δεν παίρνει την ελευθερία της έκφρασης και τη διαφορετικότητα είναι όμως άλλο αυτό και άλλο να δίνεις βήμα σε αργόσχολους. Και πολύ ευγενικά λέγουμε σε όποιον διαφωνεί το τραγουδάκι της Γαλάνη:

Σε όσους αρέσουμε... για τους άλλους δε θα μπορέσουμε!

Από κει και πέρα, είναι χαρά μας που βλέπουμε ότι περνάνε από το φόρουμ καθημερινά και διαβάζουν πολύ περισσότεροι από τα μέλη του. Καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να είμαστε λίγοι εμείς αλλά αυτά που γράφουμε ενδιαφέρουν και αφορούν πολλούς περισσότερους. Κι ελπίζουμε πως μελλοντικά ακόμη περισσότεροι θα μας επισκέπτονται. Όχι μεταξύ τυρού και αχλαδιού. Αλλά γιατί βρίσκουν ουσία στις αναρτήσεις μας και ενδιαφέροντα θέματα.

Σαφώς στο χρόνο που πέρασε έγιναν και στραβοτιμονιές. Ανθρώπινο το λανθάνειν. Κι άλλο τόσο διακαής η επιθυμία μας να αγωνιζόμαστε διαρκώς για διόρθωση των λαθών και επαναχάραξη πορείας. Τελικό ζητούμενο η Ιθάκη μας. Το φθάσιμο εκεί ο προορισμός μας. Έστω και με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, Σειρήνες και Κίρκες να μας απειλούν. Ένα ταξίδι διαρκές είναι για μας το HOMA EDUCANDUS. Ακολουθεί τις φουρτούνες και τις μπουνάτσες της ζωής μας, αναζητεί νέα λιμάνια, χαίρεται ακόμη και όταν άγρια σηκώνονται τα κύματα τριγύρω. Γιατί:

"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει που δεν του χτύπησε η συμφορά την πόρτα;"

Κι εμείς γνωρίσαμε στους δώδεκα μήνες λειτουργίας και αυτή την όψη. Την πικρή... Μάθημα μεγάλο και δώρο ζωής.

Με όλα τα συν και όλα τα πλην συνεχίζουμε. Και ως εκεί και τότε που θα βρίσκουμε νόημα.

Πέρασαν ανεόρταστα τα φετινά γενέθλια του φόρουμ.

Μόλις σήμερα - τη μέρα που γιορτάζουν οι Σταμάτηδες - πρόσεξα ότι κλείσαμε, λέει, δυο χρόνια λειτουργίας.

Φέτος δεν υπήρξε ταβερνάκι. Καταναλώθηκαν νωρίτερα τα εδέσματα. Και το χειρότερο; Δεν έχω πια τη διάθεση να ασχοληθώ με αυτό.

Άλλες απουσίες - μεγάλες - ήρθαν απρόσμενα να ταράξουν τα λιμνάζοντα ύδατα.

Κι αν σκέφτομαι κάτι είναι πως δε χρειάζεται να πατήσεις ντιλίτ για να κλείσει ένα φόρουμ. Άλλες δυνάμεις το αποφασίζουν.

Κι αν χαίρομαι κάτι είναι που στη δική μου μαυρίλα των τελευταίων ημερών, βρέθηκε κάποιος σήμερα να παρεμβάλει τη δική του πινελιά. Ευχαριστώ, θείε Σκρουντζ.

Οι άλλοι δεν ξέρω γιατί σταματήσατε να γράφετε. Λέω μόνο πως όσο χρειάστηκε έμεινε το φόρουμ κλειστό. Εις ένδειξη πένθους. Γιατί δεν έφυγε απλά ένας δικός μου άνθρωπος. Έφυγε κάποια που συμμετείχε - έστω και με το δικό της τρόπο - στη διαδικτυακή μας αγορά. Έπρεπε λοιπόν να αποδώσουμε τη δέουσα τιμή.

Τώρα; Τώρα συνεχίζουμε και πάλι. Στον ίδιο επικίνδυνο δρόμο που μοιραστήκαμε μαζί της. Κάνοντας όνειρα με τα μάτια ανοιχτά.

Σε όλους λοιπόν τους επικίνδυνους ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί μας το ταξίδι και της δεύτερης χρονιάς του HOMA EDUCANDUS, εκφράζουμε από ψυχής το βαθύ μας ευχαριστώ. Κι ακόμη βαθύτερο σε όσους αναχώρησαν. Με όποιον τρόπο.

Γιατί στην κάθε φυγή διαβάζουμε την τέχνη του έρωτα. Ακόμη και στο θάνατο. Και πιο πολύ εκεί.

Στο ίδιο μεταίχμιο του έρωτα και του θανάτου σας καλούμε να συνεχίσουμε. Όσο και όπως. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε τα ταξίδια. Ούτε καν το δικό μας.

Κι αν τα τρένα που φύγαν αγάπες μας πήρανε, θα συνεχίσουμε να τραγουγάμε:

Παράθεση :

Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ' εκείνο το τοπίο της βροχής.

Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.

Χρόνια μετά και κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.

Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.

Ευχαριστώ, Νηρέα, που μου το θύμισες το παλιό τραγούδι στη χτεσινή σου εκπομπή. Κι ας βούρκωσα ακούγοντάς το. Ή και ακριβώς γι' αυτό.

Ευχαριστώ και τη Χαλ. Που θέλει μέρες τώρα να μου μιλήσει. Κι ας μην μπορώ ακόμη εγώ να της μιλήσω.

Και τη Μελίνα. Το μικρό μου Μελινάκι. Που κατάφερε από τους ωκεανούς να δει τον πόνο μου και να στείλει το δικό της μήνυμα.

Και την Αστερόσκονη. Που δε θέλησε να σπάσει τη σιωπή και το κλάμα μου.

Μα το μεγάλο ευχαριστώ είναι για εκείνη που έφυγε. Ακολουθώντας πάντα ροές παράλληλες. Καλό ταξίδι, ξαδερφούλα. Και καλή αντάμωση.

Τα άλλα ευχαριστώ είναι για εκείνους που απλά έφυγαν. Και σταμάτησαν να γράφουν. Για να μπορούμε και φέτος να τραγουδήσουμε το Χρόνια Πολλά:

Παράθεση :

χρόνια πολλά
στα παιδιά που ερωτεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δεν τρωνε τη φόλα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που τα θέλουνε όλα.
Στις παρέες που σκορπίσανε,
στις φιλίες που κρατήσανε,
στις φωνές που πια σιωπήσανε,
στις σιωπές που τραγουδήσανε.
Στις καρδιές που όλα τα δώσανε,
στις αγάπες που τελειώσανε,
στις αγάπες που αρχίζουνε,
στις σκιές που συνεχίζουνε
Χρόνια πολλά σε σένα,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ονειρεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δεκάρα δε δίνουν,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που και μένα με φτύνουν.
Χρόνια πολλά σε μένα ,
χρόνια πολλά και ευτυχισμένα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που ερωτεύονται,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που δε τρωνε τη φόλα,
χρόνια πολλά
στα παιδιά που τα θέλουνε όλα.

Ναι, θαρρώ καταφέραμε και αυτή τη χρονιά να μη φάμε τη φόλα. Να συνεχίσουμε να τα θέλουμε όλα. Έστω και αν χρειάστηκε να αποχαιρετήσουμε ανθρώπους. Ακόμη και ανθρώπους που αγαπήσαμε ή και αγαπάμε.

Στο ίδιο μοτίβο πάλι το ταξίδι μας. Μια μικρή παρέα τρελών και επικίνδυνων ανθρώπων. Δεν είναι εδώ ένα καράβι της γραμμής. Είναι ένα παλιό σαπιοκάραβο με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές:

Παράθεση :

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Όταν βραδιάζει, που λες, στο κατάστρωμα
χίλια φωτάκια θ' ανάβουν μικρά
στη συντροφιά μας θα έρχεται ο άνεμος
να μας σφυρίζει τραγούδια παλιά

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε
και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ
να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε
να τους ξεχάσουμε όλους εδώ

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
λύνει τους κάβους κι ανοίγει πανιά
αφήνει πίσω στραβά και παράλογα
σηκώνει άγκυρα για μακριά

Θα ξημερώνουμε πάνω στη θάλασσα
θα βγαίνει ο ήλιος να κάνει βουτιές
ο παπαγάλος θα λέει "τους ξεφύγαμε"
κι εμείς θα ψάχνουμε γι άλλες στεριές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε ...

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...

Υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές. Αρκεί να κουβαλάς την ίδια τρέλα. Αλλιώς καλά θα κάνεις να κατεβείς. Ή - ακόμη καλύτερα - να μείνεις στη στεριά να μας κουνάς μαντίλι.

Στους άλλους, τους τρελούς που ακολουθούν, καλά μας ταξίδια.

Κι άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε. Βίρα τις άγκυρες, συντρόφοι!

Χρόνια πολλά! Αν και να πω την αλήθεια μου τα τελευταία γεγονότα δεν με αφήνουν να χαρώ τα γεννέθλια.

Και περισσότερο με ενδιαφέρουν άτομα και πρόσωπα που εκτιμώ πολύ και τολμώ να πω πως αγαπώ. Αυτά με ενδιαφέρουν. Για αυτά πονώ και στεναχωριέμαι.

Από την καρδιά μου όμως εύχομαι ελεύθερους και δημιουργικούς πλόες στο φόρουμ. Σε αυτό το φόρουμ που το έμαθα όταν ήταν 6 μηνών περίπου και μου έχει απλόχερα δώσει εμπειρίες, γνωριμίες και φίλους που πραγματικά νιώθω τυχερή και περίφανη να υπάρχουν στη ζωή μου!