ΣΠΗΛΑΙΟΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΣ

Σπηλιά της Αρσαλής, έτσι τη λένε οι ντόπιοι. Που βρίσκεται; Ανάμεσα Θεού και ανθρώπου. Ποιό συγκεκριμένα, πάνω από το χωριό Συκιά Φωκίδας, βραχωμένη στα 1100 μέτρα. Αετοφωλιά και πώς αλλοιώς θάτανε. Η ψυχή ορίζει αυτή την ανάβαση με το πέταγμά της. Λειτουργία πάνω στη Γκιώνα, δεξιός ψάλτης τα πουλιά, αριστερός οι αμνοί του Θεού, εκκλησίασμα, η ψυχή του προσκυνητή. Και αν είσαι τυχερός το αντίδωρο θα το πάρεις από τη φωνή του βοσκού χειρομάχου δημοτικών ασμάτων και εικόνων. Και ναι, στα χέρια του η φλογέρα σαλαγάει το όνειρο για την αθανασία. Το βλέμμα σου θα ξεδιψάσει στην πηγή του σπηλαίου που αγκομαχώντας η γη το βγάζει από τα σωθικά της και δημιουργεί μιά λίμνη πίσω ακριβώς από το ιερό. Και αρκεί μόνο το φως από ένα κερί σαν δαδούχος μύστης αρχαίος στης Ελευσίνας τα μυστήρια, να διασχίσεις το μικρό γεφυράκι που σε φτάνει για προσκύνημα στην πηγή πίσω από το ιερό. Η έξοδος από το σπήλαιο, μιά γέννα... Μιά γέννα στο όνειρο. Άσε το βλέμμα σου να περιπλανηθεί στις απέναντι κορφές των Βαρδουσίων κάτω από τον ίσκιο της ορθοπλαγιάς 800 μέτρων περίπου, σαν πετρωμένο κύμα από αρχσίους κατακλυσμούς, όπως λέει και ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.
Κι αν ανήκεις στους τολμηρούς μη διστάσεις να διανυκτερεύσεις με ένα αντίσκηνο στο πλάτωμα μπροστά από τη σπηλιά.

Αχ... αυτά ανεβάζεις Σωτήρη, και μας ξεσηκώνεις...

Το κόκκινο τσαντάκι είναι το σπιτάκι της Φαίδρας;

Αγαπητή Δανάη, είναι πράγματι το σπιτάκι της Φαίδρας. Και δεν θα το πιστέψεις, όταν μαζεύουμε τη σκηνή για να φύγουμε, η Φαίδρα μπαίνει στη σκηνή για να μη την μαζέψουμε.

έψουμε.

Τώρα είναι που με αποτέλειωσες!

Τι ματάρες είναι αυτές; Τι μουσούδα τρελούτσικη;

Εγώ για το χατίρι σου, Φαίδρα, θα μπορούσα ακόμη και να ξεχάσω την προτίμησή μου στις γάτες.

Μα δεν είναι απίθανη; Κοίτα πόζα και στάση.

ΥΓ. Σωτήρη και Λουκία, σας ευχαριστούμε για την υπέροχη φωτογραφία.

Η Φαίδρα έφυγε... και οι μεγάλες της ματάρες πλέον δε θα μας ξανακοιτάξουν.

Καλό σου ταξίδι, Φαιδρουλίνι. Να δώσεις φιλάκια στην Τζίνα μου. Και να κάνετε παρέα οι δυο σας...