HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;

Πήγαινε κάτω 
3 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;   Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Icon_minitimeΠαρ Νοε 21, 2008 12:22 am

Και πολύ. Λέω και πάρα πολύ.

Αλλά δε θα το εξηγήσω.


Αυτά ή τα μαθαίνεις στην πράξη ή παραμένεις με την άγνοια.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
χαλαρουιτα
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
χαλαρουιτα


Αριθμός μηνυμάτων : 418
Ηλικία : 40
Location : Παπουαλίλι
Registration date : 24/02/2008

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;   Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Icon_minitimeΤρι Νοε 10, 2009 12:06 am

¶λλες φορές υπάρχει... άλλες πάλι όχι...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;   Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Icon_minitimeΣαβ Νοε 14, 2009 10:45 am

Ξαναγυρνάμε αναγκαστικά στο τι είναι ο θάνατος.

Μπορεί ο καθένας να πει και τα δικά του. Προτιμώ να θυμήσω τι έγραψε ο άνθρωπος που κατεξοχήν τον μελέτησε. Φυσικά ο:

Δημήτρης Λιαντίνης



ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ

"Ο ίμερος (ίμερος =έρωτας) και ο θάνατος αποτελούν την ενική δυαρχία, που περικοσμεί την ανθρώπινη ζωή, κατά τον τρόπο που η φιλότητα και το νείκος των προσωκρατικών ζωοποιεί το νόημα του κόσμου." (240)

"Έχει κανείς στην ιδιοκτησία του το θάνατό του, ένα μεταλλείο πολύτιμης ουσίας και αιωνιότητας και το αφήνει να οξειδώνεται στην αργία." (237)

"Ο έρωτας είναι ο αμφιθαλής αδερφός του θανάτου.

Ο έρωτας πεθαίνει δια του θανάτου και ο θάνατος γεννιέται δια του έρωτος." (189)


ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ

"Το Μισολόγγι είναι ο τόπος που κατάργησε την εκλογή και θέσπισε την απόφαση. Το τειχιό και η πέτρα, που απάνου της έσκασε κεραυνός γεννημένος από τη βίαιη κρούση των δυνάμεων του Μηδενός και του Είναι, και την όρισε κατοικία του ανθρώπου. Έξω από τα τείχη ευρίσκεται η ζωή, που πληρώνεται με την τιμή του θανάτου. Μέσα από τα τείχη ευρίσκεται ο θάνατος, που εξαργυρώνεται με την ατιμία της ζωής. Ούτε μέσα να μείνει κανείς ημπορεί, γιατί τον σκιάζει η ντροπή της σκλαβιάς, ούτε έξω βολεί να περάσει, γιατί τον βιάζει η απειλή του ¶δη.

Εκείθε με τους αδερφούς, εδώθε με το Χάρο. " (39)

"Η μελέτη θανάτου εκφράζει την επαφή του Σολωμού με το πρόβλημα στο επίπεδο της γνώσης. Όταν η θεωρία του ξένου γίνεται λεηλασία προσωπική. Η μετάβαση από την πείρα στη μελέτη θανάτου προϋποθέτει μια εσωτερική αλλαγή, που συνίσταται στην προέκταση του υποκειμένου στο αντικείμενο, στην ανακάλυψη του δεσμού του ανθρώπου με τον κόσμο. Πρόκειται για την ανάδυση της ανάγκης από το βυθό του όντος και το διάλογο, που αρχίζει μαζί της κανείς. Η ανακάλυψη του προσωπικού θανάτου αναποδογυρίζει τον κόσμο και φανερώνει το ρυθμό μιας νέας τάξης." (67)


HOMO EDUCANDUS

"Αν αναρωτηθεί κανεί τι είναι τώρα που ζει, τι θα 'ναι όταν πεθάνει, και τι ήταν προτού να γεννηθεί, αν βουλιάξει στον υδράργυρο αυτής της απορίας με τη γνώση ή με τη μνήμη πως το αύριο έφτασε κιόλας, και πως το χθες το πήρε πια μαζί του ο ποταμός της Λήθης με τα άσπρα κυπαρίσσια στις όχθες του, αν ακούσει ν' ανεβαίνει στον ύπνο του από το ουρανοκρέμαστο πηγάδι της αβύσσου κάποια απόκριση στο ερώτημα, σαν ηχώ αμετάδοτη και προσωπική, τότε καλώς ερωτά, και καλώς αποκρίνεται. Διαφορετικά να μην ερωτά για το μηδέν και το είναι. Όπως δεν ερωτούν τα οικόσιτα κυνάρια και τα μανιτάρια." (71)


ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ

"Η Ιθάκη είναι το τέλος του ταξιδιού, είναι ο θάνατος του άρτιου ανθρώπου, είναι το καβαφικό "φθάσιμο" που δεν έχει να μας δώσει τίποτε άλλο….

Ο άρτιος άνθρωπος ενόσω ζει πεθαίνει θανάτους πολλούς…" (14)

"Όταν στοχάζεσαι πώς πεθαίνει ένας άνθρωπος, στην ουσία στοχάζεσαι πώς πεθαίνει το σύμπαν. Μόνον αυτός ο χαλασμός απομαγνητίζει το βάρος του θανάτου. Ο θάνατος του ποιητή ισοδυναμεί με τη Συντέλεια του κόσμου. Στη διπλή όψη του αρχαίου στίχου:

εγγύς μεν ή ση περί πάντων λήθη, εγγύς δε ή πάντων περί σου λήθη
(λίγο ακόμη, και θα τα ξεχάσεις όλα· λίγο ακόμη, και θα σε ξεχάσουν όλα) " (121)

"Πόσο βαρύς είναι ο θάνατος! Φανταστείτε τη μάζα της γης να πυκνώνει σύμφωνα μ' εκείνο το νόμο που οι αστροφυσικοί λένε ότι σχηματίζονται οι «μελανές οπές», μέσα στο σύμπαν. Να πυκνώνει συνέχεια. Οσο να φτάσει στο τέλος να γίνει μια σφαίρα με διάμετρο δυόμισυ εκατοστά. Φανταστείτε τούτο τον πυγμαίο βώλο να κλείνει μέσα του ολάκερη τη μάζα, ολάκερο το βάρος της γης.

Τόσο βαρύς είναι ο θάνατος, θα μετρήσεις την περπατηξιά και το θώρι του, όταν το μυαλό σου ανοιχτεί στους γαλαξίες. Όταν αγγίξει την ιδέα του άπειρου ορίου, και αρχίσει να συναγροικιέται πώς αραιώνει ο χρόνος, αραιώνει συνέχεια, ώσπου ξαφνικά ακινητεί. Δεν ξεχωρίζεις πια αν έγινε χώρος ο χρόνος, ή χρόνος ο χώρος.

¶ξαφνα περπατούσα και δεν περπατούσα
κοίταζα τα πετούμενα πουλιά κι ήταν μαρμαρωμένα. (Π268)

Οι δύο αυτοί στίχοι από την Έγκωμη δείχνουν πού συναντιούνται το γίγνεσθαι και το είναι." (121)


ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ

"Αλίμονο αν φύγει ο θάνατος από μέσα μας. Ξέρετε γιατί δεν πεθαίνουν τα πτώματα; Γιατί ο θάνατος έφυγε από μέσα τους." (14)

"Η στάση των στωικών απέναντι στο θάνατο σε σύγκριση με τους έλληνες κλασικούς, με τον Πλάτωνα λ.χ., φανερώνει τη διαφορά. Η Στοά φθάνει να υποδείχνει την αυτοκτονία, την εύλογον εξαγωγήν όπως την ονομάζει, στις περιπτώσεις που η ψυχρή λογική δίνει το πράσινο φως για μια τέτοια έξοδο ανάγκης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι και μαθητές επήραν αυτοθέλητα τη ζωή τους. ….Απέναντι σε τούτη την εκλογή βίας σχετικά με το θάνατο, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ζωής και της φιλοσοφίας - ας θυμηθούμε πως ο Πλάτωνας όριζε τη φιλοσοφία σαν μελέτη θανάτου - οι έλληνες στέκουνται με θαλασσινή ανάσα ελευθερίας. Στο δογματικό καταβιασμό των στωικών είχαν αντιτάξει τη διαλεκτική τους ευπορία. Ο θάνατος, για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα." (17)


ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

«Και το υπέροχο δώρο του νου, το πιο μεγάλο του προνόμιο απέναντι στα άλογα ζώα, (σ.σ. εννοεί του ανθρώπου) το πλήρωσε με το πιο μεγάλο τίμημα. Με το να μάθει ότι πεθαίνει.

Με το να μάθει τι είναι ο θάνατος. Κάτι που τα άλογα ζώα δε θα το μάθουν ποτές.

Παίρνεις την αρνάδα και της λες πως πας να τη σφάξεις, κι εκείνη βελάζει χαρούμενα και σου γλείφει τα χέρια. Και την ώρα που της μπήγεις στο λαιμό το μαχαίρι, εκείνη σφαδάζει βέβαια από τον πόνο. Δεν γνωρίζει όμως ότι πεθαίνει. Όπως πριν δεν εγνώριζε ότι ήταν στον κόσμο, έτσι και τώρα δε γνωρίζει ότι τραβάει για το μεγάλο Τίποτε και για το άπειρο Σκότος.» (34)

"Το παράδειγμα που φέρνω, για να δείξω ότι οι έλληνες δε νοθέψανε τη γνώση τους για τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της φύσης, είναι ότι μπροστά στον τρόμο του θανάτου αρνήθηκαν να παρηγορηθούν με την ψευτιά για μια ζωή μετά θάνατο. ...

Θάνατος για τους έλληνες εσήμαινε ανυπαρξία ατελεύτητη, και σκοτάδι για πάντα. Αυτή την οδηγία τους έδωκε η γλώσσα και η σοφία της φύσης. Όλα τα άλλα είναι γεννήματα του φόβου μπροστά στο θάνατο, και δουλειά της φαντασίας. Είναι το τι δεν αντέχουμε, το τι δε θα θέλαμε, είναι πλύση εγκεφάλου από την παράδοση και τη συνήθεια, και δόλος αβυσσαλέος.

Ξέρεις πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ' εκείνον που τιμά τη φυσική γνώση πως όταν πεθάνει θα χαθεί, όπως χάνεται το φύλλο του δέντρου, που λέει ο Όμηρος, και ανάμεσα σ' εκείνον που τον έμαθαν να πιστεύει πως όταν πεθάνει, θα μεταναστέψει σε κάποια υπερουράνια Αμερική;

Υπάρχει τόση απόσταση, όση απόσταση υπάρχει ανέσα στο χαλίκι και στο διαμάντι των Ρομανώφ. Υπάρχει τόση διαφορά ουσίας και ποιότητας, όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ' έναν καννίβαλο μάγο της φυλής των Παπούας και στο Ντίρακ που ανακάλυψε την αντιύλη.

Στο πρόβλημα του θανάτου, που για τον άνθρωπο είναι το πρόβλημα των προβλημάτων, και για τη φιλοσοφία ο μόνος δρόμος που οδηγεί στη γνήσια έρευνα και στην αληθινή γνώση για τη φύση και τη μοίρα του ανθρώπου, όπως ισχυρίζεται ο Πλάτων, οι έλληνες δεν καταδέχτηκαν να κοροϊδέψουν τον εαυτό τους. Αρνηθήκανε να αυτοεξευτελιστούν." (126)

«Να μη λησμονούμε πως η λέξη τέλος στην ελληνική γλώσσα σημαίνει με δύο σημασίες. Με την πρώτη θα πει το τέλος, την τελευτή, την παύλα, τη λήξη, το finis, το θάνατο. Με τη δεύτερη σημαίνει το σκοπό. Όπως οι τελικές προτάσεις, που λένε οι γραμματικοί, δηλώνουν τον σκοπό.

Ο θάνατος λοιπόν είναι η λήξη, αλλά είναι και ο τελικός στόχος, ο έσχατος και ο συγκεντρωτικός σκοπός της ζωής μου. Όλα όσα κάνω εκεί αποβλέπουν και εκεί κατατείνουν. Η φορά της ζωής μου με φέρνει να πραγματώσω, να φτάσω, να κατορθώσω, να συντελέσω, να δικαιώσω, να αποκαταστήσω την εκκρεμή στιγμή του θανάτου μου.

Γιατί εκείνη η στιγμή θα νοηματοδοτήσει όλες τις πράξεις της ζωής μου. Και με τέτοιο νόημα ο Σόλων ελεεινολογούσε κάποτε τον Κροίσο της Λυδίας. Στάσου πρώτα να ιδώ πως θα πεθάνεις, του είπε, και ύστερα να σου ειπώ αν υπήρξες άνθρωπος αληθινός και ωραίος, ή αν έζησες σαν αστεία κρεατούρα.» (92)


ΓΚΕΜΜΑ

"Δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση του θανάτου." (51)

"Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

Γι' αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου. Είναι ο όμορφος Ενδυμίων, ας πούμε. Που άλλοτε ξύπνιος ακουμπάει το κεφάλι του τρυφερά στα στήθη της Σελήνης και την κοιτάει στα μάτια. Και άλλοτε κοιμάται τον ύπνο του νεκρού κάτω από το απέραντα αμίλητο βλέμμα της." (52)

"… Η βάση κάθε μορφής ζωής είναι ο θάνατος. Ο θάνατος είναι το θεμέλιο και η αιτία και η σωτηρία της ζωής. Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ζωή. Ζωή και θάνατος είναι τα δύο μισά που δίνουν εκείνο το απλό και απόλυτο φαινόμενο, που το ονομάζουμε φύση, φύεσθα, γέννηση, natura. " (131)
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;   Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Icon_minitimeΣαβ Νοε 14, 2009 11:12 am

Ποιο είναι λοιπόν το χειρότερο από το θάνατο;

Η απογύμνωσή του από τον έρωτα.

Ο θάνατος είναι αυτός που είναι και δεν μπορούμε εμείς να αλλάξουμε τον πανεπίσκοπο νόμο που τον ορίζει.

Ο έρωτας; Ο έρωτας είναι η μοναδική μας δυνατότητα να εξισορροπήσουμε την ύπαρξή μας και να κατακτήσουμε εκείνο το απεριχώρητο σημείο ανάμεσα στο ΕΙΝΑΙ και στο ΜΗ ΕΙΝΑΙ.

Δεν κλαίω λοιπόν τους πεθαμένους από θάνατο. Όσο και να τους κλάψεις τίποτε δεν αλλάζει. ΠΟΤΕ ΠΙΑ.

Θλίβομαι και οργίζομαι με εκείνους που διέρχονται τη ζωή τους δίχως έρωτα.

Με πρώτους και χειρότερους εκείνους που καταπίνουν το δόλωμα για ζωή μετά θάνατον. Κι εναποθέτουν εκεί φρούδες ελπίδες.

Η μόνη μας δυνατότητα αντίδρασης στην ανυπαρξία του θανάτου είναι η κατάκτηση της ενδοκοσμικής αθανασίας. Τίποτε άλλο.

Πώς και πότε ο άνθρωπος ζει πλέρια τη ζωή του και κατακτά την ενδοκοσμική αθανασία; Όταν και μόνο όταν κοιτάξει το θάνατο καταπρόσωπο. Δίχως φόβο. Δίχως παρωπίδες.

Όταν μπορεί απλά, πολύ απλά, να δεχθεί ότι θα πεθάνει και θα χαθεί όπως κάθε άλλο δημιούργημα της φύσης. Και το μόνο που το μένει είναι το ίδιο το χρέος του λουλουδιού. Να ανθίσει και να μοσχοβολήσει. Για όσο του τάχθηκε.

Το ΧΡΕΟΣ μας αυτό. Το χρέος που όρισε ο άλλος μεγάλος, ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική του:

Παράθεση :
¶θλιοι είμαστε οι άνθρωποι, άκαρδοι, μικροί, τιποτένιοι. Μα
μέσα μας, μια ουσία ανώτερη μας μας σπρώχνει ανήλεα προς
τ' απάνω.

Μέσα από την ανθρώπινη τούτη λάσπη, θεία τραγούδια
ανάβρυσαν, Ιδέες μεγάλες, έρωτες σφοδροι, μια έφοδο
ακοίμητη, μυστηριώδικη, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σκοπό,
πέρα από κάθε σκοπό.

Τέτοιος βώλος λάσπη είναι η ανθρωπότητα, τέτοιος βώλος
λάσπη είναι ο καθένας μας. Ποιο είναι το χρέος μας; Να
μαχόμαστε ν' ανθίσει ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα
τούτο της σάρκας και του νου μας.


Πολέμα από τα πράματα, πολέμα από τη σάρκα, από την
πείνα, από το φόβο, πολέμα από την αρετή κι από την
αμαρτία να δημιουργήσεις Θεό.

Πώς ξεκινάει το φως από ένα άστρο και χύνεται μέσα στη
μαύρη αιωνιότητα κι οδοιποράει αθάνατο; Το άστρο πεθαίνει'
μα το φως ποτέ του' τέτοια κι η κραυγή της ελευτερίας.

Πολέμα, από την πρόσκαιρη συνάντηση των αντίδρομων
δυνάμεων που αποτελεί την ύπαρξή σου, να δημιουργήσεις
ό,τι αθάνατο μπορεί ο θνητός απάνω στον κόσμο τούτον' μιαν
Κραυγή.

Αυτή, παρατώντας στο χώμα το κορμί που το γέννησε,
οδοιποράει και δουλεύει αιώνια.

Ένας έρωτας σφοδρός διαπερνάει το Σύμπαντο. Είναι σαν τον
αιθέρα: σκληρότερος από το ατσάλι, μαλακότερος από τον
αγέρα.

Ανοίγει, διαπερνάει τα πάντα, φεύγει, ξεφεύγει. Δεν
αναπαύεται στη θερμή λεπτομέρεια, δε σκλαβώνεται στο
αγαπημένο σώμα. Είναι Έρωτας Στρατευόμενος. Πίσω από
τους ώμους του αγαπημένου αγναντεύει τους ανθρώπους να
σαλεύουν και να βογκούν σαν κύματα, αγναντεύει τα ζώα και
τα φυτά να σμίγουν και να πεθαίνουν, αγναντεύει το Θεό να
κιντυνεύει και του φωνάζει: «Σώσε με!»

Ο Έρωτας; Πως αλλιώς να ονοματίσουμε την ορμή που, ως
ματιάσει την ύλη, γοητεύεται και θέλει να τυπώσει απάνω της
την όψη της;


Αντικρίζει το σώμα και θέλει να το περάσει, να
σμίξει με την άλλη κρυμμένη στο σώμα τούτο ερωτική κραυγή,
να γενούν ένα, να χαθούν, να γίνουν αθάνατες μέσα στο γιο.

Ζυγώνει την ψυχή και θέλει να σοφιλιάσει, να μην υπάρχουν
εγώ και συ' φυσάει απάνω στη μάζα τους ανθρώπους και
θέλει, συντρίβοντας τίς αντίστασες του νου και του κορμιού,
να σμίξουν όλες οι πνοές, να γίνουν άνεμος σφοδρός, ν'
ανασηκώσουν τη γης!

Στις πιο κρίσιμες στιγμές, ο Έρωτας συναρπάζει και σμίγει με
βία τους ανθρώπους, οχτρούς και φίλους, καλούς και κακούς,
είναι μια πνοή ανώτερη τους, ανεξάρτητη από την επιθυμία κι
από τα έργα τους. Είναι η πνοή του Θεού, η αναπνοή του,
απάνω στη γης!

Κατεβαίνει απάνω στους ανθρώπους, όπως του αρέσει. Σα
χορός, σαν έρωτας, σαν πείνα, σα θρησκεία, σα σφαγή. Δε
μας ρωτάει.

Μέσα στη σκάφη της γης, στις κρίσιμες τούτες ώρες, ο Θεός
μοχτάει να ζυμώσει τις σάρκες και τα μυαλά και να ρίξει μέσα
στον ανήλεο στρόβιλο της περιστροφής του όλη τούτη τη ζύμη
και να της δώσει πρόσωπο' το πρόσωπο του.

Δεν πλαντάζει από αηδία, δεν απελπίζεται μέσα στα
χωματένια, μουντά σωθικά τους. Δουλεύει, προχωράει,
κατατρώει τη σάρκα τους, πιάνεται από την κοιλιά, από την
καρδιά, από το φαλλό, από το νου του ανθρώπου.

Δεν είναι αυτός αγαθός οικογενειάρχης, δε μοιράζει σε όλα τα
παιδιά του ίσια το ψωμί και το μυαλό. Η Αδικία, η Σκληρότητα,
η Λαχτάρα, η Πείνα είναι οι τέσσερεις φοράδες που οδηγούν
το άρμα του απάνω στην κακοτράχαλη μας τούτη γης.

Από την ευτυχία, από την καλοπέραση κι από τη δόξα ποτέ
δεν πλάθεται ο Θεός, παρά από την ντροπή, από την πείνα
και τα δάκρυα. Σε κάθε κρίσιμη στιγμή, μια παράταξη
άνθρωποι ριψοκιντύνευαν μπροστά θεοφόροι και
πολεμούσαν, παίρνοντας απάνω τους όλη την ευθύνη της
μάχης.

Μια φορά κι έναν καιρό οι ιερείς, οι βασιλιάδες, οι αρχόντοι, οι
αστοί' και δημιουργούσαν πολιτισμούς, λευτέρωναν τη
θεότητα.

Σήμερα ο Θεός είναι αργάτης, αγριεμένος από τον κάματο,
από την οργή κι από την πείνα. Μυρίζει καπνό, κρασί κι
ίδρωτα. Βλαστημάει, πεινάει, γεννάει παιδιά, δεν μπορεί να
κοιμηθεί, φωνάζει στ' ανώγια και στα κατώγια της γης και
φοβερίζει.

Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη
σπόρους' Φωνές σηκώνουνται. Ποιος φωνάζει; Εμείς
φωνάζουμε, οι άνθρωποι' οι ζωντανοι, οι πεθαμένοι κι οι
αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας πλακώνει ο φόβος και
σωπαίνουμε.

Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από αναντρία. Μα
ξάφνου πάλι η Κραυγή ξεσκίζει σαν αϊτός τα σωθικά μας.
Γιατι δεν είναι απόξω, δεν έρχεται από αλάργα για να
ξεφύγουμε. Μέσα στην καρδιά μας κάθεται η Κραυγή και
φωνάζει.

«Κάψε το σπίτι σου!» φωνάζει ο Θεός. «Έρχουμαι! Όποιος
έχει σπίτι δεν μπορεί να με δεχτεί.

»Κάψε τις Ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου!

Όποιος έχει βρει τη λύση δεν μπορεί να με βρει.

»Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες.
Αυτοί αιώνια συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το
δρόμο τον ατέλειωτο' Έμενα!

»Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις Ιδέες
σου κι ακλούθα μου. Είμαι ο μέγας Αλήτης.

»¶κλούθα! Περπατά απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από
την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα
είδωλα τούτα, σύντριψε τα, δε χωρώ! Συντρίψου και συ για να
περάσω!»

Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο
κι ανέλπιδο χάος.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;   Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Icon_minitimeΣαβ Νοε 14, 2009 11:44 am

Φαντάσου λοιπόν εκείνη τη μαύρη ώρα. Που αποχαιρετάς άνθρωπο αγαπημένο.

Κι ακούς τριγύρω τις ψαλμωδίες. Για το απολωλός πρόβατο.

Έχετε ποτέ προσέξει τι λένε εκείνες τις ώρες;

Εσύ όμως γνωρίζεις τον άνθρωπο που ξεκινά για το μεγάλο ταξίδι. Γνωρίζεις πως πρόβατο απολωλός δεν υπήρξε. Γνωρίζεις, έχεις ζήσει, το φως που άστραψε με την ύπαρξή του. Γνωρίζεις πως ο άνθρωπος αυτός ΕΖΗΣΕ!

Δεν υπήρξε ένα ακόμη ΑΧΘΟΣ ΑΡΟΥΡΗΣ.

Το γνωρίζουν και τα λουλούδια που κρατάς - για ύστατο χαίρε: Ποιο είναι το ύψιστο χρέος.

Τα χέρια σου σφίγγουν έως θανάτου τα φουκαριάρικα τα λουλούδια. Αθέλητα. Και από οργή. Να δεις να συμβαίνει μπροστά σου και μπροστά σε όλους το χρέος!

Κι έπειτα συμβαίνει το αδιανόητο. Και όμως λογικό...

Ένα χέρι που κραυγάζει την αλήθεια. Αρπάζει το ψέμα και το πετά στην άκρη. Την εικόνα... Την εικόνα που υβρίζει τη γυμνή αλήθεια του θανάτου. "Ανάστασιν θεασάμενοι... "

Σφίγγεις ακόμη περισσότερο τα λουλούδια. Και τα κρατάς ψηλά. Να κρύψεις την οργή και το θυμό σου; Και αυτό! Κυρίως όμως για να αποδείξεις το ψέμα:

Γεννήθηκες; Θα πεθάνεις!


Αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Ο θάνατος.

'Χους ει και εις χουν απελεύσει. Γη και σποδός εγώ ειμί!΄" Τους ακούς και πάλι να ουρλιάζουν...

Η εικόνα όμως εικόνα... Και το προσδοκώ ανάστασιν νεκρών μόνιμη επωδός...

Τα λουλούδια έχουν πια εκτελέσει το χρέος τους. Σώζεται μόνο ένα. Ένα ολόλευκο. Για το δικό σου χρέος.

Το κόβεις και το προσφέρεις. Ένα μικρό αστέρι και μια γιγάντια κραυγή. Η ίδια που σπαράζει μέσα σου:

"Αυτοί υπήρξαν στη βάση τους οι έλληνες.
Θυσίαζαν στην εμορφιά, όπως
θυσιάζουν τα λουλούδια στον ήλιο.
Θέλω να ειπώ πως ζαλίζουν τον αγέρα
με τα χρώματα και τις μυρωδιές,
και την άλλη μέρα μαραίνουνται."


Δημήτρης Λιαντίνης

ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, 15
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
Zorbas
Δόκιμος
Δόκιμος



Αριθμός μηνυμάτων : 54
Registration date : 06/01/2008

Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;   Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο; Icon_minitimeΔευ Νοε 16, 2009 11:23 pm

Φοβερό που τον τελευταίο καιρό καταπιάνομαι τόσο με το θέμα αυτό, εξαφανίζομαι απο κάθε τι και ενθρονίζομαι κατάστερνα στην σκέψη της λογικής ακολουθίας.
Σαν με κρατάει εδώ η ερωτική μανία και με διαπερνά σαν πυρωμένο σίδερο μια και μόνη αδυναμία...που να της αντιταχθώ μου μοιάζει τόσο δύσκολο, όσο ένα όρος ανηφορικού πάγου...

μαζί σας είμαι και μαζί σας εξαφανίζομαι τα βράδια της ντροπής, όταν η ανάσα μου φτάνει ως το ταβάνι απάνω και σπρώχνει τον τοίχο να ενωθεί με την αδυναμία της ψυχής...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Υπάρχει χειρότερο από το θάνατο;
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: