Δια την ισορροπίαν και την αρμονίαν φέτος σου γράφω την 5η του Δεκέμβρη. Για σένα και πάλι. Έτσι κι αλλιώς για μένα φέτος δεν υφίσταται γιορτή.
Τα δικά σου όμως γενέθλια τα γιόρτασα. Κεράστηκα ακόμη και γλυκό. Γαλακτομπούρεκο. Πού να σου εξηγώ τώρα... Να σου έλεγα για τον
"Έκτο άντρα"; Τι να σου πω; Μόλις προχτές τον διάβασα κι εγώ.
Και χτες, την ώρα που κάθισα στο μικρό καφέ και παρήγγειλα το γλυκό, διάβασα για τον Σαμ. Τον πίθηκο! Που τον έστειλαν στο διάστημα και επέζησε, ανοίγοντας το δρόμο για τον άνθρωπο. Στις 4 Δεκέμβρη του 59 η ιστορία του ανθρώπου μιλάει για τον Σαμ, τον πίθηκο! Για φαντάσου!
Κάποτε, θυμάσαι; μου έστειλες μια κάρτα με έναν πίθηκο... Από το Αλγέρι ήτανε θαρρώ. Άδικα μέσα στη νύχτα σκάλιζα τα παλιά χαρτιά. Δεν τη βρήκα. Βρήκα μονάχα τα γράμματά σου. Τα γαλάζια σου γράμματα. Και στενοχωριέμαι που δε με πιάσαν τα κλάματα... Κι άσε το τραγούδι να λέει τα δικά του.
Αργότερα (ή μήπως και πριν; ) μου χάρισες εκείνο το κατακόκκινο κουκλάκι. Ούτε φωτογραφία του δεν έμεινε πια. Το είχα κρύψει στο συρτάρι, με όλα τα δικά σου... Κι έπειτα, μια νύχτα σαν απόψε, το βρήκα καταφαγωμένο από αόρατο σαράκι. Τι να έκανα; Πες μου. Το πέταξα. Εσύ; Τα κράτησες εσύ τα δικά μου γράμματα;
Τι κρατάνε οι άνθρωποι που πολύ αγαπήθηκαν όταν χωρίζουν; Που πάντα χωρίζουν, όσο και αν αγαπιούνται...
Απόψε, με τη βροχή να πέφτει σιγανά, στη νύχτα τη μεγαλύτερη του χρόνου (κι άσε και πάλι τα ημερολόγια άλλα να λένε) καταφέρνω δίχως συναισθήματα να βλέπω εκείνο το χτες. Δεν είναι που δε σε αγάπησα. Κι ας με φορτώσαν ενοχές τα γράμματά σου. Βρε συ, αληθινά σε αγάπησα. Αλλά τι είναι η αγάπη; Πίθηκος; Να τη στέλνεις ταξίδι στο διάστημα και να την καταγράφεις στα ρεκόρ γκίνες που επέζησε;
Χαζογελάω καμιά φορά και μόνο που λέω το όνομά σου. Λέω υπήρξα τυχερός άνθρωπος. Έζησα το μεγάλο έρωτα. Σε χρόνο παρελθόντα. Αλλιώς πως να ξέρεις ότι ήταν μεγάλος;
Κι αν κάτι έμεινε δεν είναι γράμματα και σκωροφαγωμένα κουκλάκια. Γαλακτομπούρεκο είναι η δική σου ανάμνηση. Γλυκιά και άσπρη σαν το γάλα. Και σαν εκείνα τα κορμιά του "Έκτου άντρα"...
Σου έστελνα κάποτε βιβλία να διαβάζεις. Τα πέταξες, είπες. Δε χωράγαν στις βαλίτσες. Σε κάποια θάλασσα μακρινή...
Αν κάποτε γράψω για σένα ένα βιβλίο, θα το πετάξεις κι αυτό;
Ξέρεις, εμείς φέτος έχουμε πένθος. Κανένας μας δε γιόρτασε γενέθλια. Ούτε κι εγώ θα γιορτάσω. Χάσαμε κάποια που πολύ αγαπούσαμε. Σήμερα είναι τα σαράντα. Γι' αυτό σου λέω, δεν έχω φέτος γενέθλια. Μόνο σκαλιστήρια μνήμης.
Και ο έρωτας ένα έχει γίνει με το θάνατο. Τόσο που ο θάνατος να μην πονά και ο έρωτας να μένει δίχως χαρά. Μόνο στιγμές. Στιγμές που ζήσαμε και δε διαγράφονται. Αυτό είναι όλο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο...
Θα ξημερώσει σε λίγο. Και η δική μας νύχτα θα τελειώσει και πάλι. Η ζωή θα συνεχιστεί. Πάντα συνεχίζεται. Και ο ήλιος θα βγει και πάλι. Κι όσο το φως του θα βλέπουμε, θα θυμόμαστε. Δε φτάνει αυτό;
Αν έφτανε, δε θα έγραφα. Κάτι φαίνεται ακόμη σου χρωστάω. Και δεν είναι ενοχές. Ένα χαζό πιθηκάκι είναι που κάποτε πατήσαμε το κουμπί και το εκτοξεύσαμε στα αστέρια. Άσε με λοιπόν να το ταξιδεύω. Ώσπου να έρθει η ώρα να πάω να το βρω.
Κι αν τίποτε άλλο δε θα σημαίνει πια, τουλάχιστον θα αξίζει το ταξίδι που μας χάρισε. Αυτό το ταξίδι που μας άνοιξε δρόμους. Αυτό και μόνο...