HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ


Αριθμός μηνυμάτων : 411
Ηλικία : 59
Location : ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Registration date : 08/10/2008

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ   ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Icon_minitimeΚυρ Δεκ 28, 2008 2:38 am

O Ωρίωνας ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος στο νυχτερινό ουρανό μπλέκει τα δάχτυλά του στην κόμη της Βερενίκης αναζητώντας όνειρα που να ταιριάζουν στην πανσέληνο. Ένα σκυλί στα πόδια του φυλάει τον ύπνο του. Άρτεμις, το τόξο σημάδεψε μιά μικρή μαύρη τελεία μεταξύ ορίζοντα και θάλασσας. Αυτό το καλοκαίρι με τη φαρέτρα σου θα σημαδέψω το τίποτα. Δεν έχω στόχους. Τι να τους κάνω άλλωστε; Χιλιάδες άστρα και τα βέλη λίγα. Στο Κρυονέρι οι φύλακες του νερού θα έχουν μορφή ψαριού και η σελήνη θα κρύβεται πίσω απ' τον ήλιο.

Εδώ δεν έχει θέση η Αφροδίτη. Τύχη και αναγκαιότητα. Ναι, Ερμή, οι δρόμοι γράφουν το όνομά σου μέχρι τη σπηλιά του αρχανθρώπου. Και κει ξεκινά το μυστήριο. Ποιός ήταν; Σίγουρα ο Ωρίωνας δε θα χαλάσει τον ύπνο του για να μας πει κι ας ξέρει. Πάντα η ανθρώπινη περιέργεια θα ερωτοτροπεί με τα μυστήρια του σπηλαίου. Η Κερυνεία θέλει γερά πόδια μα ποτέ δε θα την φτάσεις. Τα ιερά λατρεύονται, δεν αγγίζονται.

Οι Κύκλωπες θα φτιάχνουν στο αμόνι τα θεϊκά βέλη. Μα τίποτα... τίποτα δεν λερώνει τον ουρανό. Άλλωστε τα καλοκαίρια χαράζουν τα όνειρά τους στο σκοτάδι. Ποιός όμως βλέπει το χάραγμα; Δεν υπάρχουν σύνορα, οι φόβοι τα δημιουργούν. Κι οι φόβοι φτιάχνουν στρατηλάτες. Νομίζουν πως είναι η ίδια η Ιστορία. Τίποτα... τίποτα. Κρατούν πάντα αυτό που χάνουν. Τίποτα... τίποτα.

"Τρελό καρτέρι, και ολόγυρά μου
η κρυφή νύχτα και η σιγανή
μόνο γιομάτη θα είν' η καρδιά μου
από την ψάλτρα σου τη φωνή.


Και οι στρατολάτες που θα περνάνε,
και όσα τριγύρω μου ριζωμένα,
κάτι από σένα θα μου μηνάνε,
και θα μου παίρνουν κάτι από σένα
."



Όλα ένα μονοπάτι. Δεκαπενταύγουστο κρύφτηκε η σελήνη. Δε χρειαζόταν ίχνος φως. Άλλωστε ο Ωρίωνας είχε αποκοιμηθεί για πάντα στον ουρανό. Προσωπικό ζήτημα η είσοδος στη σπηλιά. Η συνάντηση με την Ιστορία, τυχαία. Στην Όλυμπο θα παραμένει ανεξερεύνητο ακόμα το σπήλαιο του Βορριά. Ίσως πρέπει να γαληνεύσει ο αέρας σαν τον ύπνο του Ωρίωνα. Άρτεμις, θα κυνηγήσεις ή θα προστατεύσεις τη νύχτα; Ο ήλιος δεν έχει χώρο στο όνειρο. Μόνο οι στρατολάτες θα αφήνουν τα βήματά τους στα μονοπάτια του βουνού. Η συνάντηση με την Ιστορία τυχαία. Η σύγκρουση αναπόφευκτη. Ευτυχώς που η σελήνη πρόλαβε να κρυφτεί στην αγκαλιά του Ενδυμίωνα πάνω στη Γκιώνα. Ασέληνος ο Αύγουστος.

Μα η ψυχή του Ενδυμίωνα γίνεται στόχος της Αρτέμιδος. Έτσι ξεκινάνε τα ταξίδια κι ας λεν πως κάποιοι ... φεύγω!!!

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Wf5b2z10
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://sotirisbotas.blogspot.com
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ   ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Icon_minitimeΔευ Δεκ 29, 2008 4:01 pm

Σωτήρη, ποιητή... μας ταξίδεψες πάλι!

Σου υποσχέθηκα, και το κάνω, να συνδέσω τη δική σου "αγκαλιά με τον Ενδυμίωνα" με τα κείμενα του Δασκάλου:

Παράθεση :


Στη δεκαετία του '20, που μαζί με το Λένιν και τον Κάφκα πέθανε και η ελληνική Ιωνία, ένας άνθρωπος στην Αμερική, ο αστρονόμος Χαμπλ, έκανε μια επαναστατική υπόθεση. Το σύμπαν, είπε, διαστέλλεται.

Οι συνέπειες στις συνέπειες που οδήγησε η σύλληψη αυτή δεν έχουν προηγούμενο.

Και για να το ειπώ ποιητικά. Με αυτή την παρατήρηση του Χαμπλ η Άρτεμη και η Αθηνά έπαψαν νά 'ναι παρθένες. Η φύση και η γνώση βιάστηκαν όχι απλώς στους μηρούς και στους υμένες, αλλά σε όλα τα βάθη και τα βύθη τους. Τώρα ο ωραίος Ενδυμίων έχει πλαγιάσει στα στήθη της σελήνης, και κοιτάει τρυφερά στα μάτια την Άρτεμη. Χωρίς να κοιμάται, και χωρίς να πεθαίνει. Και ο Τειρεσίας βλέπει επιθυμητικά και αχόρταγα το ολόγυμνο κορμί της Αθηνάς και δεν τυφλώνεται.

Και για να το ειπώ φιλοσοφικά. Με την έννοια δηλαδή των Μετά τα Φυσικά και της πρώτης θεολογίας του Αριστοτέλη, ή με το φως της νόησης και της γνώσης, όχι όμως με την ανοησία και το σκότος των θρησκειών: Η σύλληψη αυτή μας οδήγησε να αντικρύσουμε το ίδιο το σώμα του θεού. Όλα τα γνωρίζουμε τώρα πια για το θεό, εκτός από ένα. Εκτός από το νου του. Σημείο, που οι κοσμολόγοι το λένε μοναδικότητα άγνοιας του ανθρώπου, ή singularity της σχετικιστικής φυσικής, ή ανωμαλία.

Και για να το ειπώ επιστημονικά. Με την κατάκτηση του Χαμπλ ο άνθρωπος έφτασε στα όρια του χώρου και στην αρχή του χρόνου. Την απόσταση ανάμεσα σε ουρανό και γη και καταχθόνια την εμέτρησε ως την άκρη. Τώρα η terra incognita εσβήστηκε από το χάρτη. Ένας νέος γίγαντας Κολόμβος έκαμε κουνούπι τον παλαιό εκείνο που πάτησε την Αμερική. Για να μετράμε τις μέρες μας δε χρειαζόμαστε πια ούτε την πρώτη Ολυμπιάδα των ελλήνων, ούτε το Ab urbe condita της Ρώμης, ούτε την Εγίρα του Μωάμεθ, ούτε τα προ και τα μετά Χριστό των χριστιανών.

Σήμερα γνωρίζουμε σε τιμές αριθμητικές και μεγέθη μετρήσιμα το ύψος του θεού σε δισεκατομμύρια έτη φωτός. Γνωρίζουμε την ηλικία του σε δισεκατομμύρια έτη ζωής. Γνωρίζουμε το πώς εγεννήθηκε με τη μεγάλη έκρηξη, τι τρώει με το υδρογόνο, το ήλιο, και το βηρύλιο. Πώς λειτουργεί το πεπτικό του σύστημα με τις πυρηνικές συντήξεις στο εσωτερικό των αστέρων. Γνωρίζουμε πώς ασπρίζουν τα μαλλιά του με τους ερυθρούς γίγαντες και τους λευκούς νάνους, και πώς καραφλιάζει. Οι μελανές οπές του δεν έχουν τρίχες ισχυρίζεται ο Χώκιν. Γνωρίζουμε ακόμη το μέρος όπου αποπατεί με τους αστέρες νετρονίων και τις μελανές οπές, και τι λογής είναι τα περιττώματά του. Ένα κυβικό εκατοστό κόπρανα του θεού, λογουχάρη, ζυγίζει ένα δισεκατομμύριο τόνους βάρος, 10 στην δεκάτη πέμπτη gr pro cm στον κύβο. Και έχουμε ακόμη μια σπάταλη ιδέα του μέτρου της εμορφιάς του. Πόσο μας μαγεύει με τη σκέδαση των φωτονίων του, με τις αυγές του και τα λυκόφωτα, με τους κεραυνούς του και τη θάλασσα τη λεβεντοπνίχτρα. Πώς μας κοιτάει "με τη χαρά της αφθαρσίας μέσ' στα μάτια". Είδες πώς λάμπουν το πρωί μέσα στα λουλούδια του κάμπου τα ματόκλαδα του ήλιου;


Από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, σελίδες 21 - 22


Αρπάζομαι από την τελευταία γραμμή του αποσπάσματος και συμπληρώνω τους γνωστούς στίχους των Βαμβακάρη και Φράγκου:

Τα ματόκλαδά σου λάμπουν βρε
σαν τα λούλουδα του κάμπου
σαν τα λούλουδα του κάμπου βρε
τα ματόκλαδά σου λάμπουν

Τα ματάκια σου αδερφούλα βρε
μου ραγίζουν την καρδούλα
μου ραγίζουν την καρδούλα βρε
τα ματάκια σου αδερφούλα

Τα ματόκλαδά σου γέρνεις βρε
νου και λογισμό μου παίρνεις
νου και λογισμό μου παίρνεις βρε
Τα ματόκλαδά σου γέρνεις βρε

Τα ματάκια σου να βγούνε βρε
σαν και μένα δε θα βρούνε
σαν και μένα δε θα βρούνε βρε
τα ματάκια σου να βγούνε


Τι έχουμε εδώ; Είναι προφανές ότι ο Λιαντίνης την ώρα που έγραφε την τελευταία σειρά, άκουγε το μακρινό αντίλαλο του τραγουδιού. Μα όχι μόνο...

Ας ξαναγυρίσουμε στη σκηνή με τον ωραίο Ενδυμίωνα και την Άρτεμη. Κι ας ακούσουμε παράλληλα τον τροβαδούρο:

"Νου και λογισμό μου παίρνεις"
Έχεις δίκιο, αδελφέ Σωτήρη, να θαυμάζεις στο Λιαντίνη τον ποιητή. Η γραφή του και αποδεικνύεται και από τούτο το απόσπασμα είναι ποιητική. Και παρότι μας υπόσχεται πως με τη γλώσσα της επιστήμης θα μιλήσει, και το κάνει, ξαναγυρνά απροσδόκητα σε τόνους ποιητικούς. Γιατί, όπως το έχει τονίσει και σε άλλα σημεία του έργου του, η ποίηση είναι εκείνη που ανοίγει την πόρτα για όσα ο νους μας δε φτάνει.

Μια ποίηση όμως που για το Λιαντίνη κρατιέται αυστηρά σε κλασικά πρότυπα και δεν εκπίπτει ποτέ σε ρομαντικές ανοησίες. Η ποίηση για το Λιαντίνη είναι σε σολωμικά καλούπια χυμένη:

Η ποίηση είναι η λογική που έχει μετατραπεί σε εικόνες και αισθήματα.

(Πηγή: Απόσπασμα διδασκαλίας του Δημήτρη Λιαντίνη για την Αισθητική του Σολωμού, δείτε ΕΔΩ περισσότερα)

Έτσι ακριβώς πορεύεται και ο λογισμός του Λιαντίνη. Ξεκινά από τη λογική και διαρκώς μεταπλάθεται σε εικόνες και αισθήματα σε μια αέναη ποιητική δημιουργία. Ίσως και για το λόγο αυτό ο ίδιος έδωσε το στίγμα στους αναγνώστες της Γκέμμας πως κάθε φορά που θα τη διαβάζουν, θα τη βρίσκουν καινούρια...

Είναι της ποίησης ο αναπόφευγος δρόμος αυτός. Και της τέχνης γενικότερα. Που επιτρέπει ρόλο ενεργητικό στον παρατηρητή. Μετέχει και ο ίδιος στη μυσταγωγία με όλο του το οπλοστάσιο. Ποιητικό, φιλοσοφικό, επιστημονικό και σίγουρα το βιωματικό, τη βάση όλων.

Κι εδώ θα παραπέμψω σε μια άλλη πολυσυζητημένη φράση του Δημήτρη Λιαντίνη:

Το αληθινώτερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του. (Χάσμα Σεισμού, 24)

Βεβαίως και είναι η ζωή του, γιατί το βίωμα αποτελεί το υπόβαθρο το στέρεο για το γνήσιο ποιητή. Όχι η φαντασιοκοπία και οι νεφελοκοκκυγίες. Και με πονά αφάνταστα που κάποτε στάθηκα αφορμή ετούτη τη φράση του Λιαντίνη να την προσέξει (αλλά και να την παρερμηνέψει ως εκεί που άλλο δεν παίρνει) κάποιος που μόνο νεφελοκοκκυγίες έγραψε για το Δημήτρη Λιαντίνη... Μα πώς να το αποφύγει, θα μου πεις; Ο ίδιος ο Λιαντίνης και πάλι δεν είπε:

Είναι ασύλληπτη υπόθεση η βιογραφία του αληθινού ποιητή; (Τα Ελληνικά, 84)

Και είναι ασύλληπτη όσο ασύλληπτη είναι η αντίστροφη διαδρομή της ποίησης. Από τις εικόνες και τα αισθήματα να βρεθείς πίσω, στη λογική που τα γέννησε. Ή τελείως ποιητικά θα προσεγγίσεις τον ποιητή, ή ετοιμάσου να κινήσεις για το βόρειο πόλο και να καταλήξεις δίχως να το καταλάβεις στο νότιο...

Έτσι και με τον Ενδυμίωνα. Εσύ, Σωτήρη, όπως μου είπες και προφορικά, συνάντησες απρόσμενα το σπήλαιο που κάποτε ήτανε δικό του. Ο Λιαντίνης με τον Ενδυμίωνα, τον ωραίο Ενδυμίωνα, έπλασε έναν ακόμη ποιητικό του μύθο. Μου έδωσες, αδερφέ και φίλε, την ωραία αφορμή να ξανασκύψω πιο προσεκτικά στο κείμενο του Δασκάλου που μου θύμισες με τη δική σου αναφορά. Και έκπληκτη βρέθηκα να διαβάζω μαζί με τα δικά του και το ακόλουθο κείμενο που σας παραθέτω αυτούσιο:

ΠΗΓΗ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Παράθεση :


Ενδυμίων

Γιώργος Γεραλής

Στο βουνό του Λάτμου, σ’ ένα μυστικό σπήλαιο, κοιμάται ακόμα, από τα πανάρχαια χρόνια, ο ξανθός Ενδυμίων έναν ύπνο αξύπνητο.
Απόβραδο, γύριζε από τα χλοερά βοσκοτόπια με το κοπάδι του. Διαβαίνοντας τη βουνοπλαγιά, έγειρε στο έμπα της σπηλιάς να ξεκουραστεί.
Τότε, πρόβαλε ανάμεσα από μια σκοτεινή φυλλωσιά η θεά Σελήνη. Χαμογέλασε όταν τον είδε και θέλησε να παίξει μαζί του. Τον πλησίασε κι έριξε με δύναμη στα μάτια του μικρού βοσκού το χρυσό φως της.
Ο Ενδυμίων ένιωσε μια ζάλη από τη μαγική εκείνη λάμψη. Αποκοιμήθηκε ακούγοντας, σαν σε όνειρο, τα κουδούνια των αρνιών του, που ξεμάκραιναν ακολουθώντας το γνώριμο δρόμο. Αυτή ήταν η αρχή ενός ύπνου που δεν είχε τέλος.
Η Σελήνη κάθισε πλάι στον ωραίο βοσκό και τον κοίταξε με αγάπη. Ακούμπησε τα ασημένια της δάχτυλα στα κλειστά του βλέφαρα. Τίναξε στα μαλλιά του, από τα μαλλιά της, ένα κύμα δροσιάς.
― Δε θα ξυπνήσεις, ψιθύρισε.
Ήρθε πάλι την άλλη νύχτα η Σελήνη, τον ξανακοίταξε χαμογελώντας.
― Ωραία κοιμάσαι, είπε. Φυλάω για σένα μια θαυμαστή μοίρα. Αθάνατος θα υπάρχεις, σ’ ένα αιώνιο, ατελείωτο όνειρο. Είναι και τ’ όνειρο μια αλλιώτικη ζωή. Δε θα πεθάνεις ποτέ και ποτέ δε θα ξυπνήσεις.
Έφυγε αλαφροπατώντας η θεά.
Όθε διαβεί, μαγεύει τα πάντα με το χρυσό φέγγος: τους κάμπους, τις ακροθαλασσιές, τις στέγες των σπιτιών που προστατεύουν τον ειρηνικό ύπνο των ανθρώπων. Μα όταν αποτραβιέται, για ν’ ανέβει στον ουρανό η αδερφή της η Αυγή, λύνονται τα μάγια. Η πλάση ξυπνά ξαναπαίρνοντας, στο φως της μέρας, την αληθινή της μορφή.
Μονάχα ο Ενδυμίων δε θα ξυπνήσει ποτέ απ’ το μαγικό ύπνο. Κυλάει πάντα το αίμα στις φλέβες του, μα απομένει ασάλευτος, σαν να ’χει φύγει απ’ τον κόσμο. Ένα χαμόγελο αχνό έχει ζωγραφιστεί στα μισάνοιχτα χείλη του. Ίσως ονειρεύεται μια αθώα χαρά: ένα κοπάδι ασπρόμαλλα πρόβατα.

(από το βιβλίο: Γιώργος Γεραλής, Ελληνική μυθολογία Ι. Οι θεοί, Kαστανιώτης, 1999)

Διαβάστε το προσεκτικά. Και μετά κάντε την αντιπαραβολή με την εικόνα που ο Λιαντίνης μας άφησε στη Γκέμμα για τον ωραίο Ενδυμίωνα. Προσέξτε, παρακαλώ, και τη σημείωση που κάνει:

"χωρίς να κοιμάται και χωρίς να πεθαίνει"

Μπορείτε τώρα να γυρίσετε στη ζωή του Δημήτρη Λιαντίνη; Αλλά και σε όσα προσπάθησαν διάφοροι να πουν για το θάνατό του; Είναι θαρρούν μόριο ύλης ο Λιαντίνης. Και ως τέτοιο το αναλύουν. Πλάνη οικτρή. Ο Λιαντίνης είναι ποιητής. Κι αλλού θα τον ψάχνουν και αλλού θα βρίσκεται διαρκώς. Γιατί έτσι είναι γραμμένο από τη μοίρα να συμβαίνει πάντα με τους ποιητές. Ένα πουκάμισο αδειανό... Σαν το πουκάμισο που βρέθηκε κι εκεί, στη σπηλιά του Ταϋγέτου. Το ίδιο που θυμάμαι από την τελευταία του διδασκαλία να το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά... "Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη."

_________


  • Χρειάζεται να θυμίσω τι ήταν για το Λιαντίνη η Ελένη; Δείτε τότε περισσότερα στην αναφορά που είχαμε κάνει παλαιότερα ΕΔΩ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ


Αριθμός μηνυμάτων : 411
Ηλικία : 59
Location : ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Registration date : 08/10/2008

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ;   ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ Icon_minitimeΔευ Δεκ 29, 2008 8:47 pm

Αγαπητή Δανάη, τα γραφόμενά σου είναι πάντα ένα δώρο για όλους μας. Το να σου πω απλά ένα ευχαριστώ, δε λέει τίποτα. Τούτο μονάχα θα πω, η ποίηση είναι σαν τον άνεμο που μόλις ξεκινήσει αγγίζει, χαϊδεύει και κουνά όλα τα κλαδιά του δέντρου χωρίς να ρίχνει μήτε φύλλα μήτε ανθούς κάτω. Έτσι και ο Δημήτρης Λιαντίνης. Με το φύσημα το ποιητικό κινεί ό,τι αγγίζει. Και οι μαθητές του σαν τα κλαδιά του δέντρου συνεχίζουν αυτό τον αέναο χορό του ανέμου. Λόγος ποιητικός λόγος που ξεριζώνει τη λιτή πραγματικότητα της ζωής και την κάνει ιέρεια στο ναό του νου. Άλλωστε πώς θα μπορέσεις να συμπλεύσεις με τη μέρα χωρίς το φόβο του θανάτου; Ιερά τα μονοπάτια του σύμπαντος. Ιερά και του ανθρώπου. Σύμβολα όπως ο Λόγος. Άλλωστε εάν πούμε ότι η ποίηση είναι η ανάγκη να δεις τη ζωή χωρίς φόβο σίγουρα αυτή η δύναμη που διέπει τα πάντα κινεί ποιητικές διεργασίες. Αλήθεια, ο ωραίος Ενδυμίωνας λάτρεψε και λατρεύτηκε. Όχι πολλά πράγματα. Όχι τίποτα παραπάνω από την ομορφιά της φύσης. Και η σελήνη βλέποντας τα σύμβολα στα μάτια του Ενδυμίωνα θέλησε να του χαρίσει την αθανασία μέσα από ένα ύπνο "εγρήγορσης". Κι αλήθεια όσοι στρατολάτες τολμούν να μηδενίσουν την καθημερινή λιτότητα της μέρας αναζητούν τον ύπνο του Ενδυμίωνα για να κατανοήσουν την ομορφιά της ποίησης και του λόγου. Κανένας θάνατος. Ταξίδι. Ένα άχρονο ταξίδι που θα έρχεται σαν δώρο και θα φεύγει πάλι γιά όλες τις γενιές. Έτσι και ο ποιητής και στρατολάτης του Λόγου Δημήτρης Λιαντίνης δημιούργησε το δικό του σπήλαιο ανέγγιχτο από το χρόνο κι απ' τη φθορά των ανθρώπων. Ποιοί τον αναζητούν; Οι τυφλές ψυχές δεν μπορούν να δουν την ομορφιά και τη γαλήνη του Ενδυμίωνα. Το άσχημο είναι ότι μαζί με την ψυχική τους τύφλωση χάσαν και την ακοή τους. Έτσι αναμοχλεύουν για να βρουν με τα χέρια τους λάκκους νεκρών. Πώς να τους το πούμε, πως να τους εξηγήσουμε; Ότι ο Ενδυμίωνας δεν πεθαίνει ποτέ. Ότι κοιμάται και γαληνεύει μέσα στις ψυχές μας. Κι αυτός ο ύπνος είναι ο μοναδικός δρόμος για να βρούμε τα μονοπάτια που οδηγούν στην αθανασία. Εκεί λοιπόν και μόνο εκεί ο Ενδυμίωνας και ο Δημήτρης Λιαντίνης συντροφιά μπορούν να μιλάνε για τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της Σελήνης σιγοτραγουδώντας "τα ματόκλαδά σου λάμπουν" ...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://sotirisbotas.blogspot.com
 
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-
Μετάβαση σε: