¶κουσα κάτι όμορφο προχτές, στο σεμινάριο, και στο αφήνω εδώ:
"Είμαστε ό,τι κατανοούμε". (Χάιντεγγερ) Ψάχνεις συντονισμούς. Γιατί; Παρέλαση ετοιμάζεις;
Θα έλεγα, όχι ως μαμά, ψάξε τη γνώση. Δε χρειάζεται να γίνεις Κολόμβος στη θέση του Κολόμβου...
Ωραίο το παιχνίδι των λέξεων, αλλά η γραφή οφείλει να είναι συνάντηση με τη βαθύτερη αλήθεια μας.
Ναι, έχουν ουσία και οι ερωτήσεις. Με τέτοιο καταιγισμό όμως νιώθει κανείς πως γράφει διαγώνισμα. Έστω και αν προς το τέλος διαβάζει:
- Παράθεση :
- Το ξέρω δεν θα μου πεις... Ίσως να μην θέλω πραγματικά να μάθω και εγώ... Μπορεί και να ξέρω τις απαντήσεις. Μπορεί και να φοβάμαι. Μπορεί...
Ρωτάς λοιπόν για να ρωτήσεις; Μοιράζεσαι τι τελικά; Το φόβο; Φόβο για ποιο πράγμα; Για την αλήθεια;
Ή φόβο που μεγαλώνεις; Και καταλαβαίνεις καλύτερα όσα μέχρι χτες ήταν άγνωστα;
Ποιος ξέρει, ίσως να έφταιξε και ο τίτλος σου για τούτη την απάντηση. Μου θύμισε εκείνον τον πολύ γνωστό: "Μαμά, γεράζω!!! "