HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Loukia Sofou
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
Loukia Sofou


Αριθμός μηνυμάτων : 377
Registration date : 10/12/2007

"ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ   "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Icon_minitimeΔευ Μαρ 03, 2008 12:53 pm

Η ΒΡΟΧΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΗΜΑ

Το είχε αισθανθεί αυτός. Το σήμα είχε δοθεί. Η βροχή!

Ηταν το πρωϊ της 7ης Απριλίου – η ημέρα της αυτοχειρίας. Όλη μέρα έβρεχε. Εκείνη μόνο την ημέρα. Όχι, στη ζωή του Γιαννόπουλου δεν έβρεχε συνεχώς. Τη ζωή του την καταδίωκε ένας ήλιος ανελέητος. Τυχερός ήταν. Τον καταδίωκε αυτό που λάτρευε, το φως. Το έσβησε, για να φύγει.

Αυτός, ο πρώην λιτοδίαιτος, έτρωγε τώρα λουκούλλεια γεύματα. Απολάμβανε την παρέα των φίλων. Σαν καταδικασμένος σε θάνατο , πραγματοποιούσε τις τελευταίες επιθυμίες του.
Επήγε στον κινηματογράφο με το ζεύγος Κατσίμπαλη. Συζήτησε με κάποιον λαϊκό τύπο, και κατελήφθη από μια αλλόκοτη ευθυμία που προσέλκυσε την προσοχή όλων των γύρω του.

Αργότερα, όταν το γκαρσόνι τους σέρβιρε μια μπύρα, ανέσυρε από τις τσέπες του το διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ «Το Τριαντάφυλλο και το Αηδόνι» που είχε μεταφράσει ο ίδιος για το περιοδικό Παναθήναια, και άρχισε να τους το διαβάζει. Η φωνή του ήταν βραχνή και αλλοιωμένη από τη συγκίνηση. Ανακάλυπτε τη σχέση μεταξύ του ίδιου και του αηδονιού, το οποίο δέχτηκε να καρφώσει στην καρδιά του το αγκάθι μιας τριανταφυλλιάς για να βάψει με το αίμα του άλικο ένα τριαντάφυλλο. Έπειτα αναστέναξε, και είπε σε άλλο τόνο:

«Αύριο θα κάμω μία εκδρομή», αλλά δεν αποκάλυψε τον τόπο του προορισμού.

Ψώνισε φαγητό και μπύρα, για να πάρει μαζί του. Πριν αποχωρίσει το ζευγάρι των φίλων του, τους αγκάλιασε «συγκεκινημένος και άφωνος».

Δεν τον είδαν που αναλύθηκε σε δάκρυα αργότερα. Δεν θα τους ξανάβλεπε. Την επομένη, {…..} ο Γιαννόπουλος έφθασεν εφ’αμάξης υπό ραγδαίαν βροχήν. Παρά τι μικρόν φυλακείον εκεί εκάθισεν, έφαγεν, έπιε μπύραν και εζήτησεν από τον αμαξάν να αποζεύξη ένα άλογο {…} μετά τούτο, ίππευσε στεφανωμένος με αγριολούλουδα, και, αφού ανήρτησεν επάνω του ένα κομψόν σάκκον πλήρης βαρών κ’επλύθη με αρώματα, όρμησε προς τα μαινόμενα κύματα και την ανοιξιάτικην μπόραν με απερίγραπτον τραγικήν ορμήν.

Όταν έφθασε, καβάλλα εις το άλογο που εκολυμβούσεν, εις τα βαθειά, τότε επυροβόλησε κατά της κεφαλής του και εχάθη, ενώ το άλογο αγριεμένο και ρουθουνίζον, επανήλθε εις την ακτήν.

Από τα χέρια του αμαξά η εξαδέλφη του έλαβε μια ανθοδέσμη με πασχαλιές. Όπως το λέει ο Έλιοτ στην Έρημη Χώρα, «πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη».

ΣΤΟ ΒΥΘΟ

Αυτός ήταν ο Γιαννόπουλος. Αυτό ήταν το τέλος του. Αυτόν το δρόμο προς τον Σκαραμαγκά τον είχε πάρει από νωρίς. Από τότε που συνόδευε τη Λασκαρίδου εκεί για να ζωγραφίσει.

Αυτός ο δρόμος οδηγούσε κατευθείαν στο βυθό. Ο βυθός βρισκόταν σε μεγάλο βάθος. Γι’αυτόν το λόγο δεν μπορούσε να μείνει εκεί. Θα ανέβαινε πότε στον αφρό, και πότε θα βυθιζόταν.

Mόνο ένας που αγαπούσε τη ζωή με το ασίγαστο πάθος που την αγαπούσε αυτός, μόνο ένας που μισούσε το θάνατο όπως αυτός μπορούσε να ορμήσει τόσο αποφασιστικά στην αγκαλιά του.

Κατάπληκτοι από τον αιφνίδιο θάνατο του Περικλή Γιαννόπουλου στα κυανά νερά του Σκαραμαγκά οι κύκλοι λογίων και καλλιτεχνών, γράφουν οι εφημερίδες. Κατάπληκτοι· όχι λυπημένοι. Λέει ο Καμπούρογλου:

Η τελευταία του επιθυμία ήτο να μη δώσωμεν εις τον θάνατον άλλην έννοιαν από εκείνην την οποίαν ο ίδιος έδιδε, μίαν μετάβασιν δηλαδή εις την φύσιν από της οποίας προήλθομεν «σαν παρακλάδι τυχαίο», ως συνήθιζεν να λέγη.

Στην ερώτηση του συντάκτη της εφημερίδας γιατί προτίμησε αυτόν τον τρόπο θανάτου, ο Καμπούρογλου απάντησε:

Όταν απέθανε ο Μωρεάς, ενθυμούμαι ότι ωμιλήσαμεν σχετικώς με το κάψιμον του νεκρού του και ότι του είπα :

«Τι ευτυχής εξάτμισις του σώματος!»

«Όχι», μου είπε. «Αλλού μάλιστα, εδώ όμως δεν έχουμε φράγκικα βρωμοχώματα. Εδώ έχουμε το ωραίο χωματάκι της Αττικής. Έπειτα έχουμε την θάλασσα και τι θάλασσα!».

Τότε τον ηρώτησα: «Μα τι, προτιμάς, δηλαδή, το πνίξιμο;».

«Όχι αδελφέ, σα βάτραχος θα πεθάνη κανείς; Θυμάμαι τον Αλεκτορίδη και με πιάνει φρίκη…»

Οι φίλοι άρχισαν να σκέφτονται τρόπους για να τον κάνουν να αναβάλει. Υπολόγιζαν πως μία αναβολή θα οδηγούσε στη ματαίωση της ειλημμένης απόφασης. Έπρεπε να τον εμποδίσουν.

Του πρόσφεραν, λοιπόν, δύο καλούς λόγους για να αναβάλει: ο πρώτος ήταν ο θείος της μητέρας του, ο Χαιρέτης, τον οποίο υπεραγαπούσε. Του είχαν μηνύσει τις ανησυχίες τους, και αυτός ετοιμαζόταν να τον επισκεφθεί, τάχα ξαφνικά.

Ο δεύτερος ήταν ένας πλούσιος φίλος, εγκατεστημένος στο εξωτερικό, που θα του τηλεγραφούσε πως τον έχει απόλυτη ανάγκη. «Ατυχώς, το τηλεγράφημα τούτο έφθασε την επομένην του θανάτου του».

Και ο παππούς δεν πρόλαβε παρά μόνο την κηδεία του – αφού ο Γιαννόπουλος φρόντισε να μην προλάβει. Αυτός είχε ήδη καβαλικέψει το άτι του που τριπόδιζε στον αφρό της τελευταίας του υγρής κατοικίας.

Την επομένη και μεθεπομένη συνέχιζε να βρέχει. Ο Γιαννόπουλος ήταν άφαντος, φίλοι και συγγενείς δεν αμφέβαλλαν πια πως είχε πραγματοποιήσει αυτό που σχεδίαζε.

Στην ερώτηση του συντάκτη της εφημερίδας Εμπρός ποια είναι η γνώμη του για τον Γιαννόπουλο από καλλιτεχνική άποψη, ο Καμπούρογλου απάντησε :

Τον θεωρώ ως τον τελευταίον Αθηναίον των καλών χρόνων. Ως ένα πλόκαμον κισσού ερπίζοντα επάνω εις αρχαίον μάρμαρον. Δεν θα ίδη πλέον ο ναός της Απτέρου Νίκης ρόδα κάθε πρωϊ προσφερόμενα ως θυσίαν, και αν αυτό το κάμει άλλος τις θα είναι μίμησις, θα είναι προσποίησις.

Αι άκανθαι της Αττικής, την μυστηριώδη καλλιτεχνικήν γοητεία των οποίων τόσον είχεν εννοήσει, δεν θα εύρουν πλέον θαυμαστήν και συλλέκτην, εις τον τόπον όστις παρήγαγε το γλυκύτερον μέλι και το πικρότερον κώνειον.

Όταν έβαζε λευκά γάντια και φορτωμένος από άνθη ανήρχετο εις την Ακρόπολιν δια να προσευχηθεί εις τον ναόν του υπάτου Κάλλους, ο τόπος των φρονίμου εξωτερικού και των πρακτικοτέρων σκέψεων, τον εθεώρει ακαταλόγιστον.

Δια να εκδηλώνουν δε προς αυτόν τον θαυμασμόν των όσοι ξένοι και ξένοι τον εγνώρισαν τούτο σημαίνει ότι εις όλους τους τόπους αι εκκεντρικότητες δεν θεωρούνται παραφροσύναι.

Τελευτών ο ευγενής ομιλητής», συνεχίζει ο συντάκτης της εφημερίδας Εμπρός χαρακτήρισε τον Γιαννόπουλο «φύση καλλιεργημένη πολλών αιώνων. Η μητέρα του, διότι της μητρός το αίμα κληρονομεί συνήθως ο υιός, ήτο Χαιρέτη, βυζαντινής αριστοκρατικής οικογενείας γόνος, ήτις κατέφυγεν εις Κρήτην και κατόπιν εις Κέρκυραν με τον λείψανον του Αγίου Σπυρίδωνος {…}

Διά τα ολίγα έργα τα οποία αφήκε θα γραφούν πολλά. {…} Η φιλοπατρία του ήτο απαράμιλλος {…} ήτο γενναιότερος και από τον Βύρωνα, με τον οποίον είχε πολλά εις την αισθητικήν αντίληψίν του ενσαρκωμένου Κάλλους {…} διότι ουδέποτε κατεδέχθη να έχη όπλον όταν διέσχιζε βουνά και διημέρευε εις τας ερήμους χαράδρας ή διενυκτέρευεν εις νυμφολήπτων σπήλαια.

Φίλοι τέλεσαν αυτοσχέδιο μνημόσυνο πριν ακόμη βρεθεί το πτώμα του ποιητή. «Κάποιος μάλιστα εξ αυτών επροχώρησεν και εσκόρπισεν αττικά ία και λευκά τριαντάφυλλα επάνω εις το γλαυκόν άπειρον το οποίον σκεπάζει τον ωραίον νεκρόν».

Η βροχή είχε πλέον σταματήσει. Η θάλασσα ημέρεψε, αφού ο Γιαννόπουλος ήταν ασφαλισμένος στο βυθό της. Τώρα δεν υπήρχε πια λόγος να μην αποκαλύψει το πτώμα του.

Η θάλασσα δεν θα τηρούσε την επιθυμία του, να τον κρατήσει στα σπλάχνα της. Οι οικείοι του δεν μπορούσαν να αφήσουν το νεκρό σώμα του να αποσαρκωθεί. Μόνο ζωντανά πλάσματα κρύβει ο βυθός, και απολιθώματα. Ούτε ο πρώτον ήταν, ούτε σε απολίθωμα είχε μεταβληθεί.

………………………………………………………………………………………..

Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Κώστα Γιαννόπουλου «Περικλής Γιαννόπουλος – Πορτραίτο που κάηκε στο φως», σε Εκδόσεις Ηλέκτρα. Τιμή «Πολιτείας» 13,50€
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

"ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ   "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Icon_minitimeΚυρ Σεπ 06, 2009 11:08 pm

"ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Gianno10

Περικλής Γιαννόπουλος

δια χειρός Σοφίας Λασκαρίδου



ΠΗΓΗ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

"ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ   "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Icon_minitimeΔευ Σεπ 07, 2009 12:11 am

Να που απρόσμενα - πάντα έτσι - όλα γίνουνται ένα. Ο μαγικός και υπέροχος αριθμός ένα.

Μονολίθι... λάκκοι στην άμμο ... σανδάλια...

Ιλισός... σχολειό... Λασκαρίδου...

Σωκράτης... Λυκούργος... Αργυρόκαστρο...

Πόντος...

και τώρα Γιαννόπουλος!

Το περίφημο πορτρέτο με κάρβουνο που φιλοτέχνησε για τον ποιητή η Σοφία Λασκαρίδου, η πρώτη γυναίκα σπουδάστρια στο σχολείο των τεχνών...

Πριν φύγω, που θα φύγω, το ήθελα και το θέλω ένα οδοιπορικό τελευταίο σε όσα αγάπησα σ' αυτή την πόλη. Να κρατήσω τις τελευταίες αναμνήσεις. Σαφώς και είναι πολλά εκείνα που αγάπησα εδώ. Γι' αυτό θα φύγω.

Δεν μπορώ άλλο να τη βλέπω να χάνεται στο τέλμα.

Χειρότερο και από το τέλμα στις όχθες του Ιλισού...

Ένα φίδι. Προχτές βρέθηκε στο νέο σχολείο ένα φίδι. Άκου να δεις! Πώς γλίτωσε ένα φίδι μέσα στον αστικό ιστό;

Φαίνεται πως δεν έσβησε ολωσδιόλου η ζωή εκεί στον πώς τον λεν τον ποταμό...

Σου είπα ότι φέτος, τελευταία ελπίζω χρονιά στην Αθήνα, θα δουλεύω εκεί; Στις όχθες του Ιλισού! Με ξετρελαίνει η ιδέα... Άκου στις όχθες του Ιλισού!

Η βροχή λες να είναι σήμα; Η καταιγίδα που ετοιμάζει ο ουρανός της πόλης; Δεν ξέρω. Τα σήματα τα βλέπω εδώ και καιρό. Δεν είναι μόνο η βροχή.

Και λέω τέχνη να αφήνεσαι να σε οδηγούν. Τα σημεία και τα σήματα...

Μα τι ψάχνεις τώρα να βρεις; Μην την κάνω κι εγώ; Σιγάααααα, κουλάρησε. Πού τέτοια χάρη. Αυτά είναι μόνο για τους ποιητές. Ποιητική αδεία που λέγουν.

Κι άσε τους χαζοβιόληδες και τους αλλοπαρμένους να φαντασιώνουν. Ποιητικά σου λέω έγιναν όλα. Γι' αυτό και δε βρίσκω άλλο να σου πω. Τι να πεις; Εικασίες για το τι ήθελε να σημάνει ο ποιητής;

Άσε. Προτιμώ πιο γήινα πράγματα. Και περιπάτους προτιμώ και ονειρεύομαι με τους φετινούς μου μαθητές στις όχθες του Ιλισού. Να μαζέψουμε τζιτζίκια!!!

Το θυμάσαι; Για το τζιτζίκι μιλάω. Που όρμησε ξαφνικά μια νύχτα αυτού του καλοκαιριού πάνω στο λαπ τοπ και έτρεχα και δεν έφτανα. Είδες που σου λέω; Τα σημεία και τα σήματα περίσσεψαν... Όπως και τα σαλιγκάρια και οι αράχνες στο Σήμα του.

Αλήθεια, τι ξέρεις για τη Σοφία Λασκαρίδου; Συνήθως προσέχουμε τους άντρες και ξεχνάμε τις γυναίκες. Ίδια με Καρυωτάκη και Πολυδούρη. Ίδια με τόσες άλλες περιπτώσεις.

Βραβείο Λασκαρίδου. Αικατερίνης Λασκαρίδου. Και μια υποτροφία στο Παρίσι που πετάχτηκε στα σκουπίδια.

Διάβαζα σήμερα και βούρκωνα το γράμμα μιας κοπέλας. Την ξέρεις τη Ντουιγκού Ασένα; Την τουρκάλα που έγραψε βιβλίο για τη γυναίκα και ξέχασε το όνομα. Γιατί στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Έτσι κι αυτό το κορίτσι που με έκανε σήμερα να κλάψω. Στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη.

Η Ντουιγκού. Έγραψε και το Έρωτας είναι θα περάσει. Να το διαβάσεις. Ή μάλλον να διαβάσεις όλα όσα έγραψε.

Οι γυναίκες δε χρειάζεται να αυτοκτονήσουν. Όχι τουλάχιστον για τους λόγους που αυτοκτονούν οι άντρες. Η Δέλτα για παράδειγμα... μα αν θες και η Γώγου. Ακραίες περιπτώσεις και απελπισμένες. Οι άλλες αυτοκτονούν κάθε μέρα και από λίγο.

Όχι, δεν πήγα σήμερα στο μνημόσυνο. Στο αυτό της μάνας του... άκου στο αυτό της μάνας του! Γιατί να πάω; Ήρθε εκείνη στο δικό μου;

Ψάχνεις ακόμη να βρεις τι λέω; Μα εγώ δεν τα λέω σε σένα. Με μένα μιλάω. Κι άδικα, ακούς; άδικα μπαινοβγαίνεις για να δεις πότε θα τελειώσει η ραστώνη και του φετινού καλοκαιριού. Να αρχίσουμε και πάλι τις λιαντινιάδες...

Ατύχησες. Πέρυσι μαγειρεύαμε τουρλού. Φέτος ταξιδέψαμε τον Αχέροντα και χορέψαμε με τις Αμαδρυάδες του Τζουρλόγγου. Προγύμνασμα για να κυνηγήσουμε τζιτζίκια στον Ιλισό.

Και λέω καληνύχτα. Φέτος θα λέω νωρίς καληνύχτα. Πώς αλλιώς θα κυνηγήσω τζιτζίκια εκεί κάτω;

Παρέα με το Λυκούργο. Και τους νόμους του...

Εγώ, που έμαθα κάποτε κολύμπι στο Σκαραμαγκά...

Χρόνια πριν μάθω για το Γιαννόπουλο

Κι έφτασα φέτος να κολυμπήσω στο Μονολίθι

χωρίς να ξέρω και πάλι για τον ποιητή...

Τελικά, ξέρεις, άντε να σου πω και σένα κάτι...

Το μόνο που έχει νόημα είναι να κολυμπάς για σένα. Και ποτέ για κανέναν άλλο. Όποιον άλλο. Ακόμη και για τους ποιητές...

Έτσι κι αλλιώς αυτοί μιλήσανε με τη γλώσσα του Νίτσε. Και έπειτα τράβηξαν μονάχοι.

Ποιος σου είπε ότι έχουμε δικαίωμα να χαλάσουμε τη μοναξιά τους;

Σώπα λοιπόν. Και άκου τα τζιτζίκια...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

"ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ   "ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Icon_minitimeΔευ Σεπ 07, 2009 12:28 am

Loukia Sofou έγραψε:
Η ΒΡΟΧΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΗΜΑ

Το είχε αισθανθεί αυτός. Το σήμα είχε δοθεί. ....

Έπειτα αναστέναξε, και είπε σε άλλο τόνο: «Αύριο θα κάμω μία εκδρομή», αλλά δεν αποκάλυψε τον τόπο του προορισμού. Ψώνισε φαγητό και μπύρα, για να πάρει μαζί του. Πριν αποχωρίσει το ζευγάρι των φίλων του, τους αγκάλιασε «συγκεκινημένος και άφωνος».

Δεν τον είδαν που αναλύθηκε σε δάκρυα αργότερα. Δεν θα τους ξανάβλεπε.

Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Κώστα Γιαννόπουλου «Περικλής Γιαννόπουλος – Πορτραίτο που κάηκε στο φως», σε Εκδόσεις Ηλέκτρα. Τιμή «Πολιτείας» 13,50€

Έβρεχε; Δε θυμάμαι να έβρεχε... Μόνο το κρύο που ήταν διαβολεμένο.

Κι έπειτα τη μουσική που μου τρύπαγε τα τύμπανα.

Δεν έβρεχε. Ήξερα όμως πως δε θα σε ξαναδώ.

Σε χαιρέτησα, σας χαιρέτησα, πάνω από τους αρχαίους τάφους.

Και γυρίζοντας στο σπίτι θυμήθηκα τον Έλιοτ. Αχ αυτοί οι άνθρωποι...

Ένα πορτρέτο που κάηκε στο φως. Και συ μου έλεγες να το φωτογραφίσω...

Εκείνος; Εκείνος το μόνο που ζήτησε ήταν:

Αφάνισέ μας μες στο φως...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
"ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΤΕΧΝΕΣ-
Μετάβαση σε: