Να που απρόσμενα - πάντα έτσι - όλα γίνουνται ένα. Ο μαγικός και υπέροχος αριθμός ένα.
Μονολίθι... λάκκοι στην άμμο ... σανδάλια...
Ιλισός... σχολειό... Λασκαρίδου...
Σωκράτης... Λυκούργος... Αργυρόκαστρο...
Πόντος...
και τώρα Γιαννόπουλος!
Το περίφημο πορτρέτο με κάρβουνο που φιλοτέχνησε για τον ποιητή η Σοφία Λασκαρίδου, η πρώτη γυναίκα σπουδάστρια στο σχολείο των τεχνών...
Πριν φύγω, που θα φύγω, το ήθελα και το θέλω ένα οδοιπορικό τελευταίο σε όσα αγάπησα σ' αυτή την πόλη. Να κρατήσω τις τελευταίες αναμνήσεις. Σαφώς και είναι πολλά εκείνα που αγάπησα εδώ. Γι' αυτό θα φύγω.
Δεν μπορώ άλλο να τη βλέπω να χάνεται στο τέλμα.
Χειρότερο και από το τέλμα στις όχθες του Ιλισού...
Ένα φίδι. Προχτές βρέθηκε στο νέο σχολείο ένα φίδι. Άκου να δεις! Πώς γλίτωσε ένα φίδι μέσα στον αστικό ιστό;
Φαίνεται πως δεν έσβησε ολωσδιόλου η ζωή εκεί στον πώς τον λεν τον ποταμό...
Σου είπα ότι φέτος, τελευταία ελπίζω χρονιά στην Αθήνα, θα δουλεύω εκεί; Στις όχθες του Ιλισού! Με ξετρελαίνει η ιδέα... Άκου στις όχθες του Ιλισού!
Η βροχή λες να είναι σήμα; Η καταιγίδα που ετοιμάζει ο ουρανός της πόλης; Δεν ξέρω. Τα σήματα τα βλέπω εδώ και καιρό. Δεν είναι μόνο η βροχή.
Και λέω τέχνη να αφήνεσαι να σε οδηγούν. Τα σημεία και τα σήματα...
Μα τι ψάχνεις τώρα να βρεις; Μην την κάνω κι εγώ; Σιγάααααα, κουλάρησε. Πού τέτοια χάρη. Αυτά είναι μόνο για τους ποιητές. Ποιητική αδεία που λέγουν.
Κι άσε τους χαζοβιόληδες και τους αλλοπαρμένους να φαντασιώνουν. Ποιητικά σου λέω έγιναν όλα. Γι' αυτό και δε βρίσκω άλλο να σου πω. Τι να πεις; Εικασίες για το τι ήθελε να σημάνει ο ποιητής;
Άσε. Προτιμώ πιο γήινα πράγματα. Και περιπάτους προτιμώ και ονειρεύομαι με τους φετινούς μου μαθητές στις όχθες του Ιλισού. Να μαζέψουμε
τζιτζίκια!!!
Το θυμάσαι; Για το τζιτζίκι μιλάω. Που όρμησε ξαφνικά μια νύχτα αυτού του καλοκαιριού πάνω στο λαπ τοπ και έτρεχα και δεν έφτανα. Είδες που σου λέω; Τα σημεία και τα σήματα περίσσεψαν... Όπως και τα σαλιγκάρια και οι αράχνες στο Σήμα του.
Αλήθεια, τι ξέρεις για τη Σοφία Λασκαρίδου; Συνήθως προσέχουμε τους άντρες και ξεχνάμε τις γυναίκες. Ίδια με Καρυωτάκη και Πολυδούρη. Ίδια με τόσες άλλες περιπτώσεις.
Βραβείο Λασκαρίδου. Αικατερίνης Λασκαρίδου. Και μια υποτροφία στο Παρίσι που πετάχτηκε στα σκουπίδια.
Διάβαζα σήμερα και βούρκωνα το γράμμα μιας κοπέλας. Την ξέρεις τη Ντουιγκού Ασένα; Την τουρκάλα που έγραψε βιβλίο για τη γυναίκα και ξέχασε το όνομα. Γιατί στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Έτσι κι αυτό το κορίτσι που με έκανε σήμερα να κλάψω. Στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη.
Η Ντουιγκού. Έγραψε και το Έρωτας είναι θα περάσει. Να το διαβάσεις. Ή μάλλον να διαβάσεις όλα όσα έγραψε.
Οι γυναίκες δε χρειάζεται να αυτοκτονήσουν. Όχι τουλάχιστον για τους λόγους που αυτοκτονούν οι άντρες. Η Δέλτα για παράδειγμα... μα αν θες και η Γώγου. Ακραίες περιπτώσεις και απελπισμένες. Οι άλλες αυτοκτονούν κάθε μέρα και από λίγο.
Όχι, δεν πήγα σήμερα στο μνημόσυνο. Στο αυτό της μάνας του... άκου στο αυτό της μάνας του! Γιατί να πάω; Ήρθε εκείνη στο δικό μου;
Ψάχνεις ακόμη να βρεις τι λέω; Μα εγώ δεν τα λέω σε σένα. Με μένα μιλάω. Κι άδικα, ακούς; άδικα μπαινοβγαίνεις για να δεις πότε θα τελειώσει η ραστώνη και του φετινού καλοκαιριού. Να αρχίσουμε και πάλι τις λιαντινιάδες...
Ατύχησες. Πέρυσι μαγειρεύαμε τουρλού. Φέτος ταξιδέψαμε τον Αχέροντα και χορέψαμε με τις Αμαδρυάδες του Τζουρλόγγου. Προγύμνασμα για να κυνηγήσουμε τζιτζίκια στον Ιλισό.
Και λέω καληνύχτα. Φέτος θα λέω νωρίς καληνύχτα. Πώς αλλιώς θα κυνηγήσω τζιτζίκια εκεί κάτω;
Παρέα με το Λυκούργο. Και τους νόμους του...
Εγώ, που έμαθα κάποτε κολύμπι στο Σκαραμαγκά...
Χρόνια πριν μάθω για το Γιαννόπουλο
Κι έφτασα φέτος να κολυμπήσω στο Μονολίθι
χωρίς να ξέρω και πάλι για τον ποιητή...
Τελικά, ξέρεις, άντε να σου πω και σένα κάτι...
Το μόνο που έχει νόημα είναι να κολυμπάς για σένα. Και ποτέ για κανέναν άλλο. Όποιον άλλο. Ακόμη και για τους ποιητές...
Έτσι κι αλλιώς αυτοί μιλήσανε με τη γλώσσα του Νίτσε. Και έπειτα τράβηξαν μονάχοι.
Ποιος σου είπε ότι έχουμε δικαίωμα να χαλάσουμε τη μοναξιά τους;
Σώπα λοιπόν. Και άκου τα τζιτζίκια...