Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, τη ρεζέρβα να τους πάρω!

Μεγάλη Τετάρτη έχουμε; Διακοπές δηλαδή; Και ετοιμαζόμαστε και για την Ανάσταση; Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες και πιστεύοντες και μη πιστεύοντες;

Λοιπόν αυτή την Ανάσταση το έχω πάρει απόφαση να τη γιορτάσω και δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν και τίποτε να τη χαλάσει. Το εξήγησα και αλλού πως το έχουμε όλοι μας ανάγκη. Όλο το τσούρμο.

Όλοι μας έχουμε κάθε λόγο να καθόμαστε και να κλαίμε από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Η καρδούλα του καθενός ξέρει το γιατί και δε χρειάζεται να βγάλουμε ντελάλη. Μα ακριβώς γι' αυτό φέτος θα το κάψουμε. Τρέλα; Ναι, ελληνική. Σαν και την ακόλουθη:


Το ξέρατε ότι το συγκεκριμένο άσμα είναι το τελευταίο δημοτικό τραγούδι του λαού μας; Έτσι τουλάχιστον γράφει ο Δημήτρης Λιαντίνης στα Ελληνικά του (σελ. 99 )

Παράθεση :

Ο Σαλταδόρος θα γραφτεί στο ληξιαρχείο ως η στερνή επαναβίωση, η ηρωική και η επιτύμβια, του κλέφτικου Των Κολοκοτρωναίων. Στην Κατοχή τα αυτοκίνητα της Κομμαντατούρας των γερμανών είχαν πια εκτοπίσει τα άλογα. Που τα καβάλαγαν οι Κολοκοτρωναίοι, μπαίνανε στις εκκλησιές και προσκύναγαν, σαν τον αη - Γιώργη και σαν τον αη - Δημήτρη.

Εμείς σήμερα ούτε άλογα έχουμε ούτε και Γερμανούς για να σαλτάρουμε και να τους πάρουμε τη ρεζέρβα. Έτσι ελλείψει άλλων ευκαιριών για ηρωικά κατορθώματα μερικοί σαλτάρουν και αρπάζουν φωτογραφίες.

Παιδάκια... Πάσχα έχουμε. Και δεν το χαλαλίζουμε σε κανέναν. Εμείς εδώ έχουμε κιόλας ανοίξει τις νταμιζάνες με το άγιο ρεμέντιο του Διονύσου. Και τις μουσικές και γλεντάμε. Εσείς συνεχίστε τα σάλτα κι εμείς τους χορούς. Το πολύ πολύ να σας χαρίσουμε και κανένα τραγούδι. Ως εκεί.

Όχι όμως το Σαλταδόρο. Αυτό το αφιερώνουμε εξαιρετικά στο Δάσκαλο. Όχι για όσα έγραψε στα Ελληνικά, αλλά γιατί μικρό έτσι τον εφώναζε ο μπάρμπας του ο "Μαρίδας": Σαλταδόρο!

Μόνο που ο Λιαντίνης δε βούταγε φωτογραφίες. Αυτός σάλταρε σε κορυφές και άφηνε το χνάρι του σε κράκουρα και δειράδες, στην πέτρα του καιρού, και στο σωρό τα χαλάσματα του κόσμου.

"Αχνάρι και τύπος, που το καμαρώνουνε τα βλέμματα της γης, και το χειροκροτεί η σιγή του ουρανού."

Και η συνέχεια στο αφιέρωμα για μάγκες και μαγκάκια...

Σαλταδόρος ο Δάσκαλος; Θα τις έκανε ως φαίνεται τις σκανταλιές του μικρός. Διαβάζοντάς το θυμήθηκα συνειρμικά πως στο ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ ( 167 ) έχει παραθέσει έναν πίνακα του Πικάσο "Τους Σαλτιμπάγκους":


Τίτλος του κεφαλαίου: Ο Όμιλος των δεξιοτεχνών

Είναι η συνέχεια της Πόλης των Αθλιοτήτων, της πρώτης εκλογής των ανθρώπων στις Ελεγείες του Ρίλκε, από όπου παραθέτω τα κάτωθι:

"Ο άνθρωπος παραδινόμενος στην περιοχή των πλασμάτων δεν μπορεί να θεωρηθεί πλάσμα, αλλά μεταβάλλεται σε ζώο ή κτήνος."

"Η πόλη των αθλιοτήτων σχηματίζεται από τη συνοίκηση των ανθρωπίνων ομάδων, των οποίων η βιοτική σκοποθεσία προσδιορίζεται κυρίως από την ικανοποίηση εκείνων των αναγκών, που συμπίπτουν με τις ανάγκες των πλασμάτων, έχουν δηλαδή σαν κέντρο τη σφαίρα της υλικής πραγματικότητας. "

"Οι σκοποί ξεπέφτουν στις σκοπιμότητες, το στοιχείο της δημιουργίας αποφορτίζεται από τη σώρευση της φυσικής γοητείας, και των όντων το νόημα υποχωρεί στων ανθρώπων την παράνοια."

"... το κατάστημα του ανθρώπινου συναγελασμού το περιβάλλει ένας υπόκωφος θόρυβος, ένας ψόφος, που δεν έχει πηγή και ποιόν. Η καθημερινή βιοποριστική αεικινησία μεταβάλλει τη ζωή της άθλιας πόλης σ' έναν ορυμαγδό συμπτώσεων, απατών, ανεπίκαιρων ζήλων και τυχοδιωκτισμών, και όλα γίνονται εν ονόματι και προς δόξαν δύο ακατάλυτων θεσμών, Εκκλησίας και Χρηματιστηρίου. Την Αγορά της παρηγορίας ( Trostmarkt) τη συνταράζει η στιλπνή δράση των κιβδηλοποιών. Και στην Αγορά της συναλλαγής (Jahrmarkt) ομονοούν και συνεργάζονται άνομα οι ιερείς και τα παράσιτα, οι αργυραμοιβοί και οι ρήτορες, οι αργόσχολοι και οι προμηθευτές της ασέλγειας."

"Ο ποιητής στέκεται μπροστά στην αποθέωση του ανθρώπινου μηδενός. Και δεν μπορεί να αποκρύψει τον αποτροπιασμό του και την οργή του, παρότι τη γλωσσική του ευγένεια την προστατεύει και η πρόθεση και το φυσικό του."

Σ' αυτή την πόλη των αθλιοτήτων ακολουθούν οι Δεξιοτέχνες - η δεύτερη εκλογή - όπου και ο πίνακας με τους Σαλτιμπάγκους:

Ο άνθρωπος εδώ αφήνεται στην έλξη του αγγέλου όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος του ναυαγίου και η οδύνη της απογοήτευσης:

"Ο αγώνας τους διοχετεύεται στο αέναο ρεύμα μιας αδικαίωτης επανάληψης και οι δεξιοτέχνες γίνονται ανδρείκελα της άγνωστης διοίκησης, που δεν πλησιάζεται ούτε δυσωπείται ούτε υπερβαίνεται. Άθυρμα αυτής της κατάρας ο άνθρωπος αγωνίζεται συνειδητά για την ήττα του μαχόμενος στο πεδίο της ματαιότητας.


όπως θα έλεγε ο Πλάτων."

"στο δυνάστη των δεξιοτεχνών βλέπει το θάνατο."

"Ο άνθρωπος της δεύτερης εκλογής δεν ημπορεί να αναρριχηθεί όλη την κλίμακα του αγγέλου, όπως ο άνθρωπος της πρώτης εκλογής δεν ημπορεί να εγκλιματισθεί απόλυτα στο επίπεδο των πλασμάτων. Εάν εκεί μεταβάλλει το πλάσμα σε κτήνος, εδώ παραμορφώνει τον άγγελο σε διάβολο. Η μεταμόρφωση αυτή ημπορεί να ανιχνευθεί σε απλά παραδείγματα: Το υνί μεταβάλλεται σε ξίφος, το αλεξικέραυνο σε πυροκροτητή, οι ελλανοδίκες της Ήλιδας σε δικαστές της Νυρεμβέργης. Αυτή η μεταβολή έχει την αιτία της. Ο άνθρωπος με την ελάχιστη γνώση δεν αποβλέπει ευλαβικά στον άγγελο με την άπειρη γνώση, αλλά καταβλέπει αγέρωχα προς τα πλάσματα με την άπειρη άγνοια. Ο άνθρωπος δεν ανυμνεί τα πλάσματα στον άγγελο, αλλά διακωμωδεί τον άγγελο στα πλάσματα. Δεν στέργει την υπεροχή του εν όψει των πλασμάτων που υστερούν, αλλά ποθεί την πτώση του εν όψει του αγγέλου που υπερέχει. Έτσι στους δεξιοτέχνες η αιδώς γίνεται αναισχυντία, η χλεύη επιβάλλεται στο θαυμασμό και η ύβρις νικά τη σωφροσύνη."

"Ο τραγικός είναι ο γνωστικός άνθρωπος. Ο αγώνας του θριάμβου του μεταμορφώνεται στην ιδιοκτησία της φρίκης του. Η λάμπουσα κατάκτηση ημπορεί μόνο να προστατεύει και να καλλιεργεί τη βαθύτερη μελαγχολία. Όσο πιο πολύ φωτίζεται από τη γνώση και γελά, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος γίνεται σκοτεινός και κλαίει. Κανείς δεν κατανόησε καλύτερα αυτή την κατάφαση της αντίφασης από το Σκοτεινό και κλαίοντα Ηράκλειτο. Η ισορροπία του ανθρώπου γίνεται τιμιώτερη, γιατί σώζεται δυσκολώτερη.

Ο άνθρωπος ανεβαίνει όπως ο ακροβάτης την κορυφή της πυραμίδας, αλλ' αδυνατεί να παραμείνει εκεί υποτάζοντας τις αντίρροπες δυνάμεις και κυβερνώντας το παιγνίδι της ισοζυγίας."

"Ο τύραννος των δεξιοτεχνών είναι η αδυναμία του ανθρώπου να σταθεί στο μοχθηρό σημείο της "ακμής" και να ισορροπήσει τον πόθο της γνώσης και το φόβο της ουσίας επάνω στο ζυγό του πόνου του κόσμου."

"Εφ' όσον επιμένει να εξέρχεται από τα όρια του φυσικού του μέτρου, θα ανταλλάζει τη νηφαλιότητα της δύσκολης ισορροπίας με το γδούπο της εύκολης ανατροπής. Επομένως η ευθύνη για την αδυναμία του να κρατηθεί στο σημείο της "ακμής" είναι δική του υπόθεση και ο τύραννος των δεξιοτεχνών είναι το σκληροτράχηλο τέκνο της ανόητης τύφλωσης."

"Η τύφλωση ενθαρρύνει τον κομπασμό και πλειοδοτεί την αμετρία."

"Αλλ' η ανθρώπινη τύφλωση δεν επαρκεί για να εξηγήσει πλήρως την αιτία, που κατατρύχει τους δεξιοτέχνες. Τη δυστυχία του ανθρώπου των ελεγειών δεν την γεννά αποκλειστικά η ευθύνη του."

"Η ανατροπή του ανθρώπου δεν είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του μόνο."

"Η ανατροπή είναι ο νόμος της φύσης και ημπορεί να επισημανθεί σε άπειρον αριθμό παραδειγμάτων. Στο παράδειγμα λ.χ. ενός διψασμένου η ισορροπία ανιχνεύεται στη στιγμιαία φάση, που το νερό περνά το λάρυγγά του. Ισορροπία είναι η αιφνιδιαστική κατάσταση, κατά την οποία συγκρούονται η οδυνηρή ζήτηση και η ευφρόσυνη λήψη. Εκείνος που διψά, ζητάει να πιει και βασανίζεται, εκείνος που ήπιε, μετανοιώνει που δεν διψά και ανιά. Η ωραία Πενία προορίζεται να μεταβληθεί στον αποκρουστικό Πόρο."

"Οι δεξιοτέχνες, πλανόδιοι θαυματοποιοί και ακροβάτες, σχοινοβάτες και κυβιστές, θηρευτές της κατάπληξης και αγύρτες της φαντασμαγορίας, αποτελούν το θεματικό σύνολο, που ο Rilke το δανείσθηκε από το γνωστό πίνακα του Picasso "Les Saltimbanques". Η επικριτική διάθεση με την οποία τους αντικρύζει ο ποιητής, συνοψίζεται στη μομφή, που περισσότερο εξαγνίζει και λιγώτερο τους κηλιδώνει. Ό,τι καθιστά αυτές τις δοκιμαζόμενες φιγούρες συμπαθητικές, είναι η γνώση ότι η ισορροπία τους είναι εξωτερική και το έργο τους μία μάταιη ανακύκληση μόχθου, εφ' όσον συνεχώς καταστρέφουν ό,τι δημιουργούν. Ο αγώνας τους να υψωθούν στην ισορροπία, συμβολίζει τον αγώνα του ανθρώπου να κερδίσει την ιδική του ισορροπία στην "ακμή" αγγέλου και πλασμάτων."

"Ενώ η πόλη των αθλιοτήτων περιγράφει τον άνθρωπο του εμετικού Κόρου, ο όμιλος των δεξιοτεχνών περιγράφει τον άνθρωπο της κακοποιημένης Πενίας."

"Στα πρόσωπα των δεξιοτεχνών αναγνωρίζεται ο ιστορικός άνθρωπος, ο εκλεκτός και ο άθλιος, ο ηνίοχος της αγαθότητας και το υποζύγιο του κακού, ο δέτης της ζωής και ο δεσμώτης του θανάτου."

"Ο άνθρωπος συνιστά μια οντολογική αυτάρκεια, που αγωνιά και αγωνίζεται επίμονη και ερημική."

"Η έβδομη ελεγεία ερμηνεύει και ολοκληρώνει την πέμπτη και αποτελεί το πένθιμο εμβατήριο των δεξιοτεχνών, τον ύμνο των ανθρώπων γενικά, που νικούν και πέφτουν."

Η τρίτη εκλογή ανήκει στους Ήρωες. Δε θα παραθέσω πολλά, έτσι κι αλλιώς αυτοί είναι οι Ελάχιστοι. Μόνο το εξής χαρακτηριστικό:

"Ο ήρωας είναι ο ακροβάτης της "ακμής", που δε χάνει ποτέ την ισορροπία του, γιατί φέρεται πάντοτε επάνω στα φτερά της εκούσιας αποφασισμένης καταστροφής του."

Εδώ η νοητική εποπτεία είναι ο Οδυσσέας της Κυκλώπειας. Που από Ούτις γίνεται άνθρωπος επώνυμος:

φάσθαι Οδυσσήα πτολιπόρθιον εξαλαώσαι

Η εκκίνηση της προσπάθειας είναι από το Μηδέν. Όταν όμως νικηθεί ο Πολύφημος, όταν εξουθενωθεί η απειλή και μηδενιστεί το Μηδέν, τότε έχουμε ύψωση στο Είναι.

"Μόνο ύστερα από του Μηδενός το μηδενισμό η ονειρική σκιά της ανθρώπινης υπόστασης προάγεται στη λάμψη του Είναι, υποδέχεται την "διόσδοτον αίγλαν" κατά την έκφραση του Πίνδαρου και ο ανθρώπινος βίος γίνεται "λαμπρόν φέγγος και μείλιχος αιών."

Ακολουθούν και τα ΠΑΙΔΙΑ, με τα οποία έχουμε είσοδο στο ενδοσύμπαν. Εδώ δεν έχουμε προς το παρόν καμία δουλειά... Γιατί το ενδοσύμπαν είναι το ακόνι της αστραπής που μόνο ποιητές το απολαμβάνουν καθιδρύοντας το Μόνιμο, όπως θα έλεγε ο Holderin. Εδώ:

"Ο ποιητικός νους διεισδύει στην αφάνεια των όντων και φωτοσκοπεί το αόρατο."

Και χρέος του:

"Να ανακαλύψει το απλό και μακάριο νόημα των πραγμάτων, να τους αποδώσει την αρχαία εφέστια σημασία, που εγνώριζαν κάποτε, και να τα λατρέψει πάλι στο ιερό τους λαράριο."

Πιάστο το αβγό και κούρεψτο που θα έλεγε και ο μάγκας από το Βοτανικό... Ιερό Λαράριο και το Μόνιμο των ποιητών...

Τη στιγμή που ούτε καν το φέγγος των ηρώων δε γνωρίζουμε. Ακόμη κι αυτό - διάβασα μια σχετική αναφορά της Διώνης για τον Αλιβάνιστο - είναι άγνωστο ακόμη και ως λέξη. Σας το είπα ότι είναι άγνωστο το Ελλήνισε, μα δε με πιστεύατε... Και ιδού η ανατομία του θέματος από Ρίλκε, Λιαντίνη και ελληνικό λαό δια στόματος Γενίτσαρη:

1. Πόλη των Αθλιοτήτων (ζώα και κτήνη)
2. Όμιλος των Δεξιοτεχνών (σαλτιμπάγκοι)
3. Ήρωες (σαλταδόροι)
4. Παιδιά
5. Ενδοσύμπαν (ποιητές)

Μόνο έτσι αν εξετάσεις το ζήτημα με τη γλώσσα της επιστήμης και της φιλοσοφίας και αν τείνεις ευήκοον ους στους ποιητές, μπορείς να νιώσεις τι ακριβώς συνέβη με την υπόθεση της παραχάραξης της φωτογραφίας του Δημήτρη Λιαντίνη. Να το συλλάβεις το έγκλημα σε όλο του το μέγεθος:

Ποιος ο Λιαντίνης και ποιοι εκείνοι που εσκύλευσαν τη φωτογραφία του;

Τα πράγματα είναι τελείως απλά και δε χρειάζεται κανείς να χάνει την υπαρκτική του γαλήνη γιατί αυτά είναι καθημερινά φαινόμενα. Ο Λιαντίνης είναι ο Ποιητής. Για να φτάσει εκεί πέρασε όλα τα προηγούμενα στάδια. Με έναν αγώνα ολοζωής. Δημιούργησε όμως έτσι ένα τεράστιο Χάσμα με τη δική του αφύπνιση. Άφησε πίσω του στα χθαμαλά και στα βαλτονέρια εκείνους που δεν κατάφεραν να ξεκορμίσουν από το ζώο. Και είναι τούτο μία Ύβρις. Που έπρεπε να πληρωθεί και "φοβάμαι" πως η παραχάραξη της φωτογραφίας ήταν μόνο μία δόση από την αποπληρωμή. Η Αθλιότητα της Πόλης δεν αντέχει να τον βλέπει άστρο:

Ζηλεύουνε δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε
μπατίρη θέλουν να με δούν για να φχαριστηθούνε

θα πει ο ανώνυμος λαούς για τους ήρωες... Φαντάσου για τους ποιητές! Που τους χωρίζουν μεγαπαρσέκ από τους άλλους. Τι λιγότερο από λυντσάρισμα του ποιητή ήταν αυτό που είδαμε;

Είπε εκείνος, τόλμησε να πει, πως έζησε την αλήθεια;

Η τιμωρία του όχλου είναι να παραδώσουν βορά την εικόνα του στο ψέμα.

Δεν υπάρχει εδώ η απλοϊκή σκοπιμότητα να βάλουν στο χέρι μια φωτογραφία που δεν τους ανήκει. Αυτό θα ήταν αστείο και να το συζητάμε στο σημερινό τοπίο του διαδικτύου. Σιγά τα ωά... Οι πρώτοι ή τελευταίοι είναι που το κάνουν; Η ουσία δεν είναι εκεί. Καθόλου μάλιστα.

Το μόνο σημαντικό είναι πως κιβδηλοποίησαν τη μορφή του. Πήραν μπογιά και την πάτησαν πάνω στο χέρι που έδειξε το βασιλικό ήθος στον ορίζοντα.

Οι πέτρες που σώριασαν δίπλα του δεν ήταν άλλες από το λιθοβολισμό που διέπραξαν:



Δείτε λοιπόν το δημιούργημα: Εκεί που ο ποιητής επέλεξε να είναι άνθρωποι, εκείνοι σώριασαν τι; Την υπογραφή της πράξης τους!

Και ως είθισται σε τέτοιες πράξεις, κατέβασαν καλά πριν την κουκούλα μην αναγνωριστεί το δικό τους πρόσωπο. Ενδεικτικό και αποδεικτικό κι αυτό:

Ο ανώνυμος του διαδικτύου, ο Κανένας, εκδικείται εκείνον που κατάφερε να γίνει άνθρωπος με όνομα.

Ο Λιαντίνης είναι βέβαιο πως δεκάρα τσακιστή δε θα έδινε. Γιατί πολύ καλά εγνώριζε πως νόμος είναι αυτός της φύσης. Στα δικά μου αυτιά όχι η οργή μα ο καγχασμός του φτάνει. Άθλιες προσπάθειες αθλίων ανθρώπων της Άθλιας Πόλης μας.
Μα πίσω από τον καγχασμό, διακρίνω αργά να κυλάει το δάκρυ του. Γιατί τέτοιο υπήρξε πάντα το γέλιο του. Γέλιο ελληνικό. Όσο και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται στο νου μας και λόγω των ημερών ο Γολγοθάς ενός Ναζωραίου.

Μα τι ανησυχείτε; Μετά τη σταύρωση και το θάνατο ακολουθεί η Ανάσταση. Και ο γνήσιος ποιητής θα χρειαστεί πρώτα να αφανιστεί στη μνήμη των ανθρώπων:

"Ο γνήσιος δημιουργός ανατέλνει κάποτε στη μνήμη των ανθρώπων, αφού προηγουμένως πεθάνει στη γνώση τους. Αυτός είναι ο κανόνας." ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ - ΣΕΛ. 75

Και προφητικά προειδοποιεί τον παρελθόντα χρόνο ο Νίτσε:

"Τώρα με προσκυνάτε: αλλά τι μέλλει να γενεί, όταν μια μέρα αναποδογυρισθεί η λατρεία σας; Φυλαχθείτε μη σας σκοτώσουν τ' αγάλματα!" ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΣΕΛ. 22

Πού είναι, ξαναρωτάω, το παράξενο και το περίεργο και το μη αναμενόμενο; Ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος πως:

Το Εντουκάντους το τελευταίο διάστημα κατάφερε επιτέλους να αφήσει πίσω του όλα τα βαρίδια και να ανοιχτεί σε καινούρια πέλαγα. Τριάντα τα μέλη; Πενήντα και πλέον οι επισκέπτες κάθε μέρα. Αόμματοι δεν είμαστε. Θέλουμε δε θέλουμε τους βλέπουμε. Περνάνε, διαβάζουν και βλέπουν κι εκείνοι. Πως την αλήθεια όσο και να την πολεμάς, τόσο τη θεριεύεις. Σαν τη φωτιά που προσπαθείς με το φύσημα να τη σβήσεις...

Μαζεύτηκαν λοιπόν πολλά. Τόσα που να μπορούν πια να γεμίσουν βιβλίο. Φοβήθηκαν. Πανικοβλήθηκαν. Έχασαν το κοντρόλ. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Και πάνω στον πανικό ξανασκέφτηκαν να βρούνε τρόπο να γυρίσουμε στα παλιά. Αμ, δε. Κούνια που τους κούναγε.

Δε πα να πάρουν όχι μία, όλες τις φωτογραφίες. Να τις κάνουν τι; Να τις ανεβάσουν μονταρισμένες ως απόδειξη πως παραχαράζουν το Λιαντίνη; Αν υπήρχε Νόμπελ βλακείας θα ήταν τα φαβορί. Δεν έχω ξαναδεί τόσο βλακώδη ενέργεια. Γι' αυτό και άφησα περιθώριο προβοκάτσιας. Ώσπου κατάφεραν να την αναιρέσουν και αυτή συγχαίροντας δια χειρός συντονιστή τον ανώνυμο που την ανέβασε! Και δεύτερο Νόμπελ. Εύγε!!!

Κι ακόμη. Φωτογραφία που έχει άπαξ έστω δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, χάνει αμέσως κάθε εμπορική αξία. Όλος ο κόσμος την έχει. Ή κάνω λάθος; Εσύ που τώρα με διαβάζεις, δεν τις έχεις κατεβάσει όλες τις φωτογραφίες του Λιαντίνη; Εκτός και δε νοιάζεσαι για Λιαντίνη, οπότε χλωμό το βλέπω και να χάνεις χρόνο να με διαβάσεις.

Και μπαίνει τέτοια φωτογραφία σε βιβλίο; Ας γελάσω λατινιστί: Χικ, χεκ, χοκ! Την επόμενη στιγμή θα ακολουθήσει η μήνυση. Γιατί άλλο το ελεύθερον έως ασυδοσίας διαδίκτυο και άλλο τα βιβλία. Εκεί κουμάντο κάνουν οι εκδοτικοί οίκοι και ξέρουν να προστατεύουν τα δικαιώματά τους ακόμη και όταν μπλέξουν με ηλίθιο συγγραφέα.

Φαιδρή ιστορία. Και ανάξια λόγου να ασχολείται κανείς. Και αν χαλαλίσαμε χρόνο το κάναμε μόνο για κάποια που πολύ αγαπάμε και σεβόμαστε.

Εν κατακλείδι. Πάρτε όσες και όποια φωτογραφία θέλετε. Κάντε τες ό,τι θέλετε. Αδιαφορήστε και γράψτε στα παλιά σας υποδήματα το ταμπελάκι που λέει ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ. Έτσι δε λέει και στο εγχειρίδιο του καλού κλέπτη; Πάρτε μετά τον κοπτοράπτη. Κόψτε και ράψτε κατά βούληση. Σωριάστε πέτρες, προσθέστε χρώμα... Ό,τι τέλος πάντως κάνει ένας καλός παραχαράκτης. Κι έπειτα δημοσιεύστε την στο διαδίκτυο για γνήσια. Για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Κατά το τελευταίον ασπασμόν, ας έχει κι αυτό το καημενούλι τον τελευταίο γέλωτα πριν καταντήσει οβελίας...

Και κάτι τελευταίο. Επειδή μας αρέσει να λέμε τη σκάφη σκάφη. Ένα πουλάκι μου σφύριξε κλέφτικα και σαλταδόρικα πως η υπόθεση έφτασε στα χέρια του εισαγγελέα. Όχι της φωτογραφίας. Μ' αυτή μόνο το γέλωτα προκαλέσατε. Η άλλη... Καταλαβαινόμαστε, ε;

Αν λοιπόν ως υπερασπιστική τακτική σκεφθήκατε να εξαναγκάσετε το HOMA EDUCANDUS να κάνει κάποιο μοιραίο λάθος, απλώς πέσατε έξω στους υπολογισμούς. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε εμείς οι αντίδικοι. Εμείς, και οφείλετε να μας το αναγνωρίσετε, σας προειδοποιήσαμε έγκαιρα πως παρανομήσατε χοντρά. Αλλά το αυτάκι σας τότε δεν ίδρωνε. Αδικία λοιπόν δεν είναι πάλι να τα βάζετε μαζί μας; Βάλτε τα τουλάχιστον με εκείνον που παρίστανε το νομικό σας σύμβουλο. Γιατί αντί να σας ανοίξει τα μάτια σας έβαζε να ρίχνετε και άλλο λάδι στη φωτιά. Υπερασπιστική τακτική επίσης για Νόμπελ!!!

Αυτά και Καλή Ανάσταση! Όπως λέμε Καλά Μυαλά! Και δεν ειρωνεύομαι. Δεν είναι αυτό το στιλάκι μου. Ειλικρινά θέλω να πιστεύω ότι μετά και την τελευταία ιστορία, θα δουν την αλήθεια όσοι τουλάχιστον έχουν καθαρά μάτια. Εκείνα που ζήτησε και ο ποιητής και ο Δάσκαλος να κρατάμε άγρυπνα...

Τι σαλτάρω, τι σαλπάρω;

Της Μεγάλης Πέμπτης της ταιριάζει το δεύτερο και σας το αφιερώνω σε όλους ανεξαιρέτως. Και ιδιαίτερα στο Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη. Που σαλπάρισε κι εκείνος για το όνειρο και έζησε στη σέλα ακροβατώντας...

Βασίλης Παπακωνσταντίνου ο πολυαγαπημένος:


_______________

Το διαβάζω, το ακούω και αναρωτιέμαι... Για το Λιαντίνη το γράψανε; Ή μόνο σε μένα τόσο έντονα μου τον θυμίζει αυτό το τραγούδι;

ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Tο κατά Mατθαίον Eυαγγέλιο αναφέρει:

«Διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτού, βαλόντες κλήρον».

Tην ίδια σχεδόν φράση επαναλαμβάνει το κατά Mάρκον:

«Διαμερίζονται τα ιμάτια αυτού, βάλλοντες κλήρον τις τι άρη».

Tην ίδια και το κατά Λουκάν:

«Διαμεριζόμενοι δε τα ιμάτια αυτού, έβαλλον κλήρον».

Στο κατά Iωάννην, το επεισόδιο περιγράφεται με περισσότερες λεπτομέρειες:

«Eλαβον τα ιμάτια αυτού και εποίησαν τέσσαρα μέρη, εκάστω στρατιώτη μέρος, και τον χιτώνα. Hν δε ο χιτών άραφος, εκ των άνωθεν υφαντός δι’ όλου. Eίπον ουν προς αλλήλους, μη σχίσωμεν αυτόν, αλλά λάχωμεν περί αυτού τίνος έσται.

Iνα η γραφή πληρωθή η λέγουσα: διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου επ’ αυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον».

Κοίτα να δεις που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Εκεί και τότε ιμάτια. Εδώ και τώρα φωτογραφίες. Για δες όμως που εκείνοι οι αγράμματοι στρατιώτες είχαν περισσότερο νιονιό από τους σπουδαγμένους του σήμερα: "Μη σχίσωμεν αυτόν!!!"

Για το Λιαντίνη η τύχη υπήρξε φρικωδεστέρα: "Δεν έχω τη φωτογραφία; Και το μοντάζ γιατί το ανακάλυψαν; Τζάμπα να πάει η εφεύρεση;"

Αν έτσι είχαν σκεφτεί και οι αρχαίοι σταυρωτήδες θα πόμεναν με ένα κομμάτι πανί στο χέρι. Προτίμησαν λοιπόν να βάλουν κλήρο ώστε αν μη τι άλλο να παραμείνει ο χιτών χιτών και όχι κουρέλι άχρηστο. Οι σημερινοί τέτοια σκοτούρα δεν την έχουν. Είναι της εποχής μας και των ημερών τα φαινόμενα. Η πλήρης κατολίσθηση όλων των αξιών. Εποχή που οι πένητες του ψωμιού τραβάνε στη χωματερή και τρέφονται με απορρίμματα και οι πένητες της γνώσης βουτάνε ό,τι βρουν μπροστά τους το μπαχαλεύουν με τα εξελιγμένα ψαλίδια της τεχνολογίας και παριστάνουν ότι κατέχουν το αυθεντικό.

Τόση λύσσα πια για μια φωτογραφία;

Φαντάσου δηλαδή μένος και οργή και ζηλοφθονία απερίγραπτη για όσους έτυχε να δουν ζωντανό τον άντρα!

Και μίσος απύθμενο προς όσους ευτύχησαν να μοιραστούν την ίδια στέγη μαζί του...

Ουσιαστικά στο ίδιο σίριαλ η συνέχεια είναι. Και ίδιου ποιου με τα κατορθώματα των ανά τον κόσμο φαν κλαμπ διαφόρων ινδαλμάτων της σόου μπιζ. Τους έχεις δει πώς ορμούν στο "θεό" και του ξεσκίζουν ό,τι φορά και ό,τι δε φορά; Μανία κατοχής. Και εξελιγμένη μορφή ανθρωποφαγίας. Είναι κάπου που ο Λιαντίνης μιλά για το φαινόμενο - μη μου ζητήσετε τώρα σελίδα... για το δείπνο το μυστικό και τι συμβόλιζε. Πίετε εξ αυτού πάντες και φάγετε το σώμα...

Κατάλοιπα αρχέγονων τελετών και χριστιανικών συνηθειών. Έτη φωτός μακριά από την ελληνική λεβεντιά του Σαλταδόρου της Κατοχής και του Κλέφτη επί τουρκοκρατίας. Και του σπαρτιάτη που τη γυναίκα που αγαπούσε την έκλεβε:

Παράθεση :

Ο νεαρός σπαρτιάτης τη γυναίκα που παντρευόταν, την έκλεβε. Τη γιόμιζε σπέρμα και ηδονή μέσα στον αχυρώνα, και με το χάραμα έφευγε προτού τη χορτάσει. Να του αφήνει την αίσθηση ότι όλη τη νύχτα δεν την άγγιξε. Και αυτό για χρόνια λέει ο Πλούταρχος. Μα αυτό είναι το θεϊκό αίσθημα της ερωτικής στέρησης. Και γι’ αυτό η μητέρα του Έρωτα είναι η Πενία καθώς λέει στο Συμπόσιο ο Πλάτων.

Όχι. Η Σπάρτη δεν ήταν η ολιγαρχία και η συντήρηση. Η Σπάρτη δεν ήταν η τροχοπέδη και η μυωπία. Η Σπάρτη δεν ήταν η στρατοκρατία και η ανέχεια. Δεν υπήρξε ο αντικοινωνικός εταίρος, ο δόλιος σύμμαχος, ο κακόπιστος ομιλητής, ο συμπλεγματικός πολίτης, ο συμπότης, ο αφιλόκαλος, ο άξεστος επισκέπτης. Ο αγέλαστος, ο αγροίκος, ο αδιάκριτος, ο ανεόρταστος.

Το εναντίο θα ειπώ. Η Σπάρτη είναι η ωραία Ελένη στο δρόμο της για την Κρανάη και για την ποίηση. Η Σπάρτη είναι ο Σθενελαΐδας. Που με μία δημηγορία δέκα λεπτών γονάτισε την υπερφίαλη Αθήνα και κατέαξε τα σκέλη ολόκληρης της Ελλάδας. Όταν αργότερα οι σύμμαχοι των Αθηναίων επρότειναν να κατασκαφτεί η Αθήνα, και να γίνει τόπος να βόσκουν πρόβατα, σηκώθηκε η Σπάρτη και με χειρονομία βασιλική απαγόρεψε στους Έλληνες να καταστρέψουν την πόλη που έσωσε την λευτεριά των Ελλήνων στα Μηδικά. Η Σπάρτη είναι οι οπλίτες που μείνανε στις Θερμοπύλες. Να βλέπουν μέσα στους αιώνες, λέει ο Καβάφης, πως εκείνοι που πάντα θα περνούν είναι οι δειλοί και οι προδότες. Η Σπάρτη είναι ο πρίγκηπας Ορέστης. Που τρέχει με το άρμα και τινάζει σπίθες πάνω στο λιθόστρωτο της ανθρώπινης μοίρας. Η Σπάρτη είναι ο δωριέας Ηρακλής, που προσπερνάει αμίλητος την Κακία και χαιρετίζει εύβουλος την Αρετή. Για να καταπαλεύει σε όλη του τη ζωή λιοντάρια και σκύλους, Άρπυιες και ύδρες, και όλα τα τέρατα του μέσα μας ανθρώπου. Η Σπάρτη είναι ο Λυκούργος στον Αλφειό που εφύτευε την ελιά και τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η Σπάρτη είναι τα θυρόφυλλα της χαλκίοικης Αθηνάς, που τιμωρούν τους επιλήσμονες. Η Σπάρτη είναι το δείγμα γραφής και ύφους του Θουκυδίδη. Του κατά την ανάγκη τραγικού μηνύτορα των ανθρωπίνων.

Η Σπάρτη είναι ο δωρικός κίονας του Παρθενώνα. Και οι μαρμάρινες κόρες του Ερέχθειου, οι Καρυάτιδες με τη στολή των κοριτσιών από τις Καρυές της Λακωνίας. Η Σπάρτη είναι ο Στοχασμός του φιλολάκωνα Πλάτωνα σαν οδηγία αρετής. Η Σπάρτη είναι ο Στοχασμός του φιλολάκωνα Σωκράτη σαν προαίρεση θανάτου. Η Σπάρτη είναι η βασίλισσα Κρατησίκλεια, θα ειπεί ο Καβάφης, όταν δεν ειρωνεύεται. Η υπέροχη γυναίκα που κρατά το κλέος του ανθρώπου στα χέρια της, όπως στα δικά του χέρια κρατά το χαλάζι ο Βοριάς στο ρολόϊ του Κηρρύστου

Το φρόνημα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός
να νοιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός,

θα ξαναπεί ο Καβάφης όταν δεν ειρωνεύεται. Ένας εργολάβος χοιροτροφικής μονάδας στο Λούρο είναι ο επίγονος Λαγίδης. Πλούτισε και αγόρασε και μαϊμού. Μπορεί ποτέ ένας τέτοιος να συγκριθεί με την αρχοντιά της οικογένειας των Υψηλάντηδων; Τέτοιοι είναι οι επίγονοι αγνάντια στους σπαρτιάτες.

Αυτό το φρόνημα της Σπάρτης που οι ιστορικοί, οι φιλόσοφοι, και οι παιδαγωγοί το παρασιώπησαν αστόχαστα και συνωμοτικά σε ολόκληρη την ιστορική πορεία, το δίνουν απαραχάρακτο τρείς προτάσεις του Πλούταρχου στη βιογραφία του Λυκούργου.

Η πρόταση 13 λέει ότι ο Λυκούργος το σύνταγμά του από το πρώτο ως το τελευταίο άρθρο του, το ‘χτισε πάνω στη δύναμη της παιδείας. «Το γαρ όλον και παν έργον της νομοθεσίας είς την παιδείαν ανήψεν».

Η πρόταση 14 λέει ότι ο Λυκούργος ξεκίνησε από τη θέση ότι η παιδεία των νέων είναι το πιο τρανό και το πιο ωραίο έργο του νομοθέτη. « Της παιδείας, ην μέγιστον ηγείτο του νομοθέτου και κάλλιστον έργον είναι».

Η πρόταση 30 λέει ότι ο τρόπος που ζούσαν οι άνθρωποι στη Σπάρτη δεν ήταν η συμβατική ζωή ενός εύνομου συνόλου. Αλλά ολόκληρο το κράτος ζούσε όπως θα ζούσε ένας πολίτης που υψώθηκε στην περιωπή της ακραίας γνώσης και της ακραίας άθλησης. « Ού πόλεως η Σπάρτη πολιτείαν, αλλ’ ανδρός ασκητού και σοφού βίον έχουσαν».

Βέβαια. Μέσα στην βαρβαρότητα και την κτηνωδία που ζούμε και ανατρέφουμε τα παιδιά μας, βλαστούς απαλούς στη διάκριση και το γούστο μάχλων τράγων, ποιος θα τολμήσει να πιάσει στο στόμα του τέτοιους πολίτες;

Μη μιλάτε λοιπόν για Λακεδαιμονίους!

ΓΚΕΜΜΑ, 235 - 237

Δεν είναι λοιπόν η κλεψιά, η αρπαγή. Αυτή είναι σήμα κατατεθέν στη διπλή έλικα του DNA του έλληνα γραμμένη. Να παίρνει εκείνο που λαχταρά χωρίς να λογαριάζει κίνδυνο.

Είναι το τι ακολούθησε. Το πώς κατάντησε το λάφυρο. Να σέρνεται στο διαδίκτυο επισφραγίζοντας και επικυρώνοντας όχι τον ηρωισμό αλλά την απάτη. Όχι την αλήθεια της πράξης αλλά το ψέμα.

Καμία λεβεντιά και καμία μαγκιά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο που ο λαός μας το απέδωσε με τον όρο "κουτσαβάκια". Ήγουν ψευτοπαλικαράδες και νταήδες.

Το περισσότερο που γέλασα όμως ήταν με εκείνο τον τύπο που κάποτε μας ζάλιζε τον έρωτα μη και αλλάχτηκε έστω και υπογεγραμμένη στα ποιήματα του Λιαντίνη και τώρα κάνει τεμενάδες σε εκείνον που του πρόσφερε μια πετσοκομμένη και πλαστή φωτογραφία του Λιαντίνη.

Γέλασα και λυπήθηκα σφόδρα. Που έτσι καταντά τους ανθρώπους η ακόρεστη δίψα για επίδειξη δύναμης.

Και ένα ακόμη χριστιανικό για να έχει και ο Γκλου Γκλου να λέει κάτι (για τα ιμάτια τον έχει ήδη εκφωνήσει τον πανηγυρικό, τον πέτυχα πριν λίγο ψάχνοντας τα ευαγγελικά αποσπάσματα - του δίνω νέα τροφή λοιπόν):

Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απωλέσαι.

_______________

Τα χριστιανικά κείμενα θα μπορούσαν να είναι και από μπακ απ κάποιας Πουλχερίας αν τη θυμάστε...

Μα τι θα γράψει κάποτε η ιστορία για όλους αυτούς; Το βράδυ που πάνε για νάνι νάνι δε σκέφτονται και δεν προβληματίζονται έτσι άχρηστα που σπαταλάνε τη ζωή τους;

Πιάνεις ρε φίλε και κάνεις κόπι πέιστ μια φωτογραφία. Με γεια σου και με χαρά σου. Όλο το διαδίκτυο το ίδιο δεν κάνει; Την κοπτοραπτική όμως τι την ήθελες;

Δεν έλαχε ποτέ σου να δεις το βίντεο με την πλακέτα του αίσχους; (τα ανεβάζουν και δεν τα βλέπουν;;; )

Ποιο ήταν εκεί το πρόβλημα που έθιξε ο Δάσκαλος που λες ότι αγαπάς; Και σέβεσαι και τιμάς και και και...

Που το αμίαντο της Ακρόπολης παραχαράχθηκε. Ακόμη και με μία πλακέτα που μιλούσε για δυο λαμπρά παλικάρια. Ακόμη κι αυτό έκανε το Λιαντίνη έξω φρενών. Βεβηλώθηκε σου λέει και σου φωνάζει ο καημενούλης το μνημείο. Δεν τον ακούς;

Εκείνη η ρημάδα η συνείδηση, ο μετέωρος άγγελος, τι σου λέει όταν τώρα κοιτάς τη φωτογραφία του αρχάγγελου παραχαραγμένη;

Ναι, ξέρω. Όλα τα προηγούμενα διέγραψτα. Γιατί ένας Λαγίδης χτεσινός δεκάρα δε δίνει για όλα αυτά. Η ουσία είναι μία και ο σκοπός του παραχαράκτη ένας:

Να ασχοληθεί το HOMA EDUCANDUS μαζί τους! Η πρόκληση και μόνο. Γι' αυτό και ο αυξημένος αριθμός επισκεπτών: "Για να δούμε, τι άλλο έγραψαν; Μας θυμήθηκαν κι εμάς τους φτωχούληδες λιγάκι;"

Και για το Λιαντίνη; Την ύβρη; Τη σκύλευση; Α καλάααααααα! Είπαμε να ανοίξουμε νταμιζάνες όχι να τις πιούμε μονορούφι! Σιγά μωρέ μην ιδρώσει το αυτάκι τους γιατί ανέβασαν πλαστή φωτογραφία του Λιαντίνη στο διαδίκτυο. Πρώτη φορά είναι; Στη φωτογραφία ντοκουμέντο από το οπισθόφυλλο της Γκέμμα θα κώλωναν;

captain Nemos έγραψε:

Στη φωτογραφία ντοκουμέντο από το οπισθόφυλλο της Γκέμμα θα κώλωναν;

Ποια φωτογραφία; Ποιο ντοκουμέντο;

Τη φωτογραφία ντοκουμέντο από τις πυραμίδες του Δημήτρη Λιαντίνη, την έχει μόνο η οικογένειά του και πρόσφατα την εμπιστεύτηκαν και στο Homa Educandus.

Μην την αναζητήσετε στις σελίδες μας. Αυτή τη φωτογραφία δε θα τη δείτε στο διαδίκτυο. Έχει επάνω της γραμμένο με το χέρι του Λιαντίνη κάτι ιδιαίτερο που δε νομίζουμε ότι είναι η ώρα να έρθει στο φως. Κάτι που συνδυάζεται και με πολλά άλλα ντοκουμέντα και που ίσως μια μέρα οδηγήσουν στη λύση του αινίγματος...

Η άλλη που ανεβάσαμε ήταν εκείνη που είχε αποσταλεί στη γραφίστρια που επιμελήθηκε την έκδοση της Γκέμμας. Όχι όμως η αυθεντική που άφησε πίσω του ο Λιαντίνης φεύγοντας την 1η Ιουνίου 1998 σε εμφανή θέση του σπιτιού του. Και σημειωμένη όπως είπα με κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό που παραπέμπει σε πολλά άλλα.

Αυτή τη φωτογραφία όπως και τα πολύ σοβαρά ντοκουμέντα που πέρυσι τον Ιούνιο είχαμε σκεφθεί να φέρουμε στη δημοσιότητα, δεν πρόκειται σύντομα να τα δει ανθρώπου μάτι.

Αν κι εφόσον κάποια στιγμή η κ. Λιαντίνη μας δώσει σχετική άδεια δημοσιοποίησης, θα εκδοθούν σε βιβλίο. Όχι στα φόρα του διαδικτύου.

Και θα θυμίσω - για να μη μας κακίσετε - τι λέγαμε πέρυσι για εκείνα τα ντοκουμέντα: "Μας καίνε τα χέρια".

Είναι λοιπόν από αγάπη στο Δάσκαλο και ώριμη σκέψη που αποφασίσαμε να μείνουν όλα αυτά εκτός δημοσιότητας προς το παρόν.

Και μετά τα τελευταία γεγονότα θα σκεφτούμε πολύ αν πρέπει να ξανανεβάσουμε οποιοδήποτε ντοκουμέντο. Για όποιον ενδιαφέρεται για το Λιαντίνη υπάρχουν τα βιβλία του! Τι το καλύτερο;

Εξάλλου είναι και άλλοι που κατέχουν υλικά και ντοκουμέντα και τα κρατάνε στο συρτάρι. Έτσι έχουν τουλάχιστον δηλώσει. Κι έχουν ακόμη δηλώσει πως έχουν και εντολή να τα φέρουν κάποια στιγμή στο φως. Ας τα φέρουν αυτοί που έχουν τέτοια εντολή και βλέπουμε μετά τι θα κάνουμε εμείς. Που καμία τέτοια εντολή δεν έχουμε από το Δάσκαλο. Και είμαστε και γι' αυτό ιδιαίτερα επιφυλακτικοί.

Όπως επιφυλακτικοί σταθήκαμε και με ό,τι άλλο μέχρι στιγμής ανεβάσαμε. Ποτέ δε θελήσαμε να σταμπάρουμε φωτογραφία του Λιαντίνη με το δικό μας λογότυπο. Δε μας ανήκουν οι φωτογραφίες αυτές. Ανήκουν στο Αρχείο Δ. & Ν. Λιαντίνη. Και αυτό κάθε φορά προσθέτουμε στις φωτογραφίες και στα άλλα ντοκουμέντα πριν τα ανεβάσουμε.

Μπορεί η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη να μας έδειξε τεράστια εμπιστοσύνη και να μας στήριξε με κάθε τρόπο στο έργο μας, αλλά ο νους μας δε σάλταρε (ακόμη) για να το παίζουμε εκπρόσωποι του Λιαντίνη. Ούτε η πείνα τύφλωσε το αισθητήριό μας να σαλτάρουμε και να μαγαρίσουμε τα πολύτιμα ντοκουμέντα από τη ζωή και το έργο του Δασκάλου μας.

Ένα σχεδόν χρόνο μετά το δικό μας Σαλταδόρο, και όσα πέρυσι αναφέραμε με αφορμή την αρπαγή υλικού από το φόρουμ και την αναδημοσίευσή του σε μορφή παραχαραγμένη, είχαμε σήμερα τη χαρά να διαβάσουμε αναλυτικά τις απόψεις του Λιαντίνη για το δικό του Σαλταδόρο.

Το άρθρο θα το βρείτε στο liantinis.gr:

http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=44:osaltadoros&catid=7&Itemid=45

που συνεχίζει ευχάριστα να μας εκπλήσσει με τη συνεχή πρόσθεση νέου υλικού από το αρχείο του Δημήτρη Λιαντίνη.

Το είδα κι εγώ με ιδιαίτερη συγκίνηση το κείμενο.

Μακάρι έτσι ευχάριστα να μας εκπλήσσει συνεχώς το Liantinis.gr.

Πολλά βέβαια τα νέα κείμενα που ήρθαν στο φως και δεν τα έχω ακόμη μελετήσει όλα. Η ανάγνωση από την οθόνη δεν είναι και το πιο αγαπημένο μου σπορ...

Των ημερών και πάλι......... παραμονή της εθνικής επετείου: