Καίγεται ο Υμηττός

Το ελικόπτερο δε διακρίνεται πια. Έχει χαθεί μέσα στους καπνούς. Ήρωες. Είναι πραγματικά ήρωες οι πιλότοι των πυροσβεστικών ελικοπτέρων και αεροπλάνων...




Επιτέλους το ελικόπτερο έφτασε πάνω από την εστία - τη μία από τις πολλές - και κάνει ρίψη νερού...



Αχ, Αθήνα. Πόλη της Παλλάδας... ή μάλλον της λαμπάδας. Γιατί σαν λαμπάδα καίγεσαι και λιώνεις...



Και να σκεφτείς πως απόψε είχε αναγγελθεί συναυλία εκ μέρους των εθελοντών της δασοπροστασίας του Υμηττού... Για να θυμίσουν πως φτάνει η επικίνδυνη περίοδος. Δεν πρόλαβαν. Ο κίνδυνος έφτασε νωρίτερα φέτος...

Αγαπητή Δανάη, σημεία των καιρών η αδιαφορία του κόσμου. 50% αδιαφορία για το μέλλον του τόπου. Ο Πυθαγόρας έλεγε πάντα, οι αριθμοί αποκαλύπτουν. Και δυστυχώς και σ' αυτή την απλή περίπτωση, δικαιώνεται. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη Πυθαγόρεια σκέψη για να αισθανθείς την αποχή του κόσμου από τα κοινά. Οι όροι κράτος και κραταιός δεν υφίστανται γιατί ούτε κράτος έχουμε ούτε και κραταιό λαό που με πυγμή διεκδικεί τα δικαιώματά του.Και όπως λέει ο ποιητής "δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα" αναζητάμε τον αίτιο γιατί δεν αναγνωρίζουμε πως ο αίτιος είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Έχουμε αφήσει το δίκαιο να το διαχειρίζονται άδικοι και τους νόμους άνομοι. Τώρα ας κοιτάξουμε καλά στις χούφτες μας τι μένει. Μια παλάμη στάχτη από τις πλαγιές του Υμηττού. Μπορούμε όμως να ελπίζουμε στην αναδάσωση. Μπορούμε, αν αγαπήσουμε την ελπίδα...

Η ευθύνη ποιου είναι το λοιπόν;

Των κακών; Ή των αδιάφορων που αφήνουν τους κακούς (τους Μήδους) να περνούν;

Όμως για να είμαστε αντικειμενικοί το πράμα έχει πορεία ανακύκλωσης και όχι ευθύγραμμη - πολύ δε περισσότερο μονόπλευρη ευθύνη των μεν ή των δε.

Οι μάζες, ο λαουτζίκος ο αδιάφορος και μίζερος και "εγώ είμαι φιλήσυχος πολίτης" ... διαμορφώνονται, σμιλεύονται, μεθοδευμένα απαθείς και αμόρφωτες.

Είναι για τούτο που από τους μεν και τους δε η μεγάλη ευθύνη έρχεται και κουρνιάζει μαύρο πουλί στους ώμους εκείνων που έχουν έργο τους δεχθεί και ορκιστεί να υπηρετούν το δύσβατο μονοπάτι της αγωγής.

Ο δάσκαλος ο δάσκαλος αυτός ο σαρδανάπαλος... που λέει και το άσμα.

Κατέβα κάτω στην κατακαημένη πολιτεία, λίγο πιο κάτω από τις κατακαιόμενες πλαγιές του Υμηττού, και θα βρεις σωρούς τέτοιων "δασκάλων" και ειδικών για το περιβάλλον θα βρεις. Αχμάκηδες που νοιάζονται μόνο για την καλοπέραση και έχουν κάνει μόδα και άθλημα του καναπέ την προστασία του περιβάλλοντος.

Μα όταν κατάμουτρα τους λες το φταίξιμό τους, κορδώνονται και προτάσσουν ένα στήθος κατάφορτο με παράσημα περιβαλλοντικής ευαισθησίας... τι κρίμα και τι καημός.

Και πάλι εδώ θα θυμηθώ το Λιαντίνη. Η μόνη αυθεντική φωνή της γενιάς μας που ομίλησε τη γλώσσα της αλήθειας. Γι' αυτό και δεν κατάφερε η φωνή του να φτάσει σε μας. Προσέκρουσε σε ώτα που δεν την κατέχουν και σε συνειδήσεις που παθαίνουν τεταρταίο οσάκις την ακούν να αντιβοά στα σπλάχνα του κόσμου...

Μα μην ανησυχούν οι εν εγρηγόρσει. Το βαθύτερο σκοτάδι λέγουν πως μόλις ένα βήμα απέχει της αυγής...

Χτες ήταν ο Υμηττός και μόνο.

Σήμερα όλη η νότια Αττική. Από Λεγραινά, Σαρωνίδα, Αγία Μαρίνα και μέχρι Μαρκόπουλο...

Προεκλογικό καλοκαίρι, είπαν στις ειδήσεις. Αυτή την εξήγηση έδωσαν. Πως είναι προεκλογικό το καλοκαίρι και επομένως όλοι οι οικοπεδοφάγοι θα βγουν στο κλαρί να κατακάψουν τις περιοχές που θεωρούνται φιλέτα.

Φιλέτα. Για φαντάσου...

Άραγε η κατάργηση του δελτίου παραγγελίας στα εστιατόρια να ξεκίνησε με αφορμή αυτά τα φιλέτα;;;

Αλλά θα μου πεις και το άλλο... Πως στα δελτία παραγγελίας δεν αναφέρουν ποιος παράγγειλε... Μόνο τι. Οπότε και άχρηστο το χαρτί. Όταν μιλάνε τα έργα, τα χαρτιά περιττεύουν.

Αγαπητέ Ηρακλή, τούτες τις δύσκολες ώρες ένα έχω μονάχα να πω: όσοι αισθανόμαστε την ευθύνη ως χρέος και όσοι κατανούμε τα κακώς κείμενα που πλήττουν τις ζωές μας και τον τόπο, είναι καιρός να δημιουργήσουμε ο καθένας το δικό του μετερίζι. Και πίστεψέ με, σε τέτοιους αγώνες υπάρχει μόνο ένας νικητής: ο λαός. Αρκεί να το πιστέψει. Αν και δεν έχω διαβάσει πολλά από τα βιβλία του Δημήτρη Λιαντίνη, θεωρώ αυτόν τον άνθρωπο ιδιαίτερο. Γιατί ακόμα και με το στρατήγημα της αυτοθέλητης εξόδου από τη ζωή, έβαλε φωτιά στις εφησυχασμένες συνειδήσεις. Θεωρώ λοιπόν αυτή τη φωτιά ιερή γιατί είναι η μόνη που μπορεί να αναζωογονήσει τον τόπο χωρίς να αφήσει αποκαϊδια. Βαρύ το τίμημα της διαφύλαξης και της διάδοσης, θεωρώ όμως χρέος απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο την ιερή λαμπαδοδρομία του Λόγου του. Και όχι μόνο με θεωρίες αλλά με πράξεις.

Αγαπητέ Сaptain Nemo, στην Ελλάδα μετά τη μόδα των χορτοφάγων ή την κλασική γραμμή των κρεατοφάγων, έχουμε και νέα τάση. Των οικοπεδοφάγων. Μόνο που αυτή τη φορά ο λαός πρέπει να τους κόψει τη φόρα γιατί αρκετά πάχυναν εις βάρος του

Όχι μόνο η Αττική, όλη η Ελλάδα καίγεται και κινδυνεύει. Κάποια στιγμή πρέπει να κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας και από παθητικοί θεατές να γίνουμε ενεργοί πολίτες δείχνοντας την αγανάκτηση και την αηδία μας για τα συστήματα που τρέφουν αδηφάγα σκουλήκια χωρίς τύψεις και χωρίς συνείδηση. Τώρα στόχος είναι τα δάση, αύριο εμείς. Γιατί το σύστημά τους είναι αδίστακτο. Και σκοπός ένας: το μονοπώλιο στα χέρια τους με κάθε θυσία. Η απάθεια δεν είναι στάση πολίτη. Άλλωστε ο πολίτης είναι ο εν ειρήνει οπλίτης. Καιρός να το δείξουμε. Καιρός να τους ταρακουνήσουμε. Αρχή... όπου βρεθούμε, όπου σταθούμε, ας πολεμάμε τουλάχιστον με το Λόγο αυτούς που επιβουλεύονται την πολιτιστική μας κληρονομιά και την ανθρώπινη υπόστασή μας. Γιατί μας θέλουν ζώα χωρίς βουλή και θέληση. Τούτο μας πρέπει; Αλλά ακόμα και τα ζώα προστατεύουν με κάθε τίμημα τη φωλιά και το χώρο τους. Εμείς;

Εμείς, Σωτήρη, όπως το είπες, είμαστε χειρότεροι από ζώα.

Και λέτε για οικοπεδοφάγους.

Τι να πούμε για τους ανθρωποφάγους; Τους σύγχρονους. Δε μιλώ για εκείνους τους αθώους, που για λόγους επιβίωσης κατέφευγαν στην ανθρωποφαγία... αλλά για τους παλιανθρώπους του σύγχρονου κόσμου που τσαλαπατούν όποιον βρουν μπροστά τους και όχι για την επιβίωση μα για το δικό τους βόλεμα. Δεν πεινάνε οι κοιλιές τους για φαγητό. Μόνο διψάει εντός τους ό,τι άρρωστο μπορεί ο άνθρωπος να αναπτύξει... όλα εκείνα που χτίζονται ανάμεσα στους πυλώνες της δόξας και του χρήματος. Αυτά που ο Λιαντίνης τα έδωσε κομπολόι στα χεράκια της βασιλαρχόντισσας της Μέριμνας κι αυτή τα έκανε θηλιά και βρόγχο στα πλασματάκια της τα άμοιρα.

Η Μέριμνα. Να ένας μύθος που θα έπρεπε να γίνει ευαγγέλιο και καθημερινή προσευχή για τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που πλάστηκαν από χώμα γι' αυτό και homo θα πει άνθρωπος.

Αλλά για να γίνει Άνθρωπος ο άνθρωπος ένας είναι ο τρόπος. Να αποκτήσει το χωμάτινο σαρκίο ψυχή αθάνατη. Να ξυπνήσει εκείνο το κοιμισμένο ηφαίστειο που λέγεται συνείδηση.

Η φύση είναι ο μεγάλος διδάσκαλος. Έτσι είπαν οι Προσωκρατικοί και στην εποχή μας ο Λιαντίνης. Πώς όμως; Πώς; Πώς ακριβώς η φύσις γίνεται δάσκαλος;

Παράθεση :

«Διδαχή και φύσις παραπλήσιον εστί· η γαρ διδαχή μεταρυσμοί την φύσιν, μεταρυσμούσα δε φυσιοποιεί».

(Δημόκριτος, fr. 33)

(= Η διδασκαλία και η φύση είναι δυνάμεις παραπλήσιες στην δόμηση της προσωπικότητας, γιατί η διδασκαλία μεταρρυθμίζει τη φύση του ανθρώπου και μεταρρυθμίζοντάς την δημιουργεί μια καινούργια φύση).

Κι αν δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη τι στο καλό πρόσφερε στην ανθρωπότητα ο Λιαντίνης ήταν αυτό ακριβώς το σημείο. Και όχι αν έζησε έρημος και ισχυρός ή πώς έζησε τέλος πάντων ή και αν δεν έζησε και όλα τα υπόλοιπα ανόητα και φληναφήματα που θέλησαν κάποιοι συνειδητά ή και ασυνείδητα να σερβίρουν στον κοσμάκη που δεν τον γνώρισε ως ... Λιαντίνη...

Έδειξε δηλαδή και απέδειξε με λόγια και έργο το τι σημαίνει αγωγή.

Και έδειξε την ίδια ώρα πως ο ... βασιλιάς είναι γυμνός. Διαχώρισε δηλαδή οριστικά και αμετάκλητα τους δασκαλίζοντες από τους δασκάλους. Και την εκπαίδευση του σήμερα από την αγωγή της ακμής...

Ποια Γκέμμα; Η Γκέμμα είναι για τον πολύ κόσμο. Η κορωνίδα είναι το Εντουκάντους. Το HOMO EDUCANDUS. Εκεί είναι όλα γραμμένα...

Εκεί και το γιατί ένα δέντρο είναι σημαντικότερο από το σημαντικότερο βιβλίο στον κόσμο...

Αυτή η φράση του Λιαντίνη που επαναλάμβανε προχτές η Λουκία την ώρα που καιγόταν ο Υμηττός και δάκρυζε αίμα η ψυχούλα της...

Μακάρι σαν τη Λουκία το ίδιο να δάκρυζαν έστω και με απλά δάκρυα οι δάσκαλοι της χώρας. Είναι που στέρεψαν τα μάτια των δασκάλων από δάκρυα που δεν μπορούμε να σβήσουμε τις φλόγες και στα δάση και όπου αλλού...

Και πολεμάμε οι αχαΐρευτοι με τόνους θαλασσινού νερού...

Αμ δε! Δάκρυα χρειάζονται. Και πού να τα βρούμε; Στην εποχή του ευδαιμονισμού και του ό,τι φάμε ό,τι πιούμε;

Αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος! Που από το χώμα φτιάχνει πηλό. Τα δάκρυα! Και μόνο έτσι το άψυχο χωματάκι φτάνει να γίνει Άνθρωπος. Τα δάκρυα και ο πόνος. Πώς αλλιώς;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δικαίως, αλλά σε άλλες περιπτώσεις
θεωρώ ότι περιορισμένα εστιάζουμε στους οικοπεδοφάγους.

Αυτή ήταν ιστορία πρίν μία - δύο δεκαετίες.
Τώρα η κατάσταση είναι πιο σύνθετη.

Είτε το έχουμε καταλάβει είτε όχι, εδώ και μερικά
χρόνια μας έχουν περάσει σε μία άλλη κατάσταση
που λέγεται αλλαγή χρήσεων γής.

Και έχει απόλυτα δίκιο σε αυτά που ο Σωτήρης αυστηρά έγραψε
στο άλλο θέμα.
Ότι οι κρατούντες δεν μπόρεσαν να περάσουν μέσα απο
το άρθρο 24 του Συντάγματος, το ΥΠΕΧΩΔΕ προσπαθεί
να περάσει με τα Ειδικά Πλαίσια.
Δεν είναι άσχετο ότι τόσο το Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για
τον Τουρισμό, όσο και το Ειδικό Πλαίσιο για τις ΑΠΕ, έχουν
προσβληθεί στο ΣτΕ από φορείς και πολίτες ως περιβαλλοντοκτόνα.

Εκτός τους οικοπεδοφάγους, πλέον είναι περισσότερα
τα συμφέροντα που επιθυμούν την περιβαλλοντική αλλοίωση.

Και νομίζω ότι έχει πάλι δίκιο ο Σωτήρης που μιλάει ως μόνη
λύση την ενεργοποίηση του Πολίτη.

Στον τόπο μου όταν είδαμε ότι το Χωροταξικό του ΥΠΕΧΩΔΕ μας
φόρτωνε ένα χαλύβδινο δάσος ανεμμογεννητριών (300), όταν
Δημοτικές και Νομαρχιακές αρχές δέσμιες των πολιτικών και
κομματικών εξαρτήσεων σιωπούσαν και στην ουσία απεδέχοντο,
468 πολίτες καταθέσαμε προσφυγή στο ΣτΕ κατά του Ειδικού
Πλαισίου.

http://www.vatika2000.com/plirofories/arxeio%20eidhsewn/eidhseis%202009/03-2009/05.prosfugh%20kata%20tvn%20ape%2005-03-2009/prosfugh%20kasta%20twn%20ape.htm

Βοιάτης έγραψε:

Και νομίζω ότι έχει πάλι δίκιο ο Σωτήρης που μιλάει ως μόνη
λύση την ενεργοποίηση του Πολίτη.

Δίκιο έχει ο Σωτήρης. Και πόσο δίκιο υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις το λέει και το παρακάτω τραγούδι:



Σ' ένα υπόγειο στην πλατεία Αβησσυνίας
συγκεντρωθήκαν τα ποντίκια μιά φορά
για να σκεφτούν πώς θα γλιτώσουν μιά για πάντα
από του γάτου τον αιώνιο βραχνά

Το συζητάγανε ημέρες και ημέρες
μα τελικά δεν καταλήξαν πουθενά
και είχαν όλοι πια συνειδητοποιήσει
ότι κομπλάρισε η συνέλευση γερά

Τότε πετάγετ'ένας νεαρός και λέει
-Βρήκα τη λύση του προβλήματος,παιδιά!
Θα πλησιάσουμε την ώρα που κοιμάται
και θα του δέσουμε κουδούνα στην ουρά

Κι όλοι φωνάξαν Μπράβο,αυτό είναι,συμφωνούμε!
και πέρασε η πρόταση του παμψηφεί
μα ένας γέρος ποντικός τους λέει Δικαίωμα!
και θέτει την εξής ερώτηση

Άμα μου λύσετε αυτή την απορία
τότε δε θά΄χω αντίρρηση καμιά
Ποιός από σας τολμάει το γάτο να ζυγώσει
να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά ....


Και συμπληρώνω κι εγώ στο θέμα μας:

Να ενεργοποιηθεί ο πολίτης! Βεβαίως και να ενεργοποιηθεί. Με ποιον τρόπο; Έχετε καμιά καλή ιδέα πώς θα τον ενεργοποιήσουμε;

Μιλάμε δε για τον ίδιο πολίτη που κατάφερε να εκτινάξει μόλις πριν λίγες μέρες την αποχή στ' αστέρια. Για να μην ξεχνιόμαστε...

Δεν είναι απαραίτητο να ενεργοποιηθεί ολόκληρη η κοινωνία.

Δες στον τόπο μας η ενεργοποίηση ενός μόνο πολίτη, μόνο με
μία απλή αναφορά - αίτηση, σταμάτησε ένα παράνομο έργο
στο οποίο εμπλέκονται εταιρείες κολοσσοί, όταν μία ολόκληρη
κοινωνία 8000 κατοίκων λούφαζε στους φόβους της και στις
εξαρτήσεις της.

http://vatika2000.com/plirofories/arxeio%20eidhsewn/eidhseis%202008/04-2008/06.dianoiksh%20dromou%20se%20dasikh%20perioxh-h%20epistolh%2011-4-2008/dianoiksh%20dromou%20se%20dasikh%20perioxh-h%20epistolh.htm

Αγαπητέ φίλε, ωραία τοποθέτηση και δεν έχεις καθόλου άδικο. Η τοπική κοινωνία του Δήμου Άνω Γλυφάδας και Τερψιθέας μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του βουνού, διαμαρτυρήθηκε σήμερα κλείνοντας διάφορους δρόμους ενάντια στη Δημοτική Αρχή, στο Δασαρχείο και στη Νομαρχία. Αν και είμαι της άποψης ότι αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει πριν από την καταστροφή. Παρ' όλα αυτά, κάλιο αργά παρά ποτέ. Προέχει δε η πίεση προς τους αρμόδιους για την αποτροπή οποιασδήποτε δραστηριότητας που θα αφανίσει οριστικά τη δασική περιοχή. Απαιτούμε δεντροφύτευση στην κρατική ιδιοκτησία του βουνού και στις λεγόμενες περιοχές ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μονάχα αυτός. Απόλυτη προστασία και δεντροφύτευση μετά από περιβαλλοντολογική μελέτη.