Η ΜΙΚΡΑ ΑΛΕΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Μη βιαστείτε να σκεφτείται την εύκολη λύση, πως η μικρά αλώπηξ τα τίναξε επιτέλους... Για ταξιδάκι πρόκειται και απευθείας αναμετάδοση εκ του παραδείσου!!!

Καλοκαιράκι που λέτε εδώ, καλοκαιράκι και στον παράδεισο. Και όλη η φύση σε ραστώνη και χασμουρητό. Η μικρή αλεπού δεν ήλπιζε τίποτε της προκοπής να αλιεύσει πέραν καμίας ηλίασης. Κοίτα όμως να δεις που όταν δεν τα περιμένεις έρχονται τα ... καλά!

Ενώ λοιπόν αμέριμνη τριγυρνούσε και έκλεπτε οπώρας (παλιό το κόλπο αυτό στου παράδεισου τα μέρη) ακούει αίφνης ένα φρρρ φρρρρ και ένα χαρχαλητό περίεργο. Τσουπ δίνει μία και κρύβεται σε παρακείμενο θάμνο. Το ένστικτο βλέπεις, το αλεπουδίσιο...

Και νάσου ο ... Αδάμ και η Εύα! Μπροστά η Εύα, για να βάζουμε τα πράγματα στη σειρά τους και πίσω ο Αδαμούκος, κατάκοπος και αξύριστος.

Βαδίζαν με περίεργα βηματάκια μια από δω και μια από κει, σαν φαντάροι σε άσκηση παραπλάνησης του εχθρού. Με τα πολλά και αφού έκαναν αμέτρητους κύκλους κατέληξαν πού αλλού; Κάτω από τη μηλιά!!!

"Πέσε μήλο να σε φάνε", ψιθύρισε η αλώπηξ αυτόματα.

Μπαμ, το μήλο χωρίς δεύτερη σκέψη προσγειώθηκε στην αγκαλιά της Εύας. Ε, ναι, έχουν και τα μήλα το δικό τους πλάνο ζωής και προορισμού. Και ειδικά από τη συγκεκριμένη μηλιά.

Αδάμ και Εύα ούτε που στάθηκαν να δούνε τι μήλο τους ήρθε. Το βούτηξαν και όπου φύγει φύγει. Σαν τα ζαγάρια που αρπάζουν κόκαλο και τρέχουν να το κρύψουν στη φωλιά τους.

"Άντε, και καλή όρεξη" είπε η αλεπουδίτσα. Κι αν σας λείπονται τα ζιμέκο, εδώ είμαι εγώ. Πονηρή πονηρή αλλά και παθούσα παθούσα...

Έπειτα, μπαϊλντισμένη από τον ήλιο και όλο αυτό το σίριαλ για ένα μήλο, κίνησε για τη φωλιά της. Να σκεφτεί; Τι να σκεφτεί;

Όταν βλέπεις το θερίο ψάχνεις και για την πατουλιά του;

Και παρεκεί που πήγαινε ένα πουλί της λέει:

- Αχ, βρε κυρα - Μάρω μου, αλλού υπάρχει το όνομα και αλλού είναι η χάρη. Και σε είχα και για ξύπνια καημένη μου...

Πουλάκι είναι και λαλεί, πήρε τον αμανέ η αλεπουδίτσα και ούτε που κοντοστάθηκε. Φτάνοντας μόνο στο γιατάκι της έπιασε και σημείωσε στο τεφτέρι: ΕΙΧΑ ΔΙΚΙΟ...

Η επόμενη μέρα ξύπνησε περίεργη. Η αλεπουδίτσα αφού τίναξε μαχμουρλίδικα την πολλά ζηλευτή φουντωτή ουρά της, ανακάθισε σε μια μεγάλη κοτρώνα και έβαλε κάτω το νου και το λογισμό της.

Και που είχα δίκιο, σκέφτηκε, τι σημασία έχει; Καλύτερα να είχα πέσει έξω. Χίλιες φορές καλύτερα.

Θυμήθηκε μετά εκείνη τη σοφή κουβέντα... "Αυτοί οι άνθρωποι είναι ομίχλη!" Δυστυχώς... Σαν να μασάς ομίχλη και η αίσθηση της απογοήτευσης.

Πόσες φορές; Αμέτρητες. Το ίδιο και το ίδιο. Α, ναι, είχε δίκιο ο Ντοστογιέβσκι. Μετά τα σαράντα χρόνια... Ποιοι επιβιώνουν μετά τα σαράντα;

Αίφνης στα ρουθούνια της έφτασε μυρωδιά φρεσκοψημένου γαλακτομπούρεκου. Μπα! απόρησε η αλεπού. Ποιος έψησε πρωί πρωί γαλακτομπούρεκο;

Η μέρα ήταν ζεστή και μια άρρωστη κουφόβραση ανέστειλε κάθε σκέψη εγκατάλειψης του μαχμουρλίδικου πρωινού προς ανεύρεση των άγνωστων ... δραστών. Έτσι κι αλλιώς "γιατί τα έχουμε τα ιντερνέτια;"

Βαριεστημένα πάτησε έναρξη με την πατουσίτσα της.

- Χεχε, ωραίο πράγμα αυτά τα νετ μπουκ! Να ζήσει η τεχνολογία! Κι ακόμη καλύτερο να έχεις έξυπνη κόρη!

Και ναι, το γαλακτομπούρεκο βρέθηκε. Είδες, που σου λέω, τι κάνει το ίντερνετ; Βρίσκει ακόμη και τα ... γαλακτομπούρεκα. Και τα μικρά τρυγονάκια βρίσκει που το δοκιμάζουν και δεν το χορταίνουν!

- Φάτε μικρά μου, φάτε τώρα που ακόμη μπορείτε. Και σε μεγάλες δόσεις. Πριν φτάσει και η δική σας ώρα να κυνηγάτε ... μήλα!!!

Στην άλλη άκρη του δάσους ο Αδάμ και η Εύα που δεν είχαν κλείσει μάτι όλη νύχτα καθόντουσαν και κοιτούσαν το μηλαράκι.

- Και τι να το κάνουμε, κυρά μου, τούτο το μηλαράκι; είπε κάποια στιγμή ο Αδάμ. Ούτε για μηλόπιτα δε φτάνει...

Άναψε και κόρωσε η Εύα, τέτοια κουβέντα να ακούσει. Άκου μηλόπιτα με το χιλιάκριβο μήλο;

Με κινήσεις σκόπιμα μεγαλοπρεπείς πήρε το μήλο από τα χέρια του Αδάμ και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της. Απαλά απαλά το απίθωσε δίπλα στα εικονίσματα.

- Τέτοια μήλα μόνο εκεί έχουν θέση, είπε 'γγιγμένη στον Αδάμ και τον κοίταξε με επιτίμηση και υπεροψία. Να τα βλέπεις κάθε πρωί και κάθε δείλι και να ευχαριστάς την καλή σου τύχη.

Ο ήλιος είχε στο μεταξύ φτάσει πέντε μπόγια ψηλά... Μια ακόμη μέρα στο δάσος συνεχιζόταν σαν και όλες τις άλλες.

Ακόμη και για την αλεπού, τη μικρή αλεπού. Σιγά τα ... μήλα, αποφάσισε. Και συνηθισμένα, βρε, τα βουνά απ' τα χιόνια!

Έτσι κι αλλιώς είχε δυσπεψία στα μήλα και ειδικά στα ξένα.

Για μία γωνίτσα όμως γαλακτομπούρεκο δε θα έλεγε όχι...

- Έι, τρυγονάκια! Μην είστε μοναχοφαγούδικα, λέω. Αφήστε και για την έρμη μάνα μια μπουκίτσα γαλακτομπούρεκο!

Η ζέστη αφόρητη και σήμερα. Η αλεπού κοίταξε απελπισμένη τη γούνα της.

-Τι δουλειά έχω εγώ σε τέτοιους τόπους και καιρούς; στέναξε με παράπονο. Για άλλα ήμουν φτιαγμένη και για άλλα η καρδιά μου λαχταρά... Νά 'μουν πουλί να πέταγα. Σε άλλη κορφούλα, εκεί που κανένας δε με ξέρει και κανέναν δεν ξέρω.

Αστεία πράγματα. Έως και ανέκδοτα για γέλιο ασυγκράτητο. Δεν έχεις ακούσει που λένε "Έκαστος εφ' ω ετάχθη;"

Βαριεστημένα, ένεκα και η ζέστη και όλα τα αποδέλοιπα, έσυρε το πονεμένο της ποδάρι ως την αποθηκούλα με τις παλιές μνήμες. Ξεσκόνισε το καλειδοσκόπιο και έπιασε να αναμοχλεύει τα περασμένα...

Εικόνα πρώτη σε αίθουσα ψηλοτάβανη και με στενά, νεοκλασικά παράθυρα. Ένας φθινοπωρινός ήλιος έφτανε αποσταμένος και απονήρευτος.

Αχ, και να το ήξερε... Τι φουρτούνες θα ξεκίναγαν εκεί και τότε. Δηλαδή... και να το ήξερε... τι θα άλλαζε; Αλλάζει ποτέ τα σχέδιά της η μοίρα;

Καθότανε ζαβλακωμένη και με το μάτι πρησμένο και μελανό. Το ατύχημα βλέπεις στη Νεμέα. Κόντεψε μα δεν τα κατάφερε να δει τα ... ραδίκια ανάποδα. Άκου φράση! Τα ραδίκια ανάποδα! Μα αυτό ακριβώς της είχε κολλήσει και το έλεγε και το ξανάλεγε.

Ήταν οι καιροί που έτρωγε με τη σέσουλα τα γαλακτομπούρεκα. Το ζάχαρο στα ύψη. Θα 'ταν μια κάποια λύση ακόμη και τα ραδίκια ανάποδα! Τόσο το είχε μπουχτίσει το πάθος για το γαλακτομπούρεκο.

Να όμως που χωρίς να το καταλάβει όλα άλλαξαν και μπήκε σε άλλη τροχιά και άλλο επεισόδιο. Στα 33 και στα χρόνια του Χριστού.

Από την πόρτα πρόβαλε ένας μαυριδερός άντρας. Ψηλός να τον πεις δεν ήταν. Και το ντύσιμο; Σαν οδηγός της ΕΑΣ, που ψιθύρισε κάποιος από τα πίσω θρανία. Βήμα; Σερνάμενο...

Η αλεπού ανακλαδίστηκε στο καρεκλάκι να βρει πιο βολική θέση για μια ακόμη βαρετή ώρα.

Ο άντρας ξεκίνησε να μιλά. Ούτε που θυμάται τις λέξεις. Μόνο το γενικό συμπέρασμα. Μιλούσε για τ' αστέρια και τους πλανήτες και τη μεγάλη έκρηξη και πώς γεννήθηκε το σύμπαν και πώς μια μέρα - μας αρέσει δε μας αρέσει - θα πεθάνει. Όλα πεθαίνουν. Άπαξ και γεννηθούν, το μόνο βέβαιο είναι πως θα πεθάνουν αργά ή γρήγορα.

Η αλεπού, δίχως να το καταλάβει, είχε σκύψει μπρος και είχε στυλώσει αυτιά και μάτια σε κείνο τον άντρα που να τον πεις όμορφο δεν μπορούσες. Ποιος νοιαζόταν όμως πια για την εμορφιά του; Αυτός μάτια μου είχε άλλο χάρισμα. Σε μάγευε με τη φωνούλα του και με όσα έλεγε. Άσε το βλέμμα του. Φωτιά!

Ο αέρας σπίθιζε γύρω του. Και ο λόγος του; Σπαθιές...

Έδωσε κάποια στιγμή και ακούστηκε το κουδούνι. Ένα μακρόσυρτο ωχ, της απογοήτευσης, διέτρεξε από άκρη σε άκρη την αίθουσα.

Ο άντρας δε φάνηκε να δίνει την παραμικρή σημασία. Με το ίδιο σερνάμενο βήμα κατευθύνθηκε στην έξοδο, κουβαλώντας μια μικρή τσαντούλα στην πλάτη.

Πίσω έμεναν τα αγάλματα. Ακούνητα και αμίλητα σαν που στέκουν τα δέντρα που τα χτύπησε αστροπελέκι. Ήταν μια μέρα του '92. Πόσα χρόνια; Μια ολόκληρη ζωή, είπε απολογητικά η αλεπού.

Πώς θα ήταν αυτή η ζωή ούτε και μπορούσε τότε να προβλέψει. Μα και τώρα, αν τη ρώταγες τι θα διάλεγε εκείνο το κρίσιμο απόγευμα, διστακτική θα στεκόταν. Έτσι κι αλλιώς δικαίωμα να διαλέξει δεν της δόθηκε. Έχει δοθεί δικαίωμα στο χιονοδρόμο που τον χτυπά η χιονοστιβάδα για το πού θα πορευτεί;

Την ιστορία των αλμάτων την έχετε διαβάσει;

Αν όχι, θα δυσκολευτείτε να παρακολουθήσετε το μικρό ζουλάπι του δάσους...

Η παλιά εικόνα ξεθώριασε απότομα. Στράφηκε στο μαγικό βιβλίο και έπιασε να σκαλίζει μία μία τις σελίδες. Ήταν αποφασισμένη να βρει αυτό που έβαλε στο νου της με κάθε τρόπο. Και ναι, επιτέλους. Έσκυψε προσεκτικά και ανασήκωσε μια ... πορφύρα.

- Αχ, το παραμύθι της πορφύρας, ψιθύρισε...

Βασιλοπούλες και πορφύρες; Α, όχι. Αυτά τα ... παραμύθια τα διάβαζε παιδί, στα χρόνια της Πηνελόπης και του Κωνσταντίνου Κρηνίτη. Οι πορφύρες σήμερα κατοικούν σε τάφους! Και είναι κοχύλια, όχι σκουτιά για γαλαζοαίματους.

Ένα κουδούνισμα στο μαγικό βιβλίο έκοψε απότομα την αναπόληση. "Έχετε μήνυμα"...

Το διάβασε προσεκτικά. Πάντα διάβαζε προσεκτικά τα μηνύματα που της έστελναν.

Το πρόσωπο γνωστό και η ιστορία ακόμη πιο γνωστή. Οι λέξεις όμως άγνωστες.

-Βρε τι γράφει; Λεξικό θα χρειαστώ, μουρμούρισε η αλεπού και η ουρά της πήγε και ήρθε ενοχλημένη.

Και γιατί ξαφνικά θυμήθηκε τον Πλάτωνα; Ε, ναι... τελικά είναι ο μόνος τρόπος για να πεις τις αλήθειες που σε καίνε. Οι μύθοι και τα παραμύθια. Άλλος δεν είναι δρόμος. Ας συνεχίσουμε λοιπόν και όστις θέλει οπίσω μας ελθείν.

Δυο χρόνια; Πάνε δυο χρόνια! Αγώνας ολόκληρος. Γιατί και προς τι;

Σε ένα βάθος απροσδιόριστο είδε το μαυριδερό άντρα να κουνά τα χέρια του με εκείνο το μοναδικό τρόπο. Φτερούγες ήταν, χέρια όχι... Σε ανέβαζε, σε ταξίδευε, έδινε νόημα στην άχαρη ζωή σου.

-Για το χατίρι του και μόνο, είπε η αλεπού. Και για όσα του χρωστάω. Τι θα ήμουν εγώ χωρίς εκείνον; Ένα ακόμη ζωντόβολο δίχως σκέψη και στόχο...

Ήξερε, το είχε νιώσει καλά στο πετσί της, πως τέτοια τερτίπια "για το χατίρι του μόνο" δεν τα καταλάβαιναν οι πολλοί. Θυμήθηκε εκείνο τον κακομοίρη που τη ρώτησε κάποτε:

- Ήσουν ερωτευμένη μαζί του; Δεν μπορεί, πρέπει να ήσουν. Όλες ήταν!!!

Η αλεπού ντράπηκε. Ακόμη μία φορά δεν ήταν σαν όλες.

Τότε γιατί; Γιατί τέτοια περιπέτεια;

Στο ράφι ο γερο - Όμηρος έγειρε ξαφνικά. Λες και άκουγε τις μύχιες σκέψεις της αλεπουδίτσας...

- Ναι, παππού. Κι ο Οδυσσέας γιατί έπιασε τα πέλαγα; Σωστός! Για μια ακόμη φορά σωστός και σοφός. Ας συνεχίσουμε λοιπόν.

Διάβασε και πάλι το μήνυμα. Καμία αμφιβολία. Δεν έφταιγαν οι λέξεις, ξεκάθαρα το έγραφε.

Για το γάμο, για τα παιδάκια, για τη συμπόνια...

Αυτά καθόλου δεν ενδιέφεραν την αλεπού. Δεν ήταν δική της δουλειά. Στάθηκε και πάλι στο επίμαχο σημείο. Στις διορθώσεις...

- Δεν το καταλαβαίνω, καθόλου δεν την καταλαβαίνω, είπε μεγαλόφωνα η αλεπού. Ποιος είναι τελικά ο στόχος; Σίγουρα όχι ο δικός μου...

Αν είναι κάτι λάθος δεν πρέπει να διορθωθεί; Έτσι να μείνει, λάθος, να σέρνεται στους αιώνες;

Εντάξει, είναι και το άλλο. Δεν μπορεί να μη λάβουμε υπόψη και το άλλο. Αν μπορεί να διορθώσει τα λάθη.

- Κι αν θέλει! Θέλει; Ή θα προσθέσει κι άλλα;

Χιχιχι, κορόιδεψε τις απορίες της αλεπούς μια πετροκαλαμήθρα.

- Μα αν διορθώσει τα λάθη, καταλαβαίνεις τι θα προκύψει;

- Ίσως η αλήθεια, απάντησε η αλεπού, που δεν πίστευε ότι απαντούσε σε τέτοια φωνή...

- Η μήπως ομολογία πως δεν ήξερε τι του γινόταν ως τώρα; Για κάθου και σκέψου. Τον συμφέρει;

-Τι θα πει τον συμφέρει; Δεν είναι θέμα συμφέροντος, μόνο χρέους προς την αλήθεια.

- Αστεία λέγεις και αφελή, τερέτισε η πετροκαλαμήθρα και πέταξε μακριά...

- Ουφ, κάνει και ζέστη αχώνευτη σήμερα, βαυκάλισε την αδυναμία της η αλεπού για πιο σοφή απόκριση.

Στο μεταξύ η ζωή στο δάσος συνεχιζόταν ατάραγη και νωχελική. Γιατί όχι;

Και κάπου μακριά, στην άλλη άκρη, η Εύα στεκόταν ακόμη μαρμαρωμένη μπρος στα εικονίσματα και στο ... μήλο!

- Μήλο της κόκκινο, ρόιδο γραμμένο... Βρε, αυτός τελικά ήταν ο στόχος; Για φαντάσου!

Σηκώθηκε. Έσπρωξε πέρα τα ... μαγικά βιβλία και τα άλλα βιβλία. Ώρα για το μανάβη και φρούτα εποχής. Και να σκεφτείς πως κάποτε τα έβαλε με ένα παλικαράκι που μάσαγε καρπούζι... Μωρέ καλύτερα οι καρπουζάδες παρά οι τεμενάδες μπρος στα μήλα! Κι ακόμη καλύτερα με τέτοιο καύσωνα μια δροσιστική φρουτοσαλάτα με φρούτα απλά, ταπεινά και αληθινά...

Φαίνεται πως η μικρά η αλεπού
του ουρανού τους κρουνούς
γνωρίζει να χειρίζεται

για να έχει να δροσίζεται
η άνυδρη παραμυθία.

"Παραμυθού παραμυθού και άλλο τόσο μπουνταλού...

Ξέρει τα παραμύθια μα αγνοεί - στ' ορκίζομαι - τ' ανθρώπινα τερτίπια!"

- Σιγά μπρε, θα με ξεκουφάνεις, τσίριξε η αλεπουδίτσα. Αν ήξερα τα τερτίπια που λέγεις εδώ θα ήμουν να ... παραμυθιάζομαι;

Εδώ που τα λέμε είχε δίκιο. Παραμύθια σαν και Της μικρής αλεπούς άλλο δε φελούν παρά να ξεφεύγεις απορίες αγεφύρωτες και όχι να σπέρνουν αλήθειες προκάτ. Κοιτάξτε δηλαδή πως έχουν τα πράγματα. Ή είσαι ένας σοφός και πιάνεις και γράφεις σπουδαία βιβλία για τους ανθρώπους, με όσα εσύ γνωρίζεις και οι άλλοι αγνοούν ή ένας απλός άνθρωπος που ξέρεις όσα και ο πάσα ένας! Τι να κάτσεις να γράψεις τότε; Και ποιος να τα διαβάσει, ε;

Η μόνη αξιοπρεπής λύση είναι να το παίξεις παραμυθάς. Παραμύθια, κύριοι! Τροφαντά και χωρίς να χρωστάνε αποδείξεις. Ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει πως τον ξεγέλασες; Εσύ παραμύθια έταξες και παραμύθια πρόσφερες. Κι άλλο να δώσεις πια δεν έχεις. Ο καθείς και τα όπλα του!

Διότι παραμύθι μύθι μύθι το κουκί και το ρεβίθι βύζαξε με το πρώτο της γάλα η μικρά μας αλώπηξ. Αυτά είχαν και αυτά της έδωσαν οι δικοί της. Σε άλλους δίνουν περιουσίες και οφίτσια και φράγκα με ουρά. Στην αλεπουδίτσα μας το προικιό ήταν παραμύθια.

Έχεις εσύ ποτέ ακούσει τη Μαριορή του Μυλωνά; Ε; Μάλλον όχι. Βλέπεις πρωτιά και αποκλειστικότητα κράτησε η μικρή αλεπού σ' αυτό το παραμύθι και εξ απαλών ονύχων. Μόνη της το άκουγε και μη σου πω ότι το έχτιζε κιόλας. Με της μέρας τα καμώματα... που τα έβλεπε η νύχτα και τα έκανε παραμύθι στο προσκεφάλι της μικρούλας -τότε - της κυρα - Μάρως, δηλαδή της Μαριορής. Όσο για το Μυλωνά; Τι μυλωνάς και τι μπαμπάς! Κρεμόταν από τα χείλη του η μικρά κι εκείνος έπαιρνε ύφος και άρχιζε με το ίδιο πάντα τραγουδάκι:




Από κει και μετά η ηρωίδα του παραμυθιού κρυβόταν στον καθρέφτη και από τη σκοτεινή μεριά του άρχιζε να ξετυλίγει την κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη. Καθρέφτης, τίμιε αναγνώστη. Τίποτις άλλο. Ένας καθρέφτης της κάθε μέρας που είχε διαβεί και χρώσταγε η νύχτα να τη φέρει σε ισορροπία.

Έπειτα ήρθαν τα βιβλία. Με πρώτα τα παραμύθια του νονού. Ε, ναι, σημείωσέ το και αυτό, παραμυθάς τη βάφτισε τη μικρή αλεπού, να μην πάρει κάτι από τη χάρη του; Μόνο το όνομα;;;

Σου λέγω λοιπόν και σε βεβαιώνω. Άλλοι πήραν άλλα από τους δικούς τους. Η μικρή αλεπού παρέλαβε παραμύθια. Ε και παραμύθια δίνει. Μόνο έτσι καταφέρνει να εκφράσει όσα πολύ της καίνε το λαιμό και την ψυχή, με παραμύθια. Δεν έχει και δε θέλει να ξεδιψάσει κανέναν και τίποτε. Μόνο τη φάγουσα φλόγα που την κατατρώει πολεμάει να λευτερώσει. Μα είναι μικρές οι πατούσες της, το ξέρει, και η φλόγα μεγάλη. Τι θα γλιτώσει στο τέλος; Ίσως το τίποτα.

Αχ, αυτό το τίποτα. Μοίρα και τέλος και αρχή. Από το τίποτα δεν ξεκινούν και τα παραμύθια; Και στο τίποτα μας αφήνουν... Ένα ταξίδι από το τίποτα στο τίποτα. Όλα γίνονται για το ταξίδι και μόνο.

Ναι, αν το καλοσκεφθείς, ένας καπετάνιος είναι και ο παραμυθάς. Και τα παραμύθια ταξίδια στις θάλασσες του νου...

Παράθεση :

Δεν έχει και δε θέλει να ξεδιψάσει κανέναν και τίποτε. Μόνο τη φάγουσα φλόγα που την κατατρώει πολεμάει να λευτερώσει.

Όμως τη τέχνη του βροχοποιού, πρέπει καλά να την σπουδάζεις.

72% το είναι σου νερό!
Αστερισμός του Υδροχόου.

Πώς αλλοιώς να αντέξει σε τόση ξηρασία;

Οι αλεπούδες και μάλιστα οι μικρές δε τα πηγαίνουν καλά με το νερό και τις βροχές... Χαλάει το γουναρικό τους. Όσο για τη συγκεκριμένη... Ένας λόγος παραπάνω.

Προχτές μόλις συμπληρώθηκαν τέσσερις μήνες που πήρε κουτρουβάλα μια ολόκληρη σκάλα σε μέρα βροχής. Κι ήταν και χωρίς ουρά εκείνη τη μέρα, τη βγάζει βλέπεις όταν κυκλοφορεί ανάμεσα σε ανθρώπους... Αλλιώς κάτι θα κράταγε η ουρίτσα και δε θα την πλήρωνε η σπονδυλική στήλη του ζωντανού και παρολίγο πεθαμένου...

Όταν η κουτρουβάλα έληξε, στο επόμενο πλατύσκαλο, και κατάφερε η αλεπού να σταθεί και πάλι στα πόδια της - πράγμα τελείως παράξενο - άδικα προσπάθησε να ξαναβάλει το κεφάλι της στην ίδια θέση.

Οι γιατροί έψαχναν για αυχενικά και δισκοπάθειες και η αλεπού το νέο νόημα του κόσμου, το ανάποδο ακριβώς από όσα μέχρι τότε έβλεπε... Ακόμη και τη φωλίτσα της στο ίντερνετ στραβά και ανάποδα την έβλεπε πια.

Και γιατί να έχω φόρουμ; Και γιατί να γράφω; Και για ποιον; Και με ποιον; Αν εννοείς, Βοιάτη τέτοια βροχή, τη χόρτασε για τα καλά η μικρή αλεπού.

Άσε που το μετάνιωσε φριχτά για το θέμα της ουράς. Μα ακούς να την έχει αφήσει σπίτι... Μην τρομάξουν οι άλλοι!

Να τρομάξουν, φίλε μου. Γιατί να μην τρομάξουν; Και να καταλάβουν πως κυκλοφορούν και αλεπούδες. Τι; αποκλειστικό προνόμιο των λύκων θα είναι ο κόσμος;

Βρέ δεν το έχουν τα θηρία το αποκλειστικό προνόμιο.

Ο άνθρωπος το έχει.

Ούρλιαξε ο άνθρωπος και λούφαξαν τα θηρία.

Σωστόςςςςςςςς! Σε θηριοτροφείο ζούμε. Και με θηρία συνυπάρχουμε. Ανθρώπινα θηρία. Η μικρή αλεπού έτσι ξεφύτρωσε, ως αναγκαιότητα. Δεν είναι λύκος αλλά ζουλάπι του δάσους είναι. Έτσι μπορεί και συγκατοικεί πιο εύκολα με όλα τα υπόλοιπα ζουλάπια.

Σήμερα η αλεπουδίτσα μας ξύπνησε με αλλαγμένη διάθεση. Εδώ που τα λέμε της συνέβαινε τακτικά να αλλάζει διαθέσεις, σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσες να το περάσεις και για κουσούρι. Η ίδια βέβαια είχε άλλη ερμηνεία. Πως για να μείνεις σταθερός σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει πρέπει να αλλάζεις κι εσύ.

Κάθισε μετά και μέτρησε τις μέρες… Βρε βρε. Ακόμη καμία είδηση εκ του Αδάμ και της Εύας. Θα μου πεις, είχαν καμιά υποχρέωση να την ενημερώσουν; Σαφώς και όχι. Τέτοιο καλάμι η μικρή αλεπού δεν το είχε καβαλήσει. Είχε όμως και επέμενε να έχει το δικαίωμα να επιλέγει κι εκείνη ποιους θα θεωρεί φίλους και ποιους όχι. Και ποιους θα εμπιστεύεται. Σωστά;

Άφησε λοιπόν πίσω τον Παράδεισο και γύρισε σελίδα. Δηλαδή γύρισε σχεδόν μισό βιβλίο παρακάτω, ως το επεισόδιο στο ναό του Σολομώντα. Σε εκείνο το πολλά περίεργο επεισόδιο με τον Ιησού τον γλυκύτατο και το φραγγέλιο. Μα αν είναι δυνατόν! Αυτός που δίδαξε το αγαπάτε αλλήλους να συμπεριφερθεί με τέτοια σκληρότητα. Και όμως, αν το καλοσκεφθείς, αυτό είναι αληθινή αγάπη. Τα άλλα, τα γλυκανάλατα, είναι σορόπια και ρεβεράντζες, πολιτικάντικα φερσίματα και συγκαλυμμένες σκοπιμότητες, όχι όμως γνήσια αγάπη προς τον πλησίον.

Στο κάτω κάτω οι αλεπούδες φημίζονται μεν για την πονηριά τους όχι όμως και για τη διπροσωπία τους. Μελαγχόλησε σαν το σκέφτηκε αυτό… Πώς να εξακολουθήσει να φέρεται φιλικά σε εκείνους που δεν τους ένιωθε πια φίλους;

Της ήταν όμως δύσκολο και οδυνηρό συνάμα να πάρει οριστικές αποφάσεις. Οι φιλίες δεν πεθαίνουν πατώντας το κουμπάκι του πρέπει…

Αποφάσισε λοιπόν να αναβάλει την απόφαση για το δέον γενέσθαι. Υπομονήηηηηηηη…. Μεγάλη αρετή η υπομονή. Ποιος ξέρει, ίσως να υπάρχει και η άλλη όψη. Ο χρόνος θα δώσει τη λύση και θα φωτίσει τα σκοτεινά σημεία.

Η πίκρα όμως πίκρα. Ψέματα να λέμε; Διότι άλλο τι διατάζει η λογική και άλλο τι η καρδιά ορίζει.

Πέρασε και το σαββατοκύριακο με τούτο και με τ' άλλο, διότι μη λέμε ψέματα, η αλεπού μας είχε χίλια δυο άλλα να ασχοληθεί, τόσο που ποτέ δεν της περίσσευε χρόνος ακόμη και για τα απλά καθημερινά πράγματα. Πού δηλαδή να βρει χρόνο να χαλαλίσει και σε υποθέσεις χαμένες;

Εξάλλου θυμόταν πάντα τη σοφή συμβουλή του παππού της:

Τα προβλήματα είναι δυο λογιών. Εκείνα που λύνονται, οπότε κάτσε και λύστα και εκείνα που δε λύνονται, οπότε πάρτο απόφαση. Μη χαραμίζεις τη ζωή σου για ένα θέμα που λύση δε βρίσκεται.

Γιατί κανείς μας δε ζει δυο φορές. Αυτό δεν ήταν από τον παππού της, για να λέμε και πάλι την αλήθεια...

Η ζωή είναι πολύτιμη και κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να τη σπαταλά για χαζαμάρες και μικρότητες.

Σκέψου την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία. Και μετά πιάσε καντάρι και ζύγισε τι είναι σημαντικό να κάνεις και τι όχι. Και για ποιο αξίζει να χολοσκάς και για ποιο να το παίζεις τρία πουλάκια κάθονται...

Η αλεπού λοιπόν περνώντας και το σαββατοκύριακο, και με όλα όσα σημαντικά έφερε, ψήφισε τη δεύτερη λύση. Τα τρία πουλάκια κάθονται απέξω απ' την Αράχωβα...

Σηκώθηκε έπειτα με βήματα αποφασιστικά και πήρε το γουόκ μαν.

- Πες το με ένα τραγούδι, φώναξε... και ένα πλατύ χαμόγελο φώτισε τη μουρίτσα της.

Κι ενώ η αλεπουδίτσα έτσι σκεφτόταν... άλλοι φαίνεται πως είχαν τελείως άλλη άποψη.

- Παίζουν με τη νοημοσύνη μας ή με τα νεύρα μας; αναρωτήθηκε η κυρα - Μάρω.

Χμ... οι αποφάσεις μπορεί να είναι δύσκολες, ειδικά όταν κάνει και καύσωνα, μα δε νομίζω πως αφήνουν περιθώρια να τις καθυστερούμε.

Επιτέλους το καμίνι της μέρας υποχώρησε. Η μικρή αλεπού άπλωσε νωχελικά τη φουντωτή ουρά της για στρώμα και βάλθηκε να παρατηρεί τ' αστέρια.

Δε χρειάστηκε πολύ για να βρει το αγαπημένο της...

Το κοίταξε καλά και άρχισε μετά να του μιλάει.

Αστεράκι, εσύ που όλα τα βλέπεις από κει πάνω, πες μου σε παρακαλώ γιατί να συμπεριφέρονται τόσο προβλέψιμα πάντα οι άνθρωποι;

Ναι, είχες δίκιο τελικά. Κι εγώ το άδικο που έψαχνα την ανύπαρκτη άλλη όψη. Όταν είναι να πάρεις μια δυσάρεστη απόφαση, καθόλου μην το αναβάλεις. Απλώς παρατείνεις μια δυσάρεστη κατάσταση.

Θυμήθηκε μετά τη συνονόματή της την υπουργίνα. Που έπαθε γάγγραινα και της έκοβαν λίγο λίγο το πόδι. Και πάλι ναι... Σ' αυτές τις περιπτώσεις δε φελά να το πηγαίνεις λάου λάου. Χρατς μία και κόψε όλους τους δεσμούς.

Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να εκτιμήσουν την υπομονή που έδειξες. Ούτε και την κρυφή σου ελπίδα να έχουν αλλιώς τα πράγματα... Έτσι κι αλλιώς εξαρχής για βλάκα σε πέρναγαν και για κορόιδο.

Πρόβλημά τους. Ναι, λέμε. Ας νομίζουν ό,τι θέλουν. Ποιος νοιάζεται;

Έπειτα ξεκρέμασε από ένα γειτονικό κλαδί το ραδιάκι της και το γύρισε στα τραγούδια.

Οι αμανέδες της αποψινής νύχτας είχαν όλοι το ίδιο ρεφραίν:



Και λοιπά παρόμοια.

Καλό σας βράδυ!

Ποπο ζέστη πάλι σήμερα...

Το μικρό ζωάκι στέναξε απελπισμένο που μέσα σ' αυτή τη ζέστη έπρεπε να φροντίσει και την κοιλιά του που γουργούριζε.

Λίγο πιο κάτω, στο ξέφωτο, πήρε το μάτι της μπουγάτσες να περνούν και μακαρονάδες. Και παρακεί κάτι μπουκάτσες!

- Ω θεοί του δάσους. Τι είναι πάλι τούτο το αμπλάκημα; *

Μπουγάτσα δεν ήταν... Ούτε και μπεκάτσα. Ένα πράμα ερμαφρόδιτο που φώναζε να το προσέξουν πόσο παράταιρο ήταν.

- Κρίμα, είπε η αλεπού. Εγώ μηλόπιτα περίμενα. Και έξυσε αμήχανα με την πατουσίτσα της το έδαφος.

Έπειτα, και ο καύσωνας γαρ, άλλαξε πλευρό και το έριξε στο ροχαλητό.

Το ραδιάκι στο διπλανό κλαδί συνέχιζε μονότονα τον αμανέ:

Από δω παν κι άλλοι... και άλλοι ... και άλλοι...

λες και είχε κολλήσει η βελόνα.

Η αλεπού μισάνοιξε το ένα βλέφαρο, το κοίταξε φανερά ενοχλημένη, ε μα, με τέτοια ζέστη πια..... και είπε:

- Ε, ναι λοιπόν. Όταν αγνοούν την ιστορία των άλλων αυτά παθαίνουν.

Δεν ήξεραν... Δε ρώταγαν; Εκείνους με τα καρπούζια; Και πίστεψαν πως θα μας ξεγελάσουν με μπουγάτσες;

Έπειτα σηκώθηκε, αργά και βαριεστημένα, η ζέστη είπαμε, και έκανε ό,τι κάνουν όλα τα ζωάκια για να μαρκάρουν τον τόπο τους. Το πιπί τους!

Εδώ, είπε, είναι της Μικρής Αλεπούς. Δεν είναι της μπουγάτσας.

Στο βάθος της σκέψης της μια απορία γεννήθηκε. Πώς το είπε μωρέ εκείνος ο ποιητής; Ανάμεσα καρπούζι και μπουγάτσα πρόβαλε ο αληθινός μας τόπος;
_____________

* αμπλάκημα: Η λέξη είναι από την Κυκλώπεια της Γκέμμας, του Δημήτρη Λιαντίνη. Σελίδα 97

Κι αν θέλετε και οπτική ερμηνεία του πράγματος, ιδού:


Σε μπουγάτσα, λυπάμαι, δε μας βρίσκεται τίποτις... Το δις εξαμαρτείν ουκ αλεπούς σοφής...

Επιτέλους νύχτα... Α, είναι ωραίο πράγμα η νύχτα. Βλέπει τα καμώματα της μέρας και ξεκαρδίζεται...

Κάνει τον απολογισμό, τη σούμα, και τακτοποιεί εκ νέου τον κόσμο. Το ξεκαθάρισμα βρε αδερφέ. Από δω τα θετικά, από κει τα αρνητικά. Να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Να ξέρεις όμως κι εσύ. Που φαίνεται ακόμη δε διάβασες Λιαντίνη... Εγώ δε φταίω, στο είπα και στο συμβούλεψα πολλές φορές. Ένας είναι ο τρόπος που μεγαλουργήσανε οι έλληνες, τα στρατηγήματα.

Μη μας ζητάς δηλαδή και τα ρέστα... Φτάνει καήκαμε μια στο κουρκούτι, φτάνει καήκαμε δυο, μα τι μας περάσατε; μαζόχες;

Και να ξέρεις και κάτι άλλο. Σταράτα και στα ίσα μιλάω σε όσους μιλάνε το ίδιο. Για τους άλλους υπάρχουν και τα παραμύθια.

Να λοιπόν που ξεκαθάρισε το τοπίο...

Και τώρα θα σας πω μια ιστορία λίαν διδακτική και επεξηγηματική. Ήρωάς της ο Δημήτρης Λιαντίνης.

Όταν που λέτε έμπαινε να μας κάνει μάθημα δε συναντούσε πάντα τους ακροατές που ένιωθε ότι θα καταλάβουν αυτά που έλεγε. Να το πω έτσι μαλακά...

Ξεκίναγε που λέτε ο Λιαντίνης και έλεγε πράγματα που ουδεμία σχέση φαινομενικά τουλάχιστον είχαν με το μάθημα. Κι αφού κατάφερνε να εκνευρίσει όσους δεν ήθελε στην αίθουσα, και να τους αναγκάσει να αποχωρήσουν από μόνοι τους, άλλαζε μουσικό ρυθμό και έλεγε:

Τώρα που μείναμε επιτέλους όσοι πρέπει, ας πάμε και στο μάθημά μας. Κι άρχιζε μετά με το γνωστό ρυθμό πολυβόλου την κανονική παράδοση.

Ο δαιμόνιος Λάκων, που μας δίδασκε την κάθε στιγμή όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα τι θα πει στρατήγημα. Διότι εν αρχή ην η πράξις.

Εγώ μάντης δεν είμαι να μαντέψω πώς ακριβώς ο Λιαντίνης καταλάβαινε ποιοι και ποιοι δεν έκανε να "μεταλάβουν" των αχράντων της διδασκαλίας του, αλλά μεγάλη εμπιστοσύνη του είχα πως είχε λόγους σοβαρούς... Κάτι στη ματιά τους; Κάτι στον αέρα τους; Δεν ξέρω τι... Ίσως και διαίσθηση.

Ναι, αυτή τη διαίσθηση μην την υποτιμάτε καθόλου. Να ακούτε τα καμπανάκια που σας χτυπά. Αλλιώς θα σας χτυπήσουν οι καμπάνες στο κεφάλι.