OTAN AΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΑΣ ΑΓΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ

OTAN AΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΑΣ ΑΓΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ

Λίγο σε στρουθοκάμηλο μου κάνει αυτή η δήλωση, " Δε σε βλέπω δε με βλέπεις" δηλαδή.

H Διώνη έγραψε :
"Λίγο σε στρουθοκάμηλο μου κάνει αυτή η δήλωση, " Δε σε βλέπω δε με βλέπεις" δηλαδή".

Αγαπητή Διώνη,
Δεν θα διαφωνήσω καθόλου, παρά μονάχα σε ένα: το πτηνό (στρουθοκάμηλος) δεν έχει τέτοιες συνήθειες. Σε αντίθεση με ωρισμένους ανθρώπους που αρέσκονται σε αμμόλουτρα κεφαλής, δηλαδή να χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο και να το παίζουν αδιάφοροι. Γι' αυτό και οι δυνάμεις που κάποτε πολεμάγαμε, μας έχουν αφήσει μόνους μας σχεδόν να κάνουμε ό,τι θέλουμε γιατί με τη συνήθεια που αποκτήσαμε, δηλαδή να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο, κάποια στιγμή θα πεθάνουμε από ασφυξία. Και εν γένει, οι χρόνοι και οι ώρες διάγουν ασφυκτικές καταστάσεις, τόσο που κάποιους κάνουν να σκάνε από το κακό τους αντί να βάζουν τη δύναμή τους για την πραγματική αντεπίθεση.

Ούτε κι εγώ θα διαφωνήσω αγαπητέ Σωτήρη.

Φυσικά δεν ενδιαφέρομαι για στρουθοκαμήλους αλλά για ανθρώπους. Όπως άλλους δεν τους ενδιαφέρουν οι μπουγάτσες. Το ερώτημα είναι όμως άλλο. Ποιες είναι οι δυνάμεις που αναφέρεις; Μπερδεύτηκα λιγουλάκι η καημένη. Δεν είμαι δα και πολύ έξυπνη. Ποιος πολέμαγε, ποιον πολέμαγε και με ποιον. Αυτά ομολογώ δεν τα κατάλαβα. Για να καταλάβεις όμως εσύ εμένα θα υπογραμμίσω ότι η γραμμή του Περισσού να αρνείται κατηγορηματικά κάθε συνεργασία με το Συνασπισμούλη και έξυπνη μου φαίνεται και με βρίσκει σύμφωνη. Καλύτερη δηλαδή η περιχαράκωση παρά να ψάχνεις μαχαιριές στα νώτα σου.

Για μπουγάτσες έγραψα Σωτήρη, όχι για μπουκάτσες. Σιγά μην τις κάνουμε και μπεκάτσες στο τέλος.

Καταλαβαίνω ότι αλλού θες να το πας και θα στο πω στα ίσα: Δε μου αρέσουν οι στραβές κουβέντες. Όχι μόνο τα χέρια τεντωμένα γροθιές και τα λόγια μας ίδια να είναι, σαν τις καμπανιές της Μεγάλης Παρασκευής.

Μας έγραψες, ξαναγυρίζω σ' αυτό:

ΟΤΑΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΑΣ ΑΓΝΟΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ.

Κι αν σου πω ότι δεν την αγνοούμε;

Αν σου πω ότι την ξέρουμε;

Θα συνεχίσετε να μας λέτε για μπουγάτσες, μπουκάτσες, μπεκάτσες και τρία πουλάκια κάθονται;

Την Κύπρο, μια και εκεί έγινε το πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη, την έφαγαν τα συμφέροντα. Έχεις διαβάσει για κείνες τις περίφημες συσκέψεις στα Λονδίνα και στις Ζυρίχες; Τις φανερές και τις άλλες τις κρυφές;

Ο πόλεμος - ο φανερός πόλεμος - είναι λέγαν οι παλιοί πατήρ πάντων.

Από τον καιρό που ανακαλύφθηκε ο άλλος πόλεμος, των διπλωματών, έγινε πατέρας μόνο δεινών και συμφορών.

Δεν ταιριάζει σε έλληνες ο πόλεμος στο σκοτάδι.


αυτή είναι η δική μας προγονική εντολή.

Πήγαν λέει στο Λονδίνο και στη Ζυρίχη, εκπρόσωποι δήθεν των κυπρίων, άγγλοι, τούρκοι, έλληνες. Κι ο καθένας κοίταξε να εξασφαλίσει τα δικά του. Για την Κύπρο; Βλέπουμε πού την έχουν καταντήσει.

Και ποιος τους έστειλε; Κίνησαν από μόνοι τους! Ανέλαβαν αγνοώντας τους κύπριους να τους σώσουν λέει. Αυτόκλητοι σωτήρες.

Η ιστορία δεν είναι νεκρές σελίδες να τις παπαγαλίζουμε. Η αληθινή γνώση της σημαίνει πως ενσωματώνουμε αυτή τη συσσωρευμένη εμπειρία σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Θες να το περιορίσουμε στα πραξικοπήματα;

Ωραία, ας μιλήσουμε για πραξικοπήματα. Δεν αφορούν μόνο τις τύχες των κρατών. Πραξικοπήματα συμβαίνουν κάθε μέρα στη ζωή. Ξεκινούν από το ίδιο μας το σπίτι, κάθε που ο ένας για το καλό του άλλου και καλά αναλαμβάνει να τον σώσει... και φτάνουν σε κάθε άλλο επίπεδο της ζωής μας. Κοινό γνώρισμα η εν αγνοία των άλλων δράση στα μουλωχτά. Έστω και με το προκάλυμμα της σωτηρίας του. Μια σωτηρία που δε μας την ανέθεσε. Μια σωτηρία που καταλήγει όπως κατέληξε και η Κύπρος.

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να είναι και από αίμα, κι ας μοιάζουν με μακαρονάδες, Σωτήρη. Ειδικά οι μακαρονάδες με κιμά. Να τις κοιτάς και να θυμάσαι τις άλλες μηχανές που συνθλίβουν ανθρώπους. Για τα συμφέροντα των μεγάλων ή και για το κάθε προσωπικό μικροσυμφέρον. Δεν τις ακούς που μουγκρίζουν; Μασώντας ανθρώπινες σάρκες στα τρομερά σαγόνια τους;

Πίσω ανθρωπάκια με λευκές στολές και κουκούλες. Ολόλευκοι και κρυφοί εκτελεστές. Νίπτοντες τας χείρας από το αίμα των άλλων και δεν είδα δεν ξέρω τίποτε για το έγκλημα. Μελετημένα και αργά αργά σηκώνουν τα φτυάρια και τροφοδοτούν το μηχάνημα. Από δω μπαίνουν άνθρωποι, από κει τους βγάζουν κιμά.

Αν τους ρωτήσεις το γιατί όλο και κάποιο μεγάλο δήθεν σκοπό θα σου προβάλουν. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα! Εκείνο το παλιό:

ΠΑΝΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

έχει τελείως ξεχαστεί. Τώρα τα πάντα μετρούνται με το συμφέρον. Όπως και αν το βαφτίζουν αυτό το συμφέρον. Συμφέρον πάντα παραμένει, όποιο επίθεμα και αν του βάλουμε.

Δεν αγνοούμε την ιστορία, Σωτήρη. Τη γνωρίζουμε.

Αγαπά ο θεός τον κλέφτη, όπως λέει η παροιμία, αγαπά και το νοικοκύρη.

Αυτό να το λάβεις υπόψη. Δεν ξυπνήσαμε ξαφνικά μια μέρα και αποφασίσαμε να τα βάλουμε με ανεμόμυλους και ... μπουγάτσες. Τελείως ξεκάθαρα δηλώσαμε ότι:

ΕΦΑΓΑΝ ΤΗΝ ΚΟΤΑ ΚΑΙ ΕΧΕΣΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t1151-15.htm#6512

Δε συνηθίζω να μιλάω έτσι άξεστα, αλλά είμαι από χωριό και στα χωριά οι άνθρωποι δε μασάνε τα λόγια τους. Τα πράγματα τα λένε με το όνομά τους. Σαν εκείνο τον ήρωα, το Μακρυγιάννη, που μίλαγε για τα οτζάκια που καύλωναν. (βλέπε Δ. Λιαντίνη, Γκέμμα, σελ 258 )

Όταν το έγραψα απάντηση δε βρέθηκε. Χρειάστηκαν πενήντα μέρες για να μας στείλουν τι; Συνταγή με μπουγάτσα!

Και ξαφνικά πετάχτηκαν άλλοι για να δηλώσουν πως τους έλειψε η γραφίδα!!! Η ίδια γραφίδα που προσπάθησε με κάθε τρόπο να μειώσει το κύρος αυτού του φόρουμ.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t1151.htm

Παράθεση :

Η σύντονη επίθεση της διαχειριστικής ομάδας σε ένα απλό μέλος με παραπομπές, με εμμονή σε τίτλους και βαρύγδουπες ηθικοπλαστικές εκφράσεις έπλεξε την έριδα. Όσο για την εριστική διάθεση, νομίζω ότι εσύ έχεις τα πρωτεία, αφού όπως έχουν γράψει άλλα μέλη έσπευσες να "επιτεθείς" σε νέα μέλη, όπως είναι ο Ησίοδος, ο οποίος έκτοτε "ψαρωμένος" έχει σωπάσει.

Προηγήθηκε αυτή η δήλωση για να φτάσω εγώ να μιλήσω για κότες και πόρτες. Η υπομονή έχει και τα όριά της. Εμ δαρμένοι εμ και φταίχτες;

Αυτή λοιπόν η γραφίδα μας έλειψε;

Ξαναγυρίζω στο θέμα του τόπικ, με μια μικρή αλλαγή:

Όταν αγνοούμε τις ιστορίες που προηγήθηκαν, όταν αδιαφορούμε παντελώς για το τι τράβηξαν οι άλλοι για να υπάρχει αυτός εδώ ο χώρος, και αναλαμβάνουμε το ρόλο του αυτόκλητου σωτήρα, τιμητή κλπ δεν αφήνουμε περιθώρια στους όποιους άλλους να μην τραβήξουν ένα τεράστιο Χ και να μας προσπεράσουν κι εκείνοι.

Ειδικά όταν αυτοί οι άλλοι γνωρίζουν περισσότερα από όσα λένε. Ακόμη και εκείνα που μερικοί νομίζουν ότι αγνοούμε.

Όσο για το Μακάριο, θα είχε ίσως αποφύγει το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου αν δεν αναγκαζόταν από τις καταστάσεις να παριστάνει ότι αγνοεί όσα γνώριζε.

Από την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΚΥΠΡΟΥ, του Άντρου Παυλίδη, τόμος Δ, σελ. 472, αντιγράφω σχετικά:

"Ο Μακάριος απέφυγε με πολλή επιμέλεια να πλήξει τον Γρίβα και να προσπαθήσει να τον συλλάβει. Στις 26 Μαρτίου 1972 συναντήθηκε μυστικά μαζί του στη Λευκωσία αλλά η συνομιλία τους δεν κατέληξε σε κανένα αποτέλεσμα. Ο Γρίβας παρέμεινε αμετακίνητος στη θέση του ότι έπρεπε ο Μακάριος να παραιτηθεί από την προεδρία."

Στο μεταξύ εξελίξεις υπήρξαν και στην Αθήνα. πχ τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 73. Ο Παπαδόπουλος παραμερίστηκε και στην εξουσία ήρθαν οι χειρότεροι... που προσπάθησαν να ενισχύσουν και οικονομικά το Γρίβα. Ο Γρίβας αυτό το διάστημα κρυβόταν στη Λεμεσό, σε χώρο που ο Μακάριος γνώριζε αλλά και δεν αποφάσιζε να τον συλλάβει ως ένοχο για τα δολοφονικά σχέδια κατά του προέδρου της Κύπρου που διαδέχονταν το ένα το άλλο.

Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο Γρίβας πέθανε. Ο θάνατός του δημιούργησε νέα κατάσταση στην Κύπρο. Αλλά και η Αθήνα βρήκε την ευκαιρία να αναλάβει την αρχηγία και τον άμεσο έλεγχο της ΕΟΚΑ Β.

Στις 25 Απριλίου 1974 ο Μακάριος τόλμησε επιτέλους να κηρύξει παράνομη αυτή την οργάνωση. Όσο ζούσε ο Γρίβας προτιμούσε να αποφεύγει την ανοικτή σύγκρουση μαζί του.

Ήταν όμως πια αργά. Τα σχέδια της ανατροπής του είχαν κιόλας ετοιμαστεί. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 ήταν η απάντηση της χούντας των Αθηνών, στο αίτημα του Μακάριου να αλλάξει η συμπεριφορά τους απέναντί του, κατηγορώντας ανοικτά τη χούντα ότι δοκίμασε επανειλημμένα να τον δολοφονήσει.

Βλέπεις αγαπητέ μου ότι δεν αγνοούμε ούτε αυτή την ιστορία. Ίσα ίσα που τη γνωρίζουμε καλά και φροντίζουμε τα διδάγματά της να τα αξιοποιούμε ακόμη και στην καθημερινή ζωή μας. Η ολιγωρία και η έλλειψη βούλησης τιμωρούνται. Ως HOMA EDUCANDUS το νιώσαμε έντονα τι σημαίνει αυτό τον περασμένο Ιούνιο. Τότε εσύ Σωτήρη δεν ήσουν ακόμη εδώ.

Αλλά και εκείνοι που ήταν φρόντισαν να "λακίσουν". Επανήλθαν όταν το μπουρίνι κόπασε. Και αργά και σταθερά προσπάθησαν να οδηγήσουν το φόρουμ σε νέες περιπέτειες.

Για την ιστορία που μας μίλησες, Σωτήρη, λένε και κάτι ακόμη:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΩΣ ΦΑΡΣΑ Ή ΩΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑ - Κ. Μαρξ

Μακάρι να ίσχυε η δική σου ρήση... πως απλά μας αγνοεί. Μπαααααααα. Όχι μόνο δε μας αγνοεί αλλά και μας τιμωρεί που την αγνοήσαμε.

Έτσι το HOMA EDUCANDUS πήρε την απόφαση, να μην αφήσει να οδηγηθούμε σε τραγωδία. Να μην επιτρέψει επανάληψη της ίδιας ιστορίας.

Ο Αλέξανδρος Ζ. και ας με διαψεύσει αν οι πληροφορίες μου είναι λάθος, την πρώτη φορά διατύπωσε την άποψη πως τα μέτρα που λάβαμε ήταν υπερβολικά. Ο Αλέξανδρος Ζ. είναι ένα απλό μέλος του φόρουμ και καμία νομική ευθύνη δεν έχει. Απέξω από το χορό όμως πολλά τραγούδια ξέρουν, έτσι δε λέει η παροιμία;

Και με την ίδια αφέλεια (; ) επανήλθε μήνες αργότερα πιέζοντας το φόρουμ να ακολουθήσει άλλη πορεία. Έφτασε μάλιστα να μας κατηγορήσει πως ψαρώσαμε τον Ησίοδο.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t1151.htm

Από μόνος του ο Αλέξανδρος Ζ. ανέλαβε ρόλο επικριτή και κατήγορου αυτού του φόρουμ. Και όμως εμείς δεν τον διαγράψαμε. Σεβόμενοι ως εκεί που δεν παίρνει άλλο το δικαίωμά του να εκφράζεται ελεύθερα.

Το να φτάνει όμως ένας συντονιστής του φόρουμ να δηλώνει δημόσια πως του λείπει αυτή η γραφίδα, του κατήγορου του φόρουμ, αποτελεί βόμβα εκ των έσω. Έστω και αν στη χειροβομβίδα που πετά ανακατεύει μπουγάτσες και μακαρονάδες. Σαφώς και έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης του αλλά και οι υπόλοιποι που διαβάζουμε δεν είμαστε βλάκες. Παριστάνουμε καμιά φορά το βλάκα, αλλά σε βεβαιώνω πως δεν είμαστε.

Έτσι και ακολούθησε η δήλωση του φόρουμ προς τα μέλη του. Θεωρώ απίθανο να μην τη διάβασες. Αντί όμως άλλης απάντησης στη δήλωση αυτή ήρθες εδώ και μας έγραψες για μπουκάτσες και μακαρονάδες. Σου ξαναλέω, δεν είμαστε βλάκες. Και σου ξαναλέω πως ξέρουμε περισσότερα από όσα οι άλλοι νομίζουν.

Την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μας δε θα αφήσουμε κανέναν να τους πλήξει μεταφέροντας μηνύματα που δεν του αναθέσαμε. Αγαπάμε κάποια πρόσωπα και θα τα αγαπάμε. Αλλά δε ζητήσαμε από κανέναν να τους μεταφέρει την αγάπη μας. Και μάλιστα εν αγνοία μας. Όχι, δηλαδή, πες μου: Αναθέσαμε εμείς ως φόρουμ τέτοια αποστολή σε κανέναν;

Η αγάπη, Σωτήρη, είναι μεγάλο πράγμα. Δεν είναι μόνο λουλουδάκια και σαλιαρίσματα. Περιέχει και την ευθύνη μας απέναντι στον άλλο άνθρωπο που λέμε ότι αγαπάμε. Και για την αγάπη αυτή ισχύει η σοφή κουβέντα του Λιαντίνη: Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις.

Διαλέξαμε να φύγουμε. Όχι γιατί βαρεθήκαμε, ούτε γιατί αλλάξαμε γνώμη. Ακριβώς το αντίθετο. Ούτε γιατί αγνοούσαμε την ιστορία...

Ακόμη λοιπόν και επιπόλαιες ενέργειες που υπονομεύουν αυτή τη δύσκολη απόφαση του φόρουμ, δεν μπορεί παρά να μας βρίσκουν αντίθετους.

Για το επιπόλαιες πάντως, δεν παίρνω και όρκο. Γνωρίζουμε πολλά, δεν είμαστε θεοί. Να σου πω όμως κάτι; Δε μας ενδιαφέρει κιόλας. Όπως δεν ενδιαφέρει όταν από αμέλεια αφαιρείται μια ανθρώπινη ζωή. πχ Ο Μακάριος δεν το θέλησε να ματοκυλίσει την Κύπρο και να την οδηγήσει στο διαμελισμό της. Έγινε όμως. Και είχε ευθύνη και αυτός. Όπως ευθύνη είχαν και οι επίσκοποι εκεί κάτω που δέχτηκαν να εμπλακούν στην πολιτική πριονίζοντας τη θέση του Μακάριου. Δεν ήταν μόνο ο Γρίβας, ο φανερός πράκτορας της χούντας. Ήταν και άλλοι που νομίσανε ότι με αυτό τον τρόπο θα βοηθήσουν την Κύπρο και φύτρωσαν εκεί που δεν τους έσπειραν. Το ρόλο του Παναγιωτάκου τον γνωρίζεις;

Έπεσες βλέπεις,Σωτήρη, σε άνθρωπο που καλά κατέχει την ιστορία του πολύπαθου νησιού. Μόνο για άγνοια ή αγνόηση δεν μπορεί κάποιος να με κατηγορήσει. Από το βιβλίο του Παυλίδη παραθέτω ως επίλογο τη χαρακτηριστική φράση του Μακάριου στα χρόνια που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος: (σελ. 472 ό. π. )

Των λύκων επερχομένων ο ποιμήν ουκ αφίησι τα πρόβατα και φεύγει...

Έτσι έγραψε σε επιστολή του προς τους τρεις επισκόπους που ο Παναγιωτάκος είχε ύπουλα ξεσηκώσει εναντίον του Μακάριου.

Ήξερε ο καημένος, αλλά τι να το κάνεις, πως δεν ήταν λύκοι οι τρεις επίσκοποι. Αλλά δεν τόλμησε να πάρει πιο αυστηρά μέτρα. Από αγάπη... μια λάθος αγάπη που λέει αγαπάτε τους εχθρούς ημών. Σε χτύπησαν λέει από το ένα μάγουλο; Γύρνα να σε βαρέσουν και από το άλλο.

Σε κατηγόρησαν και σε ειρωνεύτηκαν; Πες τους ότι σου λείπει η γραφίδα τους για να έρθουν και πάλι να σε κατηγορήσουν εκ νέου και να σε ξαναειρωνευτούν.

Το δις εξαμαρτείν δε μας ταιριάζει, Σωτήρη. Ακριβώς γιατί δεν αγνοούμε την ιστορία. Και της Κύπρου και τη μικρή ιστορία αυτού του φόρουμ.

Αγαπητή Διώνη, προσπάθησα πάντα στη ζωή μου να έχω κρυστάλλινο και διαφανή λόγο. Κι αν ακόμα ασχολήθηκα με πουλάκια δύο, τρία ή τέσσερα, ο λόγος μου ήταν συγκεκριμένος. Ή πέταγαν ή κάθονταν. Ποτέ δεν έκαναν και τα δύο ταυτόχρονα. Οι παλινδρομήσεις δεν μου ταιριάζουν.

Έχω γράψει και παλιά στο φόρουμ ότι με ταλανίζει η πρεσβυωπία. Όπως καταλαβαίνεις, το μπουγάτσες έγινε μπουκάτσες από καθαρό λάθος. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που ήταν λάθος γιατί όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ο λόγος του ανθρώπου και η γραφή του περικλείουν πάντα ποσοστό λάθους ή σωστού. Μόνο τα θρησκευτικά ιερατεία αναγνώριζαν κρυστάλλινο λόγο άνευ λάθους στα λόγια των θεών. Αν κάποιοι τώρα αυτοχρίζονται θεοί, η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.

Χαίρομαι ιδιαίτερα τα άτομα που γνωρίζουν την Ιστορία όχι μόνο της χώρας τους αλλά και την παγκόσμια. Ένας από τους ρόλους της Ιστορίας είναι και η αφύπνιση της συνείδησης μέσα από τη γνώση. Και σ' αυτή την αφύπνιση, αγαπητή Διώνη, δεν χωράνε μαξιλάρια ύπνου και όνειρα για τις ιδανικές πολιτείες των Πλατωνικών λόγων. Ο "σκοτεινός" το δήλωσε: «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους» και εγώ δεν πολεμάω στον ύπνο μου. Αλλά ούτε θεωρώ τον εαυτό μου τρένο, να ανεβοκατεβαίνει το ίδιο δρομολόγιο πάνω σε σκληρές κομματικές γραμμές. Εμένα πρότυπά μου ήταν πάντα ο Καραϊσκάκης, ο Καπετάν Ήφαιστος, ο Άρης Βελουχιώτης. Αυτοί δεν σκύψανε ποτέ κεφάλι και πεθάνανε για τα δικά τους ιδανικά. Και μάλιστα προδοθήκανε εκ των έσω και όλοι πισώπλατα. Γραφίδα ζωής τους ο προσωπικός τους αγώνας. Γραφίδα που δεν την αγοράσανε από πουθενά αλλά τη δημιούργησαν μόνοι τους, κάτι που σπάνια συμβαίνει στις μέρες μας. Γιατί όλοι μας ασχολούμαστε με τις γραφίδες των άλλων χωρίς να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε δικιά μας προσωπική γραφή με οποιοδήποτε τίμημα. Και αυτό το τίμημα δεν υπακούει σε κανόνες και σε στεγανά αλλά ούτε και κάμπτεται από τη γενική ασάφεια του καιρού. Και αν σε μπερδεύει τούτη η γραφή μου, ζητώ συγγνώμη αλλά φταίει το… κλίμα.

Μου έχεις μιλήσει για μπουγάτσες και γραφίδες διαφόρων που ποτέ εγώ προσωπικά δεν αναφέρθηκα. Το δικό μου πρόσωπο είναι ένα και μόνο ένα: Σωτήρης Μπότας. Και γράφω μόνο με αυτό. Και ευθύνομαι μόνο για τη δική μου γραφή. Γι' αυτό δεν μου αρέσουν καθόλου οι στραβές κουβέντες και δη η ασάφεια. Η πολυπλοκότητα των γεύσεων μπερδεύει το μυαλό μου και δεν είμαι δα τόσο έξυπνος. Μου αρέσουν οι απλές, λιτές και δωρικές γεύσεις. Με ήχο ορθό και όχι πλάγιο. Γι' αυτό θεωρώ ότι αν κάποιος θέλει να απευθύνει άμεσα το λόγο, τούτο να κάνει και να μην το πράττει έμμεσα. Όσο για το ποιός είναι ο πιο αγωνιστής, προοδευτικός, ο ανθρώπινος νους δεν μπόρεσε να κατασκευάσει τούτη τη ζυγαριά. Μπόρεσε όμως να κάνει κάτι άλλο: διαγραφές. Και τούτες τις έχω για τιμή, για να σκουπίζω τον ιδρώτα του προσώπου μου.

Καλόν Αγώνα λοιπόν, και καλό συμπλήρωμα στο παζλ των κομματιών της Ιστορίας που όλοι μας αγνοούμε. Και επειδή ο Ιούλιος έχει ακόμα κάποιες μέρες, Χαίρε Καίσαρ!

Χαίρε και σε σένα Σωτήρη

Είπα εγώ πως δεν είσαι ο Σωτήρης;

Από κει και πέρα ποιος είναι ο καθένας μας και πόσα πρόσωπα έχει είναι μεγάλη ιστορία. Οι ψυχολόγοι τουλάχιστον ισχυρίζονται πως ο καθένας μας είμαστε τρεις εαυτοί. Ένας που νομίζουμε εμείς, ένας που νομίζουν οι άλλοι και ένας που είμαστε πραγματικά.

Καθώς μάλιστα οι άλλοι είναι αμέτρητοι, άστα να πάνε πόσοι είμαστε ο καθένας μας. πχ Για τη μάνα μας είμαστε ο καλύτερος στον κόσμο, για τον εργοδότη μας ο πλέον τεμπέλης, για το συνάδελφο ένας επικίνδυνος αριβίστας, για το ταίρι μας όσο τα πάμε καλά ανεκτίμητοι και αναντικατάστατοι, και μετά; τσογλάνια του κερατά και κάτι περισσότερο...

Τι θα πει λοιπόν είμαι ο τάδε; Ένας κωδικός με γράμματα και τίποτε περισσότερο. Γι΄αυτό και ο λαός έφτιαξε την παροιμία: Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι.

Από κει και πέρα, ωραίες οι μπηχτές, ότι εσύ γράφεις μόνο με αυτό το όνομα, ούτε καν με ψευδώνυμο, αλλά δεν κατάλαβα ποιον κατηγορείς και για τι. Επιλογή σου είναι να γράφεις με το όνομά σου. Δεν είναι όμως όρος αυτού του χώρου να γράφουμε με τα πραγματικά μας ονόματα. Δεν είναι επίσης όρος να γράφουμε μόνο με ένα ψευδώνυμο. Καλώς ή κακώς. Αυτοί είναι οι κανόνες του "παιχνιδιού" και όχι μόνο στο παρόν φόρουμ αλλά στην πλειοψηφία των φόρουμς.

Σε όποιον αρέσει αυτό το σύστημα μένει, σε όποιον δεν αρέσει φεύγει. Με το ζόρι κανέναν δεν κρατάμε.

Από κει και πέρα, έγραψα τόσο αναλυτικά πιο πάνω αυτά που ήθελα να σου πω, που δε βρίσκω το λόγο να προσθέσω τίποτε. Το μήνυμα είμαι σίγουρη ότι το πήρατε. ( Πληθυντικός και δεν είναι της ευγενείας. )