ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Αν και Ηπειρώτισσα ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα επισκεφθεί την Πρέβεζα. Η παράλειψη αυτή έλαβε επιτέλους τέλος:


Μόνο ένα δρόμο κατάφερα να εντοπίσω στην πόλη που να θυμίζει τον ποιητή. Ρώτησα μήπως υπάρχει κάποια προτομή του, ιδέα δεν είχαν οι ντόπιοι. Πάντως σ' αυτή τη θάλασσα πνίγηκε, με ενημέρωσαν!!!!!!!


Πνίγηκε ο Καρυωτάκης;;;

Μου φάνηκε σαν να τον σκότωναν δεύτερη φορά στην ίδια πόλη η ακηδία των ανθρώπων, το πέρα βρέχει, το τι θα φάμε και τι θα πιούμε...



Δε φτάνει πλέον ο κύριος νομάρχης με πλοίο. Μόνο τουρίστες με αμέτρητα πλοιάρια. Οι αλλαγές των καιρών. Τα άλλα όμως; Για τα άλλα που βάραιναν σαν ταφόπλακα τον ποιητή, αυτά τα άλλα που τον οδήγησαν άγουρο στο θάνατο, όρκο δεν παίρνω πως άλλαξαν έστω και ελάχιστα. Α, ναι. Συγνώμη... Τα βιβλιάρια δε γράφουν πια δραχμές. Τα άλλα; Ίδια. Μιζέρια θανατηφόρα.

Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ – παφ, παφ, παφ -, «έχετε λίγη σκόνη» να ειπώ «κύριε Άλφα».

Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα’χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά : «Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα…»

Έπρεπε, πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν’αρθρώσω «Δούλος σας, κύριέ μου».

Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν από λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή, δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ…»

Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.

Κανάγιες!

Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.

Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασαν τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστρες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ’ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα…"



Δεν ξέρω, δεν πρόλαβα να μάθω σήμερα, αν αυτό είναι το ενετικό φρούριο που αναφέρεται στο κλασικό κείμενο "Κάθαρσις" του Κώστα Καρυωτάκη. Πάντως το χάλι που η φωτογραφία αποτύπωσε θα έφτανε να ξαναγραφτεί η Κάθαρσις...

Στη ρίζα του φρουρίου ένα μνημείο για τους εκ Πρεβέζης ήρωες στους υπέρ πατρίδος αγώνες:



Και δίπλα ακριβώς ο πίνακας με τις ηλεκτρονικές διαφημίσεις. Το κινέζικο φαναράκι, τα σήματα της τροχαίας, ο τηλεφωνικός θάλαμος... Ακόμη και ο χαλβάς Φαρσάλων...

Όχι, δεν είναι τόσο άσχημη η Πρέβεζα... Και θα το διαπιστώσετε και στις φωτογραφίες που θα δημοσιευτούν παρακάτω. Υπάρχει όμως διάχυτο ένα στοιχείο κιτς που ελάχιστα σημεία της δεν έχει μολύνει.

Που δεν πνίγηκε... Έστω και αν σήμερα στην Πρέβεζα έτσι προσπάθησαν να με πείσουν...



Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Παράθεση:

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας. Κ.Γ.Κ. [Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου. Κ.Γ.Κ.

ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΕΔΩ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t182.htm

Ναι, τον έκαναν δρόμο. Μα τι κρίμα, τόσα χρόνια μετά τον αγνοούν. Άκου πνίγηκε ο Καρυωτάκης!!!

Και τα νεοκλασικά καφετέριες και ταβέρνες κι αυτά...

Οι φοίνικες και τα λουλούδια στα θετικά της παραλίας.

Παρατηρήστε δεξιά τους ... καπνούς... είναι ψεκαστήρια δροσιάς, ενδεικτικά του καύσωνα.

Ήταν κάποτε το υποβρύχιο του Νέμο. Τώρα είναι καφέ στην παραλία της Πρέβεζας. Που είναι τίγκα στα σκάφη, άρα λογικό που εδώ ήρθε και "έδεσε" και το θρυλικό υποβρύχιο.

Η Πρέβεζα, μην ξεχνάμε, έχει και ναυτική παράδοση. Δεν είναι απλά μια πόλη δίπλα στη θάλασσα. Εδώ μάλιστα λειτουργεί και μία από τις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού. Νομίζω ότι από ζωή οι σπουδαστές της δεν πρέπει να έχουν παράπονο...

Ας το σκεφτούν μερικές μερικές που βρίσκονται στα όρη και στα βουνά και στην εξορία του Αδάμ.

ΥΓ. Μα τι νόμιζες; Μόνο για τον Καρυωτάκη πήρα την απόφαση να φτάσω στην Πρέβεζα;

Άλλοι με κότερα και άλλοι με τη σαγιονάρα και την πλαστική σακούλα... Μα πού βρέθηκε τούτος εδώ; Λες τώρα που σκουπίζουν την Αθήνα, να βρήκαν τούτη τη λύση οι λαθρομετανάστες; Γιατί όχι; Και η Πρέβεζα πόλη είναι. Και ωραία πόλη.

Και το κιτς που λέγαμε, παρόν. Δείτε τι έχουν ξεχάσει κρεμασμένο εδώ και μήνες...

Από τη μια τα παλιά κτίρια, από την άλλη τα σύγχρονα. Τουρλού αρχιτεκτονικό...

Πάντως στην Πρέβεζα περισσεύουν οι ανακοινώσεις. Για εκδηλώσεις κάθε είδους. Όπου γυρίσεις το μάτι σου, ανακοίνωση και αφίσα θα δεις. Από Κουρκούλη, μέχρι Δανδουλάκη και Ρουγγέρη και μέχρι πολιτικές συνάξεις... Απ' όλα έχει ο μπαξές.

Όλα εκτός από την προτομή του ποιητή. Λέω πως αδύνατον να μην υπάρχει. Απλώς όσους ρώτησα δεν ήξεραν να με ενημερώσουν. Ή και την προσπέρασα χωρίς να την προσέξω;;;;

Είναι αυτή η συνύπαρξη όλων που κουράζει στην Πρέβεζα. Ή και της δίνει τη δική της ταυτότητα... Τι να πω; Είναι και γούστα αυτά. Σε άλλους μπορεί να αρέσει αυτό ακριβώς.

Στο κάτω κάτω είναι εμφανές ότι η δημοτική αρχή φροντίζει την πόλη. Και η πόλη είναι καλοζωισμένη.

Βέβαια εκεί απέναντι βλέπεις να σε παραμονεύει συνεχώς το Άκτιο (αν έχεις μάτια δηλαδή... ) και ο νους σου αλλού ταξιδεύει...

Είπα Άκτιο, αλλά δεν εννοούσα την ιστορική ναυμαχία. Άρα στους μαθητές που έρχονται εδώ μιλάνε και για το άλλο Άκτιο; Το μεγαλύτερο μάτι της συμμαχίας σήμερα; Τι μπιγκ μπράδερ και τηλεφωνικές υποκλοπές... Εδώ στο Άκτιο υπάρχει το τεράστιο μάτι και το τεράστιο αυτί επίσης του ΝΑΤΟ. Πόσοι όμως το ξέρουν; Και πόσοι το θυμούνται;

Και οι ποιητές που ζήτησαν να κρατάμε πάντα ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μας, δεν είναι πια εδώ. Και όμως το ίδιο πέλαγος, το Ιόνιο, γέννησε το στίχο...