Ένα πρωτοσέλιδο όλα τα ... λεφτά.
Άκουγα απόψε όλα τα λαμόγια των καναλιών να μου μιλάνε για Ισλανδία του Αιγαίου και για αναξιοπιστία της χώρας μεγαλύτερη και από της Κολομβίας, και να μου πετάνε ξεδιάντροπα στη μούρη την απειλή της χρεωκοπίας και ήθελα να πάρω σάπιες ντομάτες να τις πετάξω στην τηλεόραση.
Σαν δεν ντρέπονται. Που δεν ντρέπονται. Ξετσίπωτοι όλοι τους.
Παίρνουν τους παχυλούς μισθούς τους και μετά ξαπλάρουν στις περιστρεφόμενες καρέκλες κι αρχίζουν να λένε τα πληρωμένα με τα τριάντα αργύρια δελτία τους.
Σε ποιον μωρέ τα λέτε για την κακοδιαχείριση; Εμείς τα φάγαμε τα λεφτά και τα πακέτα της ΕΕ;
Αυτοί που τα έφαγαν, να τα πληρώσουν τώρα τα σπασμένα.
Βαρέθηκα από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου να μου σερβίρουν τις ίδιες ψευτιές. Και να μου σφίγγουν το ζωνάρι βαρέθηκα. Κι όλο κουράγιο, για να βγούμε από την κρίση. Κι όλο σε κρίση βρισκόμαστε. Μόνο που κρίση, μυαλό δηλαδή, δεν έχουμε ντιπ. Και ως πρόβατα επί σφαγή οδεύουμε κάθε φορά και τους ανανεώνουμε τη δική τους καλοπέραση και τη δική μας δυστυχία. Βαρέθηκα λέμε. Όλους.