Σαν σήμερα. Πάλι... 40 και ένα χρόνια;
Σαν σήμερα που...
Κι εσύ αδερφέ μου ζητάς χρόνο.
Και δε βλέπεις πως ζούμε στην παράταση;
5 Φλεβάρη ήταν και τότε. Κυριακή νομίζω. Δεν μπορεί παρά να ήταν Κυριακή.
Ναι. Κυριακή ήταν. Του 67. Απόγευμα χειμωνιάτικο και θυμωμένο. Με λίγα και κρίσιμα λεπτά. Από αυτά που μπορούν να σου αλλάξουν ολάκερη τη ζωή. Μα δεν το κάνουν τελικά. Μένει μονάχα ο τρόμος. Του μόνος και ολομόναχος στη ζωή. Χωρίς μάνα, πατέρα, αδερφό.
Αυτό σκέφτομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Πώς θα ήταν μια τέτοια ζωή; Θα ήταν ζωή;
Μόνο το χρόνο δε συλλογάμαι. Δεν του θυμώνω καθόλου. Γιατί μου χαρίστηκε άφθονος. Η δεύτερη ευκαιρία. Δίκαια και μετρημένα να το βλέπουμε. Το τι θα μπορούσε να γίνει.
Κι ας μη χορταίνεται ποτέ ο χρόνος που έχεις τους αγαπημένους σου.
Μα τέτοια μέρα; Χρόνο να ζητάς; Δεν το θωρείς πως ζούμε στην παράταση; 40 και ένα χρόνια. Κι ας πέρασαν νερό...