HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ   ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Icon_minitimeΔευ Φεβ 11, 2008 2:14 am

10 Φλεβάρη 1975. Ο ποιητής των θαλασσινών, ο Νίκος Καββαδίας, ξεκινά για το τελευταίο και μεγάλο της ζωής του ταξίδιο.

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Kavvad10

Στη μνήμη του ανεβάσαμε σχετικό αφιέρωμα στο blog HOMA EDUCANDUS αποτελούμενο κυρίως από μια σειρά βίντεο - αφιερώματα από την εκπομπή του Άλφα "Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ". Μπορείτε σ' αυτά να ακούσετε μαρτυρίες για τη ζωή του αλλά και πολλά από τα ποιήματά του.

Ο Καββαδίας έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό χάρη σ' αυτά τα ποιήματα και κυρίως με τη μελοποιημένη τους μορφή. Όμως έγραψε και πεζά έργα, με σημαντικότερο τη ΒΑΡΔΙΑ.

Από το site της Πρωτοπορίας αναδημοσιεύουμε πληροφορίες για το έργο του αυτό:


Μέσα στο βιβλίο υπάρχει καταρχάς η ιστορία ενός ταξιδιού. Στη θάλασσα της Κίνας, ένα παμπάλαιο φορτηγό, σαραβαλιασμένο -ένα από κείνα τα σαπιοκάραβα που είχαν ήδη πουληθεί για παλιοσίδερα και που οι Έλληνες εφοπλιστές τα πήγαιναν για επιδιόρθωση στο Ρότερνταμ και ύστερα τα 'βαζαν να γυρίζουν τις θάλασσες για χρόνια ακόμα-, έχει βάλει πλώρη για Σαντούν. Αλλά το ουσιώδες έγκειται στις συνομιλίες, σ' αυτές ακριβώς θεμελιώνεται το έργο. Στις ατελείωτες ώρες της βάρδιας.

Η Βάρδια εκδόθηκε για πρώτη φορά από τον Α. Καραβία το 1947, και έκτοτε επανεκδόθηκε στις εκδ. Κέδρος το 1980 (16 ανατυπώσεις μέχρι το 1989) και στις εκδ. ’γρα το 1989 (9 ανατυπώσεις από τον Δεκέμβριο 1989 μέχρι το 1996).

"Ο Νίκος Καββαδίας έγινε πολύ γνωστός στην Ελλάδα από την πρώτη του ποιητική συλλογή Μαραμπού, που εκδόθηκε το 1933 και που για καιρό πλήθος ναυτικοί την ήξεραν απέξω. Διατήρησε σ' όλη του τη ζωή το παρωνύμιο "Μαραμπού" - τ' όνομα του κακοσήμαδου και καταραμένου πουλιού που είχε διαλέξει στα είκοσί του χρόνια για να συμβολίσει τον εαυτό του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο λόγος για τον οποίο ο Νίκος Καββαδίας δημοσίευσε τη Βάρδια το 1954, προτού σωπάσει για είκοσι χρόνια, ήταν για να εξερευνήσει ένα νέο εκφραστικό τρόπο. Ονειρεύτηκε εν συνεχεία - ή καμώθηκε πως ονειρεύτηκε - να γράψει Απομνημονεύματα. "Μα θα με σκοτώσουν αν τα διηγηθώ όλα", συνήθιζε να λέει. Στην πραγματικότητα η ίδια η Βάρδια ήταν μυθιστόρημα, ποίημα και αναμνήσεις συγχρόνως.

Υπάρχει καταρχάς η ιστορία ενός ταξιδιού. Στη θάλασσα της Κίνας ένα παμπάλαιο φορτηγό, σαπιοκάραβο -από εκείνα που είχαν ήδη πουληθεί για παλιοσίδερα και που οι Έλληνες εφοπλιστές τα πήγαιναν για επιδόρθωση στο Ρόντερνταμ κι ύστερα τα 'βαζαν να γυρίζουν τις θάλασσες για χρόνια ακόμα-, έχει βάλει πλώρη για το Σαντούν.

Αλλά το ουσιώδες έγκειται στις συνομιλίες· σ' αυτές ακριβώς θεμελιώνεται το έργο. Στις ατέλειωτες ώρες της βάρδιας ο ναυτικοί -ο θερμαστής, ο καπετάνιος ή ο ασυρματιστής, όπως ήταν ο συγγραφέας- αναμασούν από κοινού την κατάστασή τους. Τη ζωή τους την αντιλαμβάνονται ως κατάρα, αλλά μια κατάρα που την αποδέχονται και την επιζητούν: δεν υπάρχει γι' αυτούς χειρότερη δυστυχία από τη στεριά, την αναγκαστική αργία, την αποχώρηση που τους θάβουν ζωντανούς. Υπάρχει μια παράδοξη διαλεκτική αγάπης και μίσους, δυσπιστίας και συνενοχής ανάμεσα σ' αυτούς τους ναυτικούς και το πλοίο τους: αιχμάλωτοι και ξεριζωμένοι μαζί, απεχθάνονται καθετί που θα μπορούσε να σταματήσει την πορεία τους, να τους ελευθερώσει.

Μέσω των συζητήσεών τους εισάγονται στην αφήγηση ανέκδοτα και αναμνήσεις - μια ολόκληρη σειρά από ιστορίες, εκτεταμένες ή σύντομες, κωμικές ή φρικιαστικές, πάντα συναρπαστικές, που συνιστούν το δεύτερο πλάνο του έργου. Τις πιο μακριές αφηγήσεις τις κάνει ο ασυρματιστής που εκπροσωπεί σαφώς το συγγραφέα και εξάλλου ονομάζεται Νικόλας, όπως εκείνος. Όταν η αφήγηση περνάει στο πρώτο πρόσωπο, περίπου στη μέση του βιβλίου, το μυθιστόρημα φτάνει στην αρτίωσή του. Με το τέχνασμα αυτό αποκτά πρώτα-πρώτα μια λυρική διάσταση: ένα πλήθος από ονειροπολήσεις ή φαντασιώσεις εκφράζονται μέσω αληθινών ποιημάτων σε πρόζα. Αλλά κυρίως τώρα το μυθιστόρημα παίρνει ένα χαρακτήρα εξομολόγησης. Εξάλλου, όλες οι αφηγήσεις των ναυτικών είναι επίσης εξομολογήσεις που αποσπώνται από χείλη που μοιάζουν να μη θέλουν να τις κάνουν. Οι εξομολογήσεις του ασυρματιστή, που είτε τραβούν σε μάκρος είτε, εντελώς αντίθετα, κομματιάζονται και ολοκληρώνονται στα κλεφτά με αποσπάσματα στη μέση άλλων αφηγήσεων, κυριαρχούν στο έργο. Ένα αίσθημα ενοχής τεράστιο, εμετικό, αφόρητο αναδίδεται απ' αυτές. "Ό,τι αγγίζω σαπίζει. Δεν πεθαίνει, σαπίζει". Μέσα σ' ένα κλίμα συντέλειας του κόσμου η πατρίδα-Ανατολή δεν επιφυλάσσει στον ταξιδιώτη παρά το θέαμα της ερήμωσης, της πορνείας, της σύφιλης και του θανάτου - καθρέφτη αψευδούς της σήψης του παρελθόντος που έχει μόλις βγει στην επιφάνεια ακολουθώντας το νήμα των αναμνήσεων. Σ' αυτόν τον τόπο καταγωγής δεν μπορούν καν ν' αράξουν. Ο αιώνιος πλάνης δεν είναι το δικαίωμα επιστροφής.

Περιπέτεια ξεχωριστή, εξωτική, φαντασμαγορία με χίλια χρώματα, πότε ποιητική, πότε άσεμνη, πότε παραληρηματική. Μα σίγουρα κι ακόμα πιο πολύ, εικόνα πιθανή, εικόνα πολύ αληθοφανής της άχαρης μοίρας μας."

Michel Saunier (απόσπασμα από την εισαγωγή στη γαλλική έκδοση της Βάρδιας)

______________

Επισκεφθείτε το blog που είναι αφιερωμένο στον Καββαδία.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ   ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Icon_minitimeΔευ Φεβ 11, 2008 5:28 pm

ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Όλα τα τραγούδια της Ηχοθήκης



1. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ητανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι
- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή -
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανόλια
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί;

Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ".
Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot.

2. ΟΙ ΕΠΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA

Στην Έλγκα

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μη το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγας γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι
σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με από τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιε μου, που πας; - Μάνα, θα πάω με τα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ’ ένα αυλό με νανουρίζει.

Colombo 1951

3. FEDERICO GARCIA LORCA

Στο Θανάση Καραβία

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ' αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλλει.

Κάτου απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κ' ίσα έν' αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό ν' ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

4. ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ

Στον Γιώργο Σεφέρη

Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές.
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Cabes.

Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς.
Στο κάθε χάδι κ' ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής.

Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το «γεια σου»
κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής,
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς.

Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «Σε προδίνω»,
κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού.
Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;

Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά.

Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ   ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Icon_minitimeΔευ Φεβ 11, 2008 5:37 pm

ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

2ο ΜΕΡΟΣ

5. A BORD DE L' "ASPASIA"

Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθiμη Ελβετία,
πάντα στο deck, σε μιά σαίζ-λόγκ πεσμένη, κάτωχρη
απ' την γνωστή και θλιβερότατην αιτία.

Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ό,τι σου λεγαν πικρογέλαγες, γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.

Κάποια βραδιά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε,
είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου:
" Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"

'Υστερα σ'είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κ' εγώ, που την υγρή έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.

6. ΑΡΜΙΔΑ

Στον Κώστα Βάρναλη

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κ' έχει τα φανάρια του στην πρύμη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το έχουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
- που να ξοδεύτηκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.

Η πλωριά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.

Κ' έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

7. ΛΥΧΝΟΣ ΤΟΥ ΑΛΑΔΔΙΝΟΥ

Στο Ν. Χατζηκυριάκο - Γκίκα

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω στο λαιμό,
μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε τη "φιγούρα" μας στον πειρατή ρεγάλο.
Πες μου, που βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δος του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει.
-Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες...-
Μες στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κ' έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
- Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω. -
Και πήδηξ' ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο.

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνο εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Αλαδδίνου.

8. ΜΑΡΕΑ

Στο Γιακουμή Βαλάση

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα τσίρκο του Seurat.

Πυξίδα γέρικη ataxie locomotrice
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ' οι τρεις
να λύσει το άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.

Της τραμουντάνας τ'άστρο, τ'άστρο του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη τη κόρη στα χαρτιά.

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,
μας πρόδωσε μ'ένα πνιγμένο του Νορόνα.

Πουλιά στα ξάρτια καραντί στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα πνιγμένου δαχτυλίδι.
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγελάνου οι παπαγάλοι.

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ   ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Icon_minitimeΚυρ Φεβ 08, 2009 7:03 am

Ώρα χαράματα με τον πονόματο παρέα... Την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα και γυρίζει ανάποδα ο κόσμος.

Κι έξω βροχή. Τζιρ τζιρ συνέχεια και συνέχεια και άλλοτε σιγανά άλλοτε ανεβάζοντας ρυθμούς και θορύβους και μυκηθμούς ουράνιους.

Έτσι βρέθηκα να ξεκοκαλίζω τον αγαπημένο Ριζοσπάστη - τον τυπωμένο σε χαρτί, πολεμώντας με ένα μάτι να τρυγήσω όσα σημαντικά συμβαίνουν εκεί έξω στον κόσμο. Διάβασα, διάβασα... ώσπου έφτασα στην τελευταία σελίδα, το οπισθόφυλλο. Εκεί με καρτερούσε ο ποιητής της θάλασσας:

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=7/2/2009&id=10570&pageNo=40&direction=1

Παράθεση :
Ο ποιητής της θάλασσας

«Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω / και ίσια ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό. / Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξίδι... / σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι» (Νίκος Καββαδίας: «Πούσι»).

Μια ρεαλιστική απεικόνιση της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών, των έγκλειστων στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, από τους Γερμανούς (1/5/1944), της ομαδικής σφαγής των κατοίκων του Διστόμου Βοιωτίας απ' τους ναζιστές και ταγματασφαλίτες (10/6/1944). Ο θάνατος του μεγάλου Ισπανού ποιητή Λόρκα από τους φρανκιστές (Αύγ. 1936) τον συγκλονίζει: «Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά... / μέσα από τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά...». Ο ποιητής της θάλασσας Ν. Καββαδίας είναι περισσότερο γνωστός απ' τα ποιήματα της θάλασσας, παρά απ' τη δράση του...

Τον Οκτώβρη του 1940 - με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου - φεύγει για το αλβανικό μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του μετώπου... εντάσσεται στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ. Στους «Πρωτοπόρους» γράφει το ποίημα «Αθήνα 1943»: «Μες στην Αθήνα όλα τα πρόσωπα βουβά / και περπατάω αργά στους δρόμους «εν κινδύνω» / ως τις εφτά που θα ακουστεί "εδώ Μόσχα" / και στις εννιά βάλτο σιγά: "Εδώ Λονδίνο"»...

Στο περιοδικό της ΕΠΟΝ, «Νέα Γενιά», γράφει το ποίημα «Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη»: «Επέταξα τη σάκα μου και τρέχω με ντουφέκια / Σα ρόδο θα μοσχοβολάει ο τάφος του ΕΠΟΝίτη»... Το Δεκέμβρη του 1944 γράφει: «Κι απ' το Δεκέμβρη στην Αθήνα και φωτιά / τούτο της γης το θαλασσόδαρτο αγκωνάρι / λικνίζει απ' το δρυ / και την ιτιά / το Διάκο - τον Κολοκοτρώνη και τον Αρη (Βελουχιώτη)» (ποίημα: «Αντίσταση»). Το 1945, γίνεται σ' ένα κλίμα «λευκής τρομοκρατίας» γραμματέας του ΕΑΜ Λογοτεχνών - Ποιητών.

Στα «Ελεύθερα Γράμματα» του ιστορικού Δημήτρη Φωτιάδη δημοσιεύει το ποίημα «Αθήνα 1943»:

«Οι δρόμοι κόκκινες γιομάτοι επιγραφές
τρανά την ώρα διαλαλούν την ορισμένη ώρα.
Αγέρας πνέει βορινός απ' τις κορφές
κι αργοσαλεύουνε στα πάρκα οι κρεμασμένοι...

Φύσα ταχιά σπηλιάδα, φύσα βορινή,
Γραίγο μου κατρακύλα απ' την Κριμαία.
Κατά τετράδας πάνε στο δρόμο οι Γερμανοί
κάτω απ' τη μαύρη κακορίζικη σημαία.

Μήνα το μήνα και πληθαίνουν οι πιστοί,
ώρα την ώρα και φουντώνει το μελίσσι
ως τη στιγμή που μες στους δρόμους θ' ακουστεί
η μουσική που κάθε στόμα θα λαλήσει...».



Στο περιοδικό «Πανσπουδαστική» το Μάρτη του 1967 γράφει το ποίημα «Σπουδαστές» με αντιστασιακά συναισθήματα - προτροπές:

«Σας είδα κάπου απ' την πύρινη βροχή
με τα πλακάτ και τα σκουτιά τα ματωμένα
εσάς που κάματε τη δύσκολη αρχή
κείνα τα χρόνια τα βαριά, τα κολασμένα.

Σήμερα βλέπω τα δικά σας τα παιδιά
σμάρι πηχτό μες του πελάγου τη σπηλιάδα.
Πάντα κατάντικρα στην κάθε αναποδιά
και σ' όσους πάνε να σταυρώσουν την Ελλάδα...».



Ο ποιητής της ναυτοσύνης έκλαιγε δίπλα στους «κολασμένους».

«Αγαπάω το ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
τα θολά ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,
τους σκυφτούς οδοιπόρους...
τους τυφλούς μουσικούς των δρόμων...

Τα καράβια που φεύγουν για μακρινά ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά, αν ποτέ θα 'ρθουν πίσω
Αγαπάω σε τούτον τον κόσμο ό,τι κλαίει».


Υπήρξε η «βάρδια» των λαϊκών συναισθημάτων, ο ποιητής της θάλασσας.

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ


Ήξερα, γνώριζα, πως αγαπούσε ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο. Τα υπόλοιπα όμως πχ για τη δράση του στο ΕΑΜ τα αγνοούσα. Και χάρηκα. Πολύ χάρηκα με τη νέα αυτή πλευρά του ποιητή που μου αποκαλύφθηκε. Ίσως έπρεπε να μείνω μονόφθαλμη για να την προσεγγίσω. Γιατί πώς να το εξηγήσω που τόσα χρόνια δεν είχα εντοπίσει τύποτε σχετικό;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ   ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Icon_minitimeΔευ Φεβ 09, 2009 10:12 pm

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ   ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ Icon_minitimeΔευ Ιαν 11, 2010 3:27 pm

33 χρόνια τότε, από το θάνατο.

100 χρόνια σήμερα από τη γέννηση.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f20/topic-t1657.htm#9666

Και πάντα ζωντανός στις καρδιές μας και σύγχρονος όσο ποτέ!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
 
ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. 33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ :: ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ-
Μετάβαση σε: