HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Το ντεκόρ...

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Το ντεκόρ... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Το ντεκόρ...   Το ντεκόρ... Icon_minitimeΚυρ Απρ 25, 2010 10:55 pm

Πάνε μερικά χρόνια από την εποχή που ασχολήθηκα με ένα διαθεματικό πρόγραμμα σχετικά με την Ακρόπολη των Αθηνών.

Και τι θα πει διαθεματικό; Θα πει με βάση το θέμα σου να κάνεις μια σφαιρική εξέταση του αντικειμένου, αξιοποιώντας διάφορους επιστημονικούς τομείς ή ακόμη και την τέχνη και προσπαθώντας όχι μόνο να δώσεις γνώσεις μα και να καλλιεργήσεις δεξιότητες, συναισθήματα, στάσεις.

Η διαθεματικότητα αφορμή έχει τόσο την ενότητα του κόσμου, αυτή την ακριβή γνώση που θυσίασαν οι άνθρωποι σε παλιότερες εποχές, ακολουθώντας την κατάτμηση και τον καταμερισμό, αναγκαίο κατά κάποιον τρόπο κακό στην πορεία της ανάπτυξης των επιμέρους επιστημών. Και μπορεί έτσι η κάθε επιστήμη να έφτασε στους στόχους της όμως προέκυψε πρόβλημα στη συνεργασία των διαφόρων επιστημονικών κλάδων αλλά και στο γενικότερο μοντέλο ζωής που προέκυψε ως αποτέλεσμα της εξειδίκευσης. Αυτό το πρόβλημα επιχειρούμε σήμερα με τη διαθεματική προσέγγιση να αντιμετωπίσουμε και να υπερκεράσουμε.

Ταυτόχρονα με τη διαθεματικότητα υπηρετείται καλύτερα και το ενιαίο της ανθρώπινης συνείδησης. Σε προηγούμενους καιρούς πιστέψαμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα άδειο κουτί (tabula rasa) που η εκπαίδευση έχει χρέος να παραγεμίσει με γνώσεις. Σήμερα η αγωγή αποσκοπεί στην ολόπλευρη ανάπτυξη του μαθητή και το σχολείο προσπαθεί να ξεφύγει από το αποτυχημένο νοησιαρχικό του παρελθόν.

Επιπλέον ο άξονας των δράσεων του σχολείου στοχεύει στην ετοιμασία του παιδιού για τη ζωή, discimus vitae που λέει και ο Λιαντίνης στα Ελληνικά του (σελ. 19 ) και όχι discimus scholae. Αυτό συνεπάγεται κατ' ανάγκη και την ενεργή συμμετοχή του ίδιου του μαθητή αλλά και την αποκαθήλωση του δασκάλου από το ρόλου του παντογνώστη και του φωτοδότη. Ο σημερινός εκπαιδευτικός έχει το ρόλο του συνεργάτη και του εμψυχωτή, χωρίς βεβαίως να απεμπολείται και ο ρόλος του οργανωτή και καθοδηγητή, ιδιαίτερα όταν οι μαθητές βρίσκονται σε τρυφερή ηλικία.

Ακόμη όμως και στα πολύ μικρά παιδιά έχει διαπιστωθεί πως η διδασκαλία έχει καλύτερα αποτελέσματα όταν ως ερέθισμα λαμβάνονται στην αναζήτηση της γνώσης τα βιώματα των παιδιών και τα ενδιαφέροντά τους.

Έτσι και με την Ακρόπολη... Για να τη διδάξεις πρέπει να την εντάξεις μέσα στα ενδιαφέροντα των παιδιών, να βρεις τις διασυνδέσεις του θέματος με την καθημερινότητα των μαθητών και να κερδίσεις την προθυμία τους, και τη δίψα τους ακόμη, να μάθουν για την Ακρόπολη.

Τι σημαίνει όμως μαθαίνω; Σίγουρα δε σημαίνει, όπως πίστευαν παλιότερα, παπαγαλίζω και απομνημονεύω διάφορες νέες γνώσεις. Η μάθηση ορίζεται με πολλούς τρόπους και ένας από τους επικρατέστερους κάνει λόγο για μεταβολή συμπεριφοράς, ως αποτέλεσμα εμπειρίας ή άσκησης.

Σαφώς ο δάσκαλος πριν ξεκινήσει τη διδασκαλία του, χρωστά να καταστρώσει το πλάνο της εκστρατείας. Και βεβαίως να ορίσει το στόχο. Τι ακριβώς θα επιδιώξει να αλλάξει στη συμπεριφορά των μαθητών;

Ναι, θα φροντίσει και τον γνωστικό τομέα. Να μάθουν ποια είναι η Ακρόπολη, ποια τα μνημεία της, πότε και από ποιον κατασκευάστηκαν κλπ.

Αλίμονο όμως αν μείνει μόνο στον τομέα αυτό. Τότε η Ακρόπολη θα μείνει ένα άψυχο έστω και σπουδαίο έργο του ανθρώπου προ 25 αιώνων και δε θα μιλήσει με γλώσσα ζωντανή στα παιδιά.

Να λοιπόν γιατί επέλεξα να μιλήσω για την Ακρόπολη σε διαθεματικά πλαίσια. Και αφορμή έλαβα από μια διαφήμιση σε περιοδικό:

Το ντεκόρ... Iiiii130

Για τις ανάγκες της παρούσας δημοσίευσης, σημειώνω ότι η διαφήμιση παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο που να μην εκθέτει το πρόσωπο που εικονιζόταν σ' αυτήν ούτε και να προ(σ)βάλλει τη συγκεκριμένη εταιρεία του κινητού που εικονίζεται. Κατά τα άλλα όμως διατηρήθηκαν όλα τα απαραίτητα για την ανάπτυξη του θέματος στοιχεία.

Και ποια είναι αυτά; Αφενός το σύνθημα:

Πολιτισμός, Δημοκρατία, Ελλάδα.
Με μία κίνηση.

Και αφετέρου το ντεκόρ. Που άλλο δεν είναι από την Ακρόπολη...

Λίγο καιρό πριν οι μαθητές μου είχαν επισκεφθεί το πολύ ωραίο μουσείο της Παιδικής Τέχνης στην Πλάκα, και είχαν εκεί εισαχθεί στην έννοια του φόντου μιας ζωγραφιάς. Έτσι δε δυσκολεύτηκαν να εντοπίσουν αμέσως την αξία και του φόντου της συγκεκριμένης διαφήμισης.

Μια αξία που από διαχρονική και πολιτιστική έγινε στα χέρια του διαφημιστή αξία εμπορική ώστε να προωθήσει στους καταναλωτές το προϊόν που του ανέθεσαν. Μια μάρκα κινητού...

Καημένε μου, Φειδία... Και καημένοι όλοι οι άλλοι που έχυσαν ακόμη και το αίμα τους για να μείνει ως σήμερα το μνημείο στη θέση του. Για να καταντήσει τι; Ντεκόρ σε διαφημίσεις... Λεφτά, κύριοι! Και μόνο λεφτά. Και κέρδος.

Κι απορούμε μετά που οι ευρωπαίοι εταίροι μας σκέφτηκαν να αγοράσουν αυτό το ντεκόρ. Μα πρώτοι εμείς το βγάλαμε στο σφυρί! Τι περιμέναμε;

Άσε πια τη σκύλευση της εννοιών. Του πολιτισμού. Της Δημοκρατίας. Της Ελλάδας. Που αυθαίρετα κατάντησαν αποτέλεσμα - λέει - μιας κίνησης!!! Πώς λέμε στο σκάκι σε μια κίνηση ματ; Το ίδιο κι εδώ. Μόνο που το διακύβευμα δεν είναι ένας ψεύτικος βασιλιάς. Ούτε και μια παρτίδα σκάκι.

Όλως τυχαίως όμως σε εκείνο το παλιό περιοδικό υπήρχε και ένα εξώφυλλο ανάλογο...

Το ντεκόρ... Iiiii131

Και πάλι, για να τηρηθούν τα δέοντα της παρούσας δημοσίευσης, κρύψαμε το πρόσωπο και το λογότυπο του περιοδικού.

Για δείτε όμως αυτά που αφήσαμε... Δείτε τις αρχαίες κολόνες. Με τις ρυτίδες τόσων αιώνων στο σώμα τους. Και δείτε και τον άνθρωπο. Να στρογγυλοκάθεται στα αρχαία μέλη. Να βάζει ακόμη και τα πατούμενά του, τα μοδάτα, επάνω τους.

Ποιο ρόλο παίζει εδώ το ντεκόρ; Μα τον ίδιο που έπαιζε και το άλλο ντεκόρ στη διαφήμιση. Κι εδώ ο πολιτισμός χιλιετηρίδων και η Ελλάδα που τον γέννησε, τίθενται στην υπηρεσία της ανάδειξης ενός προσώπου. Γιατί τα είχε ανάγκη το πρόσωπο, να τα αξιοποιήσει ως ντεκόρ. Για να πείσει τους αναγνώστες του περιοδικού πως είναι ένα με το φόντο αυτό.

Και πως μαζί με το ζεϊμπέκικο και την πολιτική της λεζάντας, είναι κι αυτά, ο πολιτισμός, ο αρχαίος μας κλασικός πολιτισμός, και η Ελλάδα, εγγεγραμμένα στο DNA του.

Όμως ατύχησε. Τουλάχιστον στα στόματα των μικρών και αθώων μαθητών. Που εστίασαν και όχι άδικα στο βέβηλο τρόπο που ο άνθρωπος αυτός θρονιάστηκε πάνω στους κίονες.

Από μικρό κι από τρελό, λέει η παροιμία, μαθαίνεις την αλήθεια. Γιατί εμείς οι άλλοι έχουμε πλέον υποστεί πλήρη αλλοτρίωση και άμβλυνση των αντανακλαστικών μας. Και δε βλέπουμε, δε συνειδητοποιούμε τι βλέπουμε, κοιτάζοντας τις εικόνες. Κι ας είπαν οι Κινέζοι πως μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις...

Και δίκαια ο ποιητής έγραψε:

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!

Γιατί οι ποιητές έχουν το μοναδικό προνόμιο να σώζουν μέσα τους τον άνθρωπο. Και όχι την καρικατούρα που οι άλλοι μεγαλώνοντας γινόμαστε.

Και ποιητής ήταν κι εκείνος που προχτές μας δήλωσε ενοχλημένος:

"πέρα από το ουσιαστικό διακύβευμα, με ενοχλεί η αισθητική και η σημειολογία, το "στήσιμο" του διαγγέλματος από το Καστελλόριζο. η νηνεμία του λιμανιού του ακριτικού νησιού να γίνεται πολιτικός λόγος επιτούτου, ελιμενίζοντας επιπλέον "το καράβι που θα χτίσουμε σε ήρεμα νερά", τα απαστράπτοντα μανικετόκουμπα να μιλούν γι...α το ανασήκωμα των μανικιών... καημένο Καστελλόριζο, νάξερες σε τι κακή παράσταση θα έπαιζες decor.."

Ένας άνθρωπος της τέχνης. Και του πολιτισμού. Όχι εκείνου της μιας κίνησης. Ούτε κι εκείνου που ποδοπατεί τα αρχαία μάρμαρα. Ούτε και με ζεϊμπέκικο πολιτικάντικο χαραγμένο στο DNA του.

Ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί. Οι άνθρωποι της αληθινής τέχνης. Για να μας θυμίζουν πως δε χάθηκαν όλα. Και πως είχε δίκιο ο Λιαντίνης να κλείνει το μοιρολόι του στον Ελληνοέλληνα, στη Γκέμμα, με τούτα τα λόγια:

Παράθεση :
Οι ελληνοεβραίοι πολλοί θωρούν ακίνητοι τον πατριάρχη μπροστά στο πανεπιστήμιο, και φουσκώνουν σά διάνοι. Οι ελληνοέλληνες λίγοι μιλούν για την εθνική σχιζοφρένεια, και ψιθυρίζουν σαν το μεγάλο Σολωμό: «Αλλίμονον, η δάφνη κατεμαράνθη!». Και κλαίνε. Και ο άγιος Παπαδιαμάντης μας ετούτο το τουρλού τουρλού της Εβραιοελλάδας, με τους δημάρχους, τους λιμενάρχες, τους τηλεγραφητές, τον ειρηνοδίκη, τον έφορο και τον αστυνόμο, τό 'χυσε μέσα στην κατάλληλη σχιζοφρενική του φόρμα:

Καλέ, τους εκαλέσαμε στο γάμο μας. Δημαρχέους και λιμενάρχους, ντελιγραφιστάδες, νεροδίκη, τελώνη και αστρονόμο.

Κι εγώ κι εσύ και ο δίπλα σου τεθηπώς, και χάσκων, και ταφών.

Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.

Τό `δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Τό 'δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Τό `δειξε το Δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Τό `δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης, και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.


Και στους δικούς του έλληνες, τους έλληνες που περιγράφει εκεί ο Λιαντίνης, ας μου επιτραπεί να προσθέσω:

Έλληνας θα ειπεί Οδυσσέας. Που ανοίγεται σε φουρτουνιασμένα πέλαγα. Και τα βάζει με τέρατα και Κύκλωπες και με το θυμωμένο Ποσειδώνα. Χωρίς καμία χαρτογράφηση. Και χωρίς εταίρους.

"Ολέσας από πάντας εταίρους!"

Αυτή είναι η μελαγχολική προφητεία που σμίλεψε τους ελληνοέλληνες από την εποχή του Ομήρου και έως σήμερα. Περνώντας από τον καημό του Κάλβου:

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες·


Παρά προστάτας 'νάχωμεν.

και φτάνοντας στο έρημος και ισχυρός του Δημήτρη Λιαντίνη...

Αυτοί οι έλληνες, αυτός ο Οδυσσέας, ο αληθινός, τραβάει κόντρα στον καιρό μόνο με την Αθηνά δίπλα του. Δηλαδή με το νου και τη σοφία του...

Οι άλλοι δεν τραβάνε. Τους τραβάνε. Οι φωτογράφοι... Με ωραία ντεκόρ. Πάντα. Μια οφθαλμαπάτη. Σοφά μελετημένη. Από τους ίματζ μέικερ.

Κι εσύ λαέ βασανισμένε και μπαϊλντισμένε, σαν καμηλιέρης που έχασε το δρόμο του στην έρημο, έτσι ακριβώς όπως σε περιγράφει ο ελληνοεβραίος του Λιαντίνη, καταπίνεις το δόλωμα και τρέχεις ξέπνοος να ξεδιψάσεις στη μεγάλη λίμνη! Πιστός στα δόγματα που σε ανάθρεψαν. Αναζητώντας λίμνες και κολυμπήθρες του Σιλωάμ...

Απάνεμο λιμάνι; Αυτό το ντεκόρ θελήσαν να μας πουλήσουν; Και μέσα στα αστραπόβροντα και το συχαλασμό να μας πείσουν πως κάλμαρε πια το θεριό;

Όχι. Δε θα τους κάνουμε το χατίρι. Γιατί έχουμε μάθει πια να διαβάζουμε ανάποδα το φόντο των εικόνων. Σαν την ανάποδη εκείνη επιγραφή:

ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ


Και τη λήθη την αντιστρέφουμε σε α-λήθεια. Με το μόνο όπλο που μας έμεινε. Την Αθηνά και το νου μας...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Το ντεκόρ...
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: