Επίσημη προσκαλεσμένη σήμερα στο σχολείο μια ονομαστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Ας μην πω όνομα. Δεν έχει και νόημα.
Κι ενώ εμείς την περιμέναμε χαρά μεγάλη, και τα παιδάκια εδώ και εβδομάδες τρέχαν στη βιβλιοθήκη να διαβάσουν τα βιβλία της, και ετοιμάσαν και ζωγραφιές και αφίσες για το έργο της... Τζίφος!!!
Ήρθε λοιπόν η κυρία και στρογγυλοκάθισε στη σκηνή του αμφιθεάτρου και άρχισε να φωνάζει και να κοπανά το χέρι και να απαιτεί από τα παιδιά την απόλυτη ησυχία. Γιατί κανείς ποτέ δεν της είπε ότι τα παιδιά είναι μικρά, δεν είναι χαζά. Κι όταν τους λες άρες μάρες κουταμάρες, είναι λογικό να κάνουν φασαρία...
Τι είπε;
Πρώτα πρώτα έβαλε τα παιδιά σε θέση κατηγορούμενου για την κατάντια του σημερινού κόσμου. Από τα παιδιά η κυρία αυτή περιμένει να αλλάξουν τα δικά μας στραβά. Και την ίδια ώρα κοκορευόταν για τη δική της γενιά και για τη δική της γιαγιά... και για τις προσευχές που της μάθαινε, ακόμη και για θυμιατήρια... και ούτε ένα "συγνώμη, παιδιά" δεν μπόρεσε να πει για όσα η δική της γενιά και όλες οι άλλες ενήλικες γενιές ετοιμάσαμε στη σημερινή νέα και αθώα γενιά.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είπε και το εξής αμίμητο:
Ότι είναι κατά του θεσμού των σχολικών βιβλιοθηκών!!!!
Και πώς προσπάθησε να το αιτιολογήσει; Πως το βιβλίο λέει πρέπει να το έχουμε καταδικό μας, να το μυρίζουμε, να το παίρνουμε αγκαλιά, να το ζωγραφίζουμε!
Και φυσικά, λέω εγώ, να το πληρώνουμε...
Μα πού ζει αυτή η γυναίκα; Που απαιτούσε από τα μωρά του δημοτικού να φωνάξουν εν χορώ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ;
Εμείς όμως που πραγματικά μας νοιάζει, και δε μένουμε στα κούφια συνθήματα, της απαντάμε ότι στο δικό μας πλανήτη και στο δικό μας συφοριασμένο τόπο υπάρχουν πολλά σπίτια μαθητών μας που δεν περισσεύει ούτε το ψωμί. Και εκατοντάδες πιτσιρίκια που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουν βιβλία.
Και στην τελική το βιβλίο δεν είναι εμπορικό αγαθό. Ειδικά το παιδικό βιβλίο.
Και ειδικά μια συγγραφέας που βλέπει αρκετά βιβλία της να είναι στα ευπώλητα, είναι ανεπίτρεπτο να λειτουργεί σαν κινούμενη διαφήμιση. Γιατί αυτό ακριβώς έκανε η κυρία συγγραφέας. Διαφήμισε και προώθησε τα βιβλιαράκια της. Και τα παιδιά τα αντιμετώπισε μονάχα ως πελάτες.
Και μάλιστα με την αγένεια να μιλά εκείνη και να χτυπά το χέρι και χωρίς να τους δώσει το δικαίωμα να της υποβάλουν έστω μια ερώτηση...
Κατά τα άλλα βρήκε να κατηγορήσει το σχολείο πως τους μαθαίνει λέει κουνώντας το δάχτυλο ενώ το βιβλίο στα μαθαίνει αλλιώς. Ναι, αλλιώς. Χτυπώντας το χέρι και τσιρίζοντας.
Ντροπή και αίσχος.
Τη φέραμε για να αναπτύξουμε στα παιδιά την αγάπη στο βιβλίο και κατάφερε ακριβώς το αντίθετο. Να γελοιοποιήσει στα μάτια τους τους συγγραφείς...
Άντε τώρα να τους εξηγήσουμε και να μας πιστέψουν ότι δεν είναι όλοι οι συγγραφείς έτσι. Και πως υπήρξαν και άλλοι που πήραν των ομματιών τους από τύψεις και οργή για το έγκλημα σε βάρος των παιδιών.