Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Λίβανον και σμύρναν... Σαβ Μάης 15, 2010 12:30 pm
Έφτασα στα πενήντα για να το μάθω - κάλλιο αργά όμως παρά ποτέ - πως ο λίβανος και η σμύρνα είναι της ελληνικής ιστορίας δώρα και όχι της άλλης που μας κουβάλησαν από το Ισραήλ.
Παιδιόθεν όλοι μας ακούμε και διδασκόμαστε και τραγουδάμε ακόμη για τα περίφημα δώρα των Μάγων:
"Εκ της Περσίας έεεεεεεεερχονται τρεις μάγοι με τα δώρα!"
Χρυσό, λιβάνι και σμύρνα... Σωστά;
Αυτά δεν άφησαν, υποτίθεται, οι τρεις γέροι βασιλιάδες μπροστά στο νεογέννητο Χριστό; Ακολουθώντας, λέει, το αστέρι από τη μακρινή Ανατολή μέχρι τη Βηθλεέμ!
Τώρα ας πάρουμε την ανάποδη πορεία. Ακολουθώντας και πάλι ένα αστέρι. Το δικό μας αστέρι:
Χρειάζεται να εξηγήσω ποιο αστέρι είναι αυτό;
Ελπίζω πως όχι. Βλέπετε μπρος στον αληθινό κίνδυνο να χάσουμε τη γη μας, το μάθαμε όλοι τούτο το αστέρι. Και φτάσαμε να το καρφιτσώνουμε ακόμη και στο πέτο μας. Για να αποδείξουμε πως εμείς είμαστε απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και πως εκείνος ήταν έλληνας...
Τι όμως γνωρίζουμε για τον Αλέξανδρο;
Ακόμη κι εμείς που υποτίθεται είμαστε σε θέση να διδάσκουμε στα τρυφερά βλαστάρια της φυλής την ιστορία του Μεγαλέξανδρου...
Λυπάμαι που θα το πω και θα το παραδεχθώ. Μα αγράμματους μας έβγαλαν από τις σχολές και ειδικά σε θέματα ιστορίας. Μισές αλήθειες και ανακατεμένες τόσο που μόνο θολή εικόνα αναπαράγουν για την ιστορία του λαού και του τόπου.
Έτσι καταντήσαμε να μαθαίνουμε την ελληνική ιστορία από τις ταινίες του Χόλιγουντ. Και για τον Αλέξανδρο να επικεντρώνουμε τις συζητήσεις μας για το αν ήταν τελικά ομοφυλόφιλος ή όχι... Τι κρίμα!!!
Η ευκαιρία να ασχοληθώ με τον Αλέξανδρο μου δόθηκε μάλλον τυχαία. Αφορμή στάθηκε η υποχρέωσή μου για μια πρακτική άσκηση στα πλαίσια ενός σεμιναρίου πληροφορικής. Και συγκεκριμένα ένα πρόγραμμα έξι διδακτικών ωρών που έπρεπε να σχεδιάσω και να εκτελέσω στην τάξη μου εφαρμόζοντας τις νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφορικής.
Διάλεξα το Μεγαλέξανδρο. Αφενός γιατί συνέπιπτε με τη σειρά μαθημάτων στη φετινή μου τάξη και αφετέρου λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας στο όνομα και στους θρύλους τους αλεξανδρινούς.
Ένα και πλέον μήνα τώρα άλλο δεν κάνω καθημερινά παρά να ασχολούμαι με τον Αλέξανδρο. Νομίζοντας στην αρχή πως η μόνη δυσκολία θα ήταν να παρουσιάσω το θέμα μου μέσα από τον υπολογιστή και το διαδίκτυο. Και καταλήγοντας στο θλιβερό συμπέρασμα που έγραψα πριν. Πως αγράμματους μας έστειλαν να διδάξουμε ιστορία...
Το πρώτο μεγάλο σοκ ήταν το ... μπόι του Αλέξανδρου! Τον είχα πλάσει γίγαντα στο νου μου. Και προσγειώθηκα απότομα στο 1.40 μόλις μέτρα που λένε οι πηγές ότι ήταν ο Αλέξανδρος.
Φαίνεται όμως πως την ίδια ψευδή εντύπωση έχουν και πολλοί άλλοι. Ξεκινώντας από τους διεκδικητές του Αλέξανδρου και της Μακεδονίας:
και που ετοιμάζονται, λέει, να στήσουν ανδριάντα του Αλέξανδρου σε ύψος οκταώροφης πολυκατοικίας!!! (διαβάστε ΕΔΩ περισσότερα) στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων και κόστους 4,5 εκατομμυρίων ευρώ!!!
Από κοντά όμως και οι δικοί μας. Σιγά μη δεν απαντούσαν στην πρόκληση των σκοπιανών! Και σιγά μην τους σταματούσε η οικονομική κατάρρευση της χώρας... Έτσι κι αλλιώς μόνο οι αφελείς πιστεύουν ότι τα λεφτά που υπήρχαν παραμονές των εκλογών έγιναν ξαφνικά καπνός. Ε, όχι δα. Λεφτά φυσικά υπάρχουν αλλά δίνονται κατά βούληση...
Παράθεση :
Ο Μέγας Αλέξανδρος κατακτά την Αθήνα
Ο χάλκινος ανδριάντας του έφιππου μακεδόνα βασιλιά, φιλοτεχνημένος από τον Γιάννη Παππά, βρίσκει θέση στην πλατεία Κοτζιά
ΜΑΡΙΑ ΘΕΡΜΟΥ | Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
Κυριακή 7 το πρωί, πριν από μερικές εβδομάδες. Στο ραντεβού στην πλατεία Κοτζιά ήταν όλοι τους παρόντες. Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης , ο αρχιτέκτονας κ. Δημήτρης Κουτσογιάννης, ο γλύπτης Πραξιτέλης Τζανουλίνος, ο κ. Αλέκος Παππάς, γιος του γλύπτη Γιάννη Παππά, και κατά κάποιον τρόπο ο... Μέγας Αλέξανδρος.
Θέμα της «σύσκεψης» η τοποθέτηση του χάλκινου ανδριάντα του έφιππου Αλέξανδρου, έργου του Γιάννη Παππά, στην πλατεία Κοτζιά. Στην πρόβα, που έγινε επί τόπου, χρησιμοποιήθηκε μια πρόχειρη κατασκευή με φωτογραφία του αγάλματος σε φυσικό μέγεθος. Γεγονός είναι ότι ο Αλέξανδρος βρίσκει επιτέλους μια θέση στην Αθήνα, η οποία μπορεί να μην είναι η γενέτειρά του, υπήρξε όμως και εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι πολιτισμών από την αρχαιότητα ως σήμερα. Αλλωστε στον ανδριάντα του Γιάννη Παππά παριστάνεται ο Αλέξανδρος σε νεαρή ηλικία, όταν ήταν ακόμη ο έφηβος πρίγκιπας που ζούσε στην αυλή της Πέλλας και αγωνιζόταν με τους φίλους του στο κυνήγι με άλογο στα γύρω βουνά.
Εντός ολίγων ημερών, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα το σιντριβάνι της πλατείας- και μετά την καθαίρεσή του βεβαίως- θα αρχίσει να στήνεται ο ανδριάντας. Την απόφαση άλλωστε έχει ήδη λάβει το Δημοτικό Συμβούλιο, δίνοντας έτσι λύση σε μια ιστορία ετών, καθώς το άγαλμα είχε αγοραστεί από το υπουργείο Πολιτισμού το 1993 αλλά ουδέποτε ως σήμερα είχε βρει θέση που να του αρμόζει. Το άγαλμα θα τοποθετηθεί σε βάθρο ύψους 6,20 μέτρων (περιλαμβάνονται και δύο αναβαθμίδες, συνολικού ύψους 0,80 μ.) κατασκευασμένο από γκρίζο μάρμαρο με ειδικά επεξεργασμένη αδρή επιφάνεια (χτυπημένη με το βελόνι). Μεταξύ του βάθρου και του γλυπτού θα υπάρχει μια μεταλλική επιφάνεια πάχους 0,20 μ. O ανδριάντας του Αλέξανδρου θα ατενίζει από το δικό του ύψος (3,60 μέτρα) την περιοχή μεταξύ του Δημαρχείου και της πλατείας Μοναστηρίου, ενώ σε μια πλάγια όψη του βάθρου θα είναι τοποθετημένη σχετική επιγραφή. Την αρχιτεκτονική μελέτη για την τοποθέτηση του αγάλματος και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου έχει εκπονήσει ο κ. Κουτσογιάννης και για την ολοκλήρωση του έργου, με προϋπολογισμό περί τις 60.000 ευρώ, θα απαιτηθούν περίπου δύο μήνες. Ως τότε πάντως το έξοχο γλυπτό θα εξακολουθεί να βρίσκεται στον κήπο του εργαστηρίου-μουσείου του Γιάννη Παππά στου Ζωγράφου. [...]
Το ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ το θυμάστε; Εκείνη την τρυφερή ελληνική ταινία του 60 με τον απόμαχο στρατηγό που τα λαμόγια αποφάσισαν να του φτιάξουν ανδριάντα; Και καθόταν ο φουκαράς ο στρατηγός στο μπαλκόνι του και κοίταγε περίλυπος τον ανδριάντα του τις νύχτες, λουσμένο στα λαμπιόνια, ενώ στο φτωχικό του δεν υπήρχαν χρήματα ούτε για γκαζόλαμπα...
Έτσι κι εμείς. Σε μια εποχή που πετσοκόβουμε τις συντάξεις των πατεράδων μας, σκορπάμε χιλιάδες ευρώ για να στήσουμε ανδριάντες. Και άπαντες παρόντες, που γράφει και η αρθρογράφος του Βήματος και πρόλαβε καιρό πριν να γράψει ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:
Παράθεση :
Οι ελληνοεβραίοι πολλοί θωρούν ακίνητοι τον πατριάρχη μπροστά στο πανεπιστήμιο, και φουσκώνουν σά διάνοι. Οι ελληνοέλληνες λίγοι μιλούν για την εθνική σχιζοφρένεια, και ψιθυρίζουν σαν το μεγάλο Σολωμό: «Αλλίμονον, η δάφνη κατεμαράνθη!». Και κλαίνε. Και ο άγιος Παπαδιαμάντης μας ετούτο το τουρλού τουρλού της Εβραιοελλάδας, με τους δημάρχους, τους λιμενάρχες, τους τηλεγραφητές, τον ειρηνοδίκη, τον έφορο και τον αστυνόμο, τό 'χυσε μέσα στην κατάλληλη σχιζοφρενική του φόρμα:
"Καλέ, τους εκαλέσαμε στο γάμο μας. Δημαρχέους και λιμενάρχους, ντελιγραφιστάδες, νεροδίκη, τελώνη και αστρονόμο."
(Δ. Λιαντίνης, Γκέμμα, σελ. 124, κεφάλαιο ποιο άλλο; Ο Ελληνοέλληνας)
Ακόμη μια φορά προφητικός και διορατικός ο Λιαντίνης. Να μιλά για ανδριάντες και κόρδωμα... Και λίγο πριν να μας προκαλεί όλους για το πόσο λίγο γνωρίζουμε την ελληνική ιστορία και πόσο μας έχει κατακυριεύσει το εβραϊκόν:
Παράθεση :
Θα σε καλέσω όμως σ’ έναν απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νά `χουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε νά `ναι σίγουρη.
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά `ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα τούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια, ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε ταν ή επί τας, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.
Και σταματώ εδώ γιατί με τσούζει και με πονάει ξεχωριστά η τελευταία κουβέντα... εμένα που έφτασα στα πενήντα αγνοώντας τα ελληνικά δώρα με λίβανο και σμύρνα. Και "πιστεύοντάς" τα για δώρα των Μάγων. Και το χειρότερο; Αναπαράγοντας τις μαγείες και τις μαγγανείες στα μυαλά των παιδιών...
Εσείς; Γνωρίζετε αυτά τα ελληνικά δώρα;
Ποιος, πότε και σε ποιον πρόσφερε λίβανον και σμύρναν;
Το εντεκάχρονο κοριτσάκι σπάραζε στο κλάμα εκείνη τη μέρα. Μια μέρα μακρινή όσο και τα 2.372 χρόνια που τη χωρίζουν από το σήμερα.
Πολυξένη το όνομά της. Και βασιλική η γενιά της. Πατρίδα της η Πασσαρώνα, η πρωτεύουσα του βασιλείου των Μολοσσών. Στην καρδιά εκείνης της Απείρου χώρας που έλαβε το όνομα Ήπειρος αργότερα...
Κι έκλαιγε η βασιλοπούλα το θάνατο του πατέρα της. Του Νεοπτόλεμου. Απόγονου κατά πως λέγαν οι γραφές του άλλου Νεοπτόλεμου, του γιου του Αχιλλέα. Ναι, από τέτοια μεγάλη γενιά κρατούσε η μικρούλα η Πολυξένη. Που ακόμη δε γνώριζε πως λαμπρότερος και από το μυθικό προπάππου της, τον Αχιλλέα, θα ήταν ο δικός της γιος. Μα ήταν μόλις έντεκα χρονών. Κι αργούσε η μέρα που θα έφερνε στον κόσμο τα παιδιά της.
Σαν πέρασαν οι μέρες του πένθους και στο θρόνο πια ανέβηκε ο θείος της και αδερφός του πατέρα της, Αρύββας, αποφασίστηκε να του δοθεί σύντροφος και βασίλισσα η μεγάλη αδερφή της Πολυξένης, η Τρωάδα. Όσο για την Πολυξένη η βαριά κληρονομιά επέβαλε να λάβει μόρφωση ξεχωριστή.
Έτσι η μικρή βασιλοπούλα βρέθηκε στη Δωδώνη. Και μυήθηκε από τους ιερείς στα μεγάλα μυστήρια. Επτά χρόνια έζησε εκεί. Και έλαβε το όνομα Μυρτάλη. Ιέρεια πια. Του Δία.
Και ως ιέρεια τη βρίσκουμε αργότερα στη Σαμοθράκη. Να μυείται στα Καβείρια μυστήρια.
Εκεί και την περίμενε η μοίρα. Να της γνωρίσει το σύντροφό της και πατέρα των παιδιών της. Το Φίλιππο. Τον Β' της Μακεδονίας.
Κι έγιναν γάμοι λαμπροί. Όπως ταιριάζαν σε ένα βασιλιά και μια βασιλοπούλα.
Οι μύθοι και οι παραδόσεις διηγούνται πολλά για εκείνο το γάμο. Πως τάχα και καλά ο ίδιος ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων είδε και ζήλεψε τη νύφη. Και πήρε λέει τη μορφή φιδιού!!! για να τρυπώσει στη νυφική παστάδα και όχι μόνο:
Έτσι θέλει ο θρύλος να συλλαμβάνεται εκείνος ο άνθρωπος που έμελλε να γίνει ο σπουδαιότερος έλληνας: Ο Αλέξανδρος Γ΄ο Μακεδών. Ο Μέγας της ιστορίας!
Κι άλλοι θρύλοι μιλάνε για κεραυνό. Φυσικά του Δία και πάλι. Που χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της νεαρής βασίλισσας. Της κάποτε Πολυξένης και αργότερα Μυρτάλης και τώρα πια Ολυμπιάδας, εις μνήμην της νίκης των αλόγων του βασιλικού συζύγου της στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Που σαν να μην του έφτανε αυτό που έπαθε από το θεό, έχασε και το μάτι του ο καψερός και μάλιστα εκείνο ακριβώς που κόλλησε στην τρύπα της πόρτας παρακολουθώντας του Δία τα καμώματα...
Μα για φαντάσου. Τέτοιες ανοησίες και σαχλαμάρες κάθονταν και φτιάχνανε κοτζάμ βασιλιάδες;
Τι να σου πω κι εγώ; Αυτά λένε οι γραφές. Αυτά λέμε κι εμείς για να μας περιγελά μετά ο Λιαντίνης που μόνο αυτά γνωρίζουμε. Και καλά κάνει. Γιατί οι γραφές λένε και άλλα. Μα εμείς διαλέξαμε μονάχα τις "ροζ" λεπτομέρειες της ιστορίας και αφήσαμε τα υπόλοιπα.
Σε σημείο που στα σημερινά βιβλία ιστορίας των μαθητών να μην αναφέρουν καθόλου την Ολυμπιάδα. Ποιος ξέρει; Ίσως οι σοφοί του σήμερα να σκέφτηκαν να προφυλάξουν τα παιδάκια από τέτοιες ντροπές και χυδαιότητες! Οπότε προτίμησαν να αφήσουν τον Αλέξανδρο δίχως μάνα. Ναι, σοβαρολογώ. Κάντε ένα κλικ ΕΔΩ και ανοίξτε το βιβλίο της Ιστορίας της Δ' τάξης. Θα βρείτε όλους τους άλλους εκεί να συνοδεύουν τον Μεγαλέξανδρο εκτός από τη μάνα του!
Ακόμη και στα βιβλία του Γυμνασίου η αναφορά στην Ολυμπιάδα περιορίζεται στη λεζάντα μιας εικόνας:
Η Ολυμπιάδα, μητέρα του Αλέξανδρου. Χρυσό μετάλλιο ρωμαϊκής εποχής (Θεσσαλονίκη, Αρχαιολογικό Μουσείο)
Και για να μη λέμε ψέματα... λείπει ακόμη ένας. Ο Ηφαιστίων. Λες για τον ίδιο λόγο να τον ξέχασαν κι αυτόν; Τον Ηφαιστίωνα που ο ίδιος ο Αλέξανδρος έφτασε να πει ότι κι αυτός Αλέξανδρος είναι; Γιατί; Για να μη φτάσουν στ' αυτιά των παιδιών και οι ανοησίες του σήμερα για τον Ηφαιστίωνα;
Ο Βουκεφάλας βέβαια στη θέση του πάντα. Και η Γοργόνα το ίδιο. Να κουβαλάνε το μύθο του Αλέξανδρου. Την ιστορία όμως; Την αληθινή ιστορία;
Κομμάτι αυτής της ιστορίας και ο Κλείτος. Κομμένος και αυτός. Εννοείται. Και κομμένος από χρόνια... Για άλλους βέβαια λόγους. Αλλά στην ίδια πάντα παράλογη λογική. Να μυθοποιούμε την ιστορία... Κι αν δεν καταλαβαίνεις το γιατί και ο Κλείτος απουσιάζει, διάβασε ΕΔΩ τις διαφωτιστικές λεπτομέρειες σε μια συνέντευξη του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου.
Κι έπειτα προβληματίσου. Όχι πώς γράφεται η ιστορία αλλά πώς εμείς τη μελετάμε. Και από πού...
Γιατί δικαιολογία που δεν την ξέρουμε την ιστορία μας εμείς οι ενήλικοι δεν υπάρχει. Μόνο η ραθυμία μας που παραγγέλνει να την παπαγαλίζουμε από τα σχολικά εγχειρίδια των διαφόρων βαθμίδων των σπουδών μας και εμποδίζει να ανατρέξουμε στις πηγές.
Είναι βλέπεις και η γλώσσα. Πώς να διαβάσουμε τις πηγές που δεν ξέρουμε την αρχαία γλώσσα;
Το ίδιο βέβαια προβληματάκι υπάρχει και για τα άλλα βιβλία. Των θρησκευτικών. Εκεί όμως φροντίζουν άλλοι πριν από μας για μας να μας μεταφράσουν όλες τις λεπτομέρειες και εξ απαλών ονύχων να μας διδάξουν και την ιστορία των μάγων και για τα δώρα που πρόσφεραν στο θείο βρέφος. Το χρυσό, το λίβανο και τη σμύρνα...
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Ποιες όμως είναι οι πηγές της ιστορίας για το Μεγαλέξανδρο;
Από τη Βικιπαίδεια παραθέτω το ακόλουθο:
Παράθεση :
Πηγές για τον Αλέξανδρο
Η εκστρατεία του Αλέξανδρου καταγράφηκε αρχικά στις «Βασιλικές εφημερίδες» ένα είδος επίσημου ημερολογίου που διατηρούσε ο αρχιγραμματέας Ευμένης κατά την διάρκεια της εκστρατείας, οι οποίες όμως χάθηκαν πριν την ολοκλήρωσή της.
Οι πρώτες γνωστές εξιστορήσεις είναι του στρατηγού του Αλεξάνδρου Πτολεμαίου, και του Αριστόβουλου ενός μηχανικού που ακολούθησε την εκστρατεία, που όμως και αυτές δεν σώθηκαν μέχρι σήμερα.
Άλλοι συγγραφείς των οποίων το έργο έχει χαθεί είναι ο Καλλισθένης που κατέγραψε τα γεγονότα ως τον θάνατό του το 327 π.Χ., ο Κλείταρχος ο Αλεξανδρεύς ο οποίος μάλλον είχε γράψει ένα δωδεκάτομο μυθιστόρημα, ο Ονησίκριτος, και ο Νέαρχος.
Το περισσότερο αξιόλογο έργο που έχουμε, είναι το έργο του Φλάβιου Αρριανού «Αλεξάνδρου Ανάβασις» του 2ου αιώνα μ.Χ. ο οποίος βασίστηκε πάνω στα έργα του Πτολεμαίου και του Αριστόβουλου.
Επίσης ένα σημαντικό έργο είναι το «Historia Alexandri Magni Macedonis» του Κούρτιου Ρούφου (1ος αιώνας), το οποίο είναι επίσης βασισμένο σε προηγούμενα έργα, αλλά σε ορισμένα σημεία θεωρείται ότι περιέχει φανταστικές διηγήσεις.
Αξιόλογος είναι ο βίος του Αλέξανδρου στο έργο του Πλούταρχου «Παράλληλοι βίοι».
Διάσπαρτες πληροφορίες βρίσκονται επίσης στα έργα του Στράβωνα, του Ιώσηπου, του Διόδωρου του Σικελιώτη και άλλων.
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Από τις πηγές λοιπόν αυτές, που επιτέλους στα πενήντα μου εδέησα να μελετήσω, και συγκεκριμένα από το έργο του Πλουτάρχου "Παράλληλοι Βίοι" - εννοείται σε μετάφραση... - σας παραθέτω δύο σελίδες που εξηγούν ποιος και σε ποιον πρόσφερε το λίβανο και τη σμύρνα. Στην ελληνική ιστορία. Και όχι στην άλλη. Που μας έφεραν από το Ισραήλ. Και την άπλωσαν έντεχνα σε όσα σημεία συνέφερε και έπρεπε για να ξεχαστεί η διαδρομή του λαού μας:
Η μετάφραση είναι του Α. Ραγκαβή. Αθήνα, 1865...
Οπότε για τους νεότερους και πάλι μετάφραση χρειάζεται για να διαβάσουν τη ... μετάφραση...
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Ο Αλέξανδρος λοιπόν ο Φιλίππου. Και φυσικά και της Ολυμπιάδας ή Μυρτάλης ή Πολυξένης.
Αυτός ο Μέγας στρατηλάτης έστειλε λίβανον και σμύρναν!
Δώρα στο δάσκαλό του. Τον Λεωνίδην.
Άσχετα που εμείς γνωρίζουμε ως μόνο δάσκαλό του τον Αριστοτέλη - χάρη στο ναρκισσισμό των δασκάλων βεβαίως όλων των εποχών που φρόντιζαν να μας μιλήσουν για τον Αριστοτέλη προκειμένου να καταλήξουν στο περιλάλητο ευ ζην...
Σου στέλνω, του έγραψε του Λεωνίδη ο Αλέξανδρος, άφθονο λίβανον και σμύρναν για να παύσεις να "μικρολογείς" προς τους θεούς!!!
Και πίσω από την πράξη διαβάζουμε πολλά περισσότερα. Την περηφάνια του μαθητή να στείλει τα μαντάτα για τα κατορθώματά του στον πάλαι ποτέ διδάσκαλο. Πως ναι, την κατέκτησε την αρωματοφόρο χώρα. Κατέκτησε και το στόχο του δασκάλου.
Γιατί αυτός είναι και πρέπει να είναι ο στόχος κάθε δασκάλου. Να δει το μαθητή του να φτάνει όσο πιο ψηλά γίνεται.
Και όμοια τιμή - όπως διαβάζουμε στη δεύτερη σελίδα της μετάφρασης - απέδωσε ο Αλέξανδρος στον άλλο δάσκαλο. Τον Όμηρο. Που ο Πλούταρχος σοφά σημειώνει ότι δε συνεκστράτευε με τον Αλέξανδρο αργός και άχρηστος!
Δες εδώ τι μήνυμα μεγάλο υπάρχει! Για την αξία των Ομηρικών Επών. Τόση και τέτοια που να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο Όμηρος τελικά προήλασε στην Ασία. Κι αυτός έφερε την ελληνική λαλιά ως μέσα στη Βακτριανή και ως τους Ινδούς.
Ο Αλέξανδρος είναι το γέννημα, το υψηλότερο γέννημα, της φυλής. Στον Αλέξανδρο συμποσούται το σύνολο του ελληνικού πολιτισμού. Αυτός ο πολιτισμός δρέπει στις μακρινές χώρες το λίβανο και τη σμύρνα.
Και αυτή τη γέννα υπονοούν οι αρχαίοι μύθοι που ομιλούν για κεραυνούς του Δία στην κοιλιά της Ολυμπιάδας...
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Που καταφέραμε να μπούμε ακόμη και στην επιτήρηση του ΔΝΤ;
Σήμερα το τραγούδι που μας ταιριάζει είναι το ακόλουθο:
Να μουν ο Μεγαλέξαντρος και να σουν η γοργόνα μου στα πόδια σου ν ακούμπαγα μικρό μου την κορώνα μου
Μα είμαι φτωχός και ταπεινός ένας Αλέξανδρος σημερινός Αλέκο με φωνάζουνε και δε με λογαριάζουνε
Κάστρα ψηλά να γκρέμιζα με το σπαθί στο χέρι μου χρυσάφια να σε γέμιζα να θάμπωνες αστέρι μου
Μα είμαι φτωχός και ταπεινός ένας Αλέξανδρος σημερινός Αλέκο με φωνάζουνε και δε με λογαριάζουνε
Γιώργος Νταλάρας
Στίχοι - Lyrics: Σώτια Τσώτου Μουσική - Music: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποιος τολμάει όμως να το μαρτυρήσει αυτό στη ... Γοργόνα;
Πως πάει ο βασιλιάς Αλέξανδρος κι απέμεινε ο Αλέκος που κανείς δεν τον λογαριάζει;
Κι ας στήνουν οι δημαρχέοι ανδριάντες στην καρδιά της πρωτεύουσας. Δεν ανασταίνεται έτσι ο Αλέξανδρος. Γιατί και ο αληθινός Αλέξανδρος δε θα είχε γίνει Μεγαλέξανδρος αν δεν είχε δεχτεί τη διαπαιδαγώγηση που δέχτηκε. Και από πατέρα και από μάνα και από το Λεωνίδη και από τον Αριστοτέλη και βασικά από τον Όμηρο...
Αυτός είναι ο κεραυνός του Δία που γονιμοποίησε την κοιλιά της μάνας του. Η σοφία ενός ολάκερου λαού.
Και το λέει ο Νταλάρας στο τραγούδι του σαν πρόλογο:
Η Ολυμπιάδα είναι ο ίδιος ο τόπος, δεν είναι απλά η μάνα του Αλέξανδρου.
Κι ας την ξέχασαν την Ολυμπιάδα τα σχολικά βιβλία.
Γι' αυτό μην απορούμε και με τη μοίρα του τόπου...
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Και από τη Γκέμμα του Λιαντίνη, κεφάλαιο Ελληνοέλληνας, η συνέχεια:
Παράθεση :
Γιατί είμαστε σβημένοι από τον κατάλογο των εθνών;
Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικιέται ως το mare nostrum των οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους, που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξαναπροσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκεντέρ, και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι, και οι τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν, και γίνουνται όγκος κακοήθης που `τοιμάζει μεταστάσεις;
Γιατι δύο από τους πιό σημαντικούς μας ποιητές ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;
Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βουλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;
Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.
Μέσα στη χώρα, στην παιδεία δηλαδή και την παράδοσή μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί που οι έξω από τη χώρα μας μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες που βρέθηκαν σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί;
Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι `τη:
νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.
Και είμαστε δυστυχώς. Ελληνοεβραίοι. Λιβανίζοντας με εβραίικα λιβάνια...
Και αγνοώντας τη δική μας περίλαμπρη ιστορία.
Βάζοντας και τα παιδιά μας από την κούνια τους να καλαντίζουν τους ξένους μάγους και τα δώρα τους...
Κι απορώντας έπειτα ποιος μας έκανε μάγια και καταντήσαμε εκεί που καταντήσαμε!
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007
Και βρήκαν δρόμο και έξοδο στο προγραμματάκι εκείνο που ξεκίνησα με την τάξη μου.
Μπορεί άλλοι να νόμιζαν και να κάκιωναν επίσης που βδομάδες τώρα έχω αφήσει το Λιαντίνη. Μα εγώ με τη δική του συντροφιά και τη δική του καθοδήγηση σεργιάνιζα στις χώρες της Ανατολής. Ακολουθώντας καταπόδι τον Αλέξανδρο.
Τώρα με όλο το υλικό που συγκεντρώσαμε ετοιμάζουμε και την παρουσίαση του προγράμματος.
Τέσσερα τραγούδια για τον Αλέξανδρο. Τα τρία που ανέβασα πιο πάνω και το πολύ γνωστό, το παραδοσιακό, της Μακεδονίας της ξακουστής.
Με αυτά τα τραγούδια θα παρουσιάσουμε ένα μικρό μουσικοχορευτικό δρώμενο. Αφιέρωμα στο λαμπρό χτες και ελπίδα στο μέλλον. Να ξαναγίνει η χώρα μας μάνα που θα γεννά Αλέξανδρους. Κι όχι Αλέκους...
Η δική μας απάντηση στη σκοτεινιά του σήμερα.
Και ταυτόχρονα ο λίβανος και η σμύρνα στο Δάσκαλο.
Στο Δημήτρη Λιαντίνη.
Σε εκείνον που μας δίδαξε ότι:
Παράθεση :
Οποιοδήποτε γνήσιο έργο δεν ημπορείς να το εκτιμήσεις σωστά, αν δεν έχεις διαμορφωμένη πολιτική συνείδηση με τον τρόπο που αξίωνε ο Θουκυδίδης δια στόματος Περικλέους.
Μιλάμε για την άγρυπνη, την οξεία, την ευαίσθητη πολιτική συνείδηση. Δε θα μας τη χαρίσει, βέβαια, η ανάγνωση των εφημερίδων, και η τηλεοπτική ενημέρωση. Μέχρις ενός σημείου δε θα μας τη χαρίσει ούτε η μελέτη των σχετικών επιστημονικών συγγραμάτων: της πολιτικής, της ηθικής, της οικονομίας, της κοινωνιολογίας.
Για να αποχτήσει κανείς πολιτική συνείδηση, βασιλικός παιδαγωγός, Αριστοτέλης δάσκαλος Αλεξάνδρου δηλαδή, θα του σταθεί το προσωπικό του αναμέτρημα με τα πολιτικά και τα ηθικά προβλήματα.
Κερδίζεις με τον τίμιο ιδρώτα σου το ψωμί σου; Μήπως εκεί που πρέπει, αντί να σέβεσαι προσκυνάς; Μήπως εκεί που δικαιούσαι, αντί να ζητάς, ζητιανεύεις; Μήπως εκεί που οφείλεις, αντί να δίνεις σφετερίζεσαι;
Και ακόμη, κρίνεις όταν κρίνεις; ‘Η εγκρίνεις τα κατακριτά, και κατακρίνεις τα έγκριτα; Εάν είσαι κάτοχος ενός αξιώματος, μήπως ανταλλάζεις την ωραία ευθύνη με το γελοίο τύφο σου; Ούτε να βλέπεις τον παπά από τα ράσα του. Γιατί υπάρχουν βασιλιάδες από κουρέλια, και ιδιοχτήτες κοπριάς, λέει ο Σαίξπηρ.
Εάν ζεις έξω από αυτή την πολιτική εντιμότητα, δεν την καταλαβαίνεις τη λογοτεχνία οποιασδήποτε εποχής. Από το Θέογνι με τον Κύρνο του ως τον Πάστερνακ με τη δική του έμορφη Λάρα.
Γιατί οι αληθινοί ποιητές δεν γράφουν στίχους, ούτε παίζουν με τις λέξεις. Οι αληθινοί ποιητές είναι από τα πιο υπεύθυνα όντα που γεννιούνται επί γής, λέει ο Σεφέρης.
[...] Όχι μόνο να γράψεις τους Πέρσες, αλλά πρώτα να πολεμήσεις στον πευκιά του Μαραθώνα και στα νερά της Σαλαμίνας, ω ζωηροί Σιδώνιοι, θα έλεγε ο Αισχύλος με το στόμα του Καβάφη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Τα Ελληνικά, σελ. 55
Λίβανον και σμύρναν...
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Θέμα: Λίβανον και σμύρναν... 
Σαβ Μάης 15, 2010 12:30 pm
