Το ακριβώς απέναντι...

Φρόντισε ο Νηρέας να μου στείλει φωτογραφία του σχολείου. Ίσως εκείνου που σε λίγους μήνες θα δουλεύω...

Δε μου άρεσε. Οφείλω να το πω.

Δεν έτυχε ποτέ να το προσέξω όταν κατέβαινα τα καλοκαίρια. Πρώτη φορά το είδα στη φωτογραφία. Και δεν ξέρω τι ακριβώς... ίσως εκείνα τα αντιαισθητικά γκράφιτι; Οι τζαμαρίες; Το τσιμέντο;

Πάντως με απογοήτευσε.

Μπορεί και ο Νηρέας να το διαισθάνθηκε. Και φρόντισε "καπάκι" να μου στείλει και το ακριβώς απέναντι:


Το λιμάνι φυσικά. Ο λόγος που με έκανε να δηλώσω πρώτο το συγκεκριμένο σχολείο. Να βρεθώ επιτέλους μετά 25 χρόνια δίπλα στη μεγάλη αγαπημένη. Γιατί μόνο έτσι, το ξέρω, μπορώ να αντέξω για τα υπόλοιπα χρόνια.

Να είμαι στην αίθουσα και να ακούω τις σειρήνες των πλοίων. Να βγαίνω από την αυλόπορτα του σχολειού, να περνάω το δρόμο και να μυρίζω καραβίλα!

Ε, πού θα μου πάει... θα πιάσω και γνωριμίες. Και λέω πως θα μου κάνουν το χατίρι να με αφήνουν να βοηθάω στο ματσακόνι και στο βάψιμο. (τρέμε Μελίνα!!! )

Όπως όλοι οι γέροι ναυτικοί. Όμοια και οι γριές...

Επιστροφή στον τόπο του ... εγκλήματος.


Κι ας νόμιζε μωρέ η μάνα μου πως κατάφερε να με κάνει από κορίτσι του λιμανιού, άνθρωπο. Εγώ εκεί, στο λιμάνι θα γεράσω. Δίπλα στην αρμύρα.

Στον καθένα ένας τόπος ορίστηκε στη γη. Ο δικός μου είναι αυτός. Το όνειρο δεμένο στο μουράγιο.

Και δες μια σύμπτωση. Ο Νηρέας έστειλε τη φωτογραφία, Νηρέας και το καράβι. Και σαν εκείνο το καράβι που κάποτε συντρόφεψα στο τελευταίο του ταξίδι. Το θρυλικό το πλοίο της αγάπης για Αστυπάλαια...

Έτσι το χαιρετίζω τούτο καραβάκι. Σαν ένα αγαπημένο φάντασμα. Όλων των καραβιών που αγάπησα και δεν υπάρχουν πια. Την Ελαφίνα. Την Ελαφίνα μου... Και το Ολύμπικ Άρροου. Και το Άνδρος Οράιον...

Μαζί τους τα απομεσήμερα θα μιλάω. Στις μπίντες του μώλου. Και θα τους - μου τραγουδάω:

όντως δεν είναι το πιο όμορφο δημοτικό στον κόσμο αλλά έχει υπέροχη θέση. κυριολεκτικά απέναντι από τη θάλασσα. με μια πολυσύχναστη λεωφόρο ενδιάμεσα. ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος μπορεί να έχει μια αξιοζήλευτη ποιότητα ζωής στην Ηγουμενίτσα. προσπάθησα να φανταστώ εμένα στη θέση σου. ποδήλατο, πεζοπορία, κολύμπι 5 μήνες το χρόνο, μεσημεριανή σιέστα, άπλα στο βλέμμα, σε μια ώρα η Κέρκυρα, σε λιγότερο τα Γιάννενα, πολύ καλός συνδυασμός, προνομιακή η θέση της Ηγουμενίτσας. Και με αρκετά ενδιαφέρον ανθρώπινο δυναμικό στα πέριξ...

Ξέχασες κάτι σημαντικό. Δηλαδή δύο. Την Πρέβεζα. Εκεί θα πηγαίνω πιο συχνά.

Και την Ιταλία.

Η Κέρκυρα δε μου λέει τίποτα. Δεν είναι τυχαίο που στα τόσα χρόνια έχω πάει μία φορά παιδάκι, μία γύρω στα είκοσι (μαζί είχαμε πάει τότε... νομίζω είχες χάσει και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου... στη θάλασσα... καλά θυμάμαι; ) και μία ακόμη το 86. Ήταν τόσο τρομακτική η τελευταία εμπειρία, που δεν τόλμησα να ξαναπεράσω απέναντι.

Πρέβεζα και Ιταλία λοιπόν. Και Αχέροντας. Ίσως και Πάργα. Και οπωσδήποτε Γκρέτσια Σαλεντίνα. Με ταραντέλες και γκρεκάνικα. Κι αν καταφέρω θα πάω και για δουλειά. Στη Στερνατία έχει σχολείο ελληνικό.

Θα είσαι νομίζω ευτυχισμένη εκεί.

Τουλάχιστον θα ξέρεις ότι έκανες επιτέλους αυτό που έλεγες χρόνια.

Να πω την αλήθεια; Περίμενα ότι τελευταία στιγμή θα το μετάνιωνες. Μέχρι που ανακοίνωσες τη μετάθεση, δεν το είχα πιστέψει.

ΗΡΑΚΛΗΣ έγραψε:

Θα είσαι νομίζω ευτυχισμένη εκεί.

Μικρές στιγμές η ευτυχία. Κι αυτή, τώρα, είναι μια στιγμή ευτυχίας.

Μόλις ενημερώθηκα ότι, ναι, είναι αυτό το σχολείο "μου". Το σχολείο στο λιμάνι.

Μανούλα,

ξανάγινα "του λιμανιού". Αυτό που σε νευρίαζε πάντα. Όχι πια κορίτσι του λιμανιού. Μια μέση λύση ανάμεσα στο δικό σου και στο δικό μου.

Ευχή και κατάρα σε όλους. Να μην αφήσουν ποτέ άλλον να τους κανονίσει τη ζωή τους. Εγώ δυστυχώς την πάτησα. Τους άφησα να με απομακρύνουν από ό,τι πολύ αγάπησα. Ώσπου ένιωσα να φεύγει και η τελευταία πνοή και είπα το ΩΣ ΕΔΩ.

Τώρα το χρυσό κλουβί ανοίγει το πορτάκι. Κι εγώ δοκιμάζω 28 χρόνων τη σκόνη και τη σκουριά να αποτινάξω. Να πετάξω. Όχι για τα βουνά του συντοπίτη μου... Έχει και θάλασσες η άπειρος Ήπειρος.

Εκεί, δίπλα στη θάλασσα που ξεκίνησα έφηβη να πλάθω όνειρα. Εκεί ξανά. Στη δική μου θάλασσα.

Μόνο μια καπετάνισσα θα μπορούσε να με νιώσει τόσο! Και να μου στείλει αυτό το δώρο για τα σημερινά νέα...

Συγκινήθηκα.

Όπως και από τις εκδηλώσεις αγάπης όλων. Από το διαδίκτυο, το τηλέφωνο και τις "λάιβ" εμφανίσεις...

Ελπίζω γιατί συμμερίζεστε τη χαρά μου, ε; Κι όχι που φεύγω...

Εύχομαι, κι εγώ με τη σειρά μου, πολλά συγχαρητήρια για την απόφαση αυτή. Μεγάλη τύχη!

Αλέξανδρε, θερμά ευχαριστώ.

Μας έχεις λείψει...

Δανάη σε ευχαριστώ πολύ. Για να είμαι ειλικρινης, δεν είχα τίποτε να προσθέσω αξιόλογο ώς τώρα, αλλά παρακολουθώ πάντα με μεγάλο ενδιαφέρον όλες τις αναρτήσεις από τα μέλη του φόρουμ.

Συγχαρητήρια κι από μένα!
Θα είσαι μια χαρά εκεί. Αν και δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο τρομακτικό το ταξίδι στην Κέρκυρα το '86 να το ξεπεράσεις και να έρθεις μια κυριακή για καφέ στο δικό μας λιμάνι. Ειδικά στο δικό μου (τη Μαρίνα Γουβιών) όπου έχει πολλά όμορφα σκάφη και ωραία θέα και όλα τα καλά!! Και το σκάφος εκεί το έχω και το πασπατεύω...

Καλώς μας ήρθες λοιπόν στο Ιόνιο...

Στην Κέρκυρα πήγαμε με μια παρέα καλούς φίλους που μόλις είχαν έρθει από Γερμανία για διακοπές στην Ελλάδα. Είχαμε πρόθεση να μείνουμε εκεί και το βράδυ για να γυρίσουμε το νησί με την ησυχία μας και να δούμε όλα τα αξιοθέατα.

Πλην όμως συναντήσαμε όχι μόνο ακρίβεια αλλά και πολύ κακές υπηρεσίες προς τους επισκέπτες. Αγένεια αλλά και έλλειψη καθαριότητας σε ένα εστιατόριο που καθίσαμε. Σαφώς δεν μπορεί η δική μας εμπειρία να χαρακτηρίζει ολόκληρο το νησί. Πάντως τα μαζέψαμε και γυρίσαμε απογοητευμένοι στην Ηγουμενίτσα.

Επίσης όλα αυτά συνέβησαν ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Άρα και με το σήμερα δεν έχουν καμία σχέση και σίγουρα τώρα που θα μένω μόνιμα Ηγουμενίτσα θα περάσω αρκετές φορές απέναντι.

Και για να πω και τα καλά της Κέρκυρας που θυμάμαι από παλιότερες επισκέψεις, είναι όλα τα λεφτά να πίνεις τσιτσιμπίρα στις Καμάρες (έτσι το λένε;;; δε βοηθά η μνήμη μου) αλλά και να επισκέπτεσαι το Αχίλλειο, το Ποντικονήσι και τόσα άλλα όμορφα μέρη των Κορφών.