90.000 επισκέψεις...

Το 90.000 πέρασε χτες ο μετρητής επισκέψεων στο φόρουμ. Ένα φόρουμ που ξεκίνησε τη λειτουργία του σχεδόν τρία χρόνια πριν. Στα τέλη του Οκτώβρη του 2007.

Πόσοι έμπαιναν εκείνο τον καιρό; Μετά βίας 20 με 30 επισκέπτες τη μέρα. Και φτάσαμε πια σε μέσο όρο 350 επισκέψεων καθημερινά...

Το 90.000 είναι ένας αριθμός. Αλλά δεν είναι ο πραγματικός. Γιατί ο μετρητής δεν μπήκε από την αρχή. Και όταν μπήκε μέτραγε απλώς τα κλικ των επισκεπτών στο πόρταλ. Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη βρήκαμε τρόπο να υπολογίζονται όλες οι επισκέψεις, σε οποιοδήποτε χώρο του φόρουμ.

Είναι όμως αυτό σημαντικό; Το πόσοι μας επισκέπτονται; Βεβαίως και είναι. Αλλιώς γιατί γράφουμε; Γιατί έχουμε αυτό το χώρο; Για να σκοτώνουμε το χρόνο μας;

Είναι επίσης αλήθεια πως τους τελευταίους μήνες μας έχουν απορροφήσει και άλλες γωνιές του διαδικτύου. Το ιστολόγιο ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ, τα γκρουπάκια στο facebook, οι συνδικαλιστικές ιστοσελίδες μας, οι χώροι για τους μαθητές. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να κρατάμε και το HOMA EDUCANDUS επαρκώς ενημερωμένο. Όμως μας κάνει εντύπωση που οι επισκέπτες μας όχι μόνο δε μειώθηκαν αλλά και αυξήθηκαν.

Σαφώς κάποιοι θα περνάνε τυχαία από δω. Ακολουθώντας ίσως κάποιο "γκουγκλάρισμα" και φτάνοντας σε ένα δικό μας θέμα που τους ενδιαφέρει. Όμως, και είμαστε σε θέση να το ξέρουμε, υπάρχουν και οι φανατικοί επισκέπτες. Που μπαίνουν καθημερινά και διαβάζουν το κάθε τι που θα γράψουμε.

Για τους επισκέπτες αυτούς ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλη την ομάδα που στηρίζει το φόρουμ.

Αλλά κι από μένα προσωπικά ένα τεράστιο ευχαριστώ για την ομάδα αυτή. Των φίλων και συνεργατών. Χωρίς τη δική τους στήριξη δε νομίζω να είχε διατηρηθεί αυτό το φόρουμ. Ειδικά με τα χτυπήματα που δέχτηκε στα πρώτα του βήματα.

Δεν ξεχνάμε όσα χρωστάμε στους ανθρώπους αυτούς. Ακόμη και σε εκείνους που για κάποιο λόγο απομακρύνθηκαν κάποια στιγμή από το φόρουμ. Έτσι κι αλλιώς ο αγαπημένος μας Λιαντίνης ορίζει τον έρωτα ως την τέχνη του να φεύγεις...

Ο Λιαντίνης που υπήρξε και η αρχική αιτία δημιουργίας του φόρουμ. Και εξακολουθεί να μας δείχνει το δρόμο έστω και αν τα θέματά μας φαίνονται εκ πρώτης όψεως να μην αφορούν το Λιαντίνη. Δεν είναι όμως έτσι. Γι' αυτό και παραμένει τίτλος του χώρου το HOMA EDUCANDUS...

Γιατί ο Λιαντίνης μας έβγαλε στη μεγάλη στράτα. Την ιδιόμορφη. Μας δίδαξε πως να μην είμαστε οπαδοί κανενός αλλά να κυνηγάμε διαρκώς το ιδεώδες του εσθλού. Την κάθε στιγμή να παλεύουμε να γίνουμε εκείνο που αληθινά είμαστε. Αναζητώντας την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Δεν αναπαράγουμε λοιπόν εδώ τι είπε ο Λιαντίνης. Δεν τον μιμούμαστε τυφλά και παθητικά. Κάνουμε όμως πράξη τη δική του φιλοσοφία. Όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.

Παλεύουμε για όλα εκείνα που θα ξανακάνουν τον κόσμο όμορφο. Γιατί η εμορφιά θα σώσει τον κόσμο!

Γι' αυτό και ο χώρος του Εντουκάντους απλώνεται σε όλους εκείνους τους τομείς που αφορούν τη ζωή μας. Δεν είμαστε του λίγο απ' όλα. Απλά απορρίπτουμε το μοντέλο του μονοδιάστατου ανθρώπου.

Θελήσαμε από την αρχή στο Εντουκάντους να ενσωματώσουμε όλα όσα βαθιά αγαπάμε. Κι ένα από αυτά είναι και η θάλασσα. Και το ίδιο το Εντουκάντους καράβι το νιώθουμε. Που διαρκώς ταξιδεύει. Κι όχι μόνο μεταφορικά...

Από το καλοκαίρι το φόρουμ HOMA EDUCANDUS εκπέμπει πια από τη Θεσπρωτία. Εδώ που μας οδήγησε και πάλι η φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη. Αφήνοντας πίσω μας το κλεινόν άστυ και τις τέσσερις δεκαετίες που ζήσαμε εκεί. Ακολουθώντας το "επιστροφή στον τόπο που μας γέννησε". Και του Λιαντίνη τη διδαχή: ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΠΡΑΞΙΣ.

Δεν είναι όμως μόνο ένα ταξίδι αυτός ο χώρος. Είναι και βαθιά δεμένος με την αγωγή. Αυτό μαρτυρά και ο τίτλος. Κλεμμένος κατά κάποιον τρόπο από το πολυαγαπημένο βιβλίο του Λιαντίνη: HOMO EDUCANDUS. Και πλασμένος σε HOMA από την παρέμβαση και τη δημιουργική σκέψη ενός παιδιού... της μικρής Εβίτας. Είναι το βιβλίο αυτό του Λιαντίνη που μιλά για τη φιλοσοφία της αγωγής. Και εκεί ο Δάσκαλος αναφέρει πως τότε μόνο η νέα αγωγή, η αγωγή της ακμής, θα επικρατήσει όταν γίνει αποδεκτή από τους ενήλικες.

Σαν είσαι λοιπόν δάσκαλος δε φτάνει να δουλεύεις μόνο μέσα στην τάξη σου. Μόνο με τους μαθητές σου. Πρέπει συνεχώς να παλεύεις να αλλάξει ο κόσμος. Να γίνει καλύτερος. Να αγωνίζεσαι διαρκώς ενάντια στο ψέμα και στην απάτη. Και να φέρνεις στο φως την αλήθεια. Όσο μπορείς. Όσον ενδέχεται...

Να γιατί χαιρόμαστε χαρά μεγάλη που εκείνος ο μετρητής πέρασε το 90.000. Να γιατί ευχαριστούμε από καρδιάς όσους βοήθησαν το Εντουκάντους να σταθεί στα πόδια του. Είναι πολλοί. Μα θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω εκείνον που μας έδωσε τη μεγαλύτερη υποστήριξη. Την κυρία Νικολίτσα Λιαντίνη. Τη σύζυγο του αγαπημένου μας Δασκάλου.

Δεν ξεχνάμε τι μας έγραψε στο πρώτο της μήνυμα. Την πρώτη φορά που μας απέστειλε πολύτιμο υλικό από το αρχείο του Δημήτρη Λιαντίνη με δικαίωμα για δημοσίευση. Πως κάτι της λέει ότι δε θα μετανιώσει για την κίνηση αυτή. Θέλουμε να πιστεύουμε πως σταθήκαμε αντάξιοι της εμπιστοσύνης της.

Χάρη στην κ. Λιαντίνη το HOMA EDUCANDUS έφερε στη δημοσιότητα πολύτιμα ντοκουμέντα και άγνωστα στοιχεία γύρω από το έργο και τη ζωή του Λιαντίνη. Και ξέρουμε ότι αυτό αποτέλεσε πόλο έλξης μεγάλου αριθμού επισκεπτών.

Δε θελήσαμε όμως να εκμεταλλευτούμε αυτή την εύνοια της κ. Λιαντίνη. Να μετατραπούμε σε αναμεταδότες ενός αρχείου που δε μας ανήκε. Γι' αυτό και κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να αποκτήσει επίσημη ιστοσελίδα ο Δάσκαλος. Και να περάσει στα χέρια εκείνων που είχαν από το νόμο το δικαίωμα το liantinis.gr.

To Εντουκάντους είναι περήφανο και γι' αυτό. Γιατί μπόρεσε έστω και ελάχιστα να ανταποδώσει το χρέος στο Δάσκαλο.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που από την άνοιξη αλλάξαμε ρότα. Δεν ξεχάσαμε το Λιαντίνη. Ίσα ίσα που κάναμε πράξη την οδηγία του και την οδηγία του δικού του δασκάλου, του Νίτσε. Να σας τη θυμίσουμε;

Παράθεση :

«Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ’ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.»

(Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά, σελ. 75 )

Έτσι τραβήξαμε κι εμείς το νέο μας δρόμο. Με λόγια και έργα.

Και τώρα που στέκομαι μπροστά στο νέο μου παραθύρι, σε ένα λοφάκι της Ηγουμενίτσας, βλέποντας δεξιά μου το βουνό και στο βάθος αριστερά τη θάλασσα, λέω πως έτσι ακριβώς έπρεπε να γίνει. Ξέρετε, αυτό που εδώ βλέπω είναι εκείνος ο τόπος που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Είναι τα αρχαία Σύβοτα. Άσχετο που η σημερινή αμάθεια τα μετέφερε λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, στο χωριό Μούρτος της Θεσπρωτίας. Τα αρχαία όμως Σύβοτα ήταν εδώ. Στην είσοδο του έρημου λιμένος, κατά Θουκυδίδη. Κι εδώ δόθηκε μια από τις μεγάλες ναυμαχίες του αδερφοφάγου πολέμου. Του πελοποννησιακού κατά πως έγραψε η Ιστορία.

Τι ήταν αυτά τα Σύβοτα; Τα αληθινά; Μικρά νησάκια σπαρμένα στο πέλαγος ανάμεσα στην άπειρο Ήπειρο και το νησί των Φαιάκων. Σήμερα οι προσχώσεις του ποταμού Καλαμά (του Θύαμι των αρχαίων) έχουν μετατρέψει τα νησάκια σε λόφους της παραλίας της Ηγουμενίτσας.


Μόνο ένα διασώζεται ως νησί. Το Πρασούδι. Διακρίνεται αριστερά στο βάθος...

Μάλιστα γι' αυτό λέγεται από τους μύθους και τις παραδόσεις πως ήταν ο βράχος που πέταξε ο Πολύφημος, ο Κύκλωπας, όταν ο Οδυσσέας ο καστροκαταλύτης, έγινε από Κανένας άνθρωπος με όνομα.

Και η σπηλιά του Κύκλωπα, τοποθετείται στα βουναλάκια που αγκαλιάζουν την Ηγουμενίτσα. Κάπου πίσω μου αυτή την ώρα...

Όσοι έχετε διαβάσει την Κυκλώπεια (από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη) κάτι ελπίζω να καταλαβαίνετε και για τη δική μου επιλογή να βρεθώ εδώ ακριβώς. Και θα εννοείτε τη σχέση με την οδηγία του Νίτσε και του Λιαντίνη προς τους μαθητάδες.

Προσωπικά, βλέποντας τα Σύβοτα, που οι ειδικοί τα ετυμολογούν από τη λέξη γουρούνι και βοσκός, σύες στον Όμηρο είναι οι χοίροι, φέρνω στο νου μου και τη στιγμή που νέα δασκάλα ακόμη συνάντησα το Λιαντίνη. Κι άλλες φορές έχω μιλήσει για το τότε. Και για "λέπας" που τον ρώτησα. Τη λέξη από το Θουκυδίδη. Το ακραίον λέπας. (διαβάστε περισσότερα εδώ http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/03/blog-post_8492.html για το λέπας και πώς έγινε για μένα το σύμβολο της σχέσης μου με το Λιαντίνη) Και από τα Ελληνικά του (σελ. 58 ) παραθέτω το μοιραίο για τη δική μου ζωή και πορεία απόσπασμα με την περίφημη λέξη "λέπας" που όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο αγνοούσα παντελώς:

Παράθεση :

Ποιος είναι ο καλύτερος στίχος της νεοελληνικής ποίησης; Κατά περίπτωση πολλοί είναι, θα ειπούν πολλοί. Ωστόσο εγώ θα απαγγείλω έναν για όλες τις περιπτώσεις.

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη.

Αν βάλετε το στίχο αυτό δίπλα σε οποιονδήποτε άλλο και δεν τον βρείτε να υπερέχει, σίγουρα θα τον βρείτε να μην υπολείπεται. Το πολύ πολύ θα τον μετρήσετε ίσο στα καράτια. Νερό στο νερό, χρυσάφι στο χρυσάφι, φως στο φως. Και περιπλέον είναι ο πιο ελληνικός.

Ο στίχος αυτός του Σολωμού από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους είναι Ελλάδα. Είναι η λάμψη, η εμορφιά, η ανδρεία, η τιμή, ο θάνατος, η παντοσύνη. Και η αλήθεια ολόκληρη.

Τα δύο λαμπρά παλικάρια που χορεύουν στο ηλύσιο φως ανασταίνουν το Διόνυσο και τον Απόλλωνα. Τους αρχαίους θεούς που με τα χημικά στοιχεία τους, το απολλώνειο και το διονυσιακό, γεννήσανε την αττική τραγωδία.

Και δεν κουράστηκα να το καταθέτω: η αττική τραγωδία είναι το ευγενικότερο προϊόν που έσωσε να δώσει το ανθρώπινο πνεύμα. Από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου ως τη συντέλεια του ανθρώπου.

Ερωτά λοιπόν κανείς, είναι πολιτική ποίηση αυτός ο στίχος του Σολωμού; Και βέβαια είναι. Γιατί τον έπλασε η ψηλότερη ώρα της πολιτικής ιστορίας μας. Η μεγάλη Επανάσταση του '21. Και μάλιστα ο ανθός της. Το Μεσολόγγι, που είναι το άωτον άκρο και το ακραίο λέπας της Επανάστασης.

Γιατί το δεύτερο Μεσολόγγι της Εξόδου είναι η κορόνα του '21. Όπως ο Παρθενώνας είναι η κορόνα της Ακρόπολης. Και όπως ο Βόρειος Στέφανος των αστερισμών είναι η κορόνα του ουρανού.

Ερωτάτε λοιπόν γιατί εδώ; Γιατί στην Ηγουμενίτσα; Γιατί εδώ είναι το δικό μου λέπας. Το δικό μου ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Και με χίλιους τρόπους.

Ειδικά όταν από τα παραθύρια της τάξης μου αντικρίζω όλα αυτά τα λοφάκια των αρχαίων Συβότων. Και το Πρασούδι.

Και γίνεται τότε η βραχονησίδα η "πετριά" που λέγουν στην αργκό της εποχής. Που μου ήρθε κατακέφαλα τέτοιες μέρες πριν 18 χρόνια. Δεν ξέρω αν όντως πέταξε κανένας Κύκλωπας αυτό το νησάκι... Ξέρω μονάχα πως η άρνηση του Λιαντίνη να μου εξηγήσει της αγράμματης τι είναι το λέπας, με ανάγκασε να αρματώσω καράβι και να κινήσω για τη δική μου Ιθάκη.

Να δώσω το δικό μου αγώνα για να βγω από τη σπηλιά του Κύκλωπα. Το θυμάμαι αυτό. Κάθε φορά που το μάτι μου πέφτει έξω από το παράθυρο. Στο μικρό Πρασούδι... Και θυμάμαι πώς πρέπει να είναι ο αληθινός δάσκαλος. Δώρο κι αυτό του Δημήτρη Λιαντίνη.

Ένα δώρο που χρωστάμε να το μοιραζόμαστε. Και όχι να το κρατάμε εγωιστικά για τον εαυτό μας.

Αυτό είναι λοιπόν το Εντουκάντους. Το φόρουμ HOMA EDUCANDUS.

Και σας ευχαριστούμε όλους όσους το τιμάτε με την παρουσία σας.

Δεν είστε για μας απλά ένας αριθμός από τους 90.000 επισκέπτες...

Είστε συνταξιδιώτες. Και μερικοί και σύντροφοι.

Έστω και αν η μοίρα ορίζει το ΟΛΕΣΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ (θα χάσεις όλους τους συντρόφους) ως αναγκαίο κακό για να βρεις την προσωπική σου Ιθάκη. (Δ. Λιαντίνης, Νηφομανής, 76 )

Γιατί δεν ήρθαμε ως εδώ για ταξιδάκι αναψυχής. Γιατί απλά βαρεθήκαμε την Αθήνα.

Ένα λιμάνι είναι κι εδώ. Κι όταν ο άνεμος φουσκώσει τα πανιά θα σαλπάρουμε πάλι. Για εκεί που έφτασε ο Σεφέρης και οι άλλοι αγαπημένοι:


Και είμαι σίγουρη πως εκείνοι που πρέπει κατάλαβαν τα μελλούμενα.

Μα ακόμη είμαι εδώ. Δεν έφτασαν καν στο νησί των Φαιάκων. Και στο φόρουμ Homa Educandus.

Καλή μας συνέχεια λοιπόν και καλά μας ταξίδια. Ακόμη...