Σου μιλούσα και δεν ήθελες να ακούσεις. Για το Λιαντίνη.
Τον πήρες στραβά; Βαριόσουν; Δεν μπορούσες να τον καταλάβεις; Ή και δεν ήθελες;
Δεν ξέρω.
Κι έπειτα ήρθε η ώρα να σου γράφω και να μη με διαβάζεις.
Το αλφαβητάρι. Έλειπε το αλφαβητάρι. Και ο κώδικας.
Του έρωτα που είναι η τέχνη του να φεύγεις.
Του έρωτα που δεν είναι μόνο για τους εραστές.
Και σε παρακαλούσα να διαβάσεις τουλάχιστον το Συμπόσιο. Τον λόγο για τον έρωτα.
Ο έρωτας είναι γιος του Πόρου και της Πενίας.
Αν είχες διαβάσει... Μα δε διάβασες. Και τώρα απορείς.
Ωραία λοιπόν. Μόνο για σένα θα κάνω την εξαίρεση. Και θα σου μαρτυρήσω τι μου ψιθύρισε ο Οδυσσέας:
"Πραγματικός άνθρωπος πάει να ειπεί homo viator και fugitivus errans. Αιώνιος οδοιπόρος, δηλαδή, και περιπλανώμενος φυγάς." Δημήτρης Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 15
Και από το Έξυπνον Ενύπνιον του ιδίου:
- Παράθεση :
- Ο αυθεντικός έρωτας
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ «ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ», ΣΕΛ. 217 – 221)
«Ήδη από την εποχή του Malte ο ποιητής επιχειρεί να αναπετάσει τη διάσταση του αυθεντικού έρωτα επάνω στο επίπονο Πουθενά.
Στην περίπτωση της Σαπφώς βλέπει την γυναίκα που βυθίζεται στα σκοτάδια της αγκαλιάς και των θωπειών και αναζητεί σκάβοντας όχι την κατηρέμηση αλλά τη λαχτάρα. Η αιολική ποιήτρια εφεύρε νέα μονάδα μέτρησης του ίμερου, την οποία δίνει η οργανική σύγκραση του πόθου και του πόνου. Ολόκληρη η ποίηση της Σαπφώς είναι αυτό το αρχιμήδειο «εύρηκα» της ερωτικής Φυσικής.
Η πρώτη ελεγεία συνοψίζει με μαθηματικούς τύπους τον κόσμο της νέας θεωρίας. Πρέπει κανείς να ζηλεύει και να φθονεί όχι τις Ησυχασμένες αλλά τις Απαρνημένες. Αυτές αποτελούν παραδείγματα, είναι τα δοχεία της ερωτικής ευδοκίας. Γιατί τον πόθο τους σπιρουνίζει συνεχώς καθώς οι κινούμενοι τόποι την ετοιμότοκο Λυτώ, η οδύνη και δεν τις αφήνει πουθενά να σταθούν και να ησυχάσουν. Είναι ο καιρός οι πανάρχαιοι πόνοι να γίνουν καρπερώτεροι. (1, 49)
Να λυτρωθούμε από τον ερωτικό σύντροφο χωρίς να ελαττωθεί το μέτρο της αγάπης μας γι’ αυτόν. Η παράσταση του τεντωμένου τόξου (1, 52) συμβολίζει τη δραματική αγρυπνία του ερωτικού πόθου την εγρηγορητική ένταση, τη διαρκή ετοιμότητα των ερωτευμένων να παραδοθούν στο γλυκερό μαύλισμα που τους καλεί ενώ ακόμη αντιστέκονται και νικούν. Η τεντωμένη νευρή εξουσιάζει το βέλος, το κατακρατεί αγωνιωδώς στο έσχατο σημείο του (επίπονο Πουθενά) και δεν το αφήνει να χυθεί ορμητικά στο τέλος του (πλείστο Κενό). Έτσι οι εραστές ξεπερνώντας τον εαυτό τους φτάνουν εκεί που δεν ημπορούν, στο δυνατό Αδύνατο. Στη σύλληψη της παράστασης του τεντωμένου τόξου, διακρίνει κανείς την υψηλότερη κορυφή των ελεγειών και την εικόνα αυτή πρέπει να τολμήσει να την ονομάσει μεγαλειώδη. Αναγκαία θυμάται το 48 απόσπασμα του Ηράκλειτου – εδώ δεν ενδιαφέρει το πρόβλημα των επιδράσεων – με την περίφημη εξίσωση της ζωής και του θανάτου (βίος = βιός).
Ο αυθεντικός έρωτας προϋποθέτει την υποταγή στην αρχή της κοσμικής αντίφασης. Καταφάσκει τη σκοτεινή πλευρά του Είναι και σέβεται το αξιολογικό περιεχόμενο της οδύνης. Είναι ανιδιοτελής, πολυεδρικός και ακηλίδωτος στη συνθετική του ολότητα. Διαρκεί και δημιουργεί (4, 59 – 61), γιατί οντολογικά δοκιμάζεται πάνω στη φυσική τάξη και ηθικά διαλέγεται με τον πόνο του κόσμου.
Κάθε βίωμα που ζουν οι ερωτικοί σύντροφοι του ιδανικού ζεύγους περιέχει αναγκαία το σωτήριο στοιχείο του αντίθετου ποιού. Χαίρονται τους εαρινούς ανθούς, μόνο γιατί γνωρίζουν τους σπόρους του φθινοπώρου. Μελαγχολούν την ώρα του λυκόφωτος γιατί έζησαν το λυκαυγές της μέρας. Εάν ήταν πολύκαρπο το χθες θα το χρειασθούν στο ερειπωμένο αύριο. Υποφέρουν τον χωρισμό τους, γιατί θυμούνται τον ερχομό που τον γέννησε. Βιώνουν την παρουσία τους, επειδή την απειλεί η απουσία.
Ζουν την ταραχή του πελάγου, ακριβώς γιατί μέσα τους ηλιοβολεί η γαλήνη του δάσους. Το όνειρο αγκυροβολεί στην πέτρα του πραγματικού και το πραγματικό το αλαφραίνει το όνειρο. Δεν θα γνώριζαν ότι ζουν έξω, στην Έρημη χώρα, εάν δεν την σύγκριναν μ’ αυτό που έχουν μέσα τους, τη χώρα του Αχώρητου. Επειδή δεν ελπίζουν δεν θα τους συναντήσει το ανέλπιστον.
Στην απορία τους κάθε φορά δίνει πόρο η φύση. Υπάρχουν μέσα στην αβεβαιότητα , στην αμηχανία, στο άγνωστο. Γι’ αυτό η δαντική κλίμακα που πεζογελώντας την ανεβαίνουν, δεν στηρίζεται πουθενά. Οι ερωτικοί σύντροφοι τραγουδούν γιατί έχουν αποθέματα σιωπής. Στήνουν βωμό στο Γέλωτα οι αγέλαστοι.
Εάν τα έργα των ερωτικών συντρόφων ημπορούν μόνο οι νεκροί να τα «καμαρώνουν και να τα χειροκροτούν» είναι γιατί η ζωή τους κυματοπαίζει ακριβώς πάνω στο ορφικό μεταίχμιο. Εκεί όπου έχει ο Έρωτας κράτος αλλά και ο Θάνατος εξουσία.»
Σήμερα, τυχαία, συνάντησα και ένα ποίημα του Νερούδα. Ας σου το τραγουδήσω κι αυτό, τελευταίο νανούρισμα. Γιατί νανούρισμα είναι το τραγούδι μου για σένα. Ένα από τα πολλά που λένε οι μανάδες στα παιδιά τους:
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ:
Ίσως η απουσία είναι παρουσία
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
Αυτά είναι τα προικιά που σου παράγγειλα στην Πόλη. Αυτά και τα διαμαντικά. Και φυλαχτό στη στράτα της ζωής. Αυτό το αιώνιο αλισβερίσι του έρωτα και του θανάτου.
Και σου έλεγα να διαβάσεις Λιαντίνη. Για τον έρωτα και το θάνατο ήθελα να διαβάσεις.
Εσύ που αγαπάς τα ταξίδια. Και είσαι ένας άνθρωπος φυγάς.
Κι έπειτα αναγκάστηκα να θυμηθώ εγώ το Λιαντίνη: "Εν αρχή ην η πράξις".
Και διόρθωσα το λάθος. Κάνοντας πράξη εκείνο που ήθελα να σου πω.
Όπως κι αν έχει, καλά σου ταξίδια. Και με τη λέξη ελευθερία στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών σου.
Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.
Από την Κατερίνα Γώγου φυσικά... Ένα από τα μαύρα πουλιά. Μαύρα πουλιά και οι δικοί μου φίλοι.
Γι' αυτό και καταλαβαίνουν. Όχι επειδή είναι φίλοι μου.
Πως όταν ανοίγω τις φτερούγες μου και πετάω είναι από αγάπη. Και πόνο.
Ο έρωτας, αχ και να είχες διαβάσει Λιαντίνη, είναι η τέχνη του να φεύγεις.
Κι ο έρωτας δεν είναι μόνο για τα ζευγαράκια. Είναι πανεπίσκοπος νόμος του σύμπαντος. Ο άλλος είναι ο θάνατος.
Δυο νόμοι και ανάμεσα η ζωή. Του καθενός.
Σ' αυτή την καταραμένη στράτα έρχεται ώρα να βαδίσεις και με άλλους. Έρχεται και η ώρα να πεις αντίο.
Κάθε ταξίδι κάποτε τελειώνει. Και μην ακούς τους ερωτευμένους που λένε "θα σ' αγαπώ για πάντα". Γιατί οι ερωτευμένοι ξέρουνε για τον έρωτα λιγότερα από τον καθένα. Όπως οι πεθαμένοι δεν ξέρουνε το θάνατο.
Και κανένα ταξίδι δε γίνεται δυο φορές. Εσύ, που ξέρεις από ταξίδια, θα το ξέρεις πια κι αυτό.
Το ταξίδι έγινε λοιπόν. Και ο καθένας μας το ταξίδεψε με την ελευθερία του ατεμάχιστη.
Τώρα το καράβι έδεσε κάβους. Και οι επιβάτες κατέβηκαν.
Καλή συνέχεια, λοιπόν. Στα ταξίδια σου...
Θέμα: Σου μιλούσα για το Λιαντίνη και δεν άκουγες... 
Τετ Οκτ 13, 2010 6:03 pm