ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ή ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ...

Μεσημεριανό στο Δρέπανο προχτές.


Το Δρέπανο ή ο Δρέπανος. Ο φυσικός λιμενοβραχίονας του κόλπου της Ηγουμενίτσας.

Τα καλοκαίρια πήζει η παραλία από τον κόσμο. Εξακολουθούν να έρχονται κι ας περνάνε στα ανοιχτά αμέτρητα ποστάλια.

Φτάνοντας το φθινόπωρο η παραλία αδειάζει. Οι τουρίστες αναχωρούν αλλά και οι ντόπιοι δεν έχουν πια χρόνο για αραλίκι στις παραλίες.

Ευτυχώς παραμένει ανοιχτό το κεντράκι. Με καφέ αλλά και καλές επιλογές φαγητού.

Γύρω στα πέντε χιλιόμετρα η απόσταση από την πόλη. Αξίζει λοιπόν. Και οι τιμές εναρμονισμένες στους καιρούς του μνημονίου. Βασικό αυτό...

Ο Δρέπανος από το πέλαγος. Το Ιόνιο φυσικά.

Δεξιά διακρίνονται οι εγκαταστάσεις του κάμπινγκ. Με τόσο κουνούπι, απορώ ποιος πάει να κάνει κάμπινγκ εκεί...

Αριστερά το κεντράκι... Αριστερά από το σημείο που στρίβει ο δρόμος.

Το στέκι μου για τα απομεσήμερα.

Στο βάθος η πόλη. Η Ηγουμενίτσα.

Το Δρέπανο στο βάθος. Δεξιά. Ακόμη πιο βάθος η Κέρκυρα.

Σε πρώτο πλάνο η πόλη της Ηγουμενίτσας, και στα αριστερά ο νέος αυτοκινητόδρομος ταχείας κυκλοφορίας, η περιλάλητη Εγνατία.

Λογικό που τα καλοκαίρια κατεβαίνουν στο Δρέπανο για μπάνιο αυθημερόν ακόμη και από Βουλγαρία.

Τώρα όμως, που χειμώνιασε, το Δρέπανο είναι επιτέλους δικό μας.

Κι αυτό είναι ένα από τα καλύτερα της μετακόμισης των 500 χλμ.

Με πιπέρισε τις προάλλες ο αδερφός μου. Πως τρεις μήνες στην Ηγουμενίτσα ρίζωσα εδώ και δεν κάνω τα ταξιδάκια που έλεγα...

Τη Δευτέρα πήγα λοιπόν στο Μέτσοβο. 300 χλμ πήγαινε και έλα. Μια χαρά ήταν. Και η βενζίνη που έκαψα μια χαρά κι αυτή. Και η κούραση επίσης.

Το Δρέπανο όμως είναι η καθημερινή απόλαυση και δεν είναι καθόλου λίγη.

Εκεί λοιπόν προχτές. Για φαγητό.


Σαρδελίτσες. Χορταράκια. Πατάτες τηγανητές απαραιτήτως. Και για τον οδηγό μόνο κόκα κόλα. Α, και μια μερίδα παντζάρια για το σπίτι... Σύνολο 18 ευρώ.

Θυμάμαι το πριν από λίγους μήνες. Τότε που χρειαζόμουν ταξίδι 120 χλμ για να κάνω τα όμοια. Ή περίπου τα όμοια.

Και χλμ στην παραλιακή της Αθήνας. Και προορισμός το Αρχιπέλαγος. Λίγο πριν το Σούνιο.

Κι εκεί ψαράκι μικρό και τα λοιπά συνοδευτικά. Τιμές δε θυμάμαι. Και αν θυμόμουν σημασία δε θα είχε.

Εκεί, στην τελευταία εξόρμηση, συνάντησα και τον Κουρσάρο του Αρχιπελάγους...

https://educandus.forumgreek.com/forum-f7/topic-t1752.htm

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Δεν πρόλαβα να πάω στο ταβερνάκι, και έπιασε αμέσως σχέσεις απόλυτης εμπιστοσύνης ο μικρός κοκκινοτρίχης.

Τι στα πόδια μου τρίφτηκε, τι στην καρέκλα χάιδεψε τη γούνα του, φύγε του έλεγε το αφεντικό μα αυτό εκεί... λες και με ήξερε από χρόνια...

Μετά θρονιάστηκε ήρεμα πλάι μου απολαμβάνοντας μαζί μου το απομεσήμερο και την ανοιξιάτικη λιακάδα.

Ναι, ένας γάτος κοκκινοτρίχης ήταν ο Κουρσάρος. Και μένα τα γατιά μού είναι τόσο συμπαθητικά όσο ακριβώς απεχθάνομαι τα σκυλιά. (κάθε είδους σκυλιά... με τέσσερα ή με δύο πόδια)

Προχτές νέοι έρωτες με περίμεναν. Στο Δρέπανο. Και κάτω απ' το τραπέζι.

Ένα ολάκερο τσούρμο από γατάκια αδέσποτα.

Δεν ξέρω τι κάνει ευτυχισμένους τους άλλους. Εμένα μου φτάνουν δυο ματάκια γατίσια:


Και δε θέλω να το εξηγήσω. Δε χρειάζεται. Όποιοι το καταλαβαίνουν έχει καλώς. Οι άλλοι, ό,τι κι αν πω, αμετάπειστοι θα μείνουν.

Kαλά, τα σκυλιά με τα δύο πόδια το καταλαβαίνω, τα άλλα τα κακόμοιρα τι φταίνε;
Καλά που η Φαίδρα δεν ασχολείται με το facebook ...

Η Φαίδρα;

Μα η Φαίδρα δεν είναι σκυλί!

Ίσως γι' αυτό δεν ασχολείται και με το φέις μπουκ...

Για τα άλλα τα κακόμοιρα; Αχ, Λουκία, ή αγαπάει ο άνθρωπος κάτι ή δεν αγαπάει. Αγάπη κατά παραγγελία δε γίνεται.