ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Κι ο δρόμος για τη Βασιλική...

Και κάποια στιγμή είδα το Σωτήρη να σκαρφαλώνει με το αγροτικό... ε ρε και να είχα ένα 4 επί 4...

Τέλος πάντων, ας είμαι και ευχαριστημένη που η Ασημούλα τα κατάφερε να με φέρει ως εδώ... μην είμαστε και πλεονέκτες!!!

Η ζωγραφική του χιονιού...

Τι είναι τώρα αυτό; Σαν κεφάλι παράξενου πτηνού μοιάζει. Βλέπω το μάτι, το ράμφος...

Και τα φτερά; Ας φορέσει της φαντασίας μου που καλπάζει μέσα στη λευκή μαγεία...

Η Ασημούλα, το χιόνι κι εγώ. Αυτό δεν ήθελα; Πρόσεξε τι ζητάς... γιατί μπορεί και να σου δοθεί...

Επιτέλους στο σπίτι! Στο σπιτάκι μου!

Και στο χιονισμένο έλατο.

Ποιο δέντρο χριστουγεννιάτικο με ψεύτικα στολίδια και σπρέι χιονιού;

Εδώ υπάρχει το αυθεντικό και το αρχέτυπο.

Εδώ και τα αληθινά Χριστούγεννα.

Γειτονιάαααααα! Ο δρόμος σου στενόοοοοοοοος!

Και χιονισμένος! Και έρημος... Φευγάτοι όλοι.

Γιατί ρε γαμώτο παρατήσαμε τους τόπους μας; Γιατί παρατήσαμε την ομορφιά και κλειστήκαμε στα τσιμεντένια κουτιά; Πότε ακριβώς έχουμε σκοπό να ζήσουμε; Στην άλλη ζωή;

Και:

αχ έλατο, αχ έλατο! μ' αρέσεις πως μ' αρέσεις!

Δε μου αρέσει βέβαια καθόλου που ο πατέρας δεν είναι εδώ.

Και το τζάκι δεν καπνίζει.

Τώρα είναι να στηθείς στη γωνιά να ψήνεις ψωμάκι ζυμωτό και να έχεις από δίπλα το κατσικίσιο τυρί και τη μπουκάλα με το τσίπουρο...

Ακόμη καλύτερα να είναι η μανούλα στην κουζίνα και να ετοιμάζει τραχανά ζεστό...

Όνειρα καλοκαιρινής νύχτας... Μα εδώ είναι χειμωνιάτικη μέρα στο Πολύδροσο Θεσπρωτίας και υπάρχει μόνο το χιόνι.

Ούτε καν οι γατούλες μας δε βγήκαν μέσα στο χιονιά να με προϋπαντήσουν. Πού χτες που έτρεξαν αμέσως νιαουρίζοντας;

Και από δεξιά το σπίτι της Βέλαινας. Αυτό είναι άδειο για ΠΑΝΤΑ!

Και ποτέ ξανά το τζάκι του δε θα καπνίσει...

Πόσα τέτοια σπίτια πια στο χωριουδάκι μας;

Και το δικό μας τζάκι...

Μωρέ. Θα μάθω σου λέω να ανάβω φωτιά.

Τι νομίζεις; Πως ήρθα εδώ για τουρισμό και να κάνω ρεπορτάζ στο χιόνι;;;

Η κάρτα η χριστουγεννιάτικη. Με δέντρο αληθινό. Και με χιόνι... όχι με βαμπάκια...

Κι άλλη κάρτα. Εσείς τώρα μπορείτε να κάνετε κόπι πέιστ - φυσικά και επιτρέπεται - και να φτιάξετε καρτούλες για τους φίλους σας...

Επιτέλους. Περασμένες πια μιάμιση μπαίνω στο σπίτι.

Και η αυλή που σαράντα χρόνους τη ζούσα καλοκαιρινή και καταπράσινη μου δείχνει την άλλη της όψη.

Ποια είναι η αληθινή;

Μα το αληθινό είναι πάντα κρυμμένο στην απροσδιοριστία του φοβερού ανάμεσα...

Γυρίζω πίσω το βλέμμα. Στο χωριό...

Αριστερά και μπροστά της Βέλαινας. Μετά της κακω - Ρήνης... που κάποτε με κέρναγε κορφούλες... και μετά το σχολείο. Που μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα.

Πίσω των Τσιαματαίων. Και στη μέση η γέρικη εκκλησιά του αη - Δημήτρη. Κάπου στην άκρη δεξιά αχνοφαίνεται και το σπίτι του θείου Κώστα.

Τώρα όλοι αυτοί είναι μαζεμένοι σε ένα μικρό δωματιάκι στην είσοδο του χωριού. Οστεοφυλάκιο το ονομάζουν.

Κι όμως ήταν κάποτε εδώ. Ολοζώντανοι. Όπως είσαι κι εσύ που τους μελετάς.

Τι είναι τελικά αυτό που μένει από τη σύντομη ζωή μας;

Ποιο είναι το αληθινό της νόημα και η ουσία;

Αυτό έβλεπα κάποτε από το παρεθύρι των παιδικών μου χρόνων.

Μα εγώ ερωτεύθηκα την μπάντα που κρέμασε η μάνα στον τοίχο.

Την έφερε ο θείος Σπύρος. Αναμνηστικό από την ... εκστρατεία των ελλήνων στην ... Κορέα!

Με θάλασσα. Και θαλασσινές σπηλιές. Και πειρατές γυμνοπόδαρους.

Διάβαζα Ιούλιο Βερν και Ροβινσώνα Κρούσο και χανόμουν εκεί. Ένας πειρατής κι εγώ. Ένας αλήτης του κόσμου.

Και πήγα να συναντήσω τις θάλασσες. Που δεν είχαμε εδώ, στο Βλαχώρι. Και την Κορέα τη συνάντησα.

Τώρα γυρίζω πάλι εδώ; Ο κύκλος κλείνει;

Και το σπίτι του θείου. Κάποτε και του παππούλη και της γιαγιάς.

Και συνεχίζω να καταγράφω απουσίες...