Οι αμυγδαλιές ανθίσαν και φέτος...

Από την Ήπειρο τις ευχές μου σε όλους για μια ολάνθιστη άνοιξη...

Με την Ασημούλα και επιστρέφοντας από Πρέβεζα.

Στάση για απόδοση τιμής στην άνοιξη που επιμένει να έρθει και φέτος...

Για να δούμε... θα της το επιτρέψει η τρόικα ή θα μας την κόψουν κι αυτή;;;;;

Το στιγμιότυπο είναι από την Πλαταριά Θεσπρωτίας... 12 χλμ από την Ηγουμενίτσα...

Κοίτα... όσο βαρύς και αν είναι ο χειμώνας, να το θυμάσαι. Η άνοιξη έρχεται.

Ξέρεις εσύ. Δεν ήταν η ΔΕΗ... Ήταν που έσκασα με τα νέα σου. Κι έπρεπε επειγόντως να βγω και να ψάξω την άνοιξη και την ομορφιά.

Σε σένα λοιπόν, Μελινάκι, είναι αφιερωμένες οι φωτογραφίες. Με όλη μου την αγάπη και τη σκέψη μου κοντά σου.

Και είμαι σίγουρη πως θα τα βγάλεις πέρα. Είσαι καπετάνισσα εσύ. Οι δυσκολίες σε τρέφουν...

Μια αμυγδαλίτσα που καταφέρνεις - θα τα καταφέρεις και τώρα - να νικάς τη χειμωνιά και να φέρνεις και πάλι το χαμόγελο.

Αφιερωμένο κι αυτό στη Μελίνα. Στην κόρη μου...

Πανεμορφα

Η ομορφιά, Θαλασσινούλα, κρύβεται εδώ. Και τα βαθύτερο νόημα για τις μυγδαλιές που ανθίσαν και φέτος...

1982. Πόσα χρόνια πάνε; Είκοσι εννιά; Εγώ όμως ήμουν μόνο 22. Και πέταγα. Ή μάλλον, έπλεα. Ναι, έπλεα. Κυριολεκτικά μα και σε πελάγη ευτυχίας. Ταξίδευα βλέπεις. Στην αγαπημένη μας θάλασσα, πού αλλού;

Άντρος Ωρίων. Γκαζάδικο. 250άρι. Του Γουλανδρή.

Περσικό - Ευρώπη. Σταθερά. Να αδειάσουμε το πετρέλαιο. Να το ρουφήξουμε όλο. Να μην αφήσουμε ούτε στάλα.

Μπήκα μέσα Ιούλιο. Και είχε φτάσει Φλεβάρης. Και ήταν τέτοιες μέρες, 19 του Φλεβάρη, που κόντεψε να γίνει η στερνή μέρα της ζωής μου. Η μέρα που πέσαμε σε κυκλώνα. Κάπου στον Ινδικό. Τότε που σαν στερνή επιθυμία στρώθηκα και έφτιαξα σούπα αβγολέμονο. Και που κρατιόμουνα από το τραπέζι για να τη φάω αφού το βαπόρι πήγαινε κι ερχόταν σαν τρελό.

Δεν πηγαίναμε Περσικό πια. Το καράβι είχε τσακισμένα σωθικά και το πηγαίναμε στερνό ταξίδι στην Άπω Ανατολή. Φορτωμένο. Μη χάσει η εταιρεία έναν ακόμη ναύλο. Θα ξεφορτώναμε Κορέα και μετά για σκραπ...

Γλιτώσαμε. Από τον κυκλώνα. Και πρόφτασα κι εγώ να βγάλω αυτή τη φωτογραφία λίγες μέρες μετά:


με το Μπαλί στο βάθος. Να έχω να λέω πως πέρασα και από το Μπαλί...

Φτάσαμε μετά στην Κορέα. Στο Πουσάν. Ξεφορτώσαμε το λαδάκι μας και βγήκαμε και στη στεριά. Εκεί και τότε βρήκα τον πλανόδιο ζωγράφο. Να πουλάει τους κακοφτιαγμένους μουσαμάδες του.

Κι είχα που λες πάρει και γράμμα από τη μάνα μου. Που το είχε δέσει κόμπο ότι θα παντρευτώ και είχε τρέξει να προλάβει να μου πάρει σπίτι. Δική της η ιδέα δική της και η επιλογή. Στη Νέα Σμύρνη. Εγώ ούτε που ήξερα πού πέφτει η Νέα Σμύρνη. Στο Περιστέρι ήταν το πατρικό μας. Αργότερα ζήσαμε στη Βάθης. Στα χρόνια του γυμνασίου και δίπλα στο φούρνο του παππού στη Λιοσίων. Και μετά Αιγάλεω σίτυ. Στο Αιγάλεω έμενα και τα χρόνια που πήγαινα στη σχολή. Ευτυχώς. Γιατί η σχολή ήταν στο Ρέντη. Στο ΚΕΣΕΝ. Και ήταν ένα βήμα. Η Νέα Σμύρνη μου ήταν εντελώς άγνωστη και αδιάφορη.

Κι όμως έζησα εκεί, στη Νέα Σμύρνη, κοντά τριάντα χρόνια. Στο σπίτι που αγόρασε η μάνα μου πριν ακόμη εγώ ξεμπαρκάρω από το στερνό ταξίδι. Για το σπίτι αυτό μου μίλαγε περήφανη στο γράμμα που πήρα εκεί στην Κορέα. Για τη φωλίτσα στην άνοιξη! Έτσι το παρουσίαζε. Γιατί Άνοιξη λεγόταν και η κοντινή πλατεία και η γειτονιά του νέου σπιτιού.

Σαν είδα λοιπόν τους κακοφτιαγμένους μουσαμάδες, σε κάποιο πεζόδρομο της Κορέας, το μάτι μου στάθηκε στις ανθισμένες μυγδαλιές. Ούτε και θυμάμαι πόσα πλήρωσα. Κάποιο ευτελές ποσό σίγουρα... Πιο πολλά έδωσα αργότερα για να κάνω το μουσαμά κάδρο.


Κι έπειτα το κρέμασα στο σαλόνι του νέου μου σπιτιού. Σήμα κατατεθέν. Να συμβολίζει και να θυμίζει χιλιάδες αναμνήσεις.

Αργότερα, σαν έγινα δασκάλα, έμαθα και ποιο είναι το βουνό. Αστείο αλλά ναι, πέρασαν χρόνια μέχρι να ανακαλύψω ποιο ήταν εκείνο το χιονισμένο βουνό. Ποιος εξάλλου να μου το έλεγε; Ο Κορεάτης; Και σε τι γλώσσα;

Ήταν, που λες, η πρώτη χρονιά που δίδασκα. Σε μια έκτη δημοτικού. Και σε ένα σχολείο της γειτονιάς μου. Δίπλα στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης. Και με τα όνειρά μου πεθαμένα πια.

Και ήρθε η ώρα να διδάξω στη Γεωγραφία την Ιαπωνία. Εσύ, Θαλασσινούλα, με καταλαβαίνεις περισσότερο από κάθε άλλη καπετάνισσα. Γιατί και με τα καράβια ταξίδεψες και δασκάλα είσαι κι εσύ πια. Λοιπόν... Φλεβάρης ήταν και πάλι που έπιασα δουλειά σε σχολείο πρώτη φορά. Και κοντοζύγωνε η άνοιξη. Και τότε, προετοιμάζοντας το μάθημα για τη λατρεμένη Ιαπωνία ανακάλυψα και ποιο ήταν το βουνό στο κάδρο...

Σε κείνο το τελευταίο ταξίδι, στην Άπω Ανατολή, περάσαμε και από την Ιαπωνία πρέπει να σημειώσω. Μετά την Κορέα. Πήγαμε Ναγκασάκι. Να αφαιρέσουν από το γέρικο γκαζάδικο τα συστήματα του ίνερ γκαζ. Και ακόμη βέβαια δεν ήξερα πως αυτό ήταν το τελευταίο ταξίδι. Μάλιστα, θυμάμαι και δεν ξεχνώ πως φεύγοντας από Ναγκασάκι πήγα και άραξα μέσα σε ένα κόρκωμα κάβου στην πλώρη. Και ήταν η καρδιά μου γεμάτη μια ανείπωτη ευτυχία. Ήμουν σίγουρη εκεί και τότε πως η δουλειά στα καράβια ήταν για μένα το τέλειο. Και ένα ζωντανό όνειρο. Πού να ήξερα τι με περίμενε...

Βασικά τότε νόμιζα πως το μόνο που με περίμενε πίσω στην πατρίδα ήταν ο Α. Γεμάτος κι εκείνος όνειρα. Όνειρα γάμου. Όχι, δεν ήταν ο γάμος δικό μου όνειρο. Μα το έκανα το λάθος. Παρασύρθηκα από τα δικά του όνειρα και έτσι σχεδίαζα κι εγώ. Να τον παντρευτώ. Γι' αυτό και η βιασύνη της μάνας μου να μου αγοράσει τη ... φωλίτσα στην Άνοιξη...

Άλλα όμως σχεδιάζουμε εμείς και άλλα η ζωή μάς ετοιμάζει. Και αφενός ξεμπαρκάροντας βρέθηκα άνεργη και αφετέρου κατάφερα να αντιδράσω στις πιέσεις για ένα γάμο που δεν ήταν το δικό μου όνειρο. Εκεί που την πάτησα ήταν στα σχέδια της μάνας μου. Και το σπίτι καλοδέχτηκα και μου άρεσε η ιδέα να έχω τη δική μου φωλίτσα και τις επιθυμίες της να γίνω δασκάλα ικανοποίησα. Μάλιστα έκανα ό,τι μπορούσα για να λατρέψω το νέο μου επάγγελμα.

Βρέθηκα λοιπόν στο "χρυσό κλουβί". Που ακόμη δεν έβλεπα παρά μόνο την λάμψη του. Χρειάστηκαν δεκαετίες για να αντιληφθώ πως πιάστηκα στο δόκανο. Όπως και κάθε άλλο "έξυπνο" πουλί... Άλλο που νόμιζα ότι διαλύοντας τα σχέδια για το γάμο είχα γλιτώσει.

Εκείνο λοιπόν το βράδυ που έπρεπε να ετοιμάσω το μάθημα για την Ιαπωνία ξεφύτρωσαν χίλιες αναμνήσεις από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου... Κι έπειτα, διαβάζοντας το κείμενο που έπρεπε να διδάξω από το εγχειρίδιο, έγινε το μεγάλο μπαμ. Εκεί, στο μικρό πράσινο βιβλίο της Γεωγραφίας, βρήκα και το απόσπασμα από τον πολυαγαπημένο Καζαντζάκη...

Διακόπτω εδώ για να το δημοσιεύσω αυτούσιο...

Παράθεση :

Ο ΒΡΑΧΟΚΗΠΟΣ – του Νίκου Καζαντζάκη

σελίδες 90 - 91

«Ο Κουγέ Σαν είχε ανάψει τη μακριά πίπα του και κοίταζε μέσα από το παράθυρο το δρόμο, όπου οι φωτεινές ρεκλάμες κατρακυλούσαν σα νερά.

- Λοιπόν; ρώτησα το φίλο μου, αγγίζοντας του αλαφρά το μπράτσο.
- Εσείς οι Άσπροι, είπε, περιπλέκετε όλα τα πράματα. Το μυαλό σας είναι μια μπερδεμένη μυρμηγκοφωλιά. Η Ιαπωνία είναι ένα πράγμα πιο απλό, δηλαδή πιο αινιγματικό για τους λευκούς σας εγκεφάλους.

Ο φίλος μου ο Κουγέ ρούφηξε άλλο ένα ζάρφι σακέ. Ψυχοπιάστηκε.

- Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα, ξακολούθησε.

Καθώς ξέρετε, ο Σαντάο Αράκι είναι σήμερα στον τόπο μας μια διάσημη στρατιωτική μορφή.

Στα 1921 είχε το γενικό πρόσταγμα στα μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια που γίνουνταν μακριά από το Τόκιο. Όπου, μια μέρα, λαβαίνει επείγον τηλεγράφημα: «Η μητέρα σας ψυχομαχεί και σας ζητάει». Ο Αράκι είχε αληθινή λατρεία για τη γερόντισσα, μα δεν μπορούσε κείνη την ώρα να παρατήσει το πόστο του. Παίρνει ένα κομμάτι χαρτί, ζωγραφίζει το όρος Φουζί και το στέλνει στην ετοιμοθάνατη.

Μπορείτε να καταλάβετε γιατί;

Το γύρισα στο νου μου μια στιγμή:

- Ναι, αποκρίθηκα, μα θα ‘τανε περίπλοκο. Προτιμώ ν’ ακούσω τη γιαπωνέζικη εκδοχή.

Ο Κουγέ χαμογέλασε ευχαριστημένος.

- Το όρος Φουζί, ξακολούθησε, τονίζοντας τα λόγια του, είναι το πρόσωπο της Ιαπωνίας: αυστηρό και ψιλοχάραγο. Το Φουζί είναι ο μεγάλος πρόγονος, που έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του τους Γιαπωνέζους. Θρύλοι, θεοί, δράκοντες, παραμύθια, φαντάσματα, όλα τα παιχνίδια της γιαπωνέζικης φαντασίας κατοικούν σ’ αυτό το ιερό βουνό. Ίσαμε τα 1868 καμιά γυναίκα δεν είχε μολέψει τον αγέρα του με την ανάσα της.

Όλα τα παιδιά της Ιαπωνίας έχουν σχεδιάσει το Φουζί αναρίθμητες φορές στα μαθητικά τους τετράδια. Απ’ αυτό έμαθαν να τραβούν στέρεες γραμμές που συνταιριάζουν τη δύναμη με το χάδι.

Το Φουζί υπόταξε τα γιαπωνέζικα χέρια στο ρυθμό του, και σ’ οποιαδήποτε τώρα εκδήλωση της τέχνης και της ζωής μας μπορείς να ξεχωρίσεις και να παρακολουθήσεις την κομψή και ηρωική γραμμή του κυματισμού του.

Η καρδιά της Ιαπωνίας δεν είναι καθόλου, όπως το θέλει το τραγούδι, το άνθος της κερασιάς. Η καρδιά της Ιαπωνίας είναι το Φουζί, μια ακατάλυτη φωτιά σκεπασμένη από αμάλαγα χιόνια.

Όταν η γριά μητέρα του Σαντάο Αράκι πήρε την τόσο απλή απάντηση του γιου της, κατάλαβε σίγουρα μονομιάς πως ο γιος της δεν μπορούσε να έρθει γιατί τον κρατούσε το χρέος του. Γιατί το Φουζί είναι, στη γλώσσα της ψυχής μας, το ιερό ιδεόγραμμα που σημαίνει: Χρέος.

Αυτό είναι όλο!»

Κι έπειτα ήρθαν οι κάρτες. Το ... εποπτικόν υλικόν!!! Πώς να διδάξεις Γεωγραφία χωρίς κάρτες;

Και ναι μεν είχα τις δικές μου κάρτες από το Ναγκασάκι αλλά η τελειομανία μου σκάλισε και το ντουλάπι του πατέρα - μανιώδη συλλέκτη καρτ ποστάλ... Εκεί και βρήκα και τις κάρτες με το βουνό μου:


Κοίταγα και δεν πίστευα. Ήταν το ίδιο βουνό. Το βουνό από τον "πίνακα" που είχα αγοράσει στην Κορέα και αυθαίρετα είχα βαφτίσει "Άνοιξη"...


Ήταν το Φούτζι Γιάμα! Το ηφαίστειο της Ιαπωνίας... Και δεν ήταν κλαδιά αμυγδαλιάς, κλαδιά κερασιάς ήταν. Τι άλλο θα ταίριαζε με την Ιαπωνία;;;;


Και πρόσεξε ειδικά αυτή την κάρτα. Ολόιδια σχεδόν με τον "πίνακα" τον κορεάτικο...

Κι όλα τότε γίναν μαγικά. Το Φούτζι τα έκανε μαγικά. Και το χρέος το δικό μου έγινε κι αυτό ένα με τον πίνακα και το Φούτζι και τα ανθισμένα κλαδιά. Μόνο που δεν μπορούσα να αλλάξω ήταν τα κλαδιά. Εγώ για τα κλαδιά αυτά αγόρασα τον πίνακα. Τα κλαδιά ερωτεύτηκα. Τις ανθισμένες αμυγδαλιές μου. Μπορείς τον έρωτά σου να τον αλλάξεις όνομα; Δεν μπορείς. Αλλιώς παύει να υφίσταται και ο έρωτας.

Το πόσο πολύ αγάπησα αυτό τον ταπεινό μουσαμά με τις λαδομπογιές το έχω ξαναγράψει. Τον πρώτο καιρό που ήμουνα εδώ, στο νέο σπίτι, στην Ηγουμενίτσα:

https://educandus.forumgreek.com/t2014-topic

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

το άδειο σαλόνι στην Αθήνα

το τελευταίο βράδυ

κι όταν οι κούτες ήδη ταξίδευαν με το φορτηγό προς Ήπειρο...

Οι πίνακες έμειναν στην Αθήνα. Δεν ήξερα τι θα βρω εδώ. Τελικά μόνο ένα καρφί υπάρχει στο σαλόνι... Άντε και κάτι θέσεις για απλίκες που μπορούν να επιτρέψουν να μπει καμιά βιδίτσα χωρίς να χαλάσουμε τους τοίχους της κυρίας Μαρίας.

Μη φανταστείς τίποτε πίνακες αξίας. Τουλάχιστον εκείνης που μετριέται με λεφτά.

Μου λείπει όμως αφάνταστα εκείνος ο φτηνός πίνακας με το Φούτζι Γιάμα. Το ηφαίστειο της Ιαπωνίας. Και τα ανθισμένα κλαδιά της αμυγδαλιάς. Γιατί μου θυμίζει ένα όνειρο που κόπηκε στη μέση.

Αγοράστηκε στην Κορέα. Την άνοιξη του 82. Στο τελευταίο μπάρκο. Από κάποιον πλανόδιο που πασάλειβε χρώματα σε καμβάδες. Κι ας παριστάνει το Φούτζι Γιάμα. Από την Κορέα είναι... Και το Μπουσάν...

Ξέρεις τι είναι για μένα αυτός ο πίνακας; Η καρδιά μου όλη είναι. Και όμως τον άφησα πίσω. Στο άδειο διαμέρισμα... Λάθος!!!!!!!!!!

Πότε θα έρθει Νοέμβρης; Θα τον φέρω και θα τον κρεμάσω έστω και στην πλάτη κάποιας καρέκλας. Μα πώς μπόρεσα να αφήσω πίσω την καρδιά μου;

Δεν ξέρω. Ίσως από αύριο που επιτέλους θα είμαι μόνη στο καινούριο σπίτι, να βρω τρόπο να το αγαπήσω. Προς το παρόν αισθάνομαι φιλοξενούμενη σε χώρο άγνωστο.

Ρεεεεεεεεεε! Τι έχω πάθει απόψε; Κρίση νοσταλγίας;;; Σαν πολύ νωρίς δεν είναι;

Πολύ νωρίς. Δυο μόλις βδομάδες από τη μέρα που μετακόμισα.

Βεβαίως ο πίνακας με το Φούτζι είναι πια εδώ. Στο μοναδικό καρφάκι του σαλονιού του ξένου σπιτιού.

Και τα Χριστούγεννα φρόντισα να τον στολίσω ξεχωριστά. Γιατί αυτός ο πίνακας είναι η καρδιά μου όλη:


Δέντρο στο ξένο σπίτι δε θέλησα να στολίσω. Μόνο ένα μικρό δεντράκι έστησα πάνω στην εκτυπωτή και μια τεράστια γιρλάντα γύρω από τον πίνακα της Άνοιξης... Γιατί αυτός ο πίνακας συμβολίζει τα πάντα. Κι εδώ, που ακόμη το αισθάνομαι "ξένα" συμβολίζει πολλά περισσότερα.

Να που τα είπα όλα. Για να καταλάβει και η Μελίνα τι σημαίνει για μένα να φωτογραφίζω ανθισμένες αμυγδαλιές και να της τις χαρίζω... Το Χρέος! Και η ελπίδα μαζί. Πως θα φύγει κάποτε η χειμωνιά. Και θα έρθει πάλι η άνοιξη. Θα έρθει πάλι το χαμόγελο... Δρόμος όμως άλλος δεν υπάρχει παρά να κάνει ο καθείς το Χρέος του. Και να ζήσει πρώτα το χειμώνα.

Αυτά.....

Θα αδικήσω το Φούτζι αν δε θυμηθώ εδώ και μια παλιότερη αναφορά που έκανα στην απαράμιλλη γοητεία του:

Παράθεση :

Δημοσιεύθηκε: Πεμ Μάϊ 10, 2007 12:51 am Θέμα δημοσίευσης:

--------------------------------------------------------------------------------

Η αγωγή και ο δεσμός του ανθρώπου με τη φύση

"Με την αγωγή της ακμής ο άνθρωπος πραγματώνεται και εκφράζεται, εφ' όσον αντλεί τα πρότυπα της βιοτικής του αναζήτησης και προχώρησης από τη φύση. ...

Αντίθετα η αγωγή της κρίσης εμφανίζεται, όταν αποσυντονισμένος από τη φυσική υπόδειξη ο άνθρωπος νομοθετεί και διατάζει τα της ζωής του αντλώντας πρότυπα που πηγάζουν από τη δική του και μόνο οντολογική ιδιαιτερότητα. Τότε δε στήνει απέναντί του, για να διαλεχθεί και να συμμορφώνεται, το αΐδιο αρχέτυπο της φύσης, αλλά το φθαρτό σχήμα του ίδιου του εαυτού του.

Η διάκριση αυτή δημιουργεί την ανάγκη προκειμένου για τις εποχές της παιδευτικής ακμής να ερευνηθεί η σχέση της αγωγής με τη φύση, και αντίστροφα προκειμένου για τις περιόδους της κρίσης να ερευνηθεί η σχέση της αγωγής με τον άνθρωπο, με τα κύρια δηλαδή πνευματικά του δημιουργήματα, που είναι η κοινωνία, η θρησκεία, η επιστήμη, και η τέχνη." (Homo Educandus, σελ. 58 )

Με αυτή τη θέση του ο Λιαντίνης προλογίζει το κεφάλαιο για την αγωγή της ακμής και δηλώνει εξαρχής πως το όλο ζήτημα θα εξεταστεί στη βάση της σχέσης με τη φύση. Και αυτό πραγματικά κάνει. Αρχίζει από το "παράδοξο της φύσης" και την κατάπληξη και την απορία που προκαλεί στον άνθρωπο. Ακολουθεί το κεφάλαιο για τη "Φυσική αγωγή", δηλαδή την αγωγή που οδήγησε στη μοναδικότητα του ύψους των ελλήνων της προσωκρατικής εποχής, της εποχής που έλαμψαν οι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι, που "έξω από τη φύση δε γνωρίζουν άλλο καθηγητή". Κι ενώ άφθονο είναι το μελάνι που ο Λιαντίνης αφιερώνει στις σελίδες αυτές για τη φύση και τη σχέση της αγωγής μαζί της, πουθενά δεν αφήνει ούτε μία λέξη για τη Φωτονερόπετρα που λίγο αργότερα θα υμνήσει στο Νηφομανή. Και πώς να το κάνει άλλωστε...

Η φύση που ο Λιαντίνης εδώ περιγράφει δεν είναι περιχαρακωμένη από τα σύνορα ενός συγκεκριμένου τόπου αλλά η φύση στην ολότητά της. Από το πιο μικρό της έως το πιο μεγάλο της, την ακτίνα του ατόμου και τη διάμετρο του ε του Ηνιόχου. Και τον ίλιγγο του κοσμικού έτους. Απλώνει τη ματιά του στον "άπειρα άπειρο χώρο που περιέχει τα όντα και τις δράσεις του σύμπαντος, την αναπνοή του θεού όπως τον ονόμαζαν οι Πυθαγόρειοι. Κι έπειτα πίσω γυρνά στην ιστορία της γης και με την κλίμακα του Ρύγκερ φέρνει τον Τρωικό πόλεμο στα 30 δευτερόλεπτα από μας. Όσο του αναλογεί αν η ιστορία της γης άρχιζε την πρώτη Ιανουαρίου αυτού του χρόνου. Κι έπειτα προσγειώνεται στην Αθήνα μας και με το θάμπος της απεραντοσύνης του σύμπαντος, ίδια τη βλέπει με τον πυρήνα ενός ατόμου ουρανίου.

Έτσι μιλώντας ο Λιαντίνης στο HOMO του, καταφέρνει να απογειώσει τον αναγνώστη σε άλλους γαλαξίες, στην Ανδρομέδα ας πούμε ... κι από κει "ακόμη και οι εθνικές μας διαφορές με τους γείτονες τούρκους εξισώνονται το πολύ πολύ ... με τη μεταπήδηση ενός ηλεκτρονίου από τη μια στοιβάδα στην άλλη, και τη δημιουργία ενός φωτονίου".

Με την ευκρασία της παγκοσμιότητας και σε πεδίο απέραντο ως τα πέρατα του κόσμου προσεγγίζει την ώρα των Προσωκρατικών και αρχίζει να τους παρουσιάζει έναν έναν στη σκηνή. Ούτε μόριο υποψίας δεν αφήνει πως οι πέτρες και τα νερά της Ελλάδας ήταν η αποκλειστική τροφή του στοχασμού τους. Εδώ μιλά το άπειρο και οι συμπαντικοί νόμοι και "το φρικτό πρόσωπο της αλήθειας γεννιέται από τη λάμψη των διασταυρωμένων σπαθιών του μηδενός και του είναι". Τέτοιας λογής και ποιού είναι η φύση που διαλέγεται με την αγωγή του Λιαντίνη.

Και είναι αυτός ο διάλογος που λαξεύει το ιδεώδες του εσθλού. Ο διάλογος του ανθρώπου με τη φύση, όχι η φύση από μόνη της. Η φύση υπήρξε η αφόρμηση. Μα αν ο άνθρωπος δεν έστηνε διάλογο μαζί της, άχρηστα θα πήγαιναν τα δικά της καλέσματα.

Αλλά και ο άνθρωπος φύση δεν είναι; Γέννημα και θρέμμα δικό της και εξ ολοκλήρου. Homo και χώμα, γη και σποδός που έλεγε ο Αβραάμ. Αν σε τούτο το μουσικό διάλογο που έλαβε τότε χώρα, δούμε τη φύση ως ελληνίδα αποκομμένη και όχι ως ενιαία έκφραση, τότε και τον άνθρωπο που μαζί της συνομίλησε κατ' ανάγκη ως ιδιαίτερο είδος ανθρώπου θα αντικρίσουμε. Και αναπόφευκτα θα καταλήξουμε σε θεωρίες που μιλούν για βιολογικές ανωτερότητες και άλλα φαιδρά. Το σίγουρο είναι πάντως πως ο Λιαντίνης δεν υποστηρίζει τέτοιες απόψεις. Το ιστορικό γεγονός περιγράφει, την ευτυχή στιγμή που άνθρωπος και φύση συντονίστηκαν θεσπέσια κι έδωσαν "την αψηλότερη ώρα της ανθρώπινης συνείδησης". Δεν ερμηνεύει και δε νομοθετεί. Άδικα οι αρχαιολάτρες, οι ελληνολάτρες, και όλοι οι άλλοι οπαδοί των λατρειών θα αναζητήσουν στο Λιαντίνη έρεισμα των θεωριών τους.

Ναι, είναι γεγονός πως εδώ κάποτε άνθισε εκείνος ο υπέροχος πολιτισμός κι εδώ, στα ίδια χώματα που πατούμε κι εμείς, βάδισαν κάποτε αληθινοί άνθρωποι. Κι άλλο τόσο γεγονός είναι και το ζούμε πως η δάφνη κατεμαράνθη. Τις πταίει; Η φωτονερόπετρα; Η πάστα η αλλιώτικη του σύγχρονου έλληνα; Πώς χάθηκε και έσβησε το αρχαίο τραγούδι;

"Οι τρεις επήλυδες σύμβουλοι, που στείρωσαν τη μήτρα του τόπου, είναι ο νοητός ήλιος του χριστιανισμού, η οθωμανική συννεφιά και η ευρωπαϊκή ομίχλη" απαντά ο Λιαντίνης στο Νηφομανή. (σελ. 89 ) Τόσο πολύ που ο ποιητής να γράψει: "Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό." (Σεφέρης)

Στειρώθηκε η μήτρα του τόπου! Πίσω από την ποιητική έκφραση υπάρχει η αλήθεια. Δε φταίει ο τόπος. Οι πέτρες, τα νερά κι ο ήλιος ο ηλιάτορας. Που ίδια πάντα ασπιδοφόρος ανεβαίνει. Ο άνθρωπος εσίγησε. Ο άνθρωπος έκοψε τον ομφάλιο λώρο. Και πια δεν ξέρει να μιλά στον άνεμο. "Δεν αφουγκράζεται πώς σκάζει και θροεί ο σπόρος που βλασταίνει, δε βλέπει πώς ρίχνει μπόι η πόα, δε γνωρίζει πού βρίσκεται το κοιμητήρι των πουλιών..." (Homo Educandus, 148 ) Απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Τη ρήξη αυτή της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση αποκαλύπτει η σημερινή αγωγή της κρίσης. Η σημαδεμένη από οντολογική απάτη και ηθική υποκρισία. Ο Λιαντίνης αυτή την κρίση δεν την ανέλυσε στο Homo Educandus. Ήρθαν αργότερα Τα Ελληνικά και η Γκέμμα να σκιαγραφήσουν τη σημερινή εποχή. Εκεί διαβάζουμε την Ελληνοχριστιανική Αγωγή και τον ελληνοεβραίο. Εκεί και τη δραματική επίκληση:

"Στον κόσμο αυτό θα είσαι ή έλληνας ή εβραίος"

Και βέβαια δεν είμαστε τόσο ανόητοι να πιστέψουμε πως άλλα έθνη δεν υπάρχουν στη γη για το Λιαντίνη. Ούτε πως για να γεννούν οι άνθρωποι έλληνες πρέπει να κατασκηνώσουν στη φωτονερόπετρά μας. Τέτοια λύση στο δημογραφικό μας ξεπερνά κάθε φαντασία. Ο στοχασμός του Λιαντίνη " ορίζει τα σύνορα μιας παγκόσμιας χώρας, που οι πολίτες της, χωρίς εθνική υστερία και με αδιάκοπη πνευματική αγρύπνια, φέρνουν την προσωνυμία άνθρωποι. Όπως και να το κυττάξει κανείς το

ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ούκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος

παραδόθηκε σε γλώσσα ελληνική." (Homo Educandus, 144 )

Στη νεοελληνική μας όμως κρίση κοντόφθαλμοι γενήκαμε. Και ζητάμε άλλους έλληνες. Κι αντί να εξετάζουμε τη σχέση τους με τη φύση, καταγράφουμε τον τόπο κατοικίας. Κι αντί να βαδίζουμε με την αλήθεια της γνώσης, φκιάνουμε δικούς μας νόμους και τεμαχίζουμε τη γη. Εδώ λέμε και μόνο εδώ είναι η φύση ωραία. Δεν έχει Φούτζι Γιάμα η Ιαπωνία. Ούτε αφροθαλάσσι η Ιταλία. Κι ο ήλιος εσκοτείνιασε στη χώρα του Νερούδα. Και βέβαια δεν είναι δικοί του οι στίχοι:

"Εχω αναγκη τη θαλασσα γιατι με διδασκει
δεν ξερω αν μου δινει μουσικη ή συνειδηση
Δεν γνωριζω αν ειναι κυμα μοναχα ή πλασμα βαθυ
ή μοναχα βραχνη φωνη ή θαμβωτικη εικασια
ιχθυων και καραβιων.
Γεγονος ειναι ότι και κοιμισμενος ακομα
με καποιο μαγνητικο τροπο
κυκλοφορω
στην παγκοσμιοτητα των κυματων."

Είπαμε, θάλασσα μόνο εμείς έχουμε. Και μόνο εμείς σταθήκαμε αντίκρυ της και μάθαμε να μιλάμε μαζί της και να σκεφτόμαστε. Και βουνά και κάμπους. Μόνο εμείς. Εξάλλου το λέει και το τραγούδι:

"Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ΄ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;"

Ναι, αυτή είναι η πατρίδα μας. Και αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά... Αυτή είναι η Ελλάδα. Και δεν τη λησμονάμε τη χώρα μας. Άλλο αυτό και άλλο ξεκομμένο νησί να τη βλέπουμε στον ωκεανό της φύσης. Και ειδικά σήμερα που η ανθρωπότητα έγινε ένα μεγάλο χωριό. Που ο άνθρωπος άνοιξε τα φτερά του στο διάστημα. Αλίμονο αν ένας Λιαντίνης ζήταγε από την αγωγή τέτοια ψέματα να φυτέψει στα μυαλά των νέων. Ναι, Λιαντίνης ξεκίνησε. Μα έκλεισε με τη Γκέμμα. Μπουσούλισε στη Λιαντίνα μα έφυγε από τον Ταΰγετο και καταστερίστηκε στους εφτά ουρανούς. Και τυχαίο δεν είναι που μας αποχαιρέτησε μπροστά στις Πυραμίδες. Ούτε τυχαίο που αναζήτησε το ελληνικό πνεύμα στις ελεγείες του Ρίλκε. Διαχρονικός και παγκόσμιος υπήρξε. Και διαχρονική και παγκόσμια είναι και η αγωγή που προτείνει. Όσο διαχρονική και παγκόσμια είναι και η φύση.

Ήταν η εποχή που έψαχνα τη σχέση της αγωγής με τη φύση. Και μελετούσα όσα σχετικά έγραψε ο Λιαντίνης.

Χρόνια και ζαμάνια. Και τέσσερα χρόνια πριν...

Τώρα το Φούτζι ταξιδεύει και πάλι μαζί μου. Ήταν το πρώτο πράγμα που αγοράστηκε για το σπίτι στη Νέα Σμύρνη. Και τώρα που έφυγα από κει με συντροφεύει και πάλι.

Ήμουνα ναυτικός όταν το αγόρασα το "Φούτζι" κι ακόμη δεν ήξερα ούτε το όνομά του...

Χρόνια μετά γνώρισα το Λιαντίνη. Και τον αγάπησα κι εκείνον χωρίς ακόμη να ξέρω τίποτε για τον Ταΰγετο. Το δικό του χιονισμένο βουνό... Που χρειάστηκε πρώτα εκείνος να φύγει και μετά να ανακαλύψουμε τα χιόνια του τα απάτητα και τις δειράδες του... Και χρόνια ακόμη σταθήκαμε απορεμένοι να αναζητούμε την πορεία του. Σταματώντας θέλοντας και μη μπρος στον αόρατο κρατήρα και τη ... μήτρα του χάους...

Ο Λιαντίνης είναι βέβαιο πως είχε μελετήσει ολόκληρο τον Καζαντζάκη. Δεν μπορεί. Θα είχε διαβάσει και τις σελίδες για το Φούτζι. Και το στρατηγό Σαντάο Αράκι. Που δεν έστερξε να ικανοποιήσει την επιθυμία της μητέρας του. Παρά έκατσε και της ζωγράφισε το Φούτζι Γιάμα.

Ο Λιαντίνης στις παρακλήσεις της δικής του μάνας μίλησε για τον Ταΰγετο. Ας ξαναδιαβάσουμε λοιπόν το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ της Γκέμμας. Τώρα που διαβάσαμε και το απόσπασμα από το Βραχόκηπο του Καζαντζάκη για το Φούτζι... Και το τελευταίο γράμμα στο παιδί του. Που κι αυτό για χιόνια μιλάει. Ίσως - λέω - τον καταλάβουμε λίγο καλύτερα...

Η επιβεβαίωση πως τα ανθισμένα κλαδιά είναι κλαδιά κερασιάς:

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B6%CE%B9

Παράθεση :

Το βουνό με ένα Shinkansen και ανθισμένες κερασιές σε πρώτο πλάνο

Από το ίδιο λινκ είναι και η φωτογραφία του Φούτζι...

Μοιάζουν όμως, δε μοιάζουν; με κλαδιά αμυγδαλιάς...

Με την ευκαιρία ας παραθέσω από τη Βικιπαίδεια και αυτό:

Παράθεση :

Το Αοκιγκαχάρα είναι ένα δάσος στη βάση του βουνού. Είναι πολύ διαδεδομένο ότι τα αποθέματα μαγνητικού σιδήρου στο υπέδαφος του δάσους προκαλούν την αχρήστευση των πυξίδων και την απώλεια προσανατολισμού των ταξιδιωτών. Αυτό είναι μόνο μερικώς ορθό. Κατά τις συχνές εκπαιδευτικές διαδρομές του ιαπωνικού και του αμερικανικού στρατού σε τμήματα του δάσους οι στρατιωτικές πυξίδες λειτουργούν αποδεδειγμένα καλά. Κάποιες φθηνές πυξίδες του εμπορίου έχουν πρόβλημα. Ωστόσο, τα αυτοκίνητα, οι συσκευές GPS και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές λειτουργούν κανονικά.

Τα σπήλαια στο δάσος Αοκιγκαχάρα διατηρούν πάγο στα βάθη τους ακόμα και το καλοκαίρι. Υπάρχουν θρύλοι για τέρατα και φαντάσματα που προσθέτουν στη φήμη του. Το Aokigahara Jukai (= η Θάλασσα των Δέντρων) είναι η κορυφαία περιοχή αυτοκτονιών στην Ιαπωνία. Τα πνεύματα όσων δίνουν εδώ τέλος στη ζωή τους λέγεται ότι στοιχειώνουν για πάντα την περιοχή. Μόνο το 2002 ανακαλύφθηκαν εδώ 78 πτώματα, ενώ πινακίδες σήμερα απαγορεύουν την «αυτοκτονία εντός του δάσους».

Για να τιμήσουμε όμως και τον τίτλο του θέματος, ώρα να ανεβάσω και μερικές ακόμη φωτογραφίες από ανθισμένες αμυγδαλιές. Αυτές είναι από τη χτεσινή βόλτα στο Δρέπανο (υπό βροχή) και η αμυγδαλιά είναι κρεμασμένη πάνω από τη θάλασσα...

Τι σημασία έχει αν πίσω δεν είναι το Φούτζι;

Όση σημασία έχει που στον πίνακα εικονίζονται κλαδιά κερασιάς και όχι αμυγδαλιάς...

Για μένα αυτή η εικόνα είναι ένα σύμβολο και κάθε που τη βλέπω λιώνει η ψυχή μου και τινάζεται λάβα από τον κρατήρα της ύπαρξής μου...

Και το καραβάκι ανάμεσα στα ανθισμένα κλαδιά. Ούτε παραγγελία να το είχα...

Και μια φωτογραφία "κλεμμένη" με ανθισμένες μυγδαλιές και πίσω η ... έκρηξη του ηλιοβασιλέματος.

Πηγή φωτογραφίας: http://labastia.blogspot.com/2011/02/blog-post_20.html

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο... Το πρωτο ταξίδι ήταν στο νότο της Ελλάδας
το πρωτο στο εξωτερικο για την Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου που πάντα ονειρευόμουνα από κείνη την φορά που και πάλι ο δάσκαλός της Πέμπτης Ο Θανάσης Ο Τασίόπουλος Θεός σχωρέστον μας διάβασε ένα εισαγωγικό που είχε το βιβλίο της γεωγραφίας που μίλαγε για τις κερασιές και τον ήλιο.... ονειρευτικα για άλλη μια φορά ότι έβλεπα τις κερασιές με τα ροδαλά ανθάκια τους και το Ιερό Φούτζι και να που έτσι τάφερε η ζωή να είμαι για ένα μιση χρόνο στην Ιαπωνία .... Νιώθω ευλογημένη και τυχερή που το κατάφερα αυτό το όνειρο ζωής...
Αυτά κι άλλα πολλά μου φέραν στο μυαλό οι φωτογραφιές με τις μυγδαλιές , και με το Φούτζι.... για πολύ καιρό..... "ανατράφηκα" με την Γιαπωνέζικη ζωγραφικη. Μέσα στην καμπίνα με συντρόφευε το Φούτζι ,όλα τα άπιαστα όνειρα, τις ελπίδες μου, τις απογοητευσεις τις αγάπες μακρινές και κοντινΈς, τις παιδικές φιλοδοξίες ...το όνειρο για ελευθερία. Κια μιας και σήμερα είναι της Άγιας Θαλασσινής θα μου επιτρέψεις να μου χαρίσω μια φώτο απ΄ολες μιας και το ψευδωνυμό μου το απαιτεί κι εγώ με την σειρά μου Θα Το χαρήσω σε ένα μικρό κοριτσάκι κορούλα μιας καπετάνισσας που την ονομάσανε Θαλασσινούλα .