ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Το "μπουκέτο" με τις τεράστιες ίριδες στις παρυφές του πευκόφυτου λόφου πίσω από τη Νομαρχία. Του λόφου που βρίσκεται και το παλιό κάστρο της Ηγουμενίτσας.

Στο ίδιο σημείο που φυτρώνουν οι ίριδες, υπάρχουν πλήθος ακόμη ανθισμένα αγριολούλουδα αλλά και δέντρα κατάφορτα με άνθη. Το λατρεύω αυτό το μέρος. Είναι νομίζω η ωραιότερη γειτονιά της πόλης. Συνδυάζει και το βουνό και τη θέα στη θάλασσα.

Την ίδια γνώμη φαίνεται είχαν και άλλοι. Γιατί εκτός από τα λουλούδια έχουν φυτρώσει και δεκάδες σύγχρονα κτίρια με πολυτελέστατα διαμερίσματα...

Το αυτοκίνητο στο βάθος φυσικά είναι η ... ασημούλα. Η γέρικη πια ασημούλα μου. Και πιστή σύντροφος στις εξορμήσεις. Μετά τον εγκλεισμό της επί δεκαετία σε μια πυλωτή της Νέας Σμύρνης - σε σημείο που δις να ξεμείνει από μπαταρία - τώρα παίρνει τη γλυκιά της εκδίκηση. Κι όσα χιλιόμετρα δεν είχε κάνει σε δέκα χρόνια, κοντεύει να τα κάνει μαζεμένα στους μήνες που είμαστε εδώ.

Ένα μπουκέτο από γκορτσιά (άγρια αχλαδιά) στο ίδιο πάντα σημείο. Τον μικρό παράδεισο πίσω από κάστρο της Ηγουμενίτσας.

Το άνθος της γκορτσιάς σε μεγέθυνση. Παρατηρήστε το γιατί θα ακολουθήσει μια ... ξαδέρφη της γκορτσιάς...

Το αναγνωρίζετε αυτό το δέντρο; (φυσικά κι αυτό από την Ηγουμενίτσα... )

Δείτε το και σε μεγέθυνση. Για να μην έχετε δικαιολογίες πως δεν το βλέπετε καλά...

Πάντως αχλαδιά δεν είναι...

Μα δείτε τι φτιάχνει η φύση! Δεν είναι υπέροχο;

Και τυχαίο δεν είναι που εδώ ακριβώς οι άνθρωποι έσκυψαν να αφουγκραστούν της φύσης το μεγάλο μυστικό. Να το ξεκλέψουν. Να το κατακτήσουν...

Ναι. Μηλιά είναι. Κι από το λουλούδι αυτό θα δέσει σε λίγο καιρό ένας ακόμη απόγονος εκείνου του μήλου που έκανε την Εύα να παραβιάσει τους νόμους. Άδικο είχε;

Και πίσω απ' την ολάνθιστη μηλιά ένα σπιτάκι παλιακό. Όπως ήταν κάποτε τα σπιτάκια αυτής εδώ της πόλης. Πριν αρχίσει κι εδώ να κυριαρχεί το τσιμέντο και οι πολυκατοικίες...

Την ευχαρίστηση που νιώθω κάθε πρωί περνώντας από δω - στα μόλις δύο χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι από τη δουλειά μου - δεν την αλλάζω με καμία από τις ξελογιάστρες χάρες της Αθήνας. Πού τα ήξερα εγώ αυτά εδώ τα μεγαλεία επί σαράντα χρόνια; Εκτός βέβαια από τις μικρές διακοπές στην Κύπρο και τα δύο χρόνια στη θάλασσα... Όλο τον υπόλοιπο καιρό ζούσα μια ζωή αφύσικη και καρτερούσα τις αμαρυλίδες της γειτόνισσας να ανθίσουν στο μπαλκόνι για να μυρίσω φύση... Α, και τις λίγες μέρες των καλοκαιρινών διακοπών ή και κανένα τριήμερο το πολύ πολύ.

Το κλικ στο μυαλό έγινε όταν πέρασε η φευγαλέα σκέψη να αντιστρέψω τις συνήθειες. Να μένω στην επαρχία για δουλειά και να περνάω από Αθήνα τις μέρες των διακοπών. Όταν όλοι οι άλλοι λείπουν και γίνεται λιγάκι πιο ανθρώπινη και εκείνη.

Τα μικρά ασβεστωμένα σπιτάκια. Τα βγαλμένα λες από παραμύθια... και μπρος το απίθανο χαλί της άνοιξης...

Και δείτε τι απολαμβάνουν ακόμη όσοι μένουν στα ταπεινά αυτά σπιτάκια. Από τον κήπο τους η εικόνα με τις ίριδες και τα ανθισμένα κλαδιά της γκορτσιάς...

Κλειστά μπουμπούκια ίριδας και πίσω κλαδιά γκορτσιάς...