Κεντίδια της άνοιξης, κεντίδια της Θεσπρωτίας

Μια βροχερή μέρα σήμερα στη Θεσπρωτία. Μα η άνοιξη δε χαμπαριάζει ούτε από βροχή ούτε από σύννεφα. Και συνεχίζει να υφαίνει τα κεντίδια της και να ξετρελαίνει το μάτι του ανθρώπου και το φακό της μηχανής...

Μέχρι προχτές ιδέα δεν είχα πως και τα αρμυρίκια ανθίζουν! Και ούτε που φανταζόμουν πως η ανθοφορία τους είναι ένα όνειρο ροζ:


Η εικόνα από τη σημερινή μέρα, τη βροχερή, γι' αυτό και τα μικρά διαμαντάκια που ολοκληρώνουν τη μαγεία...

Τριήμερο 25ης πού έχετε σκοπό να πάτε; Η Θεσπρωτία πάντως είναι εδώ και σας περιμένει. Πανέμορφη και με αμέτρητες επιλογές.

Παράθεση :

http://phytologio.blogspot.com/2009/04/tamarix-sp.html

Το αλμυρίκι ή αρμυρίκι είναι ένα εξαιρετικά ανθεκτικό φυτό στη ξηρασία και στην αλατότητα του εδάφους. Τα φυτά βρίσκονται αυτοφυή σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας και της Μεσογείου, κοντά σε παραλίες, όχθες ποταμών και ρέματα που ο υδάτινος ορίζοντας είναι υφάλμυρος. Καλλιεργείται κατά μήκος των ακτών σαν καλλωπιστικό και για τη δημιουργία ανεμοφρακτών. Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετά είδη. Είναι Αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, ανήκει στην τάξη Tamaricales, οικογένεια Tamaricaceae. Το αλμυρίκι έχει δυνατό ριζικό σύστημα, έντονα διακλαδιζόμενο που φτάνει σε μεγάλο βάθος. Τα κλαδιά του είναι λεπτά και τα φύλλα του είναι πολυάριθμα σχηματίζοντας λέπια.

Τα άνθη του είναι πολύ μικρά ρόδινα ή λευκορόδινα, διατάσσονται σε ταξιανθίες που εκφύονται στα άκρα των κλαδιών.

Μόνο εγώ δεν ήξερα τι συμβαίνει την άνοιξη με τα αρμυρίκια...

Κι από πού δηλαδή να το ξέρω; Εγκλωβισμένη δεκαετίες στην τσιμεντούπολη;

Τώρα επιτέλους ανακαλύπτω άνοιξη τι σημαίνει. Κι όχι μόνο για τα αρμυρίκια!

Πού είπατε θα πάτε το τριήμερο της 25ης; Θα μείνετε στο τσιμέντο σας; Καλά να πάθετε!!!

Όταν η τεχνολογία κεντά με τα υφάδια της φύσης...

Ανθισμένα αρμυρίκια και πάλι... εννοείται όμως πως δεν είναι τα μόνα που έχουν ανθίσει... απλώς για μένα ήταν τεράστια η έκπληξη στη θέα τους και δε χόρταινα να τα φωτογραφίζω...

Πέρα στις λιμνοθάλασσες... Δρέπανος. Ηγουμενίτσα...

Μόλις 5 χλμ από την πόλη. Και άλλα τόσα λεπτάκια από το σπίτι...

Παραδίπλα και το κεντράκι με τα θαλασσινά και θέα στα βαπόρια που πάνε κι έρχονται στην Κέρκυρα, στους Παξούς, στην Ιταλία...

Κι ο πίνακας... ο ζωγραφισμένος με το χέρι της φύσης.

Να μου θυμίζει εκείνον τον άλλο. Τον ανθρώπινο. Με το Φούτζι Γιάμα.


Τώρα ειδικά. Που η λατρεμένη Ιαπωνία δοκιμάζεται. Και ανακάλυψαν όλοι τι λαός είναι αυτοί οι Γιαπωνέζοι...

Το Φούτζι Γιάμα δεν είναι βέβαια εδώ. Είναι η Σκουπίτσα (παραφθορά από τη λέξη Επισκοπή) ή και Μαυρονόρος ή και Μαυρομαντήλα...

Και τα ανθισμένα δέντρα μας δεν είναι κερασιές.

Μα ίδιο το νόημα. Ειδικά όταν πίσω σου βρίσκεται το Πρασούδι. Το μικρό νησάκι στην είσοδο του όρμου της Ηγουμενίτσας. Και ο βράχος που πέταξε ο κύκλωπας Πολύφημος στον ... Κανένα, σύμφωνα με τις ντόπιες παραδόσεις.