ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ ΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΑΣ

Ο πατέρας βρίσκεται κιόλας στο γιοφύρι. Πίσω του ο οχυρωματικός πύργος που χτίστηκε αρκετά χρόνια αργότερα από την κατασκευή της γέφυρας...

Με το γεφύρι της Κόνιτσας οφείλω να πω ότι έχω μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση. Κι ας μην κατάγομαι από την Κόνιτσα. Κι ας έχει η Ήπειρος πολλά ακόμη πετρόκτιστα γεφύρια, το ένα πιο όμορφο από τ' άλλα.

Εμείς όμως το γεφύρι της Κόνιτσας είχαμε σε πίνακα στο σπίτι μας. Κρεμασμένο στο σαλόνι. Έργο του Μηνά Στράτη. Και καθώς για αρκετά χρόνια το κρεβάτι μου βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού, ο πίνακας αυτός ήταν η συντροφιά μου. Πρώτη ματιά κάθε πρωί και τελευταία πριν κλείσω το φως το βράδυ.

Έτσι δε βιάζομαι καθόλου να ανέβω στο ίδιο το γεφύρι. Προτιμώ πρώτα να το δω ολόκληρο, να το φωτογραφίσω. Να το "φυλακίσω" στη μηχανή μου να έχω και πάλι να το βλέπω τώρα που δεν κοιμάμαι πια στο σπίτι των γονιών μου και βρίσκομαι και πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά...

Δεξιά η νέα γέφυρα της Κόνιτσας και του Αώου. Αυτή όμως είναι μόνο για να την περνάμε... Εντάξει, δε λέω, μεγάλο έργο αλλά άλλη η χάρη του παλιού γεφυριού.

Ώρα όμως να πατήσω κι εγώ στο γιοφύρι της Κόνιτσας. Πρώτη φορά. Τις άλλες που έφτασα ως εδώ κάτι άλλο ήταν πάντα το σημαντικότερο και έμενε το γιοφύρι απάτητο...

Ο πατέρας με προειδοποιεί να προσέχω. Εγώ πάλι με όλες τις γέφυρες τα πάω καλά. Και χαμπάρι δεν παίρνω από φόβους ή και φοβίες...

Η αλήθεια είναι πως και ψηλό και στενό πολύ είναι. Και έχουν ψιλογκρεμιστεί και τα προστατευτικά τοιχία σε κάποια σημεία. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω τι πρέπει να φοβηθώ.

Αναγκάζεται να μου πει για το καμπανάκι. Που όταν φυσούσε πολύ στη χαράδρα, χτύπαγε με τον αέρα. Και ήταν λέει αυτό σήμα απαγορευτικό για τη διέλευση της γέφυρας. Αφού τέτοια ήταν η δύναμη του αέρα που μπορούσε να ξεκολλήσει και πέτρες!!!

Καταπίνω λοιπόν τη σκέψη μου πως από δω θα ήταν το κάτι άλλο να κάνεις μπάντζι τζάμπινγκ... και τον βεβαιώνω πως θα προσέχω πολύ.

Εκεί κάτω πάντως από τη γέφυρα υπάρχει μια παρέα που κάνει μπάνιο! Μπράβο τους λεβέντες!!! Και να σκεφτείς ότι και κατακαλόκαιρο τα νερά των ποταμών είναι παγωμένα. Φαντάσου τώρα... Μάλλον δεν είναι καλή ιδέα εκείνο το μπάντζι που λέγαμε...

Η θέα από το γεφύρι της Κόνιτσας και τη χαράδρα του Αώου. Πόσους αιώνες ρέει ορμητικός; Α - ώ - ος... το άλφα και το ωμέγα... Γιατί άραγε τον είπαν έτσι;

Στη δεξιά όχθη, πάνω στο βότσαλα, διακρίνονται τα μέλη της παρέας που λίγο πριν κολυμπούσε. Η παρουσία τους επιτρέπει να αποκτήσετε μια καλύτερη ιδέα του ύψους του γεφυριού...

Εδώ, κάτω από το γιοφύρι, στη μέση ακριβώς, διακρίνεται και το περίφημο καμπανάκι. Όταν ο άνεμος αγριεύει, και μπορεί να αγριέψει πολύ στο σημείο αυτό, το καμπανάκι χτυπάει... και τότε απαγορεύεται να περάσεις το γεφύρι. Εκτός και θέλεις να γίνεις "φτερό στον άνεμο"...

Γι' αυτά φτιάχτηκε κάποτε το γιοφύρι. Για τα υποζύγια που αιώνες εξυπηρετούσαν τον άνθρωπο. Έπειτα ήρθε το αυτοκίνητο και έφερε τα πάνω κάτω. Βγήκαν και τα παλιά γεφύρια άχρηστα. Τα χιλιοτραγουδισμένα. Και με τόσους κόπους χτισμένα.

Τώρα, σε ένα παρκάκι δίπλα στο γιοφύρι της Κόνιτσας, το ζωντανό βόσκει αμέριμνο. Δεν έχει τίποτε να το βασανίζει γιατί αυτό ποτέ δεν εγκατέλειψε το νόμο της φύσης. Το πρόβλημα είναι όλο δικό μας. Που στηρίξαμε τον πολιτισμό μας στο πετρέλαιο και τώρα γίνεται της μουρλής. Λίγο που το πετρέλαιο ακρίβυνε, λίγο που σε λίγα χρόνια τελειώνει και πολύ που γεμίσαμε τον ουρανό με την καπνιά του...

Και μπορεί εμείς να ήρθαμε εκδρομούλα πασχαλινή στην Κόνιτσα αλλά η μεγάλη βδομάδα συνεχίζεται. Και στην Ελλάδα. Και εκτός. Και σκοτώνονται άνθρωποι εκεί κάτω, στην απέναντι ακτή της Μεσογείου. Με κύρια αιτία το ενεργειακό και άσε να λένε πως τους φταίει ο Καντάφι τη μια και ο Σαντάμ την άλλη και δεν ξέρω πόσες άλλες δικαιολογίες θα μας πουν.

Και πώς να τη χορτάσεις την ομορφιά του; Που αντέχει 140 χρόνια τώρα νικώντας και την ορμή του ποταμού και την αδηφάγα ροή του χρόνου...