Δεν είναι θέμα στιγμής αλλά αναισθησίας

Διάβασα ΕΔΩ την ακόλουθη είδηση:

Παράθεση :

Συρόμενη πόρτα σε παιδική χαρά στην Παραμυθιά πλάκωσε 5χρονο παιδί!!!

Καμιά φορά οι παιδικές χαρές γίνονται επικίνδυνες.

Είτε γιατί οι γονείς δεν προσέχουν τα παιδιά είτε γιατί τα ίδια τα παιδιά δεν προσέχουν είτε γιατί οι παιδικές χαρές δεν είναι καλά συντηρημένες.

Παραλίγο στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας να συμβεί τραγωδία σε παιδική χαρά, αλλά τέλος καλό, όλα καλά.

Πέντε παιδιά, προφανώς για να παίξουν, ανέβηκαν πάνω στη συρόμενη πόρτα.

Αυτή μετακινήθηκε με αποτέλεσμα να πλακώσει στο κεφάλι ένα 5χρονο αγοράκι το οποίο διακομίστηκε με κάταγμα κρανίου στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Εκεί υποβλήθηκε σε επέμβαση και σύμφωνα με τις πρώτες εξετάσεις δεν διατρέχει κίνδυνο. Τελικά είναι θέμα στιγμής η χαρά να μετατραπεί σε λύπη...

Εμ, δεν είναι θέμα στιγμής. Θέμα αναισθησίας είναι.

Ημών, των ενηλίκων...

Που η αδιαφορία μας ευθύνεται τις περισσότερες φορές για όσα παθαίνουν τα φουκαριάρικα τα παιδάκια.

Και τι να σου κάνω που δεσμεύομαι από το εχέμυθον της υπηρεσίας αλλιώς αν άνοιγα το στόμα μου θα ακούγατε πράγματα και θαύματα.

Εδώ βρε υπάρχουν αδίστακτοι οδηγοί που πάνε μεθυσμένοι να παραλάβουν παιδάκια να τα πάνε εκδρομή χιλιομέτρων... Και είναι λέει και πατεράδες. Τρομάρα τους...

Κι εσύ μετά μου λες μην είσαι τυπική! Εδώ είναι σχολείο, δεν είναι αστυνομία!

Και μόνο όταν συμβαίνουν τραγωδίες ξυπνάει για λίγο η κοινωνία των ενηλίκων. Που όλο το υπόλοιπο διάστημα βρίσκεται σε νάρκη χειρότερη κι απ' αυτή που δημιουργούν οι αναισθησιολόγοι. Μια αναισθησία βαθιά και διαρκείας...