ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ...

Τον τελευταίο καιρό έχει πλημμυρίσει η ελληνική τηλεόραση από τούρκικα σίριαλς. Δεν ξέρω τους λόγους. Μπορεί να είναι απλά οικονομικοί. Αφού τα κανάλια δε θέλουν να σπάσουν δεκάρα για νέες παραγωγές και τους έρχεται πολύ πιο φτηνά να αγοράζουν έτοιμες σειρές από άλλες χώρες.

Εμένα πάντως με ενοχλεί και δεν το κρύβω. Αυτή η τουρκίλα που πλάκωσε στις οθόνες μας. Στο κάτω κάτω ας αγοράσουν και από καμιά άλλη χώρα. Τι εμμονή είναι αυτή με τα τούρκικα;

Υπάρχει όμως και ένα τούρκικο σίριαλ που όταν το πετυχαίνω δεν αλλάζω κανάλι. Ούτε βρίζω.

Μη με ρωτήσετε πότε παίζεται και πώς λέγεται. Πετύχατε άνθρωπο τώρα... Για μένα η τηλεόραση είναι το ... υπνωτικό μου. Βλέπω λίγη μόνο πριν κοιμηθώ. Βάζω το χρονοδιακόπτη στα 60 λεπτά και συνήθως δε χρειάζεται να κάνω ανανέωση. Πολύ πριν περάσουν, ροχαλίζω μακαρίως.

Έτσι λοιπόν και με αυτό το τούρκικο σίριαλ που παρά την αντιπάθειά μου για καθετί τούρκικο αυτό ειδικά μπορώ και το παρακολουθώ. Και κυρίως εξαιτίας των δύο πρωταγωνιστών. Της Λάμιας και του Κενάν. Και της χημείας αυτών των δύο ανθρώπων. Που υποτίθεται κατά το στόρι ότι τους ενώνει ένας μεγάλος έρωτας αλλά η ζωή δεν τους επιτρέπει να είναι μαζί. Ένας έρωτας σαν αυτόν που υμνεί το τραγούδι: Οι μεγάλες οι αγάπες είναι αμίλητες...

Χτες βράδυ, περασμένη και πάλι η ώρα που ξάπλωσα, έπεσα πάνω στο τούρκικο. Και στον Κενάν που το είχε ρίξει στο ποτό για να ξεπεράσει το ερωτικό του δράμα. Άλλη γυναίκα να αγαπά και με άλλη να είναι μαζί. Βγαίνει λοιπόν ο καημενούλης από το σπίτι και τραβά στο κρασοπουλειό. Να αγοράσει το απαραίτητο αλκοόλ. Εκεί όμως του την είχαν στημένη δυο δημοσιογράφοι. Που προσπαθούν να καταγράψουν τη σκηνή για να τον κάνουν ρεντίκολο στα κανάλια.

Ο Κενάν, δεν του φτάνει το προσωπικό του δράμα, βρίσκεται εγκλωβισμένος από τους δυο τύπους που δε χαμπαριάζουν τίποτε και επιμένουν να του πάρουν συνέντευξη. Προσπαθεί να τους αποφύγει αλλά δεν τα καταφέρνει. Ώσπου αναγκάζεται να τους απωθήσει με τα χέρια. Και τότε ο ένας σωριάζεται κάτω.

Τον αφήνουν και φεύγει. Ο στόχος έχει επιτευχθεί και η κάμερα τα έχει γράψει όλα.

Λίγο αργότερα οι δημοσιογράφοι καταφεύγουν στην αστυνομία. Και κάνουν καταγγελία στον Κενάν. Για επίθεση!

Είναι άλλο όμως να το βλέπεις στη μικρή οθόνη και άλλο να το έχεις ζήσει το σκηνικό.

Αυτό το ανελέητο κυνήγι των δημοσιογράφων. Που δεν έχουν ιερό και όσιο. Κι αφού φέρουν το θύμα τους σε κατάσταση άμυνας το εξαναγκάζουν να βγάλει νύχια. Και τότε χαλάνε τον κόσμο από τις διαμαρτυρίες. Που τους γρατζούνισε!!!

Θα μου πεις: Ας πρόσεχες! Ας κράταγες την ψυχραιμία σου.

Και θα σου απαντήσω: Δεν ξέρει τι εστί δημοσιογραφικό κυνήγι. Και να μη σου τύχει να το μάθεις.

Θα σου πω όμως, θα σου αποκαλύψω, και το άλλο. Γιατί αντιπαθώ τόσο πολύ τα τούρκικα σίριαλς και καθετί το τούρκικο. Γιατί πολύ απλά έτσι με μεγάλωσαν. Και μου έγινε δεύτερο δέρμα το μίσος για τους τούρκους. Αφού παιδάκι ακόμη με έβαζαν να παίζω σε σκετσάκια του σχολειού και να λέω φράσεις σαν αυτή:

- Και θα σκοτώσω Τούρκους!!!

Κι άλλοτε πάλι με έβαζαν να παίζω τη Μόσχω του Τζαβέλα. Να κλαίω και να προσεύχομαι για το λαβωμένο από τους στρατιώτες του Αλή Λάμπρο και για το γιο που φυλάκισαν οι Τούρκοι στα Γιάννενα.

Αργότερα, σε τρυφερή ακόμη ηλικία, ήρθε η εισβολή στην Κύπρο. Και το φιλαράκι μου, ο Χρηστάκης. Που εκδιώχτηκε από το Γερόλακκο. Και πλέον εδώ και 37 χρόνους είναι πρόσφυγας στην ελεύθερη Κύπρο.

Και ήρθε κάποτε και η στιγμή που όντας στην Κύπρο για σπουδές, με πήγε ο Χρηστάκης στη νεκρή ζώνη. Να δω το χωρκό του έστω κι από μακριά.

Ξεχνιούνται τέτοιες εμπειρίες και τραύματα ψυχής;

Ξεχνιέται κι ο Πενταδάκτυλος που έβλεπα καθημερνά τους μήνες που έζησα στην Κύπρο; Με τη μεγάλη τούρκικη σημαία πάνω στις πλευρές του; Και την επιγραφή "ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΤΟΥΡΚΟΣ";

Δεν ξεχνιούνται.

Κι ας λέει η λογική τα δικά της. Περί φιλίας των λαών και άλλα πολλά.

Κι ας έχω και κάποιους τούρκους που ξεχωρίζω. Το Ναζίμ Χικμέτ, τον αρκαντάς, και τη Ντουϊγκού Ασένα, τη γυναίκα χωρίς όνομα. Και αυτό το τούρκικο σίριαλ. Με τον Κενάν και τη Λάμια. Που άσχετα από την εθνικότητα των πρωταγωνιστών εστιάζει στον άνθρωπο και μόνο. Και στα κοινά ανθρώπινα προβλήματα. Όπως και ο Χικμέτ. Όπως και η Ντουϊγκού Ασένα.

Δεν ξεχνιέται και η απέχθεια προς τους δημοσιογράφους. Και την ανθρωποβόρα τους διάθεση. Να κατασπαράξουν το θύμα τους για να βγάλουν είδηση. Όταν έχεις στο πετσί σου δοκιμάσει τα δόντια τους, δεν ξεχνιέται η αίσθηση. Πως για τους δημοσιογράφους ο άνθρωπος είναι θήραμα. Και πως είναι πάγια τακτική τους να παρουσιάζουν τα θύματά τους για θύτες.

Κάθαρση. Έτσι το έλεγαν στην αρχαία τραγωδία αυτό που βίωσα χτες βράδυ. Βλέποντας τη σκηνή με τους δημοσιογράφους και τον Κενάν. Εκείνον με την κάμερα και τον άλλο με το ... ματσούκι. Που προσπαθούσε να το χώσει σχεδόν στο στόμα του φουκαρά. Να πάρει τη δήλωση!

Τι σχέση τώρα έχουν όλα αυτά με το Λιαντίνη; Μα αν δεν είχαν, δε θα τα έγραφα στην ενότητα για το Λιαντίνη. Έχει τόσες άλλες ενότητες το φόρουμ...

Στην υπόθεση Λιαντίνη "μεγαλειώδης" υπήρξε ο ρόλος των δημοσιογράφων. Άλλο που δε γυρίστηκαν σε σίριαλ. Έχουν όμως καταγραφεί στο μεγάλο βιβλίο της Ιστορίας. Και κάποιες σκηνές πρόλαβαν να μπουν και σε βιβλία ή και σε σελίδες του διαδικτύου.

Πίσω όμως από όλα αυτά υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά. Η αθέατη. Όπως και η δική μου που διαμορφώνει την απέχθεια για τους τούρκους. Κι όχι μόνο οι δημοσιογραφίστικες τακτικές. Γιατί και ο δημοσιογράφος άνθρωπος είναι. Όπως και ο κάθε επαγγελματίας. Δε φταίει μόνο το επάγγελμα. Φταίει και παίζει ρόλο και η ψυχοσύνθεση του καθενός μας.

Κι εγώ, από επαγγελματική διαστροφή, πάντα αναζητώ τις αιτίες στην παιδική ηλικία. Και στα όποια τραύματα.

Αλλά και στις σελίδες του Λιαντίνη. Και στη Χριστιανική αγάπη που περιγράφει στα Ελληνικά. Και το βαθύ θεολογικό μίσος που μπολιάζει άγουρες ψυχούλες.

Κι έπειτα σκέφτομαι το Πολυχρόνιο. Και την επίδραση της Στοάς. Που ξεχέρσωσε λέει το χωράφι για να το βρει έτοιμο ο Χριστιανισμός.

Τα ίδια και με τους Τούρκους. Που το έχω ψάξει πολύ το ζήτημα και πλέον έχω καθαρή άποψη. Γιατί δεν τους εμπιστεύομαι. Μα γιατί κι εκείνους τους αφιονίζουν εξ απαλών ονύχων εναντίον μας. Δεν αφιονίζουν μόνο εμάς τα σχολειά και τα βιβλία της ιστορίας μας. Στην Τουρκία να δεις τι γίνεται. Και τι μαθαίνουν τα παιδάκια στο σχολείο για τους ... Γκιαούρηδες.

Αργότερα το ρόλο τον αναλαμβάνουν οι δημοσιογράφοι. Του επηρεασμού της κοινής γνώμης. Όπως στο παρελθόν τον αναλαμβάνανε οι παπάδες. Τώρα που η δική τους ισχύς περιορίστηκε, η νέα θρησκεία λέγεται δημοσιογραφία. Η τέταρτη εξουσία, όπως τη λένε.

Ο Λιαντίνης το είχε εντοπίσει. Το πρόβλημα με τη δημοσιογραφία. Και αποκάλυψε στα βιβλία του το ρόλο των δημοσιογράφων. Είτε στα τελεβίζια είτε και στις φυλλάδες. Κίτρινες και ροζ. Δε μίλησε μόνο για τους παπάδες και τους θεολόγους. Μίλησε ο Λιαντίνης και για τους δημοσιογράφους. Λες και ήξερε τι θα επακολουθήσει.

Παράθεση :

Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260

Παράθεση :

Τώρα εσύ φέρε τις αποστομωτικές αντιρρήσεις σου. […] Εντάξει. Δε διαφωνώ μαζί σου. Αλλά στο δικό μου ζητούμενο όλα ετούτα που λες είναι σκύβαλα, και τσάνταλα, και αφουσιά. Ανάθεσε στους δημοσιογράφους να σου τα εξηγήσουν. Και στους ιεροκήρυκες.

Εγώ το πρόβλημα το βλέπω από τη σκοπιά του στοχαζόμενου και του πάσχοντα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, σελίδα 57 και 58

Και σε ρωτώ εγώ τώρα. Πέρα από τις ψυχολογικές αναλύσεις που ερμηνεύουν τη συναισθηματική μας αποστροφή. Με τη λογική και μόνο. Και το alto ingegno του Δάντη:

Παράθεση :

«… τα παιδιά μας γεννιούνται λευκά σαν το νωπό χιόνι, και οι ενήλικοι εμείς τα βουτάμε στην κολυμπήθρα της παιδείας γιομάτη κατράμι και πίσσα. …

Η αιτία είναι ότι κατεβάσαμε από το θρόνο του τον ευγενικό νου, το alto ingegno του Δάντη, και στη θέση του στυλώσαμε το παχύ μας άντερο. …

Η αιτία είναι ότι οι μάζες στέκουνται αταλαίπωρες στη ζήτηση της αλήθειας, και ορμούν και λαβαίνουν έτοιμη την κάλπικη γνώση, … Τι homo sapiens πια, τι homo σάπιος. Δεν έχεις να διαλέξεις.

Η αιτία είναι ότι οι άνθρωποι ζητούν μονόπαντα την αιώνια άνοιξη και την αιώνια γιορτή. Και ολοχρονικίς λησμονούν, που στο σχέδιο είναι τυπωμένο να θητεύει κανείς και στο χειμώνα, και να ζεύεται το ζυγό τις εργάσιμες μέρες. Τα όντα τα γεννάει το άπειρο, και χρεωστούν να ξαναγυρίσουν στη φθορά, σύμφωνα με το νόμο της Ανάγκης, κατά το στοχασμό του Αναξίμανδρου. Πίσω από κάθε χαρά μας περιμένει ανεξιλέωτη μια ισόποση λύπη. Αλλιώτικα είναι θρασίμι το βίωμα. Και κλούβιο το πράμα.»

ΓΚΕΜΜΑ σελ. 221 – 222

Θα ρωτούσες ποτέ Τούρκους για να μάθεις την Ιστορία σου; Κι αν τους ρωτούσες ακόμη, θα κατάπινες αμάσητα όσα θα σου έλεγαν; Ή θα τα ξετίναζες δέκα φορές και εκατό πριν δεχτείς έστω και μία λέξη τους για αληθινή;

Για το Λιαντίνη λοιπόν το ίδιο ισχύει με τους δημοσιογράφους. Δε λέει de facto ψέματα για το Λιαντίνη όποιος συμβαίνει να είναι δημοσιογράφος. Μα αρκεί να είναι δημοσιογράφος για να σε κάνει δύσπιστο και προσεκτικό.

Και ιδίως όταν με μισοκακόμοιρο ύφος κλαψουρίζουν και καταγγέλλουν επιθέσεις εναντίον τους. Ιδίως τότε. Να ψάχνεις τι έχει προηγηθεί. Και την κομμένη σκηνή με το ματσούκι. Που προσπαθούσανε να χώσουμε στο στόμα του αληθινού θύματος. Μη μένεις μόνο στις μονταρισμένες εικόνες. Και στην πλαστή εικονική πραγματικότητα.

Η φύση σου έδωσε εκτός από ματάκια και μυαλό. Νους ορά. Μην το ξεχνάς. Και η διαφορά του ανθρώπου από τα ζώα είναι ακριβώς ο νους του.

Έστω και αν στην εποχή μας ζούμε στην παμβασιλεία της εικόνας. Της μικρής και της μεγάλης οθόνης. Των φωτορεπόρτερς. Ακόμη και των κινέζων που πλασάρουν την παροιμία: Μια εικόνα χίλιες λέξεις.

Το ίδιο και στο ίντερνετ. Κι εδώ ζούμε τη δικτατορία των εικόνων. Ενίοτε και σε μορφή βίντεο. Όπως και τα δεκάδες βίντεο με το Λιαντίνη. Που πολεμούν να κρατήσουν μακριά τους ανθρώπους από το σκύβω και διαβάζω τα βιβλία του. Αφού είναι απείρως πιο άνετο να τρώνε το απογευματινό τους καρπουζάκι και να απολαμβάνουν Λιαντίνη στην οθόνη του υπολογιστή!

Οι εικόνες, τα βίντεο, η τηλεόραση, μην το ξεχνάς. Θέτουν το μυαλό σου σε νάρκωση. Όταν υποφέρεις από αϋπνία, όπως κι εγώ, να τα προτιμάς.

Στο ξύπνιο σου όμως βάλε μπροστά τη μανιβέλα του νου σου.

Και δες πίσω από την εξωτερική εικόνα.

Ποιος και γιατί και κυρίως πώς τράβηξε την εικόνα;

Εγώ είπα και ελάλησα. Κι εσύ τώρα τρέχα να ρωτήσεις - αν θες - τους δημοσιογράφους να σου τα εξηγήσουν! Στους ιεροκήρυκες της εποχής μας. Και τους εκπροσώπους του σημερινού ιερατείου. Από τον άμβωνα οι λόγοι των παπάδων. Από τα τηλεπαράθυρα των δημοσιογράφων. Άμβωνες κι αυτοί του σύγχρονου πολιτισμού.

Ιεροεξεταστές κάποτε οι παπάδες. Στον ίδιο και πλέον μακάβριο ρόλο σήμερα οι δημοσιογράφοι. Να ανεβάζουν στην πυρά Γαλιλαίους. Μέχρι να εξαναγκάσουν σε ομολογία.

Και λέω πλέον μακάβριο ρόλο γιατί οι παπάδες τουλάχιστον δεσμεύονταν να μην αποκαλύψουν όσα οι άνθρωποι τους εξομολογούνταν. Οι δημοσιογράφοι; Ακόμη κι αν δεν κρατούν φανερά το ματσούκι; Τόλμα να τους πεις μια λέξη. Και θα τρέξουν να πάρουν χαρτί και καλαμάρι να σε τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί.

Υποτίθεται, από τους κανόνες της δημοσιογραφίας, πως ο ρόλος τους είναι να αποκαλύψουν την αλήθεια.

Μα και των παπάδων αυτός δεν είναι; Αυτός δε λένε οι ίδιοι ότι είναι;

Εσύ όμως, που υποτίθεται μελετάς Λιαντίνη, πώς τα κατάφερες να μπλέξεις με τους δημοσιογράφους;

Τουλάχιστον εγώ ξέρω γιατί απεχθάνομαι τους τούρκους και καθετί τουρκικό.

Εσύ ξέρεις γιατί οι άνθρωποι σήμερα χάσκουν σαν χάνοι μπρος στα τελεβίζια και στους δημοσιογράφους;

Και δεν έχει σημασία αν ζεις στην Ελλάδα ή στην Τουρκία. Γιατί και στην Ελλάδα και στην Τουρκία ας είναι καλά οι θρησκείες, κι ας είναι υποτίθεται διαφορετικές, έχουν ξεχερσώσει το χωράφι της ψυχής σου. Κι αρκεί να δεις τον άλλο στον άμβωνα ή στο μιναρέ για μείνεις χάχας και να καρτερείς την εξ ύψους αποκάλυψη της αληθείας!