Αντί ευχών ένα αφιέρωμα σκέφτηκα να ανοίξω, χρειαζούμενο και ελπίζω και γοητευτικό. Στον άγιο των ελληνικών γραμμάτων, τον αγαπημένο μας κυρ Αλέξανδρο.
Αρχή με τα Φορτωμένα Κόκαλα. Άλλο πιο ταιριαστό δε γνωρίζω για τις μέρες αυτές. Και εξηγώ το γιατί με το απόσπασμα από τη Γκέμμα που μου έδωσε την αφορμή να το αναζητήσω:
ΦΟΡΤΩΜΕΝΑ ΚΟΚΑΛΑ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΚΕΜΜΑ
- Μα πριν ξεψυχήσει ματάλαβε. (σ.α. εννοεί τον Καβάφη) Λένε οι επίμονοι. Και μάλιστα από τα χέρια του πατριάρχη πάσης Αφρικής.
Μη δίνεις βάση. Σε κείνη την ώρα ο άνθρωπος δεν είναι ο εαυτός του. Ο Ρίλκε το 'ξερε αυτό. Γι' αυτό το 'γραψε στη διαθήκη του:
Τώρα που είμαι νηφάλιος, το ορίζω ρητά. Τις τελευταίες μου ώρες μη δείξετε την αφροσύνη να μου κουβαλήσετε δισκοπότηρα και ξεβασκαντές. Ακόμη, κι αν το ζητήσω. Σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι των Σειρήνων.
Γιατί δεν ξέρω, αν είναι ο εαυτός του ο άνθρωπος, την ώρα που ψυχομαχά. Ο φόβος, μπροστά στο θάνατο που τον βλέπει, μπορεί να τον έχει κάμει ποντίκι. Γράφει και εννοεί.
Και ο Καβάφης γνωρίζουμε από μαρτυρίες έγκυρες ότι εδείλιασε τις τελευταίες ώρες.
Το πρόβλημα της σχέσης του Καβάφη με το χριστιανισμό θα κατανοηθεί, μόνο όταν το ξεκινήσει κανείς από τις αρχές. Ο Καβάφης διακρίνεται στη ρίζα από όλους τους έλληνες ποιητές που ασπάζουνται το ελληνόρθοδοξο πνεύμα. Σολωμός λ.χ. Κάλβος, Μυριβήλης, Παλαμάς, Σεφέρης, Ελύτης, και άλλοι σημαντικοί.
Αν θέλεις ακόμη, και την ασύμμετρα ανισόρροπη περίπτωση του Καζαντζάκη, με σημείο αναφοράς το Χριστό και το χριστιανισμό σε σύγκριση με τον Καβάφη, όλα όσα γράφει μοιάζουνε τις χειρονομίες ενός νήπιου στην κούνια. Κυριολεκτώ.
Μόνο ο Παπαδιαμάντης ξεχωρίζει. Γιατί τούτον τον αγνό έλληνα πολίτη το πρόβλημα τον απασχόλησε κριτικά. Και ας μη φαίνεται. Καθώς διαβάζεις το διήγημά του
Φορτωμένα κόκαλα , βλέπεις και ακούς τον καγχασμό του για ολόκληρο το παπαδαριό και την ουρανομήκη ψευτιά του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ
ΓΚΕΜΜΑ "Οι Είρωνες", σελ. 245 - 246
ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΕΔΩ:
https://educandus.forumgreek.com/t1043-topic