Καλά ταξίδια, Καπετάνισσα...

Ήρθες... Κι έφυγες πάλι. Σαν την πνοή του ανέμου. Ανέμου πελαγίσιου, με αρμύρα και νεράιδες, Ποσειδώνες και βάρδιες νυχτερινές...

- Δεν έχω φωτογένεια, μου είπες. Δε θέλω να βγάζω φωτογραφίες.

Και ζήτησα να με αφήσεις να κρατήσω εκείνο που κουβαλάς στην καρδούλα σου. Ένα καράβι, σου είπα, ένα καράβι είμαστε κι εμείς. Και φορτώνει στ' αμπάρια του ό,τι ο καθένας μας αγοράσει στα λιμάνια της ζωής. Και ό,τι θησαυρίσει στα πέλαγα. Άσε με, σου είπα, να βγάλω φωτογραφία αυτά που κουβαλάς. Τα καινούρια που αγόρασες στον πρώτο σου μήνα στο καράβι...

Την άλλη φορά ακόμη έψαχνες. Οι σόλες σου λιωμένες στην Ακτή Μιαούλη. Να παρακαλάς. Μια θέση, μια θέση για έξι μήνες. Ίσα να πάρεις το πράσινο φως για το δεύτερο εξάμηνο στη σχολή. Και το ΚΕΠ... Δεν το ξέρω αυτό το ΚΕΠ σας. Δεν είχαμε τέτοια εμείς τότε. Ούτε εξάμηνα... Μόνο δυο μήνες και χωρίς ΚΕΠ. Μόνο ένα γράμμα από τον καπετάνιο. Πως τα καταφέραμε. Πως αντέξαμε στις υποχρεώσεις του δοκίμου.

Τις υποχρεώσεις... Ποιες είναι αυτές οι υποχρεώσεις;

Χτες, σε ένα σερφάρισμα στο ίντερνετ, βρέθηκα στο εξαιρετικό blog μιας άλλης ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑΣ, της φίλης μας της Μαρίας Παναγιωτάκη από την Κρήτη. Οι Λέξεις... Έτσι το έχει βαφτίσει.

Έχει μεγάλο χάρισμα στο γράψιμο η Μαρία. Και μεγάλο καημό που δεν έγινε Καπετάνισσα. Γι' αυτό κι εμείς της προσφέραμε θέση στο δικό μας blog, στις ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ. Με όλη μας την καρδιά... Το αξίζει και το δικαιούται η Μαρία με τόση αγάπη που έχει στις θάλασσες και στα ταξίδια. Σχετικό και το τελευταίο της άρθρο:

Και παραθέτω από κει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Παράθεση :

Περιπλανιέμαι σ’ αυτόν τον τόπο μέρες τώρα. Μήνες, ίσως και χρόνια… Από γεννησιμιού μου μάλλον. Πιάνω χρωστούμενα συρίγματα πάνω στον αγέρα, αφουγκράζομαι τα κύματα σα να ’ναι να τα καταπιώ, γδέρνω το κορμί μου στα κουφάρια των βράχων. Σέρνω τη λιγοστή μου μπόρεση στα χώματα της ενδοχώρας που τόσο αγαπώ και λέω πως στην εκπνοή των λέξεων και στη γεωμετρία των πραγμάτων, θα βρω την απαρχή μιας άλλης ζωής.

«Μακριά απ’ τους ανθρώπους πας» μου φωνάζει η Αργυρώ κι εγώ, σφαλίζω τα μάτια• καλύτερα απ’ τα χείλη.
Ασκήτεψα. Σα να ’τανε να ’χω δεμάτια στους ώμους τα κρίματα κι άλλων, πολλών. Έτσι ο τόπος κι ο τρόπος εντός μου. Αυθάδης. Αυθαίρετος. Και βαρύς.

.....

Την παίρνω πίσω τη σιωπή. Θέλανε χώρο οι λέξεις να πέσουνε, να βγάλουν ήχο και χυμό. Κι οι εικόνες και τα βιώματα. Κι οι στιγμές. Χώρο ζητήσανε.

Δύσκολα, δε λέω. Βγαίνω έξω ξανά στους καιρούς να συλλαβίσω πάλι τη ζωή. Και κάθομαι βραδιά Μεγάλης Παρασκευής σε παλιό καφενέ, χωμένο στα στενοσόκακα της πόλης.

Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι.

Αρμύρα στις νότες και να σου να τραγουδούν Καββαδία ο Θηβαίος με τον Κούτρα. Άνθρωπος των καραβιών ο καφετζής, χρόνια στη λαμαρίνα.

«Έλα μωρέ κυρ-Βάγγο να μου πεις για το πιο δύσκολο ταξίδι σου», προκαλώ.

Σταμάτημα της στιγμής. Ούτε χαμόγελο, ούτε κόμπιασμα, ούτε κομπορρημοσύνη.

«Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι, είναι το βύθισμα σε κορμί γυναίκας».

Παύση.

«Βγάλε "του ναυτικού". Του κάθε άντρα».

Εβίβα κυρ-Βάγγο. Πέντε, δέκα, δύο, ε, όσες και να’ναι, υπάρχουν ακόμα αγαπησιάρικες ψυχές. Πάμε για την Ανάσταση. Μαζί με τη ψαλμωδία και τη γλυκάδα του φωτός κρατώ και ύμνους για κείνο το μενεξεδάκι το σκούρο, του Απρίλη. Και τον ωραίο υάκινθο των μύθων. Ευχές και μοσχομυρωδιές εαρινές, ν’ αστοχήσουνε οι ψύχρες.

Χρόνια να ’χουμε, ν’ ανθίζουν.

Να διαβάσετε όλο το άρθρο της. Αξίζει. Εγώ κράτησα μόνο εκείνο που με άγγιξε ιδιαίτερα. Τον επίλογο. Που απαντά και στον τίτλο... Το δυσκολότερο ταξίδι του ναυτικού.

Και στον επίλογο αυτό της άφησα το παρακάτω σχόλιο:

Παράθεση :

Κι αν αυτό είναι του ναυτικού το πιο δύσκολο ταξίδι, αυτό που λέγει ο κυρ Βάγγος, πες μου Μαράκι μου, εκείνης της γυναίκας που της έλαχε τους δρόμους της θάλασσας να ακλουθά, ποιο είναι, ποιο; Το δυσκολότερο ταξίδι;

Την είδα σήμερα. Την είχα χαιρετίσει παιδί πριν ενάμιση μήνα. Και τη βρήκα καπετάνισσα... Μόλις με ένα μήνα στο βαπόρι. Όχι γυναίκα, καπετάνισσα. Γιατί καπετάνισσα σημαίνει να μην είσαι γυναίκα. Κι αυτό είναι το πιο άδικο απ' όλα τα άλλα τα πικρά που θα βρει στο δρόμο της. Να αποδείξει πως είναι αντρο - γυναίκα. Το μόνο θηλυκό ανάμεσα σε τόσους άντρες μοναχούς... Και θηλυκό να μην έχει δικαίωμα να νιώσει. Αυτό κι αν είναι ταξίδι δύσκολο. Να αποχωρίζεσαι εσένα. Για να μην πουν πως στα καράβια πήγες μόνο για...

Γι' αυτό, πες σε παρακαλώ στον κυρ Βάγγο πως δεν είπε την αλήθεια. Το λέω εγώ που τους ταξίδεψα τους ναυτικούς και τους γνώρισα από κοντά. Το πιο δύσκολο στο ταξίδι είναι να κρατηθούν για εκείνη που αγαπούνε στη στεριά δίχως να ρίξουν άγκυρα σε άλλο κορμί, δίχως να υποκύψουν στου κορμιού τους τους νόμους.

Ναι, είναι ιερό και ναός και σύμβολο για το ναυτικό της γυναίκας το κορμί. Μα να το ταξιδέψουν όχι... Το δύσκολο είναι να καταφέρουν να το αξιωθούν σαν ιερό. Και όπως σε ιερό να διαβούνε, μέσα από σαράντα κύματα άβρεχοι. Μόνο έτσι.

Πόσοι το κάνουν; Ίσως και κανείς... Ο καθένας ξέρει μονάχα τις δικές του πορείες. Και τα δικά του ναυάγια, αν θες. Γιατί όντως τέτοια ταξίδια δεν είναι για τους πολλούς.

Κι επειδή εδώ, στο HOMA EDUCANDUS, συγκεντρωθήκαμε πολλές θαλασσινές, μετρώ και μας βρίσκω εφτά (κι ελπίζω πως δε λάθεψα στο μέτρημα...) (Λουκία, φυσικά σε βάζω μέσα, ήσουν κι εσύ θαλασσινή για ένα διάστημα...) λέω να συζητήσουμε αυτό το δύσκολο ερώτημα. Ποιο είναι το δικό μας πιο δύσκολο ταξίδι;

Για να μάθουμε τι ακριβώς ευχόμαστε όταν θα λέμε ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ σε Καπετάνισσες...