Για τη
γειτονιά μου σας έχω ξαναμιλήσει. Για τους κήπους της τους ωραίους που το τσιμέντο αδηφάγα εξαφανίζει χρόνο το χρόνο.
Αφού λοιπόν οι άνθρωποι χάνουν τους κήπους, στρέφονται στους ... σκύλους. Είναι κι αυτός δεσμός με τη φύση. Απαραίτητος για την ψυχική μας ισορροπία. Έστω και αν είναι μόνο ψευδαίσθηση.
Τους ίδιους όμως τους σκύλους ποιος τους σκέφτεται;
Ο άνθρωπος σήμερα μόνο τον εαυτούλη του νοιάζεται. Και με τρόπο ανόητο. Γιατί αν νοιαζόταν πραγματικά τον εαυτό του, θα νοιαζόταν και κάθε τι που έχει ζωή. Όμως όχι... Ακόμη και όταν αποφασίζει να αποκτήσει ένα ζώο, κίνητρο είναι η δική του απόλαυση. Το αγοράζει το ζωντανό όπως αγοράζει τηλεόραση ή αυτοκίνητο.
Θα μου πείτε τι με έπιασε πρωινιάτικα Κυριακής... αντί να πιω το φραπεδάκι μου και να διαβάσω τις εφημερίδες, κάθομαι και ασχολούμαι με τους σκύλους! Θα σας πω...
Εμείς σήμερα, το εμείς αναφέρεται στην αγαπημένη μου γειτονιά, είχαμε ένα αλλιώτικο κυριακάτικο ξύπνημα. Καμία σχέση με εκείνο της Λαμπέτη και καμία σχέση με τα αμέτρητα άλλα τα δικά μας σ' αυτή τη γειτονιά. Εμείς λοιπόν κι ενώ ακόμη ήμασταν με την ... τσίμπλα στο μάτι... πεταχτήκαμε όλοι στα μπαλκόνια μας για να ζήσουμε σκηνές απείρου κάλλους: Σκηνές από έναν σκυλοκαυγά!
Ας βάλω όμως τα πράγματα στη σειρά για να παρακολουθήσετε κι εσείς το στόρι. Όπως σας είπα ήδη στη γειτονιά μου πλέον ευδοκιμούν ... οι σκύλοι. Τα σκυλάκια μας είναι λογιών λογιών. Διαμερίσματος, κήπου, ταράτσας, μπαλκονιού. Ναι, αυτές είναι οι ράτσες των σκύλων σήμερα. Τέρμα τα λυκόσκυλα, τα κανίς κτλ. Όπως και οι άνθρωποι χωρίζονται σε ράτσες εκ του τόπου σε έλληνες και τούρκους και βραζιλιάνους, έτσι και οι σκύλοι.
Η αναπτυγμένη όμως εποχή μας δεν έχει ακόμη αντιμετωπίσει επαρκώς τις ανάγκες των σκύλων. Τα διαμερίσματα διαθέτουν τουαλέτα για ανθρώπους όχι όμως για σκύλους. Έτσι ο κάθε ιδιοκτήτης σκύλου τι κάνει κάθε πρωί και βράδυ; Ίσως και πιο συχνά. Δεν έχω σκυλί και δεν ξέρω ακριβώς τις συνήθειες... Τι κάνει; Βγαίνει την καθιερωμένη βόλτα για να κάνει τσισάκια το ζωάκι ή και άλλα χαριτωμένα...
Πού; Μα φυσικά στο δρόμο. Πού αλλού; Υπάρχει τίποτε άλλο;
Κανονικά οι επιστήμονες θα έπρεπε να έχουν ήδη βρει λύση. Να έχουν φτιάξει μοντέρνα σκυλιά που δεν ουρούν και δεν αφοδεύουν. Τι στο καλό εξέλιξη λέμε ότι έχουμε;
Καθώς λοιπόν είμαστε πολύυυυυυυυ πίσω στο θέμα αυτό, σκέτος πρωτογονισμός... η γειτονιά των σκυλόφιλων έχει γίνει καθημερινό πέρασμα κυρίων και κυριών που συνοδεύουν τα σκυλάκια στην απαραίτητη βόλτα τους. Δε θα κάνω περιγραφή, το αφήνω για άλλη φορά το λεπτό αυτό ζήτημα. Τις διαφορές και τις φυλές των ζωόφιλων. Το πώς βγάζεις το σκύλο βόλτα όμως δείχνει και μαρτυράει πολλά...
Το θέμα μου σήμερα είναι άλλο. Ο σκυλοκαυγάς.
Πέρναγε που λέτε σήμερα ένα από τα γνωστά ζευγάρια των ζωόφιλων. Δύο άνθρωποι, τρία σκυλάκια. Είδατε που σας λέω; Και μόνο που βλέπεις να βγάζουν το σκύλο βόλτα, καταλαβαίνεις και αν αγαπούν το ζώο ή το έχουν για αξεσουάρ... Γιατί αν θέλεις μόνο αξεσουάρ, θα πάρεις ένα... Και σκύλο έχουμε! Με τρία όμως σκυλάκια τα πράγματα αλλάζουν. Ή και με σκύλο και γάτα... Μόνο που τις γάτες δεν τις βγάζουν βόλτα. Εκτός βέβαια από τη χαριτωμένη γιαγιάκα που πέτυχα μόλις προχτές και πολύ το χάρηκα.
Περνούσε το λοιπόν το ζευγάρι με τα τρία σκυλάκια. Ήσυχα. Δεν τα έχουμε ακούσει ποτέ να γαυγίζουν. Και με τρόπους. Και ξαφνικά συνέβη το μοιραίο. Από αυτοκίνητο παρκαρισμένο και με τζάμι ανοιχτό πετάχτηκε ένα τέταρτο σκυλί αγρίων διαθέσεων.
Ακολούθησε συναυλία! Και μαζί με τα γαβγίσματα των σκύλων άρχισαν και οι άνθρωποι να γαυγίζουν. Εκεί ήταν που η υπόλοιπη γειτονιά αδιαφορώντας για την ... τσίμπλα, πετάχτηκε όλη έξω.
Τέτοιο πράγμα δεν έχουμε ξαναζήσει. Ο χαμός. Ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Είχε δεν είχε καταλάβει τι συμβαίνει. Κι ο καθένας έβγαζε τα δικά του απωθημένα. Κατά των ζωόφιλων ή κατά των σκύλων ή και για τα δύο... Κόλαση, σας λέω. Και γελοίο στο έπακρο καθώς ήρθαν και μπλέχτηκαν τα οικογενειακά και οι φιλίες και έχασαν όλοι το μπούσουλα. Αν τον είχαν και ποτέ.
Φυσικά το επεισόδιο έληξε με επίσκεψη του περιπολικού αφού κατάφεραν να πιαστούν και στα χέρια οι πιο θερμόαιμοι.
Ζητούμενα τα λουράκια των σκύλων... γιατί να πεταχτεί από το παράθυρο το σκυλί... αλλά και ζητούμενο πού ουρούν οι σκύλοι. Το ζευγάρι βρέθηκε πολλαπλά βαλλόμενο και κατηγορούμενο διότι ένα από τα ζωάκια κρίθηκε ένοχο πως έκανε το πιπί του στη ρόδα παρακείμενου αυτοκινήτου.
(εμ, αξεσουάρ το ένα, αξεσουάρ και το άλλο... )Βέβαια δεν ήταν μόνο αυτό. Κυρίως λειτούργησε το συσπειρωνόμαστε ενάντια στους περαστικούς από το δρόμο μας. Και ένωσε η σχέση ξάδερφου και φίλου που για τον περαστικό δεν είναι γνωστή αλλά εμείς ξέρουμε πια ποιος είναι ποιος στα γειτονικά μας σπίτια. Νέα Σμύρνη βλέπετε είναι εδώ, όχι Κυψέλη. Και η λογική της κλίκας των παλιών καλά κρατεί ακόμη. Υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο ανεξάρτητα αν συμφωνούν μαζί του. Μόνο η άμυνα ενάντια στον όποιο εισβολέα κυριαρχεί.
Έτσι κάπως καταλήξαμε σήμερα να βλέπουμε ανθρώπους που έχουν οι ίδιοι σκυλιά στις ταράτσες τους
(επί 24ώρου βάσης) και δημιουργούν τα χίλια προβλήματα σε όλους τους άλλους, να τα βάζουν με τους δυο περαστικούς που έβγαζαν με όλους τους τύπους και τους κανόνες βόλτα τα ζώα τους. Τάχα και καλά τους κατουρήσανε το αμαξάκι...
Έλα μου ντε που και το αμαξάκι βρέθηκε ένοχο; Και παράνομα επί του πεζοδρομίου παρκαρισμένο... Σε όλα τα πεζοδρόμια της γειτονιάς μας το ίδιο συμβαίνει. Αυτοκίνητα παρκαρισμένα και ακαθαρσίες σκύλων βεβαίως, για να μην ξεχνάμε και το βασικό μας θέμα.
Το θέμα όμως αυτοκίνητο και γιατί το έχετε στο πεζοδρόμιο, έδωσε άλλη δυναμική στον καυγά. Σας είπα, όλοι στη γειτονιά έχουν και ένα αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο. Και μόλις ακούστηκε και η λέξη
"θα φέρουμε την αστυνομία", έγινε της μουρλής. Σχεδόν όλοι στράφηκαν ενάντια στους δυο περαστικούς και ταραξίες...
"μας αναστατώσατε τη γειτονιά"... Ο ξένιος Δίας δε μένει πια εδώ... Κάθε ξένος και βάρβαρος και εχθρός και ανεπιθύμητος.
Ήρθε στο τέλος το περιπολικό αλλά τι άκρη να βγάλει; Και πού να βγάλει άκρη και ο περαστικός. Πώς να αποδείξει ότι και σκυλιά του ορμήσανε στη γειτονιά μας και άνθρωποι χειρότεροι από σκυλιά; Όλοι πια ήταν εναντίον. Ο δε κύριος που έκανε την επίθεση
(τάχα και καλά ότι του κατούρησαν το αυτοκίνητο) είχε κιόλας εξαφανιστεί. Μαζί με το αυτοκίνητο. Σιγά μην καθόταν να τον γράψουν...
Ζούγκλα κανονική. Και άκρη δε βγάζεις. Γιατί δεν υπάρχουν κανόνες. Και δεν υπάρχει και πλαίσιο που θα προστατέψει την εφαρμογή τους. Και βλέπεις και θλίβεσαι τους ανθρώπους να ξεπέφτουν στο επίπεδο του ζώου. Δίχως λογική και δίχως ανθρωπιά μόνο με τα ζωώδη συναισθήματα κυβερνήτες να επιχειρούν να επιβάλλουν το δίκιο του ισχυροτέρου ή και της ισχυρής πλειοψηφίας.
Οι σκύλοι είναι μόνο η αφορμή. Το ουσιαστικό είναι ο πίθηκος, ο μακάκος και ο κολομπίνος που κουβαλάμε μέσα μας. Αυτός που ελλείψει παιδείας διαγουμίζει την ψυχή μας και μετατρέπει την κοινότητα σε κλουβί με λιοντάρια και τίγρεις και όλα τα άλλα άγρια θηρία.
Και να σκεφτείς ότι κάποτε σε τούτο τον τόπο υπήρχαν ποτάμια και όχθες και μαθητές και δάσκαλοι που ξάπλωναν ... χαλαράααααα... και φιλοσοφούσαν για της ψυχής τα πάθη. Και θέατρα που δίδασκαν ήθος. Και αγορά και δήμος που συζητούσε και έπαιρνε αποφάσεις.
Πώς καταντήσαμε έτσι; Και μάλιστα μια Κυριακή πρωί; Μέρα ανάπαυσης και αφιερωμένη στον Κύριο... Εχ, της διπροσωπίας μας το ανάγνωσμα. Τι λέγαμε την περασμένη Κυριακή; Απαγορεύεται το συνουσιάζεσθαι κατά τας Κυριακάς! Φαίνεται όμως πως καθόλου δεν απαγορεύεται να πηδ....... κάθε συνάνθρωπο για να κάνουμε το δικό μας και το κέφι μας.
Καλή Κυριακή!