ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΟΣΚΑΡ

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν τον έλεγαν Όσκαρ!

Και το άλλο πρόβλημα είναι ο αδερφός μου. Με μαλώνει που γράφω προσωπικά βιώματα. Αλλιώς θα σας έλεγα αμέσως πως τον λένε. Όχι τον αδερφό μου... εκείνον που μου θύμισε η ιστορία του Όσκαρ.

Έλα όμως που εγώ μόνο για πράγματα που έζησα μου αρέσει να γράφω; Δεν μπορώ τις φαντασίες... Αν ένα νόημα έχει που γράφουμε είναι για να αφήσουμε στο χαρτί όσα μας άγγιξαν πολύ. Να μείνουν εκεί και να μη σβήσουν μαζί με μας. Λοιπόν... Θα κάνουμε μία συμφωνία. Θα σας πω όλα τα άλλα όχι όμως το όνομα. Κι επειδή πονάει πολύ, δε θα μπω στον κόπο ούτε να του χαρίσω ένα όνομα συμβολικό. Θα μείνει έτσι, ο δεν τον έλεγαν Όσκαρ.

Ας βάλουμε τώρα τα πράγματα σε κάποια σειρά, μπας και συνεννοηθούμε αν και δύσκολο το βλέπω έτσι ανορθόδοξα που ξεκίνησα. Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα ποιος είναι ο Όσκαρ. Απαραίτητο αυτό σαν και τους προσωκρατικούς που πιάστηκαν να μιλήσουν για το είναι και κόλλησαν. Και το Σωκράτη... που έξω από την άγνοια δεν βρήκε στήριγμα (πού και πώς θα τό 'βρισκε - έτσι διάβαζα κάποτε σε ένα βιβλίο... ) για να στηρίξει τη γνώση:

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Όσκαρ. Είναι η άγνοια. Και το άσχετο και το εκείνος που τον έγραψε ήταν βαθιά νυχτωμένος. Τον Όσκαρ μου τον έστειλε προχτές μια φίλη. Έριξα κλάμα, μου έγραφε... Διάβαζα και τα μάτια μου έτρεχαν ασυγκράτητα. Να πας να τον διαβάσεις. Σήμερα μόλις βρήκα το χρόνο και τη διάθεση. Πήρα μια γερή ανάσα και πάτησα το λινκ.

Ο Όσκαρ... ένας μικρός άρρωστος με καρκίνο. Έτοιμος να πεθάνει. Ετών δέκα. Που γράφει γράμματα στο θεό και στο τέλος πεθαίνει. Έφτασα στο τέλος για να βεβαιώσω την υποψία από τις πρώτες γραμμές: Θεατρικό του κυρίου τάδε...

Ο άλλος, που δεν τον έλεγαν Όσκαρ, ήταν μόλις επτά. Και δεν έγραψε γράμματα στο θεό. Πώς να γράψει; Εδώ καλά καλά δεν πρόλαβε να μάθει την αλφαβήτα.

Ο Όσκαρ - έτσι κατάλαβα - ήταν ένα φανταστικό πρόσωπο. Ο άλλος, που δεν τον έλεγαν Όσκαρ, ήταν πέρα για πέρα αληθινός. Ήταν... δεν είναι πια. Πάει καιρός που δεν είναι.

Προσπάθησα να διαβάσω το θεατρικό για τον Όσκαρ. Με κάθε ειλικρίνια θα παραδεχτώ πως έκλεβα στις γραμμές... Αδύνατον να διαβάζω μύθους όταν έχω ζήσει τη γυμνή αλήθεια. Κι αδύνατον να κλάψω. Ούτε ένα δάκρυ δεν κουνήθηκε στο βάθος των ματιών μου. Μη σας πω ότι θύμωσα κιόλας. Πως πας ρε και γράφεις φαντασίες και παραμύθια για ένα παιδί που το έλεγαν Όσκαρ όταν υπάρχουν εκατοντάδες άλλα που δεν τα λένε έτσι; Τώρα, τι να σου πω... Μπορεί και να ήξερε κι εκείνος κάποιο παιδάκι. Και να θέλησε να αφήσει ένα αποτύπωμα στο χαρτί από όσα άκουσε και είδε... Μπορεί. Αλλά εμένα δεν με έπεισε. Γιατί γνώρισα εκείνο το άλλο παιδί που δεν το έλεγαν Όσκαρ. Και σε κάθε λέξη του φώναζε μέσα μου η φωνή: Ψευτιές και φαντασίες. Καμία σχέση!

Κι από πάνω θα θυμώσω και εσάς. Γιατί δεν πρόκειται να γράψω για το παιδί αυτό που δεν το έλεγαν Όσκαρ. Πάει καιρός που έφυγε από μας. Αλλά ήταν δικός μας. Και ο αδερφός μου πάλι θα γκρινιάζει πως γράφω ιστορίες για γνωστούς μας... Τίμια πράγματα... Εγώ μόνο για γνωστούς μπορώ να γράφω. Και μόνο για πράγματα που έζησα. Και δεν είναι χατίρι του αδερφού μου που τώρα δε γράφω λέξη για το παιδί που δεν το έλεγαν Όσκαρ. Είναι που δεν θέλω να γράψω την ιστορία του για κανέναν που δεν τον ήξερε. Δε θέλω να μοιραστώ την ιστορία του μικρούλη μας. Κάποια πράγματα είναι μόνο για να τα ζεις. Κανένα νόημα να τα αφήσεις σε χαρτί ή ακόμη χειρότερα σε οθόνες. Γιατί πολύ τα αγάπησες και πολύ σε πόνεσαν και τα θέλεις μόνο δικά σου.

Στο πολύτιμο κουτάκι των αναμνήσεων θα μπει και το παιδί που δεν το έλεγαν Όσκαρ. Μαζί με όλα τα άλλα τα πολύτιμα και αγαπημένα. Αυτά που δε θέλω πια να μοιράζομαι με κανέναν. Έτσι κι αλλιώς γέμισε ο κόσμος μας ο άκοσμος με γραφές και αναγνώσματα. Και οι παραπονεμένοι που ήθελαν ντε και καλά να γεμίσουν το βαρετό τους απόγευμα με τις παρόλες του διαδικτύου, ας κάνουν κλίκ εδώ:

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/prose/eric_emmanuel_schmitt_oscar_et_la_dame_rose.htm

Μόνο αν θέλετε... ακούστε τη συμβουλή: Μην κλάψετε. Είναι μακράν της πραγματικότητας όσα εκεί θα διαβάσετε. Αν εσείς θέλετε ντε και καλά να κλαίτε και για παραμύθια... τι να πω; Περί ορέξεως; Ουδεμία αντίρρησις!

Και έτερο ουδέν...