ΑΣΤΡΟΠΑΛΙΑ ΚΑΛΟ ΝΗΣΙ

Σήμερα θέλω να μιλήσω μόνο για την Αστροπαλιά.

Μπορεί να λέμε πως χάνει την αυθεντικότητά της μα είναι και πάλι το σύμβολο του γνήσιου για μένα. Με νιώθετε;

Έχω ώρα τώρα που βάζω και ξαναβάζω το βίντεο και ακούω το τραγούδι.

"Άλλοι σε λένε μέλισσα μα εγώ σε λέω σφήκα..."

Έχει όλη της μέλισσας τη γλύκα. Κι όλη τη γλύκα που χρειάζεται η ψυχή μου. Πληγώνομαι φίλοι μου από την έκδηλη και απροκάλυπτη κακία. Δεν έμαθα ακόμη να θωρακίζω την ψυχή μου. Και η Αστροπαλιά είναι το λημέρι μου σε τέτοιες στιγμές.

Γυρνάω εδώ κι εκεί... Και θα σας πάρω κι εσάς μαζί μου. Θα σας αναγκάσω να έρθετε μαζί μου. Κι αρχίζω από πού αλλού; Από τον αξέχαστον τον μπαρμπα - Νικήτα τον Καστρινό. Το καλύτερο βιολί που άκουσα ποτέ:




Τούτος ο άνθρωπος δίδαξε την τέχνη του σε όλα τα νέα παλικαρόπουλα του νησιού. Με της καρδιάς του το απόσταγμα. Μα άδικο να χάνονται τέτοιοι άνθρωποι. Απόψε, το λέω, τέτοιοι άνθρωποι, αξέχαστοι, είναι ανάγκη της δικής μου ψυχής... Για να μην τα δω όλα μαύρα.

Και συνεχίζω... Πού αλλού; Στου Μουγκού. Κάνει και κρύο τέτοια εποχή. Δεν είναι για παραλίες. Και θέλω και να πιω. Κανα ρακόμελο να έρθω στα ίσα μου. Και μουσική παρακαλώ. Ένα βαρύ κι ασήκωτο.



Ερώτηση. Απορία. Παράπονο. Γιατί δεν πάμε επιτέλους να ζήσουμε στην Αστυπαλιά; Όλο το λέμε και δεν το κάνουμε. Μπούχτισα πια.

Πάμε να μας φυσάνε οι άνεμοι. Να λέμε καλημέρα και να είναι καλημέρα. Να μετράμε αστέρια τις νύχτες και όχι μηνύματα στο φόρουμ. Έχω ανάγκη οξυγόνο, λέμε.

Να σου πω φιλενάδα. Δεν κάνουμε κάτι πιο εύκολο;

Δεν πάμε αύριο στον Πετρολούκα;

Ρακόμελα έχει και η άλλη όχθη. Και συνήθως κερασμένα από το αφεντικό.

άντε βρε που βάλατε πλερέζες. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Τώρα θα τους μάθετε;

Μέσα!

Και μην ακούω πεσσιμιστικά Ελίνα.

Τρύγησε την ημέρα. Μην την αφήνεις να πάει χαμένη. Γιατί δε θα την ξαναβρείς.

Ακούς;;;;;;;;;

Ρούφηξε τη ζωή. Μην αφήνεις ούτε στάλα.

Και καλό μήνα από Ελίνα...

Εγώ παραμένω εδώ. Και σας περιμένω κι εσάς. Ακόμη και χωρίς ρακόμελα.

Λοιπόν, για να δούμε πού θα πάμε σήμερα. Λοιπόν... η ώρα είναι περασμένη... Ό,τι πρέπει για μια βόλτα στην πλατεία.

Καλό μήνα κι από μένα.

Πηγαίνω κι εγώ χρόνια στην Αστυπάλαια. Ποιος ξέρει; Ίσως και να έχουμε συναντηθεί.

Τον Καστρινό τον θυμάμαι σε πανηγύρι. Είναι όμως αυτός; Εννοώ ότι κάτι δεν μου πάει καλά στη φωτογραφία αν και έχουν περάσει χρόνια.

Σας στέλνω κι εγώ μια φωτογραφία. Με σπιτάκια. Λατρεύω αυτά τα άσπρα σπιτάκια. Και πιο πολύ να περπατώ μέσα στα στενά και να ακούω το σφύριγμα του ανέμου.

Αερικό,

καλωσόρισες. Έχεις δίκιο για την απορία σχετικά με τον Καστρινό... Η φίλη μας τα έχει μπλέξει. Ετούτος ο γεράκος που επίσης έχει διδάξει μουσική στα παιδιά του νησιού, λέγεται Ιορδάνης. Αν θυμάμαι καλά... Και λέω αν, γιατί δεν πολυασχολούμαι με αυτόν τον τομέα ζωής του νησιού. Καλώς ή κακώς...

Πάντως ετούτον τον γεράκο τον φέρνω στο νου ως ένα πολύ καλό φίλο του κυρ Κώστα. Και ο κυρ Κώστας ήταν ένας άνθρωπος λατρεμένος. Λίγους ανθρώπους έτσι έτυχα στη ζωή με καρδιά χρυσή. Λυπάμαι αφάνταστα που φωτογραφία του δεν κατάφερα να έχω. Θαρρώ υπήρχαν σε κάποιο φιλμ που παράπεσε και όταν πήγε για εμφάνιση μας έδωσε το απόλυτο τίποτε. Γιατί δεν μπορεί να μην τον έχω φωτογραφία... Ίσως πάλι να έχει παραπέσει η ίδια η φωτογραφία. Προς το παρόν εδώ θα ανεβάσω μια φωτογραφία που μου τον θυμίζει:



Ήταν ξημέρωμα και τότε. Την ώρα που οι τουρίστες κοιμούνται, ξεθεωμένοι από τα άγρια ξενύχτια της Αστυπαλιάς και κάτι τρελοί σαν κι εμένα πιάνουν τις ρούγες για να τις χαρούν μόνο με του αγέρα τη συντροφιά. Εγωιστικό; Ε, ας είναι. Μου αρέσουν οι ώρες της μοναξιάς μου και δε θα το διαπραγματευτώ αυτό.

Μια τέτοια ώρα, που εξηγήθηκα ότι δε θέλω να μου μιλά κανείς, βρέθηκα κάποτε στο λιμάνι της Αστυπαλιάς. Στο παλιό λιμάνι. Για όσους ξέρουν τα κατατόπια του νησιού. Σκοπός, να προσκυνήσω τον ήλιο τον ηλιάτορα, τον πετροπαιχνιδάτορα, τη στιγμή που προβάλλει η πρώτη αχτίνα του.

Κι αν νομίζετε πως από το Λιαντίνη ξέκλεψα τη συνήθεια, κακώς νομίζετε... Ήταν όμως πράγματι το πρώτο καλοκαίρι που είχα παρέα στο νησί τα βιβλία του. Τα Ελληνικά και το Homo Educandus. Και ειδικά το δεύτερο... Με τη φράση του για το αγαπημένο μου νησί:

"Όταν μάλιστα οι πρόγονοί του είδαν το φως στις ανοιχτές θάλασσες της Αστροπαλιάς." (Homo Educandus, σελ. 149)

Άδικα δεν την έγραψε τη φράση ο Δάσκαλος. Σας βεβαιώ. Είναι μοναδικό το θέαμα της ανατολής στην Αστυπαλιά. Κι εγώ εκείνη τη μοναδική ώρα ειλικρινά δε θέλω να τη μοιράζομαι... Έλα όμως που άλλη άποψη είχε κάποιος κυριούλης.

Στα βραχάκια εγώ και με προσηλωμένο το βλέμμα στο πέλαγο που μόλις φέγγιζε. Στη βάρκα του εκείνος να μαζεύει δίχτυα.

- Ε, κοπελιά, μου φωνάζει ξαφνικά. Ετούτο εδώ είναι για σένα.

Το "ετούτο" ήταν ένα χταπόδι!!! Άντε τώρα να τον προσβάλλεις. Μπορείς; Όσο δεν μπορώ να μην πληγώνομαι από την κακία, άλλο τόσο μου είναι δύσκολο και πιο πολύ ακόμα, να μην ανταποκριθώ στην καλοσύνη. Κι ας λένε μερικοί πως πρέπει να προσέχουμε τα δώρα που μας κάνουν. Ας τα φαντάζονται όλα "δούρειους ίππους" που εφορμούν να τους αρπάξουνε την Τροία τους...

Και παίρνω το λοιπόν το χταπόδι, λέω και τα ευχαριστώ... κατά πως έχουμε συνήθειο οι έλληνες... και επιστρέφω στην ονειροπόληση. Φευ! Διότι λίαν συντόμως τον ξανακούω να με φωνάζει:

- Είχες το μεζεδάκι σου, έβγαλες και το φαγάκι σου!

Δεύτερο χταπόδι κρατούσε στα χέρια του! Και βγαίνει έξω, βουτάει και το άλλο και αρχίζει τα γνωστά. Ξέρετε την τύχη των χταποδιών. Είναι αυτή που μας έκανε να λέμε "Θα σε χτυπήσω κάτω σαν χταπόδι!"

Και χτύπα τα χταπόδια και δώστου κουβεντούλα στο μεταξύ. Πάει η ανατολή. Το πήρα απόφαση κι εγώ και χαιρόμουν τουλάχιστον την αγνή κουβέντα αυτού του απλού ανθρώπου. Του κυρ Κώστα του Αλακιώτη. Αυτό το όνομά του. Κι από κοντά έπιασε και μου έλεγε όλη την ιστορία του. Για τα τριάντα χρόνια στην Αουστράλια... για τα παιδιά και τα εγγόνια του που έμειναν εκεί, για την κυρά του που έχασε και τώρα είναι ολομόναχος σαν καλαμιά στον κάμπο.

Ολομόναχος εκτός βέβαια από τον Ιορδάνη, το φίλο του τον αδερφικό... Θαρρώ καλά το θυμάμαι το όνομα. Που για χάρη του είχε βγει τόσο πρωί στο λιμάνι, να του βγάλει ψάρια για την ταβέρνα. Μα τα χταπόδια ήταν εκτός συμφωνίας. Κι έτσι κατέληξαν πεσκέσι σ' εμένα. Και να ήταν μόνο τα χταπόδια...

Σαν άκουσε ο κυρ Κώστας πως έχω και παρέα στο νησί, ξεσηκώθηκε να μας πάει βαρκάδα. "Να δεις και την ανατολή από το πέλαγος", μου λέει... Με τέτοια πρόκληση, λες όχι;

Κλείστηκε το λοιπόν το ραντεβού και την άλλη μέρα, πουρνό πουρνό που λένε στον τόπο μου, ο κυρ Κώστας ήταν με τον "Άγιο Κωνσταντίνο" του στην παραλία του κάμπινγκ. Κι εμείς με την τσίμπλα στο μάτι...

Στάση πρώτη να τραβήξουμε τα δίχτυα. Διότι εκείνη μαθές είναι η ώρα τους. Και για να μάθουμε κι εμείς οι Αθηναίοι πώς βγαίνει το ψαράκι το αγιασμένο. Και βγάζε δίχτυα και βγάζε γέλιο και χαρά. Γιατί όταν ο άνθρωπος έρθει κοντά στη φύση, ανοίγει η ψυχή του και γίνεται ένα με την πλάση. Γεφυρώνεται το χάσμα που τον απομάκρυνε από κοντά της και επιστρέφει σε κείνα τα συναισθήματα που μόνο τα κύτταρα θυμούνται, τότε που ήταν ακόμη ένα μαζί της.

Στάση δεύτερη, να δούμε τον ήλιο! Ε, μεγαλείο ατέλειωτο. Δεν περιγράφονται με λόγια τέτοιες στιγμές. Που είναι τόσο μεγάλες που χωράνε και την παρουσία άλλων δίχως να μειώνεται η ομορφάδα τους.

Κι απέ... να ξεψαρίσουμε. Ο κυρ Κώστας δάσκαλος. Μην κάνουμε καμιά στραβή και τρέχουμε στο ντοτόρο. Βλέπε δηλαδή μην πιάσουν τα άμαθα χέρια μας τις δράκαινες και τις σκορπίνες και τσιμπηθούμε από τα φαρμακερά αγκάθια τους.

Οκτώ το πρωί πια, αράξαμε σε παραλία απάτητη από στεριά. Ξεφόρτωσε το τσούρμο ο κυρ Κώστας μα εμένα με κράτησε για ναυτόπαιδο... Είχαμε δουλειά ακόμη να κάνουμε. Ανοιχτήκαμε πάλι στο πέλαγο και ορμίσαμε στη διπλανή παραλία. Στο θαλασσόδασος! Και προλαβαίνω την απορία. Εδώ, γωνιά εντοπισμένη από τον κυρ Κώστα, η θάλασσα ξεβράζει τα ξύλα, τα θαλασσόξυλα. Κι εμείς έπρεπε να τα μαζέψουμε για να "τακτοποιήσουμε" την ψαριά! Α, ναι. Τζάμπα νομίζετε δουλεύαμε τόση ώρα;

Γυρνάμε κατόπιν στην παραλία που μας περίμενε η υπόλοιπη παρέα, περιττό να πω ότι είχαν κιόλας κάνει τις βουτιές τους, κι αρχίζει η ιεροτελεστία του ψησίματος. Όποιος δεν το έζησε, αδύνατον να το φανταστεί. Πρωί πρωί να ψήνει ψάρια και να πίνει ούζα!

Για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή σειρά, ο κυρ Κώστας έψηνε κι εμείς πίναμε και τρώγαμε. Και πώς έψηνε; Εκεί να δείτε μαεστρία! Ολόκληρο το ψάρι με τα λέπια του το ανέβαζε στη φωτιά. Κι έπειτα καυτό και τσουρουφλιστό το άρπαζε και το βούταγε στη θάλασσα! Από την πύρια στο παγωμένο νερό. Και πόσο παγωμένο, ξέρουν καλά όσοι έχουν κολυμπήσει τις θάλασσες της Αστροπαλιάς... Α, μη φανταστείτε πως επέστρεφε τα ψάρια στην κυρά τους. Μόνο τα λέπια τους. Γιατί αυτό το μπάνιο έκανε την πέτσα του ψαριού να ξεκορμίσει από το σώμα του και να μείνει μόνο ο μεζές.

Τι μέρα ήταν αυτή. Από εκείνες που όσα χρόνια και να περάσουν, σου φαίνονται σαν χτες. Κι ας πάνε χρόνια που εκείνος που μας την χάρισε δεν υπάρχει πια. Μα τέτοιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται. Και κάθε φορά που θα πάω στο νησί, με συγκίνηση θα περάσω κι από το μαγαζάκι της αδερφής του... Βλέπω τα μάτια της και θαρρώ βλέπω τα πέλαγα τα φωτερά του κυρ Κώστα. Ίδια μάτια και ίδια καλοσύνη τα δυο αδέρφια. Ίσως γιατί τα μάτια αυτά είδαν μπόλικο φως στις ανοιχτές θάλασσες της Αστροπαλιάς. Τόσο φως που έγιναν ένα μαζί τους. "Ο Νικόλας της Έλενας" λέγεται το μαγαζάκι της, για όσους περνάν από το νησί. Να το προτιμάτε για τα τσιγαράκια σας και τα μπουκαλάκια παγωμένο νερό. Δίπλα ακριβώς από το τέρμα του λεωφορείου, στο Λιβάδι...

Ένα πράγμα μόνο με στεναχωρεί. Δε λέω για το θάνατο. Μ' αυτόν έχω πια τακιμιάσει... Μα που φωτογραφία δεν έχω του φίλου μου. Αλλά και πάλι σκέφτομαι πως τέτοιους ανθρώπους δεν τους κρατάει το χαρτί, μόνο η καρδιά...

Τα κατάφερα πάλι... Μπέρδεψα τους βιολιτζήδες σε ονόματα;

Βρε παιδιά, πέστε μου ότι ο Καστρινός έπαιζε βιολί... γιατί θα πάρω φόρα να κουτουλήσω το κεφάλι μου. Όχι τόσο λάθος.

Μα πώς εγώ νόμιζα ότι τον άνθρωπο αυτό τον έλεγαν Καστρινό;;; Ααααα.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι που αναγκάστηκε η Δανάη να ξαναπιάσει την πένα της. Υπέροχη ιστορία φιλενάδα. Η παρέα ποια ήταν; Εγώ δε θυμάμαι τίποτε σχετικό. Εκτός πια αν το αλτσχάιμερ έχει προχωρήσει περισσότερο από όσο φαντάζομαι.

Το "Νικόλα της Έλενας" όμως τον θυμάμαι. Και την κυρούλα με τα μεγάλα γαλάζια μάτια. Δεν τα ήξερα όλα αυτά.

Λογικά από τα συμφραζόμενα φαντάζομαι ότι μιλάς για αρχές της δεκαετίας του 90; Ε, εγώ μικρό παιδί ήμουνα και πήγαινα σχολείο... όχι Αστυπαλιά... Ζήσατε φοβερά πράγματα εσείς οι παλιοί ε;

Πραγματικά υπέροχη διήγηση. Είναι υπαρκτά τα πρόσωπα; Δε ρωτώ για την ... Έλενα του Νικόλα που την ξέρω κι εγώ πολύ καλά. Η ιστορία είναι πραγματική; Και αν είναι, εγώ παρακαλώ γιατί δεν έφαγα ψαράκι; Πού αρμένιζα; Για πότε μιλάμε ακριβώς;

Καλώς σας βρήκα Δανάη. Χαίρομαι που έτσι όμορφα σε προκάλεσα να σκαλίσεις τις μνήμες σου. Με όσα διάβασα, σιγουρεύτηκα για το ποιος είναι στη φωτογραφία. Υπάρχει μια ταβέρνα κάτω στο Γιαλό, Ακρογιάλι τη λένε. Εκεί τον έχω δει αυτό τον κύριο. Και έπαιζε και αυτός βιολί. Σωστό.

Όπως πολύ ωραίο βιολί παίζει ένα από τα νέα παιδιά που τον λένε Νικήτα. Μήπως αυτό μπέρδεψε την Ελίνα; Σας μιλώ για τον αδερφό του Τσόφλου. Αν πάτε χρόνια στο νησί, θα καταλάβατε ποιον εννοώ...

Δεν το πιστεύω, ξέρεις και τον Τσόφλο;

Ε, μα τότε διπλά το καλωσόρισες...

Ελίνα, μήπως να διόρθωνες το όλο θέμα; Ότι δεν είναι ο Καστρινός, το κατάλαβες, έτσι;

Αερικό, θαμώνας κι εσύ στο Πανόραμα;

Καλωσόρισες Αερικ... ό. Δε βοηθά το ο. Φαντάζομαι συνειδητή η επιλογή του είναι. Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς στο νετ είσαι ό,τι δηλώσεις. Ενίοτε μπορείς να γίνεις και ό,τι σε δηλώσουν.

πχ Ο Ιορδάνης Καστρινός και τούμπαλιν. Ελίνααααααα. Άντε παιδάκι μου να διορθώσεις τη γκάφα. Τι το αφήνεις έτσι;

Ο Τσόφλος είναι από τους καλύτερους φίλους στο νησί. Το Νικήτα όμως δεν τον προκάμαμε φέτος. Τελευταία φορά που τον είδαμε ήταν σε εκπομπή στην τηλεόραση. Με την Τσαλιγοπούλου στο Σπύρο Παπαδόπουλο. Η μισή Αστυπάλαια ήταν εκεί...

Από πότε πας Αστυπαλιά; Πες μας που κολυμπάς, και πού ξενυχτάς... Μπας και βγάλουμε άκρη στο αν γνωριζόμαστε. Γιατί με Αερικά και Μυρτάλες άκρη δε βγαίνει. Α, και πού μένεις. Εμείς έχουμε κάνει το γύρο του νησιού αλλά στα τελευταία την έχουμε δει με το Λιβάδι. Στο γεφυράκι κοντά. Στου Μιχάλη του Καλούδη. Παλιότερα που ήμασταν πιο νιάτα, κατοικοεδρεύαμε στο κάμπινγκ. Κι ακόμη πιο παλιά στη Χώρα. Πρώτα πιαστήκαν τα ποδάρια από τα σκαλάκια και μετά οι μέσες από τη στρωματσάδα. Τώρα το παίζουμε κυριλέ και δωματιούχοι. Το επόμενο βήμα είναι να χτίσουμε. Σκέψεις υπάρχουν, τα φράγκα απουσιάζουν. Και γελάνε και οι Αστυπαλίτες όταν τους ρωτάμε. Εσείς, μας λένε, τόσα χρόνια έρχεστε, τώρα το θυμηθήκατε που οι τιμές πήραν την κατακόρυφη; Έλα μου ντε. Στερνή μου γνώση.

Μυρτάλη, δεν είναι για μας τα χτισίματα. θα χαλάσει ο ερωτικός δεσμός με την Αστυπαλιά και του γάμου την ανία και τις δεσμεύσεις θα αποκτήσει.

Θέλω να το επιλέγω κάθε φορά το να βρεθώ στο νησί και όχι να ανοίξω πάρε δώσε τυπικά. Ακόμη κι αν κάποτε αποφασίσω να πάω μόνιμα εκεί, στο νοίκι θα μένω. Για να μπορώ την κάθε στιγμή να ανοίξω φτερά για όπου αλλού και όχι να νιώθω ρίζες στα πόδια.

Κοιτάξτε, αν σβήσω όσα έγραψα παραπάνω - να τα διορθώσω που μου λέτε - θα ακυρώσω όλο το διάλογο που ακολούθησε. Νομίζω ότι δεν είναι σωστό.

Αν είχα βέβαια μια φωτό του Καστρινού, θα την ανέβαζα προς αποκατάσταση της μνήμης...

Θαρρώ πως έχει δίκιο η Ελίνα. Καταλαβαίνω τι εννοεί και συμφωνώ. Αλλά φωτογραφία δυστυχώς για να διευκολύνω την αποκατάσταση δεν έχω.

Προς το παρόν λοιπόν ας είναι μάρτυρας ο διάλογος που ακολουθεί.

Μια βόλτα μόνο από δω. Έτσι για να πάρω καθαρό αέρα. Αυτή τη φορά όμως τα έχω πάρει και δεν πρόκειται να παραμείνω εν Αστυπαλαία.

Ξέρετε τι σκέφτομαι; Πως ποτέ δεν πήγαμε στο νησί Χριστουγεννιάτικα. Πώς να είναι άραγε τέτοια εποχή εκεί κάτω;

Ούτε από Αστυπαλίτες έχω ακούσει τίποτε ιδιαίτερο. Να έχει άραγε κάποια γραφικότητα;

Εδώ Πάσχα πήγαμε κάποτε και ήταν σκέτη απογοήτευση. Πού να πας και Χριστούγεννα; Άσε τις ιδέες για Αστυπάλαια και κοίτα να οργανώσουμε καμιά απόδραση προς τη μάνα Ήπειρο. Τζάκι και κάστανα και ζυμωτό ψωμί, τραχανάς από τα χέρια της γιαγιάς και κρασί γλυκόπιοτο από τη Ζίτσα...

Μήπως πρέπει να ανεβάσουμε ένα αφιέρωμα στην πατρίδα; Καλή η Αστυπαλιά αλλά... Και η πατρίδα είναι πατρίδα.

Ετοιμάζετε ταξίδι μοναχά για πάρτη σας; ή χωράμε κι άλλοι στην παρέα;

Πάμε σιαπάνω στη μάνα Ήπειρο; Να μυρίσουμε αντάρα και να ακούσουμε της φύσης το κάλεσμα; Της άγριας ηπειρώτικης φύσης;

Η τζουραμπίνα να τριζοβολάει στο τζάκι κι όξω να τα βάζει ο θεός με το θεό. Να βροντάει και να αστράφτει. Τέτοιες απόκοσμες μαγείες από παιδί έχω να ζήσω. Με έφαγε ο κάμπος και η πόλη. Το καλοριφέρ και το λαπ τοπ. Το κινητό και ακίνητο με τα σπίτια κουτιά ο ένας πάνω από τον άλλον.

Ναι. Να ανοίξουμε και μια ενότητα για την πατρίδα. Η Αστυπάλαια θα είναι για πάντα η δεύτερη. Μα το άγιο χώμα που μας γέννησε δεν αλλάζει. Και δεν το ξεχνάμε.

Και είμαστε φιλόξενοι Νέμο εκεί στην Ήπειρο. Μην ανησυχείς πως θα σε αφήσουμε μόνο χριστουγεννιάτικα.

Και όστις άλλος θέλει οπίσω μας ελθείν. Απαρνησάσθω τη βολή της πόλης, τη γαλοπούλα και τα μελομακάρονα. Έχουμε κι εμείς τα δικά μας γλυκά εκεί πάνω. Του χριστούλη τα σπάργανα. Κάτι σαν τις κρέπες που λένε οι σημερινοί άνθρωποι. Με χυλό ψημένο πάνω σε ειδικές πλάκες στο τζάκι. Και ζεματισμένες μετά με σιρόπι και καρυδάκι και μέλι. Πανδαισία εκλεκτή για ουρανίσκους με απαιτήσεις.

Κι αντί για φρικασέ θα σας φτιάξουμε πλόσμο. Κι αν δεν έχετε χοληστερίνη, θα την αποκτήσετε.

Και φυσικά τσίπουρο. Νταμιζάνες με τσίπουρο.

Και φλισκούνι και άγρια μέντα για το πρωινό. Και τσάι και ελιές και φρέσκο ψωμί να σε παίρνει η μυρουδιά του και να ζαλίζεσαι. Και γαλοτύρι που να τρελαίνονται όλες οι κρέμες τυριού των ντελικατέσεν.

Από τη συλλογή του Αντώνη πήρα τη φωτογραφία. Για να θυμηθούμε την Αστροπαλιά μας και πόσο όμορφη είναι τέτοια εποχή. Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε τέτοιον καιρό να τη χαρούμε. Εκτός αν καταφέρουμε να αφήσουμε πίσω τα πάντα και πάρουμε τη μεγάλη απόφαση. Όπως το έχουν κάνει και τόσοι άλλοι. Και που τους ζηλεύω πολύ.

Δείτε και μια φωτογραφία από το astypalaia.com με πράσινα!!! τα βουνά της Αστυπάλαιας:

Αλήθεια, ξέρετε αυτή την ιστοσελίδα:

http://users.sch.gr/symfo/as_s/astipalea.htm


Θα βρείτε εκεί ζωγραφικές και πολλά σχέδια από την Αστυπαλιά όπως και το παρακάτω:


Αν επισκεφθείτε το χώρο, θα δείτε ότι ανήκει σε συνάδελφό σας που διορίστηκε κάποτε στην Αστυπάλαια. Εσείς τουλάχιστον που μπορείτε να ζητήσετε μετάθεση εκεί, μα την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το κάνετε;

Και μια τελευταία "πινελιά" από την ίδια ιστοσελίδα:

Συνέχεια συζήτησης από την ... ευτυχία

ΝΗΡΕΑΣ έγραψε:

Έχω γυρίσει σχεδόν όλα τα νησιά στο Αιγαίο αλλά στην Αστυπάλαια έχω πάει μόνο για μια νύχτα, για να αλλάξω πλοίο. Ανεβήκαμε στη Χώρα και το μέρος που κάτσαμε είναι το καφενείο της φωτογραφίας. και πολύ χαίρομαι που τώρα το ξαναβλέπω

εμ, πού αλλού θα πήγαινες Νηρέα μου; Τότε τουλάχιστον, στα χρόνια τα παλιά. Άντε και σήμερα να κάνεις το ίδιο. Που το λιμάνι είναι αλλού για αλλού. Και απορώ το γιατί το πήγαν αλλού.

Αδύνατον να χωρέσει στο δικό μου το τσερβέλο. Φέτος που ήμασταν κάτω, πιάνει σε μια στιγμή βοριάς γερός. Και μαθαίνουμε ότι το βαπόρι δε θα πάει στο καινούριο λιμάνι αλλά θα έρθει στο παλιό. Γιατί άμα φυσάει λέει δεν μπορεί να δέσει στο καινούριο. Ε, τότε γιατί το έφτιαξαν; Η μόνη λογική εξήγηση που χωράει, είναι για να εξυπηρετείται το καράβι... γιατί οι επιβάτες σίγουρα δεν εξυπηρετούνται τρέχοντας στην άλλη άκρη του νησιού. Και σε τόπο τελείως έρημο. Τίποτα δεν έχει εκεί. Παλιά είχε μόνο κάποιο ταβερνάκι ο περίφημος Μοσχονάς.

Αλλά τι εξυπηρέτηση είναι αυτή που όταν φυσάει (και πότε δε φυσάει στο Αιγαίο;;) δεν μπορεί να πιάσει εκεί το καράβι;

Άσε που καταστράφηκε έτσι η Χώρα... πάει όλη η γραφικότητα... με το καράβι να μπαίνει στο λιμάνι και να γίνεται ένα απίθανο πανηγύρι. Και η θέα του καραβιού... Α, τι ονειρεμένο θέαμα. Ευτυχώς μας δόθηκε η ευκαιρία να το απολαύσουμε εκείνη τη μέρα με τον αέρα και να θυμηθούμε τα παλιά.

Τότε που λέτε, πρώτα φαινόταν το καράβι στον ορίζοντα και μετά παρατάγαμε το γλέντι στο Μουγγό και πιάναμε την κατηφόρα. Ωραίες εποχές. Τώρα, θες δε θες βάζεις μπρος ειδικά αν έχεις αυτοκίνητο, δυο ώρες πριν. Γιατί αν σκάσει κανένα λάστιχο; Τι κάνεις μες την ερημιά;; Και πας εκεί και βρίσκεις έναν απρόσωπο επιβατικό σταθμό. Και περιμένεις. Και ξανά περιμένεις. Γιατί πότε καράβι φάνηκε στην ώρα του;

Και φυσικά ούτε να συζητάς σε αλλαγή καραβιού να φύγεις από κει και να τρέχεις στου Μουγγού. Ούτε και αλλαγή καραβιού δηλαδή κάνεις. Γιατί τέρμα τα δρομολόγια του κάποτε. Μονοπώλιο το είχαν πέρυσι και το τι τραβήξαμε για εισιτήρια να φύγουμε, δε λέγεται. Με ενδιάμεσο σταθμό τη Νάξο υποχρεωτικά. Γιατί εισιτήριο για Πειραιά δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Φυσικά πληρώσαμε σχεδόν διπλά λεφτά και ταξιδεύαμε σχεδόν ένα 24ωρο... Και με όλο το άγχος.. πάρκαρε ξεπάρκαρε...

Κάθε πέρσι και καλύτερα...

Πλησιάζει ο καιρός να ξαναζήσουμε την Αστυπαλιά. Σημασία δεν έχει το λιμάνι... Ακόμη και κολυμπώντας μπορούμε να πάμε...

Ως προεόρτια ανεβάζουμε το νέο βίντεο του φίλου μας του Αντώνη που φρόντισε να μας θυμίσει τις μαγικές νύχτες της Αστυπαλιάς:

Ερώτηση κρίσεως: Πότε θα κατεβείτε στο νησί;

Αν είναι και συμπέσουμε, ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση να τα πούμε κι από κοντά.

Αντίρρηση δεν έχουμε. Αν κατέβουμε θα σε ενημερώσουμε έγκαιρα. Έχουμε το προβληματάκι με τα εισιτήρια. Φυσιολογικά πηγαίνουμε λίγο μετά το πανηγύρι αλλά φέτος δεν υπάρχουν καθόλου εισιτήρια επιστροφής αυτή την περίοδο για αυτοκίνητο.

Ήρθε το φεγγάρι απόψε να μας ταξιδέψει στην Αστυπάλαια... Και στο ταξίδι μας βρήκαμε ένα ακόμη τραγούδι για το κάστρο της:

Ωραίος, δε λέω και ο Παντελής Θαλασσινός αλλά η δική μας προτίμηση ανήκει για πάντα στην Ελένη Τσαλιγοπούλου:



Γιατί η Ελένη, η Ελένη μας, δεν τραγουδά για να τραγουδήσει... Την Αστυπάλαια την έχει στην καρδιά της και η Αστυπάλαια έχει κάθε καλοκαίρι κοντά της την Ελένη...

Δεν είναι λοιπόν μόνο το τραγούδι. Είναι η πραγματική αγάπη για το νησί που ακούγεται και μας γλυκαίνει... Η γλύκα της μέλισσας και η γλύκα της φωνής της Ελένης.

Για μαύρα μάτια χάνομαι, για γαλανά πεθαίνω... (θα έφτανε αυτό... )