Ανάσες θάλασσας και ωκεανών αρώματα

Γράψτε, τους λέω. Γράφετε ωραία. Μπα......


Βαρέθηκα πια. Αποφάσισα λοιπόν να κουβαλήσω εδώ όσα γράφουν σε άλλες γωνιές και τα κρατάνε πεισματικά στην αφάνεια.

Αρχίζουμε με Θάλασσα που όσο πάει και δυναμώνει και κάθε φορά μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό:

Παράθεση :

ΙΣΩΣ

Με τον πόνο παίζω ζάρια , κι είναι η σκέψη μου θολή,
Μια αγκαλιά που μένει άδεια, κι έχει τόσα για να πει.
Της αγάπης παραγάδια , τα παρέσυρε η βροχή
Και του έρωτα τα χάδια, σαν εικόνα μακρινή!

Ίσως φταίνε τα σημάδια που μου άφησε η ζωή,
Κι είναι βλέπεις κάποια βράδια, που με πνίγει η σιωπή!
Αυγουστιάτικα φεγγάρια μου τα έκρυψες κι εσύ ...
Κι αρμενίζω στα σκοτάδια ...μ 'αποφεύγει κι η Στιγμή!

Με τα "πρέπει" μου θυμώνω και ζητάω διαφυγή,
Μα στα "θέλω" μου πεισμώνω, ξεκινάω απ' την αρχή,
Την καρδιά μου ξεγυμνώνω κι είναι η μόνη δυνατή ...
Συμβιβάζομαι στο χρόνο κι αγκαλιάζω τη ζωή!

Ίσως φταίνε τα σημάδια που μου άφησε η ζωή ...
Κι είναι βλέπεις κάποια βράδια, που με πνίγει η σιωπή.
Αυγουστιάτικα φεγγάρια μου τα κράτησες εσύ,
Κι αρμενίζω στα σκοτάδια με τη σκέψη σου μαζί!

Στους Ωκεανούς της μοναξιάς και στη Μοναξιά των ωκεανών η σκυτάλη:

Παράθεση :

Ο μήνας του ονείρου...

Σαν κάθεσαι μόνη στο πέπλο του δρόμου πλησιάζω να σου προσφέρω ένα χέρι κεντημένο με το άνθος της αγνότητας...
στο σημείο όπου άφησες τη σκέψη σου να ταξιδεύει, αφήνω τώρα και τη δική μου και στολίζω τη μοναξιά σου με γκρίζες περικοκλάδες κάλλους που ξαφνιάζει...
το δικό σου το κάλλος όμως τράνταξε τη γη συθέμελα και οργίασε τη φύση γιατι τέτοια στάλα ουρανού δεν είχε ξεδιψάσει ποτέ ξανά το ανέγγιχτο της ψυχής...
κρύβεις πολύ καλά τον φωτεινό σου κόσμο και αποφεύγεις το σμαράγδι του χτύπου που θα σε αλλάξει εν μία στιγμή...
μη στέκεσαι γυμνή...φόρεσε πάλι το μεταξωτό σου ρούχο και κράτησε στο σκήπτρο σου τους αέρηδες του κόσμου...

γιατί ο έρωτας των θαλασσών απόψε σου φέρνει το ένα...και σαν δαμάζεις την άγρια και κυανογέννητη μορφή του θα ταξιδεύεις απο άκρη σε άκρη και θα προσφέρεις στις παραλίες του λυτρωμού νέα ξενύχτια, που θα απλώνουν τη χαρά σε όμορφα δίχτυα...

όρθωσε το κεφάλι σου κόρη του άνθους...κοίταξέ με στα μάτια...εγώ είμαι, ο ηλιάτορας, ο χείμαρρος κι η μονη λέξη...

Ένας Ωκεανός που κρατά σκήπτρο του όλους τους αέρηδες του πόνου και του κάλλους... Και μας τους στέλνει με απόηχους μοναχικούς και απόκοσμους.

Κρίμα μόνο τέτοια άνθη θαλασσινά και ωκεάνια να φυτρώνουν στα απόσκια και να αρμενίζουν μακριά από το φως. Ελπίζω να μη μου θυμώσουν που αυθαίρετα έριξα τους προβολείς... Κι ακόμη λέω πως μπορεί κάποια στιγμή να μας τιμήσουν γράφοντας και εδώ ιδιοχείρως. Όπως και να έχει, είναι μεγάλη παρηγοριά και μόνο που τους έχουμε κοντά μας. Ακόμη κι από το καλημέρα τους παίρνουμε ανάσα και άρωμα ζωής!
________________________

ΥΓ Η φωτογραφία είναι από την Ωκεάνια Μοναξιά .

Τα κείμενα των παραθέσεων και από εκεί και από την Τρικυμισμένη Θάλασσα...

Όταν το βουνό δεν πηγαίνει στο Μωάμεθ...

τότε έρχονται τα ποιήματα στο Εντουκάντους!!!

Καλώς μας όρισαν, μα περιμένουμε και τους δημιουργούς...

Υποκλίνομαι. Λιτά, δωρικά και τελείως ειλικρινά. Μπράβο, παιδιά! Καλή συνέχεια!!!