Φφφφφφφφφφ, όπως λέμε φθινόπωρο!

Κουτσά στραβά και ανάποδα μας μπήκε το φθινόπωρο όπως πάντα. Με κηδείες να διαδέχονται η μια την άλλη και με ατυχήματα και νοσοκομεία.

Πειράζει που δε χωνεύω το φθινόπωρο; Είναι η πιο άθλια εποχή και ειδικά φέτος το παραξήλωσε.

Θα μου πεις κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι και κάθε μέρα συμβαίνουν ατυχήματα. Μπα...... Το φθινόπωρο κρατά πάντα τα σκήπτρα. Τουλάχιστον στους δικούς μου γνωστούς και φίλους. Και εδικά ο Σεπτέμβρης. Παρατηρημένο και διαπιστωμένο.

Ίσως να μας παραφαίνονται τα στραβά γιατί γυρνάμε από τις διακοπές χαλαροί και ήρεμοι και στο παραμικρό ανάποδο μας φαίνεται ότι γκρεμίστηκε το σύμπαν. Αλλά και πάλι... Κηδείες είναι αυτές. Ειδικά όταν φεύγουν νέα παιδιά και γενικά νέοι άνθρωποι.

Μαθητής ο ένας πριν λίγα χρόνια στο σχολείο μας. Φαντάρος αυτή την εποχή. Μόλις είχε πάρει την πολυπόθητη μετάθεση από το νησί για την Αθήνα. Δεν πρόλαβε να τη χαρεί. Στην πρώτη μόλις έξοδο από τη μονάδα, έπεσε θύμα της παραλιακής. Σήμερα όλο το σχολείο ήταν μαυροφορεμένο για να πάει στην κηδεία.

Η άλλη συνάδελφος. Άνοιξα σήμερα το φάκελο του προγραμματισμού και βούρκωσα όταν είδα το τηλέφωνό της. Χρόνια υπεύθυνη των περιβαλλοντικών προγραμμάτων. Πριν ένα χρόνο τελείωσε τη μετεκπαίδευση και προσπαθούσε να ξαναβρεί τους ρυθμούς της και να προσφέρει στην παιδεία το πλούσιο φορτίο της ψυχής της. Δεν πρόλαβε. Ήρθε ο καρκίνος και την πήρε για πάντα μακριά μας. Πάει το Κατερινάκι μας. Πέταξε στις γειτονιές των αγγέλων. Γιατί άγγελος πραγματικός ήταν.

Και τέλος η Ζ. Η πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Νέας Σμύρνης. Προσπαθούσε χτες μαζί με τους άλλους συναδέλφους στο σχολειό της να τακτοποιήσουν τα νέα βιβλία. Δουλειά χαμάλη δηλαδή. Ε, ένα ιλουστρασιόν τεύχος πεταμένο στο πάτωμα μαζί με εκατοντάδες άλλα, στάθηκε μοιραίο. Τώρα είναι με διαλυμένο τον αστράγαλο.

Καπάκι και μια άλλη κηδεία... τουλάχιστον εκεί ήταν άνθρωπος που έζησε τη ζωή του. Αλλά άνθρωπος που ξύπνησε μνήμες μέσα μου από δύσκολες στιγμές. Είχε ζητήσει να με δει. Δεν πήγα. Περίσσεψε το παράπονο. Τώρα είναι αργά... Τη Δευτέρα ήταν η κηδεία της.

Ουφ... Καβάλα πάλι ο μέγας συμπαντάρχης στις ζωές μας. Να μας θυμίζει το τίποτα που είμαστε και το μεγάλο Τίποτα που μας καρτερεί στην έξοδο.

Άντε τώρα μεθαύριο να μπω στην τάξη με τα εξάχρονα και να με στολίσω με χαμόγελα. Φφφφφφφφφφ, λέω. Δε γουστάρω τα φθινόπωρα...

Έχω την εντύπωση ότι η φράση για τη Ζ. έτσι όπως είναι γραμμένη και στη θέση που βρίσκεται προειδεάζει για πολύ χειρότερα από το μοιραίο του διαλυμένου αστραγάλου. Πάλι καλά δηλαδή! Καλό φθινόπωρο!

Η αγαπητή μας Ζ. είναι στο νοσοκομείο και χτες βράδυ υποβλήθηκε σε εγχείριση. Οι γιατροί τρόμαξαν από την έκταση της ζημιάς. Τώρα στο πόδι της υπάρχουν βίδες, λάμες και γύψος. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι σύντομα θα τη δούμε να στέκεται ξανά στα πόδια της γιατί η Ζ. αποτελεί την ψυχή του συλλόγου μας και ήταν πραγματικά σοκ για όλους μας η είδηση για το ατύχημα.

Περιμένουμε ότι την Κυριακή θα βγει από το νοσοκομείο και σίγουρα θα περάσει αρκετό διάστημα στο σπίτι ώσπου να καταφέρει να ξαναμπεί σε τάξη. Πολύ πιο γρήγορα όμως θα μπορέσει να αναλάβει τα συνδικαλιστικά της καθήκοντα, όχι βέβαια όσα προϋποθέτουν μετακίνηση... Σ' αυτά όμως ήδη της έχουμε δηλώσει πως θα έχει την αμέριστη συμπαράστασή μας, κάτι που όπως μας είπε της έδωσε μεγάλη ανακούφιση. Βλέπεις η Ζ. ακόμη και από το κρεβάτι του πόνου έχει το νου της όλο στα καθήκοντα που της έχουμε αναθέσει για προάσπιση των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων και την πονά πολύ περισσότερο από το σπασμένο πόδι που για ένα διάστημα θα αναγκαστεί να απέχει...

Της αφιερώνουμε την παρακάτω φωτογραφία από το προπέρσινο ηρωικό φθινόπωρο και της ευχόμαστε σύντομα να επαναλάβουμε τέτοιες σκηνές: