Ήταν ωραίο το Σούνιο, κι ας μην ήταν σήμερα του Ευαγγελισμού

Δεν ξέρω εσείς σε ποια εκκλησιά πηγαίνετε και προσκυνάτε. Πού τις προσευχές σας κάνετε ούτε και ποιες προσευχές και σε ποιον τις λέτε. Τις δικές μου τις αφήνω στη θάλασσα. Και οι εκκλησιές μου θαλασσινές είναι κι αυτές. Τα καλοκαίρια η εκκλησιά μου είναι το κάστρο της Αστροπαλιάς. Τους χειμώνες, εδώ στην Αθήνα, το προσευχητάρι μου βρίσκεται στο Σούνιο. Στο ναό του Ποσειδώνα. Εκεί λοιπόν, και μόνο εκεί πηγαίνω όταν στην ψυχή μου ξεχειλίζουν οι προσευχές. Εκεί πήγα και σήμερα:


Την ώρα ακριβώς που το αστρί της μέρας άφηνε τις στερνές του ακτίνες.

Για χίλιους λόγους και χίλιες αφορμές. Και παρά την κούραση της μέρας και παρά τα προβλήματα υγείας - τα συνηθισμένα μου... μη βάλει τίποτε άλλο ο νους σας. Γύρισα σπίτι κατασκοτωμένη από τη δουλειά, και χωρίς δεύτερη σκέψη βούτηξα το αμάξι και κίνησα για το Σούνιο.

Στάση μικρή μόνο στη Βάρκιζα. Με το νου μου σε ένα πλάσμα αγαπημένο που πέρυσι εκεί πηγαίναμε. Όχι δεν τραγούδησα το τραγούδι μας. Δεν είναι καιρός για τραγούδια τώρα. Μόνο για προσευχές.

Και ήταν η θάλασσα σαν τη ψυχή μου:


Να μην την αγαπώ; Όμοια πάντα αυτή κι εγώ. Να με καταλαβαίνει πριν καν της μιλήσω. Αχ, θάλασσά μου, θάλασσα ψυχή μου... Πάντα και αδιάκοπα.

Κι έπειτα πάλι στο δρόμο. Για τον τελικό προορισμό. Ποτέ ξανά δεν τον έτρεξα έτσι αυτό το δρόμο. Είναι ο καιρός του βιάζεσθαι αυτός. Τρέχω, τρέχω, τα χιλιόμετρα και τις μέρες.


Ώσπου ξεπρόβαλε στη στροφή του δρόμου. Τότε μόνο άρχισε η ψυχή να καλμάρει. Ανεπαίσθητα... Τόσο που να αρχίσει ο μυστικός διάλογος. Ο ανείπωτος και μη με λόγια. Ο δεσμός με το υπέρτατο και το αληθινό που αγνοούμε αλλά νιώθουμε. Αυτό που το αφουγκραζόμαστε και νιώθουμε την ανάσα του αλλά ποτέ δε στάθηκε στις κόρες των ματιών μας. Μόνο ένα είδωλο μακρινό... Αρκεί αυτό. Και περισσεύει.

Ήταν υπέροχο σήμερα το Σούνιο. Κι ας μην ήταν του Ευαγγελισμού, αγαπημένε ποιητή. Το χαιρέτισα και εκ μέρους σου. Και εκ μέρους όλων των άλλων που πολύ το αγάπησαν. Μεγάλη η παρέα μου σήμερα την ώρα που πήρα το μονοπάτι για πάνω. Με τη μηχανούλα μου και μόνο. Και την καρδιά μου να γαληνεύει.

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού, πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...

Γαλήνη

-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ 'αυλάκια.
τ΄ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος


31 του Μάρτη 1971

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Eίναι θαυμάσιες οι φωτογραφίες, μου δίνεις όμως την αφορμή να πω ότι δυστυχώς ο δέυτερος σε επισκεψιμότητα χώρος μετά την Ακρόποληυ είναι θλιβερά παραμελημένος και μόνο το τουριστικό περίπτερο ευημερεί. Μία αυθαίρετη κατασκευή που καμία σχέση δεν έχει με την αισθητική του χώρου και την ιστορία του. Όσο πάει δε επεκτείνεται ενώ οι πλαστικές τέντες εμποδίζουν τη θέα προς το ναό, οι κολώνες μόλις που διακρίνονται. Και δεδομένου ότι βρίσκεται σε ζώνη προστασίας Α' του αρχαιολογικού χώρου αναρωτιέμαι τι κάνει και εδώ το ΚΑΣ για τις παραβάσεις αυτές που υπερβαίνουν τα όρια και τη λογική.

Ο ΟΠΕΠ προβλέπει την κατασκευή δικού του καταστήματος ειδών προς πώληση πλάι στο ναό του Ποσειδώνα.




Το Βήμα
Όχι, ο θεός Ποσειδώνας δεν μπορεί να έχει παράπονο…Ακόμη και οι σύγχρονοι Αθηναίοι τον τιμούν, τι και αν στις τελετουργίες που γίνονται δίπλα στον ναό του, στο Σούνιο, οι χλαμυδοφόροι άνδρες είναι γκαρσόνια και οι κίονες είναι κατασκευασμένοι από αφρολέξ! Αυτά τα θαυμαστά έγιναν γνωστά την περασμένη Τρίτη στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο στο οποίο συζητήθηκε το αίτημα του ιδιοκτήτη του τουριστικού περιπτέρου (καφέ- εστιατόριο) για την τοποθέτηση υαλοφρακτών προκειμένου να λειτουργεί και τον χειμώνα. Η άρνηση του ΚΑΣ ήταν αναμενόμενη, διότι το περίπτερο βλάπτει εμμέσως το μνημείο. Αν και βρίσκεται λοιπόν εντός του κηρυγμένου αρχαιολογικού χώρου- το περίπτερο εκμισθώθηκε για πρώτη φορά το 1968, το 1993 που καταστράφηκε από πυρκαγιά, αντί να γκρεμιστεί ανακαινίστηκε!
Στην είσοδό του υπάρχει στέγαστρο από ξύλο και μέταλλο ενώ περιλαμβάνει υπαίθριο μπαρ. Επίσης έχει σταντ πώλησης τουριστικών ειδών. Όπως έγινε γνωστό, μάλιστα, κάποια από τα κτίσματα έχουν νομιμοποιηθεί από τον ΕΟΤ χωρίς την έγκριση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Το οξύμωρο συνεχίζεται όμως και τώρα, καθώς ο ΟΠΕΠ προβλέπει την κατασκευή δικού του καταστήματος ειδών προς πώληση. Εν τέλει, ουδείς είναι αθώος του εγκλήματος.


Πηγή: Το Βήμα (16/10/08)

Θα συμφωνήσω πως δεν υφίσταται ουδείς λόγος για τουριστικά περίπτερα στην Ακρόπολη των Αθηνών. Και το μνημείο έχει τέτοια μορφή και η θέση του στην καρδιά της μεγαλούπολης αφαιρεί κάθε δικαιολογία. Όμως για το Σούνιο θεωρώ επιβεβλημένη την ύπαρξη ενός χώρου που ο επισκέπτης θα ξεκουραστεί, θα πιει κάτι ή και θα φάει κάτι απλό. Από κει και πέρα η αισθητική του κτίσματος είναι και θέμα χρημάτων. Ας δοθούν τα ανάλογα χρήματα και ας οριστεί και αρχιτέκτονας ειδικός ώστε το κτίσμα να μην προσβάλλει τον αρχαιολογικό χώρο.

Όσο για το ίδιο το μνημείο, έχοντας μεγάλο διάστημα να πάω, πρέπει να πω ότι έμεινα ευχαριστημένη από τις αλλαγές που έγιναν στο μεταξύ. Τίποτε, ειλικρινά τίποτε, δεν ενόχλησε το μάτι μου. Αν υπήρχε κάτι κραυγαλέο, είμαι σίγουρη πως θα το πρόσεχα. Αντίθετα ο χώρος κατάφερε να με παρασύρει στη μαγεία του και να βυθιστώ σε άλλους κόσμους.

Μόνη παραφωνία οι γιαπωνέζοι τουρίστες και η υπερβολή τους με τις φωτογραφίες. Με δυσκολία κατάφερα να βγάλω κάποιες φωτογραφίες του μνημείου καθώς κοπαδιαστά έτρεχαν να φωτογραφηθούν κολλητά σχεδόν με το ναό. Βέβαια αν το καλοσκεφτεί κανείς ακόμη και αυτό δεν είναι κακό. Καθόλου κακό. Έρχονται οι άνθρωποι αυτοί από την άλλη άκρη του πλανήτη για να τιμήσουν τη χώρα μας και τα αρχαία της μνημεία. Να μην κρατήσουν και τυπωμένες στο "φιλμ" τις αναμνήσεις τους;

Όσον αφορά τις φωτογραφίες του μνημείου προτίμησα να κόψω τα σημεία που υπήρχαν τουρίστες, εκτός από την πρώτη φωτογραφία που δημοσίευσα. Την ανεβάζω και πάλι σε μεγέθυνση, αφού στην πρώτη ανάρτηση έλαβα υπόψη πως το μέγεθος της φωτογραφίας πρέπει να ταιριάζει με το πόρταλ του φόρουμ και την έβαλα σε μικρές διαστάσεις:




Εκεί που χρειάστηκε να τους παρακαλέσω να απομακρυνθούν ήταν στο ηλιοβασίλεμα.


Και πραγματικά πολύ ευγενικά έσπευσαν να το κάνουν. Οπότε κανένα πρόβλημα... Καλή διάθεση να υπάρχει.

Πχ... ετούτη η φωτογραφία είναι με κομμένες τις κάτω άκρες της καθώς ένα ζευγάρι γιαπωνέζων είχαν κολλήσει απάνω στην περίφραξη του χώρου και ήταν αδύνατον να βγάλω φωτογραφία χωρίς να είναι κι εκείνοι μέσα...

Εδώ πάλι προτίμησα να αφήσω την ανθρώπινη φιγούρα. Δε νομίζω ότι χαλάει το όλο πλάνο. Αντίθετα. Το ζωντανεύει και δίνει τη διάσταση της αγάπης των σημερινών ανθρώπων για το χώρο. Οι αρχαίες "πέτρες" δε λησμονήθηκαν και οι άνθρωποι κάνουν χιλιόμετρα για να τις επισκεφθούν και να τις "προσκυνήσουν".

Το ίδιο κι εδώ. Οι επισκέπτες είτε παρέες είτε μόνος του ο καθένας, παρά το περασμένο της ώρας, με σεβασμό τριγύριζαν το χώρο του μνημείου και ανέπνεαν τα μύρα εκείνης της λαμπρής εποχής που το γέννησε. Αλλά και την ομορφιά του τοπίου...

Οι κίονες με φόντο το ατλάζι του αττικού ουρανού...

Μπροστά σε τέτοια ομορφιά μπορείς να μη δακρύζεις;

Να θυμίσω ότι ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο επιλέχτηκε και από το Δημήτρη Λιαντίνη ως εξώφυλλο του βιβλίου του Ο ΝΗΦΟΜΑΝΗΣ - το αφιερωμένο στην ποιητική του Σεφέρη.

Είναι ο μοναδικός ναός που ο Λιαντίνης επέλεξε να μπει σε εξώφυλλό του. Έχει κι αυτό τη σημασία του για όσους αγαπάμε το έργο και τη φιλοσοφία του.

Χτες, στις μοναχικές ώρες που έζησα εκεί κάτω, ήταν παρέα και ο Δάσκαλος μαζί με τον ποιητή. Και μεγάλη κουβέντα έστησα και με τους δύο... Σας λέω, δεν έφτασα τυχαία στο Σούνιο. Δεν πήγα απλά για να χαρώ τη λιακάδα του Νοέμβρη.

Ένα σημαντικό ερέθισμα για τη χτεσινή επίσκεψη στάθηκε το κείμενο που μου χάρισε δυο μέρες πριν η αγαπημένη μας Φωτεινή:

Παράθεση :

(Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο Όμηρος στη Ρώμη» του ανέκδοτου ημιτελούς βιβλίου του Δημήτρη Λιαντίνη «ΠΕΛΑΓΟΣ ΑΝΘΟΥΝ».

Η επιλογή του συγκεκριμένου αποσπάσματος για αφιέρωμα δεν έγινε τυχαία.


Στα μάτια του Οδυσσέα, που περιπλανιέται αλλά δεν πλανάται, μοίρα είναι ο όμαιμος δεσμός του κορμιού μας με τους όρους, που κυβερνούν τις λειτουργίες στο βαθύ εργαστήρι της φύσης. Ηγεμονεύοντας το δρόμο που ανεβάζει στην επιφάνεια το αθάνατο έργο της.
Απειλητικά τα μαύρα μηνύματα, που χύνονται από τις ανοιχτές αρτηρίες της νύχτας, απευθύνονται και στον άνθρωπο.
Παρόμοια όπως απευθύνονται στην πόα του κήπου, στην πούντα της αυγής, στις φαγωμένες ροβόλες, στα ζώα του δάσους και στα ζώδια τ’ουρανού:

Νυξ δ’επήλθε κακή σκοτομήνιος.

Στη νύχτα της φύσης ο Οδυσσέας αποδέχεται το μοιράδι του με καρτερία και με υπομονή.
Όπως κατανυχτικός συλλειτουργεί ο Νοέμβρης στη γεωμετρημένη λιτανεία του σύμπαντος.
Στα χερουβείμ της Αθηνάς, που τον προπέμπουν στο καταχείμωνο καθώς τους ναυτιλλομένους τα άστρα των Διοσκούρων, λατρεύει τις ελλάμψεις της σοφίας του.
Σ’αυτή τη σοφία –τη θεοπρεπιά του ανθρώπινου Ελάχιστου – στρέφει κατά καιρούς τους δέκτες του κινδύνου.
Και λαβαίνει σήματα και τις αποτροπές μπροστά στα στραβά μονοπάτια. Με πάντοτε έναυλα στα ώτα τα «γρηγορείτε» των φυλάκων. Όταν στα τείχη ανατριχιάζει το πετσί του αγέρα.
Μέσα στη νύχτα προχωρεί μαζί με τη νύχτα. Ακούγοντας στο κανάλι το ασύρματο μήνυμα της πορείας. Όπως αιώνες μετά και ο λατινικός του επίγονος:

“ Nox ruit” Aenea.

Καθόλου τυχαία κι εγώ δεν βγήκα στο δρόμο για το Σούνιο. ΠΕΛΑΓΟΣ ΑΝΘΟΥΝ... Αυτό αναζητούσα. Και ήξερα πως θα το βρω ακριβώς εκεί. Στο Σούνιο. Στη σκιά του ναού...

Αυτή η εικόνα ήρθε στο νου μου σαν διάβασα τον τίτλο του ανέκδοτου βιβλίου του Δασκάλου. Κι αυτή την εικόνα κατέβηκα ως εκεί, στο Σούνιο, να "κλέψω" με το φακό...

Όχι, το παραδέχομαι, πως δε στάθηκα να δω αν έχει πλαστικά το αναψυκτήριο πίσω μου. Είχα σημαντικότερα να ασχοληθώ. Μια πραγματική μυσταγωγία, πού καιρός για άλλα ταπεινά έργα των ανθρώπων;

Την ώρα που ο Νοέμβρης κατανυχτικός συλλειτουργούσε στη γεωμετρημένη λιτανεία του σύμπαντος, τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή μου. Μόνο οι μυστικές φωνές. Από τα μάρμαρα και το πέλαγος. Και από τον αγέρα που κουβάλαγε τις φωνές όσων αγαπημένων πέρασαν κάποτε από κει...

Η γεωμετρία της φύσης και η γεωμετρία του ανθρώπου. Του ανθρώπου που έσωσε να γίνει άνθρωπος αληθινός...

Αγαπητή Δανάη, το υπέροχο λιόγερμα και ο ναός "στο σχήμα του ουρανού" που απαθανάτισες με τη "μηχανούλα" σου είναι αρκετά για να γαληνέψει η ψυχή φεύγοντας από το Σούνιο. Εμένα προσωπικά, η άλλη εικόνα, του αναψυκτηρίου που μόνο "για να πιείς και να φας κάτι απλό" δεν είναι, με ενοχλεί. Εξάλου σε απόσταση αναπνοής είναι το Λαύριο γεμάτο ταβέρνες και καφετέριες, προτιμώ να ξεκουραστώ εκεί. Το κατασκεύασμα του ΕΟΤ θεωρώ ότι αποτελεί υβριστική πράξη γιατί προσβάλει την ιερότητα του τόπου. Και ως τέτοια τη στιγματίζω.

Δεν ξέρω να σας πω τι βλέπει ο θαμώνας του τουριστικού περιπτέρου. Αν του κόβουν τη θέα προς το ναό τα πλαστικά που έβαλε ο εκμισθωτής του χώρου. Ξέρω όμως καλά πως όποιος έχει ανοιχτά τα μάτια του - φυσικά εκείνα της ψυχής - και με έναυλα στα ώτα τα "γρηγορείτε" των φυλάκων, ξέρει πού να σταθεί για να δει εκείνα που διψά η ψυχή του. Ακούει καθαρά στο κανάλι του το ασύρματο μήνυμα της πορείας... Και κανένα παράσιτο δεν μπορεί να διακόψει αυτή την ανοικτή συνακρόαση με τον κόσμο και την αλήθεια.

Ο Οδυσσέας αυτός θα περιπλανηθεί αλλά δε θα πλανηθεί. Γιατί κρατά ζωντανό τον όμαιμο δεσμό του κορμιού του με τους όρους, που κυβερνούν τις λειτουργίες στο βαθύ εργαστήρι της φύσης.

Πήγα εκεί κάτω, έφτασα χτες στο Σούνιο, για να ζήσω κατανυκτικά το κείμενο που μου χαρίστηκε. Εκεί να αποθέσω ευλαβικά τον απόηχο. Στον άνεμο και στο αγέρι που ανατρίχιαζε το παλαιό μάρμαρο και την πλάτη της θάλασσας.

Και είδα, ναι, είδα, τα χερουβείμ. Του Ποσειδώνα εκεί, όχι της Αθηνάς. Έτσι κι αλλιώς τα χερουβείμ της Κόρης δεν πάλλονται στους ουρανούς αλλά στου μυαλού μας το στερέωμα...

Μη μου χαλάτε το λοιπόν το ιερό προσκύνημα. Μη μου το μαγαρίζετε με άλλα... Σεβαστείτε την ώρα ενός ανθρώπου που θέλησε να τη μοιραστεί μαζί σας αλλά άγια των αγίων του την κράτησε...

Η λέξη μαγαρίζω είναι βαρειά λέξη αγαπητή μου Δανάη και πάντως δεν ήταν η πρόθεσή μου αυτή. Ούτε να χαλάσω ούτε να μαγαρίσω ένα χώρο που θεωρώ ιερό. Και σέβομαι και εκτιμώ όσα κάνεις και όσα λες. Και αυτό το γνωρίζεις. Αν πρέπει όμως για να μη χαλώ καρδιές να σωπαίνω, προτιμώ να κάνω το δεύτερο.

Βλέποντας την εμμονή της Λουκίας με το θέμα του αναψυκτηρίου, ακόμη και αν διαμαρτυρήθηκα πιο πάνω και προσπάθησα να μην εκτραπεί αλλού το θέμα, αναγκάστηκα ήθελα δεν ήθελα να προσγειωθώ ξανά στην πεζή μας πραγματικότητα. Προς γνώση και συμμόρφωση. Ταξίδια της ψυχής που κάνεις μόνος σου, να μην τα μοιράζεσαι ούτε εκ των υστέρων. Πάει λοιπόν, πέταξε το πουλάκι... Και τα χερουβείμ και όλα τα άλλα. Ξανά εδώ.

Έχουμε λοιπόν και λέμε. Στη Λουκία και προς όλους.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να προτιμά ό,τι του κάνει κέφι. Ταβέρνα στο Λαύριο; Ας πάει στο Λαύριο. Αλλά το τι προτιμά ο καθένας δεν μπορεί να γίνεται νόμος και κανόνας που στερεί σε άλλους ανθρώπους το αυτονόητο.

Υπάρχουν άνθρωποι που παν στο Σούνιο με το δικό τους αυτοκινητάκι. Το ξανακαβαλάν και συνεχίζουν προς ταβέρνα μεριά ή καφετέρια κλπ. Γιατί όμως πρέπει να ξεχάσουμε και να μη λάβουμε υπόψη και τους άλλους; Που φτάνουν εκεί με το λεωφορείο της γραμμής ή τουρίστες με κάποιο πούλμαν;

Είναι τελείως ανθρώπινο στην ερημιά του τοπίου να υπάρχουν τα πέντε απαραίτητα και σύστοιχα με την εποχή μας για τις ανάγκες τις ανθρώπινες. Νερό. Φαγητό. Τουαλέτα. Ένα κάθισμα να ξεκουραστούν. Τηλέφωνο για ώρα ανάγκης.

Αλλιώς να το παραδεχτούμε πως δε μας ενδιαφέρει να ζουν οι χώροι αυτοί αλλά μόνο για τους λίγους και εκλεκτούς τους κρατάμε στη φορμόλη και στην απομόνωση. Εκείνους δηλαδή που έχουν νιάτα και υγεία να επισκεφτούν το Σούνιο και να μη διψάσουν, να μην πεινάσουν, και να συγκρατήσουν τις άλλες ανάγκες τους. Ή και να τις ικανοποιήσουν στους γύρω θάμνους. Έτσι θα συμβάλουμε στη διατήρηση της ιερότητας του χώρου; Έτσι απλώς θα βοηθήσουμε να περάσει στα αζήτητα και στη λήθη.

Στο κάτω κάτω το περί ου ο λόγος αναψυκτήριο βρίσκεται εκτός περιφραγμένου χώρου. Τι καταστρέφει και τι ενοχλεί;

Αν είναι έτσι, να βάλουμε στόχο να γκρεμίσουμε ολάκαιρη τη σημερινή Αθήνα. Αυτή κι αν προσβάλλει το σημαντικότερο έργο του ανθρώπου, την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα της. Και καταστρέφει συνάμα. Με τους ρύπους της μεγαλούπολης έχουμε ρύπους ατμόσφαιρας που δημιουργούν το φαινόμενο της όξινης βροχής με αποτέλεσμα τη διάβρωση της επιφάνειας των γλυπτών.

Αλλά ... θα πω και πάλι: Αν κάποιος ήθελε ντε και καλά να επιχειρηματολογήσει για το θέμα αυτό, ας ανέβαζε ένα άλλο θέμα. Όχι είδαμε "Σούνιο" και αδιαφορήσαμε για όλα τα άλλα. Δεν ήταν χιλιόμετρα πάνω στη γη αυτά που έτρεξα. Εσωτερικό ταξίδι ψυχής έκανα. Ειδικά αν τόσο σημαντικό κρίνουμε την προσβολή των ιερών και οσίων, ας μάθουμε να σεβόμαστε και τα ιερά των άλλων τριγύρω μας. Εκεί και χωράει η βαριά λέξη "μαγάρισμα".

Πήγα εκεί και το τόνισα από την πρώτη στιγμή για όσα ξεχείλιζαν την ψυχή μου. Να προσευχηθώ. Τι είδους επιτέλους εμμονή είναι αυτή αντί για προσευχή να κάθομαι να ασχολούμαι με το μόνιμο ζήτημα του ΕΟΤ και των αναψυκτηρίων; Σεφέρη πήγα να απαγγείλω και Λιαντίνη να βιώσω... Κι αντί για τα διαμάντια του λόγου τους με αναγκάσατε να σκαλίζω τα πλαστικά του μαγαζάτορα.

Είναι η τρίτη φορά μέσα σε λίγες μόλις μέρες που αναρωτιέμαι αν πρέπει να παραμείνει αυτό το φόρουμ. Την πρώτη με οδηγήσατε να εκτεθώ σε άλλον άνθρωπο που σέβομαι ίσα που σέβομαι και τους γονείς μου. Να αναστατώσω ακόμη και τον ύπνο ενός νηπίου. Σας τα είπα προφορικά αλλά φαίνεται πως δε σας άγγιξαν. Για μένα όμως ήταν κι αυτός λόγος σημαντικός για να πάρω χτες το δρόμο για το Σούνιο.

Κι αφού πριν προσπάθησα με άλλον απλοϊκό τρόπο να ηρεμήσω τα δαιμόνια. Με εκείνο το φουκαριάρικο το χριστουγεννιάτικο δεντράκι που κατάντησε τυρόπιτα...

Το ίδιο τώρα με το Σούνιο. Με αρπάξατε άρον άρον από το ναό και με πήγατε στα τηγάνια και τις τοστιέρες του αναψυκτηρίου...

Λοιπόν. Δεν ξέρω αν κάποιοι αφήνουν πίσω το γάμο και πάνε για πουρνάρια. Κι ούτε είμαι αρμόδια να κρίνω το γιατί. Μπορεί πολλά να βλέπω αλλά λίγα πρέπει να λέω όταν το θέμα αφορά άλλους. Για τα δικά μου όμως δεν είμαι διατεθειμένη να δέχομαι τέτοιες συμπεριφορές.

Και θα θυμίσω εδώ την αντίδραση του Λιαντίνη πάνω στον ιερό βράχο όταν τον διέκοψαν σε ώρα ιερή. Όχι πως βάζω ίσα και όμοια τα δικά μου γραπτά με τη διδασκαλία του, αλλά έχω νομίζω το δικαίωμα να ζητάω στοιχειώδη σεβασμό.

Δεν εννοώ, και πρέπει να το τονίσω, πως θα πρέπει ο κάθε άλλος να καταπιεί τη γλώσσα του και να μην εκφέρει την άποψή του. Αλλά όπως είπα και παραπάνω, ας ανοίξει ένα άλλο θέμα. Εδώ το θέμα αφορούσε την ομορφιά του Σουνίου. Όχι την όποια ασχήμια. Κι αφορούσε προσκύνημα ψυχής. Από τις πρώτες γραμμές το τόνισα. Πώς πήγα στο ναό αυτό προσκυνητής. Και για προσευχή.

Κι ενώ ακόμη τις προσευχές μου έλεγα, αισθάνθηκα βίαια να με τραβάς στις ρίζες του λόφου. Εγώ δεν πήγα καν χτες στο συγκεκριμένο αναψυκτήριο. Δε χώραγε στο πρόγραμμά μου. Προτίμησα να πάρω μαζί μου από το σπίτι ένα καφεδάκι για να αντέξω τα χιλιόμετρα και να αφιερώσω όλο μου το χρόνο εκεί στην περιήγηση που λαχταρούσα. Ήθελα όμως δεν ήθελα βρέθηκα θαμώνας του... Αυτό και με έκανε να διαμαρτύρομαι τόσο έντονα.

Αν εσένα Λουκία σε ενοχλεί η ύπαρξη του αναψυκτηρίου, θα πρέπει να καταλάβεις ότι το ίδιο ενοχλητικό είναι να αναγκάζεις κάποιον να το "επισκεφθεί" ακόμη και αν δεν το είχε σκοπό. Ακόμη και αν έφτασε ως εκεί και αόρατα πέρασε από τα μάτια του.

Έτσι μη βρίσκεις βαριά τη λέξη. Τις πράξεις να διακρίνεις. Είναι εξύβριση για σένα η ύπαρξη αυτού του κτίσματος; Δεκτό. Έχεις όλο το δικαίωμα να εκφέρεις ελεύθερα την άποψή σου. Και με το ίδιο δικαίωμα λέω κι εγώ μαγάρισμα την εμμονή σου να με γυρίζεις ξανά και ξανά στο θέμα του αναψυκτηρίου.